Buitenlandsch Overzicht. Sowjet-Rusland legt militaire wegen aan. WIELERBAAKJVIERINGEN HAAS BOOG-AZIJN Eenda g in de Nationalistische loopgraven. ,,Koh Vsie&nde.V\y>" NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA „EUROPA DOET MEE AAN DEN OORLOG". REIST PER WACO- CHINA 7807 EERSTE BLAD DONDERDAG 17 SEPTEMBER 1936 64ste JAARGANG Levering van vliegtuigen aan alle partijen. AUTOBUSDIEN ST E N Vechten, graven, eten en slapen. En in den vrijen tijd een spelletje poker. EEN IN B B E N B O LT COURANT Abonnement per 3 maanden bij vooruitbet.: Heldersche Courant 1.50; Koegras, Anna Paulowna, Breezand, Wieringen en Texel 1.65; binnenland 2.—, Nederl. Oost- en West-Indië per zeepost 2.10, idem per mail en overige landen 8.20. Losse nos. 4 ct.; fr. p. p. 6 ct. Weekabonnementen 12 ct. Zondagsblad resp. 0.50, 0.70, 0.70, 1.Modeblad resp. 1.20, 1.50, 1.50, 1.70. Verschijnt Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagmiddag Redacteur: P. C. DE BOER Uitgave N.V. Drukkerij v/h. C. DE BOER Jr. Bureau: Koningstraat 78 Telefoon: 50 en 412 Post-Girorekening No. 16066. ADVERTENTIEN: 20 ct. per regel (galjard). Ingez. meded. (kolombreedte als redaction. tekst) dubbele prijs. Kleine advertentiën (gevraagd, te koop, te huur) bij vooruitbetaling 10 ct. per regel, minimum 40 ct.; bij niet-contante betaling 15 ct. per regel, minimum 60 ct. (Adres Bureau van dit blad en brieven onder nummer 10 ct. per advertentie extra). Bewijsnummers 4 ct. Nog eens de aanval van Duitschland op Sowjet-Rusland - Zij wordt niet in ernst genomen, maar vertroebeld nog meer het vertrouwen De socialisten en de Fransche regeering Duitsche haat tegen het communisme. We hebben ook in ons nummer van Dins dag reeds gewezen op de niet verstandige ma nier, waarop verschil lende leiders van het congres te Neurenberg gemeend hebben tegen Sowjet-Rusland van leer te mogen trekken. Twintig jaar geleden zouden dergelijke uit latingen zeker aanleiding zijn geweest om de diplomatieke betrekkingen te verbreken en wellicht nog ernstiger gevolgen hebben gehad. In onzen tijd is men gehard, is men niet zoo fijngevoelig en neemt men der gelijke uitlatingen in vele gevallen voor ken nisgeving aan. Gelukkig, zeggen we, want de toestand is al somber genoeg om nog meer complicaties uit te lokken. De diplomatieke corr. van Reuter merkt ©p, dat men in Britsche kringen niet zoo ern stig geschokt is door de felheid van de ver togen van Hitier, tegen het bolsjewisme, omdat men heeft ingezien, dat zij vooral voor binnenlandsch gebruik bestemd waren en dat men er dus geen al te groote diplomatieke beteekenis aan kan hechten. Niettemin kan men moeiljjk het feit, verborgen houden, dat de mogelijkheid om tot een regeling in Europa te komen, thans weer verder weg lijkt dan ooit. Men acht het te Londen echter eenigszins geruststellend, dat de Duitsche zaakgelas tigde te Londen in zijn besprekingen met de Britsche regeering van een wat mildere ge zindheid ten aanzien van de Sowjet-Unie blijk geeft, dan Hitier dat te Neurenberg heeft gedaan. In denzelfden geest als de diplomatieke corr. van Reuter, laat de Nw. Rott. Crt. zich uit. Het blad zegt o.m.: Neurenberg moge geen verrassingen heb ben opgeleverd, het uiterlijk tafereel, en wat Hitier, Goebbels en anderen er hebben ge zegd, hebben bij vele regeeringen het heer- schende pessimisme versterkt. Met den dag is dat erger geworden. Tegen het einde van de bijeenkomst gingen velen zelfs rekenen op de afkondiging van het afbreken van de offi- cieele betrekkingen met de Sowjet-unie. Men bereed weer met groote hartstocht het anti semitisch stokpaardje, dat nu eenmaal voor buitenlandsch gebruik weinig dienstig is. Hitier verkondigde, dat in Rusland 98 pet. van de machthebbers Joden zijn, wat, gelijk ieder begrijepen en weten kan, volstrekt een dichterlijke vrijheid is. Om de Joodsche macht in Rusland te bewijzen, kende Goebbels de macht in Rusland aan Litwinof, Jagoda en Kaganowitsj toe, alle drie joden, maar geen van drieën eerste-rangs figuren, terwijl htj vergat, dat er toch nog machtshebbers zijn als Stalin en Worosjilof, die in Rusland wer kelijk de richting bepalen. Er is te Neurenberg dit jaar .gelijk uit alle berichten gebleken is, heel erg doorgedraafd. Voor de toeluisterende Europeesche mogend heden, die tegelijk daar konden zien, welk militair apparaat dit doordraven reeds ten dienste staat, was dit geen geruststellende waarneming. In Engeland en Frankrijk zal zeer zeker ook sterk de aandacht getrokken hebben een interview, dat Hitier aan een correspondent van Reuter heeft verleend. Hitier zeide daarin, dat Duitschland niet lijdzaam zou toezien, wanneer het bolsjewisme aan zijn grenzen zegevierde. Dit leek op een waarschuwing voor Frankrijk. Zou, wat niet ondenkbaar is, het tegenwoordige Fransche bewind last krij gen met de fascistische en semi-fascistische organisaties, wat zeker het leger niet onaan getast zou laten, en even zeker hevige reacties van de radicale arbeiders zou uitlokken, kort om, zou in Frankrijk iets gebeuren, dat een Fransche afschaduwing zou zijn van het Spaansche drama, dan zou Duitschland zich daarin niet onbetuigd laten. Dit ziet er dreigend uit, gelijk zooveel dat te Neurenberg gesproken en gezongen is. Waarschijnlijk zal men den „genius loei" geducht in rekening moeten brengen. Men kon in Duitschland echter niet verlan gen, dat de buitenlandsche regeeringen dit alles glimlachend aanhoorden; ja, men zou het zelfs niet eens vriendelijk van hen gevonden hebben. De socialisten en de Fransche regeering Leon Archimbaud, af gevaardigde en vice- voorzitter van de socia listisch radicale partij in Frankrijk, heeft dezer dagen een redevoering gehouden, waarin hij zeide, dat de partij ver plicht was de regeering van het volksfront trouw te blijven. Wij moeten, zoo sprak hij, de regeering tot het laatst steunen en hierbij weerstand bieden aan alle pogingen om twee dracht te zaaien. Archimbaud zeide vervolgens, dat de kiezers het volksfront eveneens trouw blijven, maar eenige politieke gevolgen, zooals de bezetting van particuliere eigendommen, moeilijk kun nen aanvaarden. Zij beschouwen dit als een aanslag op onze beginselen. Stakingen aan vaardt men, immers, stakingen met een cor poratief karakter vormen het eenige middel om den werkman zijn brood te verzekeren en zijn toestand te stabiliseeren. Wij moeten thans alle pogingen in het werk stellen om stakingen met een politiek karakter te ver mijden. Geen enkele minister zal een staking met een dergelijk karakter, die ten doel heeft druk op de regeering uit te oefenen, kunnen aanvaarden. Wat de buitenlandsche politiek betreft, vroeg Archimbaud een versterking van het verdrag met Rusland om tegen het Duitsche gevaar gewapend te zijn. Sprekend over de Fransch-Italiaansche betrekkingen zeide hij het te begrijpen, dat Frankrijk er groot belang b(j heeft in vrede met Italië te leven. Derhalve zijn wij van oordeel, dat de misverstanden der laatste maanden moeten verdwijnen. WAAROM RECLAME VOOR ASPIRIN? Aspirin is toch alom bekend, zoo denkt U. Juist daarom, omdat Aspirin zoo bekend is, wordt maar al te vaak elk hoofdpijnmiddel, ja bijna elk wit tabletje Aspirin genoemd, dus wordt natuurlijk ook de geringe werkzaam heid en minder goede verdraaglijkheid van een goedkooper surrogaat het echte Aspirin aangewreven. Daarom maakt de goede naam van Aspirin voortdurend reclame, d.w.z. opheldering nood zakelijk, want alleen Aspirin met het „Bayer"- kruis en in de verpakking met den Oranjeband is het echte Aspirin met al zijn voortreffelijke eigenschappen. (Adv.) De Amerikaansche journalist H. R. Knicker bocker meldt uit Sevilla het volgende: Wij landden op het vliegveld Lea met min der formaliteiten en last dan men gewoonlijk in vredestijd op Londen's vliegveld Croydon heeft. Niet alleen schoot niemand op ons, maar zelfs besteedde niemand de minste aan dacht aan ons. Het vliegveld stond vol vlieg tuigen. Wij zagen eenge Junkers en Savoia Marchetti toestellen, benevens een groote drie- motorige Douglas. Al deze vliegtuigen zijn na tuurlijk met bommenrekken uitgerust en de meeste hebben een snelheid van minstens 280 km per uur. Nadat onze kleine Leopard Moth was ge land, begaf ik mij naar het stationsgebouw van het vliegveld, waar vele officieren stonden te praten, onder wie verscheidene van het vreemdelingenlegioen. Ik toonde mijn paspoort aan een vriendelijk uitzienden officier en gaf hem mijn introductiebrieven voor de generaals Franco en Queipo de Llano. eD officier was zeer hoffelijk, maar hij was klaarblijkelijk evenmin als de anderen aangewezen om de aankomende reizigers naar hun papieren te vragen. Hij gaf bevel een auto voor ons te laten komen en terwijl we wachten had ik weer een van die zonderlinge ontmoetingen, welke het oude gezegde over den omvang van de wereld blijven bevestigen. Ik bemerkten een langen, breedgeschouderden, knappen officier in de uniform van het Vreemdelingenlegioen. Ik wist, dat ik hem kende, maar ik kon hem een oogenblik niet thuis brengen. Ik ging naar hem toe en vroeg hem, waar we elkaar eerder hadden ontmoet. Hij antwoordde in het Italiaansch. Natuurlijk, het was de beste pi loot van de Italiaansche luchtmacht, die ik voor het eerst in Ostia, de badplaats van Rome, juist eenige maanden geleden had ont moet. En diezelfde piloot had mij toen ver teld, dat hij bij de vliegers was geweest, die ons in December 1935 te Dessié in Abessinië hadden gebombardeerd. Nu behoorde hij tot het Spaansche Vreemdelingenlegioen, maar hij vertelde, dat zijn collega's en hij alleen de Spaansche vliegers opleidden. In het geheel waren er zeventien Italiaan sche officieren. Degenen, die ik zag, droegen de uniform van het Spaansche Vreemdelingen legioen. De meeste biutenlandsche officieren verbleven in Hotel Cristina. Journalisten werd aangeraden hier niet hun intrek te nemen en men verzocht hun Hotel Madrid in het cen trum van de stad te betrekken. Men had even wel geen bezwaar, dat ik in het Hotel Anda- lusia Palace verbleef. Dit hotel heette vroeger Alphonse XIII. Nadat de koning uit Spanje was gevlucht, veranderde het hotel van naam, maar thans heeft het zijn koninklijke be naming weer herkregen. Het is een van de meest luxueuse en comfortabele hotels van de wereld, maar dien dag waren er vijf gasten. Ik had een brief van kapitein Aguilera, die belast is met den persdienst in het Noorden, aan zijn vriend kapitein Luis Bolin, die de zelfde taak in het Zuiden heeft. Deze twee kapiteins hadden allebei een Engelsche moe der en spraken uitstekend Engelsch. Kapi tein Bolin was zeer hulpvaardig. Hij vertelde mij, dat dien dag twee Fransche vliegtuigen naar HOORN, EDAM, AMSTERDAM en GEHEEL WEST-FRIESLAND Inlichtingen WACO, Kanaalweg 137, Den Helder - Tel. 773 met de Fransche kleuren er op boven Irun hadden gevlogen en de aanvallende Witten hadden gebombardeerd. Er bestaat zeker geen twijfel over de actieve deelneming van Europa aan dezen burgeroorlog. Ik heb zelf spiksplinternieuwe Fransche toestellen gezien, waarop pas het roode herkenningsteeken van Madrid was ge schilderd, welke boven de Witte stellingen vlogen en deze bombardeerden. De straten van Sevilla geven het duide lijkste bewijs van de Duitsche en Italiaan sche deelneming. De Duitsche vliegers dra gen een grooten, breedgeranden hoed, even als vroeger de Duitsche koloniale troepen in Afrika droegen. De betrokken regeeringen vinden het gemakkelijk om iedere officieele connectie met de interventie van de zijde van hun burger te ontkennen. United Press meldt van het nationalistische front in Spanje: 7 September 1936. Het dagelijksche leven van de soldaten in den loopgravenoorlog is min of meer overal hetzelfde. Voor de nationalisten in de omge ving van San Sebastian bestaat het uit vech ten, graven, boonen eten en poker spelen. De oude romantiek van tot den strijd roepende hoornsignalen en groote kampvuren ont breekt en dat met goede gronden, want de stellingen van de roode troepen zijn dikwijls niet meer dan slechts dertig meter verwij derd. De dienst begint voor de soldaten en vrij willigers van de Mola-treopen reeds vroeg in den morgen; de dienstdoende „sargiento" steekt het hoofd binnen de met stroo en hooi „gestoffeerde" verblijven der soldaten en wekt de moede strijders, die dan in het schaarsehe licht van den vroegen morgen gapend opstaan en zich een kop koffie en een stuk brood halen bij den pantserwagen, die er als een hagedis op wielen uitziet en in het beschermende duister van den nacht het ontbijt voor de voorposten heeft gehaald. Dan zetten de soldaten, die tot een stormafdeeling behooren, hun met leder gevoerde stalen hel men op, die iets op die der Duitsche troepen gelijken en kruipen op handen en voeten in kleine groepen naar de vooruitgeschoven posten en machinegeweer-nesten. De achter geblevenen daarentegen grijpen naar spade en houweel, leggen nieuwe loopgraven aan en maken de wegen begaanbaar voor de zware pantserwagens. Hierin gelijken de Spaansche nationalisten iets op het Italiaansche leger in Abessinië, dat door maarschalk Badoglio de „strijd- en wegenbouwmachine" is genoemd. Geen gebrek aan levensmiddelen. En er wordt inderdaad goed werk verricht; in de drie dagen, die ik tot nog toe aan het front heb doorgebracht, zijn de loopgraven heel wat dieper geworden. Aanvankelijk wa ren het slechts kuilen thans zijn het echter reeds goed ingerichte stellingen met borst weringen van zandzakken en schietgaten, waarin men zich vrij bewegen kan. Zoo gaat de morgen voorbij, af en toe on derbroken door eenige geweerschoten en de plotselinge uitbarsting van een machinege weer, dat even plotseling weer verstomt. Zoo tusschen een en twee uur verschijnen dan op nieuw eenige pantserwagens met de opschrif ten „Viva Espana" en „Viva la Muerte", waaronder, ruw met krijt geteekend, doods koppen boven gekruiste beenderen, die de warme middagmenage brengen. Het eten be staat bijna onveranderlijk uit gekookte boo nen met stukjes fijngehakt vleesch en aller lei groenten; bovendien krijgen de soldaten nog eenige stukken brood. Het maal wordt naar binnen gespoeld met rooden wijn, die in reusachtige, met stroo omwikkelde 40-liter- flesschen in de loopgraven wordt gebracht. Het eten is overvloedig; klaarblijkelijk be staat er in ieder geval aan de zijde van de nationalisten geen gebrek aan levensmiddelen. En in den vrijen t(jd? In hun vrijen tijd zwemmen de soldaten in de Bidassoa en wasschen hun hemden op de steenen van de rivierbedding; anderen spelen het Spaansche poker, dat heel veel op het Amerikaansche of liever gezegd het inter nationale poker gelijkt; intusschen heeft het spel slechts veertig kaarten en iedere speler krijgt slechts vier kaarten in de hand. Ge woonlijk spelen de menschen om cigaretten. Om acht uur 's avonds wordt het avond maal gebruikt en onmiddellijk daarna kruipen de soldaten in de loopgraven, rollen zich in hun dekens en slapen. Er blijft hun niets anders over; kampvuur en zelfs het rooken van cigaretten is met het oog op de scherp schutters van het Volksfront, die zich in de boomen genesteld hebben, verboden. Om de zelfde redenen vindt men aan het front der nationalisten ook geen tenten, waarop de vijandelijke troepen het vuur zouden kunnen openen. Zelfs het kwartier van de stafofficie ren bevindt zich in een loopgraaf. (Nadruk verboden.) (Auteursrecht V.P.B.-United Press.) Moskou met de Poolsche grens verbonden. Duizenden dwangarbeiders dag en nacht met de modernste hulpmiddelen aan het werk. „United Press" meldt uit Moskou: Moskou, 14 September 1936. Met den grootsten spoed en onder gebruikmaking van de modernste tech nische hulpmiddelen legt de Sovjet-Unie op het oogenblik twee wegen aan, waar van het militaire karakter niet te ont kennen valt. Deze wegen loopen van Moskou naar Minsk en Kiew en verbin den dus de Russische hoofdstad met de Poolsche grens. In dag- en nachtploegen des nachts met behulp van groote schijnwerpers werken duizenden dwangarbeiders in de nabijheid van Moskou aan het oostelijk gedeelte van deze wegen, die ruimte bieden voor vier automo bielen naast elkaar en een rijsnelheid van 120 kilometer per uur mogelijk maken. Op den weg MoskouMinsk zullen de eerste automo bielen reeds op 7 November, den feestdag van de proletarische revolutie, rijden; aan het einde van het komende jaar zullen beide we gen dan geheel en al gereed zijn, indien noo- dig, reeds vele maanden eerder gebruikt kunnen worden. Wegen met strategische beteekenis. Het militaire karakter van deze beide een blik op de landkaart. Zeker, zij maken ook ZATERDAG 19 SEPT., 6.30 u., komen PIJNENBURG - SLAATS enz. ENORM PROGRAMMA KAARTEN PER TELEFOON 66, HIPP0LYTUSH0EF een snel vrachtautoverkeer tusschen Moskou en de rijke agrarische gebieden van West- belangrijke verrkeerswegen blijkt reeds uit Rusland mogelijk en tevens strekken zij tot nut van he. beperkte, maar steeds groeiende aantal bezitters van particuliere auto's, maar in de eerste plaats dienen zij naast de aan wezige spoorwegen de snelle concentratie van een geweldig leger en gemotoriseerd oorlogs materiaal aan de westelijke grens van de Sovjet-Unie. Hun strategische beteekenis blijkt verder uit de haast en het gebruik van de allermodern ste technische hulpmiddelen, waarmede zij worden aangelegd. Men vergelijke de werk zaamheden aan deze wegen maar eens met den aanleg van de toch ook zoo belangrijke verkeersader MoskouLeningrad. Terwijl men op het traject MoskouLenin grad boeren met in lompen gehulde voeten gemoedelijk steenen ziet kloppen, worden bij den aanleg van de beide naar de westgrens leidende wegen tractoren, baggermachines, pneumatische hamers van Amerikaansch fa brikaat en duizenden arbeiders gebruikt, terwijl het werk met den grootsten spoed wordt uitgevoerd. Zelfs heeft men in de ortigeving van Moskou een provisorische spoorbaan langs den in aanbouw zijnden weg aangelegd, om op snelle en gemakkelijke wijze alle benoodigde bouwmaterialen te kun nen aanbrengen. Beide wegen worden boven dien, zonder rekening te houden met de gesteldheid van den bodem, in een rechte lijn aangelegd en leiden dan ook door wouden, moerassen en collectieve boerderijen. Men doet technische ervaring op. Volgens een verklaring van het regeerings- orgaan „Iswestia" zullen automobielen op beide wegen in hun geheele lengte een gelijk matig tempo van 120 K.M. kilometer per uur kunnen rijden. De weg MoskouMinsk zal een lengte van 600 kilometer, die van Moskou naar Kiew 864 kilometer bezitten. De „Prawda" het communistische partijblad, wijst op de technische en paedagogische beteekenis van het bouwproject. De technische ervaring, die bij dezen aanleg wordt opgedaan, zou van groote waarde zijn bij de uitvoering van een zich nog in voorbereiding bevindend wegen bouwprogramma, dat ondei meer verbindings wegen tusschen Moskou en Leningrad, Tasj- kent, Tiflis en zelfs Wladiwostok inhoudt. Verder zou deze wegenaanleg „het volk her vormen", dat onder leiding van het Commis sariaat van Binnenlandsche zaken of „Nar- komwnoedel" werkt. De weg Moskou—Minsk en een 166 kilo meter lange sectie van den weg Moskou Kiew zullen binnenkort voorloopig voor het verkeer vrijgegeven worden. Nadat de wegen eind 1937 geheel gereed zullen zijn gekomen, zal men langs den weg MoskouMinsk drie hotels met restaurants en autowerkplaats en drie tankstations bouwen. Terwijl de Sowjet-Unie aan den aanleg van deze beide belangrijke verbindingswegen het grootste deel van haar aandacht besteed, bespoedigt zij tegelijkertijd de uitbreiding van het spoorwegnet, dat met Moskou als cen traalpunt de tot nog toe geïsoleerde industrie centra met elkander verbinden en reeds bestaande verbindingen verbeteren moet. feuilleton uit het engelsch door 40 Een oogenblik stond Kathleen Barrington daar, met als verglaasde oogen starend naar het matten beschot waarachter de tragedie zich had afgespeeld met een duidelijkheid alsof ze die had aanschouwd. Ze was letter lijk gehypnotiseerd door angst en een be zwijming heel nabij, maar met ijzeren energie dwong zij zich om op de been te blijven en haar helderheid van geest te behouden. Met de half gevormde bedoeling door te hreken naar de deur, glurde zij even om de afscheiding. Het eerst wat zij zag was het lichaam van Ah Yeo, als een vormelooze hoop °P den vloer; het tweede, de brute tronie van den roover die bezig was zijn mes af te ^gen aan den zoom van zijn kleed. Het vuur brandde nu lustig en toonde hem haar zooals hy was een geweldadig oer- hiensch, voor wien het nemen van een leven hiets beteekende. In haar opwinding schudde haar bevende hand het beschot en de man, Snel opkijkend van zijn luguber karwei, zag haar. Hij lachte, stak het mes in de leeren Scheede en deed een stap in haar richting. XXVII. „Vreemde honden!" Sidderend over haar heele lichaam met oogen, wijd van verschrikking stond Kathleen bij het schot van matten. Ze was hulpeloos en ze wist het; en de man wist het ook, want nog eens speelde die gemeene lach over zijn gezicht. Er was zooiets duivelsch in, dat Kathleen een gil gaf van ontzetting. De roover bleef haar met zenuwtergende kalmte aan staren; zichtbaar verheugd door de conster natie, die zijn aanwezigheid veroorzaakte. Toen, met ongeloovige oogen, zag Kathleen de deur langzaam open gaan. Een intuïtie zei haar, nog eer ze wist wie binnenkwam, dat haar redding nabij was, maar vóór een klank over haar lippen kwam waarschuwde iets, een geluid van de krakende deur of het binnen stroomen van koudere lucht den man. Zijn hand ging naar het mes in zijn gordel, toen hij zich met een ruk omkeerde en tegenover twee mannen stond, die de hut waren binnen getreden. Met een luiden kreet van woede vloog hy op hen af. In het licht van het op laaiende vuur herkende het meisje nu het ge zicht van een der beide indringers en schreeuwde het uit in een bijna krankzinnige blijdschap. „O, Dick! Dick!" Forsyth hoorde den roep, maar had geen tijd om dien te beantwoorden. De roover met het mes in de hand was nu vlak bij hem. In een onderdeel van een seconde had de dokter zich op den opgeheven arm geworpen en klemde zich met beide handen vast aan het ruigbehaarde handgewricht. De roover, grau wend als een wild heest, probeerde zich los te wringen en sloeg met zijn vrije hand op het gelaat van zijn tegenstander. Maar in een oogwenk mengde ook Ching zich in den strijd, hij besprong den heuvelbewoner van achteren en met zijn handen op de behaarde keel van den kerel, klemde hij zich aan hem vast als een panter. Maar de tegenstand van den man was nog niet gebroken; hij trapte als een bezetene, schudde en zwaaide zijn machtig lichaam om zich te bevrijden, gooide zich tegen den muur in een poging zijn tweeden aanvaller te ver pletteren, maar al zijn inspanning was tever- geefsch, eensklaps zakte hij ineen en alle drie smakten tegen den vloer. Met angstige oogen sloeg Kathleen hen gade; ze hoorde het zware hijgen van de uit geputte mannen en toen opeens het opklinken van Ching's stem in snikkende uitgelatenheid. „Dood." Toen, overweldigd door verademing, zooals ze een paar minuten geleden bijna bezwijmd was door angst, zeeg zjj ineen en gleed zij bewusteloos op den grond. Dick Forsyth herstelde zich. Zijn gezicht was vol builen en bloedde en zijn adem was reutelend. Hij zag Kathleen bij het beschot liggen en waggelde naar haar toe. „Vlug Ching", fluisterde hij, hortend, ter wijl hij haar in zijn armen nam. „We hebben geen tijd te verliezen." „In orde," antwoordde Ching met dezelfde klanklooze stem en onder het spreken bezit nemend van het mes van den rooverhoofdman. Forsyth, het bewustelooze meisje torsend, strompelde naar de deur; Ching treuzelde nog even om naar den secretaris van den manda rijn te kijken. „Ching!" drong Dick, op den ander wach tend om de deur te openen. „Ik kom, dokter Forsyth!' Zij gingen naar buiten, naar het bescher mende donker en de druilenden regen. Voor zichtig sloot Ching de deur van de kamer des doods. In de schaduw van de hut stond de draag stoel, dien zij van Pi-Chow hadden meege bracht en waarin de roovers Kathleen hier heen hadden getransporteerd. Forsyth zette, met de liefkoozende teederheid van een moeder, het nog steeds bewustelooze meisje erin, schoof de gordijnen dicht en toen, met den stoel op de schouders strompelden hij en Ching, doodmoe als zij waren, door de duister nis van het slapende dorp. In het eerst had Dick Forsyth een gevoel dat het een onvervulbare taak was, die vóór hem lag. Vermoeid door den zwaren tocht, uit geput en uit zijn geestelijk overwicht door de titanische worsteling, scheen het niet mogelijk dat ze vóór het aanbreken van den dag buiten het bereik zouden zijn van de woeste roovers- bende, die het dorp bewoonde. Het loopen langs het slecht gebaande pad was een even groote kwelling als het drukken van den stoel op zijn gewonden schouder. Maar de harde noodzaak om het onmoge lijke mogelijk te maken, gaf een kracht, die hem zelfs bovenmenschelijk toeleek en na eenigen tijd, toen zijn adem terugkeerde, ging het bijna mechanisch. Hij liep als een man in droomtoestand, marcheerde zooals door oor logsvermoeienissen ontzenuwde soldaten wel doen, meer slapend dam wakend. Zoo, zonder oponthoud tobden zij door den nacht, totdat het gulden daglicht een dorp voor hun verheugde oogen tooverde. Weldra bereikten zij een herberg ter zijde van den weg, schilderachtig gelegen tusschen groote Hoang-Ko boomen en met een verguld uit hangbord, dat den passeerenden reiziger mededeelde, dat dit „De Gelukster" was. „Hier!" kondigde Forsyth aan, „rusten we." De waard ontving hen met een onbewogen Chineezen gezicht en zonder het geringste teeken van nieuwgierigheid, en terwijl een ontbijt voor hen gereed gemaakt werd, legde Forsyth aan Kathleen die niet lang na het be gin van de vermoeiende reis, weer tot bewust zijn ontwaakt was, uit, hoe het mogelijk was geweest haar spoor te volgen. „Maar ik dacht dat we het dorp nooit zou den vinden, liefste. Het was gewoon geen doen in het pikdonker en op het laatst gin gen we af op de lucht van brandend hout. Dat was tenminste een aanwijzing! Toen we tenslotte gearriveerd waren, wat het eerste werk van Ching en mij om het huis van Me vrouw Nang Maio te zoeken om haar bood schap van haar man over te brengen. Daar haar heer en gemaal ons nauwkeurig inlichtingen had verschaft, kostte het niet zooveel moeite de woning te vinden. De vrouw was heel dankbaar voor de boodschap, maar toen we probeerden haar over jou uit te hooren werd ze plotseling zoo zwijgzaam als het graf." „Misschien was ze bang voor dien woeste ling die de hoofdman van het dorp was, want je moet niet vergeten, Dick, dat zij mij be waken moest." „Mogelijkerwijs is dat de verklaring," gaf Forsyth toe, „maar haar buitengewone terug houdendheid om over jou te spreken gewees ons dat je inderdaad in het dorp aangekomen was, en in de duisternis rondtastend, ontdek ten we den draagstoel, die ons zekerheid ver schafte; toen trokken we behoedzaam het dorp rond om te trachten je te vinden en zagen de deur van een der hutten opengaan en een man eruit komen. We zagen hem maar een oogenblik afgeteekend tegen het licht van een armzalig lampje, maar herken den de schaduwige gestalte onmiddellijk als Ah Yeo en gingen hem na, vertrouwend dat hij ons op het goede spoor kon brengen. Hij deed echter heel zonderling. Eerst verwijderde hij zich in de rechte lijn van het dorp, maar toen hij het goed en wel achter zich had, keerde hij met verdubbelden spoed terug, beiande zich door het bosch een weg naar den achterkant van het gehucht, kwam hij bij het huisje waar jij was en ging dat binnen. Het bleek hetzelfde te zijn, waar Ching de bood schap van de vrouw afgegeven had. „We wisten toen u daar moest zijn, Missie Barrington," verduidelijkte Ching. „Ja," stemde Forsyth in, „en toen stonden we voor een pijnlijk probleem, want we wis ten niet of er mannen in huis waren of niet! Verscholen in den schaduw van de hut, be raadslaagden we wat we zouden doen, toen we voetstappen hoorden naderen en nog een man zagen binnengaan. Vrijwel onmiddellijk daarop kwam het geluid van een vechtpartij, die juist afgeloopen was, toen we besloten hadden binnen te dringen, welk besluit wij namen bij den gil van Ah Yeo." Kathleen huiverde. „Jullie waren te laat voor Ah Yeo, en nog maar net op tijd voor mij," zuchtte ze. „Het was een vreeselijke man, die roover." „Ik ben bang, dat Ching hem het levens licht heeft uitgeblazen. Het was de eenige manier om jou te redden en zelfs te ontsnap pen." Daarop wendde de dokter zich hartelijk tot zijn tochtgenoot: „Ik zal je altijd dankbaar blijven, Ching." „Dat is in orde," verklaarde de Chinees opgewekt met zijn stereotiepe bevestigingsfor mule. „Daar komt de rijst. Eerst eten en dan een lekker slaapje doen." Na zich aan een stevigen maaltijd ver kwikt te hebben, vleiden zij zich neer op een schoonen hooizolder, waaraan zij verre de voorkomen gaven boven de appartementen, die de herberg voor logeergasten ter beschik king had en het was al een stuk in den mid dag toen Dick door Ching hardhandig tot de werkelijkheid werd teruggeroepen. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1936 | | pagina 1