De Brabantsche Brief
van
In 'n zweefvliegtuig van Europa
naar Amerika
EIMELIJKE
DE
STRIJD
door Michael Corvin
Ulvenhuot, 8 Juni 1937.
Amico.
Ge weet 't al
Tc hem in m'nen
vorigen brief er
van gerept: Dré
III is veurgoed op
den hof. Frisch,
jong bloed kwam
daarmee in 't be
drijf weer staat
'nen jongen boer
(naast mij) aan
't stuur!
En als ik 'm
daar over den erf
zie stappen in z'n
nog nieuwe pilo-
sche broek, steuvig in de vierkante „kisten"
van schoenen, mee zolen van twee centi
meters dik, de mouwen halverweuge d'ar-
men opgestropt, armen als mahoniehout
zoo bruin en hoekig als ze van 'nen éch
ten kearel motten zijn, den trofschen don
keren nek vierkant en breed op 't schouwer-
kruis z'n zwarte haar blaauw zie glanzen
onder den halfschaduw van den notenleer
en 'k zie 'm gaan mee den rustigen
gang van 'n krachtig, lenig dier, wat niks
ontgaat, dan dan slaat er 'nen golf deur
m'n bloed, die 'k ginnen anderen naam
kan geven, dan „geluk."
't Geluk van de zekerheid eenmaal t
stuur van den hof te kunnen overgeven
in 'n paar knuisten, die genogt gespierd en
taai zullen zijn om 't roer te houwen in tij
en outij in weer en wind maar óók in
tijen van veurspoed, als alles bekanst van
eigens gaat, maarwanneer dén veural
't roer rustig en krachtig gehanteerd mot
worden! Want daar gaan meer bedrijven
naar den kelder kort na den veurspoed,
dan lang na den teugenspoed! De faillisse-
mentslijsten kort na de vette jaren, waren
langer, amico, dan die in de leste magere
jaren......!
Maar als Ik m'n boske daar zie gaan
mee den langzaam, aangeboren tred van den
boer den gropten rustigen pas den echten
boer eigen, dan heb ik telkens weer op
nieuw meer vertrouwen in deus jónge
keareltje, dat 's mergens om vier uren den
zwaren dag tegemoet gaat, als 'n feest!
Nou, in deus tij van vollen zomer, veur
dag-en-daauw de velden intrekt mee de
gereedschappen, locht op den vierkanten
schouwer, 'n stukske zeep in den broekzak
enveur ie aan 't werk gaat boven
van 't ronden boogbrugske in de mergen-
koele Mark en zwemmende z'n eigen
wascht en plast in 'n bad van borrelend
schuim! En als ik 'm dan tien minuten
later, frisch en pittig als 't bedaauwde ge
was, zingende als 'nen mearel, aan den ar
beid zie trekken, daar onder d'opkomende
zon, dan dan slaat weer zo'nen breejen
golf van vertrouwen deur m'n zielement en
dank ik stillekens O. L. H. veur deuzen la
ten troonsop volger!
Jaha! Troonsopvolger!
Want als ik nou m'nen grond afkijk,
m'n velden, mee 't bonte vee, aan weers
zijden de Mark; als ik ben in m'n akkers,
waar 't koren alweer hoog te pluimen staat
in de tinten van den terwe, den rog en den
garst, m'n eerpelland waar de goudgele
nieuwe patatten mee duuzenden in den
grond zitten; de hofstee eigens, mee de so-
liede bouwsels van huis en stallen, schu
ren en zuiders, den bloeienden erf en 'k
zie ieverans m'n volg op slag in deus
tij is 't druk! 'k zie 't vrouwvolk melken,
d'arbeiders hooien, wij erop zie 'k ze in de
groentes, dan dan pak in m' nen Dré
bij z'nen schouwer en 'k wijs 'm dat alle
gaar.
„Zie, Dré, daar gunderwijd, teugen dieën
boschmuur aan, daar zetten we volgend
jaar niks uit, dieën grond mot rusten;
daar, die peeënvelden, zie ze leggen nou
sjuust in den schaduw van dieën wolken
stapel, die motten van 't najaar dalijk
open en zwaar gemest worden; daar gun-
der die rooie runders, die hebben d'ren tijd
g'ad, die doen we weg, dus zurgt veur den
vetwei en daar, daar achter dieën bocht van
de Mark zetten we volgend jaar den terw,
deuzen eerde hier is te schraal geworden,
daar zullen we 'nen lochten eerpel probee-
ren en hou er 'ns goed oog op, dat daar,
ten oosten van ons land de slooten worden
uitgediept, dieën grond lee nogal hoog en
mot dus sjecuur volle slooten houwen..."
Amico, als ik zoo mee hum „onzen
grond" „ons land" afkijk mee 't gebogen,
't knielende en 't maaiende volk, dan
dan voel ik me koning op deuzen kijkver-
ren eigendom mee de kronkelende rivier en
z'n brugskes, mee den majesteitelijke^ zons
opgang, mee den bloei in 't koren, t ge-
bomte langs de wegels deur m'nen grond,
't gebomte waaruit den veugelenzang lijk
'nen muzikalen confetti over deuze eigen
wereald werlt.
Dan, dan voel ik in m'n hand de schou
werspieren van m'nen Dré III zwellen, dan
merk ik, hoe vast ie z'n vuisten knijpt, dan
zie 'k 'nen seerjeuzen, trotschen glans in
z'n half-toeë oogen blinken en, en dan, 'n
oogenblik later, zie 'm gaan naar Bles, zie
'k m' vrij van den grond te peerd springen,
en als ik 'm dan stillekes van uit de verte
volg, zie 'k, hoe ie 't heele land afrijdt, gaat
naar de punten die 'k 'm wees, langs bosch,
waar ie afstijgt en den grond deur z'n han
den laat gaan, ja! ik zie, hoe ie den
eerde beruukt. Dan, los te peerd, fiér en
recht in matigen galop, nou en dan in draf,
teugen dat er 'nen sloot genomen mot
worden, gaat ie af, op de ander punten die
'k 'm wees, naar den „hoogen" grond en
mee 'n spaai keurt ie 'm op den vocht, mee
de schup peilt ie de slooten; 'k zie 'm de
rooibonten naar de vetwei leien te peerd!
mijn orders daarover deurgeven aan 't
volk en na 'n uur is al wa'k 'ni verteld had,
z'n eigendom geworden, stuurt ie Bles 't
veld weer in, pakt de schup en gaat ie
eerpel-uitdoen.
Zoo leert ie den grond In al z'n eigenaar-
dighedens, zoo zal ie 'm openploegen en
leeren kennen van vezel tot vezel, zoo zal
in z'n jonge zielement gegrift worden 'n
kaart van zijn toekomstige lande waarvan
gin schup eerde nog één geheim veur 'm
achterhouwen kan.
Zoo zal over ennigte jaren 'n kaart in
z'nen geest staan geëtst, waarop gin slooike,
gin hek, gin bed, ja, ginnen kool ontbreekt,
'n Kaart waarop ie lezen kan alle meuge-
lijkheden van dieën weerbarstigen grond,
dien ie leeren zal te zetten naar eigen wil;
dien ie temmen zal, dresseeren, onderwer
pen aan z'n macht als eigenaar, als meester,
als koning!
Want hij zal motten leeren te staan op
eigen beenen, te vertrouwen op eigen in
zicht, te steunen op: zwaren arbeid en stil
gebed.
Wie dat allegaar kan, stug teugen alles
en allen in, die is meester! Die is on
afhankelijk van zijnen medemensch, die
staat boven den konkelefoes, boven den
wangunst, die is vrij!
Die leeft in de zon van 't goddelijke le
ven eigens en nie in den schaduw van de
menschen!
Die vliegt als 'nen veugel mee breejen
wiekslag deur den vrijen hemel die is nie ge
kooid achter de tralies van cipier Alleman!
Ge zult wel beseffen ja, 'k zou 't oe
al nie meer hoeven te verklaren, da'k
veul, heel veul van m'n boske hou!
Van z'n geboort af was Dré III nou een
maal m'nen oogappel. En 't keareltje hee
altij aan me „gehangen".
Ge verstaat dus, ge kunt 't. voelen aan
de teuten van oew schoenen, da'k uit ben,
op 't geluk van m'n kearetje.
En 't is veural daarom, da 'k hum in
deus maatschappij 'n paar vleugels wil ge
ven, waarmee ie z'n zielement vrij en on
belemmerd kan laten wegwieken onder
God's zonbestraalden hemel.
Da'k 'm de eer van 't uniform, die al-
tij weer minder eer is, dan 't uniform mee
'n sterreke of ander goudspatje méér,
wou besparen!
Da'k 'm wou besparen, de „onbezurgd"
heid" van den ambtenèèr die heel z'n leven
tobt mee maanden die te lang duren. Met
als belooning 'n pensioentje veurz'n
weduwe.
Da'k 'm veur alles wou besparen den
WELKE HOOGTEN KAN EEN MENSCH
BEREIKEN?
SNELHEID-RECORDS IN DE
STRATOSFEER.
De „British Airway" beraamt
een plan voor den bouw van
hoogte-vliegtuigen, welke hun
passagiers in z.g. luchtdruk-ca
bines met een snelheid van et
telijke honderden kilo. ,^cs per
uur door de stratosfeer over
lahden en zeeën moeten voeren...
Een racewagen draagt zichzelf!
Het eens zoo wereldberoemd boek van
Jules Vertie „De reis om de wereld in tach
tig dagen" is reeds lang achterhaald door
de uitvindingen, welke de tijden met zich
hebben gebracht. Steeds dieper is de tech
niek in de geheimen der snelheid en van
den tegenstand der lucht doorgedrongen.
Dit blijkt reeds bij de automobiel, die bij
de groote vaart ongeveer de helft der kracht
van den motor moet gebruiken om den weer
stand van de lucht te overwinnen. Vooral
bij de raceauto's is dit het geval, waarbij
niet allen door de bumper, de schijnwerpers
en de koeler maar ook de spatborden en wie
len, kort om door den geheel en bouwvorm,
luchtstroomen worden veroorzaakt, welke
remmend werken op de geheele snelheid.
Ook bij de moderne racewagens worden
door de vrijliggende wielen nog „sleepdraai-
ingen" gevormd, welke belemmerend wer
ken op de snelle vaart. Alleen de stroomlijn-
modellen zijn in staat den luchtstroom van
zich af te laten glijden, zonder dat zulks
invloed heeft op de snelheid. Behalve de
luchtweerstand speelt bij het bereiken van
groote snelheden ook de middelpuntvlieden
de kracht een groote rol. Zoo heeft een race
wagen, die op een rechten afstand gemak
kelijk met één hand bestuurbaar is, in de
bocht anderhalf maal zijn eigen gewicht te
dragen. Hieruit kan men opmaken, dat er
durf voor noodig is een record te breken op
de autoracebaan!
Wie was de eerste stratosfeer-vlieger?
Nog grooter dan bij de automobiel is de
tegenovergestelde evenredigheid tusschen de
benoodigde kracht en de snelheid bij het
vliegtuig. Een groot verkeerstoestel moet
dicht bij den grond een weerstand overwin-
W1LEY POST, de stoutmoedige stratosf eer
vlieger, die zijn leven gaf in dienst der
aviatiek.
nen, welke den motor dwingt tot dezelfde
energie, welke noodig is om een geheelen
goederentrein met een gewicht van 250 ton
voort te bewegen. Op een hoogte van onge
veer 15 k.m. echter is de luchtdichtheid nog
slechts een tiende van die bij den grond en
maakt dientengevolge voorloopig welis
waar slechts nog in theorie - een veelvoud
van de „aardsche" vliegsnelheid. Waarom
zoekt men nu niet eenvoudig de stratosfeer
op en stelt daarboven op onmetelijke hoog
ten regelmatige vliegdiensten in, om dien
lastigen weerstand der lucht te ontkomen?
Ten eerste kan ook de motor zonder lucht
niet leven, evenals de mensch, en ten tweede
heeft men de stratosfeer nog lang niet vol
doende bestudeerd, om dergelijke tochten te
ondernemen. Wel zijn de beide Amerikanen
Stevens en Anderson met hun hallon, de
„Explorer", in den herfst van 1935 reeds tot
een hoogte van 22.570 meter gekomen en
registreerbalonnen zonder bemanning be
haalden zelfs een hoogte van 35 k.m., doch
het gaat hier, evenals bij de vluchten van
Piccard, om eenige gevallen, welke slechts
wetenschappelijke waarde hebben.
Systematische pogingen, om met
een motorvliegtuig snelheidsrecords
in de stratosfeer te bereiken t,
eigenlijk tot nog toe alleen dé A?6ft
rikaansche vlieger, wijlen \vu
Post, ondernomen. Desondanks
men eenmaal, wanneer alle ter]78-'
sche moeilijkheden zijn overvvonn
zoover zijn, dat men op een v,„
van 20 a 25 k.m. in eeV
met een snelheid van 1500 km
uur den aardbol in één nik T'
rondvliegen. Kan
Zulk 'n stoutmoedig denkbeeld w*.
een Verne te kras.! 2elfs
Waar dag en nacht de zon srh'i
Laat ons dit toekomstbeeld een
voorstellen, hetwelk wij wellicht
onze kinderen in werkelijkheid
zullen aanschouwen. Terwijl voo
den tocht om de wereld reusachtige
stratosfeer-vliegtuigen worden „p
bruikt, gebruikt men voor de in
standhouding van het luchtverkeer
tusschen de werelddeelen gewonp
zweefvliegtuigen met gesloten cabi
nes. Deze worden, gesleept door eeri
motor, op een bepaalde hoogte ge
bracht, niet onder de 12 k.m.. eri
overgelaten aan de daar heerschende
luchtstroomen, waardoor de reizi-
gers, even veilig als in een toestel
1927, van Europa naar Azie of van
Amerika naar Afrika worden ver
voerd.
Natuurlijk is zulks slechts mogelijk, waar
op groote hoogten de windrichtingen'steeds
gelijk zijn en buitengewoon krachtig. Dient
de route te worden gewijzigd, dan zoekt
men een andere luchtlaag op, waar de
luchtstroomingcn in tegengestelde richting
gaan. In geval van gevaar kan in een val-
of glijvlucht op zee worden gedaald en in
de nabijheid van een telegrafisch geseinde
boot of vliegsteunpunt kan men tot een
noodlanding overgaan.
Het Duitsch Instituut van Zweefvlieproeven
heeft reeds een zweeftoestel gebouwd, dat
een val met een snelheid van 420 km. glans
rijk kan doorstaan. Dit vliegtuig, zoo hopen
de Duitschers, zal de „stamvader" worden
van alle toekomstige stratosfeerzweefvlieg-
tuigen. De passhgiers zullen op groote hoog.
ten een sprookjesachtig natuurtafereel
zien. In de stratosfeer schijnt n.1. dag en
nacht de zon. Wolken zijn er niet en de he
mel is diepblauw. Daarbij komt, dat ook
bij dag de sterren met het bloote oog zicht
baar zijn. Minder plezierig is echter de kou
de van 50 graden, die men reeds tegenkomt
op een hoogte van 10 km., doch daarboven
weer iets afneemt. Doch dit neemt de mo
derne mensch, die zijn ontbijt in Berlijn ge
bruikt, zijn lunch in New York en zijn di
ner in Tokio, wel op den koop toe!!
roem en dus 't geboefte, dat er geregeld
aan plukt!
Da'k 'm wou besparen de fabriek en kan
toren, waar „Piet Jansen" Onzenlievenheer
spuit!
Maar veural, da'k 'm wou besparen 'n
groote kans op gediplomeerd stempeleer. De
kans 'n vak of studie bemeesterd hebben,
om na 't examen te ervaren, dat 'n stomme
machien 't veul beter kan, of dat 't vak
is afgeschaft.
't Leed, 't ergste leed veur den jongen-
mensch wou 'k 'm zoo geren besparen: dat
is, op den aangewezen oogenblik nie bij
machte te zijn, 't aanstaande wefke 'nen
thuis aan te biejen.
Kortom: ik wou 'm, zooveul als ik kon,
besparen, de vruchten van de beschaving,
van 't cultureele tijdperk, waarin:
Jan Tweester, mee 'n tientje tractement
meer per maand 'tleven verzuurt van Piet
Eénster. 'n Beschavingsverschijnsel in de
weareld van Democratie en Dictatuur, waar
veur ge geren in de wildernis zou wonen,
mee 'n lendendoekske zonder sterren.
Waarin:
den ambtenèèr In den schaduw leeft van
al z'n „hoogere" collega's, wat ie geren
ruilen zou, veur de zon in den wildernis.
Waarin:
den roem 'n cel is, waarin altij den
onschuldige wordt opgesloten deur de schul
digen! En waarveur ge gèren de vrijheid
van den rimboe zou bezitten.
Waarin:
ge altij te maken hebt met „afgodjes".
die nie den hemel veur oe openzetten, maar
wel de hei veur oe wermstoken! Afgodjes,
die ge géren in de vrijheid, van man tot
man 'ins efkens den nek zou willen om
draaien!
Waarin:
ge werkt of studeert, om eenmaal in de
stempelende slavernij te geraken, die in de
onbeschaafde wildernis nie bestaat!
Waarin:
aan God's strafste en schoonste Natuur
wetten, verheven zelfs tot 'n Sacrament
(van 't huwelijk) nie voldaan kan worden
op zuivere manier en waarveur millioenen
de wildernis zouwen verkiezen boven datte,
wat wij allemaal „beschaving" en ik 'n sme
rige traliekooi noem!
Zie dat alles, wou ik m'nen oogappel
zooveul als 't kon besparen. De kooi van
de stad, mee de geniepige tralies van on
recht, onmacht, onfatsoen, verguld mee
namaak-goud.
Zelfs nou, op deuzen tijdstip, dat aller-
weuge wordt geschreven, gedrukt of op an
dere manier te schoon veurgesteld: dat-alles
beter-worden-gaat.
Ik merk, zie, hoor daar maar te weinig
van! (De verkiezingsbombarie nie meege
rekend, toen hoorde-n-ik 't genogt).
Wa'k wel merk:
Den doctor staat op de plek, toekomende
aan den lecraar.
Den leeraar staat op de plek, toekomende
aan den onderwijzer.
HONIG S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 8 ct. en 25% zwaarder dan de meeste andere.
Den onderwijzer staat als kweekeling en
wie kweekeling moest zijn, die staat thuis
bij z'n moeder te stofzuigen.
Terwijl den arbeier, die nog werkt, werkt
in't buitenland.
Verlejen week schreef ik oe, amico: „ge
verstaat zeker zóó wel, dat er nogal iets
luien kwam, veur Dré III mee Pinkster
veur goed op den hof kwam."
Wat hierboven staat is daar 'n belangrijk
deel van. 't Zijn de tonen die ik geluid
heb, in de ooren van m'nen zeun uit Am
sterdam en bij Broeder Overste.
Wat Dré III „geluid" heedaarover
misschien nog 'ns 'nen anderen keer, als
de zaak 'n bietje „bestorven" is. Want,
zonder da'k me veur 'm hoef te geneeren,
belange nie! ik laat die affaire eerst
'n bietje „verjaren." Jt
't Is mee hum nou eenmaal zóó: hi]
pakt de koei altij bij d'r horens, dat t
beest er suf van wordt.
En zooeenen is beter in Ulvenhout op m
plek, dan op kostschool!
Maar zooeenen mot ik nou sjuust het-
ben1
Nou schei 'k er toch af. *t Is zonen
schooncn, windstillen avond 'k gaai mee
Dré III 'n bietje oefenen op pijl en boog
Zondag schoot ie 'n roos. Hij mot er vol
gende week twéé zien te maken in eenen
heul!
'n Scherp oog is teugenwoordig van
groot belang!
Veul groeten van Trui, Dré III en a's
altij, gin horke minder van oewen t a'
DRé,
Reeds na de eerste weinige mededeelingen
kon Esther vaststellen, dat de structuur van
dit gezelschap toch wezenlijk anders was, dan
zij haar op den eersten aanblik had gesche
nen. De oude adel van het land was ruim
vertegenwoordigd, maar bleef toch in de min
derheid tegenover de geldaristocraten en de
menschen uit het openbare leven. Onder de
buitenlandsche gasten maakte lady Bunder
haar opmerkzaam op eenige Indische vazallen,
vorsten en nabobs, die bijna zonder uitzonde
ring op hun tulband na, die krachtens de voor
schriften van hun godsdienst verplicht was,
modern Europeesch gekleed gingen en met
overrijk beringde handen coquetteerden.
Europa zelf was niet sterk vertegenwoor
digd. Eenige Fransche heeren van het gezant
schap met hun dames, een paar reizigers uit
de Westelijke landen, de drie Duitsche indu-
strieélen en meerdere Polen, die in een druk
gesprek met een half dozijn Russische emi
granten gewikkeld waren, voltooiden het
beeld. Het algemeene karakter van het feest
was door en door Engelsch en het was voor
Esther interessant te zien, hoe in dit land een
traditioneele maatschappelijke cultus verschil
len vermocht te verdoezelen, die op andere
plaatsen en tijden tot den heftigsten strijd
konden voeren.
Deze opmerking verheelde zij tegenover lady
Bunder geenszins en vooral het feit, dat ook
de arbeidersleider, Larker
„O, lieve, als u vermoedde, wie de heer
Larker is..."
Esther keek haar leidsvrouw vol verwach
ting aan, zoodat deze niet kon twijfelen met
welk een spanning zij haar aanstaande open
baringen tegemoet zag. Lady Bunder haalde
diep adem, greep Esther bij haar linker bene-
denarm en trok haar de zesde zaal door naar
een klein zijvertrek, waar men zich comforta
bel op een ottomane kon nederzetten.
„Deze mister Larker u weet immers, dat
hij de internationale secretaris van de mijn
werkers is? Hij is ook al civil lord van de
admiraliteit geweest. Ook parlementslid. Van
alles heeft mijnheer Larker reeds bereikt.
Daarbij stamt hij uit de allereenvoudigste
familie, die men zich maar voor kan stellen.
Hij is zelf mijnwerker geweest en toen er bij
den val der socialistische regeering aan zijn
marineheerlijkheid een einde kwam, trad hij
demonstratief weder als mijnwerker op. Hij
heeft zijn vrienden goed in de hand. Hij is de
behendigste poseur. Let eens op zijn handen.
Zijn dat handen van een arbeider? Men zegt
lady Bunder boog zich dicht naar Esther's oor
„dat toen de hooge hoed hier als officieel
hoofddeksel dreigde uit te sterven, hij hem
weder ingevoerd heeft, hij, Larker, de sociaal
democratische leider der mijnwerkers."
Esther was over de heftigheid van haar ge
zellin eenigszins verbaasd. Zij had reeds aller
lei verhalen over Larker gehoord Burg was
niet erg over hem te spreken en noemde hem
den verrader van den grooten socialen strijd
van na den oorlog maar lady Bunder scheen
hem gelijktijdig te bewonderen en te haten. Dat
Larker een zeer merkwaardige rol speelde,
scheen echter wel zeker te zijn; de vraag was
slechts, of hij ver genoeg in de nieuwe plan
nen van de montaanindustrie ingewijd was
om
Lady Bunder ontrukte haar aan haar ge
peins. „En nu is de heer Larker als opvolger
van mijn man zaliger directeur van de Excel
sior Mijnen geworden. De hertog heeft hem
deze positie aangeboden, nadat Larker bij de
laatste verkiezingen bij de Miner Federation
het onderspit had gedolven."
Hier lag dus de oorzaak der animositeit van
mevrouw Bunder tegen den eleganten arbei
dersleiders. Esther moest er om glimlachen.
Denkelijk zou Larker met zijn ijdelheid geen
ijsberg blijven, als een dame hem heel onschul
dig verzocht haar iets over zijn carrière te
vertellen. Lady Bunder wilde haar slachtoffer
juist weer verder voortsleepen, toen onver
wacht de hertog verscheen en Esther met een
knik begroette, alsof zij saamgezworenen wa
ren tegen een gemeenschappelijken vijand.
Met onweerstaanbare hoffelijkheid wendde hij
zich tot lady Bunder, vroeg of hij haar iets
van het buffet mocht halen, snelde weg en
keerde twee minuten later met een bediende
terug, die op een zilveren plateau ververschin-
gen aanbood.
Het gelukte hem met een totaal ongedwon
gen schijnende handigheid lady Bunder aan een
groepje dames over te doen, terwijl hij Esther's
arm greep en zich aanbood haar met een aan
tal persoonlijkheden in kennis te brengen, die
Miss Raleigh ongetwijfeld belangstelling zou
den inboezemen. Esther keek zijdelings naar
hertog Eric op, die zoo zelfverzekerd beslag
op haar gelegd had en de gedachte, dat dit
haar groote kans was, vervulde haar geheel
en al.
Zij verzocht, daar zij van het kijken en rond
wandelen met lady Bunder een weinig ver
moeid geworden was, of h(j haar niet naar een
der talrijke kleine tafels in een der zijvertrek
ken zou willen brengen. Zij vonden in een met
blauwe zijde getapisseerd kabinet een onge
stoord plaatsje en nu eerst nam Esther den
hertog, die haar vol verwachting aankeek,
eens wat nader op. Hij moest ongeveer veertig
jaar zijn, maar scheen aanmerkelijk jonger.
Zijn gezicht, typeerend voor een nakomeling
van een oud geslacht, had decadente trekken,
maar vertoonde tevens een paar harde lijnen!
die haast Amerikaansch aandeden. Wanneer
men wist, dat de hertog volstrekt niet uitslui
tend een flaneur en levenskunstenaar was,
maar in de eerste plaats een organisator, kon
men als zeker aannemen, dat hij tevens een
goed koopman en een meedoogenloos uitbuiter
der door hem verachte klassen moest zijn.
Hertog Eric liet Esther tijd om hem te be-
studeeren. Hij was zeker van zichzelf en te
gewoon aan overwinningen, dan dat hij zou
kunnen veronderstellen, dat dit het bespieden
van een vesting kon zijn, om er de zwakke
plekken van te vinden. Esther van haar kant
dacht snel na over den voor haar kortsten weg
om verder te komen.
De hertog verbrak het zwijgen met de
vraag, hoe zij zich hier wel bij hem gevoelde.
Hijzelf hield niet zoo bijzonder van deze routs
met honderden menschen; men vond daarbij te
zelden een gelegenheid voor een rustig onder
houd. Hij had vernomen, dat Esther hier was
om berichten over de groote wereld te schrij
ven voor de „Welt". Dat was waarlijk...
Esther zette een eenigszins geresigneerd
gezicht.
„Bevalt de partij van mijn vrouw u dan niet?"
Hij lachte hartelijk.
„Ik wilde zoo graag iets anders schrijven dan
die gewone mededeelingen over kleeren en
vervelende, lange lijsten van bezoekers."
Esther zuchtte. „Ik vind, dat men die berich
ten uit de groote wereld algemeener en een
voudiger moest geven. Vroeger had men slechts
één enkelen kring voor voorname partijen
den kiemen kring van den adel en der groot-
waardigheidsbekleeders, terwijl tegenwoordig
maar u kent uw gasten natuurlijk veel
beter dan ik. Tegenwoordig is de industrie
de alles beheerschende macht en er zullen wel
weinig zulke gelukkigen zijn, die haar zoo
verre staan als de hertog van Gloucester..."
„Oho, miss Raleigh!" Hertog Eric richtte
zich snel op. „U vergist zich een weinig Ik
zou erg gauw op den achtergrond geraken,
wanneer ik mets anders zou willen doen dan
representeeren. Neen, neen. Ik zie welis
waar nog niet duideljjk wat u schijnt te zoe
ken, maar als het u te doen mocht zijn
relaties met de industrie, dan geloof ik u
recht goed van dienst te kunnen zijn.
Esther keek hem vol vertrouwen aan.
was haar grootste wensch levendige ver
gen te kunnen schrijven, die de ware we
zaamheid der maatschappij belichtten en e
bewezen, dat rijkdom en maatschapp® 0
stand onafscheidelijk met den een of anae
bepaalden arbeid verbonden moesten ®3
Zij voelde, dat haar woorden werkten
ook een hertog is niet zonder ijdelheid, en
groote ijdelheid van onzen tijd is de tecnn
Hij voelde zich niet meer de leenman van
koning, niet de vasal der politieke centjen.
macht, maar de heer en gebieder over
duizenden menschen. Zijn machtsge
wortelde in de afhankelijkheid van zijn on
geschikten, employé's en arbeiders. Es'tn
pijl, hoe plomp hij haarzelf het volgende
blik ook reeds toescheen, had doel g'etr° J
De hertog begon op een manier, 20 ne0
het tegenover een kind gedaan zou kun
hebben, van zijn mijnbouw onderneming®
vertelle. Hij verheugde zich er over, dat
zoo opvallend mooi en naar het scheen
dom meisje zich voor deze dingen interesse
en daarbij dacht hij er toevallig aan' vaar
een eventueel bezoek aan de mijnstreek,
zijn bezittingen lagen, Esther volstrekt l
gevaar zou loopen daar onverwacht de n
gin te ontmoeten. olTi
Er waren aanleidingen genoeg aanwezig;
Esther het voorstel te kunnen doen de ni'J
eens te komen bekijken, er eens in a
dalen en het heele bedrijf te leeren kennen-
beschreef haar de steenkoolwinning °P
manier, alsof hij haar wilde overreden
nieuw tooneelstuk te gaan zien. En
Esther aarzelde en met een half onbe
beweging haar kleed glad streek en d
met haar vingers de hand van den hertog
roerde, stond het bij hem vast, dat nu n
gekomen was om meer bepaalde voors
te doen.
(Wordt vervolgd-)