De Brabantsche Brief
van
Met Hr. Ms. „Java" naar Spithead
Onvergetelijk schouwspel - Hartelijke ontvangst van den
Nedcrlandschen kruiser - Onze „Staf" als
„Stimmungskapelle" en
kaartclub
Ulvenhout, 20 Mei 1937.
Amico,
Hendrik hiette-
n-ie van voren,
den tiep, dien 'k
in m'nen .optocht'
van tiepen en
tiepkes zetten mot
deuze week. En
van z'nen achter
naam, allee, daar
mot ik 'n bietje
fantasie bij van
pas brengen want
nouja!
Koezijn, za'k
maar zeggen
Hendrik Koezijn. 't Komt er nie veul op
aan, want den naam, door hum hier al tij
gedragen, waar iedereen 'm bij kende, tot
't kleinste kind toe, dieën naam was gaai-
anders. 7,« noemden 'm hier: „Hein de
Krant". Hat wist ie eigens ok. En zonder
nou te willen beweren, dat ie trotsch was
op deuzen naam, er onder gebukt ging ie
toch ok nie, want hij hoorde tot dieën troep
van 't menschdom, die geren den faam ge
niet van „alles" te weten! Dat was 'nen
soortement van artistieken trots van hum.
„Alles" iets eerder weten, dan 'n ander,
beter weten, dan 'n ander, dat doe 'm veur
zijn gevoel onderscheien van z'n mede
schepsels: 't is datte wat ik bedoel te zeg
gen mee „artistieken trots."
Hij is begonnen als „meneer Koezijn,"
toen ie hier op 't, durp binnenwaaide.
„Binnenwaaide" valt ok weer maar nie
zóó uit m'n potlood, want meneer Koezijn
was hier, veur we wisten wat we veur 'nen
nuuwen dorpsgenoot hadden binnengekre
gen aan hum. Volgens den verhuiswagel
kwam is iever^ns uit „Holland" vandaan
en volgens z'n naamplaat hiette-n-ie H.
Koezijn. En wat uit „Holland" komt,
noemen ze nog al lichtveerdig „meneer"
hier. Dat komt, omdat Hollanders naar ons
gedacht zoo deftig praten. Iemand die b.
v. teugen oe zeet: „wat staen hier 'n
pracht van beukenboumen in die laen
langs 't bosch," antwoordt ge niet mee de
woorden: „ja buurman, schoonder liuuken
staan er nieverans, dan in deus eikendreef!
Neeë, dat doen ze hier nie, Dan zeggen
ze: „ja meneer?" draaien d'r eigen om,
mee 'nen „goeienavond' en vertellen thuis
dat dieën Hollander maar kwaaioogen mot
hebben.
Meneer Koezijn kuierde veul. 'k Zou wil
len zeggen: „hij rentenierde opzichtig.
Want altij liep ie langzaam, mee de han
den op den rug en 't petje veul onwen
nig op z'n hoofd. Dat hoofd was moor op
'n hoeike gebouwd. Waaraan ik dat zien
kost? 'k Weet 't eigens nie, maar ik zag 't
duidelijk, 'n Pet mot ge kunnen dragen!
Anders ziet ge 'r altij mee uit als 'nen
generaal-op-vacantie en da's meestontijen
'n onhandig gezicht.
Of amico, hebt ge nog nooit, al was,
't maar op 'n krantprenteke, „den" gene
raal gezien op een of anderen landdag,
mee z'n petje op? Dat petje lee dan net
op zoo'nen mensch z'n hoofd, of 't erop ge-
werld is uit de boomen, zonder dat ie 't
te weten is gekomen. En zóó was 't ok mee
„meneer Koezijn." Die z'n petje lag ok op
zijnen kop als 't stofdoekpropke boven op
'n heilig beeld, lest in de kerk. Toen had
Krist Stoffers 't daar laten liggen. En la
ter vertelde-n-ie me: „Dré, daar ha'k me
nou gek naar gezocht, naar dieën stofdoek!"
Maar genogt over Koezijn z'n pet. Laten
we liever 'ns onder de kiep kijken! In z'n
fieselefasic.
't Was 'nen vijftiger, zoo te zien, mis
schien 'nen zestiger, die er jonk uitzag. Ja
ge waart nóóit zeker van Hein de
Krant, want hij was 'n bietjehoe zal
ik dat nou zeggen'n bietje „kladach
tig",' „schuiverig", „glibberig"
Glibberig, ja, da's 't sjuuste woord. Z'n
welgedane, tevrejen kopke blonk veul. Veur-
al als ie lachte. Dan builden z'n wanges-
kes onder de oogen en lachten mee. Lichte
grijze oogen had ie, mee 'nen donkeren
stip, sjuust als de duiven. Wenkbrauwen
was nie op gerekend, snor en baard kwa
men evenmin voor op den inveu*o"f® van
z'n signalement. Kinnen: 'n paar te veul en
daarom was z'n boordeke meestal gezoomd
mee 'n zwart-vet bieske.
Ja hij was weinig trotsch op z'n klee-
ren. Nou is 't 'n feit: de meeste menschen
zijn altij maar trotsch op één ding. D'n
dichter or> z'n versjes, dus poetst ie nooit
z'n -schoenen. D'n soldaat op z'nen uni
form, dus poetst ie veur den dichter mee!
En genéért z'n eigen veur versjes.
D'n politieker hee ok maar één ideaal:
'nen Kamerzetel, n' ideaal dat als 'n pioen
roos in knop komt, bij de eerste voorkeur
stem veur "enieenteraadsHd veur TTvlecloten
D'n zakeman hee één ideaal: z'nen con
current opvouwen. En daarveur vergit ie
te slapen, te lachen, z'n vrouw en z'n kin-
ders.
En zoo hebben de meeste mensch meestal
éénen trots, één min of meer hartverhef
fend ideaal, waarveur ze alle andere din
inaar naar oewen jongsten bediende die
maar naar oewen jongsten bediedee die
„stil-verloofd" is. Hij plakt alle postzegels
scheef. (1000 zoenen!) En dan boft ge nóg
amico! Want als z'n hart vol is van voet
bal inplek van 'n Truike, dan, nou, dan
kunt ge beter eigens postzegels plakken en
bodschappen doen en oewen knecht maar
ééns per week zien. (In 't Maandagmemen
blad, op 'n prenteke.)
Maar allee, ik vergeet telkens m'nen Koe
zijn, die daar zoo smakelijk op z'nen kuier
was onder 't buukenloover van d'eikendreef
Z'n vestje was tekort. Kost d'n kleermaker
nie helpen. Zat 'm in 't kogelbuiske, waar
boven 't vestje in plooien trok. Dus scheen
er tusschen z'nen broeksband en z'n vest
altij zo'n huiselijk randje overhemd, „don-
kerwit." En z'n broeknou als ik die
broek alléén teugen zou komen, leeg bedoel
ik, zonder Koezijn er in, k was in staat
om te zeggen: „navend, Koezijn!" Die broek
was Koczijn op-cn-top: slorzig, vettig, blin
kend, geplooid, lachend! Tevrejen over d'r
eigen!
Koezijn wierd Hein Koezijn, na dat ie
veul gekuierd had en mee iedereen had aan
gepapt. Hij sprak oe aan over oewen prach-
tigen savoyenkool die daar in 't boerenkool
veld stond, over den schoonen bloei van
oewen kersen, daar in den pruimenboogerd,
veurspelde 't weer (naar den radio, dus ge
wit,) hij wist een en ander van kwaaien
droes bij 't vee, dat ie aan de hoeven zocht,
inplek van in de neusgaten, afijn hij begost
aardig op de hoogte te raken van 't boeren
bedrijf (docht ie) hoewel 't verschil tusschen
mais en terwe, rabarber en kroten z'n
grootste struikelblokken bleven in de agra
rische wetenschap.
Toen was ie Hein Koezijn, want aan z'n
.Hollandsch" waren we ondertusschen ge
woon geraakt.
In ons kerkske kwam ie nie en daar had
ie twee doorslaande motieven veur: le. was
ie nie Romsch en 2e wist ie alle.s veul be
ter, dan de domené's.
Wij hier, wij hébben 't nooit zoo op zulke
.godsgeleorden". Ze mengden altijd den sa
voyenkool uit den boerenkoolakker, mee
godsdienst, politiek en 't nuuwke van de
meid van Boer Broks, te veul deur mal
kaar't Is ons te... te... te geschift, za'k
maar zeggen.
En zoo wierd Hein Koezijn langzamerhand
Hein de Krant. Want hij „wist" zooveul!
Over Hitier sprak ie, of ie mee 'm ge
knikkerd had. Over den Moes of ie elke
week 'n kaartavond ie had bij den Moes
thuis, Over 't geloof, of ie gisterenavond
nog 'n vertrouwelijk protje had g'ad mee
Onzenlievenheer en waarbij ze 't er over
ééns gewist waren, dat Hein toch wel iets
beter den weg naar den Hemel wist, dan
Ds. Koudijzer.
Kranten? Daar was maar één krant, de
zijne! Die was zóó onafhankelijk, dat ze
mee alle winden meewaaide.
Politiek? Daar was maar één partij! De
zijne. Die nie in de Kamer zat.
Kunst? Hij was verleien week Rembrandt
nog teugen gekomen, d'n vent zag er nie
veurdeelig uit; concurrentie van 't gefuute-
its.
Maar jah! Ge kunt nie altij en eeuwig
praten over politiek, godsdienst, kunst en
zo'nen aard van dinges!
Sport!! Ök 'n plazaant onderwerp veur
Hein de Krant! Alle vijfde secondes had ie
in z'nen kop; 't was alleen de vraag of ze
in de goeie volgorde stonden.
Hein de KrantAchèrme, zoo veur-
naam neergestreken tusschen wat eenvoudi
ge Brabantsche menschen, hij begost rap
veul mooie veeren uit z'nen trotschen steert
te verliezen.
Want als wij iets hadden hooren verluien,
of als er 'n gerucht gevezeld wierd en nie
mand 't fijne ervan wist, dan zee er al rap
eenen: „vraag 'ns aan Hein de Krant". En
dan lachten de anderen...! En als ge zo'nen
naam hebt, amico, den faam van „liegeh of
t gedrukt staat,,' dan kunt ge zoo deftig
Hollandsch praten als ge wilt, maar dan is
oew rippetatic naar de kullekes!
En.hoe kwam 't?
Hein Koezijn docht dat ie 't nooit schoon
genogt vertellen kost, als ie weer 'n nuuwke
opgedaan had.
Kwam ie van de stad en was ie daar teu-
gengekomen 'n stelleke smerige kinders,
die moe rooie, oranje en allerhanden sjer
pen en rommel zich hadden opgetuigd en
mee potdeksels en vuilnisbaken „muziek"
hadden verwekt, dan vertelde-n-ie in Ulven
hout rond, dat er in Berda 't een of ander
„volksfeest" gevierd werd.
Was er wezenlijk iets gaande, maar ging
Hein de Krant er nie mee accoord om d'cen
of andere duistere reden, dan zweeg ie, wist
ie van niks.
Hij wist dus zelfs zwijgende teliegen!
Wierd ie op 'n leugen getrappoerd, dan
trok ie z'n broek op, over zijnen buik,
draaide ergens 'n geheime veer los, zoodat
z'nen gladden kop in lachplooien ging staan
en dan wist le aan z'n leugen 'nen mouw
te passen, die eiken kleermaker 'm benijd
zou hebben!
Hij bekeek de dingen en gebeurtenissen
deur 'n vergrootglas of... verkleinglas, al
naar gelang 't in zijn kraam te pas kwam!
En daar ie z'n mondje gezellig verscholen
tusschen welgedane vetbelletjes, nogal vlot
roeren kost, had ie altij'n spanneke mee-
smeulende dorpelingen om zich henen, die
luisterden, zwegen, malkaar aanstieten en
weer wegdrentelden.
Maar... 't gevaar bestond toch, dat er altij
'n leugentje kost blijven haken in den kop
van een of anderen sufferd, die z'n eigen
harsenpan nie werken liet
En zoo was Hein de Krant, naar mijn ge
dacht, toch nog 'n gevaar!
Ondertusschen kuierde-n-ie mee de dikke
handje op z'nen rue 't durp rond, nam veur
burgemeester z'n petje af tot benejen z'nen
buik groette den veldwachter op z'n
Fransch en riep: .nsjoer", sprak den Fielp,
't raadslid aan mee „waerde Beeckers" riep
naar mij: „hallo, den Dré" salueerde den
Jaan mee „zoo"? en meneer pastoor mee 'n
tilcske aan z'n pet en de woorden: „middag
pastoor", den Blaauwe bleef ie uit den weg
en zoo had ie veur iedereen n ampart uitge
kiend „beleefdheidje" in petto.
Maar 't gezag hield ie in de gaten. Den
•burgemeester mee z'n petje, den veldwachter
mee sigaren, de raadslejen mee kameraad
schappelijkheid: „m'n waerde Beeckers!"
Iedereen hing ie den strot uit en niemand
zee 'm dat. Hij was te glibberig om vast te
pakken.
Dat dee den Blaauwe dus!
Op 'nen Zondagmiddag zaten we in de
„Gouwen Koei" en' de wacht was op den
Blaauwe Hein Koezijn was ok present stond
schoone verhalen te vertellen over de meid
van boer Zusenzoo die enzoovoortsnie
veul moois maar n verhaal dat er in de
kroeg ingaat als koek-mee-boter! We moes
ten 't maar nie verder vertellen, Hein had't
uit goeie bron enneveur boer Zusenzoo
was 't ok zoo lollig nie't Is 'n particu
liere angelegenheid", zoo besloot Hein: „en
wat heeft daer 'n ander eigenlijk ze mond
mee te spoelen.'
Ochja, Hein de Krant was „breed" van op
vatting. Dus brocht ie veul terug tot de par-
ticulieritëit!
Z'n waneeskes builden, z'n kopke gloeide
rossig, z'n duivenoogskes glansden. Hij was
op z'n vetst.
Daar kwam den Blaauwe binnen.
„Ochèrme, Hein, wat stade gij weer te lie
gen!" riep den Blaauw, nog bij de deur:
„middag allemaal!"
Nou, amico, ge mot teugen 'nen dief
nooit zeggen dat ie steelt, want dan is ie
zwaar aangetast in z'nen ponteneur.
Hein de Krant ging dus verhaal halen.
„Slaet dat op mij, onbeschaemde rekel?"
vroeg Hein, nogal overbodig, aan den
Blaauwe, want niemand twijfelde eraan, op
wie 't sloeg.
„Ja,"" zee den Tiest; „op jou kletsmajoor!"
Meteen ging ie aan ons tafeltje zitten,
om te proppen. Mee zijnen rug naar Hein
toe.
„Thoppunt...! Je weet niet eens wat ik
Vertelde!"
„Leugens!!'" Zee den Tiest: „want ge
hebt nog nooit één waarheid verteld,
Hein den Leugenèèr!"
Op slag had Hein 'nen nuuwen naam!
Hein d<? Leugenèèr! Hij was dikkels van
naam veranderd .Meneer Koezijn, Hendrik
Koezijn, Hein Koezijn. Hein de Krant..,
maar Hein den Leugenèèr kleefde aan 'm
vast, als de vetvlekken op z'n vest.
„Mannen," riep Hein: „ik roep jullie alle
maal- tot getuigen! Heb ik ooit, ooit gelo
gen?"
En toen gebeurde er iets geks!
Ze hadden allemaal staan luisteren naar
't moelengeVecht, tusschen den Blaauwe en
Hein den Leugenèèr, maar nou keerden ze
stuk veur stuk d'r eigen langzaam om,
lachten 'ns en den eene ging bjljartcn, den
anderen kaartspeulen, den. derden dronk
'ns en den vierde riep; „aannemen". Onder
wijl hadden ze 't allemaal op d'r oogen,
die veul knipperden.
Wij waren al begonnen te kaartspeulen
en daar wierd gin woord bij gezeed. Alleen
onder tafel, daar smoesden" de voeten 'n
bietje onder malkander.
In 't heele caféke was 't trouwens stil.
De kaarten kiekten teugen de tafel. De mi-
jertballen Hepen mee zachten dreun over
't laken. En achter bij den toog, daar
wierden de glaskes mee'nen natten tik op
den nikkelen afdruiper gezet.
En Hein d'n Leugenèèr stond „ergens"
in 't luchtledig naar asem te snakken
Toen temidden van die stilte.^nep den
Blaauwe ineens, mee 'n „gewone" heldere
stem: „en as ge soms verhuizen gaat. Koe
zijn.... 'k wil oe geren helpen, horre!
'k Had 'n bietje meelijen mee Hein de
Krant. Al z'n „abonné's" zeeën 'm tegelijk
op...!
„Boerentuig!" barstte-n-ie toen uit. Mee
twee stappen was Hein d'n Leugenèèr bij
de deur. mee 'nen kwats van de deur stond
ie buiten en veur 't eerst zag ik 'm flink
deurstappen, langs 't raam.
„Pas!" riep den Blaauwe.
„Da's veul opluchting," zee den Fielp.
„Leve den Blaauwe," riepenze aan de
biijert.
„Hier 'n borreltje veur noppes," zee Kee
teugen den Tiest.
Nog 'n maandje kuierde Hein Koezijn deur
't durp, 't wierd daarveur veul minder, z'n
petje ruilde-n-ieveur 'n hoeike en toenkwam
den verhuiswagel weer..!
Ik denk dat ie terug is naar Holland
ieverans en daar steuvig uitpakt over „dat
Brabantsche Boerentuig".
Maar allee wij zijn 'm kwijt deuzen
figuurzager-aan-de-Waarheid!
Da gekke pensioenpetje.... 't was gin ge
zicht. Dèèri
Maar nou, amico, nou schei ik er toch
Cfttastrophe In het kippenhok.' -
Haan: „Mooi ia dat! Allemaal eend»,
wat zullen de menschen wel van on* h
ij»
nvaat V
af. Dien dikken leugenèèr had zóóvml
plek noodig, m'n papier is meer dan vol!
Veul groeten van Trui en als altijd
haarke minder van oewen
t a. v.
DHé.
ZONDAG 23 MEI 1937.
Hilversum I.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.05
NCRV. 7.45—11.00 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gewijde muziek (Gr.pl.).
10.20 Evang. Luthersche Kerkdienst. Hierna
gewijde muziek (Gr. pl.),
12.15 KRO-orkest.
1.00 Boekbespreking.
1.20 R.K. A capella koor uit Wijk aan Zee en
Gramafoonmuziek.
2.00 Godsdienstonderricht voor ouderen.
2.25 Reportage Voetbalwedstrijd.
4.15 Declamatie.
4.30 Causerie „Maria. Toevlucht in nood".
4.55 Sportnieuws.
5.05 Gewijde muziek (Gr.pl.).
5,20 Nederd. Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (Gr.pl.).
7.45 Sportnieuws.
7.50 De KRO-Melodisten m.m.v. solist.
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 De Twinkling Three.
8.40 Vervolg van 7.50.
9.00 De Twinkling Three,
9.10 Gramofoonmuziek.
9.30 KRO-Kamerorkest en solist.
10.10 Lezing „Het Huwelijk (VI)".
10.30 Berichten ANP.
10.4011.00 Epiloog.
Hilversum H.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.0012.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Postduivennieuws.
(Van onzen spcialen correspondent aan
boord van den kruiser).
Het is dien morgen alles gegaan als in
een film: het vertrek, het bijzonder har
telijk afscheid, de juichende menschen-
menigte aan den wal en de buitengaats
gesleepte „Java".
Een droom van Plnksterwarmte en
Pinksterzon.
En ineens beseften wij, dat we langs Nieu-
wediep stoomden met 17-mijlsvaart, langs
Nieuwediep, dat zich te koesteren lag in het
voorjaar.
Het is een korte, maar niet minder prettige
reis geweest naar Spithead: en dat voor ons
allen, want het meerendeel loopt hier aan
boord rond met het zalige idéé op tropen-
recès te gaan en niets is in staat, zelfs dub-
belzware dienst niet, hierdoor het humeur van
Janmaat in discrediet te brengen.
Voorspoedige reis.
Over de reis zullen we kort zijn: het was
heerlijk weer, wat winderig misschien later
op den dag, maar er was geen enkele sensatie
te boeken. Gelukkig ook maar, want er
heerschte een bijzonder prettige stemming
aan boord. Al spoedig waren we in de buurt
van Spithead, doch gezien het feit, dat we
eerst Dinsdagmorgens voor anker mochten
gaan, hebben we hier eenige uren moeten
rondkruisen.
De Staf „houdt er de moed in".
Van vervelen was geen sprake: zooals men
weet was de Marinekapel aan boord en onder
leiding van kapelmeester Leistikow werden
diverse malen de gehoororganen van de op
varenden op bijzonder prettige wijze gestreeld.
Het applaus was dan ook niet van de lucht,
en nog minder de andere tevredenheidsbetui
gingen voor onze geuniformde kunstenaars.
Wèl geld en geen zorgen.
Met name het schlager-repertoire van
de Staf ontlokte ontzaglijken bijval, en
vooral toen daar schoone wijzen klonken
van „We gaan weer wandelen", „Geen
geld en toch geen zorgen" en diverse an
dere. Het laatste werd prompt verbasterd
tot „Wèl geld en geen zorgen", omdat
men zich plotseling herinnerde, dat het
vette spaarpotje uit de Oost zich in nog
vr(jwel ongeschonden staat aan den Nieu-
wediepschen wal bevondhetgeen een
bijster opwekkend vooruitzicht is
Na deze intermezzi verstrooiden de muzi
kanten, die zich als waren het oude varens
gasten, reeds bij ons genesteld hadden, zich
en gaven zich over aan hazard-spelen, waarin
deze luytfen grootmeesters z(jn
Het „Java"-record...
In dit verband merkte iemand op, dat, hoe
wel de „Java" waarschijnlijk niet het grootste
schip zal zijn, dat te Spithead arriveert, men
toch het genoegen zal hebben het record te
kunnen boeken van den diksten stafmuzikant
te bezitten van alle vloten van moeder aarde
tezamen. Hetgeen óók wat waard is.
Onvergetelijke oogenblikken.
Den volgenden morgen naderden we de
reede te Spithead. Het weer was heiig, maar
vóór ons uit bespeurden we toch reeds tien
tallen oorlogsbodems, die op keurig gelijke
afstanden voor anker lagen.
Kort daarna zaten we midden tusschen
deze ontzaglijke vloot in en beleefde men een
sensatie, die we nimmer zullen kunnen ver
geten: Imponeerend en met groot vertoon van
macht lag daar een enorme vloot, zoover het
oog reikte.
Één onafzienbare rij van slagschepen,
groote kruisers, idem van kleiner for
maat, vliegtuigmoederschepen, torpedo
jagers en tal van andere typen oorlogs
schepen.
Daarboven, snorrend en ronkend, een
ontelbaar aantal vliegtuigen, overal esca-
drille's van 9 stuks.
Het was ongetwijfeld let» wat men on
vergetelijk mag noemen, en waar we niet
aan uitgekeken raakten. En dan moet
men weten, dat dit slechts een deel was.
In totaal zijn er 250 oorlogsschepen te
wachten, waarvan het leeuwendeel tot de
Engelsche vloot behoort.
Treffende ontvangst van de „Java".
Als we door dit front van schepen varen,
klinken overal de klanken van onze nationale
hymne op, iets wat hoogeljjk geapprecieerd
wordt. Het doet je beseffen, dat men wéét in
het buitenland, dat ons land, zij het slechts in
geografisch opzicht klein, kan verwijzen naar
een grootsche historie.
En dat men onze komst waardeerde, daar
bij Spithead, ook al bezitten wij dan geen ge
weldige „distroyers", zooals de Engelschen
en Amerikanen.
In Portsmouth.
Des avonds waren we in Portsmouth en
kreeg men verlof tot passagieren.
Het is een aardige stad, maar gezien het
feit, dat schrijver dezes reeds vroeg binnen
moest zjjn, heeft hij er slechts een zeer opper
vlakkige kijk op gekregen.
Merkwaardig was in Portsmouth de ziekte
van handteekenlngen-verzamelen. De jeugd is
daar in nóg heviger mate mee besmet dan bh
ons voorheen met het sigaren-bandje. Tot
veivelens to heb ik dan ook m'n slgnature op
stukjes papier en cahiers moeten krabbelen
In een volgend artikel bijzond: heden over
de eigenlijke vlootrevu.
9.05 Tulnbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie „Van Staat en Maatschappij",
10.00 Zondagsschool.
10.30 Protestantsche Kerkdienst.
12.00 Orgelspel.
12.10 Fllmpraatje.
12.35 SolistencencL-rt.
I.15 Kovacs Lajos' orkest.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Gramofoonmuziek.
2.45 Radiotooneel.
4.15 Het AVRO-Dansorkest.
4.45 Sportreportage.
Hierna Sportnieuws ANP.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.00 Sportpraatje.
6.15 Sportnieuws ANP.
6.20 Gevarieerd programma.
7.00 Les Ménétriers.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Het Omroeporkest en soliste.
In de pauze: Declamatie.
9.20 Radiojournaal.
9.35 Toespraak.
9.45 Omroeporkest, Kovacs Lajos' orkest,
orgelspel en gramofoonmuziek.
II.00 Berichten ANP, Hierna AVRO-Dans
orkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
MAANDAG 24 MEI 1937.
Hilversum I.
NCRV-tJitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie, gewijde muziek
(gr.pl).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Orgelconcert.
2.00 Sopraan en piano.
3.00 Causerie over kamerplanten.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Alt, piano en cello.
6.306.55 Vragenuur.
7.00 Berichten.
7.15 Vragenuur. (Vervolg).
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling S.O.S.-B®
8.15 Gramofoonmuziek.
8.45 Moedig voorwaarts, causerie.
9.15 Concert m.m.v. dames- en kinderkoor
solisten en orkest.
10.15 Berichten AN/,
10.2012.00 Gramofoonmuziek.
Hierna: Schriftlezing.
Hilversum H.
Algemeen Programma, verzorgd door
VARA. 10.00 v.m. 10.20 VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Gramofoonmuziek,
11.00 Vervolg declamatie,
lx.30 Gramofoonmuziek.
12.00 „Les Ménétriers".
12.45 Orgelspel.
1-151-45 Vervolg „Les Ménétriers".
2.00 Gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.20 Viool, piano en gramofoonmuziek.
4.00 Gramofoonmuziek.
5.00 Voor de kinderen.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 „De Krekeltjes" en gramofoonmuziek-
6.30 Muzikale lezing m.m.v. het VARA-"1
orkest.
7.10 Javaansch programma.
8.00 Herhaling SOS-Berichten.
8.07 Rerlchten ANP.
8.15 Zang en orgel.
9.00 „Fantasia" en gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP.
10.05 „De Flierefluiters" en solist.
