Buitenlandsch Overzicht.
Sowjet-Rusland legt
militaire wegen aan.
WIELERBAAKJVIERINGEN
HAAS BOOG-AZIJN
Eenda g in de
Nationalistische
loopgraven.
,,Koh Vsie&nde.V\y>"
NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA
„EUROPA DOET MEE
AAN DEN OORLOG".
REIST PER WACO-
CHINA
7807
EERSTE BLAD
DONDERDAG 17 SEPTEMBER 1936
64ste JAARGANG
Levering van vliegtuigen aan alle
partijen.
AUTOBUSDIEN ST E N
Vechten, graven, eten en slapen.
En in den vrijen tijd een
spelletje poker.
EEN
IN
B B E N B O LT
COURANT
Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant 1.50; Koegras,
Anna Paulowna, Breezand, Wieringen en Texel 1.65; binnenland 2.—,
Nederl. Oost- en West-Indië per zeepost 2.10, idem per mail en overige
landen 8.20. Losse nos. 4 ct.; fr. p. p. 6 ct. Weekabonnementen 12 ct.
Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70.
Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag
Redacteur: P. C. DE BOER
Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr.
Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412
Post-Girorekening No. 16066.
ADVERTENTIEN:
20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst)
dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling
10 ct. per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct. per regel,
minimum 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct.
per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct.
Nog eens de aanval van Duitschland op Sowjet-Rusland - Zij
wordt niet in ernst genomen, maar vertroebeld nog meer het
vertrouwen De socialisten en de Fransche regeering
Duitsche haat
tegen het
communisme.
We hebben ook in
ons nummer van Dins
dag reeds gewezen op
de niet verstandige ma
nier, waarop verschil
lende leiders van het
congres te Neurenberg gemeend hebben tegen
Sowjet-Rusland van leer te mogen trekken.
Twintig jaar geleden zouden dergelijke uit
latingen zeker aanleiding zijn geweest om
de diplomatieke betrekkingen te verbreken
en wellicht nog ernstiger gevolgen hebben
gehad. In onzen tijd is men gehard, is men
niet zoo fijngevoelig en neemt men der
gelijke uitlatingen in vele gevallen voor ken
nisgeving aan. Gelukkig, zeggen we, want
de toestand is al somber genoeg om nog
meer complicaties uit te lokken.
De diplomatieke corr. van Reuter merkt
©p, dat men in Britsche kringen niet zoo ern
stig geschokt is door de felheid van de ver
togen van Hitier, tegen het bolsjewisme,
omdat men heeft ingezien, dat zij vooral voor
binnenlandsch gebruik bestemd waren en dat
men er dus geen al te groote diplomatieke
beteekenis aan kan hechten.
Niettemin kan men moeiljjk het feit,
verborgen houden, dat de mogelijkheid
om tot een regeling in Europa te komen,
thans weer verder weg lijkt dan ooit.
Men acht het te Londen echter eenigszins
geruststellend, dat de Duitsche zaakgelas
tigde te Londen in zijn besprekingen met de
Britsche regeering van een wat mildere ge
zindheid ten aanzien van de Sowjet-Unie
blijk geeft, dan Hitier dat te Neurenberg
heeft gedaan.
In denzelfden geest als de diplomatieke
corr. van Reuter, laat de Nw. Rott. Crt. zich
uit. Het blad zegt o.m.:
Neurenberg moge geen verrassingen heb
ben opgeleverd, het uiterlijk tafereel, en wat
Hitier, Goebbels en anderen er hebben ge
zegd, hebben bij vele regeeringen het heer-
schende pessimisme versterkt. Met den dag is
dat erger geworden. Tegen het einde van de
bijeenkomst gingen velen zelfs rekenen op de
afkondiging van het afbreken van de offi-
cieele betrekkingen met de Sowjet-unie. Men
bereed weer met groote hartstocht het anti
semitisch stokpaardje, dat nu eenmaal voor
buitenlandsch gebruik weinig dienstig is.
Hitier verkondigde, dat in Rusland 98 pet.
van de machthebbers Joden zijn, wat, gelijk
ieder begrijepen en weten kan, volstrekt een
dichterlijke vrijheid is. Om de Joodsche
macht in Rusland te bewijzen, kende Goebbels
de macht in Rusland aan Litwinof, Jagoda en
Kaganowitsj toe, alle drie joden, maar geen
van drieën eerste-rangs figuren, terwijl htj
vergat, dat er toch nog machtshebbers zijn
als Stalin en Worosjilof, die in Rusland wer
kelijk de richting bepalen.
Er is te Neurenberg dit jaar .gelijk uit alle
berichten gebleken is, heel erg doorgedraafd.
Voor de toeluisterende Europeesche mogend
heden, die tegelijk daar konden zien, welk
militair apparaat dit doordraven reeds ten
dienste staat, was dit geen geruststellende
waarneming.
In Engeland en Frankrijk zal zeer zeker
ook sterk de aandacht getrokken hebben een
interview, dat Hitier aan een correspondent
van Reuter heeft verleend. Hitier zeide daarin,
dat Duitschland niet lijdzaam zou toezien,
wanneer het bolsjewisme aan zijn grenzen
zegevierde. Dit leek op een waarschuwing
voor Frankrijk. Zou, wat niet ondenkbaar is,
het tegenwoordige Fransche bewind last krij
gen met de fascistische en semi-fascistische
organisaties, wat zeker het leger niet onaan
getast zou laten, en even zeker hevige reacties
van de radicale arbeiders zou uitlokken, kort
om, zou in Frankrijk iets gebeuren, dat een
Fransche afschaduwing zou zijn van het
Spaansche drama, dan zou Duitschland zich
daarin niet onbetuigd laten.
Dit ziet er dreigend uit, gelijk zooveel
dat te Neurenberg gesproken en gezongen
is. Waarschijnlijk zal men den „genius
loei" geducht in rekening moeten brengen.
Men kon in Duitschland echter niet verlan
gen, dat de buitenlandsche regeeringen dit
alles glimlachend aanhoorden; ja, men zou het
zelfs niet eens vriendelijk van hen gevonden
hebben.
De socialisten
en de
Fransche
regeering
Leon Archimbaud, af
gevaardigde en vice-
voorzitter van de socia
listisch radicale partij in
Frankrijk, heeft dezer
dagen een redevoering
gehouden, waarin hij
zeide, dat de partij ver
plicht was de regeering van het volksfront
trouw te blijven. Wij moeten, zoo sprak hij,
de regeering tot het laatst steunen en hierbij
weerstand bieden aan alle pogingen om twee
dracht te zaaien.
Archimbaud zeide vervolgens, dat de kiezers
het volksfront eveneens trouw blijven, maar
eenige politieke gevolgen, zooals de bezetting
van particuliere eigendommen, moeilijk kun
nen aanvaarden. Zij beschouwen dit als een
aanslag op onze beginselen. Stakingen aan
vaardt men, immers, stakingen met een cor
poratief karakter vormen het eenige middel
om den werkman zijn brood te verzekeren en
zijn toestand te stabiliseeren. Wij moeten
thans alle pogingen in het werk stellen om
stakingen met een politiek karakter te ver
mijden. Geen enkele minister zal een staking
met een dergelijk karakter, die ten doel heeft
druk op de regeering uit te oefenen, kunnen
aanvaarden.
Wat de buitenlandsche politiek betreft,
vroeg Archimbaud een versterking van het
verdrag met Rusland om tegen het Duitsche
gevaar gewapend te zijn. Sprekend over de
Fransch-Italiaansche betrekkingen zeide hij
het te begrijpen, dat Frankrijk er groot belang
b(j heeft in vrede met Italië te leven. Derhalve
zijn wij van oordeel, dat de misverstanden der
laatste maanden moeten verdwijnen.
WAAROM RECLAME VOOR ASPIRIN?
Aspirin is toch alom bekend, zoo denkt U. Juist
daarom, omdat Aspirin zoo bekend is, wordt
maar al te vaak elk hoofdpijnmiddel, ja bijna
elk wit tabletje Aspirin genoemd, dus
wordt natuurlijk ook de geringe werkzaam
heid en minder goede verdraaglijkheid van
een goedkooper surrogaat het echte Aspirin
aangewreven.
Daarom maakt de goede naam van Aspirin
voortdurend reclame, d.w.z. opheldering nood
zakelijk, want alleen Aspirin met het „Bayer"-
kruis en in de verpakking met den Oranjeband
is het echte Aspirin met al zijn voortreffelijke
eigenschappen. (Adv.)
De Amerikaansche journalist H. R. Knicker
bocker meldt uit Sevilla het volgende:
Wij landden op het vliegveld Lea met min
der formaliteiten en last dan men gewoonlijk
in vredestijd op Londen's vliegveld Croydon
heeft. Niet alleen schoot niemand op ons,
maar zelfs besteedde niemand de minste aan
dacht aan ons. Het vliegveld stond vol vlieg
tuigen. Wij zagen eenge Junkers en Savoia
Marchetti toestellen, benevens een groote drie-
motorige Douglas. Al deze vliegtuigen zijn na
tuurlijk met bommenrekken uitgerust en de
meeste hebben een snelheid van minstens
280 km per uur.
Nadat onze kleine Leopard Moth was ge
land, begaf ik mij naar het stationsgebouw
van het vliegveld, waar vele officieren stonden
te praten, onder wie verscheidene van het
vreemdelingenlegioen. Ik toonde mijn paspoort
aan een vriendelijk uitzienden officier en gaf
hem mijn introductiebrieven voor de generaals
Franco en Queipo de Llano. eD officier was
zeer hoffelijk, maar hij was klaarblijkelijk
evenmin als de anderen aangewezen om de
aankomende reizigers naar hun papieren te
vragen. Hij gaf bevel een auto voor ons te
laten komen en terwijl we wachten had ik
weer een van die zonderlinge ontmoetingen,
welke het oude gezegde over den omvang van
de wereld blijven bevestigen. Ik bemerkten een
langen, breedgeschouderden, knappen officier
in de uniform van het Vreemdelingenlegioen.
Ik wist, dat ik hem kende, maar ik kon hem
een oogenblik niet thuis brengen. Ik ging
naar hem toe en vroeg hem, waar we elkaar
eerder hadden ontmoet. Hij antwoordde in het
Italiaansch. Natuurlijk, het was de beste pi
loot van de Italiaansche luchtmacht, die ik
voor het eerst in Ostia, de badplaats van
Rome, juist eenige maanden geleden had ont
moet. En diezelfde piloot had mij toen ver
teld, dat hij bij de vliegers was geweest, die
ons in December 1935 te Dessié in Abessinië
hadden gebombardeerd. Nu behoorde hij tot
het Spaansche Vreemdelingenlegioen, maar hij
vertelde, dat zijn collega's en hij alleen de
Spaansche vliegers opleidden.
In het geheel waren er zeventien Italiaan
sche officieren. Degenen, die ik zag, droegen
de uniform van het Spaansche Vreemdelingen
legioen. De meeste biutenlandsche officieren
verbleven in Hotel Cristina. Journalisten werd
aangeraden hier niet hun intrek te nemen en
men verzocht hun Hotel Madrid in het cen
trum van de stad te betrekken. Men had even
wel geen bezwaar, dat ik in het Hotel Anda-
lusia Palace verbleef. Dit hotel heette vroeger
Alphonse XIII. Nadat de koning uit Spanje
was gevlucht, veranderde het hotel van naam,
maar thans heeft het zijn koninklijke be
naming weer herkregen. Het is een van de
meest luxueuse en comfortabele hotels van
de wereld, maar dien dag waren er vijf
gasten.
Ik had een brief van kapitein Aguilera, die
belast is met den persdienst in het Noorden,
aan zijn vriend kapitein Luis Bolin, die de
zelfde taak in het Zuiden heeft. Deze twee
kapiteins hadden allebei een Engelsche moe
der en spraken uitstekend Engelsch. Kapi
tein Bolin was zeer hulpvaardig. Hij vertelde
mij, dat dien dag twee Fransche vliegtuigen
naar HOORN, EDAM, AMSTERDAM
en GEHEEL WEST-FRIESLAND
Inlichtingen WACO,
Kanaalweg 137, Den Helder - Tel. 773
met de Fransche kleuren er op boven Irun
hadden gevlogen en de aanvallende Witten
hadden gebombardeerd.
Er bestaat zeker geen twijfel over de
actieve deelneming van Europa aan dezen
burgeroorlog. Ik heb zelf spiksplinternieuwe
Fransche toestellen gezien, waarop pas het
roode herkenningsteeken van Madrid was ge
schilderd, welke boven de Witte stellingen
vlogen en deze bombardeerden.
De straten van Sevilla geven het duide
lijkste bewijs van de Duitsche en Italiaan
sche deelneming. De Duitsche vliegers dra
gen een grooten, breedgeranden hoed, even
als vroeger de Duitsche koloniale troepen in
Afrika droegen. De betrokken regeeringen
vinden het gemakkelijk om iedere officieele
connectie met de interventie van de zijde van
hun burger te ontkennen.
United Press meldt van het nationalistische
front in Spanje:
7 September 1936.
Het dagelijksche leven van de soldaten in
den loopgravenoorlog is min of meer overal
hetzelfde. Voor de nationalisten in de omge
ving van San Sebastian bestaat het uit vech
ten, graven, boonen eten en poker spelen. De
oude romantiek van tot den strijd roepende
hoornsignalen en groote kampvuren ont
breekt en dat met goede gronden, want de
stellingen van de roode troepen zijn dikwijls
niet meer dan slechts dertig meter verwij
derd.
De dienst begint voor de soldaten en vrij
willigers van de Mola-treopen reeds vroeg in
den morgen; de dienstdoende „sargiento"
steekt het hoofd binnen de met stroo en hooi
„gestoffeerde" verblijven der soldaten en
wekt de moede strijders, die dan in het
schaarsehe licht van den vroegen morgen
gapend opstaan en zich een kop koffie en
een stuk brood halen bij den pantserwagen,
die er als een hagedis op wielen uitziet en in
het beschermende duister van den nacht het
ontbijt voor de voorposten heeft gehaald. Dan
zetten de soldaten, die tot een stormafdeeling
behooren, hun met leder gevoerde stalen hel
men op, die iets op die der Duitsche troepen
gelijken en kruipen op handen en voeten in
kleine groepen naar de vooruitgeschoven
posten en machinegeweer-nesten. De achter
geblevenen daarentegen grijpen naar spade
en houweel, leggen nieuwe loopgraven aan en
maken de wegen begaanbaar voor de zware
pantserwagens. Hierin gelijken de Spaansche
nationalisten iets op het Italiaansche leger in
Abessinië, dat door maarschalk Badoglio de
„strijd- en wegenbouwmachine" is genoemd.
Geen gebrek aan levensmiddelen.
En er wordt inderdaad goed werk verricht;
in de drie dagen, die ik tot nog toe aan het
front heb doorgebracht, zijn de loopgraven
heel wat dieper geworden. Aanvankelijk wa
ren het slechts kuilen thans zijn het echter
reeds goed ingerichte stellingen met borst
weringen van zandzakken en schietgaten,
waarin men zich vrij bewegen kan.
Zoo gaat de morgen voorbij, af en toe on
derbroken door eenige geweerschoten en de
plotselinge uitbarsting van een machinege
weer, dat even plotseling weer verstomt. Zoo
tusschen een en twee uur verschijnen dan op
nieuw eenige pantserwagens met de opschrif
ten „Viva Espana" en „Viva la Muerte",
waaronder, ruw met krijt geteekend, doods
koppen boven gekruiste beenderen, die de
warme middagmenage brengen. Het eten be
staat bijna onveranderlijk uit gekookte boo
nen met stukjes fijngehakt vleesch en aller
lei groenten; bovendien krijgen de soldaten
nog eenige stukken brood. Het maal wordt
naar binnen gespoeld met rooden wijn, die in
reusachtige, met stroo omwikkelde 40-liter-
flesschen in de loopgraven wordt gebracht.
Het eten is overvloedig; klaarblijkelijk be
staat er in ieder geval aan de zijde van de
nationalisten geen gebrek aan levensmiddelen.
En in den vrijen t(jd?
In hun vrijen tijd zwemmen de soldaten in
de Bidassoa en wasschen hun hemden op de
steenen van de rivierbedding; anderen spelen
het Spaansche poker, dat heel veel op het
Amerikaansche of liever gezegd het inter
nationale poker gelijkt; intusschen heeft het
spel slechts veertig kaarten en iedere speler
krijgt slechts vier kaarten in de hand. Ge
woonlijk spelen de menschen om cigaretten.
Om acht uur 's avonds wordt het avond
maal gebruikt en onmiddellijk daarna kruipen
de soldaten in de loopgraven, rollen zich in
hun dekens en slapen. Er blijft hun niets
anders over; kampvuur en zelfs het rooken
van cigaretten is met het oog op de scherp
schutters van het Volksfront, die zich in de
boomen genesteld hebben, verboden. Om de
zelfde redenen vindt men aan het front der
nationalisten ook geen tenten, waarop de
vijandelijke troepen het vuur zouden kunnen
openen. Zelfs het kwartier van de stafofficie
ren bevindt zich in een loopgraaf.
(Nadruk verboden.)
(Auteursrecht V.P.B.-United Press.)
Moskou met de Poolsche grens verbonden.
Duizenden dwangarbeiders dag en nacht met
de modernste hulpmiddelen aan het werk.
„United Press" meldt uit Moskou:
Moskou, 14 September 1936.
Met den grootsten spoed en onder
gebruikmaking van de modernste tech
nische hulpmiddelen legt de Sovjet-Unie
op het oogenblik twee wegen aan, waar
van het militaire karakter niet te ont
kennen valt. Deze wegen loopen van
Moskou naar Minsk en Kiew en verbin
den dus de Russische hoofdstad met de
Poolsche grens.
In dag- en nachtploegen des nachts met
behulp van groote schijnwerpers werken
duizenden dwangarbeiders in de nabijheid van
Moskou aan het oostelijk gedeelte van deze
wegen, die ruimte bieden voor vier automo
bielen naast elkaar en een rijsnelheid van 120
kilometer per uur mogelijk maken. Op den
weg MoskouMinsk zullen de eerste automo
bielen reeds op 7 November, den feestdag van
de proletarische revolutie, rijden; aan het
einde van het komende jaar zullen beide we
gen dan geheel en al gereed zijn, indien noo-
dig, reeds vele maanden eerder gebruikt
kunnen worden.
Wegen met strategische beteekenis.
Het militaire karakter van deze beide
een blik op de landkaart. Zeker, zij maken ook
ZATERDAG 19 SEPT., 6.30 u., komen
PIJNENBURG - SLAATS enz.
ENORM PROGRAMMA
KAARTEN PER TELEFOON 66, HIPP0LYTUSH0EF
een snel vrachtautoverkeer tusschen Moskou
en de rijke agrarische gebieden van West-
belangrijke verrkeerswegen blijkt reeds uit
Rusland mogelijk en tevens strekken zij tot
nut van he. beperkte, maar steeds groeiende
aantal bezitters van particuliere auto's, maar
in de eerste plaats dienen zij naast de aan
wezige spoorwegen de snelle concentratie van
een geweldig leger en gemotoriseerd oorlogs
materiaal aan de westelijke grens van de
Sovjet-Unie.
Hun strategische beteekenis blijkt verder uit
de haast en het gebruik van de allermodern
ste technische hulpmiddelen, waarmede zij
worden aangelegd. Men vergelijke de werk
zaamheden aan deze wegen maar eens met
den aanleg van de toch ook zoo belangrijke
verkeersader MoskouLeningrad.
Terwijl men op het traject MoskouLenin
grad boeren met in lompen gehulde voeten
gemoedelijk steenen ziet kloppen, worden bij
den aanleg van de beide naar de westgrens
leidende wegen tractoren, baggermachines,
pneumatische hamers van Amerikaansch fa
brikaat en duizenden arbeiders gebruikt,
terwijl het werk met den grootsten spoed
wordt uitgevoerd. Zelfs heeft men in de
ortigeving van Moskou een provisorische
spoorbaan langs den in aanbouw zijnden weg
aangelegd, om op snelle en gemakkelijke
wijze alle benoodigde bouwmaterialen te kun
nen aanbrengen. Beide wegen worden boven
dien, zonder rekening te houden met de
gesteldheid van den bodem, in een rechte lijn
aangelegd en leiden dan ook door wouden,
moerassen en collectieve boerderijen.
Men doet technische ervaring op.
Volgens een verklaring van het regeerings-
orgaan „Iswestia" zullen automobielen op
beide wegen in hun geheele lengte een gelijk
matig tempo van 120 K.M. kilometer per uur
kunnen rijden. De weg MoskouMinsk zal
een lengte van 600 kilometer, die van Moskou
naar Kiew 864 kilometer bezitten. De „Prawda"
het communistische partijblad, wijst op de
technische en paedagogische beteekenis van
het bouwproject. De technische ervaring, die
bij dezen aanleg wordt opgedaan, zou van
groote waarde zijn bij de uitvoering van een
zich nog in voorbereiding bevindend wegen
bouwprogramma, dat ondei meer verbindings
wegen tusschen Moskou en Leningrad, Tasj-
kent, Tiflis en zelfs Wladiwostok inhoudt.
Verder zou deze wegenaanleg „het volk her
vormen", dat onder leiding van het Commis
sariaat van Binnenlandsche zaken of „Nar-
komwnoedel" werkt.
De weg Moskou—Minsk en een 166 kilo
meter lange sectie van den weg Moskou
Kiew zullen binnenkort voorloopig voor het
verkeer vrijgegeven worden. Nadat de wegen
eind 1937 geheel gereed zullen zijn gekomen,
zal men langs den weg MoskouMinsk drie
hotels met restaurants en autowerkplaats en
drie tankstations bouwen.
Terwijl de Sowjet-Unie aan den aanleg van
deze beide belangrijke verbindingswegen het
grootste deel van haar aandacht besteed,
bespoedigt zij tegelijkertijd de uitbreiding van
het spoorwegnet, dat met Moskou als cen
traalpunt de tot nog toe geïsoleerde industrie
centra met elkander verbinden en reeds
bestaande verbindingen verbeteren moet.
feuilleton
uit het engelsch
door
40
Een oogenblik stond Kathleen Barrington
daar, met als verglaasde oogen starend naar
het matten beschot waarachter de tragedie
zich had afgespeeld met een duidelijkheid
alsof ze die had aanschouwd. Ze was letter
lijk gehypnotiseerd door angst en een be
zwijming heel nabij, maar met ijzeren energie
dwong zij zich om op de been te blijven en
haar helderheid van geest te behouden.
Met de half gevormde bedoeling door te
hreken naar de deur, glurde zij even om de
afscheiding. Het eerst wat zij zag was het
lichaam van Ah Yeo, als een vormelooze hoop
°P den vloer; het tweede, de brute tronie van
den roover die bezig was zijn mes af te
^gen aan den zoom van zijn kleed.
Het vuur brandde nu lustig en toonde hem
haar zooals hy was een geweldadig oer-
hiensch, voor wien het nemen van een leven
hiets beteekende. In haar opwinding schudde
haar bevende hand het beschot en de man,
Snel opkijkend van zijn luguber karwei, zag
haar. Hij lachte, stak het mes in de leeren
Scheede en deed een stap in haar richting.
XXVII.
„Vreemde honden!"
Sidderend over haar heele lichaam met
oogen, wijd van verschrikking stond Kathleen
bij het schot van matten. Ze was hulpeloos en
ze wist het; en de man wist het ook, want
nog eens speelde die gemeene lach over zijn
gezicht. Er was zooiets duivelsch in, dat
Kathleen een gil gaf van ontzetting. De roover
bleef haar met zenuwtergende kalmte aan
staren; zichtbaar verheugd door de conster
natie, die zijn aanwezigheid veroorzaakte.
Toen, met ongeloovige oogen, zag Kathleen
de deur langzaam open gaan. Een intuïtie zei
haar, nog eer ze wist wie binnenkwam, dat
haar redding nabij was, maar vóór een klank
over haar lippen kwam waarschuwde iets, een
geluid van de krakende deur of het binnen
stroomen van koudere lucht den man. Zijn
hand ging naar het mes in zijn gordel, toen
hij zich met een ruk omkeerde en tegenover
twee mannen stond, die de hut waren binnen
getreden. Met een luiden kreet van woede
vloog hy op hen af. In het licht van het op
laaiende vuur herkende het meisje nu het ge
zicht van een der beide indringers en
schreeuwde het uit in een bijna krankzinnige
blijdschap.
„O, Dick! Dick!"
Forsyth hoorde den roep, maar had geen
tijd om dien te beantwoorden. De roover met
het mes in de hand was nu vlak bij hem. In
een onderdeel van een seconde had de dokter
zich op den opgeheven arm geworpen en
klemde zich met beide handen vast aan het
ruigbehaarde handgewricht. De roover, grau
wend als een wild heest, probeerde zich los te
wringen en sloeg met zijn vrije hand op het
gelaat van zijn tegenstander. Maar in een
oogwenk mengde ook Ching zich in den strijd,
hij besprong den heuvelbewoner van achteren
en met zijn handen op de behaarde keel van
den kerel, klemde hij zich aan hem vast als
een panter.
Maar de tegenstand van den man was nog
niet gebroken; hij trapte als een bezetene,
schudde en zwaaide zijn machtig lichaam om
zich te bevrijden, gooide zich tegen den muur
in een poging zijn tweeden aanvaller te ver
pletteren, maar al zijn inspanning was tever-
geefsch, eensklaps zakte hij ineen en alle drie
smakten tegen den vloer.
Met angstige oogen sloeg Kathleen hen
gade; ze hoorde het zware hijgen van de uit
geputte mannen en toen opeens het opklinken
van Ching's stem in snikkende uitgelatenheid.
„Dood."
Toen, overweldigd door verademing, zooals
ze een paar minuten geleden bijna bezwijmd
was door angst, zeeg zjj ineen en gleed zij
bewusteloos op den grond.
Dick Forsyth herstelde zich. Zijn gezicht
was vol builen en bloedde en zijn adem was
reutelend. Hij zag Kathleen bij het beschot
liggen en waggelde naar haar toe.
„Vlug Ching", fluisterde hij, hortend, ter
wijl hij haar in zijn armen nam. „We hebben
geen tijd te verliezen."
„In orde," antwoordde Ching met dezelfde
klanklooze stem en onder het spreken bezit
nemend van het mes van den rooverhoofdman.
Forsyth, het bewustelooze meisje torsend,
strompelde naar de deur; Ching treuzelde nog
even om naar den secretaris van den manda
rijn te kijken.
„Ching!" drong Dick, op den ander wach
tend om de deur te openen.
„Ik kom, dokter Forsyth!'
Zij gingen naar buiten, naar het bescher
mende donker en de druilenden regen. Voor
zichtig sloot Ching de deur van de kamer des
doods.
In de schaduw van de hut stond de draag
stoel, dien zij van Pi-Chow hadden meege
bracht en waarin de roovers Kathleen hier
heen hadden getransporteerd. Forsyth zette,
met de liefkoozende teederheid van een
moeder, het nog steeds bewustelooze meisje
erin, schoof de gordijnen dicht en toen, met
den stoel op de schouders strompelden hij en
Ching, doodmoe als zij waren, door de duister
nis van het slapende dorp.
In het eerst had Dick Forsyth een gevoel
dat het een onvervulbare taak was, die vóór
hem lag. Vermoeid door den zwaren tocht, uit
geput en uit zijn geestelijk overwicht door de
titanische worsteling, scheen het niet mogelijk
dat ze vóór het aanbreken van den dag buiten
het bereik zouden zijn van de woeste roovers-
bende, die het dorp bewoonde. Het loopen
langs het slecht gebaande pad was een even
groote kwelling als het drukken van den stoel
op zijn gewonden schouder.
Maar de harde noodzaak om het onmoge
lijke mogelijk te maken, gaf een kracht, die
hem zelfs bovenmenschelijk toeleek en na
eenigen tijd, toen zijn adem terugkeerde, ging
het bijna mechanisch. Hij liep als een man in
droomtoestand, marcheerde zooals door oor
logsvermoeienissen ontzenuwde soldaten wel
doen, meer slapend dam wakend.
Zoo, zonder oponthoud tobden zij door den
nacht, totdat het gulden daglicht een dorp
voor hun verheugde oogen tooverde. Weldra
bereikten zij een herberg ter zijde van den
weg, schilderachtig gelegen tusschen groote
Hoang-Ko boomen en met een verguld uit
hangbord, dat den passeerenden reiziger
mededeelde, dat dit „De Gelukster" was.
„Hier!" kondigde Forsyth aan, „rusten we."
De waard ontving hen met een onbewogen
Chineezen gezicht en zonder het geringste
teeken van nieuwgierigheid, en terwijl een
ontbijt voor hen gereed gemaakt werd, legde
Forsyth aan Kathleen die niet lang na het be
gin van de vermoeiende reis, weer tot bewust
zijn ontwaakt was, uit, hoe het mogelijk was
geweest haar spoor te volgen.
„Maar ik dacht dat we het dorp nooit zou
den vinden, liefste. Het was gewoon geen
doen in het pikdonker en op het laatst gin
gen we af op de lucht van brandend hout.
Dat was tenminste een aanwijzing! Toen we
tenslotte gearriveerd waren, wat het eerste
werk van Ching en mij om het huis van Me
vrouw Nang Maio te zoeken om haar bood
schap van haar man over te brengen.
Daar haar heer en gemaal ons nauwkeurig
inlichtingen had verschaft, kostte het niet
zooveel moeite de woning te vinden. De vrouw
was heel dankbaar voor de boodschap, maar
toen we probeerden haar over jou uit te
hooren werd ze plotseling zoo zwijgzaam als
het graf."
„Misschien was ze bang voor dien woeste
ling die de hoofdman van het dorp was, want
je moet niet vergeten, Dick, dat zij mij be
waken moest."
„Mogelijkerwijs is dat de verklaring," gaf
Forsyth toe, „maar haar buitengewone terug
houdendheid om over jou te spreken gewees
ons dat je inderdaad in het dorp aangekomen
was, en in de duisternis rondtastend, ontdek
ten we den draagstoel, die ons zekerheid ver
schafte; toen trokken we behoedzaam het
dorp rond om te trachten je te vinden en
zagen de deur van een der hutten opengaan
en een man eruit komen. We zagen hem
maar een oogenblik afgeteekend tegen het
licht van een armzalig lampje, maar herken
den de schaduwige gestalte onmiddellijk als
Ah Yeo en gingen hem na, vertrouwend dat
hij ons op het goede spoor kon brengen. Hij
deed echter heel zonderling. Eerst verwijderde
hij zich in de rechte lijn van het dorp, maar
toen hij het goed en wel achter zich had,
keerde hij met verdubbelden spoed terug,
beiande zich door het bosch een weg naar den
achterkant van het gehucht, kwam hij bij het
huisje waar jij was en ging dat binnen. Het
bleek hetzelfde te zijn, waar Ching de bood
schap van de vrouw afgegeven had.
„We wisten toen u daar moest zijn, Missie
Barrington," verduidelijkte Ching.
„Ja," stemde Forsyth in, „en toen stonden
we voor een pijnlijk probleem, want we wis
ten niet of er mannen in huis waren of niet!
Verscholen in den schaduw van de hut, be
raadslaagden we wat we zouden doen, toen
we voetstappen hoorden naderen en nog een
man zagen binnengaan. Vrijwel onmiddellijk
daarop kwam het geluid van een vechtpartij,
die juist afgeloopen was, toen we besloten
hadden binnen te dringen, welk besluit wij
namen bij den gil van Ah Yeo."
Kathleen huiverde.
„Jullie waren te laat voor Ah Yeo, en nog
maar net op tijd voor mij," zuchtte ze. „Het
was een vreeselijke man, die roover."
„Ik ben bang, dat Ching hem het levens
licht heeft uitgeblazen. Het was de eenige
manier om jou te redden en zelfs te ontsnap
pen." Daarop wendde de dokter zich hartelijk
tot zijn tochtgenoot:
„Ik zal je altijd dankbaar blijven, Ching."
„Dat is in orde," verklaarde de Chinees
opgewekt met zijn stereotiepe bevestigingsfor
mule. „Daar komt de rijst. Eerst eten en dan
een lekker slaapje doen."
Na zich aan een stevigen maaltijd ver
kwikt te hebben, vleiden zij zich neer op een
schoonen hooizolder, waaraan zij verre de
voorkomen gaven boven de appartementen,
die de herberg voor logeergasten ter beschik
king had en het was al een stuk in den mid
dag toen Dick door Ching hardhandig tot de
werkelijkheid werd teruggeroepen.
(Wordt vervolgd.)