Stadsnieuws
Visscherij
DE
STROOPER.
Marine-brieven uit Indië
Waar gaan we heen
Vrijdag 23 October 1936
Heldersche Courant
Tweede Blad
Hedenavond zingt
Jo Vincent in de Nw. Kerk
Engelsch legervliegtuig cirkelt
boven Huisduinen»
De eerste Abonnements
voorstelling»
Het eerste Marine-
Concert»
R.K. VROUWENBOND
Afdeeling Den Helder.
Uit het politierapport
FEUILLETON
DOOR
PETER BARON
De pl. muziekmeester, de heer J. Leewens,
schrijft ons:
Dringt het tot het kunstlievend Den Helder
wel genoegaam door, dat Jo Vincent heden
avond komt zingen en dat Anthon van der
jjorst komt orgel spelen?
Beseft het Heldersche publiek wel vol
doende de cultureele waarde van een dergelijk
optreden
Voelt het luisterend deel van Helder's in
gezetenen wel de artistieke voldoening, welke
door dergelijke kunstenaars wordt geboden
en gewekt?
Het zijn allemaal vragen, welke alleen
beantwoord kunnen worden door een talrijke
schare, welke zich opmaakt om de prestaties
van deze zeldzame Ned. toonkunstenaars te
komen aanhooren en genieten!
Laat Den Helder ten opzichte van andere
grootere, maar ook van kleinere steden nu
eens toonen dergelijke concerten op prijs
weten te stellen.
Had den koers verloren.
Gistermiddag omstreeks 12 uur heeft Huis
duinen een onverwacht bezoek gehad van een
vliegtuig, thuisbehoorend in Engeland.
Zij, die er op gelet hebben, zagen het land-
vliegtuig, toebehoorend aan het leger, eenige
malen om den seinpost cirkelen en daarna
wederom full speed zeewaarts vertrekken.
In verband met het zeer slechte zicht op
zee betreft het hier ongetwijfeld een geval
van koersverliezen, aangezien het, zooals be
kend, voor andere landen verboden is binnen
de 3-mijlsgrens te komen.
Wij vestigen er de aandacht op, dat de
plaatsbespreking voor de eerste Abonnements
voorstelling, te houden op Dinsdag a.s. Maan
dagavond plaats vindt van 79 uur.
Men zie hiervoor de adv. in 't Advertentie
blad van j.1. Woensdag.
Soliste: Greta Burbach.
Mochten wij voor enkele weken nog een
opwekking plaatsen in verband met de op
komst zijnde winter-concerten, te geven door
het symphonieorkest van het stafmuziekkorps
der Koninklijke Marine, nog slechts luttele
dagen, en muzieklievend Den Helder kan
weder Casino-waarts tijgen ter aanhooring van
een concert, dat wij, afgaande op ervaringen
in vorige seizoenen, zeker van superieure
kwaliteit mogen noemen.
In een verslag over het Kovacs Lajos-con-
cert van de A.V.R.O. vermeldden wij reeds en
passant, dat het zoo goed als vaststond, dat
de sopraan-zangeres, Greta Burbach, wier op
treden een eclatant succes genoemd kon wor
den, ook op het eerste Marine Concert zou
zingen. Inderdaad blijkt thans, dat Breta Bur
bach als soliste aanwezig zal zijn.
Hoewel wij nog nadere bijzonderheden over
enkele progammanummers zullen geven,
noemen wij reeds thans op wat ons op het
eerste concert wacht;
Voor de pauze gaat, na opening met het
Dude Wilhelmus van Valerius, de Ouverture
„Ein Sommernachtstraum" van Mendelssohn
Bartholdy. Eveneens voor de pauze worden
vertolkt het scherzino en allegro molto uit
Beethoven's tweede symphonie.
Greta Burbach zingt achtereenvolgens de
aria van Zerlina uit de opera „Don Juan" van
Mozart en de aria „Nobles Seigneurs" uit
Meyerbeer's „Hugenooten".
Het programma n a de pauze vermeld een
„Nordische Suite" van H. Kjerulf en voor de
soliste de „Romanze di Santuzza" uit de Ca-
valleria Rusticana.
Als waardig slot van dit inderdaad zeer
veel belovend eerste Marine-concert volgt dan
nog een fantasie naar Verdi's bekende werk
„Aïda".
Reeds thans adviseeren wij belangstellenden
volgende week Woensdagavond vrij te houden.
Gisterenavond hield de Heldersche afdeeling
van den R.K. Vrouwenbond haar eerste ver
gadering in het nieuwe seizoen. De dames
mogen met genoegen aan deze eersteling
terugdenken, want voller dan gisteren kon
het welhaast niet.
Een belangrijk punt stond op de agenda:
de bespreking van de komende naai- en brei-
actie, teneinde in het komende barre jaar
getijde de maatschappelijk misdeelden te hulp
te komen. Als van ouds, werden wederom de
dames die vaardig zijn met de naald, verzocht
hun tijd, en, als het even kon ook hun mate
riaal, wel ter beschikking van het bestuur te
stellen. „Het liefst, dames", verduidelijkte de
presidente, „vóór de vergadering van Decem
ber a.s., want dan kunnen wij deze vruchten
van naastenliefde nog eerst even tentoonstel
len". De dames, die eraan wilden werken,
konden, en kunnen dit nog steeds, zich op
geven bij het bestuur.
Een niet minder belangrijk punt bleek bij
het agendanummer: „Mededeelingen" te zijn
de opwekking, die Mevr. Terra op verzoek
van de nationale federatie, en mede namens
de 55 aangesloten vereenigingen over de ge-
heele wereld, tot de vergadering richtte om
allen steun te geven aan de nieuwe beweging:
„Voor God", welke gericht is tegen het com
munisme en het moderne heidendom, temeer
wijl dit verzoek van de federatie samenvalt
met de pas door het Hoogw. Episcopaat ge-
uiten wensch in gelijken zin.
Mevr. Terra bleek haar dames te kennen:
er viel een hoop te vertellen en toch mocht
de aandacht niet verslappen. Listiglijk had
men dan ook de mededeelingen even onder
broken, om den voordrachtkunstenaar Leon
v. d. Hulst in de gelegenheid te stellen te
laten hooren wat hij naar voren had te
brengen.
Deze veelzijdige voordrager nam ons mee
naar de sfeer van het Brabantsche binnen
huis, waar „Doruske", de hoofdpersoon uit
Antoon Coolens „Ons Volk", aan meneer
Pastoor met trots zijn elf „kijnders" toont,
en vandaar met één sprong naar de Batavier
straat, waar een zoon van het Ghetto, den
geheelen lieven Sabbath door met proef-
zingen voor een kopje koffie met veel suiker
en erg zoete koek, omdat hij nu korist is bij
de „Opera" (bekende Ghetto-schets van
Heyermans).
Na een ernstiger stukje van Anton Coolen,
het Stiefke (de stiefmoeder), te hebben ge
noten, stonden wij ineens midden in het Rot-
terdamsche milieu van Brusse. Nee, daar
stond juffrouw Bongers, met d'r hoed met
blomme, gloedlevend voor ons. Boefje Jan en
Puckie spraken er, met hun „geef dat nou
aan zijn", nog netjes bijHij had de uit
drukkingen maar, hm, onvertaald gelaten,
maar had de wijze maatregel getroffen, dit
van tevoren aan te kondigen
Toen het dankbare auditorium weer over
ging naar het prozaïsche vergaderen, kon
digde mevrouw Terra nog enkele andere rege
lingen van internen aard aan, o.m. dat de
contributie zal worden gebracht van 1.
per jaar op 2 maal 0.75 per jaar. En dan
nogdat voor de dienstbodecursus zich
had opgegeven zegge en schrijve één persoon.
En eindelijk nog, dat het voornemen bestaat,
het volgend jaar niet 1, maar 2 dagen er op
ALS IK TUS5CHE.N /LU lO 00(5 'S AVONDS IN
D£SPOORSTRAAT Op M'JN FILTS DUET TE^
R.UDE.N.QLLOOP Ik DE. KANS NE.T BE.RUC.H
TE. BOM NETJE. TE. KR'J GEN, MAAI»....,
als ik in dién ze-lfSen tod, me_t nyn
AUTO VAN PEJH VOETGANtEJ^S 1ÏA&OUT
TR.ACHT TE. MAKEJji-A AT MEN HU
R.USTI Cm C.AAM.
uit te trekkenOf de dames zich nu maar
wilden aanmelden.
En toen liet de heer v. d. Hulst zich nog
eens opnieuw van vele zijden kennen. Wij
wisten niet, dat „Lappertje Crispijn" van
Hullebroeck zóó mooi was. Een uitbundig
succes oogstte de kunstenaar met zijn schet
sen: de schoonmaak en de romantien van
1936, de eerste naar het leven, en de tweede
„prachtig gevonden"En eindelijk zag
Den Helder zich nog de eer van een primeur
toegekend in het splinternieuwe gedicht op
Juliana en haar Bernard.
Nadat de drie dames, die bij de rondvraag
iets op het hart bleken te hebben, beantwoord
waren, sloot mevrouw Terra te 11 uur, met
een woord van dank aan den conferencier,
aan mevrouw Wittelaar, die geaccompagneerd
had en aan de Pers, de welgeslaagde ver
gadering.
Aanrijding.
Gisterenmorgen had op de Bassingracht
een aanrijding plaats, tusschen een personen
auto en een wielrijder, waarbij deze aan
beide knieën werd gewond. De aangeredene
is aan het hoofdbureau van politie verbonden.
Proces-verbaal wordt opgemaakt.
Tegen verstopping zijn L e o p i 11 en een
mild en prompt werkend laxeermiddel, dat
uit zuiver plantaardige bestanddeelen is sa
mengesteld. Leonpillen hebben, zelfs in
chronische gevallen, sedert 20 jaar tot uitste
kende resultaten geleid.
Leopillen. In doosjes vanaf 20 ct. Bjj
alle apothekers en drogisten. ,(Adv.)
Beste Jozef,
Je zult wel eenige hiaten ontdekt hebben in
mijn correspondentie, die het gevoel gaven, dat
er in Indië niets meer gebeurde.
Maar dat gevoel is toch niet juist, want ik
kan je verzekeren, dat ondanks de kentering
naar den regentijd gaande (je kent die mis
schien nog wel) wij werkelijk geen tijd hebben
om daaraan te denken, want we vallen ook
hier van de eene verrassing in de andere.
Eerst hadden wij in Soerabaia de Vloot
dagen, zooals je weet, dewelke volgens de bur
gers een machtig succes oogsten.
Daarna, zooals gewoonlijk, de verjaardag van
Hr. Ms. de Koningin. Ik schrijf „gewoonlijk"
omdat iedereen, die in 'Indië is geweest, weet
met welke opgewektheid wij dit feest vieren.
Natuurlijk kunnen wij ons niet ontveinzen,
dat voor onze Koningin deze dag niet zonder
weemoed voorbij gaat door de gedachte aan
de Dierbaren, die Haar deze laatste jaren ont
vallen zijn.
Maar daar bereikte ons 9 September het
heug'lijk bericht: Prinses Juliana is verloofd!
Het enthousiasme, wat toen in alle lagen der
bevolking oplaaide, was onbeschrijfelijk. Er was
een algeheele verbroedering. Wildvreemde
menschen schudden elkaar de hand en spraken
ontroerd over de blijde tijding, 's Avonds hoor
den wij allen de Radiorede, uitgesproken door
de Koningin, de Prinses en Prins Bernhard, die
Hollandsch sprak notabene.
En toen barstten wij in feestvreugde uit.
Eerst kinderaubade, kinderen met lampions,
kinderfeesten, enfin alles was des kinderen is.
Alles buitengewoon aardig, alleen viel het ons
wel op, dat een zeker zon-verbrande gedeelte
der bevolking voorbij marcheerde met donker
blauwe lampions. Zou dit misschien verband
houden met de neiging van datzelfde gedeelte
dei; bevolking, om zich te pas en te onpas te
tooien met helkleurige satijnen gewaden, be
zaaid met loovertjes
Daarna 16 September de Bestuurswisseling.
Je weet, Jonker, dat ik de radio één van
de afgrijselijkste uitvindingen vind der heden-
daagsche techniek, maar ik moet je eerlijk
zeggen, dat zoo nu en dan ook wel zijn nut
heeft, want nu hoorden we ook weer de rede
vgn Zijne Excellentie de Jonge waarmede hij
het bestuur over deze Gewesten overgaf aan
den nieuwen Gouverneur-Generaal van Star-
kenborch.
Batavia had ook zijn Vlootdag en wel op
21 September. Het eskader voerde dezelfde
manoeuvres uit als hier, alleen zou de „Van
Galen" als extra-nummer eenige dieptebom
men schieten. Maar dit nu werd een verras
sing, want deze bommen kwamen door een
bedrijfsstoring veel dichter bij het schip
terecht dan verwacht werd. Daardoor ont
stond een lichte deining, waardoor het heele
kommaliewant aan stukken sloeg. Dit was
natuurlijk voor de gasten heel vervelend,
want nu waren ze verder gespeend van alle
koele dranken en ook van de snert en bruine
boonen met spek, die als extra attractie in
het programma vermeld stonden. De „Van
Galen" is toen maar met volle kracht naar
Batavia teruggestoomd om de van honger en
dorst versmachte gasten af te zetten, die zich
daarna op den vasten wal konden laven. Het
ruwe zeemansleven valt toch niet mee! En
of al deze emoties nog niet voldoende waren,
bereikte ons het bericht van de devaluatie van
den gulden. Wij, mannen, hielden natuurlijk
het hoofd koel, maar de vrouwen trachtten
een paniekstemming te ontketenen. Groote
papieren werden te voorschijn gehaald, waar
op ze met stompjes potlood calculeerden wat
zij zouden inslaan. Het resultaat was zooiets
van 3 blikken boter, 2 pakken zeep en derge
lijke onwaarschijnlijke dingen meer. Wij heb
ben toen geduldig uitgelegd, dat dit alles
onzin is en dat heusch de soep niet zoo heet
wordt gegeten als ze wordt opgediend. En
het bleek ook zou te zijn, want er werd
onmiddellijk van overheidswege ingegrepen en
de toko's, die toch hun prijzen exorbitant
verhoogden, werden zonder vorm van proces
gesloten.
Weliswaar is dit geen Marinebrief, maar
wat is er ook buiten de Marine om veel ge
beurd; ik beloof je, amice Kip, de volgende
week zullen we weer aandachtig de Marine
onder handen nemen.
Tot ziens.
tx.
PIET.
Zooals alle vischprijzen tengevolge van den
storm omhoog gingen, zoo was dit ook het
geval met den prijs der levende garnalen. Deze
liep te Amsterdam op enkele dagen dezer week
van 2.50 tot 3.per lit van 15 kilo.
Vermoedelijk waren deze garnalen in hoofd
zaak afkomstig van Texels reede, daar de gar-
nalenvisscherij bij IJmuiden wel niet kon wor
den uitgeoefend. Thans, nu het weer wat in
kalmer bedding is geraakt, zal ook daar wel
weer deze visscherij zijn uitgeoefend.
Volgens berichten in enkele bladen, klaagt
de handel nog steeds over den eenzijdigen aan
voer van visch. Vooral in de periode, dat de
stormen een spaak in het wiel staken bij de
visscherij, was er, zooals het verluidt, een te
kort aan rond- en platvisch. De export had
daardoor weinig beteekenis. Bovendien, zoo
heette het verder, was er voor de groote kwan
ta makreel en haring tenslotte geen voldoenden
afzet te vinden.
Deze laatste bewering lijkt ons echter even
mank te gaan, want wanneer er geen afzet zou
zijn, zouden de prijzen zeer zeker van deze
vischsoorten gaan duikelen. Het tegendeel
bleek het geval te zijn: de prijzen stegen zelfs.
En dan mag toch wel geconcludeerd worden,
dat men deze visch kwijt kan.
Het is opvallend, dat loggers en de z.g. kust-
booten den laatsten tijd zeer goede resultaten
weten te boeken en, met de korte reizen, soms
betere besommingen maken dan de groote
booten, die langere reizen maken. Het is dus
niet te verwonderen, dat ook de groote booten
zich meer toeleggen op de visscherij, die anders
door de kleinere schepen wordt uitgeoefend.
Alle schepen hebben zulke slechte tijden
meegemaakt, dat men zich er slechts in kan
Van Maandag 19 tot en met Vrijdag 23 October.
Gebouw Oostslootsïraat (ingang le Vroon
straat), van b tot 10 u. Natuur Historisch
Museum.
Vrijdag 23 October.
Nieuwe Kerk, 8.15 u. Kerkconeert.
Zaterdag 2b October.
Casino8.15 u. Uitvoering „Wiener Sünger-
Patria".
Tivoli, 2.30 u. Filmvoorstelling Nat. Hist.
Museum. „In het rijk der rendieren".
Zondag 25 October.
Casino, 8 u. Uitvoering „Wiener Sfeger-
knaben.
Dinsdag 21 October.
Casino8.30 u. Meisjeslyceum.
Woensdag 28 October.
Casino, 8.30 u. Marineconcert.
verheugen, dat ze thans een wat beteren tijd
doormaken.
De aalvisscherij op het IJselmeer en de
palingvisscherij in de Waddenzee worden min
der. De vangsten nemen beduidend' af. Voor
beide visscherijen loopt het seizoen op zijn
eind.
De aankomende maan is voor de vangst naar
de uittrekkende paling bovendien niet gunstig.
De storm mag voor enkelen wat beter zgn
geweest, er zullen er ook wel zijn, die hun
27)
>Jk begin langzamerhand te gelooven, dat
h even geheimzinnig bent als uw vriend
Kaye," plaagde zij, toen ze met den inspec
teur naar de garage liep. „U maakt altijd
Vage opmerkingen, en schijnt er bijzonder
handig in, menschen te kwellen."
Keating zei niets. Zwijgend stapte hij in
den auto en maakte het zich gemakkelijk,
Ihaar zijn gedachten waren ergens anders.
„De ouwe bus loopt nog prachtig, ver
trouwde ze hem toe, toen ze met een vak
kundige bocht de laan inzwenkte. „Hij is er
om gereden te worden. Gisteren heb ik mijn
Vierduizend mijl voltooid, en
Haar oogen vielen op den kilometer-
teder, en ze fronste haar mooie wenk
brauwen.
„Hoe ver is 't van de garage naar de
poort?" vroeg zij.
„Een goeie honderd meter. Hoezoo
„Wel, gisteravond toen ik thuis kwam,
stond de kilometerteller op vierduizend, en nu
wtjat hij vierduizend zes. Iemand moet en
wagen vannacht gebruikt hebben.
„Je oom?" meende Keating.
Barbara keek donker.
„Ik geloof haast, dat ik uw raad had
moeten opvolgen."
„Welken? Ik heb je er zooveel gegeven."
„Dat ik dat huis moest verlaten. Er ge
beurt daar iets, wat ik niet begrijp. Van
morgen waren ze allebei erg prikkelbaar, en
een paar onschuldige opmerkingen van mij
deden juffrouw Greer 't zoo wat op haar
zenuwen krijgen."
„Wat voor opmerkingen waren dat?"
Barbara dacht even na en herhaalde ze
toen.
„Lijken, hè?" zei Keating. ,,'t Is heel be
langwekkend."
„En vanmorgen, toen ik benden kwam,"
vervolgde Barbara, „trachtte Jan me in te
blazen, dat er iemand met mijn slaapmiddel-
tje geknoeid had een dubbele dosis er in
gedaan of zoo en ik zou wel eens willen
weten, wat hij daarmee bedoeld heeft. Ik had
hevige hoofdpijn, toen ik wakker werd, en
tevoren hebben die poeders die uitwerking
nooit gehad, 't Is heel raar."
,,'t Is echt Greer," zei Keating, en bleef
in gedachten verzonken, tot ze op de Reiga-
tesche markt waren. Daar zag hij iets, wat
hem aan de deugdelijkheid van zijn oogen
deed twijfelen. Bij den klokketoren stond een
man, die met onmiskenbaar pleizier naar
hem keek, en hem, toen hun oogen elkaar
ontmoetten, wenkte, waarna hij zich om
draaide en wegwandelde.
Met een droevige zucht stapte Keating uit.
„Ik dacht wel, dat 't te mooi was om lang
te duren," zei hij. ,,'t Valt me juist in, dat
ik noodzakelijk iemand moet spreken,
Barbara."
Hij meende een beetje teleurstelling te zien
in haar oogen en voegde er vergoelijkend bij:
„Ik zal je nog wel eens zien vandaag.
Waarschijnlijk kom ik, voor ik naar de stad
ga, nog even aan."
„Doe dat," noodigde Barbara. „Om eerlijk
te zijn, zit ik op 't oogenblik een beetje met
Barbara Teyst in m'n maag .Ik rekende op
u om me een beetje afleiding te bezorgen."
Keating betuigde, dat 't hem speet, maar
dat hij er niets aan doen kon, en nam netjes
zijn bolhoed af toen zij wegreed. Daarna ging
hij naar den man, die hem gewenkt had, en
plaatste zich wijdbeens voor hem.
„Ben je me nog altijd aan 't oppassen?"
vroeg hij.
Superintendant Kaye glimlachte beminne
lijk.
„Heb ik een veelbelovend tête k tête ver
stoord?" vroeg hij.
„Als je bedoelt een pleizierig ritje, ja. Wat
heeft je hierheen gebracht?"
„Ik dacht gisterenavond, dat 't wel eens
goed kon zijn, Marske House in de gaten te
houden, en heb den heelen nacht in de buurt
rondgezworven. Ik geloof wel, dat er iets ge
beurd is, maar ik heb het gemist."
Maar Keating was nog niet over zijn
ergernis heen. Hij beende naast zijn vriend
het plein over, en 't was niet moeilijk voor
Kaye, om zijn gedachten te raden.
„Je schijnt dat meisje van Teyst nogal
goed te kennen", merkte hij op.
„Aardig kind,' zei Keating.
„Meisje is een meer passende uitdruk
king," vond Kaye. „Overigens zegt Homerus,
dat de Grieksche dames haar leeftijd reken
den vanaf haar huwelijk en niet vanaf haar
geboorte. In dat geval zou Barbara niet ge
boren worden voor je met haar trouwde, zoo
dat je je tijd aan 't verkwisten bent met iets
dat niet bestaat."
„Als je denkt, dat ik een oogje op haar
heb, vergis je je toch. Mijn belangstelling in
haar is puur broederlijk."
Kaye keek zijn vriend vergenoegd aan.
„Het gewone ingenue-type, veronderstel ik
Door het lezen van detective-romans op hol
gebracht, en onder den indruk van de ma
gische tegenwoordigheid der C.I.D.?"
Inspecteur Keating werd nadenkend.
„Het is verrassend, hoe weinig het groote
publiek van ons weet."
„Dat is maar goed ook. Het is alleen maar
jammer, dat wij zoo verrassend weinig van
het groote publiek weten."
„Het weet niet eens veel van zichzelf. Dat
kind bijvoorbeeld wist niet eens, dat ze de
dochter van Ellie Steyning is."
„Heb je haar die onverkwikkelijke ge
schiedenis verteld?"
„Hoezoo onverkwikkelijk? De Steyning's
waren financieel naar de maan, en Ellie
trouwde Ralph om zijn geld. Het is heel ge
woon, er waren fouten aan beide zijden. Dat
is de gang van het moderne huwelijk."
„Op welk gebied je deskundig bent."
Keating deed, alsof hij niets hoorde, en
ging zijn pijp stoppen. Een poosje liep hij
zwijgend naast zijn vriend voort, toen vroeg
hij:
„En wat heb je vannacht in de buurt van
Marske House uitgevoerd Vlinders gevan
gen?"
„Nee, lijken gevangen."
„Lijken," zuchtte Keating. „Dat woord be
gint me te vervelen. Ik kijk ook uit naar een
lijk."
„Kom dan eens eerst naar dat van mij
kijken," noodde Kaye, en bracht Keating
naar het district-hospitaal.
Een paar minuten later stonden zij voor
Clem's stoffelijk overschot.
„Het lag in de bosschen bij Reigate,"
legde Kae uit. „Wie het daar verborgen heeft,
weet ik niet, maar hij heeft 't in elk geval
niet goed gedaan. Ik zag een schoen uit een
boschje steken. Als ik wist, hoe dat gezicht
geweest is, voor iemand het kapot heeft ge
schoten, zou ik Jan eens vragen, waar hij
gisterenavond met Barbara's auto naar toe
moest."
Keating keek hem eens aan.
„Als je dat wist," herhaalde hij langzaam.
„Weet je het dan niet?"
„Nog niet. Jij misschien?"
„Ik weet alles. Dat is was Clem
Wade. Hij had zich vermomd om de flat van
Larry te bewaken. Ik zou alleen maar eens
willen weten, wie hem zoo toegetakeld
heeft!"
„Ik dacht, dat je alles wist?"
„Dat dacht ik ook. Clem gaf den Strooper
de schuld, toen ik hem bij Larry op de stoep
vond liggen maar je hebt nog niets van
die historie gehoord."
Keating gaf een kort verslag van de ge
beurtenissen van den voorafgaanden avond.
„De Strooper dus," overwoog Kaye. „Dat
begint in elkaar te passen. Samuel."
Alleen als hij in diep nadenken verzonken
was, gebruikte hij Keating verafschuwden
doopnaam, maar de inspecteur deed alsof hjj
het niet merkte.
„Ik weet 't niet," zuchtte hij. „Ik dacht
ook, dat alles klopte, maar nu ben ik weer in
de war. Den laatsten keer, dat ik Clem ge
zien heb, was hij gewond, maar toen had hjj
toch nog een gezicht. Nu heeft hij maar een
half gezicht meer. Hij kan in dezen toestand
niet van Londen hierheen gekomen zijn, dus
is 't hier gebeurd en dat komt niet uit. De
Strooper was in de stad, gisterenavond."
„We zullen jou nog eens aan de Ronde
Tafel zien." .(Wordt vervolgd.)
