PAG. 2
ZBmmi
mn ^Wimjtk
dat U ikke
ZATERDAG 26
JANUARI 1935
'T JUTTERTJP
TOB NOOIT HOEKJE
O
Ik moet nouw deze keer alweer eens be
ginne met m'n handen en m'n neus af te
vege, want nouw moet ik meneer Leistl-
kouw nog feliciteeren omdat ie dertig jaar
d'r bij is. Ja meneer Leistikouw ik ben wel
laat, maar U zal nouw zoo zachiesaan ook
wel weten dat Wimpie alleen maar schrijft
over dingen die gebeurd zijn, al wil ik nou
wel voor eene keer zoo'n beetje as ziegeu-
ner of sterrekjjker spelen en zeggen dat
wanneer U dat van 50 jaar fee9 viert, ik d'r
ook bij ben in m'n hooge hoed.
...aar meneer Leistikouw mag ik nouw
's wat vragen? Mag ik nouw 's heel eer
lijk wat vragen? Nou dan, speelt U dan
nooit meer as de mensehen 's middags aan
t eten zijn, want daar kenne de menschen
een hoop last van hebben. Waarom? Moet
U hooren. We zaten net 's middags, aan 't
eten en we waren net begonnen toen U
begon met ze te laten blazen.
We zaten juist aan de soep, nou en
toen ik die fijne muziek van die lollige
marschen zoo hoorde, nouw, toen ging ik
met m'n lepel zoo hard van zelf de maat
slaan. En toen is zoo maar ineenen de lepel
uit m'n hand gevlogen en die .9 midden in
de soepterrine getjoept, en toen ik keek
waar ie gebleven was, zag ik dat m'n va
der een heele lik soep op z'n gezich gekre
gen had. Ik zal maar niet in de krant
zette wat m'n vader allemaal gezeg heef,
maar lollig was 't niet.
Ja, ze feesten allemaal zoo'n beetje, en
dat van burregermeester Kolff van Wie-
ringen, waar ik de vorige keer over ge
schreven heb is ook fijn geweest, want d'r
hebben een hoop menschen wat gezeg en
toen zijn ze op de paarden gaan zitten en
toen hebben ze dv optoeh gehouwen. Ik
geloof wel, dat er nouw niks meer te win
teren valt, ik heb 't botervlootje van m'n
moeder maar half leeggemaakt en daar
m'n schaatsen mee ingewreven want 't
geef toch niks meer en die politieagent die
me de vorige week achterna geloopen
heeft om die vuilnisbak, moet dan maar
wachten tot de vollegende winter om een
sneeuwbal in z'n nek te krijgen. Nou ik
vind dat wel jammer dat 'r nou geen ijs is,
ze moesten hier maar 'n contrakkle maken
met die meneer Veraart, want die ken dat
nog al goed, hè, van mooi weer leeljjk ma
ken en nou gaan ze binnenkort weer zoo
met van alles beginnen voor de verkie
zingen voor de provinsiale staten en de ge
meenteraad. Wat dat eerste voor een ding
is weeti k niet, maar dat van de gemeente
raad dat ken weer lollig worden.
Die meneeren die op de krant schrijven,
die zijn nou aan 't probeeren of ze nog
mooi op t groote bord kenne schrijven,
want as ze gaan stemmen voor de ge
meenteraad dan komp dat groote bord
weer bovenaan tegen de krant te hangen
en dan kennen al de menschen in de Jut-
tery weer stijve nekken komen halen door
naar dat bóra te komen kijken in de Ko
ningstraat en op de apenschoot aan de
Laan is nou ook een nieuwe juffrouw. D'r
waren d'r zeker wel 40 die d'r wouwen
komen, maar ze wouwen ze niet allemaal
tegelijk hebben, 't Was anders nog zoo
slecht niet as d'r wat meer juffrouwen wa
ren, want ze kenne allemaal mooie spelle
tjes en ze zalle je toch niet allemaal
in de hoek zette hè, want toen ikke d'r
was, toen was d'r een juffrouw die mijn
altijd in de hoek stopte, ze zei altijd dat ik
zoo'n aap was en as ik d'r nouw nog 's
tegen kom dan zeg ze me ltijd heel aardig
goejen dag, Rajerajerajeraje. Ze was zeker
bang dat ikke d'r in de krant zetten zou
en je mag van ae week voor niks naar
de bioscoop naar de Persil film kijken, nou
't was alleen natuurlijk weer voor de vrou
wen want ik moch niet mee.
Toch stom, want as je zoo as ikke iedere
week maar in de krant schrijven mag, dan
moet je toch weten wat d'r zoo van alles
gebeurt, hè, en vind u nou ook niet, dat we
toch ook wel 's magge weten hoe alles ge-
wasschen wordt. Dag u nou, dat ik iedere
maandagmiddag voor m'n lol, m'n armen
uit m'n lyf zit te draaien aan m'n moeder
d'r waschmachine en meneer de Zeeuw
heeft nou van de menschen die in de
Saar zitten een brief gekregen dat ze dat
radijootoestel wat ze van 'm gekregen
hebben wat fijn gevonden hebben en dat
ze mooie muziek hebben, nou, ze zalle ge
loof ik toch wel weer blij zijn, als ze weer
terug In de Jutterij zijn, dan maggc ze, als
ze zoo nor en dan eens naar de bioscoop
gaan, nie+ meer zoo'n leven maken, want
d'r heeft was ovei in de krant gestaan, dat
er een hoop menschen zijn, die daar altijd
zoo'n hoop leven maken.
En dat is niet lollig, want ze praten en
zingen tegenwoordg ook op die dingen op
't doek, en as ze dan '.oo'r leven maken
dan kenne ze d'r niet veel van hooren.
Laats ook bij ons thuis, toen was Louis
Davids net voor de radijoo aan 't zingen
van „Oome Piet, doe 't niet, Ga niet naar
't Saargebiednou en toen was m'n
zussie aan 't kwebbelen over gestoomde
bokkenen, die ze daar of daar gekocht had
en die ze zoo lekker heb gevonden.
Nou is m'n brieffie al weer vol, ik moest
eigenlijk van alles schrijven over dat feest
van die oud-onderofficieren dames en nog
meer van die dingen, maar dat zalle we
maar weer laten tot de vollegende week hè.
Daaaag
Een onzer lezers zendt ons onderstaande
berijmde samenspraak, die hij vond in een
Almanak uit het jaar 1852, dus ruim 80
jaar geleden.
HET CONCERT A LA Ml'SARD,
gehouden in het lokaal „Tivoll"
aan den Helder.
(Een gesprek tusschen twee Texelsehe
buurvrouwen in haar dlalekt.)
Aafjebuur.
Wel jemmeneetje, burevrouw!
Nou kom ik onder 't kopple gouw
Vertel e, vat ik hoord en sien
Heb, an de Helder, beste Trien!
Trientjebuur.
Nou! hei je an de Helder wee3t?
Ik heb er allan zoo op eest; 1)
Maar net of 'k er niet kommen ken,
Zoo lang ik in de kienders ben.
't Was alles deen mlt 't hooibejouw,
Zeit Jawik op een ochte, vrouw!
We gaan van daag na 't Nuwwe Diep,
Hij wist dat ik er zoo om riep.
Je kent begriepe, bliedschap groot,
Die oudste jongen van Timoot,
Nee Jan van Olbert Schagen's Kil, 2)
Die brag ons mit de kar na 't Schil. 3)
Doe in de postschuut, maar 't was vloed,
En deerbij was de wiend niet goed,
Het duurde du9 wel erreg lang,
Maar 'k was geen ziertje ziek of bang.
Zoo teuge zesse, kwamme we an
En ik ging daadlek mit me man,
Na Helnbuur, achter 't rasterwerk,
Een'eindje van de nuwwe kerk.
Deer eerst en kopje mit en stik,
Och mensch! ik was zoo in mlen schik,
Want 'k was er voor den eersten keer,
En 't i3 er mooi, das stellig weer.
Toevallig viel deer Heldersch krant,
Bij Heinbuur Jaap zoo in de hand,
En bij geluk dat hij het las
Dat het kesert in Tivoli was.
Heer zeit hi Aaf! dat wou 'k wel slen,
Kom ga je meê, of 'k gaan allien.
Het kost ok vieftien stuvers maar,
Toe seit hie, Aaf, toe, maak je klaar.
Nou ik niet lui, mien paarse jak
Gouw uut, en ik in 't beste pak
Na het kesert la Mastaard,
Maar mensch, dat is de piene waard!
Je zow toch segge, is het weer,
Maar dat kesert 'k weet niet meer
En Tireli, je maakt me puur
Nuwskierig, seg, wat is dat, buur?
Wacht maar en beetje, beste Trien,
'k Vertel je al wat ik hoord en sien
Heb in die zaal, dat Tireliet;
't Is gien slecht huus, werempel niet.
En het kesert, dat is meziek,
Wel goeie siel, ik lach me siek,
Dat jtj dat nou toch nog niet weet,
't Is hier ook weest bij Krilsje peet.
Maar dat is nies, nou, luuster maar;
We kwamme dan zoo mit mekaar,
Digt bg dat huus, deer was die zaal,
Vol groote hanse heelemaal.
'k Dorst eerst niet van die groote lui.
Maar Jawik zei, 'k heb wel den brui
Van ai dat volk, 'k heb in me zak
Meer as die lui mit goud op 't pak.
1) Naar verlangd.
2) Verbastering van Comelia, Cornelisje,
Krillesje, bij verkorting Kil.
3) Doip aan de zee, Oude Schild.
'k Trok dus me stoute schoenen an,
Eerst ik er in en doe me man,
De heele -aal was vol mlt groen,
Dat gaf en wonder wel fersoen.
En dan, perjieke hier en deer
Ik mogt zoo fragen, an en heer,
Weerom is 't hier zoo groen en gnap,
Och zeit hi, zoo maar uut de grap.
Doe maar an 't kuij're In het groen,
Van 't boschje, deer was wat te doen.
Wel t /intig speulul .^eulde deer,
Zoo bute maar mlt 't moolje weer.
En dan de mensche kuijerde maar,
Mit heele troepjes bij mekaar.
Of :atte luustrend in 't perjeel,
Na trommel, na trompet en veel.
Dat duurde zoo tuut negen uur,
Doe wierd het bute wel niet guur,
Maar toch wat koe' en na de zaal,
Ging 't volk en speullui, illemaal.
Doe kwam de beste pre' nog an,
'k zat maar alliendlg m.L me man,
Maar 'k had toch matig veul plezier,
Want zoo les hei Je toch niet hier.
Op lens begon het speulvolk weêr
En ien, het leek wel en meneer,
Sloeg mit zien stok, zoo in het rond,
'k Docht man: Jou hoofd is niei gezond.
Nou zow het op en danse gaan,
't Is meuglek dat ik 't niet verstaan,
Maar 'k vond het evel erreg raar,
't Was draaijen in het ronte maar.
Kiek, doch, die dat danse hlet,
Die weet het toch werempel niet.
Het „meikes, knechtjes," zoo wij doen,
Het dunkt me, fr\J wat meer fersoen.
Hierna kwam weer en are dans.
Ik loof, het hiette op zien fransch,
Gelop, maar 't was en rare grap,
Te minste Jawik lachte em slap.
Ze spronge zoo as Jawik seit,
Net as de kalvers in de weid',
Die in 't voorjaar uut den stal
Gaan, net zoo wild en net zoo mal.
Het danse had vooreerst en end,
Doe speulde er maar allien ien vent
En leilek deuntje op 't fiool,
Ik dacht: nou dat is apekool.
't Was uut, en 't manvolk mit mekaax,
Dat maakte op lens en groot misbaar.
Het kiapte en stampte al op den grond;
les dat ik 't allergekste vond.
Ik vroeg an Prins den kastelein,
Wat of dat was. Wat denk je Trijn?
Htf zei: dat 's appels en cement.
Aars zei hy niet, die malle vent
Doe volgde er nog en dansje weêr,
Dat was wel mooi, want deuze keer
Was het en effectieve ..uns,
Kerielje hiette op zien fransch.
Dat leek nog veul op onze dans,
Want dan weêr vrouwe, dan weêr mans
En dan weêr even paar an paar.
En naderhand weêr allegaar,
Kom seg .k Jawik, nou doen 'k meê,
Dat is gemaklek, jemenee,
Dat hebbe wij toch ok nog leerd.
Zoo mooi as ien het maar begeert.
Deer ging Jaap mit mie op de baan,
We gi.-ige naast mekaar maar staan,
En liep dan weer deur mekaar,
Mit al die groote jufvrouws maar.
Eerst ging het goed, maar op het lest,
't Is weer, ging het niet al te best,
Want, o, die speulman riep zoo raar,
„Sassée, Aafdeu, Aafkat!" was 't maar.
Eerst dacht k dat hij op me schold,
En dat het mij of Jawik gold;
Maar later hoorde ik wat het was,
't Kwam zoo, weet je, in den dans te pas.
Doe dat uut was al weer wat aars,
En jonge blaasde lm bont en paars,
Op zo'n trompet o. zo'n hoeboe,
't Ging ai maar zoo: hoe! boe! boe! hoe!
Hij hieuw mlt blaze nauwleks op,
Of t was weêr, net zoo, op zien kop
Zo'n leve, weêr as de eerste keer,
t Was appels en cement doe wêer.
Nou, zo'n kesert is erreg mooi,
As 't deen is 't are jaar mit 't hooi,
Dan krouw ik Jawik weêr op zy,
Want mensch, 'k Den er zoo graag ers bij
Maar weet je wat me er niet beviel
'k Zeg 't rond uur, maar, me goeije ziel,
Het was er wel een beetje stief,
Maar aars ja, was 't verreweg lief
Gien ien die praatte ers mit ons meê.
Dat 's bij ons aars toch, jemenee!
Want as ;e hier maar 'n vreemde siet,
Dan praat je ers meê, zeg is 't zoo niet?
En dan nog vel op zo'n partij.
Nee, 'k seg 't allan en 'k blief er bij,
't Gaat b(< ons veul wat f rij er, Trien!
En 'k mag dat stieve niet graag zien.
D.
Helder, Augustus 1852.
Hoe om te gaan met een vermoeid mensch?
Goede bedoelingen en slechte resultaten!
Meer en meer hoort men in onzen tijd
van menschen, die overspannen zijn. Zoo
nu en dan zou men werkelijk gaan den
ken, dat de halve wereld overspannen is.
Meer dan eens hoort men dan, bywjjze van
uitleg zeggen: „hij of zij werkt zoo hard!"
De psycholoog echter weet heel goed,
dat van hard werken nog nooit of te nim
mer een mensch overspannen is geworden.
De oorzaak zit heel ergens anders.
Hard werkende menschen zjjn natuurlij
kerwijs wel eens moe, en dan behoeven zij
een tactvol en begrijpend optreden van
hun omgeving, een optreden waarvan
vódr alles rust uitgaat. Met de beste be
doeling treden de huisgenooten van iemand
die hard werkt, dikwijls op een wijze op,
die onherroepelijk overspanning teweeg
moet brengen. Wü zagen hier onlangs een
treffend voorbeeld van.
In een ons bekende familie is nog één
dochter thuis, ongetrouwd, 25 Jaar. Zy
heeft een goede, maar een zeer drukke
betrekking, 's Morgens gaat zij om 8 uur
weg, om om half 9 op kantoor te kunnen
zijn. Zij is vrij van half 1-2 uur. Daar zij een
half uur moet fietsen om haar kantoor te
bereiken, zou het practisch zijn als ze
haar twaalfuurtje meenam, en zijzelf zou
dat ook graag willen, maar vader en
moeder protesteeren om het hardst als
Ina tusschen den middag niet thuis komt,
„zoo ongezellig". Dus Jakkert Ina eiken
middag op de fiets naar huis, een half
uur en nog een half uur terug naar kan
toor omprecies een half uur thuis
te zijn. Daarna heeft ze van 2 tot half 6
weer kantoor. Ongeveer om 6 uur komt zij
thuis, en bij die thuiskomst waren wij on
langs tegenwoordig.
De begroeting van Ina's moeder was
even hartelijk-bedoeld als:
„Dag lieve kind, wat zie je er weer
doodmoe uit. Ga gauw zitten, of nee, doe
eerst Je mantel uit. 't Is hier warm, of
niet te warm, of vind je van wèl? Zal ik
eens een kopje thee voor je inschenken.
En een koekje erbij, wil Je zoet of zout?
Wat een regen vanmiddag, is het nog
zoo koud?"
Ina mompelde flauwtjes: „Ja moeder,
graag, dank u." Zij zag er werkelijk moe
uit, wat niets geen wonder was, en met
een half uurtje wel bijgetrokken zou zijn
als haar moeder wat rustiger was op
getreden.
Het allereerste, waaraan iemand die na
een zware werkdag thuiskomt, behoefte
heeft is rust om zich heen. Daar in het
meerendeel der families allicht één der
huisgenooten een zware werkkring heeft,
lijkt het ons niet nutteloos om een en
ander te zeggen over de geschlkste wijze
om met een vermoeid mensch om te gaan.
Ie. Bespaart een vermoeid mensch de
inspanning van weer ergens op te moe
ten reageeren. Zegt daarom zoo weinig
mogelijk en stelt vooral geen vragen.
2e. Daar wij den smaak van een huis-
genoot(e) toch wel kennen, kunnen wij
een kopje thee inschenken met iets erbij,
zooals hij of zij het graag heeft, zonder
dat daarbij veel gesproken heeft te wor
den.
3e. Geeft uw zorgen voor iemand, die
vermoeid is, op een rustige en onopvallen
de manier. Zorgt zoo mogelijk, dat een en
ander vooruit klaar staat. Er is weinig,
dat vermoeiender is dan te bemerken hoe
Iemand om ons heen draait en zich uit
slooft, om het ons naar den zin te maken.
4e. Onthoudt u van commentaren be
treffende iemands uiterlijk. Het is noch
verbazingwekkend, noch verontrustend,
wanneer een hardwerkend mensch er eens
moe uitziet, maar wèl heeft het een
verlammende uitwerking wanneer iemand
anders dan zoo medelijdend opmerkt:
„Wat zie je er moe uit!"
Het is eigenlek zoo eenvoudig: Geeft
een vermoeide gelegenheid om uit te rus
ten. Vertroetelt hem of haar gerust een
beetje, maar let erop, dat u dit doet op
tactvolle wjjze, en onopvallend.
DR. JOS. DE COCK.
Acteur: „Hebt u gemerkt hoe mij"
sterfscène de menschen ontroerd heeft
Het heele publiek zat te huilen!"
Directeur: „Waarschijnlijk omdat het
maar comedie was
