POPULAIR BIJVOEGSEL VAN DE HELDERSCHE COURANT
Proefnemingen op
levenslang
veroordeelden.
doode
AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN
De plant en de vorst.
Populaire Rubriek
Rozen
voor een
6.81
ZATERDAG 26 JANUARI 1935
Gevangenen tegen t.b.c. ingeënt en
daarna met tuberkerbacillen besmet,
door
G. W. M. VERHAAR.
In Engeland zoowel als in Amerika is
in den laatsten tijd een steeds sterker wor
dende tendens merkbaar om menschen, die
hoe dan ook voor de wereld verloren zijn,
/oor medische proefnemingen te gebrui
ken. Zoo is men h. Texas reeds bezig, door
geleidelijke inenting met slangengiften op
een mensch een doeltreffend serum tegen
deze giften te kweeken. Ook in Engeland
heeft men een dergelijke pogmg met een
aan kanker lijdende misdadiger op het oog.
Niet minder belangrijk is het experiment,
'aaraan twee tot levenslang veroordeelde
lisdadigers in de Coloradostrafgevangenis
zich hebben onderworpen.
Hier wachten al jarenlang twee veroor
deelden Carl Erickson en Mike Schmidt
hun laatste uur ar. Ze hadden levenslang
gekregen, omdat ze reeds viermaal voor
een en hetzelfde delict waren gevonnist.
Op grond van de intusschen reeds weer
verzachte Baumes Law moet in zoo'n geval
de vierde straf levenslang zijn.
Schmidt en Ericksen hadden zich goed
gedragen in hun straftijd en hoopten nog
altijd op begenadiging. Daar ze echter nie
mand hadden, die zich voor nen interes
seerde en zelf niet in staat waren een ver
zoekschrift op te stellen, werden 2e lang
zaam vergeten. Toen Erickson op zekeren
dag in het kantoor van den gevangenisarts
moest komen, hoorde hy toevallig een ge-
-sprek mee aan tusschen den arts en een
bezoeker. De bezoeker vertelde, dat een
instituut in Canyon City een nieuw serum
tegen tuberculose wilde beproeven. De ge-
vagennsidokter antwoordde met trots, dat
hy geen enkel geval van acute t.b.c. onder
zjjn gevangenen had, waarop de bezoeker
hem duidelijk maakte, dat het om een
voorbehoedmiddel ging, zoodat men dus
juist volkomen gezonde menschen noodig
had.
Reeds wilde de gevangenisarts een afwij
kend antwoord geven, toen hij de gevan
gene Erickson in het oog kreeg, die door
op 2lchzelf te wijzen duidelijk te kennen
gaf, dat hjj er wel wat voor voelde. Er
werden nog even een paar woorden over
gewisseld en Erickson was aangewezen
als eerste proefpersoon Nauwelijks had
zijn kameraad Mike Schmidt het nieuws
Tehoord, of hjj meldde 2ich eveneens aan.
Men voerde nu met het door het Insti
tuut samengestelde secrum op de beide ge
vangenen een reeks injecties uit, die ten
doel hadden hen immun te maken tegen
tuberculose, een tot dusver onopgelost pro
bleem.
Na drie manaden waren zij volgens het
oordeel van den arts zoover, dat zij aan
besmetting konden worden blootgesteld.
Men bracht de gevangenen, die overigens
gedurende dezen tijd alle mogelijke vrij
heden genoten, in speciale kamers, die met
tuberkelbacillen in ongelooflijke hoeveel
heden waren besmet.
Een „normaal" mensch, die niet over
een abnormaal weerstandsvermogen be
schikt, zou in een dergelijke atmosfeer on
getwijfeld ziek zijn geworden, temeer daar
de proefpersoon op alle mogelijke wijzen
met de bacillen in aanraking werden ge
bracht.
Het serum zou nu zijn doeltreffendheid
bij toepassing op het menschelijk lichaam
moeten bewijzen. En inderdaad, Schmidt
en Ërickeson werden niet ziek.
De proef werd vijfmaal herhaald. Steeds
met hetzelfde resultaat. Schmidt en Erick
son bleven gezond. Onmiskenbaar dank zij
de preventieve injecties. Twee jaar lang
stonden zij bloot aan het gevaar, dat of de
tuberkelbacillen of het serum nog virulent
Zouden worden.
Nadat de proefnemingen waren beëin
digd, beval de arts de beide gevangenen
voor gratie aan. In de eerste dagen van
Januari zijn zij ontslagen. Na deze eerste
proefnemingen op menschen, wordt het
nieuwe serum op groote schaal toegepast
Moge de uitslag dezèr voortgezette proef
nemingen in overeenstemming zijn met de
tot dusver gewekte verwachtingen, zoodat
men eens zal kunnen zeggen, dat het voor
behoedmiddel tegen de gevreesde tuber
culose is gevonden.
WEDDENSCHAPPEN.
DOOR WATERDRUPPELS KRANK
ZINNIG GEMAAKT.
En de moraal, die men er uit
trekken kan.
Weddenschappen leiden dikwijls tot de
ongeloofelijkste domheden. De een eet een
viltenhoed op, de ander blijft uren lang
op een ijsblok zitten wat nu niet be
paald bevorderlijk voor de gezondheid is.
Een record in het Wedden betaalde on
getwijfeld een boer in Oost-Hongarije, die
zijn blijkbaar zeer matig verstand op
het spel zetten.
Hij wedde n.1. bij een voetbalmatch dat
hij, in het geval dat zijn club verloor,
niet minder dan 10.000 waterdruppels op
zijn hoofd zou laten neerdruppelen. Mis
schien is het bekend, dat dit vroeger een
straf was. Men liet dan zoolang water
druppels vallen op het hoofd van den ver
oordeelde, tot hij krankzinnig werd.
De club van deze boer nu, verloor, en
hij liet zich Inderdaad onder een water
kraan vast binden, waaruit elke 2 secon
den een druppel op zijn schedel viel, dus
1800 druppel in een uur. Daarop werd de
boer opgesloten met de belofte dat de boer
na vijf uur 33 minuten en 20 seconden uit
zijn weinig benijdenswaardige positie be
vrijd zou worden.
Toen er echter 4 uur verstreken waren,
hoorde men uit de kamer waar de boer
opgesloten zat, vreeselijke kreten en gil
len komen. Eenige voorbijgangers dron
gen binnen, en brachten den ongelukkige
naar het dichtst bijzijnde hospitaal, waar
hij door bedwelmende middelen tot rust
werd gebracht. De doktoren verklaarden,
dat de boer zijn verstand verloren had
De moraal, die men uit deze geschiede
nis kan trekken? Ga voorzichtig met je
verstand om, vooral wanneer je er niet
zooveel van bezit.
„Hoe vindt je m'n nieuwe portret. Ik
heb me laten schilderen op een Arabischen
hengst."
„Heel Interessant, ik heb dikwijls een
Arabier op een ezel gezien, maar het omge
keerde nog nimmer."
van te ondervinden. Doch behalve de ver
schillende planten hebben de verschillende
plantendeelen niet dezelfde gevoeligheid
ten opzichte van de vorst. Als men de
potaarde van een tabaksplant tot 4 graden
Celsius afkoelt, terwijl de bladeren om
ringd blijven door lucht van 18 graden, dan
verwelken deze reeds in een uur. Koelt
men daarentegen de plant af, terwijl de
wortels warm blijven, dan groeit de plant
door. In het eerste geval verliezen n.1. de
wortels het vermogen, om nog langer
vocht op te nemen, zoodat de bladeren
geen nieuwe aanvulling krijgen voor het
water, dat zij verdampen. Verhindert men
n.1. de verdamping, door de lucht rondom
de bladeren met waterdamp te verzadigen,
dan blijven de bladeren frisch, terwijl de
tabaksplant gedurende geruimen tijd de af
koeling der wortels kan verdragen.
Ook in onzen eigen tuin kunnen wij bij
de overblijvende planten een verschillend
weerstandsvermogen tegen de vorst waar
nemen, doch zelfs bij planten, waarvan de
bladeren bij de eerste nachtvorst doodgaan,
boeten de wortels niets van hun levens
kracht in, zelfs al bevriest de grond steen
hard. De Oostindisehe kers is na de eerste
nachtvorst verwelkt, maar de zaadjes, die
over den grond zijn uitgestrooid, ontkie
men in het voorjaar prachtig, ook al heb
ben zij den geheelen winter in de sneeuw
gelegen. Vele zaden schijnen zelfs vorst
noodig te hebben, om later te kunnen ont
kiemen. Zoo heeft men o.a. opgemerkt, dat
na strenge winters het onkruid bij2onder
welig groeit.
De bosschen in Noord-Siberië kunnen
een vorst van 40 graden Celsius verdra
gen, zonder schade te lijden en ook in
Europa zijn er planten, die een geheelen
winter lang glashard bevroren kunnen zijn,
zonder in het voorjaar aan levenskracht, te
hebben ingeboet.
De meeste gewassen zijn echter oor
spronkelijk afkomstig uit zuidelijker stre
ken en daardoor zeer gevoelig voor vorst.
Elke tuinman houdt rekening met deze
omstandigheid, v.o. door de zaailingen van
eenjarige planten niet in den vollen grond
te plaatsen, voordat de z.g. IJsheiligen
voorbij zijn. Toch zijn niet al deze planten
even gevoelig. Terwijl de dahlia niet de
minste vorst kan verdragen, kan het made
liefje sterk doorvriezen, zonder er schade
StruikrooVer: ,,'n Kleinigheidje voor een
arme man, meester".
De heer Jansen: „O... ik... ik... heb geen
geld bij me... m... m... maar als je met me
meegaat naar huis, k... k..'. kun je het kar
pet kloppen".
door
WILLY CORSARI.
Kurt Vesper stapte den grooten bloemen
winkel binnen, nam zijn hoed af voor het
lardige meisje, dat hem begroette, op zijn
;ewone, zwierige vlotte manier en zei:
Goedenmorgen... goedenmorgen...
-Is ik een mooie vrouw was, zou ik noo.i
•n<Jers willen doen dan bloemen verkoo-
'Mi... past bij elkaar, bloemen en vrou
wen... En hij glimlachte haar toe. Kurt's
J'hnlachje haa a lastiger harten dan dat
;an de kleine Grete veroverd. Ze kleurde
-en beetje en lispelde:
Waarmee kan ik u dienen?
■*- Bloemen, zei Kurt vroolijk, helaas
ilechts bloemen... iets anders zou ik niet
'"«•ven vragen... Bloemen voor een jonge
'rouw.
Grete's gezichtje veranderde van nuance,
'aar ze wees op een vaas anjers...
Rose anjers misschien? Of orchfdee-
en— .rozen?
Ik hou van rozen, zei Kurt en stak
neus in een prachtigen ruiker donker-
l0°de rozen. Deze zijn heerlijk.
H<>t meisje nam eenige van de langstee- 1
lige rozen uit de vaas in haar hand en
toonde ze hem op een kleinen afstand.
Kurt keek welgevallig naar de rozen en
naar haar.
U bent een schilderijtje, zei hij. Blijf als
jeblieft nog even zoo staan... ik ben name
lijk portretschilder... Ik zou U zoo wel wil
len schilderen!
Grete bloosde wee: en dacht, dat de jon
ge vrouw misschien maar een oppervlak
kige kennis was, de vrouw van een vriend
waar hij ging dineeren of.
Geeft U -ij er twintig, zei Kurc. In ernst
ik kom eens praten over dat portret...
heb nu geen tijd, op condoleantiebezoeken
moet men niet te laat komen.
Grete legde verschrikt de rozen neer.
Condo... U... U brengt die rozen voor
een doode?
Tja, zei Kurt, arm vrcuwtje... wie had
dat gèd..ch peens dood drie en twintig
'aar...
Maar meneer, dan moet u witte rozen
nemen lelks, beleerde Grete. Dan kunt u
geen roode bloemen meebr 'en.
Och onzin, zei Ku,c, die zijn neele leven
gedaan had wat hij wilde. Ze hield van
bloemen met warme, sterke kleuren, dat
weet ik toevallig.
Maar men zal dat heel vreemd vinden,
protesteerde Grete nog.
Kurt lachte.
Lieve juffrouw, mijn heele leven lang heb
ik dingen gedaan, die men „vreemd" vond,
en mij daar best bij bevor ien... Dank u...
en tc-t weerziens... ik Aoni morgen met U
afspreken voor dat portret.
Kurt trad met zijn roode rozen in de
hand, het vertrek binnen waar de familie
der overleden vrouw bijeen was. Een bur
gerlijk-nette familie.
Kurt kende hen sinds jaren, was nooit
bijzonder intiem geweest, maar had dank
zij de trouw van den ander, die nooit ver
gat hem geregeld uit te noodigen, deze
vriendschap langer dan eenige andere aan
gehouden, hoewel hij Erich Vend in den
grond volkomen onbelangrijk vond.
Erich zag bleek, maar was kalm. Zulke
menschen zijn altijd kalm en gelaten, dacht
Kurt Lieve hemel, als ik veel hield van een
vrouw en ze stierf opeens... nu ja, wat
weten zulke menschen van „veel houden"?
Zij ook... een goed vrouwtje... goede huis
houdster... voelde niets dieper, was tevre
den in dat huisbakken leventje zonder zor
gen...
Hij drukte zijn vriend de hand, zonder
zich te storen aan al de blikken, die zich
als het ware boorden in zijn roode rozen.
Eigenlijk wikk njj dadelijk weer weggaan,
maar Erich ging hem al voor naar de ka
mer waar de doode lag.
Toen de deur zich achter hem sloot, maar
ook geen seconde later, zei tante Lili:
Roode rozen!
Men keek elkaar aan.
Vreemd, stemde Herbert toe.
Heel vreemd, zei Tante Milly vinnig .On
gepast... om niets ergers te zeggen... on
gepast... verdacht!
Het woord viel in den treurigen kling als
een steen in een vijver. Er rimpelden emo
ties over alle gezichten. Twijfel, verbazing,
nieuwsgierigheid.
Wie is het ook weer? vroeg iemand.
Die schilder... Kurt Vesper... een echte
Don Juan... ik moet zeggen... dat Erich
zich zooiets laat welgevallen...
Maar er was toch niets, wierp oom Her-
bert schuchter tegen.
Tante Lili wierp hem een verpletterenden
blik toe.
Roode rozen!... En zag je niet hoe bleek
hij was? En dat hij ons geen van allen
aankeek? Durfde ons gehoon niet in de
oogen te zien... Schande.
Tante Milly nam de roode rozen weg.
Fatsoenshalve.
Maar Erich protesteerde.
Waarom
Roode rozen bij een doode... Erich, dat
komt niet te pas. Ze keek hem aan, alsof ze
zeggen wilde: begrijp je dan niet?
Erich zei nadenkend:
Ze hield van kleurige bloemen...
Hy is blind, zei tante Milly naderhand
tot de anderen.
Maar Erich, misschien voor het eerst van
Zijn leven, deed Iets waarvoor hy zelf geen
verklaring kon geven, deed het een beetje
schichtig, als schaamde hij zich of vrees
de hy. dat men een verklaring van hem zou
verwachten. Hij nam de roode rozen
en legde ze naast de doode in de kist, voor
dat *(?t deksel over haar gesloten werd.
EINDE.
