„LA ARGENTINA"
...Erginggeen trein
meer dien avond.
PAG 2
T JUTTERTjg
EEN LEVEN VAN KUNST, GRATIE EN EENVOUD
Populaire Rubriek
Door
JAN VERHAAR
TOB NOOIT HOEKJE
ZATERDAG H JULI 1936
door
Arnold Marée.
In dit artikel willen wij U vertellen van de
beroemde danseres, La Argentina, hoe zij
leeft, een leven van kunst, gratie en een
voud.
Het is geen geschiedenis van voorbijge
gane glorievolle dagen, waarin enthou
siaste jonge lieden hun kunstenaars na een
succesvolle voorstelling op de schouders
droegen of ze voorttrokken in de wagens,
waarvan men de paarden uitspande. Het is
ook geen geschiedenis van een door het
succes verwende kunstenares, zooals men
die wel leert kennen uit sensationeele tijd
schriften. Ondanks La Argentina's succes,
haar roem, over de geheele wereld verbreid,
is deze danseres de meest eenvoudige, be
roemde vrouw, die ooit in de kunstwereld
leefde!
La Argentina's kunstenaarsleven hangt
niet van sensationeele gebeurtenissen aan
elkaar. De pers heeft aan haar geen in
teressant onderwerp, want La Argentina
laat zoo goed als niets van zich hooren cf
spreken, wanneer zjj niet danst.
Haar laatste tournee door Nederland was
een ware triomphtocht! Doch niet alleen
ons land deed zij de eer aan, zij vertoonde
zich in alle groote Europeesche steden en
overal was het succes groot en trok zij
overvolle zalen. „La Argentina", „De Zil-
vere"; zilver klinkt haar lachen onder het
dansen, begeleid door de vroolijke castagnet
ten. Haar kleed, met de vele sierlijke zilve
ren strooken, welke rusteloos deinen tijdens
het dansen, doet onwillekeurig denken aan
een zilvervisch. De schoonheid van haar
rank lichaam komt het best tot uiting in
haar elegante Spaansche kleedij, waarin zij
zoo graag danst.
La Argentina is een kunstenares, die haar
beroep ernstig opneemt. Zij is een jong
mensch, die danst, omdat haar liefde voor
de kunst zich moet uiten in het dansen.
Een dansavond van La Argentina ls een
welbesteden en genotvollen avond. Een ver
geten van alle dagelijksche beslommerin
gen en men voelt zich opheffen tot de
wereld van de kunst, met welke wereld wij,
moderne, haastige menschen, zoo zelden
kennis mogen maken.
La Argentina's dansavonden te Den
Haag, waar zij, op veler verzoek, nog enkeie
afscheidsvoorstellingen gaf, overtroffen
de verwachtingen. Duizenden hebben ge
noten van La Argentina's kunst. Duizen
den zijn haar dankbaar voor datgene, wat
de danseres hen op dien avond gaf, en
duizenden ook hebben haar dankbaarheid
en groote sympathie voor de Spaansche
geuit in bloemen, geschenken, brieven en
telegrammen. En La Argentina was over
gelukkig met haar succes. Zij is blij als een
kind, wanneer haar publiek tevreden is.
Roem lokt haar niet, maar de talrijke blij
ken van genegenheid van het publiek laten
haar zien, dat zij geliefd is en dat maakt
haar gelukkig.
Op zulk een succesvollen avond, zooals
wij dien te Den Haag meemaakten, schijnt
er aan de bloemenhulde voor La Argentina
geen einde te komen. Het tooneel gelijkt
En de dorpsherberg, waar u een ka
mer kunt krijgen, is drie kwartier loopen
hier vandaan.
Loopen is gezond, zei Henry gelaten.
Ze aarzelde en nam hem op.
Wel... er... ik veronderstel, dat het
beestachtig van me zou zijn, als ik u liet
gaan U kunt wel in Tom's kamer slapen.
Dat is vriendelijk van u, zei hij.
Enne... misschien hebt u trek om iets
te eten?
Heel graag!
Dan zal ik nog wat warme thee erbij
maken...
Neen, neen, doet u geen moeite...
Tien minuten later zaten ze tegenover
elkaar en zij keek toe, hoe hij at. De
poes spon.
Ik houd u zoo laat uit uw bed, zei hij.
O, ik kan morgen wel uitslapen. Tom
zal nu niet vóór elven hier zijn. Ziet u,
we wilden hier een tijdje van de natuur
genieten. Tom had behoefte aan rust. Tom
moet frissche lucht hebben van den dok
een sprookjesachtig bloemenveld en als
een orkaan breekt het applaus los, zoodra
het doek voor de eerste maal valt. Doch
aanstonds wordt er „gehaald" en de dan
seres treedt naar voren, zich een weg ba
nend door het labyrinth van bloemenman
den. Aan het applaus komt geen einde,
totdat men er achter de coulissen een einde
aan móAkt en het doek gesloten houdt!
Den volgenden morgen staan de couran
ten in de Residentie vol van schitterende
critieken over het optreden van „De Zil-
vere". Haar foto staat in alle bladen. Wij
herkennen de foto, welke haar secretaris
aan een groep enthousiaste jongens en
meisjes gaf, die na de voorstelling kans
hadden gezien den vermoeiden man bij de
jas te pakken en hem om een portert van
zijn meesteres te vragen.
Hoe leeft La Argentina, wanneer zij niet
voor het voetlicht treedt? Zoo eenvoudig
mogelijk en vandaar, dat het zoo moeilijk
is, hierover iets te vertellen. Haar vacan-
ties brengt La Argentina het liefst door in
Zuid-Amerika, waar zij een buitenhuis
heeft aan de Westkust. Lang kan zjj er
nooit vertoeven, want haar beroep eischt
van haar het onvermijdelijk reizen en trek
ken, besprekingen houden met impressa-
rio's, voor deft radio optreden, lezingen
houden, enz.
Dat La Argentina in het dagelijksch
leven zeer eenvoudig is, hebben wjj, Hage
naars, trouwens wel kunnen constateeren
tijdens La Argentina's kort verblijf in de
Residentie. Treffend b.v. was het volgend
voorval: Op een morgen werd er aan de
Pastorie van de Katholieke kerk der paters
Franciscanen, kortweg de kerk aan de
Boschkant genoemd, gebeld. De koster, die
opende, zag een kleinen hoteljongen staan,
die bijna schuil ging achter twee reusach
tige bloemenmanden. Op dtes kosters
vraag: „Van wie zijn die bloemen?" ant
woordde de jongen eenvoudig: „Van La
Argentina". Maar wat weet een eenvoudig
koster van een La Argentina? Wat weet
„Wat beteekent al dat geschreeuw
buiten de deur?"
„Die man spreekt tegen zich zelf."
„Waarom schreeuwt hij dan zoo?"
„Omdat ie doof is."
ter. Ik weet heusch niet wat we moeten
beginnen. Tom had er zich zóó op inge
steld hier rustig te zitten...
Hij schijnt aardig door u verwend te
worden, zei Henry vinnig.
Ze kleurde. Och ja... wie zou hem
eerder kunnen verwennen? En het is een
schat, al heeft hij zijn eigenaardigheden...
En ik vind het heerlijk iemand te verwen
nen...
H{j keek rond en zuchtte. Van verwend
worden had hij in zjjn leven niet veel last
gehad.
Ja, ik heb alles veranderd. Tom vond
het gezelliger om in die kamer te wer
ken... ik hoop, dat u het niet erg vindt.
Integendeel... het heeft de beroerde
herinnafringen verjaagd.
Zij keek hem aan. Had u onprettige her
inneringen hier?
Hij lachte bitter. Och, ik heb hier een
vacantie doorgebracht met mijn vrouw,
zei hij. We zijn nu gescheiden. Ik zal met
in détails treden, maar lk kan u wei zeg
gen, dat ik hier hoofdzakelijk kwam om
goed te voelen hoe dood mijn hart was en
dat ik nooit van mijn leven meer zou wil
len liefhebben en vertrouwen op een
vrouw.
Hij stokte, verbaasd over zichzelf en
schaamde zich een beetje tegenover haar
groote, ernstige oogen, die hem vol deel
neming aankeken.
Ze ging er niet op door, doch ze zei:
U kunt gerust de chamber-cloack
van Tom en zijn pantofefls gebruiken...
tot morgen dan, slaap wel...
Hij sliep en droomde zelfs van héAr. Ze
hij van een beroemd Spaansch danseres. Hij
zal den pastoor gaan waarschuwen en juist
als deze geholpen door zijn kosrer aan een
der zij-altaren in de kerk brengt, gaat de
kerkdeur aan den zij-ingang open en treedt
er een eenvoudig gekleede dame en slanke
man naar voren. Zif loopen zacht tot aan
het altaar, waar men zoo juist de kostbare
bloemen zette. En nu eerst herkent men de
twee eenvoudige menschen. Het zijn La Ar
gentina en haar pianist, Luiz Calvé, La Ar
gentina's muzikale partner.
De kunstenares is in haar bescheiden
kleedij nauwelijks te herkennen. Zij wisselt
enkele woorden met den pastoor. Zij poogt
zich in het Holandsch verstaanbaar te ma
ken, reikt de geestelijke en den verbluften
koster de hand en knielt dan even heel
devoot in een der smalle banken.
La Argentina en haar pianist fijn even
in gebed verzonken, staan dan op en gaan
dan weer zacht de kerk uit, even stil als zij
binnenkwamen.
La Argentina is gelukkig als kunstena
res en gelukkig als mensch, omdat zij haar
kinderlijke vroomheid heeft weten te be
waren temidden van het roemvolle leven,
temidden van het gevaarlijk succes.
DROOMEN EN PRACTICI.
De wereld heeft beiden noodig.
Slechts hij, die de idealen en de fantasie
van een idealist weet te combineeren met
de energie en de werkkracht van een
practisch mensch, kan groote dingen be
reiken. Elke uitvinding is het eerst ont
staan in de visionnaire geest van een droo-
mer, van iemand die de gave bezat
om, hetgeen hij zich als mogelijk voor
stelde, in den geest reeds voor zich te
zien. Maar er zijn praktische menschen
noodig om hetgeen de droomers uitge
dacht hebben inderdaad uit te voeren. Wie
zal zeggen, welke van beide typen het ver
dienstelijkst is? Zij hebben elkander noo
dig, want ze moeten elkander aanvullen.
De idealisten zijn het meestal die ons
voorzien van de meesterwerken in kunst
en literatuur. Maar bij hun visionnaire
uitvindingen zullen ze maar al te dikwijls
onoverkomelijke bezwaren over het hoofd
zien, en dan hebben zij de hulp noodig van
iemand, die wèl practisch denkt, en die in
ziet: „zoo gaat het niet, maar als wij een
en ander veranderen, gaat het waarschijn
lijk wèl. Anderzijds zijn de practici dik
wijls te snel geneigd om een plan als on
uitvoerbaar te beschouwen, en dan hebben
zij weer het enthousiasme van de idialis-
ten noodig om het plan, zij het in gewij-
zigden vorm, te doen doorgaan.
Wij mogen wel aannemen, dat de eeue
mensch met een sterkere neiging naar het
praktische, en de andere met een meer
naar het ideëele toegewende natuur ge
boren wordt. Overigens zullen de levens
omstandigheden er veel toe bijdragen, om
de oorspronkelijke neiging, hetzij te ver
sterken of te verminderen. Wie opgroeit
in een harden strijd om het bestaan, za!
allicht veel van zijn idealisme inboeten. Er
is geen tijd voor van idealisme kan
men niet eten! Komt zulk een au fond
idealistisch type later in betere omstan
heette Francine, had ze hem verteld, Fran-
cine Lover. Maar zijn mooiste droomen
werden wreed verstoord door de verschij
ning van een door en door verwenden,
egoïstischen, antipathieken echtgenoot
van Francine: Tom.
Henry haatte hem, toen hij naar bene
den ging in het zonlicht, dat den volgen
den morgen het verregende tuintje over
stroomde. Het was iets ongewoons gewor
den, zoo gezellig te ontbijten met een aar
dige, lieve vrouw. Diana placht in bed te
ontbijten. Die kreeg hij zelden te zien vóór
het diner en 's avonds wilde ze altijd uit.
Francine scheen dol op huiselijkheid, op
natuur en landelijke rust. Ze wandelden
een eindje en Francine plukte wat bloe
men in het tuintje, die ze in vazen schikte
en ging in de keuken een warm schoteltje
voorbereiden. Voor Tom en u.
Dat „en u" troostte hem een beetje,
hoewel hij Tom iedere hap van het warme
schotelje misgunde, iedere lieve blik,
iedere attentie, iedere kus van deze enge!.
Ik zal u vanmiddag van mijn gezel
schap ontslaan, zei hij. Het zal... wel een
van mijn aangenaamste herinneringen zijn.
Hfl zei „aardigste" ter wille van dien
verwenschten Tom, die er nu eenmaal was.
Aan sneeuwwitje deed het me den
ken. toen ik gisteren dat gebruikte bord
en glas zag... „Wie heeft er in mijn bedje
geslapen?"
Zij lachte en kleurde een beetje.
U kunt gerust nog wat blijven, zei ze.
Tom zal het best vinden, u zoudt samen
kunnen gaan visschen.
Henry zweeg. Maar hij dacht heimelijk
digheden, dan zal men veelal zien dat de
oorspronkelijke natuur weer op den voor-
grond komt.
Hoe het ook zijn, de volslagen
idealist en de volkomen praktisch mensch
missen beiden veel. De laatste is geneigd,
de menschen als slovende machines te be
schouwen, met mechanische reacties en
zonder oog voor het onderscheid van per.
soonlijkheid. De eerste zal weinig genoe
gen hebben van de waardevolle beelden,
die in zijn geest oprijzen, omdat bij de
handigheid en den praktischen zin mist
om deze ook uit te voeren.
Ook in dit opzicht moet de mensch
trachten naar zelfkennis. Tracht eens ob
jectief na te gaan: bent u een daadlooze
droomer of een illusieloos werker? Tracht
de voordeelen van beiden te combineeren.
Mankeert het u aan energie of aan hoop
vol optisme?
Begint de trekken, die u mist, aan te
kweeken. U heeft uw lot grootendeels in
eigen handen: van de richting, waarin u
op heden uw capaciteiten gebruikt, zal het
afhangen, wat voor mensch u morgen
bent. De droomer moet zichzelf welbewust
tot inspanning aanzetten. Droomt niet te
lang over een goed idee, neemt direct
maatregelen om het tot werkelijkheid te
maken. Ook een droomer kan werken;
wat een voldoening, wanneer ook anderen
kunnen genieten van uw ideaal; zoolang
ze slechts in uw geest bestaan, kunt
alleen u ze zien-
Wanneer u een praktisch, maar illusie
loos mensch bent, leert nuchter werk dan
anders beschouwen, ziet het geheel, waar
van uw werk een onmisbaar onderdeel is.
En als uw taak voorbij is, zoekt dan de
natuur, muziek, mooie boeken, contact
met een medemensch. Op iedere bladzijde
van ons levensboek is plaats voor illustra
ties, die den geest verkwikken en ver
heffen, maar het is aan onszelf om ze aan
te brengen!
Dr. Jos. de Cock.
HONDERD JAAR FRANSCHE DERBY.
De Fransche Derby viert dit jhar zijn
100-jarig bestaan. De eerste derby werd
gehouden bij regen en storm. Ondanks de
ongure weersgesteldheid waren talrijke
autoriteiten en genoodigden aanwezig. In
de koninklijke loge zal de troonopvolger,
de Hertog van Orléans, wiens grijze cylin-
derhoed en witte pantalon, welke hij spe
ciaal uit Londen had laten komen, nogal
de aandacht vroeg.
De eerste prijs werd gewonnen door een
paard uit de stallen van Lord Seymour;
de prijs bedroeg 7.500 francs. Na de over
winning liet Lord Seymour zich aan den
Hertog van Orléans voorstellen, welke
laatste er niet bijzonder over te spreken
as, dat de derby door een Engelsch paard
was gewonnen! Lord Seymour, die een
sportieve jongeman was, wedde met den
hertog, dat zijn paarden ook de twee vol
gende derby's zouden winnen. De wedden
schap ging om een hoog bedrag. Inderdaad
won het paard van den Lord ook de vol
gende maal de derby, doch de derde werd
gewonnen door een Fransch paard en groot
was het enthousiasme der Franschen, die
den eigenaar van het paard in triomftocht
door de straten van Parijs droegen.
dat dit gevaarlijk zou kunnen zijn. Hij kon
eens in de verleiding komen, Tom in het
water te duwen.
Daar piepte het hekje en zij riep:
O, Tom komt!
Henry trok zich bescheiden terug, doch
met bloedend hart. Hij had het niet voor
mogelijk gehouden, dat er nog één vrouw
ter wereld zooveel indruk op hem kon ma
ken, na al zijn krampachtig cynisme en
al zijn bittere ervaringen. Maar dit was
ook geen vrouw, dit was Sneeuwwitje...
Daar kwam ze binnen, gearmd met Tom.
Hij was zoo knap ook, die verwenschte
kerel. Eigenlijk een leuk paartje zoo. Kom,
Henry, oude jongen, trek maar af... ga
maar weer zwerven en verberg je een
zaamheid en dit nieuwe verlangen heel
diep ergens in je dwaze hart en...
Tom stak een hand uit.
Het schijnt, dat we eigenlijk gruwe
lijke indringers zijn, m'n zuster en ik! zei
hij.
Henry staarde hem aan. Verduiveld aar
dige kerel. Iets ongelooflijk sympathieks
over zich, geen wonder, dat zijn zuster
hem wat verwende... zijn zuster!
Henry voelde zich eensklaps zestien
jaar en verliefd op het mooiste meisje van
de H.B.S„ dat hem heeft toegestaan,
voortaan haar tasch te dragen.
Hij blééf. En vischte met Tom. Werke
lijk een heel geschikte jongen, ook als
zwager!
Slot