POPULAIR BIJVOEGSEL VAN DE HELDERSCHE COURANT
JANUARI
ZATERDAG
1935
AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN
DE MOORDZAAK-UAUPTMANN
Opzienbarende onthullingen-van
den verdediger Riley. i
CORRUPTIE BIJ DE AMERIKAANSCHE POLITIE?
Het einde van het rijkste
Duitsche Vorstenhuis
Het huis Mecklenburjr. Strelitz
- - in mannelijke linie -
uitgestorven.
POPULAIRE RUBRIEK
Chu Chin C how
door
WILLEM BAKKER
dooi'
W. van Baaren..
Wanneer men de geschiedenis van den
roof en moord van Lindbergh's baby be
schouwt, mag men niet nalaten de mate-
looze persoonsvereering in aanmerking te
nemen, waarvan Amerika's nationale held,
Charles Lindbergh, ook thans nog het
voorwerp is. De kleinste kleinigheden uit
2ijn particuliere leven kunnen aanspraak
maken op de onverdeelde belangstelling
van het Amerikaansche publiek.
En 200 is het dan ook begrijpelijk, dat
de roof van het 19 maanden oude kind,
dat nog ziek was bovendien, zulk een
ontzaglijken schok en ontsteltenis in Ame
rika heeft teweeggebracht. De algemeens
opwinding steeg bijna tot in -het waanzin
nige, toen half Mei het ljjk van het kihd
gevonden werd. Aller verontwaardiging
keerde zich tegen detectives en politie, die
er niet in geslaagd waren ook maar eenig
licht te brengen in deze duisteren zaak.
Inderdaad heeft de Amerikaansche politie
in deze heele aangelegenheid zich niet van
haar beste zijde doen kennen. Ondanks de
herhaalde verzekeringen, dat het ontvoer
de kind terecht zou komen, werd er niets
bereikt. Toen ten slotte het lijk van het
kind niet eens ver van de ouderlijke wo
ning af werd gevonden was het voor
iedereen duidelijk, dat de door de politie
gevolgde methoden van .nasporing geer
ig worden geweest,,
stematisch onderzoek in de omgeving van
het huis, dat door de politie breed genoeg
was opgezet, had men het lijk al veel eer
der dan na drie maanden moeten vinden.
Op deze eerste blamage -der politie volg
de spoedig een tweede. Nu vaststond, dat
het kind vermoord was, begon het zoeken
naar de ontvoerders. Daar de ontvoerders
Lindbergh nog geld hadden afgeperst,
toen zijn kind reeds dood was, stelde de
politie de theorie op, dat de misdadigers
2ich van het kind hebben ontdaan, toen zij
bemerkten, dat zij de politie niet meer
konden ontkomen. Door spot en hoon, die
de Amerikaansche politie zich al op den
hals gehaald had, was het voor haar een
eereZaak geworden, deze misdaad op te
helderen. Bij het verdere onderzoek ging
men uit de bankbiljetten, die Lindbergh
aan een onbekenden man al9 losgeld had
laten uitbetalen. De nummers van deze
(het waren 50.000 in biljetten van? 100
en 1000) waren genoteerd, zoodat het
er nu om ging, in het oog houden, waar
een dezer blijetten het eerst zou opduiken.
Dit gelukte half September van dit jaar,
toen een vraéhtautóhouder te New-York,
die een aantal der bewuste biljette in be
taling had gegeven,kon worden gearre
steerd. Bij een huiszoeking werd $13.750
gevonden, afkomstig van het door Lind
bergh betaalde losgeld.
De gearresteerde Hauptmann ontkende
in eenige verband te staan met deze zaak.
Politie en justitie^ zoowel als het publiek
waren echter -lgemeen van het tegendeel
overtuigd, zoodat Hauptmann dan ook. in
voorarrest bleef, doch van het onderzoek
werd weinig 'bekend.
Nu is Kef Amerikaansche' - publiek op
nieuw, in beroering gebracht door een be
roep van Hauptmann's verdediger, Eduard
Riley, po President Roosevelt. Riley dringt
erop aan, dat drie politiebeambten, die het
voorloópig onderzoek tegen Hauptmann
geleid hebben, bij het verdere onderzoek
als getuige zullen Worden -gehoord. Riley
verklaart n.i., dat de aanklacht 'Wegens
moord tegen Hauptmann niet kan worden
gehandhaafd, als deze getuigen worden ge
hoord, daar hun uit het voorloopig onder
zoek Zou zijn gebleken, dat er meer dan
één persoon bij den moord betrokken moet
zijn. Men kan hier terecht de vraag stel-
„Dat is nou toch wel de armzaligste
actrice, die ik ooit zag-"
„Mijnbeer, dat is mijn vrouw!"
„Ahemwat ik eigenlijk cedoel is, dat
dit een voortrefefiijke actrice is, die hier
optreedt in een' abominabel stuk. Ik ben
benieuwd wie de schrijver is."
„Dat ben ik."
len,- waarom de President gemoeid moet
worden in een aangelegenheid;- die bij de
afwikkeling van een strafproces thuis
hoort.- Ook hierover geeft Riley een ver
klaring. Hij beweert- n-.l,, dat -inv-loedrijke-
kringen van New-York er belang bij heb
ben, de juiste toedracht te verdoezelen. In
verband hiermede heeft 'de staat New-
Jersey onlangs een. wet uitgevaardigd,
volgens welke slechts getuigen kunnen
worden gedagvaard, die pp minder dan 1600
K.M. afstand van Flemihgton, de plaats
der terechtzitting, wónen. Na. hét aanne
men van deze wet zijn echter de-drie poli
tiebeambten in kwestie naar San Antbnio
en Saltlake City overgeplaatst,, welke
plaatsen ver buiten de 1600 KM, grens
liggen. Roosevelt zou nu. van Zijn' volmacht
als President gebruik moeten maken, om
de drie beambten, ondanks deze. wet. toch
te doen dagvaarden.
Het is nu maar de vraag of het 'hier
gaat om een handige zet van den verdedi
ger, die zijn cliënt tot eiken prijs ivoor de
electrische stoel wil bewaren, of dat zijn
voorstelling van. zaken op feiten berust,
Mocht het laatste het geval zijn, dan zou
de politie daarmede de blaam op zich heb
ben geworpen, niet alleeij van onbekwaam
doch door corrupt te zijn. Eén ding. schijnt
Riley toch reeds gelukt te-zijn,- namelfjk
de theorie dat: Hauptmann de eenige
moordenaar is, te logenstraffen'. Wie wéét,,
hoeveel verrassingen 'en yoor de Ameri
kaansche politie wellicht pijnlijke onthul
lingen er in deze onverkwikkelijke zaak
nog te wachten staan. -' -
De op 17 December overleden Hertog
Michael was de laatste mannelijke telg van
het vorstenhuis MecklenburgStrelitz.
Het huis MecklenburgStrelitz, eertijds
het rijkste onder de Duitsche vorstenhui
zen, is door zijn dood uitgestorven. Van
het Huis-Schwerin bestaat thans nog
slechts de tak MecklenburgSchwerin.
In het jaar 1170 werd de toenmalige
Heer van Schwerin tot Rijksvorst verhe
ven en in 1179 nam hjj den titel van Her
tog van Mecklenburg aan. De strijd om
de macht, die in de Middel-eeuwen tus-
schen verschillende dynastieën onderling
werd gevoerd, verliep van het land
Mecklenburg met steeds wisselenden uit
slag; gedurende den 30-jarigen oorlog was
Wallenstein er tijdelijk Hertog.
Tot het begin van de 18deeeuw bleef
het Huis van Mecklenburg onverdeeld.
Doch in 1701 splitste een kleinzoon en een
zoon van Hertog Adolf Friedrich I bij het
Verdrag van Hamburg de bezittingen van
het Hertogdom In de lijn Mecklenbug
Strelitz en MecklenburgSchwerin. Uit
het huis MecklenburgStrelitz koos de
Pruisische Koning Friedrich Wilhelm III
zich zijn gemalin, Koningin Louise.
De laatste generatie van het Vorsten
huis heeft veel leed moeten doormaken»
Het lot, dat de kinderen van den Groot
hertog Adolf Friedrich V .van Mecklen
burgStrelitz niet gunstig gezind was,
heeft de wereld in dèn vóór- en na-oorlogs
tijd druk bezig gehouden. Vier kinderen
werden geboren uit het in het begin zoo
gelukkige huwelijk van Adolf Friedrich V
en Elisabeth von Dessau: de troonopvolger
Adolf Friedrich, een tweede zoon Borodln
en twee dochters Marie en Jutta. alle
kinderen waren van buitengemeene schoon
heid.
Doch spoedig trof hen het .noodlot. De
bejaarde Groothertog vervreemde meer eii
meer door zijn verhouding met de tooneel-
speelster Urbas, van zijn gemalin, en in
het begin van deze eeuw werd de diep be
proefde hertogin voor het eerst teleurge
steld in haar kinderen. Een schandaal door
de verhoudingen,' dié de beide' minder
jarige hertoginnen met den kamerdienaar
hielden, kon men nauwelijks verdoezelen.
In hét jaar 1908 stierf de tweede zoon
Borodin, plotseling, en het is nooit be
kend geworden waaraan hij stierf; Nóg
was daar de jonge hertog Adolf Fried rich,
van wien men hboge verwachtingen koes
terde. Hij was uitverkoren om'den schoon
zoon van den keizer te worden. In l9ll
kwamen de keizer éh de kèizèriü naar
-Mecklenburg-—Strelitz: -alles -was- -voorbe
reid 'Vóór de verloving, toen de jonge Adoïf
Friedrich zrjn toestemming introk.
Als overste van het eerste Garöe-
Ulanen-regiment, maakt Adolf Friedrich,
die ondertusschen zijn vader had opge
volgd, den oorlog mee. In Februari 1918
pleegde hij gedurende een jacht om
een ongelukkige liefde heet het zelf
moord. De laatste mannelijke familielid
was hertog Carl Michael, een neef van
den laatsten Groothertog. Daar hij den
oorlog aan de zijde van Rusland mee
maakte, zag hij van den troon af, trok
zich echter later toch op het slot Remplin
in Mecklenburg terug, waar hij nu gestor-
ver is.
Wat zou je vrouw zeggen als je een
wagen kocht?
Kijk uit, Jan! Let op de stopborden!
Pas op! Rij niet tegen dién vrachtwagen
,op! Waarom gebruik je je oogen niet! JIJ
leert het nooit! en nog een heeleboel
meer
Er is geen enkele reden om het huwe
lijk langer uit te stellen, zei Bertrand en
keek zijn meisje aan door z'n glinsterende
lorgnetglazen. Laten we nu alles in orde
brengenje zult hulp genoeg hebben
aan mijn moederennu we eenmaal
een huis hebbenen een aardig huis...
Het treft, dat er voor moeder zulke goeie
kamers zijn.
Meta zweeg. Ze krabbelde werktuigelijk
letters op een stuk papier met een potlood
en haar gezicht stond zoo ernstig-naden-
kend als men niet verwachten zou van een
aanstaand bruidje.
Dat is dus afgesproken, zei Bertrand.
Meta knikte en stond op.
Tot ziens
Hij kuste haar vluchtig op een Wang en
zij verliet z'n kantoor en wandelde naar
huis.
Het was een zoele najaarsdag, ginds we
ken wachtte men op de kille winden, re
gens en gure dagen van den herf3t en wat
men kreeg waren zonnige dagen, waarin
iate rozen bloeiden en chrysanten, dagen
die deden droomen van lente inpiaats van
den komenden winter.
Meta óók. droomde van lente, vaag en
melancholiek. Lente...... jong geluk
wat heerlijke dwaasheid......
Ze stond stil voor een winkel, waarvan
een spiegel in de étalage haar beeld weer
kaatste. Daar stond ze: tenger en fijn, niet
mooi, maar aantrekkelijk én jóngHet
leek vreemd, dat de liefde niet komen wilde
juist tot haar......; Of misschien bestond de
liefde wel heelemaal niet! Misschien was al
les wel droomerjj'. en boekendwaasheid......
Meta had gedroomd, tot aan haar vflf-
en-twintigste jaar. Toen had Bertrand haar
ten huwelijk gevraagd. Bertrand was acht-
en-dertig. keurig, welgesteld, m alle op
zichten een modeltype voor echtgenoot.
Meta had geen enkele grondige reden kun
nen bedenken om Hem af te zeggen, of het
moest zijn, dat Bertrands koel gezicht met
de flonkerende lorgnet nooit eenige trilling
van ontroering of verlangen in haar wekte.
Maar dat waren bakvischdwaasheden. Ber
trand was goed en respectabel, en met hem
zou zé een tehuis hebben, iemand om voor
te zorgen iemand dié-haar nóödig ha
Meta was het moe, een onbeduidend ra
dertje te zijn aan de machine van een kan
toor, was het moe. öp «amers te wonen en
de praatje# van hospita'* te moeten
wachten. Ze verlangde naar een eigen
home, naar iemand om l'ef voor te z\jn......
Toch terwijl ze liep te denken aan de
spoedige vervülling vah haar wensch was
er geen vreugde in haat- Ze riep het ee
op van het huls. dat ze gevonden hadden.
Of eigenlijk ldl- Zy had een andere keus
gedaan...... maar hij was absoluut voor dit
huis geweest. Dat zijn moeder zou komen
inwonen, was eigenlijk een onverwacht
nieuws. Bertrands móéder had het Zelfde
onbewogen gezicht, dezelfde onverstoor
bare respectabiliteit...... Meta voelde een
vagen angst voor de komende dingen.
Maar toen ze thuis kwam werden haar
gedachten op iets anders geleid. Haar hos
pita stevende uit de keuken, zoodra ze, de
lichte voetstappen in de gang hoorde en
begon dadelijk: Juffrouw, honde, dat
ken nietik heb u altijd gezegd: geen
honde of katte.
Meta staarde haar aan. Zij verdacht de
dikke dame een' oogénblik van alcoholisme.
Voor die hond zei de hospita op een
toon. U mot er dadelijk een thuis voor
Z0@k6<
Waarvoor? informeerde Meta.
Voor die hond. zei de hospita op een
toon, alsof het een zeeleeuw goW
Welke hond?
Op uw kamervanmorgen ange-
komme, zei de juffrouw.
Meta ging haar kamer binnen. Daar
stond op tafel, een mandje en uit dat
mandje staken twee zwarte oortjes
Meta opende het mandje en nam den
hond er uit. Het monster was zoo groot als
een vuist, maar kwispelde £$l en Meta s
eenzaam hart opende zich onmiddellijk en
wagenwijd.
O, wat een dot. wat een achat... Dat
is zeker van mijn -nichtje Fr&neine. Ze
weet hoe dol ik ben op hondenmaar
ze heeft er natuurlijk niet aan gedacht dat
ik op kamers woon
Meta wierp een smeekende blik op de
dikke hospita maar deze schudde beslist
het hoofd.
Als 'k' het u toesta... dan is 't end er
van weg, zei ze. Ik zal u een weekie late.-s
maar dan moet de hond weg.
Meta zuchtte Dien avond zat ze met
haar hond op de schoot en doopte hem Chu-
Chin-Chow, omdat hij scheeve oogjes had,
en vertelde hem een hoop van zichzelf en
was wanhopig over de aanstaande schei
ding, totdat haar iets inviel.
Den volgenden dag kwam ze met onge
wone levendigheid het kantoor van Ber
trand binnenloopen.
Bertzei ze, alleen in een heel
opgewekte stemming kwam ze er toe, dit
verkleinnaampje tegen den vaardigen
Bertrand te gebruiken Bert, ik heb een
klem hondje gestuurd gekregen van Fran-
cine en mag het niet op m'n kamer houden.
Jij woont toch bij je moeder... neem het
zoolang, tot we getrouwd zijn.
Bertrandi trok zijn wenkbrauwen op bo
ven de fonkelende lorgnet.
Hoe kom Je er aan, zei hij vaderlijk-
ontdaan. Een hond! Moeder houdt heele
maal niet van honden... ik trouwens ook
niet
Meta's gezichtje verduisterde.
Maar... het is zoo'n schat. Toe, om
my plezier te doen we trouwen toch
gauw en...
Maar lieve kind. denk je dan dat ik
