Buitenlandsch Overzicht. Né I Het Lagerhuisdebat over de sancties. IE CHINA NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA 1 TlatUmafe ïlatuivu/vmA j^miÊJa Mo. 7767 EERSTE BLAD 3 maal per dag Den Helder- Maxim Gorki overleden. I Eden voert het woord onder een storm van interrupties. Zon of geen zon Flacon 90c;, Tube 60ct, Doos 50 en 25 ct. Naar de onafhankelijkheid van Syrië en den Lybanon. EEN IN BEN BOLT COURANl Abonnement per 8 maanden bjj vooruitbet. I Heldersche Courant 1.50; Koegras, Pauiowna, Breezand, Wieringen en Texel 1.65; binnenland 2. Nederi. Oost' en West-Indië per zeepost 2.10, idem per mail en overige landen 8.20. Losse nos. 4 ot.f fr. p. p. 6 et. Weekabonnementen 12 ct. Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.—. Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70. Verschtfnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag Redacteur i P. O, DE BOER Uitgave N.V. Drukker^ v/h. O. DE BOER Jr. Bureau: Koningstraat 78 - Telefoon: 50 en 418 Post-Girorekening No. 16066. ADVERTENTIËN: 20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele pr(js. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) by vooruitbetaling 10 ct per regel, minimum 40 ct; by niet-contante betaling 15 ct. per regel, minimum 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct De Engelsche regeering retireert en bepleit opheffing der sancties. Verontwaardiging en felle critiek bij de oppositie - Zal Italië zijn oude positie weer innemen? De verhouding tusschen Duitschland en Engeland meer gespannen. Het pleit is door Italië De sancties gewonnen. Abessinië is van de baan. ziJ'n bezit geworden en de sancties zijn dood. Mussolini lacht in zijn vuistje en de wereld lacht ironisch om de nederlaag van Engeland en den Volkenbond. Want dat kan niet ontkend; zoowel de Engel sche regeering als de Volkenbond hebben een geweldigen tik gekregen door de erkenning dat de sancties een mislukking geworden zijn en dat men om opheffing moet verzoeken. De kogel is door de kerk. De reeds lang zieltogende sancties zijn morsdood seinde de Londensche corr. van de N.R.Crt. Donder dagavond aan zijn blad. Men kan het over het nut van het doorzetten der sanctie-politiek oneens zijn, maar dat de regeering geen fraai figuur heeft geslagen zal geen onbevooroor deeld waarnemer kunnen ontkennen. Vooral Baldwin's repliek op de critiek van de opposi tie, waarvoor wij elders in dit nummer ver wijzen, maakte een bedroevenden indruk, maar ook Eden, hoewel ongetwijfeld oprecht, was nauwelijks indrukwekkend te noemen. Zyn betoog was gebaseerd op drie stellin gen. Voortzetting der sanctiepolitiek had al leen nut wanneer men er het herstel van Abessinië's onafhankelijkheid mee kon be reiken. Een dergelijk streven zou ongetwijfeld tot een Europeeschen oorlog leiden en hand having van sancties zou een afbrokkeling van het sanctiefront tengevolge hebben. De Engelsche regeering was er voorts van over tuigd, dat het voor de toekomst van den Vol kenbond verkieselijker was nu eerlijk te er kennen, dat de sancties gefaald hadden dan het sanctie-front langzamerhand uiteen te zien vallen. Over de eerste twee stellingen valt mis schien niet te redetwisten. Anders staat het met de derde, de verklaring, dat een voort zetting der sanctie-politiek tot afbrokkeling van het sanctiefront zou leiden, en het was dan ook op dit punt, dat de oppositie de re geering vooral aanviel. Was de regeering be reid te zeggen, welke staten zouden weigeren Engelands leiding te volgen? Was het niet waar, dat Blum bereid was Engeland in haar Volkenbondspolitiek ten volle te ondersteunen Op geen van deze vragen werd een voldoend antwoord gegeven, maar ook op de andere vragen van de oppositie bleef de regeering het antwoord schuldig. De regeering wil de sancties opheffen. Bedoelde zij daarmede het geschil tusschen Italië en den Volkenbond als opgelost te beschouwen? De regeering wilde den Volkenbond hervormen. Hoe? Op de door Chamberlain aangegeven manier van regio nale verdragen? Baldwin weigerde het te zeggen. De sancties moesten worden opge heven, de Volkenbond moest worden hervormd en dat was alles. Over het toekomstig buiten landsch beleid van de huidige regeering tast men nog evenzeer in het duister als tevoren. De houding van Italië. Wieringermeer - Medemblik - Hoorn - Amsterdam. Verbinding met geheel West-Friesland. Welke houding zal nu Italië innemen, zoo vraagt men natuurlijk, nu de sancties straks inderdaad van de baan zullen zijn. Nu, de Romeinsche corr. van de Daily Telegraph meldde Donderdagavond aan zyn blad, dat van officieele zijde verklaard was, dat zoodra de sancteis zijn opgeheven, Italië bereid zal zijn automatisch zijn oude positie in de Europeesche politiek te her nemen. Als het geval niet zoo tragisch zou zijn, was het om te brullen, want dit beeekent dat Italië bereid zal zijn: 1. deel te nemen aan de uitgestelde confe rentie over de kwestie van de Dardenellen, te houden na de bijeenkomst van de Assemblée op 30 Juni; 2. komende besprekingen van de Locarno- mogendheden bij te wonen; 3. de verzekering te geven van de bescher ming van de Britsche en Fransche belangen in Abessinië; 4. een vlootovereenkomst voor de Middel- landsche Zee te bespreken. Maar hierbij werd van officieele zijde ge zegd, dat, indien de mogendheden te Genève zouden pogen het stigma van de sancties in verhulden vorm te weigeren b.v. door flnancieele hulp aan Italië te weigeren op Italië te doen blijven rusten, de situatie op nieuw in beschouwing zou moeten worden genomen. Duitschland en Engeland. Het drama met de sancties zal zonder twij fel zijn terugslag hebben op de verhouding tus schen Engeland en Duitschland, die er de laatste weken niet beter op geworden is, door het lange talmen van Duitschland met zijn antwoord op de Engelsche vragen. Duitschland heeft de kat eens uit den boom willen zien en nu de sanc ties van het tooneel zijn en daarmee de on macht van Engeland en de Volkenbond aan getoond is, zal Duitschland heusch niet toe schietelijker worden tegenover Engeland en het zal zeker niet zoo lang meer duren dat Duitschland met zijn koloniale eischen voor den dag komt. En wat zal dan de Volken bond? Over het uitblijven van het Duitsche ant woord schreef de Nw. Rott. Crt. o.m.: Zooals te verwachten was, neemt in En gelsche regeeringskringen de ongerutsheid en ontstemming over het uitblijven van het ant woord van Duitschland toe. En dat komt Mussolini ten goede. Men is te Londen van meening, dat Hitier de kat uit den boom kijkt, een vermoeden waarin men voor het overige door allerlei uitlatingen te Berlijn versterkt is. En men is van oordeel dat het antwoord op de vraag, of men nu voortaan bij het sluiten van verdragen op de goede trouw van Duitschland zou mogen rekenen, niet van welke omstandigheden in Europa ook, afhankelijk mag zijn. Had Hitier rondweg geweigerd om op deze niet zeer vriendelijk vraag te antwoor den, men zou het begrepen hebben. Het uit stellen echter van een antwoord, omdat Hit- Ier eerst eens wil zien waar hy staat, moet men in Engeland op zichzelf als een antwoord beschouwen, en wel van ongunstigen aard. Engeland is over meer verontrust. Het vlootverdrag dat men, op Duitsch aandringen, juist op den dag van Water- loo in 1635 gesloten heeft met Berlyn, werkt niet bevredigend. Men dacht Duitschland toen gevangen te hebben binnen voor Engeland betrekkelijk nog veilige, nauwe perken van vlootbouw. Daarvoor heeft men het er over gehad Frank rijk en Italië te overrompelen met het ver drag, dat Engeland, volgens de bepalingen van het verdrag van Versailles, niet in zijn eentje had mogen sluiten. Door toe te geven aan de demonstratieve voorliefde van Berlijn voor 18 Juni als dag van onderteekening, had men Frankrijk bovendien diep gekrenkt. Nu, precies een jaar na het sluiten van de overeenkomst, ziet men wat bedenkelijk naar de resultaten. Het verdrag heeft de betrek kingen tusschen Londen en Parijs op een oogenblik geschokt, toen de solidariteit tegen over Italië meer en meer noodig werd, en Laval heeft dat op zijn manier vergolden. Het verdrag bindt Duitschland nog slechts zeer betrekkelijk, daar dit de versterking der sow- jet-vloot als reden kan aanvoeren voor ver legging van de gestelde perken. Maar bijzonder verontrust men zich in En geland over berichten, dat Duitschland, tegen de bepalingen van het vredesverdrag, bezig zou zijn Helgoland opnieuw te versterken. Dit is het Rijnland van de Engelschen, dat echter door geen Locarno is gedekt. Het moge waar zijn, dat de militarisatie van Hel goland niet dezelfde gevaren voor Engeland kan opleveren als die van het Rijnland voor Frankrijk. Maar de Engelschen zijn nu een maal het gevoeligst voor de dingen, die hen zelf betreffen. Dit is slechts menschelijk. Maxim Gorki is Donderdagmiddag te Mos kou overleden. Alexej Daximowitsj Pesjkof, die onder den naam van Maxim Gorki, dat de Bittere be- teekent, een wereldvermaarde figuur zou wor den, van een beteekenis, die ongeveer op één lijn te stellen is met die van Romain Rolland, was geboren in 1868. Hij is dus 68 jaar oud geworden. r« -y. Onder felle interrupties van de oppositie heeft Eden Donderdag, tijdens een uiterst ru moerige zitting van het Lagerhuis zijn verkla ring over de buitenlandsche politiek afgelegd. Engelsche minister van Buitenlandsche Zaken EDEN. De voornaamste punten van zijn betoog wa ren: 1. De Britsche regeering is na rijp beraad en op advies van Eden zelf tot het besluit ge komen, dat een voortzetting van de sancties geen enkel nut heeft. De Italiaansche veld tocht in Oost-Afrika is geheel geslaagd en er schijnt nergens in het gebied van den negus meer een Abessynsche regeering te bestaan. 2. Indien de Volkenbond Italië uit Abessinië zou willen verdrijven, zou een actie moeten worden ondernomen, die onvermijdelijk den oorlog in de Middellandsche Zee ten gevolge heeft en misschien ook een oorlog buiten dit gebied. Er zou daartoe een militaire actie moeten worden gevoerd, die geen enkele re geering en zeker niet de Britsche, bereid is in te zetten. 3. Een besluit tot voortzetting van de sanc ties zou verdeeldheid ten gevolge hebben tus schen de Volkenbondsstaten. 4. De ervaring van de afgeloopen maanden heeft het voor de Britsche regeering nood zakelijk gemaakt in de Middellandsche Zee een voortdurende verdedigende positie te hand haven, sterker dan degene, die vóór het con flict bestond. 5. Het zal noodzakelijk zijn den Volkenbond zoodanig te reorganiseeren, dat de kansen op succes in de toekomst grooter zullen zijn. 6. Het is te hopen, dat Duitschland spoedig zoodanige verzekeringen zal geven, omtrent zijn bedoelingen, dat het mogelijk is een Euro- peesch accoord te sluiten op de basis van een opheffing der gedemilitariseerde zóne. Felle aanvallen der oppositie. Als eerste spreker der oppositie nam oud minister Arthur Greenwood het woord. Hij zeide, dat nog nooit een Engelsch minister op een verantwoordelijken post zulk een rede ge houden had, als het Huis zooeven uit den mond van den heer Eden had vernomen. Zui ver opportunisme en niets anders. Geen enkel woord van deernis met het slachtoffer van de zoo hoog geroemde Engelsche eerlijkheids- politiek, geen enkel woord van afkeuring van de gasbommen en de schending van alle Vol kenbondsverdragen door den aanvaller, geen enkel woord van verontschuldiging zelfs voor den volkomen draai dien de regeering in zoo luttel tijd genomen heeft, niets van dat alles; en integendeel wordt het voorgesteld alsof de regeering niet anders kan en het slachtoffer is van onvoorziene omstandigheden. Deze rede zal door miljoenen Engelschen met schaamte, verontwaardiging en zelfs walging gelezen worden. De eenige, die vanavond in zijn vuistje lachen kan is Mussolini. Hij heeft al zijn oog merken bereikt en een Engelsche regeering haast zich als het ware hem haar veront schuldigingen aan te bieden. Het eenige wat deze regeering nog doen kan is aftreden en nieuwe verkiezingen uitschrijven, met deze haar beginselen als inzet. (Stormachtige toe juichingen bij de arb.-partij.) Lloyd George's critiek. Lloyd George's critiek op de regeering was zoo mogelijk nog bitterder dan die van Green wood. „Het is voor mij, zeide Lloyd George een unieke gelegenheid, die ik nog nooit heb bijgewoond in mijn bijna 50-jarige parlemen taire ervaring n.1., dat een Engelsche minis ter van buitenlandsche zaken het Lagerhuis moest komen vertellen, dat de Britsche regee ring verslagen was en een oneervollen terug tocht moest aanvaarden. „God geve, dat zoo iets nooit meer zal voorkomen! Het gezag van den Volkenbond was verdwenen en zou spoe dig plaats maken voor internationale anarchie. Was dit noodig geweest? Nog was de ge meenschapszin te Genève niet gebroken, nog bestond er een ideaal van samenwerking voor het allesbeheerschende doel, maar onze minis ter van buitenlandsche zaken zal volgende week, naar Genève gaan om het laatste restant van vertrouwen te dooden en den Vol kenbond den genadeslag toe te brengen. Ook nu ware het mogelijk geweest door ver scherping der sancties en andere maatregelen Mussolini op de knieën te brengen en hem zijn onrecht te doen erkennen. Nooit is het prestige van een Engelsche regeering in het eigen land en in het buitenland geringer ge weest dan op het oogenblik maar hoe kan het anders na zulk een lafhartig verraad van alle beginselen, die een regeering heilig moesten zijn. Lloyd George wachtte, wees met den wijs vinger naar de eerste ministerbank en eindig de bijna onder doodsche stilte: DéAr zitten de lafaards". Onmiddellijk werden deze woorden door luide „schande" uitroepen van de conservatieven overstemd maar de arbeiderspartij en opposi tie liberalen juichten den nestor van het Huis hartelijk toe. Baldwin's antwoord. Onmiddellijk stond Baldwin op en zeide dat hij getroffen was door het verwijt van mis bruik van verkiezingsbeloften. Met grooten na druk betoogde de premier, datook bij de verkiezingen gezegd was door de regeerings- candidaten, dat de sanctiepolitiek een „proef neming" zou worden van het gezag der macht van den Volkenbond. In den komenden herfst hopen wij den Volkenbond op steviger grond slagen te vestigen, want wat bleek? Geen en kel land dus geen enkel Volkenbondslid was in staat om een troepenmacht ter be- tóch mooi bruin. Dat staat gezond en sportief en voorkomt tevens ver vellen en zonnebrand. 3 x inwrijven gelijk aan 30 zonnebaden. Xumie&iuin etéme schikking van den Volkenbond te stellen en geen enkele regeering wenschte te vechten, behalve voor de verdediging van haar eigen grenzen. In die omstandigheden zou het waan zin geweest zyn als de Engelsche regeering haar standpunt niet herzien had. Het debat verdaagd tot Dinsdag. Na een paar woorden van Lord Wolmer, die verklaarde, dat de conservatieven de juistheid van het regeeringsstandpunt erkenden, werd het tweede deel van het debaat verdaagd tot Dinsdag. Volgens de Echo de Paris en de Oeuvre W Dinsdag op de Quai d'Orsay een conferentie gehouden, waarin de onafhankelijkverklaring van Syrië en den Libanon als met Frankrijk bondgenootschappelijk verbonden Levantstaten besproken is. In dezen zin zfln verdragen voorbereid met de nationalistische afgevaar digden van Syrië en vertegenwoordigers van den Libanon, die weldra aan de goedkeuring van den ministerraad zullen worden voor gelegd. Syrië en de Libanon zullen van het Fransche mandaat worden bevrijd, zooals Irak in 1932 van het Engelsche bevrijd is. In September zullen zy wellicht reeds tot den Volkenbond toetreden. Speciale bepalingen zullen onder garantie van Frankrijk de rechten van de minderheden en van de buitenlandsche kolonies waarborgen. Voor de behartiging van de gemeenschap pelijke belangen van beide landen, wordt een soort conferentie gedacht, waarvan de Fran sche ambassadeur het voorzitterschap zou kunnen waarnemen en die beurtelings te Damascus en Beiroet zou zetelen. De Fransctje troepen zullen op bondgenootschappelijken voet gehandhaafd worden, om eventueel de grenzen van beide landen te beschermen, maar zij zullen, evenals in Irak, in bepaalde kantons worden gelegerd. Hoewel er nog bepaalde kwesties ten aan zien van de minderheden te regelen viele: schjjnt de conferentie zich voor de aannemin; van de verdragen te hebben uitgesproken. IfByULW PER TABLET VOOR L.0 CT. |eu ILLETON UIT HET ENQELSOH DOOR Een kabbeling muziek baande zich een weg naar buiten, toen links van hen een deur open ging; het getinkel van gitaren gemengd met het geluid eener zachte, melodieuze stem. Een groepje pleziermakers passeerde onder het licht der bonet lampen en kwam de straat op; Forsyth, de mogelijkheden van de situatie overziend, dreef het meisje tot spoed aan. Ten slotte bereikten zij het einde van de lange linie van woonschepen en bleven stilstaan voor de deur van de laatste boot. Forsyth liet even e enblik rusten op de vergulde Chineesche letterteekens boven den ingang, om zich te Vergewissen, dat zij waren waar ze wezen moesten. Toen zei hij: Dit is de boot van Li Seng: „Het Paleis der Tienduizend Zaligheden". Het is vrijwel zeker, dat mijn vader daar is. We moeten naar binnen en hem zien te Vinden. Dick klopte zachtjes op de deur en na een hort wachten werd deze geopend. Een zoon Tan 't Hemelsche rijk met een allerongunstig ste tronie kwam te voorschijn en nam hem «cherp op in het licht, dat uit de ruimte ach- hem. stroomde. Een morrtent toen hij zijn kleine, loerende varkensoogjes op hot meisje gericht hield, flikkerde er iets ondefinieerbaar gemeens in die oogen; het volgend oogenblik waren zijn gelaat en lichaam in volmaakte rust hij was het toonbeeld van de alle innerlijke emoties verbergende passiviteit, die de kracht van zijn ras vormt. Dr. Forsyth sprak hem in vlug Chlneesch toe, maar het scheen niet tot den Oosterling door te dringen. De lippen van den Engelschman krulden in een even spot tend glimlachje; toen dook zijn hand in zyn zak en kwam er met een paar zilver en. dollars weer uit. De geldstukken rinkelden toen ze van de eene hand in de andere overgingen, de Cerberus stapte terzijde en de weg naar het „Paleis der Tienduizend Zaligheden" lag open. Ze gingen samen binnen en toen ze den drempel overschreden hadden werd de deur onmiddellijk achter hen gesloten. De portier schoof een houten sluitboom op zjjn plaats en zette hem vast met een pin, eveneens van hout, die, door een gat in den sluitboom heen, in het deurkozijn gestoken werd. Bij het geluid van het verschuiven van de staaf wendde Dick Forsyth snel het hoofd om, om te zien wat er gebeurde; h(j keek aandachtig naar het bevestigen van de pin, nam toen den arm van het meisje en liep met haar verder. Ze bevonden zich in een groot vertrek. Eigenaardig houtsnijwerk en een overdaad van verguldsel overheerschten in de decoratie. Zijden voorhangsels, met zwaar gouden bor duursel, onttrokken een reeks kleine alcoven, die langs de wanden waren afgetimmerd, aan het oog en het schijnsel van vele wonderlijk gekleurde lampen, waarin het goud der ver sieringen en gordijnen een tooverachtig spel dreef, gaven dan het geheele interieur een kaleidoscopisch aspect, dat nog verhoogd werd door het merkwaardig inconsequente feit, dat alom in het rond en ook al in gulden letters, hartverheffende uitspraken van den wijzen Confusius prijkten! In het midden van de zaal stond een groote tafel, met een menigte sierlijk uitgedoste Chi- neezen, blijkbaar lieden van fortuin en aanzien er omheen gedromd. Aan de tafel zelf zat een man met een stapel geld voor zich en met een langen stok in de hand; aan zyn zijde zat een ander met een niet minder begeerenswaardige hoeveelheid bankpapier en zilver vlak by zich. Op de tafel lag 'n vierkanten looden plaat, waavan de zijden van I tot 4 waren genum- mer en ook in die genummerde afdeelingen lag een fiksche voorraad geld. Toen Dick Forsyth naar de tafel keek, zag hij direct, dat er fan-tan gespeeld werd, het beroemde Chineesch gokspel. Toen liet hij den blik rondgaan om den vader van het meisje te ontdekken. Behalve hijzelf en Miss Barring ton, was er maar één Europeaan aanwezig, een man met een brutaal, hard onsympathiek ge zicht en krachtige, haast wreede kaken, die zoo verdiept was in de verrichtingen van den Chineesch aan het hoofd der tafel, dat het binnenkomen der beide andere blanken hem scheen ontgaan te zijn. Ook de Oosterlingen hadden alleen aandacht voor het spel; slechts een had opgekeken toen zij naderbij kwamen de oogen van den ander waren als gehecht aan den croupier met den stok, die met twee handen vol koperen muntstukken telde, welke een van de omstanders op tafel had gedepo neerd. Over dat gezicht van den eenen Chinees die had opgekeken vloog een uitdrukking van hevig geïnteresseerd te zyn; hij maakte zich los van de groep en kwam langzamerhand hun kant op. Forsyth lette ternauwernood op hem. Hij keek naar den Europeaan met het harde ge zicht, die, zooals hy bij zichzelf had uitge maakt, niemand anders dan de vader van het meisje kon zijn en Leiand Barrington had op zijn beurt voor niets anders oog dan voor de snel verminderende stapeltjes kopergeld, die de croupier bij vier tegelijk aftelde en waarvan het overschot den winaar zou aanwijzen. Eensklaps schreeuwde Barrington: Voor mij! Alle drommels... Drie munstukken bleven liggen en drie was het winnende nummer. Forsyth was er zeker van, dat het om een bedrag van beteekenis ging, en de trek van hebzuchtige voldoening op het gelaat van den Engelschman verschafte den dokter een sleutel tot zyn karakter. Geld, peinsde hy, is zijn afgod. Het meisje legde haar hand op zijn arm. Zoudt u mischien tegen vader willen zeg gen dat ik hier ben, mijnheer Forsyth, en dat het bericht, waarop hij wachtte, gekomen Is? Doet u het alstublieft direct;; anders begint hij een nieuw spel. Dick Forsyth voldeed onmiddellijk aan het verzoek, maar daar hy, door de menigte op dringende Chineezen, Kathleen's vader niet bereiken kon, riep hy luid: Mr. Barrington! By het hooren van een Engelsche stem, daraide Leiand Barrington zich oogenblikke- lijk verbaasd om en ontmoette Forsyth's blik. De dokter maakte een hoofdbeweging in de richting, waar het meisje stond; het was dui delijk, dat de handelaar de reden van haar tegenwoordigheind begreep, want een moment daarop was hy in druk gesprek met den crou pier en den bankhouder, zich uitputtend in rade uiteenzettingen in de taal van het land. Forsyh wendde den blik weer naar Kath- leen. De Chlnt\s, die bij hun binnenkomen op gekeken had, maakte juist een diepe buiging voor het jonge meisje en de dokter zag, dat toen ze den ander een hand gaf, een snelle blos over haar wangen trok. Forsyth concludeerde, dat zy elkaar eerder ontmoet hadden en ofschoon de heele situatie hem allerminst aanstond, moest hy zichzelf bekennen, dat zyn eigen relatie met Kathleen Barrington nog van te korten duur was, om inmenging te rechtvaardigen. Daarom richtte hij zijn belangstelling maar weer op de tafel en betrapte op dat oogenblik den bankhouder er op, dat deze met de oogen een teeken gaf aan een dienaar, die een weinig apart stond. De bediende keek op zyn beurt naar Barring ton, daarop weer naar den bankhouder met een vragend optrekken van de wenkbrauwen. De bankhouder antwoordde met een beslisten knik en keerde zich toen weer naar de tafel, terwijl de dienaar verdween achter een zijden voorhang, dat 'n doorgang aan het gezicht onttrok. Dit alles nam de dokter in een blik op... toen liep h(j op Leiand Barrington toe. II. Gevaren van „Ohinatown". Mr. Barrington begroette Forsyth hem, Uw dochter heeft een dringende boodschap schap voor u. Dat verwondert me niet, antwoordde de handelsman; toen nam hy den dokter nieuws gierig op en vroeg met kalme onbeschaamd heid: Wie deksels bent u eigenlyk? Dick Forsyth voelde, dat hy een kleur kreeg, maar zyn stem klonk kalm toen hy zei; Myn naam is Forsyth. Ik zag toevallig dat uw dochter op haar weg hierheen door een koelie werd lastig gevallen; ik kwam tusschenbeide en bood my aan als begeleider. Ik ben u zeer dankbaar, bromde Barring ton onverschillig. Daarop wendde hy zich af en voegde zich by Kathleen. Dick moest ondanks zich zelf glimlachen om de onbeschofdheid van zijn landgenoot en beseffend, dat zyn aanwezigheid niet langer verelscht was, richtte hy zyn schreden naar den uitgang. Maar voor hy halverwege was,, vloog het meisje, dat een fluisterend gesprek met haar vader voerde, terwyi de Chinees zich een weinig afzydig hield, op hem toe, Dr. Forsyth, riep ze, gaat u ons ver laten Ik ben bang, dat er niets anders voor my opzit, lachte hy. Ik geloof, dat uw vader mijn tegenwoordigheid hier niet bijzonder op prijs stelt. Maar hij weet nog niet wat u voor mM gedaan hebt. Als ik het hem verteld heb, zal hy heel dankbaar zyn. Hy zal u zeker zyn dank willen betuigen. Ik verlang absoluut geen dank, klonlc het luchtig. Het is voldoende dat ik u van dienst heb kunnen zijn. Onder het spreken wierp hy een vluggen blik naar haar vader, die nu met den Chi nees aan het praten was. Hy was verbaasd* en lichteiyk ontsteld door de Intensiviteit waarmee de oogen van den Oosterling op hem gevestigd waren. Wie is die Chinees? vroeg hy snel aan Kathleen. Een oude bekende? Het meisje kleurde even, toen ze antwoord gaf. Hy heet Li Weng-Ho. Hij is een manda- ryn en gouverneur van een provincie, waar myn vader een huis heeft. En waar is dat? De vraag kwam haastig. Forsyth had op gemerkt, dat Leiand Barrington zich van den mandarijn had losgemaakt en op hem toeliep. In Yong-Foo aan de P-lKiang. Dr. Dick Forsyth schrok zichtbaar, maar voor hij iets zeggen of het meisje iets vragen kon, bereikte de rauwe stem van Barrington hun ooren. Ty'd om heen te gaan, Kathleen! Ja moest maar even afscheid van Li-Weng-Ho nemen. (Wordt vervolgd

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1936 | | pagina 1