„LA ARGENTINA" ...Erginggeen trein meer dien avond. PAG 2 T JUTTERTjg EEN LEVEN VAN KUNST, GRATIE EN EENVOUD Populaire Rubriek Door JAN VERHAAR TOB NOOIT HOEKJE ZATERDAG H JULI 1936 door Arnold Marée. In dit artikel willen wij U vertellen van de beroemde danseres, La Argentina, hoe zij leeft, een leven van kunst, gratie en een voud. Het is geen geschiedenis van voorbijge gane glorievolle dagen, waarin enthou siaste jonge lieden hun kunstenaars na een succesvolle voorstelling op de schouders droegen of ze voorttrokken in de wagens, waarvan men de paarden uitspande. Het is ook geen geschiedenis van een door het succes verwende kunstenares, zooals men die wel leert kennen uit sensationeele tijd schriften. Ondanks La Argentina's succes, haar roem, over de geheele wereld verbreid, is deze danseres de meest eenvoudige, be roemde vrouw, die ooit in de kunstwereld leefde! La Argentina's kunstenaarsleven hangt niet van sensationeele gebeurtenissen aan elkaar. De pers heeft aan haar geen in teressant onderwerp, want La Argentina laat zoo goed als niets van zich hooren cf spreken, wanneer zjj niet danst. Haar laatste tournee door Nederland was een ware triomphtocht! Doch niet alleen ons land deed zij de eer aan, zij vertoonde zich in alle groote Europeesche steden en overal was het succes groot en trok zij overvolle zalen. „La Argentina", „De Zil- vere"; zilver klinkt haar lachen onder het dansen, begeleid door de vroolijke castagnet ten. Haar kleed, met de vele sierlijke zilve ren strooken, welke rusteloos deinen tijdens het dansen, doet onwillekeurig denken aan een zilvervisch. De schoonheid van haar rank lichaam komt het best tot uiting in haar elegante Spaansche kleedij, waarin zij zoo graag danst. La Argentina is een kunstenares, die haar beroep ernstig opneemt. Zij is een jong mensch, die danst, omdat haar liefde voor de kunst zich moet uiten in het dansen. Een dansavond van La Argentina ls een welbesteden en genotvollen avond. Een ver geten van alle dagelijksche beslommerin gen en men voelt zich opheffen tot de wereld van de kunst, met welke wereld wij, moderne, haastige menschen, zoo zelden kennis mogen maken. La Argentina's dansavonden te Den Haag, waar zij, op veler verzoek, nog enkeie afscheidsvoorstellingen gaf, overtroffen de verwachtingen. Duizenden hebben ge noten van La Argentina's kunst. Duizen den zijn haar dankbaar voor datgene, wat de danseres hen op dien avond gaf, en duizenden ook hebben haar dankbaarheid en groote sympathie voor de Spaansche geuit in bloemen, geschenken, brieven en telegrammen. En La Argentina was over gelukkig met haar succes. Zij is blij als een kind, wanneer haar publiek tevreden is. Roem lokt haar niet, maar de talrijke blij ken van genegenheid van het publiek laten haar zien, dat zij geliefd is en dat maakt haar gelukkig. Op zulk een succesvollen avond, zooals wij dien te Den Haag meemaakten, schijnt er aan de bloemenhulde voor La Argentina geen einde te komen. Het tooneel gelijkt En de dorpsherberg, waar u een ka mer kunt krijgen, is drie kwartier loopen hier vandaan. Loopen is gezond, zei Henry gelaten. Ze aarzelde en nam hem op. Wel... er... ik veronderstel, dat het beestachtig van me zou zijn, als ik u liet gaan U kunt wel in Tom's kamer slapen. Dat is vriendelijk van u, zei hij. Enne... misschien hebt u trek om iets te eten? Heel graag! Dan zal ik nog wat warme thee erbij maken... Neen, neen, doet u geen moeite... Tien minuten later zaten ze tegenover elkaar en zij keek toe, hoe hij at. De poes spon. Ik houd u zoo laat uit uw bed, zei hij. O, ik kan morgen wel uitslapen. Tom zal nu niet vóór elven hier zijn. Ziet u, we wilden hier een tijdje van de natuur genieten. Tom had behoefte aan rust. Tom moet frissche lucht hebben van den dok een sprookjesachtig bloemenveld en als een orkaan breekt het applaus los, zoodra het doek voor de eerste maal valt. Doch aanstonds wordt er „gehaald" en de dan seres treedt naar voren, zich een weg ba nend door het labyrinth van bloemenman den. Aan het applaus komt geen einde, totdat men er achter de coulissen een einde aan móAkt en het doek gesloten houdt! Den volgenden morgen staan de couran ten in de Residentie vol van schitterende critieken over het optreden van „De Zil- vere". Haar foto staat in alle bladen. Wij herkennen de foto, welke haar secretaris aan een groep enthousiaste jongens en meisjes gaf, die na de voorstelling kans hadden gezien den vermoeiden man bij de jas te pakken en hem om een portert van zijn meesteres te vragen. Hoe leeft La Argentina, wanneer zij niet voor het voetlicht treedt? Zoo eenvoudig mogelijk en vandaar, dat het zoo moeilijk is, hierover iets te vertellen. Haar vacan- ties brengt La Argentina het liefst door in Zuid-Amerika, waar zij een buitenhuis heeft aan de Westkust. Lang kan zjj er nooit vertoeven, want haar beroep eischt van haar het onvermijdelijk reizen en trek ken, besprekingen houden met impressa- rio's, voor deft radio optreden, lezingen houden, enz. Dat La Argentina in het dagelijksch leven zeer eenvoudig is, hebben wjj, Hage naars, trouwens wel kunnen constateeren tijdens La Argentina's kort verblijf in de Residentie. Treffend b.v. was het volgend voorval: Op een morgen werd er aan de Pastorie van de Katholieke kerk der paters Franciscanen, kortweg de kerk aan de Boschkant genoemd, gebeld. De koster, die opende, zag een kleinen hoteljongen staan, die bijna schuil ging achter twee reusach tige bloemenmanden. Op dtes kosters vraag: „Van wie zijn die bloemen?" ant woordde de jongen eenvoudig: „Van La Argentina". Maar wat weet een eenvoudig koster van een La Argentina? Wat weet „Wat beteekent al dat geschreeuw buiten de deur?" „Die man spreekt tegen zich zelf." „Waarom schreeuwt hij dan zoo?" „Omdat ie doof is." ter. Ik weet heusch niet wat we moeten beginnen. Tom had er zich zóó op inge steld hier rustig te zitten... Hij schijnt aardig door u verwend te worden, zei Henry vinnig. Ze kleurde. Och ja... wie zou hem eerder kunnen verwennen? En het is een schat, al heeft hij zijn eigenaardigheden... En ik vind het heerlijk iemand te verwen nen... H{j keek rond en zuchtte. Van verwend worden had hij in zjjn leven niet veel last gehad. Ja, ik heb alles veranderd. Tom vond het gezelliger om in die kamer te wer ken... ik hoop, dat u het niet erg vindt. Integendeel... het heeft de beroerde herinnafringen verjaagd. Zij keek hem aan. Had u onprettige her inneringen hier? Hij lachte bitter. Och, ik heb hier een vacantie doorgebracht met mijn vrouw, zei hij. We zijn nu gescheiden. Ik zal met in détails treden, maar lk kan u wei zeg gen, dat ik hier hoofdzakelijk kwam om goed te voelen hoe dood mijn hart was en dat ik nooit van mijn leven meer zou wil len liefhebben en vertrouwen op een vrouw. Hij stokte, verbaasd over zichzelf en schaamde zich een beetje tegenover haar groote, ernstige oogen, die hem vol deel neming aankeken. Ze ging er niet op door, doch ze zei: U kunt gerust de chamber-cloack van Tom en zijn pantofefls gebruiken... tot morgen dan, slaap wel... Hij sliep en droomde zelfs van héAr. Ze hij van een beroemd Spaansch danseres. Hij zal den pastoor gaan waarschuwen en juist als deze geholpen door zijn kosrer aan een der zij-altaren in de kerk brengt, gaat de kerkdeur aan den zij-ingang open en treedt er een eenvoudig gekleede dame en slanke man naar voren. Zif loopen zacht tot aan het altaar, waar men zoo juist de kostbare bloemen zette. En nu eerst herkent men de twee eenvoudige menschen. Het zijn La Ar gentina en haar pianist, Luiz Calvé, La Ar gentina's muzikale partner. De kunstenares is in haar bescheiden kleedij nauwelijks te herkennen. Zij wisselt enkele woorden met den pastoor. Zij poogt zich in het Holandsch verstaanbaar te ma ken, reikt de geestelijke en den verbluften koster de hand en knielt dan even heel devoot in een der smalle banken. La Argentina en haar pianist fijn even in gebed verzonken, staan dan op en gaan dan weer zacht de kerk uit, even stil als zij binnenkwamen. La Argentina is gelukkig als kunstena res en gelukkig als mensch, omdat zij haar kinderlijke vroomheid heeft weten te be waren temidden van het roemvolle leven, temidden van het gevaarlijk succes. DROOMEN EN PRACTICI. De wereld heeft beiden noodig. Slechts hij, die de idealen en de fantasie van een idealist weet te combineeren met de energie en de werkkracht van een practisch mensch, kan groote dingen be reiken. Elke uitvinding is het eerst ont staan in de visionnaire geest van een droo- mer, van iemand die de gave bezat om, hetgeen hij zich als mogelijk voor stelde, in den geest reeds voor zich te zien. Maar er zijn praktische menschen noodig om hetgeen de droomers uitge dacht hebben inderdaad uit te voeren. Wie zal zeggen, welke van beide typen het ver dienstelijkst is? Zij hebben elkander noo dig, want ze moeten elkander aanvullen. De idealisten zijn het meestal die ons voorzien van de meesterwerken in kunst en literatuur. Maar bij hun visionnaire uitvindingen zullen ze maar al te dikwijls onoverkomelijke bezwaren over het hoofd zien, en dan hebben zij de hulp noodig van iemand, die wèl practisch denkt, en die in ziet: „zoo gaat het niet, maar als wij een en ander veranderen, gaat het waarschijn lijk wèl. Anderzijds zijn de practici dik wijls te snel geneigd om een plan als on uitvoerbaar te beschouwen, en dan hebben zij weer het enthousiasme van de idialis- ten noodig om het plan, zij het in gewij- zigden vorm, te doen doorgaan. Wij mogen wel aannemen, dat de eeue mensch met een sterkere neiging naar het praktische, en de andere met een meer naar het ideëele toegewende natuur ge boren wordt. Overigens zullen de levens omstandigheden er veel toe bijdragen, om de oorspronkelijke neiging, hetzij te ver sterken of te verminderen. Wie opgroeit in een harden strijd om het bestaan, za! allicht veel van zijn idealisme inboeten. Er is geen tijd voor van idealisme kan men niet eten! Komt zulk een au fond idealistisch type later in betere omstan heette Francine, had ze hem verteld, Fran- cine Lover. Maar zijn mooiste droomen werden wreed verstoord door de verschij ning van een door en door verwenden, egoïstischen, antipathieken echtgenoot van Francine: Tom. Henry haatte hem, toen hij naar bene den ging in het zonlicht, dat den volgen den morgen het verregende tuintje over stroomde. Het was iets ongewoons gewor den, zoo gezellig te ontbijten met een aar dige, lieve vrouw. Diana placht in bed te ontbijten. Die kreeg hij zelden te zien vóór het diner en 's avonds wilde ze altijd uit. Francine scheen dol op huiselijkheid, op natuur en landelijke rust. Ze wandelden een eindje en Francine plukte wat bloe men in het tuintje, die ze in vazen schikte en ging in de keuken een warm schoteltje voorbereiden. Voor Tom en u. Dat „en u" troostte hem een beetje, hoewel hij Tom iedere hap van het warme schotelje misgunde, iedere lieve blik, iedere attentie, iedere kus van deze enge!. Ik zal u vanmiddag van mijn gezel schap ontslaan, zei hij. Het zal... wel een van mijn aangenaamste herinneringen zijn. Hfl zei „aardigste" ter wille van dien verwenschten Tom, die er nu eenmaal was. Aan sneeuwwitje deed het me den ken. toen ik gisteren dat gebruikte bord en glas zag... „Wie heeft er in mijn bedje geslapen?" Zij lachte en kleurde een beetje. U kunt gerust nog wat blijven, zei ze. Tom zal het best vinden, u zoudt samen kunnen gaan visschen. Henry zweeg. Maar hij dacht heimelijk digheden, dan zal men veelal zien dat de oorspronkelijke natuur weer op den voor- grond komt. Hoe het ook zijn, de volslagen idealist en de volkomen praktisch mensch missen beiden veel. De laatste is geneigd, de menschen als slovende machines te be schouwen, met mechanische reacties en zonder oog voor het onderscheid van per. soonlijkheid. De eerste zal weinig genoe gen hebben van de waardevolle beelden, die in zijn geest oprijzen, omdat bij de handigheid en den praktischen zin mist om deze ook uit te voeren. Ook in dit opzicht moet de mensch trachten naar zelfkennis. Tracht eens ob jectief na te gaan: bent u een daadlooze droomer of een illusieloos werker? Tracht de voordeelen van beiden te combineeren. Mankeert het u aan energie of aan hoop vol optisme? Begint de trekken, die u mist, aan te kweeken. U heeft uw lot grootendeels in eigen handen: van de richting, waarin u op heden uw capaciteiten gebruikt, zal het afhangen, wat voor mensch u morgen bent. De droomer moet zichzelf welbewust tot inspanning aanzetten. Droomt niet te lang over een goed idee, neemt direct maatregelen om het tot werkelijkheid te maken. Ook een droomer kan werken; wat een voldoening, wanneer ook anderen kunnen genieten van uw ideaal; zoolang ze slechts in uw geest bestaan, kunt alleen u ze zien- Wanneer u een praktisch, maar illusie loos mensch bent, leert nuchter werk dan anders beschouwen, ziet het geheel, waar van uw werk een onmisbaar onderdeel is. En als uw taak voorbij is, zoekt dan de natuur, muziek, mooie boeken, contact met een medemensch. Op iedere bladzijde van ons levensboek is plaats voor illustra ties, die den geest verkwikken en ver heffen, maar het is aan onszelf om ze aan te brengen! Dr. Jos. de Cock. HONDERD JAAR FRANSCHE DERBY. De Fransche Derby viert dit jhar zijn 100-jarig bestaan. De eerste derby werd gehouden bij regen en storm. Ondanks de ongure weersgesteldheid waren talrijke autoriteiten en genoodigden aanwezig. In de koninklijke loge zal de troonopvolger, de Hertog van Orléans, wiens grijze cylin- derhoed en witte pantalon, welke hij spe ciaal uit Londen had laten komen, nogal de aandacht vroeg. De eerste prijs werd gewonnen door een paard uit de stallen van Lord Seymour; de prijs bedroeg 7.500 francs. Na de over winning liet Lord Seymour zich aan den Hertog van Orléans voorstellen, welke laatste er niet bijzonder over te spreken as, dat de derby door een Engelsch paard was gewonnen! Lord Seymour, die een sportieve jongeman was, wedde met den hertog, dat zijn paarden ook de twee vol gende derby's zouden winnen. De wedden schap ging om een hoog bedrag. Inderdaad won het paard van den Lord ook de vol gende maal de derby, doch de derde werd gewonnen door een Fransch paard en groot was het enthousiasme der Franschen, die den eigenaar van het paard in triomftocht door de straten van Parijs droegen. dat dit gevaarlijk zou kunnen zijn. Hij kon eens in de verleiding komen, Tom in het water te duwen. Daar piepte het hekje en zij riep: O, Tom komt! Henry trok zich bescheiden terug, doch met bloedend hart. Hij had het niet voor mogelijk gehouden, dat er nog één vrouw ter wereld zooveel indruk op hem kon ma ken, na al zijn krampachtig cynisme en al zijn bittere ervaringen. Maar dit was ook geen vrouw, dit was Sneeuwwitje... Daar kwam ze binnen, gearmd met Tom. Hij was zoo knap ook, die verwenschte kerel. Eigenlijk een leuk paartje zoo. Kom, Henry, oude jongen, trek maar af... ga maar weer zwerven en verberg je een zaamheid en dit nieuwe verlangen heel diep ergens in je dwaze hart en... Tom stak een hand uit. Het schijnt, dat we eigenlijk gruwe lijke indringers zijn, m'n zuster en ik! zei hij. Henry staarde hem aan. Verduiveld aar dige kerel. Iets ongelooflijk sympathieks over zich, geen wonder, dat zijn zuster hem wat verwende... zijn zuster! Henry voelde zich eensklaps zestien jaar en verliefd op het mooiste meisje van de H.B.S„ dat hem heeft toegestaan, voortaan haar tasch te dragen. Hij blééf. En vischte met Tom. Werke lijk een heel geschikte jongen, ook als zwager! Slot

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1936 | | pagina 6