Een en ander over
hu welij kszeden
J
Huwelijks
gebruiken
in den vreemde
Ieder ras heeft zijn eigen
traditie
Als er bruiloft wordt gevierd
voltrokken en beginnen de feestelijkhe
den.
Ondanks de groote verscheidenheid van
huwelijksgebruiken door alle tijden en bij
de verschillende volkeren, treft toch bijna
overal een zekere overeenstemming in
sommige symbolische handelingen, die het
breken met de tot dusverre gevolgde le
venswijze, het scheiden van den ouden fa
miliekring en het binnentreden in een
nieuw levensperk karakteriseeren. Hiertoe
behooren de gewelddadige ontvoeringen
van bruid of bruidegom, het vastbinden,
het luiden bij de feesten, het zich verzetten
en huilen van de bruid en het veranderen
van de kleeding. Zoo moet in Engeland
het bruidspaar voor den ingang van de
kerk over een bank springen. Jonge man
nen dragen de bruid over den drempel van
het nieuwe huis. Uit deze zeden heeft zich
het gebruik ontwikkeld, dat de bruidegom
de bruid over de kerkdrempel heentilt.
In Frankrijk krijgt het jonge paar pap
te eten en wordt het huis van de bruid
stormenderhand veroverd.
In Japan wordt het bruidspaar 's mor
gens door familieleden afgehaald en op
een ossenwagen naar een in de nabijheid
gelegen heuvel gereden. In een kostbare
tent staat daar het beeld van den echtge
noot. Voor dit beeld staande zegent de
priester het huwelijk in. Elk der beide hu-
welijkscandidaten draagt als bij de Grieken
en de Romeinen een huwelijksfakkel in de
hand, die aan het einde van de ceremonie
wordt aangestoken.
Het gejuich der gasten begeleidt deze
symbolische handeling. Bij de Grieken
haalde de bruidegom de bruid in een ver
sierde bruidswagen onder gezang der gas
ten en bij fakkellicht in zijn huis en bij
de Romeinen was het gewoonte, dat de
bruidegom de bruid over den drempel naar
binnen droeg. Hier kreeg zij den huissleu
tel.
Bij de Mohammedanen komt het huwe
lijk zonder verdere formaliteiten tot stand,
door voor den kadi de huwelijksvoorwaar
den overeen te komen.
Hoewel er strenge voorschriften bestaan,
waaraan men zich stipt houdt, viert men
toch geen gezamenlijk feest. Anders is het
weer in Iran, waar na de feestelijke hu
welijksinzegening slechts de bruidegom
naar de gasten terugkeert om gezamenlijk
met hen te eten en te drinken.
Bij de Arabieren daarentegen wordt het
bruiloftsmaal door bruid en bruidegom
bijgewoond. Het is overigens een dwaling
te meenen, dat het koopen en rooven dgr
bruid slechts bij wilde volkeren gewoonte
is. Men kent deze gewoonten heden ten da
ge ook nog in Oost Europa en vooral in
den Balkan.
Hoe hooger de beschaving van een volk,
des te plechtiger zijn de huwelijksgebrui
ken. Wij laten hier natuurlijk buiten be
schouwing de gevallen van snobisme of
sensatiezucht, zooals die af en toe voorko
men.
Een huwelijksvoltrekking in het water,
zooals eenige jaren geleden tot vermaak
van het publiek in Parijs plaats vond, de
inzegening van een huwelijk in een vlieg
tuig en andere excentriciteiten zijn niets
anders dan een uiting van sensatiezucht.
Zij hebben niets met oude gebruiken en
heelemaal niets met beschaving te maken;
eerder kan men het verschijnselen van ver
val noemen.
Daarentegen hebben zich in China de hu
welijksgewoonten vrijwel weten te hand
haven. Overeenkomstig de positie, die de
vrouw in China inneemt, wordt zij door
den priester aan den man verbonden, in
tegenstelling met de gebruiken van het
avondland, die de gelijkheid van man en
vrouw in het huwelijk doen uitkomen,
wordt hier de tweede plaats, die de vrouw
inneemt, nog onderstreept. Toch is het
eigenlijke huwelijksfeest, waarftan de fa
len der ringen, tot in den Germaanschen
tijd teruggaan, slechts met dit onderscheid,
dat later de kerk de functie van het hoofd
der familie heeft overgenomen.
Vanzelfsprekend zijn de huwelijksge-
woonten in elk land weer anders. Wij wil
len enkele daarvan eens wat nader be
schouwen en beginnen dan met de echte
boerenbruiloft, zooals deze thans nog in
verschillende landen van Europa wordt ge
vierd.
Hier heeft men namelyk de eeuwenoude
gebruiken het zuiverst bewaard. Bij zoo n
echte boerenbruiloft komt heel wat kijken;
het is een plechtigheid die verscheidene da
gen in beslag neemt.
De eerste dag is de „trouwdag". Tegen
elt uur roept feestelijk klokgelui de dorps
bewoners naar de Godsdienstoefening, waar
de geestelijke het huwelijk voltrekt; dit
gebeurt onmiddellijk na de preek. Dan trek
ken de bruiloftsgasten naar het bruilofts
huis, waar een feestelijke maaltijd plaats
heeft. De muziek speelt, en men eet heer-
BIJ DE ILLUSTRATIES:
van het dorp, spelen daar nog een vroo-
lijke deun en de boerenbruiloft behoort
weer tot het verleden.
Vijf feestdagen nu, een verbond voor
het leven, dat in den regel slechts harden
arbeid en ernstige uren brengen zal, mag
wel door langdurige feesten worden inge
wijd.
Wordt de boerenbruiloft bovendien in de
plaatselijke kleederdracht gevierd, dan is
ze eerst recht het aanschouwen waard.
Waar men ook in de wereld rondkijkt,
bij blanke of gekleurde cultuurvolkeren, of
bij de ongecultiveerde zwarten, overal
wordt het huwelijksfeest in uitgebreiden
familie- of vriendenkring gevierd.
Bij de Brahmanen in Bi;itsch-Indië wordt
het bruidspaar voor de inzegeningsceremo
nie bij het vuur gezet. Men bindt beiden
met een zilveren koord aan elkaar vast en
legt een gevouwen doek tusschen hen in.
Een priester bedekt hun hoofd met palm
bladeren en geeft hun den zegen. Is de
band weer losgemaakt, dan is het huwelijk
Links boven:
In Londen mogen de Towerwachters, hun
dochters, als zij de bruid zijn, in hun oude
uniform naar de kerk leiden.
Links:
Bij vele boerenhuwelijken brengt de bid
der voor het huwelijk een heilwensch uit
op het jonge paar.
Rechts boven:
In Korea brengen de familieleden bruid en
bruidegom eerst op den dag der huwe
lijksvoltrekking in den tempel bij elkaar.
Tot dat oogenblik kenden zij elkaar niet.
Daaronder:
Voordat bruid en bruidegom zich in China
naar den feestdisch begeven, fluit een
priester op een oud instrument een lied.
Rechts:
Een Slezisehe bruiloft. De bruidsmeisjes
geven de bruid kleine bruidsbouquetten.
milie als regel deelneemt, vol plechtigheid
en wijding.
Zooals ons het Verre Oosten over het al
gemeen vreemd gebleven is, staan wij ook
vreemd tegenover zijn zeden en gebruiken.
Het gebruik in Korea, dat de bruidegom
zijn bruid eerst kort voor het huwelijk aan
de deur van den tempel leert kennen, waar
ze naar hem toegebracht wordt, is voor on
ze begrippen onaanvaardbaar.
Ook het huwelijk bij de Lappen is heel
merkwaardig. Op den trouwdag verzame
len de familieleden zich bij den vader van
de bruid en ontvangen van den bruidegom
geschenken, in overeenstemming met zijn
welstand.
Hier doet zich dus het zeldzame geval
voor, dat men op het huwelijk inplaats van
cadeaux te krijgen, deze zelf geeft.
Op weg naar de huwelijksvoltrekking
moet de bruid een bedroefd gezicht trek
ken, en aan het bruiloftsmaal moet iedere
gast zijn eigen eten meebrengen. Bij de
natuurvolkeren ontbreken de huwelijksce
remoniën. Zoo is het huwelijk van een ne
ger heel nuchter. Zoodra de huwelijkscan-
didaten de toestemming van hun ouders
hebben gekregen wat pas na het voldoen
van den verlangden koopsom geschiedt,
gaat het paar eenvoudig samen wonen.
De neger beschouwt het huwelijk geheel
als een zaak, die hem voordeel brengt.
Waarmee echter niet gezegd wil zyn, dat
zij de gelegenheid om feest te vieren on
gebruikt voorbij laten gaan. Bij de natuur
volkeren is het trouwen echter meer of
minder een zaak, de man krijgt op deze
wijze een goedkoope arbeidskracht.
Zoo trouwen de volkeren, zoo wisselen
zeden en gebruiken op den dag, waarop
twee menschen den band voor het leven
sluiten.
GEBRUIKEN IN OOST-AFRIKA.
Ten westen van het door Speke ontdekte
Nijanza- ofwel Oekerewa-meer liggen de
Sultanaten Karagoeh en Oeganda. Wan
neer de Sultan van laatstgenoemd land zijn
leger bijeenroept, moet ieder krijgsman een
ei meebrengen en dit aan den vorst af
staan. Zijne Majesteit alleen heeft het
voorrecht het hoofdhaar in een smalle,
rechtopstaande streep in den vorm van 'n
hanekam te dragen. Dit na te volgen is
ten strengste verboden, maar ook het ge-
heele afscheren van het hoofdhaar mag op
den gewonen Oegandiër niet worden toege
past.
In Karagoeh mogen alleen de vrouwen
van den Sultan katoenen garens gebruiken.
Aan de vrouwen, die buiten het Hof leven,
is dit op straffe van dood verboden. Zij
moeten te dien einde banaanvezels ge
bruiken om hun kleeren te naaien.
In geen land, bij geen volk ter wereld
verloopt de huwelijksdag zonder feestelijk
heid. Het huwelijk is naast de geboorte de
gewichtigste gebeurtenis voor alle men
schen, tegenwoordig en sinds onheugelijke
tijden. Het is daarom geen wonder, dat de
meest uiteenloopende gebruiken en cere
moniën op dien gewichtigen dag plaats
vinden. Het huwelijk immers geeft het le
ven een nieuwe richting en een nieuwe
beteekenis, het is omgeven met een glans
van vreugde en verwachting voor de toe
komst. Geen huwelijk zonder feestelijkheid,
maar ieder trouwt anders. Het eene paar
heeft genoeg aan den korten weg naar het
stadhuis, het andere viert de bruiloft in
den kring van familieleden en vrienden.
Ieder volk en ieder ras heeft zijn eigen tra
dities, die zich voor een groot deel tot op
den huidigen dag hebben weten te hand
haven.
Laten wij eens even nagaan, hoe onze
Germaansche voorouders den band voor
het leven sloten. Ook bij de Germanen
was de invloed der familie en het feest het
grootst bij de trouwplechtigheid. Niet de
priester wijdde den nieuwen band, maar
op den dag der eigenlijke huwelijksvol
trekking verscheen de bruidegom bij de
ouders der bruid, die toentertijd het recht
hadden het huwelijk desnoods met geweld,
door te zetten.
De vader sprak, nadat eerst de ringen
waren gewisseld, een verbindingsformule
uit, waarbij hij den schoonzoon op het hart
drukte zijn dochter te eeren en lief te heb
ben. Het naar huis voeren der bruid volg
de gewoonlijk pas later, evenals het eigen
lijke huwelijksfeest, waarop naar hartelust
gesmuld, gedronken en pret gemaakt werd.
We zien dus, dat de grondslagen van onze
tegenwoordige huwelijksgewoonten oeroud
zijn, dat zy met inbegrip van het uitwisse-
MP
lijke gerechten. De tweede dag is het „ge
schenkendag". Dan brengen de bloedver
wanten aan het jonge echtpaar hun ca
deaux, en wordt de vrouw het zoogenaam
de „sleutelgeld" ter hand gesteld. Men
klinkt met elkaar en het feest wordt voort
gezet.
De derde dag geldt als „gekkendag". Al
le gasten, die probeeren zich ergens te ver
bergen om uit te rusten van het eten en
drinken der voorafgaande twee dagen, wor
den onder luid gejuich te voorschijn ge
haald en met muziek en gejubel naar het
bruiloftshuis terug gebracht. Is deze dag
ten einde, dan zijn de feesten nog niet af-
geloopen.
Er volgt nog een vierde, de „moppen-
dag". Bij het middagmaal krijgt men al
leen gebraden vleesch, terwijl er steeds
door allerlei grappen worden verteld,
maar er wordt gelachen en gedanst als op
de voorgaande dagen.
Eindelijk komt de vijfde dag. Men
noemt hem den „verdwijndag", omdat de
eene gast na den andere de vermoeienis
sen niet meer baas kan en naar huis wag
gelt.
♦De muzikanten gaan mee tot het eind
