Buitenlandsch Overzicht.
Né I
Het Lagerhuisdebat
over de sancties.
IE
CHINA
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
1
TlatUmafe
ïlatuivu/vmA
j^miÊJa
Mo. 7767 EERSTE BLAD
3 maal per dag Den Helder-
Maxim Gorki overleden.
I
Eden voert het woord onder
een storm van interrupties.
Zon
of geen zon
Flacon 90c;, Tube 60ct, Doos 50 en 25 ct.
Naar de onafhankelijkheid
van Syrië en den Lybanon.
EEN
IN
BEN BOLT
COURANl
Abonnement per 8 maanden bjj vooruitbet. I Heldersche Courant 1.50; Koegras,
Pauiowna, Breezand, Wieringen en Texel 1.65; binnenland 2.
Nederi. Oost' en West-Indië per zeepost 2.10, idem per mail en overige
landen 8.20. Losse nos. 4 ot.f fr. p. p. 6 et. Weekabonnementen 12 ct.
Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.—. Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70.
Verschtfnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur i P. O, DE BOER
Uitgave N.V. Drukker^ v/h. O. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 - Telefoon: 50 en 418
Post-Girorekening No. 16066.
ADVERTENTIËN:
20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele pr(js. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) by vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct; by niet-contante betaling 15 ct. per regel,
minimum 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct.
per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
De Engelsche regeering retireert en bepleit opheffing der
sancties. Verontwaardiging en felle critiek bij de oppositie -
Zal Italië zijn oude positie weer innemen? De verhouding
tusschen Duitschland en Engeland meer gespannen.
Het pleit is door Italië
De sancties gewonnen. Abessinië is
van de baan. ziJ'n bezit geworden en
de sancties zijn dood.
Mussolini lacht in zijn
vuistje en de wereld lacht ironisch om de
nederlaag van Engeland en den Volkenbond.
Want dat kan niet ontkend; zoowel de Engel
sche regeering als de Volkenbond hebben een
geweldigen tik gekregen door de erkenning
dat de sancties een mislukking geworden zijn
en dat men om opheffing moet verzoeken.
De kogel is door de kerk. De reeds lang
zieltogende sancties zijn morsdood seinde
de Londensche corr. van de N.R.Crt. Donder
dagavond aan zijn blad. Men kan het over het
nut van het doorzetten der sanctie-politiek
oneens zijn, maar dat de regeering geen fraai
figuur heeft geslagen zal geen onbevooroor
deeld waarnemer kunnen ontkennen. Vooral
Baldwin's repliek op de critiek van de opposi
tie, waarvoor wij elders in dit nummer ver
wijzen, maakte een bedroevenden indruk,
maar ook Eden, hoewel ongetwijfeld oprecht,
was nauwelijks indrukwekkend te noemen.
Zyn betoog was gebaseerd op drie stellin
gen. Voortzetting der sanctiepolitiek had al
leen nut wanneer men er het herstel van
Abessinië's onafhankelijkheid mee kon be
reiken. Een dergelijk streven zou ongetwijfeld
tot een Europeeschen oorlog leiden en hand
having van sancties zou een afbrokkeling
van het sanctiefront tengevolge hebben. De
Engelsche regeering was er voorts van over
tuigd, dat het voor de toekomst van den Vol
kenbond verkieselijker was nu eerlijk te er
kennen, dat de sancties gefaald hadden dan
het sanctie-front langzamerhand uiteen te
zien vallen.
Over de eerste twee stellingen valt mis
schien niet te redetwisten. Anders staat het
met de derde, de verklaring, dat een voort
zetting der sanctie-politiek tot afbrokkeling
van het sanctiefront zou leiden, en het was
dan ook op dit punt, dat de oppositie de re
geering vooral aanviel. Was de regeering be
reid te zeggen, welke staten zouden weigeren
Engelands leiding te volgen? Was het niet
waar, dat Blum bereid was Engeland in haar
Volkenbondspolitiek ten volle te ondersteunen
Op geen van deze vragen werd een voldoend
antwoord gegeven, maar ook op de andere
vragen van de oppositie bleef de regeering
het antwoord schuldig. De regeering wil de
sancties opheffen. Bedoelde zij daarmede het
geschil tusschen Italië en den Volkenbond als
opgelost te beschouwen? De regeering wilde
den Volkenbond hervormen. Hoe? Op de door
Chamberlain aangegeven manier van regio
nale verdragen? Baldwin weigerde het te
zeggen. De sancties moesten worden opge
heven, de Volkenbond moest worden hervormd
en dat was alles. Over het toekomstig buiten
landsch beleid van de huidige regeering tast
men nog evenzeer in het duister als tevoren.
De houding
van Italië.
Wieringermeer - Medemblik - Hoorn -
Amsterdam.
Verbinding met geheel West-Friesland.
Welke houding zal nu
Italië innemen, zoo
vraagt men natuurlijk,
nu de sancties straks
inderdaad van de baan
zullen zijn. Nu, de Romeinsche corr. van de
Daily Telegraph meldde Donderdagavond aan
zyn blad, dat van officieele zijde verklaard
was, dat zoodra de sancteis zijn opgeheven,
Italië bereid zal zijn automatisch zijn oude
positie in de Europeesche politiek te her
nemen.
Als het geval niet zoo tragisch zou zijn,
was het om te brullen, want dit beeekent dat
Italië bereid zal zijn:
1. deel te nemen aan de uitgestelde confe
rentie over de kwestie van de Dardenellen, te
houden na de bijeenkomst van de Assemblée
op 30 Juni;
2. komende besprekingen van de Locarno-
mogendheden bij te wonen;
3. de verzekering te geven van de bescher
ming van de Britsche en Fransche belangen
in Abessinië;
4. een vlootovereenkomst voor de Middel-
landsche Zee te bespreken.
Maar hierbij werd van officieele zijde ge
zegd, dat, indien de mogendheden te Genève
zouden pogen het stigma van de sancties in
verhulden vorm te weigeren b.v. door
flnancieele hulp aan Italië te weigeren op
Italië te doen blijven rusten, de situatie op
nieuw in beschouwing zou moeten worden
genomen.
Duitschland
en Engeland.
Het drama met de
sancties zal zonder twij
fel zijn terugslag hebben
op de verhouding tus
schen Engeland en
Duitschland, die er de laatste weken niet
beter op geworden is, door het lange talmen
van Duitschland met zijn antwoord op de
Engelsche vragen. Duitschland heeft de kat
eens uit den boom willen zien en nu de sanc
ties van het tooneel zijn en daarmee de on
macht van Engeland en de Volkenbond aan
getoond is, zal Duitschland heusch niet toe
schietelijker worden tegenover Engeland en
het zal zeker niet zoo lang meer duren dat
Duitschland met zijn koloniale eischen voor
den dag komt. En wat zal dan de Volken
bond?
Over het uitblijven van het Duitsche ant
woord schreef de Nw. Rott. Crt. o.m.:
Zooals te verwachten was, neemt in En
gelsche regeeringskringen de ongerutsheid en
ontstemming over het uitblijven van het ant
woord van Duitschland toe. En dat komt
Mussolini ten goede. Men is te Londen van
meening, dat Hitier de kat uit den boom
kijkt, een vermoeden waarin men voor het
overige door allerlei uitlatingen te Berlijn
versterkt is. En men is van oordeel dat het
antwoord op de vraag, of men nu voortaan
bij het sluiten van verdragen op de goede
trouw van Duitschland zou mogen rekenen,
niet van welke omstandigheden in Europa
ook, afhankelijk mag zijn.
Had Hitier rondweg geweigerd om op
deze niet zeer vriendelijk vraag te antwoor
den, men zou het begrepen hebben. Het uit
stellen echter van een antwoord, omdat Hit-
Ier eerst eens wil zien waar hy staat, moet
men in Engeland op zichzelf als een antwoord
beschouwen, en wel van ongunstigen aard.
Engeland is over meer verontrust.
Het vlootverdrag dat men, op Duitsch
aandringen, juist op den dag van Water-
loo in 1635 gesloten heeft met Berlyn,
werkt niet bevredigend.
Men dacht Duitschland toen gevangen te
hebben binnen voor Engeland betrekkelijk
nog veilige, nauwe perken van vlootbouw.
Daarvoor heeft men het er over gehad Frank
rijk en Italië te overrompelen met het ver
drag, dat Engeland, volgens de bepalingen
van het verdrag van Versailles, niet in zijn
eentje had mogen sluiten. Door toe te geven
aan de demonstratieve voorliefde van Berlijn
voor 18 Juni als dag van onderteekening,
had men Frankrijk bovendien diep gekrenkt.
Nu, precies een jaar na het sluiten van de
overeenkomst, ziet men wat bedenkelijk naar
de resultaten. Het verdrag heeft de betrek
kingen tusschen Londen en Parijs op een
oogenblik geschokt, toen de solidariteit tegen
over Italië meer en meer noodig werd, en
Laval heeft dat op zijn manier vergolden. Het
verdrag bindt Duitschland nog slechts zeer
betrekkelijk, daar dit de versterking der sow-
jet-vloot als reden kan aanvoeren voor ver
legging van de gestelde perken.
Maar bijzonder verontrust men zich in En
geland over berichten, dat Duitschland, tegen
de bepalingen van het vredesverdrag, bezig
zou zijn Helgoland opnieuw te versterken.
Dit is het Rijnland van de Engelschen, dat
echter door geen Locarno is gedekt. Het
moge waar zijn, dat de militarisatie van Hel
goland niet dezelfde gevaren voor Engeland
kan opleveren als die van het Rijnland voor
Frankrijk. Maar de Engelschen zijn nu een
maal het gevoeligst voor de dingen, die hen
zelf betreffen. Dit is slechts menschelijk.
Maxim Gorki is Donderdagmiddag te Mos
kou overleden.
Alexej Daximowitsj Pesjkof, die onder den
naam van Maxim Gorki, dat de Bittere be-
teekent, een wereldvermaarde figuur zou wor
den, van een beteekenis, die ongeveer op één
lijn te stellen is met die van Romain Rolland,
was geboren in 1868. Hij is dus 68 jaar oud
geworden.
r« -y.
Onder felle interrupties van de oppositie
heeft Eden Donderdag, tijdens een uiterst ru
moerige zitting van het Lagerhuis zijn verkla
ring over de buitenlandsche politiek afgelegd.
Engelsche minister van Buitenlandsche
Zaken EDEN.
De voornaamste punten van zijn betoog wa
ren:
1. De Britsche regeering is na rijp beraad
en op advies van Eden zelf tot het besluit ge
komen, dat een voortzetting van de sancties
geen enkel nut heeft. De Italiaansche veld
tocht in Oost-Afrika is geheel geslaagd en er
schijnt nergens in het gebied van den negus
meer een Abessynsche regeering te bestaan.
2. Indien de Volkenbond Italië uit Abessinië
zou willen verdrijven, zou een actie moeten
worden ondernomen, die onvermijdelijk den
oorlog in de Middellandsche Zee ten gevolge
heeft en misschien ook een oorlog buiten dit
gebied. Er zou daartoe een militaire actie
moeten worden gevoerd, die geen enkele re
geering en zeker niet de Britsche, bereid is in
te zetten.
3. Een besluit tot voortzetting van de sanc
ties zou verdeeldheid ten gevolge hebben tus
schen de Volkenbondsstaten.
4. De ervaring van de afgeloopen maanden
heeft het voor de Britsche regeering nood
zakelijk gemaakt in de Middellandsche Zee
een voortdurende verdedigende positie te hand
haven, sterker dan degene, die vóór het con
flict bestond.
5. Het zal noodzakelijk zijn den Volkenbond
zoodanig te reorganiseeren, dat de kansen op
succes in de toekomst grooter zullen zijn.
6. Het is te hopen, dat Duitschland spoedig
zoodanige verzekeringen zal geven, omtrent
zijn bedoelingen, dat het mogelijk is een Euro-
peesch accoord te sluiten op de basis van een
opheffing der gedemilitariseerde zóne.
Felle aanvallen der oppositie.
Als eerste spreker der oppositie nam oud
minister Arthur Greenwood het woord. Hij
zeide, dat nog nooit een Engelsch minister op
een verantwoordelijken post zulk een rede ge
houden had, als het Huis zooeven uit den
mond van den heer Eden had vernomen. Zui
ver opportunisme en niets anders. Geen enkel
woord van deernis met het slachtoffer van de
zoo hoog geroemde Engelsche eerlijkheids-
politiek, geen enkel woord van afkeuring van
de gasbommen en de schending van alle Vol
kenbondsverdragen door den aanvaller, geen
enkel woord van verontschuldiging zelfs voor
den volkomen draai dien de regeering in zoo
luttel tijd genomen heeft, niets van dat alles;
en integendeel wordt het voorgesteld alsof de
regeering niet anders kan en het slachtoffer
is van onvoorziene omstandigheden. Deze rede
zal door miljoenen Engelschen met schaamte,
verontwaardiging en zelfs walging gelezen
worden.
De eenige, die vanavond in zijn vuistje
lachen kan is Mussolini. Hij heeft al zijn oog
merken bereikt en een Engelsche regeering
haast zich als het ware hem haar veront
schuldigingen aan te bieden. Het eenige wat
deze regeering nog doen kan is aftreden en
nieuwe verkiezingen uitschrijven, met deze
haar beginselen als inzet. (Stormachtige toe
juichingen bij de arb.-partij.)
Lloyd George's critiek.
Lloyd George's critiek op de regeering was
zoo mogelijk nog bitterder dan die van Green
wood. „Het is voor mij, zeide Lloyd George
een unieke gelegenheid, die ik nog nooit heb
bijgewoond in mijn bijna 50-jarige parlemen
taire ervaring n.1., dat een Engelsche minis
ter van buitenlandsche zaken het Lagerhuis
moest komen vertellen, dat de Britsche regee
ring verslagen was en een oneervollen terug
tocht moest aanvaarden. „God geve, dat zoo
iets nooit meer zal voorkomen! Het gezag van
den Volkenbond was verdwenen en zou spoe
dig plaats maken voor internationale anarchie.
Was dit noodig geweest? Nog was de ge
meenschapszin te Genève niet gebroken, nog
bestond er een ideaal van samenwerking voor
het allesbeheerschende doel, maar onze minis
ter van buitenlandsche zaken zal volgende
week, naar Genève gaan om het laatste
restant van vertrouwen te dooden en den Vol
kenbond den genadeslag toe te brengen.
Ook nu ware het mogelijk geweest door ver
scherping der sancties en andere maatregelen
Mussolini op de knieën te brengen en hem
zijn onrecht te doen erkennen. Nooit is het
prestige van een Engelsche regeering in het
eigen land en in het buitenland geringer ge
weest dan op het oogenblik maar hoe kan het
anders na zulk een lafhartig verraad van alle
beginselen, die een regeering heilig moesten
zijn.
Lloyd George wachtte, wees met den wijs
vinger naar de eerste ministerbank en eindig
de bijna onder doodsche stilte: DéAr zitten de
lafaards".
Onmiddellijk werden deze woorden door luide
„schande" uitroepen van de conservatieven
overstemd maar de arbeiderspartij en opposi
tie liberalen juichten den nestor van het Huis
hartelijk toe.
Baldwin's antwoord.
Onmiddellijk stond Baldwin op en zeide dat
hij getroffen was door het verwijt van mis
bruik van verkiezingsbeloften. Met grooten na
druk betoogde de premier, datook bij de
verkiezingen gezegd was door de regeerings-
candidaten, dat de sanctiepolitiek een „proef
neming" zou worden van het gezag der macht
van den Volkenbond. In den komenden herfst
hopen wij den Volkenbond op steviger grond
slagen te vestigen, want wat bleek? Geen en
kel land dus geen enkel Volkenbondslid
was in staat om een troepenmacht ter be-
tóch mooi bruin. Dat staat gezond
en sportief en voorkomt tevens ver
vellen en zonnebrand. 3 x inwrijven
gelijk aan 30 zonnebaden.
Xumie&iuin etéme
schikking van den Volkenbond te stellen en
geen enkele regeering wenschte te vechten,
behalve voor de verdediging van haar eigen
grenzen. In die omstandigheden zou het waan
zin geweest zyn als de Engelsche regeering
haar standpunt niet herzien had.
Het debat verdaagd tot Dinsdag.
Na een paar woorden van Lord Wolmer, die
verklaarde, dat de conservatieven de juistheid
van het regeeringsstandpunt erkenden, werd
het tweede deel van het debaat verdaagd tot
Dinsdag.
Volgens de Echo de Paris en de Oeuvre W
Dinsdag op de Quai d'Orsay een conferentie
gehouden, waarin de onafhankelijkverklaring
van Syrië en den Libanon als met Frankrijk
bondgenootschappelijk verbonden Levantstaten
besproken is. In dezen zin zfln verdragen
voorbereid met de nationalistische afgevaar
digden van Syrië en vertegenwoordigers van
den Libanon, die weldra aan de goedkeuring
van den ministerraad zullen worden voor
gelegd.
Syrië en de Libanon zullen van het Fransche
mandaat worden bevrijd, zooals Irak in 1932
van het Engelsche bevrijd is. In September
zullen zy wellicht reeds tot den Volkenbond
toetreden.
Speciale bepalingen zullen onder garantie
van Frankrijk de rechten van de minderheden
en van de buitenlandsche kolonies waarborgen.
Voor de behartiging van de gemeenschap
pelijke belangen van beide landen, wordt een
soort conferentie gedacht, waarvan de Fran
sche ambassadeur het voorzitterschap zou
kunnen waarnemen en die beurtelings te
Damascus en Beiroet zou zetelen. De Fransctje
troepen zullen op bondgenootschappelijken
voet gehandhaafd worden, om eventueel de
grenzen van beide landen te beschermen, maar
zij zullen, evenals in Irak, in bepaalde kantons
worden gelegerd.
Hoewel er nog bepaalde kwesties ten aan
zien van de minderheden te regelen viele:
schjjnt de conferentie zich voor de aannemin;
van de verdragen te hebben uitgesproken.
IfByULW PER TABLET VOOR L.0 CT.
|eu
ILLETON
UIT HET ENQELSOH
DOOR
Een kabbeling muziek baande zich een weg
naar buiten, toen links van hen een deur open
ging; het getinkel van gitaren gemengd met
het geluid eener zachte, melodieuze stem. Een
groepje pleziermakers passeerde onder het
licht der bonet lampen en kwam de straat op;
Forsyth, de mogelijkheden van de situatie
overziend, dreef het meisje tot spoed aan. Ten
slotte bereikten zij het einde van de lange linie
van woonschepen en bleven stilstaan voor de
deur van de laatste boot. Forsyth liet even
e enblik rusten op de vergulde Chineesche
letterteekens boven den ingang, om zich te
Vergewissen, dat zij waren waar ze wezen
moesten. Toen zei hij:
Dit is de boot van Li Seng: „Het Paleis der
Tienduizend Zaligheden".
Het is vrijwel zeker, dat mijn vader daar
is. We moeten naar binnen en hem zien te
Vinden.
Dick klopte zachtjes op de deur en na een
hort wachten werd deze geopend. Een zoon
Tan 't Hemelsche rijk met een allerongunstig
ste tronie kwam te voorschijn en nam hem
«cherp op in het licht, dat uit de ruimte ach-
hem. stroomde. Een morrtent toen hij zijn
kleine, loerende varkensoogjes op hot meisje
gericht hield, flikkerde er iets ondefinieerbaar
gemeens in die oogen; het volgend oogenblik
waren zijn gelaat en lichaam in volmaakte rust
hij was het toonbeeld van de alle innerlijke
emoties verbergende passiviteit, die de kracht
van zijn ras vormt. Dr. Forsyth sprak hem in
vlug Chlneesch toe, maar het scheen niet tot
den Oosterling door te dringen. De lippen van
den Engelschman krulden in een even spot
tend glimlachje; toen dook zijn hand in zyn
zak en kwam er met een paar zilver en. dollars
weer uit. De geldstukken rinkelden toen ze
van de eene hand in de andere overgingen,
de Cerberus stapte terzijde en de weg naar
het „Paleis der Tienduizend Zaligheden" lag
open.
Ze gingen samen binnen en toen ze den
drempel overschreden hadden werd de deur
onmiddellijk achter hen gesloten. De portier
schoof een houten sluitboom op zjjn plaats en
zette hem vast met een pin, eveneens van
hout, die, door een gat in den sluitboom heen,
in het deurkozijn gestoken werd. Bij het geluid
van het verschuiven van de staaf wendde
Dick Forsyth snel het hoofd om, om te zien
wat er gebeurde; h(j keek aandachtig naar het
bevestigen van de pin, nam toen den arm van
het meisje en liep met haar verder.
Ze bevonden zich in een groot vertrek.
Eigenaardig houtsnijwerk en een overdaad van
verguldsel overheerschten in de decoratie.
Zijden voorhangsels, met zwaar gouden bor
duursel, onttrokken een reeks kleine alcoven,
die langs de wanden waren afgetimmerd, aan
het oog en het schijnsel van vele wonderlijk
gekleurde lampen, waarin het goud der ver
sieringen en gordijnen een tooverachtig spel
dreef, gaven dan het geheele interieur een
kaleidoscopisch aspect, dat nog verhoogd werd
door het merkwaardig inconsequente feit, dat
alom in het rond en ook al in gulden letters,
hartverheffende uitspraken van den wijzen
Confusius prijkten!
In het midden van de zaal stond een groote
tafel, met een menigte sierlijk uitgedoste Chi-
neezen, blijkbaar lieden van fortuin en aanzien
er omheen gedromd. Aan de tafel zelf zat een
man met een stapel geld voor zich en met een
langen stok in de hand; aan zyn zijde zat een
ander met een niet minder begeerenswaardige
hoeveelheid bankpapier en zilver vlak by zich.
Op de tafel lag 'n vierkanten looden plaat,
waavan de zijden van I tot 4 waren genum-
mer en ook in die genummerde afdeelingen lag
een fiksche voorraad geld.
Toen Dick Forsyth naar de tafel keek, zag
hij direct, dat er fan-tan gespeeld werd, het
beroemde Chineesch gokspel. Toen liet hij den
blik rondgaan om den vader van het meisje
te ontdekken. Behalve hijzelf en Miss Barring
ton, was er maar één Europeaan aanwezig, een
man met een brutaal, hard onsympathiek ge
zicht en krachtige, haast wreede kaken, die
zoo verdiept was in de verrichtingen van den
Chineesch aan het hoofd der tafel, dat het
binnenkomen der beide andere blanken hem
scheen ontgaan te zijn. Ook de Oosterlingen
hadden alleen aandacht voor het spel; slechts
een had opgekeken toen zij naderbij kwamen
de oogen van den ander waren als gehecht
aan den croupier met den stok, die met twee
handen vol koperen muntstukken telde, welke
een van de omstanders op tafel had gedepo
neerd. Over dat gezicht van den eenen Chinees
die had opgekeken vloog een uitdrukking van
hevig geïnteresseerd te zyn; hij maakte zich
los van de groep en kwam langzamerhand hun
kant op.
Forsyth lette ternauwernood op hem. Hij
keek naar den Europeaan met het harde ge
zicht, die, zooals hy bij zichzelf had uitge
maakt, niemand anders dan de vader van het
meisje kon zijn en Leiand Barrington had op
zijn beurt voor niets anders oog dan voor de
snel verminderende stapeltjes kopergeld, die
de croupier bij vier tegelijk aftelde en waarvan
het overschot den winaar zou aanwijzen.
Eensklaps schreeuwde Barrington:
Voor mij! Alle drommels...
Drie munstukken bleven liggen en drie was
het winnende nummer. Forsyth was er zeker
van, dat het om een bedrag van beteekenis
ging, en de trek van hebzuchtige voldoening
op het gelaat van den Engelschman verschafte
den dokter een sleutel tot zyn karakter.
Geld, peinsde hy, is zijn afgod.
Het meisje legde haar hand op zijn arm.
Zoudt u mischien tegen vader willen zeg
gen dat ik hier ben, mijnheer Forsyth, en dat
het bericht, waarop hij wachtte, gekomen Is?
Doet u het alstublieft direct;; anders begint hij
een nieuw spel.
Dick Forsyth voldeed onmiddellijk aan het
verzoek, maar daar hy, door de menigte op
dringende Chineezen, Kathleen's vader niet
bereiken kon, riep hy luid:
Mr. Barrington!
By het hooren van een Engelsche stem,
daraide Leiand Barrington zich oogenblikke-
lijk verbaasd om en ontmoette Forsyth's blik.
De dokter maakte een hoofdbeweging in de
richting, waar het meisje stond; het was dui
delijk, dat de handelaar de reden van haar
tegenwoordigheind begreep, want een moment
daarop was hy in druk gesprek met den crou
pier en den bankhouder, zich uitputtend in
rade uiteenzettingen in de taal van het land.
Forsyh wendde den blik weer naar Kath-
leen. De Chlnt\s, die bij hun binnenkomen op
gekeken had, maakte juist een diepe buiging
voor het jonge meisje en de dokter zag, dat
toen ze den ander een hand gaf, een snelle
blos over haar wangen trok.
Forsyth concludeerde, dat zy elkaar eerder
ontmoet hadden en ofschoon de heele situatie
hem allerminst aanstond, moest hy zichzelf
bekennen, dat zyn eigen relatie met Kathleen
Barrington nog van te korten duur was, om
inmenging te rechtvaardigen. Daarom richtte
hij zijn belangstelling maar weer op de tafel en
betrapte op dat oogenblik den bankhouder er
op, dat deze met de oogen een teeken gaf aan
een dienaar, die een weinig apart stond. De
bediende keek op zyn beurt naar Barring
ton, daarop weer naar den bankhouder met
een vragend optrekken van de wenkbrauwen.
De bankhouder antwoordde met een beslisten
knik en keerde zich toen weer naar de tafel,
terwijl de dienaar verdween achter een zijden
voorhang, dat 'n doorgang aan het gezicht
onttrok. Dit alles nam de dokter in een blik
op... toen liep h(j op Leiand Barrington toe.
II.
Gevaren van „Ohinatown".
Mr. Barrington begroette Forsyth hem,
Uw dochter heeft een dringende boodschap
schap voor u.
Dat verwondert me niet, antwoordde de
handelsman; toen nam hy den dokter nieuws
gierig op en vroeg met kalme onbeschaamd
heid: Wie deksels bent u eigenlyk?
Dick Forsyth voelde, dat hy een kleur kreeg,
maar zyn stem klonk kalm toen hy zei; Myn
naam is Forsyth. Ik zag toevallig dat uw
dochter op haar weg hierheen door een koelie
werd lastig gevallen; ik kwam tusschenbeide
en bood my aan als begeleider.
Ik ben u zeer dankbaar, bromde Barring
ton onverschillig. Daarop wendde hy zich af
en voegde zich by Kathleen.
Dick moest ondanks zich zelf glimlachen
om de onbeschofdheid van zijn landgenoot en
beseffend, dat zyn aanwezigheid niet langer
verelscht was, richtte hy zyn schreden naar
den uitgang. Maar voor hy halverwege was,,
vloog het meisje, dat een fluisterend gesprek
met haar vader voerde, terwyi de Chinees zich
een weinig afzydig hield, op hem toe,
Dr. Forsyth, riep ze, gaat u ons ver
laten
Ik ben bang, dat er niets anders voor my
opzit, lachte hy. Ik geloof, dat uw vader
mijn tegenwoordigheid hier niet bijzonder op
prijs stelt.
Maar hij weet nog niet wat u voor mM
gedaan hebt. Als ik het hem verteld heb, zal
hy heel dankbaar zyn. Hy zal u zeker zyn
dank willen betuigen.
Ik verlang absoluut geen dank, klonlc
het luchtig. Het is voldoende dat ik u van
dienst heb kunnen zijn.
Onder het spreken wierp hy een vluggen
blik naar haar vader, die nu met den Chi
nees aan het praten was. Hy was verbaasd*
en lichteiyk ontsteld door de Intensiviteit
waarmee de oogen van den Oosterling op
hem gevestigd waren.
Wie is die Chinees? vroeg hy snel aan
Kathleen. Een oude bekende?
Het meisje kleurde even, toen ze antwoord
gaf.
Hy heet Li Weng-Ho. Hij is een manda-
ryn en gouverneur van een provincie, waar
myn vader een huis heeft.
En waar is dat?
De vraag kwam haastig. Forsyth had op
gemerkt, dat Leiand Barrington zich van den
mandarijn had losgemaakt en op hem toeliep.
In Yong-Foo aan de P-lKiang.
Dr. Dick Forsyth schrok zichtbaar, maar
voor hij iets zeggen of het meisje iets vragen
kon, bereikte de rauwe stem van Barrington
hun ooren.
Ty'd om heen te gaan, Kathleen! Ja
moest maar even afscheid van Li-Weng-Ho
nemen.
(Wordt vervolgd