POPULAIR BUVOfcUSbL VAN DE HELDFPSCHE COURANT
Het zomerver blijf van den Paus.
AUTEURSRECHTEN VOORBEHOUDEN
Castel Gandolfo en zijn tradities.
VOOR DE
7*4
ZATERDAG 29 AUGUSTUS 193€
PliiiMi r*J
Een vruchtbare vacantietyd.
Paus Pius XI pleegt ook tegenover zijn
lijfarts een zeer zelfstandig man te zijn.
Toen de geneesheer kort vóór 's Pausen
vertrek naar zijn buitenverblijf, hem een
bezoek bracht en hem waarschuwde voor
zichtig te zijn voor de snelle klimaatswij
ziging, viel de Paus hem lachend in de
Z. H. PAUS PIUS XI.
dolfo geregeld vier leden van den Nobel-
Garde aanwezig en vier andere leden van
dien garde arriveeren iederen morgen van
uit Vaticaanstad om de post te brengen en
de noodige boodschappen over te brengen.
Slechts de Paladijn-garde, die bestaat uit
Romeische burgers, en die men in Vati
caanstad slechts bij feestelijke gelegen
heden ziet, is op het buitenverblijf niet
aanwezig.
Op de eerste verdieping van het slot
woont de pauselijke opper-hofmeester met
een deel van zijn beambtenstaf, terwijl de
paus zelf de derde verdieping bewoont.
Vanuit de vensters zijner vertrekken heeft
men een kostelijk gezicht op het blauwe
Albanermeer en over de romantische rots-
gebieden Rocca di Papa, opstijgend uit het
woud van den Monte Cavo.
Castel Gandolfo met zijn heerlijk park
der Villa Barberini, met schaduwrijke
allee's, met zijn breede terrassen, zijn an
tieke ruinen en keurig onderhouden uinen,
met zijn ruime uitzichten op de Campagna,
het meer en de Eeuwige Stad Castel
Gandolfo is een der meest ideale plek
jes, om er een zomer-vacantie door te
brengen.
Doch de Paus leeft op Castel Gandolfo
geheel volgens de plichten van zijn hoog
ambt. Hij staat des morgens een half uur
vroeger op dan te Rome en leest om half
zeven de H. Mis, om dan van de frissche
Het buitenverblijf van Z.H. den Paus, Castel Gandolfo.
Overzicht van het buitenverblijf.
rede: „Maar wat meent u, welke jas ik op
Castol Gandolfo zal moeten dragen? U
kent de temperatuur daar beter als ik..."
De Paus wilde daardoor te kennen geven,
dat zijn vaeantietijd slechts een rusttijd zal
zijn en dat hij er niet aan zou willen den
ken zijn kalme leefwijze op het buitenver
blijf ook maar eenigszins te wijzigen.
Hoogstens ware hij van zins een andere
jas aan te trekken!
Toch verlangt de Paus niet naar zijn
vorstelijk buitengoed. Hét liefst was hij,
evenals zijn voorgangers sedert 1870, den
geheelen zomer door in het stille Vaticaan
gebleven. Tenminste, als niet reeds in Juni
j.L enkele tientallen werklieden waren be
steld, die de pauselijke vertrekken aan een
grondige renoveering onderwerpen.
Paus Leo XIII placht in de warme
maanden van het jaar een zomerhuis te
betrekken, hetwelk op de hoogste plaats
in den Vaticaanschen tuin werd gebouwd,
en dat hij schertsend „ons Castel Gan
dolfo" noemde. Wanneer hij zich te voet
vanuit zijn werkvertrekken daarheen be
gaf, dan had hij daar 20 minuten voor
noodig. Dat is dezelfde tijd, als waarin
men thans door de Porta San Giovannl en
via de Nuove Via Appia per automobiel
door de Romeinsche Campagna het pau
selijk zomerverblijf hog boven aan den rand
van het Albanermeer kan bereiken.
In het paleis vindt men alle moderne
oomfort en het geheel is zoo ingericht, dat
de paus er zijn gewone dagtaak kan doen.
In de keldergangen zijn wachten onder
gebracht, bestaande uit pauselijke gendar
merie en een afdeeling van de Zwitsersche
Garde. Bovendien zijn in de Castel Gan-
morgenlueht te gaan genieten. Doch ver
der heeft hij niets gewijzigd om zijn dage-
lijksche werkindeeling.
Prompt om negen uur komt de Kardi
naal-staatssecretaris, Pacelli, iederen dag
in een automobiel vanaf het Vaticaan, om
den Paus over den gang van zaken te
spreken. Een uur later verschijnen afwis
selend zijn beide trouwste medewerkers in
het Staatssecretariaat, Mgr. \'izzardo en
Mgr. Ottoviani. Dan volgen de particu
liere audiënties, waarin de hooge persoon
lijkheden op kerkelijk gebied, bisschoppen,
Orde-generaals, missionarissen, kerkelijke
diplomaten en voorts pelgrims een bezoek
bij den Paus afleggen.
Deze ontvangsten eindigen om twaalf
uur, een uur vroeger dan in het Vaticaan,
waardoor de bezoekers in staat worden ge
steld bijtijds te Rome terug te keeren. Men
weet echter, dat de Paus heel vorstelijk
over den tijd disponeert, en ook op Castel
Gandolfo moeten de koks dikwijls uren
lang met het diner wachten.
Na het middageten gunt de Paus zich
enkele uren van rust. In die uren is hij
graag op de oude Villa Barberini. Doch de
namiddag is dan weer steeds aan audiën
ties gewijd, waarvan er enkele uren in de
week speciaal gereserveerd zijn voor de
bewoners van het stadje Gandolfo. Het
meeste bezoek ontvangt de Paus trouwens
vande vrome boeren uit het Albanerge-
bergte.
Ondanks zijn geleerdheid en ondanks zijn
hoogen leeftijd, is de Paus nog graag aan
het studeeren. Na het avondmaal wijdt de
kerkvader zich bijna geregeld aan zijn lie-
velings-bezigheidhg studeert dan tot diep
in den nacht. „Dat maakt mij niet moe,
dat houdt mij gezond", pleegt de Paus
vaak te zeggen, wanneer zijn lijfarts hier
aanmerkingen over maakt.
Zoo brengt de tegenwoordige paus, die
in alle opzichten een modern mensch is,
zgn vacantiedagen op aangename en nut
tige wijze door. Slechts van woning wordt
verwisseld; de plichten blijven!
150 JAAR MONT BLANC BESTIJGING.
Chamoix viert feest.
Chamoix aan den voet van den Mont
Blanc, viert feest, omdat het dezer dagen
juist 150 jaar geleden was, dat de hoogste
berg van Europa voor de eerste maal werd
bestegen. Toen waren het twee Franschen,
Jacques Balmat en Dr. Gabriel Paccard,
wien het na wekenlange opoffering en ont
bering in Augustus 1786 gelukte, den top
van den berg te bereiken.
Enkele jaren voordien, in Juli 1741, had
den reeds eenige Engelsche toeristen ge
poogd den berg te beklimmen; zij moesten
echter ongeveer 400 meter van den top af
terugkeeren, nadat de twee gidsen den
dood hadden gevonden in een ravijn. Overi
gens was het einde van Balmat, van wien
men heden nog een gedenkteeken in Cha
moix ziet staan, eveneens tragisch. Toen
hij na den berg te hebben bedwongen, om
ringd door een juichende menigte, door de
straten van het stadje werd meegetrok
ken en in triomf naar zgn woning werd
geleid, ervoer hij, dat zijn eenig kind, dat
hij had verlaten, toen het ziek was, intus-
schen was gestorven. Dit verlies trok Bal
mat zich zóó aan, dat hij zich enkele da
gen later in een afgrond stortte.
Te klein of te groot.
Oude dame. Maar jongen, hoe kim je
zo schelden als je je een beetje gestoten
hebt. Daar ben je toch nog veel te klein
voor.
Jongen. Dan weet ik niet meer wat
ik doen moet, als ik me stoot. Als ik huil,
zeggen de mensen: schei uit, want daar
ben je veel te groot voor en nu ik scheld
zegt u, dat ik er veel te klein voor ben.
„Vrouw, je zult moeten toegeven, dat je
niet redelijk bent. Ga ik 's avonds uit, dan
speel je op, en blijf ik thuis, dan speel je
op de piano. Dat is zoo niet uit te houden!"
HET ABNORMALE KIND.
Het verlangen naar „den goeden ouden
tijd" moge misschien in sommige opzich
ten gerechtvaardigd zijn, er staat tegen
over, dat de voortschrijding der weten
schap ons dingen gebracht heeft, welek we
niet gaarne meer zouden missen! Maar
niet alleen de voortschrijdende ontwikke
ling van het wetenschappelijk denken en
kunnen heeft ons aller leven in vele op
zichten gelukkiger gemaakt, er is ook een
ontwikkeling in gevoel, laat ik zeggen
medegevoel, t.a.v. de nooden en behoeften
van den naaste te constateeren, ondanks
de geweldige wreedheden in dezen tijd, nu
allerwege het bruut geweld en het oorlogs
wee weer hoogtij schijnen te gaan vieren.
Het is een onbegrijpelijk iets, dat eener-
zijds de menschheid alle te hare dienste
staande middelen aanwent, om het leed
van de ongelukkige medemenschen te ver
zachten en anderzijds niet terugdeinst voor
de meest geraffineerde onmenschelijke
methoden en hulpmiddelen, den naaste het
leven te ontnemen...
Er is een tijd geweest, dat het leven
van het abnormale kind, van den abnor-
malen mensch a.h.w. een hel op aarde was:
spot, hoon en niet zelden wreede plagerijen
en martelingen waren het deel dezer on-
lukkigen. Men kan nog afbeeldingen ont
moeten, waarop te zien valt, hoe in de
middeleeuwen bijvoorbeeld mismaakten
werden opgesloten in een kooi en als pu
blieke vermakelijkheden rondgevoerd wer
den! Walchelijke tooneelen speelden zich
dan af en wij staan ontzet over zooveel
onbegrip, zooveel wreedheid der mensch
heid van toen, ware het niet, dat we
schaamrood moeten erkennen, dat ook wij
t.a.v. onze medemenschen ons aan wreed
heden, die, in massa begaan, (gas-, bacte-
rie^rlog!), schuldig maken, een nameloos
leed teweeg brengen...
Maar keeren wij tot ons Onderwerp: de
positie van het ongelukkige kind is van de
meest ellendige in vroegere eeuwen gewor
den tot een betere, tot een dragelijke, en
in vele gevallen zelfs tot vreugdegevende.
Beschouwde men vroeger mismaakten,
krankzinnigen en abnormalen als bezeten
van den duivel, en dus als uitgeworpenen,
voor wie men eer te goed dan te slecht kon
zijn, thans zal geen weldenkend mensch
zich aan zoo iets schuldig maken. Het pij
nigen van krankzinnigen heeft plaats ge
maakt voor een liefdergke behandeling in
keurig ingerichte gestichten, waarin men-
schen leven en werken, vervuld van een
nooit genoeg te waardeeren liefde en op
offeringsgezindheid.
Toch is nog niet overal de idee voldoende
doorgedrongen, dat het abnormale kind
onze groote zorg en liefde noodig heeft om
zijn moeüijk leven te leven. Nog teveel
voordeelen, onbewuse nablijfselen van
eeuwenoude verkeerde ideeën laten zich
gelden!
Ik noem slechts een voorbeeld: Mis
maakte kinderen worden dikwijls op
school- en speelplein door de volwaardige
kameraadjes geplaagd en bespot. En nu
weet ik best, dat deze plagende kinderen
het eigenlijk onbewust doen, en dat zij,
wanneer vader of moeder of onderwijzer
hem erover onderhouden, in tranen van
spijt over het gebeurde uitbarsten, het
neemt toch niet weg, dat er nog steeds
heel wat leed berokkend wordt aan door
leed getroffenen.
En nu denk ik weer aan een ander ken
merkend verschijnsel in de samenleving,
het is mij en ook u wellicht dikwgls
opgevallen, hoe in een gezin, waar een on
gelukkig kind is, juist dit kind door de
ouders en broertjes en zusjes om strijd ge
liefkoosd wordt en overladen met liefde en
zorg. Een verheugend iets, dat mg telkens
weer boeit, wanneer ik het gade mag slaan!
In enkele achtereenvolgende artikeljes
wil ik verschillende gedachten omtrent het
abnormale kind nader uiteenzetten en wij
zen op de gevaren, welke deze kinderen in
het bijzonder bedreigen. Daarnaast zal ik
dan verschillende wegen aangeven, welke
bewandeld kunnen en dienen te worden om
deze gevaren te bestrijden en tenslotte zal
ik mij dan bepalen tot die dingen, welke
aanleiding kunnen geven tot verbetering
van de positie van het abnormale kind. Ik
hoop, dat ouders van dergelijke kinderen
in mijn artikeltjes niet alleen een troost en
bemoediging zullen vinden, maar ook, dat
zij, na lezing tot de overtuiging zullen ko
men: er bestaat voor mijn kind gelegen
heid straks als het volwassen is en wg er
niet meer zullen zijn, een plaats in het
leven in te nemen, waar het zich omringd
mag weten door liefde en zorg.
Tenslotte wgs ik er hier nogmaals op,
dat ik steeds bereid ben, eventueele vra
gen en verzoeken om inlichtingen betref
fende deze rubriek te beantwoorden en te
verschaffen. Voor discretie gezorgd
worden.