Buitenlandsch Overzicht. Aspirin leder pak HONIG's VERMICELLI hTnig's Bouillonblokje GRATIS DE GOUDEN BRUG De opzienbarende rede van Hitier. Sarraut, de Fransche minister^ president, verklaart Hitler's voorstellen onaannemelijk. DT= IN DE PIJP NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA No. 7723 EERSTE BLAD DINSDAG 10 MAART 1936 64ste JAARGANG Duitschland bereidt de wereld de nieuwste sensatie door de opzegging van het Locarno pact. De daad geeft verschillende mogelijkheden; verbetering of verergering van den toestand. - Nuchterheid en rust voor alles noodig. Hitler's nieuwste sensatie De voorstellen van den dictator k FEUILLETON. ROMAN VAN E3 HANNO PLESSEN De reacties in het buitenland. MODERN of OUDERWETTCW MAAR— £cbfe Triescbe -Heeren-ISaai 10-15-20- 25per X ons. De Volkenbondsraad tegen 13 dezer bijeengeroepen. COURANT Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.; Heldewche Courant J 1.50; Koegras, a auowna, Breezand, Wierirgen en Texel 1.65; binnenland 2.—, Oost en West-ïndlë per zeepost 2.10, idem per mail en overige 8.20. Losse nos. 4 et; fr. p. p. fl et Weekabonnementen 12 ct Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.-. Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70. Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag Redacteur: P. C. DE BOER Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 60 en 412 Post-Girorekenlng No. 16066. ADVERTENTIËN: 20 ct per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling 10 ct per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct per regel, minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct Vandaag vraagt slechts één onderwerp onze aandacht, dat ech ter van zoo diep ingrij pende beteekenis voor Europa kan worden, dat we er uitvoeriger bij stil zullen staan, dan wtj in onze „overzichten" gewend zijn. „Hitler's nieuwste sensatie" noemden we de opzegging van het verdrag van Locarno, in het kopje. Inderdaad heeft Hitier de wereld een sensatie van bijna ongekenden aard ge bracht. En we zijn toch heusch wel wat ge wend de laatste jaren. Beteekent deze daad van Hitier, oorlog? Laat ons de vraag maar zoo concreet moge lijk stellen, want dat is toch de angst die de menschen bezielt, na de jongste daad van Duitschlands dictator. Een positief antwoord hierop te geven is natuurlijk momenteel niet mogelijk, toch kunnen we uit de reacties van het buitenland wel eenige conclusies trekken en dan lijkt het ons in het geheel niet onge rijmd hier neer te schrijven dat deze onbe suisde daad van Hitier, want als zoodanig moet zij toch gekwalificeerd worden, ophel dering aan den politieken hemel kan bren gen. De mogelijkheid is lang niet buitenge sloten dat we straks weer wat ruimer kun nen ademhalen... mits de mogendheden de zaken nuchter en zakelijk bezien. Wat toch is het geval? Hitier heeft een daad noodig gehad om de toenemende onte vredenheid onder het Duitsche volk te be zweren. De werkloosheid in Duitschland stijgt snel. De staat en het volk verarmt, een ge deelte der bevolking lijdt gebrek. In 1935, een Jaar geleden, was het de opzegging van de militaire clausules van het verdrag van Ver- sailies en het besluit tot herbewapening, dat het volk moest im poneeren en de aandacht van den binnenl. toestand moest afwenden. Nu kon met de opzegging van het Locarno- verdrag, het binnentrekken van de militairen In het Rijnland, hetzelfde worden bereikt. Duitschland, heeft gejubeld over deze daad van den Führer. Voor het binnenland heeft Hitier dus zijn doel bereikt. Doch voor het buitenland Laat ons de zaak in deze ook nuchter bezien. De demilitarisatie van de Rijnland-zóne was in wezen nog slechts een fictie. De politie-macht daar had vrijwel waarde als een militaire macht. En het was op dezen toestand waarop Frankrijk al eens met angst de aandacht ge vestigd had. De daad op zichzelf brengt dus waarlijk niet veel verandering in den toe- Stand. Eerlijk gezegd was voor een gezondere verhouding in Europa deze verandering ook meer dan noodig. Men kan nu eenmaal niet ongestraft een volk van meer dan zestig mil- iioen zielen onder moreelen dwang van ver ouderde verdragen houden. Het opkomende geslacht wenscht vrijheid van handelen, het wil de lasten niet meer dragen van een al of niet rechtvaardig gestreden en verloren oorlog. Wil men tot gezonde en reëele verhoudingen komen dan dient men de lasten af te nemen van de schouders van hen, die zuchtten onder verdragen, die gemaakt zjjn in een stemming van verbitterdheid, door mogendheden, die diep in de ellende waren geraakt door den oorlog. Beschouwen we de zaak dus van dezen kant dan kunnen we niet anders dan dank baar zijn voor het afdoen van deze bepaling uit een verouderd verdrag. Een ernstig pro test moet echter aan het adres van Hitier gericht worden over de wijze waarop hij meende aan het verdrag van Locarno een einde te moeten maken. De methode van Hitier is die van een bruut geweest, die in onverschilligen overmoed vertrapt, wat voor een ander van groote be- teeekenis is. Wij denken hier in de eerste plaats aan Frankrijk, dat wel zeer verbit terd is door deze daad van Hitier. Had Hitier door middel van overleg de opheffing van het verdrag van Locarno verkregen, dan was er veel gewonnen voor den vrede in Europa. De wijze waarop hij nu gemeend heeft zijn recht te moeten krijgen bergt in zich tal van ge vaarlijke stoffen, die tot een explosie kunnen leiden. Hitier heeft gespeeld met vuur, vlak bij het kruitvat yan Europa, het zal aan het nuchtere staatsmansbeleid, in de eerste plaats van de verdragsluitende mogendheden, liggen of zij de vlam uit zullen blazen of over zullen laten springen. Wij gelooven dat men den vrede nog te lief heeft om Duitschland niet een kans te geven de beloften, door Hitier ge daan, na te komen. Ondanks wapengekletter van Frankrijk en België gelooven we niet dat we voor een Europeeschen oorlog staan. God behoede ons er voor. Wjj geven elders op deze pagina en In dit blad enkele bijzonder heden uit de redevoering van Hitier en de reacties daarop in het buitenland. Hieronderlaten we het voornaamste gedeelte uit deze rede, n.1. de voorstellen, die Hitier gedaan heeft, vol gen: „De Duitsche regeering verklaart zich bereid, op de basis der volgende voorstel len onverwijld nieuwe overeenkomsten te sluiten voor het tot stand brengen van OrviMAWatvideeijk. alleen hel beste voor Uw gezondheid %fp'" Uitsluitend verkrijgbaar in de oronje-bandbuisjes van '0 fabl. 70 ets. en oranterakjes van 2 tabl. a »0 ct* een systeem van verzekering van den Europeeschen vrede; 1. De Duitsche regeering verklaart zich bereid, onmiddellijk met Frankrijk en België in onderhandelingen te treden over de vorming van een wederzijdsche gedemilitariseerde zóne en aan een der gelijk voorstel in allen omvang van te voren haar goedkeuring te hechten onder voorwaarde van volkomen gelijkheid. 2. De Duitsche regeering stelt voor, ter verzekering van de onschendbaarheid en onaantastbaarheid der grenzen in het Westen, een non-agressiepact tusschen Duitschland, Frankrijk en België te slui ten, waarvan zij bereid is den duur op 25 jaar te stellen. 3. De Duitsche regeering wenscht Engeland en Italië uit te noodigen als garanten dit verdrag te onderteekenen, 4. De Duitsche regeering is bereid, Indien de koninklijke Nederlandsche regeering dat wenscht en de andere ver dragspartijen het gewenscht achten, Nederland in dit verdrags systeem te betrekken. 5. De Duitsche regeering is bereid, ter verdere versterking der veiligheids overeenkomsten tusschen de Westersche mogendheden een luchtpact te sluiten, waardoor automatisch en effectief het ge vaar van plotselinge luchtaanvallen kan worden voorkomen. 6. De Duitsche regeering herhaalt haar aanbod, met de staten, die in het Oosten aan Duitschland grenzen, een non-agres siepact zooals met Polen te sluiten. Daar de Litausche regeering in de laatste maan den haar houding met betrekking tot het Memelgebied aan een zekere correctie heeft onderworpen, neemt de Duitsche regeering de uitzondering, die zij eens ten aanzien van Litauen heeft moeten maken, terug en verklaart zij zich, onder voor waarde, dat de gegarandeerde autonomie van het Memelgebied wordt bevorderd, bereid, ook met Litauen een dergelijk non agressiepact te sluiten. 7. Na de thans eindelijk bereikte rechtsgelijkheid en het herstel der volle souvereiniteit over het geheele Duitsche rijksgebied beschouwt de Duitsche regee ring het voornaamste motief voor haar uittreden uit den Volkenbond als verval len. Zij is derhalve bereid, weder tot den Volkenbond toe te treden. Zij spreekt daarbij de verwachting uit, dat binnen afzienbaren tijd langs den weg van vriendschappelijke onderhandelingen het probleem van de koloniale rechtsge lijkheid en het probleem van het losma ken van het Volkenbondsstatuut van zijn in het verdrag van Versailles gewortelden grondslag worden opgelost. „Hoe u bij die kaart kon passen, is me toch werkelijk een raadsel, barones!" meent ór. Falk, iets scherper te mogen opmerken. »Oh, I suppose... u gevoelt u zeker niet goed..." zegt miss Spencer, die ook haar duit in het zakje wenscht te doen. De aldus berispte grijze dame bloost van ergernis en mompelt iets van „een beetje hoofdpijn". De partij wordt nog slechts ten einde gespeeld en daarna gaat men uiteen. Dr. Falk heeft alle kranten nog niet gelezen, wat persé eiken dag gebeuren moet, miss Spencer heeft nog een paar brieven te schrij ven en Szartossy besluit nog eenmaal zijn sneeuwschoenen aan te trekken. Onder den helderen sterrenhemel is het bepaald verlei delijk voor het diner nog een uurtje te wan delen. „Welken kant gaat u op?" informeert de harones belangstellend. „Den weg naar Lans. Ik wil op dezelfde hoogte blijven, want om nog wat te gaan klimmen ben ik toch werkelijk te moe," ant woordt Szartossy. „Dat begrijp ik... U bent vanmorgen vroeg immers al naar de ICranebitterklamm ge feest...? xja, wat ik u eigenlijk vragen wou, meneer Szartossy... Mijn nichtje en meneer Vcnberg zijn al sinds negen uur vanochtend op pad en..." De oude dame aarzelt. „Naar ik hoorde, wilden zij naar de Pat- scherkof!" helpt Szartossy haar op weg. „Dat is een trip, die tot in den laten avond kan duren." „Als er maar niets gebeurd is", laat de bezorgde tante zich nu toch ontvallen. „Maar barones!" Szartossy lacht gerust stellend. „Bij een serpetlne-daling als deze is heusch geen gevaar. Zelfs beginnelingen kunnen dien tocht maken. En de barones en meneer zijn toch uitstekend getrainde ski'ers!" „Ach ja!" zucht Sophie von Geitier klagend maar zij blijft besluiteloos In de hotelhall staan met een wat zieligen blik voor zich uitstarend. Zij kan dien man daar toch niet zeggen, dat ze nog een ander gevaar voor Hannerl ducht? Bovendien... „de barones en meneer" heeft hij gezegd, uitdrukkelijk „meneer Vonberg". Ligt daarin al niet een geringschatting, een minder gunstige critiek op den persoon van den jongen componist? Want Stefan Szar tossy weet toch werkelijk wel hoe het hoort en als hij zoo'n onderscheid maakt, dan doet hij dat bewust en heeft hij er een bepaalde reden voor. Waarom zou die Vonberg hem eigenlijk onsympathiek zijn? Of die musicus misschien niet geheel achttien karaart is en de Hongaar het een of ander van hemb weet? Al deze en nog vele andere vragen bestor men de barones en er ligt iets hulpeloos in de beweging, waarmee zij haar witte wollen shawl dichter om de schouders slaat, Szartossy gentleman tn elke situatie, buigt zijn rijzige figuur eenigszins voorover en biedt haar zijn arm. „Permitteert u, barones, dat ik u naar uw kamer breng? Om hier op den terugkeer van de jongelui te wachten, heeft werkelijk geen zin, U zoudt slechts gevaar loopen om kou te vatten. Als ik u daarmee gerust kan stel De rede, die Hitier Zaterdagmiddag ge houden heeft, hield een motiveering in van het besluit van de opzegging van het verdrag van Locarno. Het was, afgezien van alle critiek die er op geleverd kan worden, een kranig stukje werk en wie de voordracht door de radio gehoord heeft, heeft opnieuw moeten erkennen dat die Hitier buitengewone sprekersgaven heeft en dat hij de macht be zit zijn hoorders te bezielen tot groot enthou siasme. We zullen hier slechta enkele grepen uit de rede doen. De voorstellen, die Hitier deed en die voor ons het voornaamste zijn, vindt men onder het „buitenlandsch overzicht". Het onzalige verdrag van Versailles zal eenmaal als het werk van onverstandige harts tochten door de geschiedenis veroordeeld wor den, en als het voorbeeld ervan, welk einde men aan oorlogen niet moet geven. Een volkenbond kan alleen bestaan als een gemeenschap van rechtsgelijke volken, maar het verdrag van Versailles trok grenzen, niet in het belang der betrokken bevolkingen maar slechts uit wraak en vergelding en uit angst voor de toekomst en een mogelijke revanche! Voor den nood van het Duitsche volk heeft men geen begrip getoond. Zelfs staatslieden hebben dien nood als een verblijdenden factor in de ontwikkeling der toestanden in Europa begroet. Hoeveel zorgen zouden Europa bespaard gebleven zijn als men natuurlijke en van zelf sprekende levensvoorwaarden van ons volk gerespecteerd had en bij de politieke indeeling onze oeconomische noodzakelijkheid erkend had. ten en dat hij dit altijd bij de besprekingen voorop had gesteld. In den tijd dat Frankrijk in het grensge bied verscheidene garnizoenen heeft en forten bouwde, was Duitschland in het Westen weer loos. Niettemin zijn wij deze verplichtingen nagekomen in de hoop door deze bijdrage den Europeeschen vrede te dienen. Met dit ver drag in strijd is het accoord dat Frankrijk het vorige jaar met Rusland gesloten heeft en reeds heeft onderteekend en dat de Kamer heeft bekrachtigd. Door dit Fransch-Russisch accoord wordt met een omweg over Tsjechoslowakije, dat een dergelijk verdrag met Rusland heeft ge sloten, de dreigende militaire macht van een geweldig Rijk naar Midden-Europa overge bracht. Hitier deed voorlezing van de aanbiedin gen der rjjksregeering aan de staten die aan Duitschland grenzen en ging toen verder: In dit historische uur, waarop in de westelijke provincies van het Rijk Duit sche troepen hun vredesgarnizoenen heb ben betrokken, leggen wij hier tezamen twee heilige geloften af, ten eerste, dat wij voor geen macht en voor geen geweld zullen wijken bj het herstel van de eer van ons volk en liever eervol zullen ondergaan, dan ooit te ca- pituleeren. Ten tweede, dat wij nu eerst met alle macht zullen streven naar een toenadering tusschen de volken in Euro pa en in het bijzonder naar een samen- werking met onze westelijke buren. Na drie jaren geloof ik op deze wijze den strijd om de rechtsgelijkheid van Duitsch land te kunnen afsluiten. Duitschland wil gelijke kansen. Het Duitsche volk heeft geen bijzondere hulp van anderen noodig, maar het wil dezelf- kansen hebben als de anderen. Het tweede Duitsche vraagstuk is dit: Om dat tengevolge van dezen algemeenen, onfor- tuinlijken oeeonomischen toestand het leven voor den Duitscher moeilijker is, is een in spanning van alle krachten noodig om het eerste vraagstuk van brood en leven op te lossen. Dat kan alleen gelukken als het volk het gevoel bezit van zijn politieke veiligheid en rechtsgelijkheid. Wij willen niet langer als heloten behandeld of geleid worden. Een oplossing van deze beide kwestie zou tot een bevrijding van geheel Europa van een nachtmerrie leiden. Het Duitsche volk heeft er geen belang bij, dat het Fransche volk lijden zou, noch om gekeerd, en welk voordeel is er voor Frank rijk als Duitschland in nood en ellende ver keert? Welk voordeel kan de Duitsche ar beider omgekeerd hebben als Frankrijk door het ongeluk zou vervolgd worden? Ik beschouw het als een groote eer, een van de grootste vijanden van het bolsjewisme te zijn, doch dit beschouw ik tevens als de recht vaardiging van mijn daden. Ik zal beletten dat het gevaarlijke bolsjewisme Duitschland binnenkomt en ik geloof niet dat een betrek king met de Sowjet-unie voor de staatslieden van eenig nut kan zijn. Hitier gaf vervolgens een overzicht van de Duitsche pogingen, om tot samenwerking met Frankrijk te komen. Hij zeide, dat hij daarbij altijd gestreefd had naar gelijkheid van rech- De door Frankrijk tot den Volkenbond ge richte nota luidt als volgt: „Ingevolge de schending door Duitschland van art. 1 van het pact van Locarno betref fende de demilitarisatie, heeft Duitschland bevestigd, dat het de bepalingen der artike len 42 en 43 van het verdag van Versailles wil opzeggen, volgens welke de Duitsche ge bieden aan den linkeroever van den Rijn en een strook gelegen tusschen die river en een op 50 km ten Oosten daarvan getrokken lijn, gedemilitariseerd zijn. „Volgens artikel 8 kan het verdrag van Locarno slechts eindigen door een met twee derde meerderheid genomen besluit van den V olkenbondsraad „Ondanks deze formeele bepalingen heeft de regeering van het Duitsche rijk door een op gisteren gedateerde mededeeling aan de ver tegenwoordigers te Berlijn der mogendheden, die het pact hebben geteekend, dit verdrag door een eenzijdige behandeling opgezegd. „Op een vraag van den Franschen gezant aan den Duitschen minister van buitenland- sche zaken gedaan, toen hem deze mededee ling werd gedaan, werd geantwoord, dat de Duitsche regeering van plan was, „bij wijze van symbool" kleine detachementen naar de gedemilitariseerde zóne te zenden. In feite ls reeds melding gemaakt van de verschijning van belangrijke troepenmachten In verschil lende plaatsen in deze zóne. „De Duitsche regeering heeft daardoor op zettelijk artikel 43 van het verdrag van Ver sailles en artikel 1 van het verdrag van Locarno overtreden. Bijgevolg heeft de regee ring der Fransche republiek, ingevolg artikel 4 van laatstgenoemd verdrag de eer de aldus begane overtreding ter kennis van den Vol kenbondsraad te brengen. Met het oog op het dringende karakter zou ik er prijs op stellen, dat de noodige maatregelen worden genomen, opdat de Raad zoo spoedig mogelijk kan bij eenkomen." Het document is onderteekend door Flandin, den Franschen minister van buitenlandsche zaken. DE REDE VAN SARRAUT. Sarraut, de Fransche minister-president, heeft Zondagavond een radio-redevoering ge houden tot het Fransche volk. Sarraut noemde de besluiten van Duitschland, waarbij het zjjn eigen, vrije lijk aangegane verplichtingen opzegt, een voorwendsel. Het pact van Locarno. Toen men na den oorlog Frankrijk wilde vrijwaren voor een nieuwen inval, openden zich verscheidene wegen. Men besloot toen den linkeroever van den Rijn en een zóne van 50 km langs den rechter-Rijnoever te demllitariseeren. Duitschland zou er geen troepen legeren en er geen versterkingen aanleggen. Deze eerbiediging van de gedemilitariseerde zóne wil zeggen, dat den dag, waarop een onverhoedsche aanval tegenover ons zou wor den ontketend, deze aanval aan de grens zelve zou kunnen worden afgeslagen. De integriteit van het nationale grondgebied werd verzekerd len, ben ik echter graag bereid de jongelui tegemoet te gaan". „Ach ja, als u zoo vriendelijk wilt zijn!" De oude dame slaakt een zucht van verlich ting, zonder te bedenken, dat de bereidwil lige Hongaar met zijn ridderlijk aanbod toch niets meer zal kunnen redden, goed maken of verhinderen, wanneer inderdaad het nichtje op dezen ski-tocht het een of ander mocht zyn overkomen. Vóór zij naar haar kamer gaat, haalt zij nog een boek uit de hotel-bibliotheek. „Wat de natuur vertelt", verzamelde novellen van Renate Lien. „Renate Lien", zegt ze, bijna overluid, ter wijl ze peinzend het voorhoofd fronst. Wie is dat ook weer Ze ontmoet den naam niet voor 't eerst, maar ils dien van een bekend kent ze hem toch niet. Neen, dat zeker niet. Alleen - hij zegt haar iets, al weet ze dan op het oogenblik niet wat dat zijn kan. Nee maar, 't is toch te dwaas, dat zij daar niet op kan komen! Niet zonder moeite tracht zij haar gedachten op het onderwerp te concentreeren. „Renate Lien", mompelt ze nog eens voor zich zelf en plotseling is ze er. Ach ja, dat is immers die kleine Royterl De dóchter van Lisa Zerlett van Zerlett- Calmeroni uit Triëst, die met Peppi Royter getrouwd en zoo jong gestorven was. Hemel ja, wat was d&t destijds een begrafenis ge weest! Zelfs de aartshertog troonopvolger had acte de présence gegeven! Natuurlijk door den ouden graaf Zerlett, die immers een of andere functie aan het hof had gehad. Want de doorluchtige Pep Royter, nou, die was toch eigenlijk niet veel meer dan een flinke, aardige jongen geweest. En als zoodanig was hij dan ook in Krief geble ven, de arme kerel! Maar Renaterl, die was steeds bij een tante of nicht geweest; meestal bij Betty Hasslingen, de oudste zuster van Boyter, Veel drukte hebben ze nooit met haar gemaakt. Ze was altijd een beetje een As- schepoes, die Renate. Hoogst onbeduidend en niet bijster interessant in die onbeduidend heid. Pas door haar mesaillance was ze opge vallen; de wijze, waarop ze haar huwelijk met dien architect Lien wist door te zetten, lever de zelfs dagenlang stof voor allerlei praatjes. Enfin, ook dat was voorbij gegaan. Ja, ja, nu herinnert barones Geitier zich plotseling alles weer. Ook dat Lien bij een vlucht over de Alpen verongelukt is en zijn weduwe daarna Weenen verliet om zich ergens als schrijfster te vestigen. De kleine comtesse Royter, Re nate Lien, het Asschepoesje... In gedachten vezonken, bladert de barones in het boek. Vergeten zijn op dit oogenblik Hannerl en Vonberg en de gansch niet pas sende, je zelfs min of meer zorgwekkende skitocht van dit tweetal... Stefan Szartossy heeft inmiddels eenigs zins spijt gekregen van zjjn aanbod, waartoe hjj zich tegenover de, zoo kenneljjk In onge rustheid verkeerende oude dame liet verlei den, want de jonge componist is hem inder daad zoo weinig sympathiek, dat hij hem tot dusver steeds uit den weg is gegaan. Boven dien meent hij de jonge barones Geitler-Hat- torf te kennen als een persoontje, dat geen bescherming noodig heeft en zeer wel in staat is om zich een dozijn Vonberg's van het l(jf te houden. Althans, als zij wil! En dat is voorloopig nog eenigszins twijfelachtig. Het is Stefan Szartossy niet ontgaan, dat Von berg steeds weer het gezelschap van de jonge barones zoekt, ja, zich zelfs min of meer aan haar opdringt. Daarbij komt nog, dat de muziek, die beide jonge mensehen zich als beroep hebben gekozen, hen in zekeren zin verbindt. Juist de muziek kan zoo'n ge raffineerde koppelaarster zijn! En per saldo is die knappe, verstandige Johanna toch slechts een Jong meisje. Een onbedorven jong meisjes is iets onbeschrijfelijk kostbaars in haar teerheid en onschuld. Veel te goed voor dien Vonberg, dien... Bohémien! Ja, d&t is het, wat de vroegere Honvedofficier instinctief verwerpt, het zigeunerachtige, dat hij in den eleganen, jongen componist ver moedt achter diens masker van buitengewone wellevendheid en de volmaakte wijze waarop Vonberg zich weet voor te doen. Maar hij moge dan daarmee elkeen overbluffen, hem Stefan Szartossy bedriegt hij niet. Hem zegt zijn menschenkennis, dat onder deze effen, schijnbaar onbewogen oppervlakte iets sluimert en smeult, dat eenmaal tot uit barsting komend ernstige verwoestingen kan aanrichten. Maar misschien is dat een meer voorko mend verschijnsel bij, op kunstgebied zeer begaafde menschen, besluit Szartossy zijn meditaties. Want dat die Vonberg op een of andere manier geniaal is, dat moet hij, bij al zjjn bedenkingen tegen dezen jongeman zonder eenlg voorbehoud toegeven. Intusschen heeft hij de eerste huizen van Lans bereikt. Juist overlegt hij bi) zichzelf, of hij de belofte tegenover barones Geitier niet nakomt, wanneer hij nu terugkeert, óf dat hij verplicht is het nichtje nog verder tegemoet te gaan, als hij de jubelende Wal- kiirenroep hoort: „Hojotoho...ho...hojotoho...ho", een tweemaal herhaald. Zóó klinkt de stem van de zangeres Johanna Geitler-Hattorf, welke Szartossy door haar dagelijks musiceeren met Vonberg bekend ls. En daar komt zjj ook reeds dicht achter deze in volle vaart den weg van St. Pieter naar Lans afglijden. De skistokken zwaait zjj overmoedig boven het hoofd en uit volle borst klinkt haar „Hojotoho...ho..." Snel buigt Szartossy links af in de richting van het Lansermeer, Hij wil een ontmoeting vermijden. De zekerheid, dat de Jonge baro nes in een kwartier gezond en wel Iglerhof zal binnenvallen, ls hem voldoende. Hij maakt een kleinen omweg, welke hem ln een half uur eveneens naar het hotel zal brengen. Daarbij werpt hij nog tersluiks een blik op de beide silhouetten van het sportieve twee tal, dat nu over den vlakken weg naast elkaar voortglijdt. De maan verspreidt een helder Hcht over het besneeuwde landschap. Het edele, als een camée gesneden gezichtje van Johanna steekt scherp af tegen de donkere omlijsting van de nauw om het hoofd sluitende sport-muts. Een lok van het golvende, blonde haar is los gemaakt en ligt gedeeltelijk over het voor hoofd. Deze lok verleent het scherpe gelaat de zachte uitdrukking van zijn jonge jaren en zjjn geslacht. En nu ljjkt het, of de glans van de maan zich duizendvoudig weerspie gelt ln de groote, heldere blauwe oogen, welke het meisje, terwijl zij het hoofd naar links wendt, op den man naast haar richt. „Lief ben je zoo, een sprookje, Jo", fluis tert de man ln nauw bedwongen hartstocht, terwijl hij zijn arm om haar schouder legt.. Onwillekeurig blijven zjj staan. Een lichte rilling gaat door het lichaam van het meisje. Een rilling van geluk, van verwachting, van hoop. De man voelt het en drukt haar dichter tegen zich aan. Maar daarbij blijft het, want nóg durft hij niet te gelooven tn het wonder, dat deze vrouw hem zal toebehooren, dat hij Sylvester Vonberg haar gekust heeft, daar boven in de verlaten skihut bij Patscherkofl. En dat zij, geloovend in de oprechtheid van zijn inni ge liefdesbetuigingen, die kussen heeft beant woord. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1936 | | pagina 1