Buitenlandsch Overzicht.
AKKERTJES CACHET5)
WACO AUTOBUSDIENST
Zal het Volksfront het winnen?
CHINA
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
HOORNSCHE KERMIS
Volksfront contra nationaal front
Duitschland en zijn koloniën
GAAT U MET PENSIOEN?
TH. LIEFTING
TLcet L&ler coc&et ü/i
"Q&heri
Cachet/
URANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet. i Heldereche Courant 1.50; Koegras,
Anna Paulowna, Breezand, Wieringen en Texel 1.65; binnenland 2.—,
NederL Oost- en West-Indië per zeepost 2.10, idem per mail en overige
landen 3.20. Losse nos. 4 ct.; fr. p. p, 6 ct Weekabonnementen 12 ct
Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.-. Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70.
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Giro rekening No. 16066.
ADVERTENTIËN:
20 ct per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct per regel, minimum 40 ct; btj niet-contante betaling 15 ct per regel,
minimum 60 ct (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct
per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct
De Olympische Spelen gezien in het licht van de wereldvrede. -
Goed werk van Duitschland- - Engeland werkt aan zijn ver>
zwakte positie aan de Middellandsche Zee.
De
Olympiade.
Als U dit „Buiten
landsch Overzicht" on
der de oogen krijgt,
behooren de Olympi
sche Spelen 1936 bijna
tot het verleden. Dan is het groote
werk, waar de geheele Duitsche natie
zoo'n eer in heeft gesteld om dit tot een schier
volmaakt sportfestijn te maken, bijkans vol
bracht. Voor de geheele wereld hebben de
Duitschers een demonstratie willen afleggen,
een demonstratie van hun organisatietalent in
de eerste plaats, maar in de tweede plaats,
van hun liefde voor „die Jugend der Welt",
de jeugd der wereld. Duitschland heeft met
het organiseeren van deze Spelen willen laten
zien, dat het niet anders begeert dan kame
raadschap onder zijn jongeren en die van
andere landen, van nabij of van verre te bren
gen... Kameraadschap niet alleen, maar bo
vendien verdraagzaamheid en vooral respect
voor elkaar. Kort gezegd, Duitschland voerde
met deze Olympische Spelen een krachtig
bewijs aan, dat zijn leider en leiders de Vrede
wenschen te handhaven. Ook op de Olympische
Spelen wordt „gestreden", inderdaad dat is
juist. Maar daar voert men den strijd van de
Sport, een strijd, die haast niet vreedzamer
kan zijn... Inderdaad gelooven wij, dat Hitier
c.s. goed gedaan hebben met de organisatie
van deze Olympiade op zich te nemen. Zooals
te verwachten was, overtrof de organisatie
die van alle vorige Spelen dus ook die van
Amsterdam!, en buitenlandsche journalisten
waren werkelijk blij als zij eens iets konden
melden, dat niet heelemaal tot in de puntjes
verzorgd was! Ontegenzeggelijk hebben de
Duitschers deze 14 dagen een uitstekenden
indruk naar buiten gemaakt.
Het werk van den Vrede, dat werk
waar wij toch allemaal zoo gaarne aan
meedoen, is door onze Oosterburen, op
prachtige wijze gediend. Veertien dagen
lang zijn „pacten" verdragen niet ter
sprake gekomen. Wat deed een antwoord
op de Engelsche vragenlijst er toe?
Olympiade! Wat hadden we ons te be
moeien met de remilitarisatie van het
Rijn-gebied? Olympiade! Wie piekerde er
over de Duitsche verhouding met Oosten
rijk? Olympiade!
Inderdaad, zoo was het. Het groote politieke
gebeuren lag stil. De gevaarlijke politiek, zij
was aan banden gelegd door de sport...
Weldra staan we gereed om de oogst van
de XI Olympiade binnen te halen. Hoe zal het
koren uitvallen? Zullen we „verdraagzaam
heid", „vriendschappelijke verhoudingen"...
„permanente vrede" oogsten? Of...? Zullen
we nu slechts 14 dagen lang een valschen
droom gedroomd hebben Zullen al die ge
tuigenissen van Vrede op aarde slechts losse
ceremoniën geweest zijn, holle phrasen en
niets meer? O, hoe vurig willen wij wenschen,
dat dat toch niet waar moge zijn. Dat deze
met zooveel energie en genie gewrochte
Spelen toch in feite bijgedragen mogen heb
ben tot heil van de menschheid. Dat iedereen
zich toch gekoesterd moge hebben aan den
geest, aan de ware Olympische gedachte, die
toch waarlijk veertien dagen lang den boven
toon gevoerd heeft.
Alleen d&n, als die geest en gedachte
zich medegedeeld zouden hebben aan hen,
die verantwoordelijk zijn voor de onrust,
die er was, die er is en die zou kunnen
gaan dreigen, en hen zou dwingen alleen
maar de zaak van den Vrede te dienen,
ja dan, eerst dan zouden wij de Olympi
sche Spelen eerst ten volle geslaagd willen
noemen!
Vier jaren zullen eerst weer moeten ver
strijken willen we het grootsche festijn van
de Olympiade, die dan in Tokio gehouden zal
worden (hoe gunstig, dat Japan zich in de
eerstvolgende 4 jaren wijden kan aan een zoo
goed mogel(jke vertegenwoordiging in 1940!)
weer beleven. Het resultaat van deze Xle
Olympiade zou moeten zijn: vier jaren vrede,
opdat de door de crisis zwaar getroffen vol
keren zich geheel zouden kunnen wijden aan
hun herstel. Vier jaren internationale samen
werking, vier jaren bouwen aan den ge
zamenlijke opbloei... Dat zou prachtig zijn.
En na die vier jaar? Wel dan stimuleert een
ander en niet minder machtig de vredesge-
dachte nog, door schooner en idealer nog (wat
de onderlinge politieke 'verhoudingen betreft)
de Olympische Spelen te doen houden. En
opnieuw gelouterd gaan we dan de volgende
periode van vier jaar in... Tot de dertiende
Olympiade, enz! Olympiade. Vrede op Aarde!
De Britsch'
Egyptische
overeenkoms.
Zooals men weet zijn
de onderhandelingen
over een Engelsch-
Egyptisch accoord de
zer dagen beëindigd en
en wel in gunstigen
zin, zoodat de strijd die
zoovele jaren geduurd heeft, niet voor niets
is geweest. Gedurende al die jaren was er
eigenlijk wrijving tusschen de beide landen.
De oorzaak was de bescherming van Enge-
land's strategische belangen in Egypte, die
John Buil wilde zien combineeren met het
volledig herstel van Egyptes politieke onaf
hankelijkheid. Zooals men wellicht weet, werd
deze in 1922 reeds principieel door de Engel-
schen erkend. Het was bij die gelegenheid,
dat het Engelsche protectoraat, dat bij het
begin van den Wereldoorlog over Egypte in
gesteld, opgeheven werd en de Egypti
sche souvereiniteit hersteld. De Egyptische
autonomie was evenwel niet compleet, want
op 4 punten behielden de Engelschen voorbe
houd.
Zij betroffen de veiligheid van de ver
bindingswegen des rijks, de verdediging
van Egypte, de bescherming van buiten
landers en minderheden en den status
van den Soedan. Op al deze punten is nu
na veertien jaar, waarin de telkens weer
aangeknoopte onderhandelingen tot vier
maal toe afgebroken moesten worden,
overeenstemming verkregen.
Wel degelijk is er een reden voor Engelands
NAAR DE
PER
9-17 AUG.
Vraagt strooibiljet omtrent EXTRA DIENSTEN
aan onze chaufteurs
momenteele toegevendheid op te geven. Im
mers Italië legde beslag op Abessinië en
Engeland voelt daardoor haar positie aan de
Middellandsche Zee en aan het Suez-kanaal
bedreigd. Onder deze omstandigheden werd
een volkomen vriendschappelijke verhouding
en een veilige overeenkomst met Egypte voor
Engeland van het grootste belang.
Aan de Times is de hieronder volgende sa
menvatting van wat tot dusverre bekend is
geworden over den inhoud van de overeen
komst tusschen Engeland en Egypte ontleend:
Het verdrag voorziet in een geleidelijke
terugtrekking van de Britsche troepen van
Cairo naar het gebied van Ismailia, zoodra
daar de noodige barakken en andere gebou
wen zijn gereedgekomen. Aan de behoeften
van de Britsche vloot in het Oostelijk deel van
de Middellandsche Zee is voldaan door tijde
lijke regelingen te Alexandrië; de Egyptische
regeering is bereid gebleken de mogelijkheden
voor de oefening van de luchtmacht en van
de soldaten aan het kanaal te verbeteren.
Bovendien zal zij zorgen voor een betere
directe verbinding tusschen Alexandrië en de
Kanaal-zone een concessie die in geval van
nood beide legers ten voordeele zal zijn.
Uiteraard is geen limiet gesteld, behalve dan
door de begrooting en door overwegingen van
binnenlandsche politiek, aan de uitbreiding
van de herbewapening van het Egyptische
leger. Een Britsche missie, samengesteld uit
actief dienende officieren, zal bijstand ver-
leenen bij de omvorming van het leger van
een met roem overladen politiemacht tot een
krachtige gevechtsmacht.
„Naar verluidt aldus vervolgt de
Times voorziet het verdrag ook in een
verdedigend verbond op langen termijn,
binnen het kader van den Volkenbond.
Dit verbond zal veel bgdragen tot stabi
liseering van den politieken toestand in
den Levant en het bekken van de Roode
Zee.
Het vraagstuk van de Soudan, het groote
struikelblok bij vorige onderhandelingen, is
Opgelost door een redelijk vergelijk. Egypti
sche troepen zullen opnieuw aan de verdedi
ging van den Soedan gaan deelnemen en aan
den wensch van Egypte om weer deel te heb
ben aan het condominium (gemeenschappelijk
bestuur) over dit land, bij welks watervoor
ziening zijn bestaan gemoeid is, is ruim
schoots tegemoet gekomen. Als de Egyptische
regeering zich nu eerlang aanmeldt voor het
lidmaatschap van den Volkenbond zal het
daarbij natuurlijk den vollen steun van de
Engelsche regeering hebben. De toelating tot
den Bond van andere landen, die inderdaad
onafhankelijk zijn, maar overigens ver bij
Egypte achterstaan, heeft langen tijd vader
landslievende Egyptenaren tegen de borst ge
stuit; nu Egypte op het punt staat volledige
onafhankelijkheid te verwerven, is er alle re
den te hopen dat deze stap geen dag langer
dan noodig is zal worden uitgesteld."
n»e zonder parlement.
(Van onzen V.P.B.-correspondent.
Buenos Aires, 13 Aug. '36.
Politieke crises zijn er niet alleen in Euro
pa, ook in Zuid-Amerika en vooral in Argen
tinië heeft men te kampen met vele moeilijk
heden, die steeds opnieuw het staatsbestel
bedreigen. In Argentinië is de oneenigheid
tusschen de onderlinge partijen zoo groot,
dat het Parlement reeds sinds maanden niet
in staat is een besluit te nemen, aangezien
steeds, wanneer het tot stemmen komen zal.
de leden van de een of andere partij de zaal
verlaten, zoodat er niet gestemd en geen en
kel wetsontwerp kan worden aangenomen,
laat staan uitgevoerd. Deze toestand is zeer
ernstig en niemand weet, waar deze moet
eindigen, wanneer de kloof tusschen de par
tijen nog grooter wordt.
Welke oorzaken heeft dit conflict, dat sinds
het voorjaar van dit jaar het geheele poli
tieke leven van het land lam slaat? In Maart
van dit jaar vonden Kamerverkiezingen
plaats, waaraan voor de eerste maal na vijf
jaren weer de radicalen deelnamen, nadat
hun door de regeering verzekerd was, dat de
verkiezingen in tegenstelling met vroeger
volkomen reglementair zouden worden ge
houden. De regeering kon echter haar be
lofte niet houden de verkiezingsgewoon
ten in Argentinië zijn sinds tientallen jaren
wat ruw en de radicalen verklaarden, dat
hun tegenstanders, vooral de nationaal-demo-
craten, in de belangrijke verkiezingsdistric
ten, namelijk in de provincies Buenos Aires,
Mendoza en Corrientes, minderwaardige prak
tijken uitgevoerd hadden en stembiljetten
hadden vervalscht. Inderdaad bracht een on
derzoek aan het licht, dat in verschillende
stemlokalen van deze districten de radicalen
-hg het afgeven van hun stembiljet gehinderd
werden, terwijl in vele stemlokalen hun werd
medegedeeld, dat ze reeds gestemd hadden.
Volksfront en nationaal front.
Het gevolg van dit bedrog was, dat de ra
dicalen een blok vormden met de vooruit
strevende democraten en de socialisten. Dit
blok werd het „volksfront" genoemd. Hierop
antwoordden de nationaal-democraten, de on
afhankelijke radicalen en de onafhankelijke
socialisten eveneens met de vorming van een
blok, dat zich hetnationale front noem
de. Beide partijen waren nu even sterk, maar
eenige afgevaardigden uit de provincies, die
niet tot een partij behoorden, sloten zich in
April bij het volksfront aan, zoodat dit van
nu af aan een kleine meerderheid in het par
lement vertegenwoordigde. Dientengevolge
kregen de partijen van het volksfront het
recht, een Kamervoorzitter te benoemen, het
geen dan ook zeer spoedig gebeurde. Thans
zou de President van de republiek de Kamer
openen en de troonrede voorlezen. De leden
van het volksfront verklaarden echter, dat er
onmiddellijk een onderzoek moest worden in
gesteld naar de rechtsgeldigheid van de ver
kiezingen. Immers een deel van de afge
vaardigden der nationaal-democraten hadden
door vervalschingen een zetel gekregen.
Deze wensch beantwoordden de aanhangers
van het nationale front met den eisch, dat
er geheel nieuwe verkiezingen moesten wor
den uitgescshreven.
Dit was den aanhangers van het volksfront
natuurlijk niet naar den zin, die vreesden,
dat zjj bij de nieuwe verkiezingen de meer
derheid van stemmen zouden verliezen, die ze
thans hadden. Toen de eerste zitting der
nieuwe Kamer plaats vond, en de nieuwe
verkiezingen ter sprake kwamen, verlieten
de drie partijen van het volksfront de zaal
en er kon vanzelfsprekend niet gestemd wor
den. Toen bij de volgende zitting het volks
front de verkiezingsvervalschingen in het ge
ding bracht, verlieten op hun beurt de natio
nale partijen de Kamer en wéér kon men
geen besluit nemen.
Zal het volksfront het winnen?
Thans mengde zich de Senaat in de kwes
tie en verklaarde, dat de rechtsgeldigheid
van de verkiezingen bevestigd was, nadat de
voorzitter van de Kamer volgens het regle
ment gekozen was. Met deze beslissing was
het volfront niet tevreden en de debatten in
de Kamer eindigde steeds daarmee, dat of
het volksfront de zaal verliet of het natio
nale front en dus zoodoende geen enkele be
slissing mogelijk was.
Ongeveer drie weken geleden benoemde de
regeering twee bemiddelaars, de vice-presi-
dent van de republiek Julio Roca en de rec
tor van de universiteit van Buenos Aires,
professor Vincente Gallo. De beide bemidde
laars werkten twee weken hard aan de op
lossing van het conflict, maar alles was te
vergeefs: zoowel het volksfront als het na
tionale front weigerden alle voorstellen.
Het conflict duurt nu dus reeds bijna drie
maanden. De Kamer bestaat, maar zij is niet
in staat één enkel besluit te nemen of wets
ontwerpen aan te nemen. Het geheele staats
bestel is als met lamheid geslagen: de par
lementaire commissies komen niet bijeen, de
regeering steunt op een meerderheid, die in
de praktijk heelemaal niet bestaat.
Wat verder gebeuren moet, weet op het
oogenblik niemand. Deze toestand kan even
min eeuwig duren. Bij een dergelijke situatie,
welke echter van zeer korten duur was, en
een jaar tevoren plaats vond, had de Kamer
voorzitter van de regeering het recht gekre
gen alle afgevaardigden, die weigerden aan
een zitting deel te nemen, van hun mandaat
vervallen te verklaren. Toen echter steunde
de regeering op een groote meerderheid en
kon zij zich dus veroorlooven strenge maat
regelen te nemen. Dit keer is de toestand
juist omgekeerd, en naar het zich laat aan
zien, zal de strijd daarmede eindigen, dat of
de regeering aftreedt of wordt uitgebreid en
wel ten gunste van de aanhangers van het
volksfront.
Waarom von Ribbentrop met grooten
spoed zijn ambt zal aanvaarden.
Onder de gasten, die Donderdagavond op
een galadiner bij Hitier aanzaten, wordt in de
eerste plaats genoemd sir Robert Vansittart
en lady Vansittart. Den langsten tijd heeft
hun bezoek aan Berlijn nu geduurd. De heer
Vansittart, wiens verblijf hier uitsluitend uit
belangstelling in de sport werd verklaard,
Op Heiloo woont II rustig, mooi en
goedkoop. Als wij een huis voor U
ontwerpen of bouwen, heeft U dat ge
rieflijk en modern.
Inlichtingen Woensdag van 7'/2 tot 972
uur in Hotel „MINNEBOO", Keizerstraat 16.
Telef. Int. 269.
Bouwkundige en Aannemer
GROENELAAN 27 - HEILOO
op.
Iets goeds, wordt
nagebootst Voor de
'AKKERTJES is dat
nu wel vleiend, maar
voor U is dat gevaar
lijk. let daarom goed
dat Ge werkelijk "AKKERTJES"
krijgt. Dan weet Ge. dat Ge het bijzondere
poeder inneemt, dat Uw pijn, koorts,
griep en Uw onbehaaglijkheid verdrijft
Dit merk is Uw waarborg van echtheid i
Nederlandsch Product - Recept van Apotheker Dumont
Koker met 12 stuks 52 ct Zakdoosje, 3 stuks 20 ct,
heeft weliswaar meermalen het stadion be
zocht, maar dit heeft hem niet verhinderd,
verscheidene politieke gesprekken te voeren,
niet alleen met den Rijkskanselier, von Neu-
rath, von Ribbentrop, generaal Goering en
andere officieele personen, maar ook met Ro-
senberg en andere Instanties van de Partij,
Op grond van deze gesprekken, die in
vriendschappelijken toon zijn gevoerd,
op grond ook van hetgeen de heer Van
sittart in Duitschland gezien en bewon
derd heeft, meent men te kunnen aanne
men, dat hij na zijn terugkeer er toe zal
bijdragen om in het Foreign Office een
eenigszins andere stemming ingang te
doen vinden dan daar tot dusver heeft
geheerscht; dit wil natuurlijk zeggen
een wijziging van stemming en geest In
het voordeel van Duitschland.
Gewoonlijk pleegt tusschen de benoeming
van een ambassadeur en zijn ambtsaanvaar
ding op zijn minst eenige weken te verstrijken.
Ditmaal zal zulks niet het geval zijn. Von
Ribbentrop zal ongewoon snel zijn post te
Londen betrekken ten einde de van Vansittart
verwachte werking op het Foreign Office on-
VON RIBBENTROP,
de nieuwe Duitsche gezant te Londen.
middellijk te versterken en aldus de voorwaar-,
den te verbeteren voor de vervulling van zijn
tweeledige speciale opdracht:
1. de diplomatieke voorbereiding van
de conferentie der vijf mogendheden; 2.
de behandeling van de Duitsche wenschen
op koloniaal gebied.
Want ondanks alle moeilijkheden, die zich
in den laatsten tijd aan deze wenschen van
Duitschland in den weg hebben gesteld (de
FEU ILLETON
EEN
IN
UIT HET ENGELSCH
DOOR
H B E N B O LT
26)
„Lieveling," fluisterde hij, „kijk me aan."
Langzaam lichtte zij het stralende ge
zichtje, waarin de violette oogen vochtig
blonken, naar hem op. Hij boog zijn hoofd
dieper naar het hare en kuste haar.
„Lieveling!", klonk het opnieuw. „Jij bent
van mij, voor tijd en eeuwigheidnooit
zul je een anderen man toebehooren."
„Neen, nooit een anderen man," herhaalde
zjj zacht en innig. Jou, jou alleen, die ge
waagd hebt
„Wat ik riskeerde was niets, vergeleken
bij wat jij deed," weerde hij af. „Jij hebt oog
in oog gestaan met iets veel ergers dan den
dood, om mij te reddenzooals je
dacht."
„Ik zou alles verduurd hebben tot je
bevrijd was uit de klauwen van Li Weng-Ho,
en dan..."
„Ja? En dan...?"
„Dan zou ik doodgegaan zijn." Haar woorden
braken in een gesmoorden snik.
„Maar nu zul je leven," kwam hij snel, ter
wijl hij haar nogmaals kuste. „Je zult be
vrijd zijn van de verschrikking van dat offer.
We..."
Hij hield zijn adem in, daar hij meende in
den tuin iets te hooren bewegen, en zich
omkeerend terwijl hij haar nog in zijn armen
hield, tuurde hij naar buiten in de duisternis.
Hij kon niets zien en het geluid, wat het dan
ook veroorzaakt mocht hebben, herhaalde
zich niet. Hij was echter thans tot de werke
lijkheid teruggebracht.
„Kathleen," waarschuwde hij, „we verspil
len tijd. Ah Yeo kan komen of de mandarijn
zou kunnen arrivieeren. We moeten weg,
oogenblikkelijk, maar het zou wel goed zijn
als je iets had om deze kleeren te bedekken,
een donkere mantel bijvoorbeeld, en vooral
een paar andere schoenen."
„Ik heb ze allebei; er zijn er dozijnen.
Wacht naar even; ik ben er in een minuut
weer. Ik word niet bewaakt. Ah Yeo weet, dat
ik niet over de muren van de Yamen kan
klimmen en door de poort zou ik niet kun
nen passeeren. Daarom mag ik het huis vrij
in en uit gaan; het latwerk is overal open.
Een oogenblikje...!"
Zij glipte uit zijn armen en snelde de kamer
uit. Dick Forsyth wachtte allerminst op
zijn gemak. Dat geluid uit den tuin had hem
zenuwachtig gemaakt, en hij verweet zich
nu, zooveel tjjd te hebben verbeuzeld. Zijn
oogen wendden zich onwillekeurig naar de
open ramen, waardoor de zoete, zware geur
van vele bloemen naar binnen werd gedragen
door den zachten avondwind.
Het gedempte licht der schemerlampen,
dat door de vensters naar buiten viel, kon de
duisternis slechts op korten afstand door
boren. Een paar meter van de kamer ver
wijderd was het reeds zoo donker, dat daar
niets te zien was, maar wanneer iemand
van deze zijde langs het huis passeerde, zou
zijn aanwezigheid hier zeker opgemerkt wor
den. Uit voorzorg ging hg daarom achter
een groot ivoor ingelegd kamerscherm
staan.
Op looden voeten kroop een minuut
voorbij, toen twee minuten. Een afschuwelijke
angst overviel hem. Als er maar niets ge
beurd was... Nooit had hij Kathleen uit zijn
nabijheid mogen laten gaan! Ais... Door het
stille huis klonk plotseling het sonore geluid
van een gong. Met dat geluid nam zijn ge
voel van onrust toe. Hij had geen flauw ver
moeden wat het zijn kon, maar zijn intuïtie
voorspelde dat het niet veel goeds te be-
teekenen had.
In een opwelling van wanhoop keek hij
rond naar een wapen. Zijn blik viel op een
antieken sabel, gebogen, in een bewerkte
schede, die slechts enkele stappen van hem
af aan den muur hing. Hij greep er naar,
trok den sabel uit de schede, en stevig het
met goud ingelegde gevest omklemmend,
bleef hij in waakzame afwachting staan.
De gongslagen waren weggestorven, maar
plotseling was er een geluid van stemmen
door de teruggekeerde stilte, en hij onder
scheidde Kathleen's stem daaruit aan den
anderen kant van het gordijn, dat toegang
gaf tot de kamer. In zijn ooren klonk de
stem gespannen, hoewel de woorden alle-
daagsch genoeg waren.
„Ja, binnen is het warm en ik wilde in
den tuin gaan wandelen om den geur der
bloemen in te ademen."
„Zjj bezitten uit zich zelf de zoetheid niet,
die uw tegenwoordigheid hen zal verleenen,
mijn lelie."
Het antwoord, op minzamen maar onbe
wogen toon gegeven, deed Dick Forsyth ver
stijven van ontsteltenis. Dat was de stem
van Li-Weng-Ho! De mandarijn was op de
Yamen aangekomen...
Forsyth bewoog zich niet, maar klemde
het kromzwaard vaster in zjjn hand. Een
grimmig plan ontwaakte in hem. Hoewel hij
geneesheer was. geroepen lijden te verzach
ten en zijn medemenschen troost en liefde te
geven, zou hij de ongerepte ziel van het
meisje dat hij liefhad levend redden, zelfs al
moest hij daartoe den man die zoo schande
lijk tegen hem intrigeerde dooden.
Weer klonk Kathleen's stem, nu op eens
trillend van den lach.
„U vleit me te veel! Zulke honingzoete
woorden..."
Forsyth stelde vast dat zij onnoodig luid
sprak dat lachen was koelbloedig en be
wonderenswaardig gespeelde comedie. Hij
twijfelde er niet aan of dat luide spreken
diende om hem te waarschuwen, en hem de
kans te geven om te ontsnappen. Maar hij
week geen duimbreed. Het zwaard in de
hand wachtte hij, een onheilspellende blik in
de oogen. Opnieuw hoorde hij de stem van
den mandarijn.
„Er zijn geen woorden, welke die zoetheid
voldoende vermogen uit te drukken. De bloe
men uit den tuin zullen verwelken van ja
loezie, als gij, mijn juweel..."
„O, edele heer!"
De woorden kwamen in een schaiksch pro
test achter het gordijn. De zijde ritselde en
een kleine hand greep het gordijn, de hand
van Kathleen, en bleef daar een oogenblik,
terwijl Li Weng-Ho's stem nogmaals sprak,
de trilling van den hartstocht duidelijk merk
baar erin.
„Het is de waarheid, mijn schoone. Aan den
hemel is geen ster zoo schitterend, en op
de gansche aarde geen bloem zoo zacht als
gij, die mij zoo groot een eer..."
Het geritsel van de zijde, het kletteren
der ivoren ringen en de lach van het meisje
deden de rest verloren gaan, en toen het
gordijn op zij gerukt werd, zag Dick For
syth haar, met Li Weng-Ho als aan haar
voeten gehecht. Hg zette zgn tanden op el
kaar en bleef roerloos. De mandarijn trok bi)
het binnenkomen het gordijn weer op zijn
plaats, en het ontging Forsyth niet hoe de
oogen van het meisje de kamer afzochten en
de trek van opluchting uit haar gezicht
week, toen zij hem daar bij het kamerscherm
zag staan. Hij merkte ook op hoe zij naar
den ontblooten sabel in zijn hand keek, om
dan plotseling den blik naar den anderen
kant te wenden en zich met een verleidelijken
glimlach naar den mandarijn te keeren.
„Maar de huwelijksgift, die Ah Yeo mij ln
uw naam beloofde?"
„Die belofte is reeds nagekomen."
„Bent u daar zeker van?"
„Heel zeker! Die bemoeizieke dokter, die
mij met zijn bedreigingen zoo diep heeft be-
leedigd, is al op weg naar zijn zendings
station in Yong-Foo."
„Vergeef me als het schijnt dat ik twijfel
koestér," vervolgde Kathleen een weinig van
plaats veranderend.
„Twijfel koesteren, mijn bloem?" De man
darijn veranderde eveneens van plaats ter
wijl hij sprak, zoodat hij thans met den rug
naar het scherm en naar de vensters stond,
echter maar een paar passen ervan af.
„Ik zou zoo graag de gift in mijn eigen
handen hebben gehad." De mandarijn glim
lachte toegeeflijk, maar het meisje vervolgde
rustig:
„Als ik het mes ter hand had mogen
nemen en zijn boeien doorsnijden, zou het mij
lichter gevalen zijn te gelooven. Zich een
geschenk dat men nooit heeft mogen aan
schouwen als werkelijk voor te stellen, valt
altijd moeilijk."
Terwijl hjj sprak dwaalden haar oogen van
het scherm naar het venster en Forsyth
begreep, dat zij hem een wenk gaf om te
ontsnappen en haar aan haar noodlot over
te laten.
Als antwoord schudde hij energiek het
hoofd.
Li Weng-Ho nam weer het woord.
„Dat is volkomen juist, mijn bloem. Maar
dat neemt niet weg dat de gift geschonken
is; de Engelschman is vrij."
„Maar deze vrijheid is niet uw gave," viel
Kathleen in men abrupte verandering in het
optreden, die den mandarijn kennelijk in ver
bazing bracht. Voor een oogenblik verliet
hem zijn gewone onbewogenheid.
„Niet... niet... mijn gave..." echode hij
stamelend.
„Neen, niet uw gave, edele heer."
„Hoe komt een dergelijke gedachte op in
uw brein..."
„Omdat ik haar de feiten medegedeeld heb,
mandarijn."
Terwijl Dick Forsyth zich in de discussie
mengde, kwam hij vanachter het beschut
tend kamerscherm te voorschijn.
Op het hooren van zijn stem veerde Li
Weng-Ho op, en een moment keek hij met
een paar oogen, waarin een gevaarlijke
toorn smeulde naar Kathleen Barrington.
Toen keerde hg zich langzaam om, op dat
oogenblik waarschijnlijk de meest verbaasde
man uit heel China, hoewel hij het niet
toonde. Zijn gele gezicht was als uit steen
gehouwen, zijn oogen, waarin de vlam van
woede weer gedoofd was, stonden bijna dof
en alleen het optrekken zijner wenkbrauwen
verried dat hg op-zijn-minst genomen uit zijn
evenwicht gebracht was.
Hij nam den man, die op zoo'n dramatische
wijze tusschenbeide gekomen was van het
hoofd tot de voeten op, bemerkte het blin
kend wapen in zijn hand, en begon toen met
een kalme, vlakke stem tegen hem te
spreken. (Wordt vervolgd).