Buitenlandsch Overzicht. Wie lijkt het meest op het Blue Band meisje? oetbal iefde NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA No. 7607 eerste blad DONDERDAG 13 JUNI 1935 Koning Georg lijdt aan bronchitis. De Vicieuze bewapeningscirkel. Het publiek heelt op overtuigende wijze zijn oordeel uitgesproken: No. 23 is met tien duizenden stemmen meerderheid gekozen. Aan deze jongedame hebben wij het bedrag van duizend gulden uitgereikt. De jury is thans bezig de overstelpend vele rijmpjes te beoordelen - een zeer omvangrijk werk - waarmede zij waarschijnlijk niet eer der dan aan het eind van deze maand ggpg |5§\ IEL gjf§ gereed zal zijn. De beslissing zal aan de fl BE RAND betrokkenen direct worden medegedeeld. EliP H& H§ Wij danken het Nederlandse publiek voor de overweldigende medewerking en deelname. Vele tienduizenden gezinnen hebben zich met onze „Blue Band Prijsvraag beziggehouden en evenzovele hebben zich thans opnieuw kunnen overtuigen van de VOORTREFFELIJKE BLUE BAND KWALITEIT Het publiek weet wat het kiest: 0 COURANT Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant nn Anna Paulowna, Breezand. Wieringen en Texï t 165 J derl. Oost- en Weat-Indië per zeepost f 2,n 1 binnenJand f 2— landen t 3.20. Losse nos. 4 ct fr p T Jt* °Verige Zondagsblad resp. fo.50, f0 70 f0 70 f i ma ™eekabonnement« f 170 ï0 fl Modeblad resp. f 1.20, fl.50, f 1.50, Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag Redacteur: P. C. DE BOER Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412 Post-Girorekening No. 16006. ADVERTENTIE Ni 20 cL per regel (galjard). Xngez. medsd. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling 10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct per regel, minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en met brieven onder nummer: 10 ct per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct De scherpe redevoering van Mussolini tegen Engeland; men vreest het uittreden van Italië uit den Volkenbond. Het corv fhet tusschen Bolivië en Paraguay. De spanning in het Verre Oosten. De dikke woorden van Mussolini. Wie eenmaal gesto len heeft blijft altijd een dief. Dat onder vindt Engeland den laatsten tijd in meer dere of mindere mate, nu het zich ingelaten heeft met het conflict tusschen Italië en Abessinië. „Houd je mond", heeft Mussolini Engeland toegevoegd en „bemoei je met je eigen zaken en niet met de onze. Of ben je vergeten hoe jezelf BENITO MUSSOLINI. aan je koloniën gekomen bent?" Ja, Mus solini houdt er van de dingen maar bij hun waren naam te noemen en ais luj het op z'n beupen heeft, is hij niet op z'n mondje geval len. „Ja„, verontschuldigt zich Engeland, we leven nu in een anderen tijd en wat vroeger gebeurde, kan men nu maar niet meer doen. Alles goed en wel, meent Mussolini, maar ik zal m'n eigen boontjes wel doppen en jullie houd je maar buiten mijn zaken. Daar zit Engeland nu en daar zitten de nadere mo gendheden. Ze willen graag goede vrienden blqven met Italië, maar wat het in Abessi nië uitspookt kan toch maar niet getole reerd worden? Ze weten zich eerlijk gezegd met het geval geen raad, bevreesd als zij zijn dat Italië, bij al te veel complimenten van zijn mede-Volkenbondsleden, den Vol kenbond den rug zal toekeeren. Ja, ja, zoo'n volkenbond is toch maar een nuttige instel ling... zoolang er geen conflicten zijn en de heeren in genoeglijken kout aan het meer van Genéve door kunnen brengen. Edoch... zoodra steken er donkere wolken op, of de diplomaten, kruipen in hun diplomatieke stulp en zien met angst en vreeze naar de ontwikkeling van den toestand, zonder dat ze een mond open durven doen. De redevoering van Mussolini, waarvan we in ons vorig overzicht een uittreksel gaven, heeft begrijpelijkerwijs nogal wat commen taar uitgelokt. De Nw Rott. Crt. schreef er o.m. over: Wij zouden er niet gaarne voor instaan, dat Mussolini's woorden niet door overeen komstige daden zullen worden gevolgd. Maar, waarschijnlijk lijkt ons dat niet, zoo wel op grond van gedane ervaringen als van den. toestand van het oogenblik. Als Musso lini voor een zeer gevaarlijk avontuur stond, zou hij zich wachten, Engeland te prikkelen, zooals hij het op dit oogenblik doet. Enge land is voor hem het gevaarlijkste land. Niet dat hjj onmiddellijk een blokkade in de Mid- dellandsche kuststeden door de Britsche oor logsvloot hoeft te vreezen. Zóóver denkt op het oogenblik geen enkele Engelschman en zeker ook Mussolini niet. Maar oeconomisch en financieel heeft de Duce op het oogenblik meer dan ooit reden, Engeland te ontzien. De vriendschap van Engeland te ruilen voor die van Duitschland moet niemand gevaarlijker nu voorkomen, dan juist Mussolini. Het rond stappen van Goering in den Balkan zal hem wel niet beter van vertrouwen gemaakt neb ben. Niet om het effect. Want zoolang Duitschland in die wereld geen ernstige diplo maten uitzendt, heeft Rome niet al te veel vreezen. De rede van Mussolini wordt, naar Reuter meldt, te Londen opgevat als een duidelijk bewijs, dat Italië zich niet van zijn gedrags lijn ten opzichte van Abessinië zal laten afleiden. De rede van Mussolini is blijkbaar een on middellijk antwoord op het Lagerhuisdebat over het Italiaansch-Abessinische conflict. Het is duidelijk dat men zich hier ongerust toont over den loop der gebeurtenissen waar over men versteld staat. De Dailey Telegraph beantwoordt het ge blaf van Mussolini op Sardinië met een ern- stigen uitbrander aan zijn adres, waarin zij zegt, dat, wat de vroegere methoden van alle landen bij de verwerving van koloniaal bezit ook geweest mogen zijn, een radicale veran dering op dit gebied is ingetreden door de overeenkomst om een oorlog niet als politiek instrument te gebruiken, en door de plicht tot vreedzame oplossing van geschillen. Reuter meldt uit Par.js: Na Mussolini's rede te Cagliari is men er hier meer dan ooit van overtuigd, dat Italië zich door niets zal laten afbrengen om op het geschikte oogenblik de hand op Abessinië te leggen. Vrede tusschen Bolivië en Paraguay. Volgens een officieel communiqué hebben de bemiddelende mogend heden in het conflict tusschen Bolivië en Pa- raquay, over den Gran Chaco, een overeenstemming bereikt. De overeenkomst zal na de goedkeuring van Bo livië en Paraguay worden geteekend. Na afloop van de bijeenkomst van de be middelaars verklaarde de Argentijnsche mi nister van buitenlandsche zaken: „Ik ben gelukkig, dat ik aan deze overeen komst heb mogen meewerken. Ik geloof, dat dit een einde zal maken aan den oorlog, welke, naar wij allen hopen, de laatste in Zuid-Amerika zal zijn." De minister van buitenlandsche zaken van Bolivië en Paraguay hebben beide de door de bemiddelende mogendheden opgestelde over eenkomsten goedgekeurd. De definitieve ra tificatie wacht thans, tot de presidenten van de republieken Paraguay en Bolivië hun goedkeurig hechten aan deze mondelinge goedkeuring. „Pax habemus", „Wij hebben vrede", riep minister van buitenlandsche zaken Macedo Coares uit, ten aanzien van de onderhandelin gen over het Gran Chaco conflict. „Wij we ten, dat zoodra de machtigingen uit Lapaz en Asuncion ontvangen zijn, het vredesverdrag te Buenos-Aires onderteekend zal worden". In verband met het verdrag is de vreugde algemeen. Reuter meldt uit Buenos Aires, dat Boli vië de voorwaarden van de bemiddelaars om een einde te maken aan het conflict in den Gran Chaco heeft aanvaard. Neemt ook Pa raguay deze voorwaarden aan, dan zullen de vijandelijkheden gestaakt worden en zullen de partijen door rechtstreeksche onderhan delingen in het kader van een vredesconfe rentie te Buenos Aires een definitieve oplos sing van hst conflict zoeken. WILLIAM RANDOLPH HEARST, de bekende Amerikaansche kranten koning, die, dank zij den grooten invloed, dien hij heeft op de Amerikaansche pers, krachtig bijgedragen heeft tot de oppo sitie tegen Roosevelt. Het conflict tusschen China en Japan, dat door de passieve hou ding van China waar schijnlijk tot een bevre digende oplossing zal komen, geeft Europa en Amerika ook niet geringe zorg. Men vreest de experimenten van Japan. De plaatsvervangende Japansche minister van oorlog, Hasjimoto, deelde den secretaris van het kabinet, Sjirase mede, dat de leider van de Chineesche militaire commissie te Peiping, de minister van oorlog, generaal Ho, in opdracht van de regeering te Nanking, de Japansche wenschen heeft aangenomen, zoo dat spoedig een vreedzame oplossing van het geschil verwacht kan worden. Minister-pre sident Okade deed in den kabinetsraad een zelfde mededeeling. Intusschen worden de Japansche plannen in Noord-China in de Japansche bladen open hartig en uitvoerig behandeld en wel onder het motto „Noord-China voor de Noord-Chi- neezen". Onder „Noord-China" wordt hierbij een gebied verstaan, dat zich naar het Zuiden ongeveer tot aan de Hoang-ho uitstrekt. Uit dit gebied moeten volgens de Japansche wenschen alle leidende persoonlijkheden, die Japan of Mantsjokwo vijandig zijn ge zind, worden verwijderd, en dienovereenkom stig georiënteerde organisaties worden on derdrukt en ale Chineesche troepen worden teruggetrokken. Op deze wijze zou Noord- China een reusachtige gedemilitariseerde zóne worden, bestuurd door Japan vriend schappelijk gezinde personen. Het Japansche ministerie van oorlog ls vol gens het agentschap „rengo" van meening, dat deze gedemilitairseerde zone een logisch gevolg is van de tot dusver getroffen accoor- den, en dat een militair verdrag dus niet meer noodig is. Men wil in deze zóne zonder schending van de Chineesche souvereiniteit de oeconomische samenwerking met Japan voorbereiden. Daar de autoriteiten in dit gebied tot dus ver in opdracht van de regeering te Nanking werkzaam zijn geweest, moet men naar een nieuwen bestuursvorm zoeken, aan welks hoofd aan Japan gunstig gezinde personen zouden moeten worden gesteld. Gisterenochtend om 11 uur is op Sandring- ham een bulletin verspreid met de mededee ling, dat de koning lijdt aan een bronchitis, die slechts langzaam betert, omdat de koning vermoeid is van de inspanning van de laatste weken. De doktoren verwachten, dat wel 14 dagen noodig zullen zijn, om den koning zijn gewone gezondheid te hergeven. Gedurende dien tijd zal de koning op Sandringham blijven. LESLDS HOWAKD, de Engelsehe acteur, wereldberoemd ge worden door zijn rol in de film „De Roode Pimpernel", en die thans zal medewerken brj de verfilming van Hervey Ailen's be kenden roman „Anthony Adverse", en waarschijnlijk ook de rol zal vervullen van Kolonel Lawrence in een film, welke van diens avontuurlijk leven zal worden vervaardigd. Een waarschuwing van secr van Slaat Huil. In een te Chester, Pennsylvanië gehouden rede, zeide secretaris van Staat Huil o.a.: Het bestaan van den vicieuzen bewape ningscirkel is de grootste bedreiging voor den vrede, de oeconomische stabiliteit en den internationalen gemeenschapszin. De politiek van de Ver Staten is gericht op het verleenen van hulp ter voorkoming van oorlog en het bewaren van den vrede, zonder echter af te wijken van de Ameri kaansche traditie. De oorlogsvoorbereidingen in sommige lan den vervolgde Huil bereikten een zoo danige hoogte, dat zij de productieve energie binnen de nationale grenzen verlammen. Het is de plicht der naties, die zich van deze bedreiging rekenschap geven, het licht der publiciteit te richten op hen, die de schuld dragen van deze politiek en om uit al hun macht steeds weer te herhalen, dat buitensporige bewapening slechts kan leiden tot een rarnp. Feuilleton. en 8) J „Zoodra Mr. Carstairs komt, zend je hem Baai- boven, begrepen?" beval Wayne. „Ik heb het begrepen, sir!" Hij had er waarschijnlijk alles van begre pen, want hij verliet de kamer met een hoon lach op zijn ongunstige, beweeglijke tro"te- De deur werd opnieuw achter hem gesloten maar nu hoorde Maisie tweemaal een ge- luid. Wayne hield zich druk bezig met de ko „Probeer eens een van deze sigaretten, zq Et)n erg lekker. Deze club staat er om be- kciicl." Maisie nam het kopje aan, maar schoof de ■igaretten van zich af. „Ik ben niet zeer „modern", vrees ik, maar lk rook niet", zei zij. Haar weigering om een van de sigaretten te rooken, die hij zoo warm aanbevolen had (het was volkomen waar, dat de club bekend was om haar met opium gesauste sigaretten) scheen Wayne boos te maken. Voordat hij de sigaret, die hij zelf rookte, wegwierp, keek hfl haar nijdig aan. „Niet zeer modern, wellicht, Maisie maar dat neemt niet weg, dat je eenvoudig verruk kelijk bent!" Zi) schoof van hem af, als bad hij na l-lotseling aangerand. Hector Wayne had zie ver over het tafeltje gebogen, zijn losbandig gezicht was hoogrood gekleurd. Er schitter de een gemeene glans in zijn half dichtge knepen oogen. De man had het masker laten vallen; hij had allen schijn in een oogwenk laten varen. „Voor zoover mq hekend, heb ik u geen vergunning gegeven om mij „Maisie" te noe men," antwoordde zij zoo koud als ijs. „Spreek mij alsublieft niet weer op die ma nier aan." „Waarom zoo wreed tegen iemand, die je hartstochtelijk bemint, liefste kindje?" Zij rilde van louter walging. Wayne ver slond haar letterlijk met zijn oogen zij had nooit gedacht, dat een man zoo dierlijk kon kijken... „Ik verkies hier geen oogenblik langer te blijven! U heeft bewezen een echte ploert te zijn..." Haar woede was onbedaarlijk; maar het zien van haar, zooals zij daar stond, driftig met een voet stampende, diende alleen om zijn zinnen nog hooger te laten oplaaien. „Het spijt mij je te moeten teleurstellen, lieve Maisie-mijn!" riep hij, „maar je kunt deze kamer niet uitkomen!" Door een paniek bevangen, snelde zij naar de deur en greep de kruk. Ze draaide mee, maar de deur zat op slot. Nu werd zij door een onbeschrqflgken angst aangegrepen; zij zou dit beestmensch evenwel niet de voldoening schenken, hem te laten bemerken, dat zij bang van hem was_ Zii zag den toestand onder de oogen. „Jij, lage ploert! Welke nadere verklaring kun je hi£ Deze "g zei hij met een schouderophalen, „dat je - dat je me nog een beetje langer gezelschap zult blijven houden. j haar verliefd aan. met zijn lodderige oogen. ,,U heeft mi) dus al dien tijd voor den gek gehouden? Dit is niet de plaats, waar Mr. Carstairs mij ontmoeten zou? Hier wordt geen danspartij gegeven?" „Een danspartq en een fijne ook!" Weer dat ophalen van de schouders, en dat veel zeggende grijnslachje. „Ga er weer bij zitten." Hij wees naar den stoel bij het tafeltje. „Ik blijf liever staan... heeft u er wel aan gedacht, dat ik Mr. Carstairs het gebeurde van vanavond zal vertellen, zoodra ik hem spreek?" Het glimlachende gezicht werd opeens lijk kleurig van drift. Het was alsof reeds het noemen van den naam van den man, dien hij zoo laf hart'g bed gen had, zijn woede op zweepte. „Dat is een reden te meer om mi) de ge boden gelegenheid niet te laten ontsnappen," antwoordde hij, en liep op haar toe. Zij plaatste zich met haar rug tegen de deur, onmachtig van angst. „Ik zal om hulp schreeuwen ellende ling!" zei zij opeens. Haar stem klonk schel en onnatuurlijk, en zij beefde van het hoofd tot de voeten. De ware afgrijselijkheid van haar toestand werd haar plotseling geopen baard. Hector Wayne haalde voor de derde maal zijn schouders op. „Aan het roepen om hulp zijn ze hier ge woon en ze slaan er hier al niet de minste acht op... maar, waarom wind je je eigenlijk zoo op, lieve, beste meid? Beschouw je een huwelijksaanzoek als een onuitwischbare be- leediging?" „Van u ja. Na uw onvergeeflijk gedrag van vanavond, geloof ik geen woord meer dat u zegt." „Waarachies!" Hij bewaarde eenige ©ogen blikken het stilzwijgen, als om al zijn zelf- beheersching te herwinnen. „Maar toch, Je mag rne gelooven of niet, het is de eenige reden waarom ik vanavond een apartje met je wou hebben. Je wilt mijn vereerend ver zoek dus niet in nadere overweging nemen?" En met een grijns op zijn gezicht, dreef hij openlijk den spot met haar. „Vereerend! U, die geen flauw begrip van eer heeft! Maar ik ben vol vertrouwen, dat Mr. Carstairs u een lesje zal geven." De grijnslach was opeens verdwenen. „Je mond schijnt maar niet te kunnen stil staan over dien Carstairs. Ongetwijfeld is hij de belichaming van alle mannelijke deugden hoewel een overgroote ezel er bij. Maar, wat denk jij, dat Carstairs zeggen zal, wan neer hij hoort, dat je, met mij alleen, gezeten hebt in i cabinet particulier, met de deur op slot, in een van de beruchtste nachtkroe gen in Londen? Hij zal niet zoo bijster ge steld zijn op geschonden waar!" „Onbeschrijflijke ploert!" Bijna krankzin nig, hamerde het meisje met haar bloote handen op de deur. Afgrqnzen, en een wal ging, te diep om geuit te kunnen worden, hadden haar van haar spraakvermogen be roofd; anders zou zij haar toevlucht genomen hebben tot gillen. Wayne verslond haar van het hoofd tot de voeten, voordat hij haar anderde en zijn ar men om haar heen sloeg. Zij weerstond hem als een bezetene als een prachtdier uit de wildernis, dat zich plot seling verstrikt ziet maar was machteloos ©m te beletten dat de verliefde lippen van den man zich op de hare persten... Stemmen op de gang; haastige voetstap pen; toen werd de deur met geweld openge worpen. „Mr. Wayne haast u!" riep een zwaar gebouwd man in avondkleeding, die een be roerte nabij scheen te zijn. Maisie snelde over den drempel, op ont snapping bedacht, maar de zware man duwde haar, hetzij opzettelijk, hetzij willekeurig, terug. De deur flapte dicht, en zij was weder om gevangen. Dat was haar eerste indruk een zeer natuurlijke in de gegeven omstandigheden. Waar instinct drong haar evenwel weer naar de deur. Tot haar niet te beschrijven ver ademing, was ze ditmaal niet afgesloten. Eenmaal buiten het vertrek der schande, stond zij op een lange gang, met kamertjes links en rechts van haar. Zij had in een hotel kunnen zijn. Geheel beneden scheen een ware hel los gebroken te zijn. Mannen vloekten, vrouwen gingen wild te keer; het geluld van hevige schermutselingen drong tot haar door. Zq was versuft en in doodsangst; haar voor naamste gedachte was evenwel, om naar de straat te kunnen vluchten, en zich, daar ge komen, zoo snel mogelijk uit de voeten te maken. Haar geheele verdere leven lang, zou deze avond zich als een spookbeeld aan haar vertoonen. Hector Wayne was nergens te zien, en evenmin de opgewonden man, die hem op zulk een geheimzinnige wijze uit de kamer geroepen had. Daarvoor was zq dankbaar. Zij kwam aan de bovenste trede van de trap; het spectakel nam in hevigheid toe, terwijl zij een oogenblik bleef staan om te luisteren. Een man, dien zij voor een lid van het personeel hield (hij droeg een soort uniform) kwam de trap opgerend. „Wat wat is hier te doen?" vroeg zij beschroomd. De vluchteling hield even stil om haar met groote oogen aan te staren Wat hier te doen is, snoesje, vraag je?" zei hij familiaar. „De politie heeft een Inval bij ons gedaan anders niets. Als jc niet ingerekend wilt worden, raad ik je om de beenen te nemen!" „Een inval? De politie?" Maar voordat zij uitgesproken had, was do man al verdwenen, den raad dien hij haar gegeven had, voor zichzelven niet verzui mende. Nu maakte zij zich ook gereed voor de vlucht, maar een aantal mannen met een dophoed op, en wier barsche gezichten haar deden beven, stormde al d' trap op. Zij ver moedde dat het politieagenten in burger waren. „Hier is er nog eentje!" riep een stem. „Je doet het verstandigste met kalm mee te gaan." Die laatste woorden drongen haar flauw in de ooren. Alles draaide in het rond, en zij sloeg tegen den grond. „Eentje, die den breeden weg opgegaan is vermoed ik," zei de chef van het troepje. „Zonde en jammer, van zoo'n lief bekje als zij." Inspecteur-detective Danvers had zelf een dochter. HOOFDSTUK VI. Op ter redding! De eerste seconden nadat Jack Carstairs de ontstellende mededeeling van Bob Willen ont vangen had, kon hij niets anders doen dan we zenloos recht voor zich uit staren. Toen hjj binnenkwam, ontving zijn gastvrouw, in ant woord op een vraag, alleen een verstrooiden blik. (Wordt vervolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1935 | | pagina 1