VAN KABOUTER FLIP EN ZIJN VRIENDJE WIP
T JUTTERTJE
:ATERDAG 10 AUGUSTUS 1935.
PAG. 7
Eigenaardige
ontmoeting op zee.
Onzichtbare inkten voor
geheime mededeelingen.
de ganzenhoedster en ziet, haar paste ze
volkomen. Toen werd het arme meisje
met de kroon naar een zaal gevoerd, door
duizenden waskaarsen verlicht, maar niet
zoodra had zrj haar parel teruggekregen
of zij was ook weer in het bezit van haar
vroegere schoonheid. En het beste van
alles nog: van een vriendelijk en nederig
hart. Toen haar geheugen terugkeerde,
herinnerde zij zich wat een onaangenaam
onvriendelijk meisje zij was geweest. Zij
vroeg aan haar ouders vergeving en liet
het oude vrouwtje uit het bos halen en
beloofde goed voor haar te zijn, wanneer
zij aan het Hof wilde komen wonen.
Wolven op een ijsschots.
Kanarie-wolken en kikker-regen
Een dichte mist belemmerde het uitzicht,
toen een grote stoomboot het eiland Anti-
costi, dat voor de uitmonding van de Ca-
nadeesche rivier de St. Lawrence ligt, na
derde. De mist werd hoe langer hoe dichter
en daarom verminderde het schip telkens
zijn vaart, tot de snelheid nog maar 3 a 4
knoopen bedroeg. Plotseling hoorden de
mensen op de boot een langgerekt gehujl,
dat uit de richting van de St. Lawrence-
rivier scheen te komen. De mensen schrok
ken erg, en gingen in troepjes op het dek
staan. Iedereen vroeg zich af, wat dat toch
Voor 'n griezelig gehuil kon zijn. Niemand
wist het te verklaren, tot eindelijk een der
officieren, die heel lang in Canada ge
woond had tegen den kapitein zei:
De matrozen voerden de kleine diertjes en
gaven hen drinkwater.
„Kapitein, 't is wolfsgehuil. We moeten
ons in de buurt van land bevinden".
„Dat is onmogelijk! Onmogelijk!" zei de
kapitein. We zijn nauwelijks de St. Law-
rencebaai binnen gevaren, en op zijn minst
300 mijl van land af". Maar toch gaf hij
het bevel om nog meer vaart te verminde
ren, zodat het schip haast door het uit
stromende water achteruit werd gevoerd.
Maar het griezelige gehuil kwam hoe lan-
er hoe nader bij, en plotseling dook vlak
voor het schip een reusachtige ijsschots op;
en nu werd het raadsel van het gehuil op
gelost! Want op die ijsschots liepen name
lijk ongeveer twaalf grote grijzen Cana-
deesche wolven rond. Zij hadden zich waar
schijnlijk op het ijs bevonden, toen het plot
seling begon te dooien en zij niet meer bij
tijds het land konden bereiken. Zo dreven
zij, reddeloos verloren, de rivier af, naar de
«Atlantische Oceaan, en huilden in dOOdS-
UlgSt...
Een zeilschip, op weg naar Honoloeloe,
ad een dergelijke ontmoeting, maar deze
as lang zo griezelig niet!
Het schip was meer dan 150 mijl van de
andwich-eilanden (zoek ze maar op je
atlas op! Dan 1 er je meteen aardrijkskun
de), verwijderd, toen het opeens door een
wolk kleine gele... kanarievogeltjes werd
overvallen!
Duizenden van die schattige kleine zanger
tjes gingen zitten op de railing, de mas
ten, zeilen en op het dek; de matrozen
voerden hen met broodkruimels en gaven
hen zoetwater te drinken, oe meesten
vlogen al gai'w weer weg, maar een hele
boel bleven op het schip tot het doel van
de reis bereikt was
Het plezierjacht van een Australische
milUonnair werd op 160 zeemijlen van de
Zuid-Australische kust gehuld in een reus
achtige zwerm kleine witte vlinders. Waar
die diertjes vandaan kwamen wel, dat
was een groot raadsel! Want die dag en
de dag tevoren was het helemaal windstil,
en ook de vorige dagen Had het haast niet
gewaaid! Hoe kwamen die vlinders d?n zo
ver van de kust?
De vorige zomer werd een schip in de
golf van Mexico verrast door een ware kik
ker-regen! Het wase en zwoele Juli-nacht,
toen de stoomboot op zijn reis naar Galve-
ston in Texas een storm, die plotseling los
brak, maar ook weer even gauw voorbij
was, te verduren had.
Je zult wel begrijpen, dat de matrozen
heel verbaasd waren, toen zij na dien storm
zagen, dat het dek bezaaid was met kleine
kikkertjes. Toen het schip de volgende dag
Galveston bereikte werd ook dit raadsel
opgelost.
De vorige avond had namelijk een tor
nado, dat is de naam, die in deze streek ge
geven wordt aan een zware wervelorkaan,
over het moerasige gebied van Zuld-Galve-
ston gewoed, en al «e kikkers mee de lucht
in genomen. En de wolk was juist boven
het schip „leeg-geregend"!
Een Engelsche stoomboot had een eigen
aardige ontmoeting, die bovendien bijna
iemand het leven gekost heeft. De boot was
ongeveer 120 zeemijlen van de Braziliaan-
sche kust voor de uitmonding van de Ama
zone-rivier verwijderd. Op een morgen
meldde de uitkijk, at er een stur drijvend
hout te zien was, dat er uitzag als een on
dersteboven liggende boot.
Het was prachtig, windstil .veer, en de
dienstdoende officier beval daarom een boot
uit te zetten en te zien, of de drijvende boot,
misschien afkomstig was van een vergaan
schip. Toen men bij de drijvende boot kwam,
merkte men, dat het helemaal geen boot
was, maar een reuze boomstam. De ma
trozen roeiden er dicht langs, en de offi
cier die meegegaan was, sprong op de stam
die dik genoeg was om nog wel twaalf
mannen te dragen. Plotseling echter schoot
uit de oksel van een afgebroken tak een
slang te voorschijn, die de officier in een
oogwenk omstrengeld. De officier, schreeu
wend van angst viel op zijn knieën, maar
een der matrozen greep een zware boots
haak en gaf de slang daarmee een flinke
slag, waardoor deze zijn prooi moest .os-
laten.
Doch de jonge officier had door de omar
ming van de slang toch maar twee ribben
gebroken...
Al gauw was men de slang meestei Het
was een anacoda, meer dan vier meter lang,
die op de boomstam uit een van de Brazi-
liaansche oerwouden van de Amazone-rivier
naar zee was afgedreven, omdat hij er niet
bijtijds aangedacht had om z'ch van de
boomstam los te maken en vaste grond te
zoeken.
DE JAPANSE KINDEKEN EN HUN
LANTAARNTJE».
Elk Japans kind krijgt reeds bij de ge
boorte een lantaarntje ten geschenke, dat
steeds zorgvuldig wordt bewaard. Wat
voor een betekenis deze lantaarns hebben
zal je duidelijk worden, als Je het volgen
de leest:
De Japanners koesteren voor de laatste
rustplaats van hun familie of vrienden,
die zij in zittende houding begraven, een
grote eerbied. De begraafplaatsen in Ja
pan behoren tot de mooiste plekjes, om
dat zij z(jn versierd met de meest kost
bare bloemen en planten en de sierlijkste
hekken om de graven zijn geplaatst. Ter
herinnering aan de gestorvenen wordt
ieder Jaar opnieuw in Japan het lantaarn
feest gevierd. In sommige streken van
Japan duurt dit feest wel drie dagen. Ge
durende die drie dagen, prijken alle kerk
hoven met verlichte ballons, maar de
twede dag is eigenlijk de grote dag. In de
avond worden kleine fantastische verlichte
bootjes te water gelaten; ieder voert een
verlichte ballon mee en de vrouwen dragen
bovendien nog een korf met voedsel en
een fles sakki. De vrome Japanners ge
loven n.1., dat hun dode familieleden en
vrienden op Lantaarndag door de dorpen
lopen. Het voedsel, dat de vrouwen bij
zich dragen, verorberen zij, zonder dat
men dit bemerkt. Ieder goedgelovig Ja
panner zal, wanneer hij aan de Lantaarn
optocht deelneemt, zijn eigen lantaarntje,
dat hij al jaren en jaren in zijn bezit heeft,
meenemen. Zonder lantaarntje zou hij
niet eens aan de stoet durven deelnemen.
Onder de kinderen is het dikwijls een ware
strijd wie het mooiste lantaarntje heeft.
KEMPHAANTJE SPELEN.
Dit is een aardig spelletje om op een
steenen plaatsje buiten te spelen; in een
ruime kinderkamer gaat het ook wel. Er
wordt een grote kring getrokken, waar
twee kinderen in gaan zitten, die de kemp
hanen voorstellen. Ieder kind krijgt nu een
stok onder zijn knieën. Nu moet hij zijn
handen voor zijn knieën vouwen, die om de
polsen met een zakdoek worden vastge
bonden. Zijn zij zo beiden jereed, dan is
het de kunst om elkaar uit de kring te
werken, hetgeen vanzelf sprekend niet zo
heel gemakkelijk gaat, dan men wel denkt,
want men wordt in zijn bewegingen belem
merd door de stok en de vastgebonden han
den. De winaars moeten telkens tegen el
kaar vechten en wie tenslotte het laatst
overblijft, is „de winnaar"! Denk er om,
vóór jullie tot dit spelletje overgaat, dat ja
oude kleeren aantrekt...
door
F. S.
Altijd zullen er wel schriftelijke mede
delingen bestaan hebben, die men voor de
ogen van degenen, waarvoor die mede
delingen niet bestemd waren, verbergen
wilde.
Belangrijke bevelen, spionnage-berichten
in oorlogstijd, en dergelijke geheimen had
den natuurlijk helemaal geen waarde meer
wanneer anderen dan degeen, voor wie ze
bestemd waren, ze onder ogen kregen.
Daarom heeft men altijd geprobeerd om
een mogelijkheid te vinden, waardoor zulke
mededelingen alleen voor hen, waarvoor
ze bestemd waren, begrijpelijk zouden zijn.
Daar was een manier, een geheimschrift
het zoogenaamde Chiffreschift, maar
dat had een groot nadeel. Want zelfs de
moeilijkste systemen konden door heel
Reecis heel lang geleden gebruikte men
onzichtbare inkten
knappe mensen toch wel opgelost worden.
En aan dit geheimschrift zie je ook direct
dat het iets verbergen wil, en dat is na
tuurlijk ook heel onvoordeelig.
Nee, de beste manier bleek toch, maar
om de onzichtbare inkten te gebruiken.
Men onzichtbare inkt maakt men letters,
die alleen door eeen speciale behandeling
zichtbaar worden. Nu kan men dus met
gewone inkt, een brief schrijven, waarin
niets bijzonders staat en tussen de regels
met onzichtbare inkt de eigenlijke mede
deling schrijven. Lykt het Jullie niet leuk,
ook onzichtbare inkt te hebben? Hier vol
gen de recepten:
Blauwe geheime inkt
In 25 gram gedistilleerd water los je 1
gram gekristalliseerd salpeterzuur kobai-
toxyde op. De met deze vloeistof geschre
ven letters zijn helemal onzichtbaar. Ze
komen blauw te voorschijn, wanneer je het
papier verwarmt en verdwijnen weer, waa
neer het papier afkoelt.
Rode geheime inkt.
Goudchloride of goudchloride-natrium-
chloride wordt in water zo sterk verdund,
dat de letters na het drogen op het papier
geen spoor achterlaten. Wanneer je een
spons n-jemt, en het papier een beetje
vochtig maakt, zie je letters in rood, maar
je moet er voor zorgen, dat de spons in
een tinzuutoplossing van tevoren is gedoopt.
DE PAARDESTAART, HET VELD
TEKEN DER TURKSE LEGERS.
Hoe de paardenstaart het veldteken is
geworden van de oude Turken, leert ons
de volgende geschiedenis. Eeuwen geleden
vochten de Turken tegen een vijandig
leger, dat een onverschrokken moed aan
de dag legde. De Turken verloren vele
strijders en de soldaten van het vijandig
leger, dit verlies van de Turksche krach
ten, bemerkend, werden moediger. Plotse
ling riep de aanvoerder van de Turken.
„Moed houden, zie wat ik doe," hi) nam
zijn sabel en sneed den staart van zijn
paard af, hechtte dien aan een lans, hief
dat sein omhoog en riep toen: „Zie hier,
onze standaard. Volg mij! Moed houden!''
De Turken schepten nieuwe moed, sloten
zich weer in dichte gelederen, grepen op
nieuw de vijanden vol geestdrift aan en
behaalden de zege. Sindsdien is de paarde-
staart het Turksch veldteken.
14L Altijd vliegen we over een heel
V_0tstfcrtVier met aan weerszijden groote
kom waar°P machtige kastelen uit
tfld staan. In die kastelen woon-
«eger ridders en edelvrouwen.
142. De ridders beoorloogden elkander
vroeger dikwijls. De overwonnene werd in
triomf weggevoerd en zijn kasteel aan de
vlammen prijsgegeven. Nu bestaan er
echter geen roofridders meer en de oude
burchten en kastelen staan leeg.
143. Doch beoorlogen deden de mensen
elkander nog wel. Nog voor enkele jaren
op een reis naar het Zuiden vlogen w:j
over een gebied. Er heerste veel lawaai en
geknal, zodat we nieuwsgierig werden en
wat lager vlogen om te zien wat er ge
beurde.
144. 't Was erg onvoorzichtig van ons,
want eensklaps viel een gedeelte van onze
kameraden naar beneden. Dat hadden de
mensen gedaan. Onze vrienden moesten
het leven laten. Jullie begrijpt hoe wij
geschrokken zijn.
