De Brabantsche Brief van In 'n zweefvliegtuig van Europa naar Amerika EIMELIJKE DE STRIJD door Michael Corvin Ulvenhuot, 8 Juni 1937. Amico. Ge weet 't al Tc hem in m'nen vorigen brief er van gerept: Dré III is veurgoed op den hof. Frisch, jong bloed kwam daarmee in 't be drijf weer staat 'nen jongen boer (naast mij) aan 't stuur! En als ik 'm daar over den erf zie stappen in z'n nog nieuwe pilo- sche broek, steuvig in de vierkante „kisten" van schoenen, mee zolen van twee centi meters dik, de mouwen halverweuge d'ar- men opgestropt, armen als mahoniehout zoo bruin en hoekig als ze van 'nen éch ten kearel motten zijn, den trofschen don keren nek vierkant en breed op 't schouwer- kruis z'n zwarte haar blaauw zie glanzen onder den halfschaduw van den notenleer en 'k zie 'm gaan mee den rustigen gang van 'n krachtig, lenig dier, wat niks ontgaat, dan dan slaat er 'nen golf deur m'n bloed, die 'k ginnen anderen naam kan geven, dan „geluk." 't Geluk van de zekerheid eenmaal t stuur van den hof te kunnen overgeven in 'n paar knuisten, die genogt gespierd en taai zullen zijn om 't roer te houwen in tij en outij in weer en wind maar óók in tijen van veurspoed, als alles bekanst van eigens gaat, maarwanneer dén veural 't roer rustig en krachtig gehanteerd mot worden! Want daar gaan meer bedrijven naar den kelder kort na den veurspoed, dan lang na den teugenspoed! De faillisse- mentslijsten kort na de vette jaren, waren langer, amico, dan die in de leste magere jaren......! Maar als Ik m'n boske daar zie gaan mee den langzaam, aangeboren tred van den boer den gropten rustigen pas den echten boer eigen, dan heb ik telkens weer op nieuw meer vertrouwen in deus jónge keareltje, dat 's mergens om vier uren den zwaren dag tegemoet gaat, als 'n feest! Nou, in deus tij van vollen zomer, veur dag-en-daauw de velden intrekt mee de gereedschappen, locht op den vierkanten schouwer, 'n stukske zeep in den broekzak enveur ie aan 't werk gaat boven van 't ronden boogbrugske in de mergen- koele Mark en zwemmende z'n eigen wascht en plast in 'n bad van borrelend schuim! En als ik 'm dan tien minuten later, frisch en pittig als 't bedaauwde ge was, zingende als 'nen mearel, aan den ar beid zie trekken, daar onder d'opkomende zon, dan dan slaat weer zo'nen breejen golf van vertrouwen deur m'n zielement en dank ik stillekens O. L. H. veur deuzen la ten troonsop volger! Jaha! Troonsopvolger! Want als ik nou m'nen grond afkijk, m'n velden, mee 't bonte vee, aan weers zijden de Mark; als ik ben in m'n akkers, waar 't koren alweer hoog te pluimen staat in de tinten van den terwe, den rog en den garst, m'n eerpelland waar de goudgele nieuwe patatten mee duuzenden in den grond zitten; de hofstee eigens, mee de so- liede bouwsels van huis en stallen, schu ren en zuiders, den bloeienden erf en 'k zie ieverans m'n volg op slag in deus tij is 't druk! 'k zie 't vrouwvolk melken, d'arbeiders hooien, wij erop zie 'k ze in de groentes, dan dan pak in m' nen Dré bij z'nen schouwer en 'k wijs 'm dat alle gaar. „Zie, Dré, daar gunderwijd, teugen dieën boschmuur aan, daar zetten we volgend jaar niks uit, dieën grond mot rusten; daar, die peeënvelden, zie ze leggen nou sjuust in den schaduw van dieën wolken stapel, die motten van 't najaar dalijk open en zwaar gemest worden; daar gun- der die rooie runders, die hebben d'ren tijd g'ad, die doen we weg, dus zurgt veur den vetwei en daar, daar achter dieën bocht van de Mark zetten we volgend jaar den terw, deuzen eerde hier is te schraal geworden, daar zullen we 'nen lochten eerpel probee- ren en hou er 'ns goed oog op, dat daar, ten oosten van ons land de slooten worden uitgediept, dieën grond lee nogal hoog en mot dus sjecuur volle slooten houwen..." Amico, als ik zoo mee hum „onzen grond" „ons land" afkijk mee 't gebogen, 't knielende en 't maaiende volk, dan dan voel ik me koning op deuzen kijkver- ren eigendom mee de kronkelende rivier en z'n brugskes, mee den majesteitelijke^ zons opgang, mee den bloei in 't koren, t ge- bomte langs de wegels deur m'nen grond, 't gebomte waaruit den veugelenzang lijk 'nen muzikalen confetti over deuze eigen wereald werlt. Dan, dan voel ik in m'n hand de schou werspieren van m'nen Dré III zwellen, dan merk ik, hoe vast ie z'n vuisten knijpt, dan zie 'k 'nen seerjeuzen, trotschen glans in z'n half-toeë oogen blinken en, en dan, 'n oogenblik later, zie 'm gaan naar Bles, zie 'k m' vrij van den grond te peerd springen, en als ik 'm dan stillekes van uit de verte volg, zie 'k, hoe ie 't heele land afrijdt, gaat naar de punten die 'k 'm wees, langs bosch, waar ie afstijgt en den grond deur z'n han den laat gaan, ja! ik zie, hoe ie den eerde beruukt. Dan, los te peerd, fiér en recht in matigen galop, nou en dan in draf, teugen dat er 'nen sloot genomen mot worden, gaat ie af, op de ander punten die 'k 'm wees, naar den „hoogen" grond en mee 'n spaai keurt ie 'm op den vocht, mee de schup peilt ie de slooten; 'k zie 'm de rooibonten naar de vetwei leien te peerd! mijn orders daarover deurgeven aan 't volk en na 'n uur is al wa'k 'ni verteld had, z'n eigendom geworden, stuurt ie Bles 't veld weer in, pakt de schup en gaat ie eerpel-uitdoen. Zoo leert ie den grond In al z'n eigenaar- dighedens, zoo zal ie 'm openploegen en leeren kennen van vezel tot vezel, zoo zal in z'n jonge zielement gegrift worden 'n kaart van zijn toekomstige lande waarvan gin schup eerde nog één geheim veur 'm achterhouwen kan. Zoo zal over ennigte jaren 'n kaart in z'nen geest staan geëtst, waarop gin slooike, gin hek, gin bed, ja, ginnen kool ontbreekt, 'n Kaart waarop ie lezen kan alle meuge- lijkheden van dieën weerbarstigen grond, dien ie leeren zal te zetten naar eigen wil; dien ie temmen zal, dresseeren, onderwer pen aan z'n macht als eigenaar, als meester, als koning! Want hij zal motten leeren te staan op eigen beenen, te vertrouwen op eigen in zicht, te steunen op: zwaren arbeid en stil gebed. Wie dat allegaar kan, stug teugen alles en allen in, die is meester! Die is on afhankelijk van zijnen medemensch, die staat boven den konkelefoes, boven den wangunst, die is vrij! Die leeft in de zon van 't goddelijke le ven eigens en nie in den schaduw van de menschen! Die vliegt als 'nen veugel mee breejen wiekslag deur den vrijen hemel die is nie ge kooid achter de tralies van cipier Alleman! Ge zult wel beseffen ja, 'k zou 't oe al nie meer hoeven te verklaren, da'k veul, heel veul van m'n boske hou! Van z'n geboort af was Dré III nou een maal m'nen oogappel. En 't keareltje hee altij aan me „gehangen". Ge verstaat dus, ge kunt 't. voelen aan de teuten van oew schoenen, da'k uit ben, op 't geluk van m'n kearetje. En 't is veural daarom, da 'k hum in deus maatschappij 'n paar vleugels wil ge ven, waarmee ie z'n zielement vrij en on belemmerd kan laten wegwieken onder God's zonbestraalden hemel. Da'k 'm de eer van 't uniform, die al- tij weer minder eer is, dan 't uniform mee 'n sterreke of ander goudspatje méér, wou besparen! Da'k 'm wou besparen, de „onbezurgd" heid" van den ambtenèèr die heel z'n leven tobt mee maanden die te lang duren. Met als belooning 'n pensioentje veurz'n weduwe. Da'k 'm veur alles wou besparen den WELKE HOOGTEN KAN EEN MENSCH BEREIKEN? SNELHEID-RECORDS IN DE STRATOSFEER. De „British Airway" beraamt een plan voor den bouw van hoogte-vliegtuigen, welke hun passagiers in z.g. luchtdruk-ca bines met een snelheid van et telijke honderden kilo. ,^cs per uur door de stratosfeer over lahden en zeeën moeten voeren... Een racewagen draagt zichzelf! Het eens zoo wereldberoemd boek van Jules Vertie „De reis om de wereld in tach tig dagen" is reeds lang achterhaald door de uitvindingen, welke de tijden met zich hebben gebracht. Steeds dieper is de tech niek in de geheimen der snelheid en van den tegenstand der lucht doorgedrongen. Dit blijkt reeds bij de automobiel, die bij de groote vaart ongeveer de helft der kracht van den motor moet gebruiken om den weer stand van de lucht te overwinnen. Vooral bij de raceauto's is dit het geval, waarbij niet allen door de bumper, de schijnwerpers en de koeler maar ook de spatborden en wie len, kort om door den geheel en bouwvorm, luchtstroomen worden veroorzaakt, welke remmend werken op de geheele snelheid. Ook bij de moderne racewagens worden door de vrijliggende wielen nog „sleepdraai- ingen" gevormd, welke belemmerend wer ken op de snelle vaart. Alleen de stroomlijn- modellen zijn in staat den luchtstroom van zich af te laten glijden, zonder dat zulks invloed heeft op de snelheid. Behalve de luchtweerstand speelt bij het bereiken van groote snelheden ook de middelpuntvlieden de kracht een groote rol. Zoo heeft een race wagen, die op een rechten afstand gemak kelijk met één hand bestuurbaar is, in de bocht anderhalf maal zijn eigen gewicht te dragen. Hieruit kan men opmaken, dat er durf voor noodig is een record te breken op de autoracebaan! Wie was de eerste stratosfeer-vlieger? Nog grooter dan bij de automobiel is de tegenovergestelde evenredigheid tusschen de benoodigde kracht en de snelheid bij het vliegtuig. Een groot verkeerstoestel moet dicht bij den grond een weerstand overwin- W1LEY POST, de stoutmoedige stratosf eer vlieger, die zijn leven gaf in dienst der aviatiek. nen, welke den motor dwingt tot dezelfde energie, welke noodig is om een geheelen goederentrein met een gewicht van 250 ton voort te bewegen. Op een hoogte van onge veer 15 k.m. echter is de luchtdichtheid nog slechts een tiende van die bij den grond en maakt dientengevolge voorloopig welis waar slechts nog in theorie - een veelvoud van de „aardsche" vliegsnelheid. Waarom zoekt men nu niet eenvoudig de stratosfeer op en stelt daarboven op onmetelijke hoog ten regelmatige vliegdiensten in, om dien lastigen weerstand der lucht te ontkomen? Ten eerste kan ook de motor zonder lucht niet leven, evenals de mensch, en ten tweede heeft men de stratosfeer nog lang niet vol doende bestudeerd, om dergelijke tochten te ondernemen. Wel zijn de beide Amerikanen Stevens en Anderson met hun hallon, de „Explorer", in den herfst van 1935 reeds tot een hoogte van 22.570 meter gekomen en registreerbalonnen zonder bemanning be haalden zelfs een hoogte van 35 k.m., doch het gaat hier, evenals bij de vluchten van Piccard, om eenige gevallen, welke slechts wetenschappelijke waarde hebben. Systematische pogingen, om met een motorvliegtuig snelheidsrecords in de stratosfeer te bereiken t, eigenlijk tot nog toe alleen dé A?6ft rikaansche vlieger, wijlen \vu Post, ondernomen. Desondanks men eenmaal, wanneer alle ter]78-' sche moeilijkheden zijn overvvonn zoover zijn, dat men op een v,„ van 20 a 25 k.m. in eeV met een snelheid van 1500 km uur den aardbol in één nik T' rondvliegen. Kan Zulk 'n stoutmoedig denkbeeld w*. een Verne te kras.! 2elfs Waar dag en nacht de zon srh'i Laat ons dit toekomstbeeld een voorstellen, hetwelk wij wellicht onze kinderen in werkelijkheid zullen aanschouwen. Terwijl voo den tocht om de wereld reusachtige stratosfeer-vliegtuigen worden „p bruikt, gebruikt men voor de in standhouding van het luchtverkeer tusschen de werelddeelen gewonp zweefvliegtuigen met gesloten cabi nes. Deze worden, gesleept door eeri motor, op een bepaalde hoogte ge bracht, niet onder de 12 k.m.. eri overgelaten aan de daar heerschende luchtstroomen, waardoor de reizi- gers, even veilig als in een toestel 1927, van Europa naar Azie of van Amerika naar Afrika worden ver voerd. Natuurlijk is zulks slechts mogelijk, waar op groote hoogten de windrichtingen'steeds gelijk zijn en buitengewoon krachtig. Dient de route te worden gewijzigd, dan zoekt men een andere luchtlaag op, waar de luchtstroomingcn in tegengestelde richting gaan. In geval van gevaar kan in een val- of glijvlucht op zee worden gedaald en in de nabijheid van een telegrafisch geseinde boot of vliegsteunpunt kan men tot een noodlanding overgaan. Het Duitsch Instituut van Zweefvlieproeven heeft reeds een zweeftoestel gebouwd, dat een val met een snelheid van 420 km. glans rijk kan doorstaan. Dit vliegtuig, zoo hopen de Duitschers, zal de „stamvader" worden van alle toekomstige stratosfeerzweefvlieg- tuigen. De passhgiers zullen op groote hoog. ten een sprookjesachtig natuurtafereel zien. In de stratosfeer schijnt n.1. dag en nacht de zon. Wolken zijn er niet en de he mel is diepblauw. Daarbij komt, dat ook bij dag de sterren met het bloote oog zicht baar zijn. Minder plezierig is echter de kou de van 50 graden, die men reeds tegenkomt op een hoogte van 10 km., doch daarboven weer iets afneemt. Doch dit neemt de mo derne mensch, die zijn ontbijt in Berlijn ge bruikt, zijn lunch in New York en zijn di ner in Tokio, wel op den koop toe!! roem en dus 't geboefte, dat er geregeld aan plukt! Da'k 'm wou besparen de fabriek en kan toren, waar „Piet Jansen" Onzenlievenheer spuit! Maar veural, da'k 'm wou besparen 'n groote kans op gediplomeerd stempeleer. De kans 'n vak of studie bemeesterd hebben, om na 't examen te ervaren, dat 'n stomme machien 't veul beter kan, of dat 't vak is afgeschaft. 't Leed, 't ergste leed veur den jongen- mensch wou 'k 'm zoo geren besparen: dat is, op den aangewezen oogenblik nie bij machte te zijn, 't aanstaande wefke 'nen thuis aan te biejen. Kortom: ik wou 'm, zooveul als ik kon, besparen, de vruchten van de beschaving, van 't cultureele tijdperk, waarin: Jan Tweester, mee 'n tientje tractement meer per maand 'tleven verzuurt van Piet Eénster. 'n Beschavingsverschijnsel in de weareld van Democratie en Dictatuur, waar veur ge geren in de wildernis zou wonen, mee 'n lendendoekske zonder sterren. Waarin: den ambtenèèr In den schaduw leeft van al z'n „hoogere" collega's, wat ie geren ruilen zou, veur de zon in den wildernis. Waarin: den roem 'n cel is, waarin altij den onschuldige wordt opgesloten deur de schul digen! En waarveur ge gèren de vrijheid van den rimboe zou bezitten. Waarin: ge altij te maken hebt met „afgodjes". die nie den hemel veur oe openzetten, maar wel de hei veur oe wermstoken! Afgodjes, die ge géren in de vrijheid, van man tot man 'ins efkens den nek zou willen om draaien! Waarin: ge werkt of studeert, om eenmaal in de stempelende slavernij te geraken, die in de onbeschaafde wildernis nie bestaat! Waarin: aan God's strafste en schoonste Natuur wetten, verheven zelfs tot 'n Sacrament (van 't huwelijk) nie voldaan kan worden op zuivere manier en waarveur millioenen de wildernis zouwen verkiezen boven datte, wat wij allemaal „beschaving" en ik 'n sme rige traliekooi noem! Zie dat alles, wou ik m'nen oogappel zooveul als 't kon besparen. De kooi van de stad, mee de geniepige tralies van on recht, onmacht, onfatsoen, verguld mee namaak-goud. Zelfs nou, op deuzen tijdstip, dat aller- weuge wordt geschreven, gedrukt of op an dere manier te schoon veurgesteld: dat-alles beter-worden-gaat. Ik merk, zie, hoor daar maar te weinig van! (De verkiezingsbombarie nie meege rekend, toen hoorde-n-ik 't genogt). Wa'k wel merk: Den doctor staat op de plek, toekomende aan den lecraar. Den leeraar staat op de plek, toekomende aan den onderwijzer. HONIG S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 8 ct. en 25% zwaarder dan de meeste andere. Den onderwijzer staat als kweekeling en wie kweekeling moest zijn, die staat thuis bij z'n moeder te stofzuigen. Terwijl den arbeier, die nog werkt, werkt in't buitenland. Verlejen week schreef ik oe, amico: „ge verstaat zeker zóó wel, dat er nogal iets luien kwam, veur Dré III mee Pinkster veur goed op den hof kwam." Wat hierboven staat is daar 'n belangrijk deel van. 't Zijn de tonen die ik geluid heb, in de ooren van m'nen zeun uit Am sterdam en bij Broeder Overste. Wat Dré III „geluid" heedaarover misschien nog 'ns 'nen anderen keer, als de zaak 'n bietje „bestorven" is. Want, zonder da'k me veur 'm hoef te geneeren, belange nie! ik laat die affaire eerst 'n bietje „verjaren." Jt 't Is mee hum nou eenmaal zóó: hi] pakt de koei altij bij d'r horens, dat t beest er suf van wordt. En zooeenen is beter in Ulvenhout op m plek, dan op kostschool! Maar zooeenen mot ik nou sjuust het- ben1 Nou schei 'k er toch af. *t Is zonen schooncn, windstillen avond 'k gaai mee Dré III 'n bietje oefenen op pijl en boog Zondag schoot ie 'n roos. Hij mot er vol gende week twéé zien te maken in eenen heul! 'n Scherp oog is teugenwoordig van groot belang! Veul groeten van Trui, Dré III en a's altij, gin horke minder van oewen t a' DRé, Reeds na de eerste weinige mededeelingen kon Esther vaststellen, dat de structuur van dit gezelschap toch wezenlijk anders was, dan zij haar op den eersten aanblik had gesche nen. De oude adel van het land was ruim vertegenwoordigd, maar bleef toch in de min derheid tegenover de geldaristocraten en de menschen uit het openbare leven. Onder de buitenlandsche gasten maakte lady Bunder haar opmerkzaam op eenige Indische vazallen, vorsten en nabobs, die bijna zonder uitzonde ring op hun tulband na, die krachtens de voor schriften van hun godsdienst verplicht was, modern Europeesch gekleed gingen en met overrijk beringde handen coquetteerden. Europa zelf was niet sterk vertegenwoor digd. Eenige Fransche heeren van het gezant schap met hun dames, een paar reizigers uit de Westelijke landen, de drie Duitsche indu- strieélen en meerdere Polen, die in een druk gesprek met een half dozijn Russische emi granten gewikkeld waren, voltooiden het beeld. Het algemeene karakter van het feest was door en door Engelsch en het was voor Esther interessant te zien, hoe in dit land een traditioneele maatschappelijke cultus verschil len vermocht te verdoezelen, die op andere plaatsen en tijden tot den heftigsten strijd konden voeren. Deze opmerking verheelde zij tegenover lady Bunder geenszins en vooral het feit, dat ook de arbeidersleider, Larker „O, lieve, als u vermoedde, wie de heer Larker is..." Esther keek haar leidsvrouw vol verwach ting aan, zoodat deze niet kon twijfelen met welk een spanning zij haar aanstaande open baringen tegemoet zag. Lady Bunder haalde diep adem, greep Esther bij haar linker bene- denarm en trok haar de zesde zaal door naar een klein zijvertrek, waar men zich comforta bel op een ottomane kon nederzetten. „Deze mister Larker u weet immers, dat hij de internationale secretaris van de mijn werkers is? Hij is ook al civil lord van de admiraliteit geweest. Ook parlementslid. Van alles heeft mijnheer Larker reeds bereikt. Daarbij stamt hij uit de allereenvoudigste familie, die men zich maar voor kan stellen. Hij is zelf mijnwerker geweest en toen er bij den val der socialistische regeering aan zijn marineheerlijkheid een einde kwam, trad hij demonstratief weder als mijnwerker op. Hij heeft zijn vrienden goed in de hand. Hij is de behendigste poseur. Let eens op zijn handen. Zijn dat handen van een arbeider? Men zegt lady Bunder boog zich dicht naar Esther's oor „dat toen de hooge hoed hier als officieel hoofddeksel dreigde uit te sterven, hij hem weder ingevoerd heeft, hij, Larker, de sociaal democratische leider der mijnwerkers." Esther was over de heftigheid van haar ge zellin eenigszins verbaasd. Zij had reeds aller lei verhalen over Larker gehoord Burg was niet erg over hem te spreken en noemde hem den verrader van den grooten socialen strijd van na den oorlog maar lady Bunder scheen hem gelijktijdig te bewonderen en te haten. Dat Larker een zeer merkwaardige rol speelde, scheen echter wel zeker te zijn; de vraag was slechts, of hij ver genoeg in de nieuwe plan nen van de montaanindustrie ingewijd was om Lady Bunder ontrukte haar aan haar ge peins. „En nu is de heer Larker als opvolger van mijn man zaliger directeur van de Excel sior Mijnen geworden. De hertog heeft hem deze positie aangeboden, nadat Larker bij de laatste verkiezingen bij de Miner Federation het onderspit had gedolven." Hier lag dus de oorzaak der animositeit van mevrouw Bunder tegen den eleganten arbei dersleiders. Esther moest er om glimlachen. Denkelijk zou Larker met zijn ijdelheid geen ijsberg blijven, als een dame hem heel onschul dig verzocht haar iets over zijn carrière te vertellen. Lady Bunder wilde haar slachtoffer juist weer verder voortsleepen, toen onver wacht de hertog verscheen en Esther met een knik begroette, alsof zij saamgezworenen wa ren tegen een gemeenschappelijken vijand. Met onweerstaanbare hoffelijkheid wendde hij zich tot lady Bunder, vroeg of hij haar iets van het buffet mocht halen, snelde weg en keerde twee minuten later met een bediende terug, die op een zilveren plateau ververschin- gen aanbood. Het gelukte hem met een totaal ongedwon gen schijnende handigheid lady Bunder aan een groepje dames over te doen, terwijl hij Esther's arm greep en zich aanbood haar met een aan tal persoonlijkheden in kennis te brengen, die Miss Raleigh ongetwijfeld belangstelling zou den inboezemen. Esther keek zijdelings naar hertog Eric op, die zoo zelfverzekerd beslag op haar gelegd had en de gedachte, dat dit haar groote kans was, vervulde haar geheel en al. Zij verzocht, daar zij van het kijken en rond wandelen met lady Bunder een weinig ver moeid geworden was, of h(j haar niet naar een der talrijke kleine tafels in een der zijvertrek ken zou willen brengen. Zij vonden in een met blauwe zijde getapisseerd kabinet een onge stoord plaatsje en nu eerst nam Esther den hertog, die haar vol verwachting aankeek, eens wat nader op. Hij moest ongeveer veertig jaar zijn, maar scheen aanmerkelijk jonger. Zijn gezicht, typeerend voor een nakomeling van een oud geslacht, had decadente trekken, maar vertoonde tevens een paar harde lijnen! die haast Amerikaansch aandeden. Wanneer men wist, dat de hertog volstrekt niet uitslui tend een flaneur en levenskunstenaar was, maar in de eerste plaats een organisator, kon men als zeker aannemen, dat hij tevens een goed koopman en een meedoogenloos uitbuiter der door hem verachte klassen moest zijn. Hertog Eric liet Esther tijd om hem te be- studeeren. Hij was zeker van zichzelf en te gewoon aan overwinningen, dan dat hij zou kunnen veronderstellen, dat dit het bespieden van een vesting kon zijn, om er de zwakke plekken van te vinden. Esther van haar kant dacht snel na over den voor haar kortsten weg om verder te komen. De hertog verbrak het zwijgen met de vraag, hoe zij zich hier wel bij hem gevoelde. Hijzelf hield niet zoo bijzonder van deze routs met honderden menschen; men vond daarbij te zelden een gelegenheid voor een rustig onder houd. Hij had vernomen, dat Esther hier was om berichten over de groote wereld te schrij ven voor de „Welt". Dat was waarlijk... Esther zette een eenigszins geresigneerd gezicht. „Bevalt de partij van mijn vrouw u dan niet?" Hij lachte hartelijk. „Ik wilde zoo graag iets anders schrijven dan die gewone mededeelingen over kleeren en vervelende, lange lijsten van bezoekers." Esther zuchtte. „Ik vind, dat men die berich ten uit de groote wereld algemeener en een voudiger moest geven. Vroeger had men slechts één enkelen kring voor voorname partijen den kiemen kring van den adel en der groot- waardigheidsbekleeders, terwijl tegenwoordig maar u kent uw gasten natuurlijk veel beter dan ik. Tegenwoordig is de industrie de alles beheerschende macht en er zullen wel weinig zulke gelukkigen zijn, die haar zoo verre staan als de hertog van Gloucester..." „Oho, miss Raleigh!" Hertog Eric richtte zich snel op. „U vergist zich een weinig Ik zou erg gauw op den achtergrond geraken, wanneer ik mets anders zou willen doen dan representeeren. Neen, neen. Ik zie welis waar nog niet duideljjk wat u schijnt te zoe ken, maar als het u te doen mocht zijn relaties met de industrie, dan geloof ik u recht goed van dienst te kunnen zijn. Esther keek hem vol vertrouwen aan. was haar grootste wensch levendige ver gen te kunnen schrijven, die de ware we zaamheid der maatschappij belichtten en e bewezen, dat rijkdom en maatschapp® 0 stand onafscheidelijk met den een of anae bepaalden arbeid verbonden moesten ®3 Zij voelde, dat haar woorden werkten ook een hertog is niet zonder ijdelheid, en groote ijdelheid van onzen tijd is de tecnn Hij voelde zich niet meer de leenman van koning, niet de vasal der politieke centjen. macht, maar de heer en gebieder over duizenden menschen. Zijn machtsge wortelde in de afhankelijkheid van zijn on geschikten, employé's en arbeiders. Es'tn pijl, hoe plomp hij haarzelf het volgende blik ook reeds toescheen, had doel g'etr° J De hertog begon op een manier, 20 ne0 het tegenover een kind gedaan zou kun hebben, van zijn mijnbouw onderneming® vertelle. Hij verheugde zich er over, dat zoo opvallend mooi en naar het scheen dom meisje zich voor deze dingen interesse en daarbij dacht hij er toevallig aan' vaar een eventueel bezoek aan de mijnstreek, zijn bezittingen lagen, Esther volstrekt l gevaar zou loopen daar onverwacht de n gin te ontmoeten. olTi Er waren aanleidingen genoeg aanwezig; Esther het voorstel te kunnen doen de ni'J eens te komen bekijken, er eens in a dalen en het heele bedrijf te leeren kennen- beschreef haar de steenkoolwinning °P manier, alsof hij haar wilde overreden nieuw tooneelstuk te gaan zien. En Esther aarzelde en met een half onbe beweging haar kleed glad streek en d met haar vingers de hand van den hertog roerde, stond het bij hem vast, dat nu n gekomen was om meer bepaalde voors te doen. (Wordt vervolgd-)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1937 | | pagina 14