De Brabantsche Brief
van Dré
EIMELIJKE
DE'
STRIJD
door Michael Corvin
Ulvenliout, 1 Juli 1937
Aniico,
Ge mot eerst 'nen
dokter 'ns over
kwakzalvers en
'nen kwakzalver
over doktere hoo-
ren praten, om
goed aan den
weet te komen,
wa 'n groot geluk
't is, gezond te
zijn!
Ge mot rechters
over deskundigen
en deskundigen
over rechters hoo-
ren spreken, om
't Recht zorgvul
dig te leeren vermijen!
Ge mot belastingbetaalders over den Fis
cus en den Fiscus over de belastingbetaal
ders hooren uitpakken, om 'n sjuust oor
deel te krijgen over de rechtschapenheid
van oew medeschepsels!
Terwijl er ook nog wel leering te puren
is uit 't oordeel van het Huis van Bewaring
over advocaten en van advocaten over de
H. v. B.-cliëntèle.
Waarmee ik maar zeggen wil, dat er
aan en alles minstens twee kanten zijn.
Minstens twee en gemiddeld... tweeduu-
zend.
't Leert er maar sjuust aan, aan welken
kant of ge gaat staan, bij 't oordeelen.
En als ge nagaat, dat g'om elk ding of
iederen mensch 'nen circel kunt trekken,
dat eiken circel 360 graden hee en elke
graad 60 minuten, dus eiken circel 60X360=
21600 meetbare punten waarop ge kunt gaan
staan, dan is er zoo nog al keus in 't be
palen van oew standpunt, van waar ge
mensch of ding zult bekijken en beoordeelen.
Zoodra 'k hier, ongewild en per ongeluk
wiskundig bewezen heb, dat de kunst van
'n verdediging pro èn contra van 'n ding
(boekj, schilderij, tooneelspel, enz.) of
mernsch, 'n heel, héél klein kunstje is! Want
't zijn maar twee nuances van 't gamma
van de 21600 kleuren, licht naar donker,
die iederen mensch en elk ding van natu
re bezit.
Maar daar Is méér bewezen. O. a. de waar
heid van 't spreekwoord, dat de kunst moei
lijk en de critiek makkelijk is.
De kunst is 't vaststaand ding.
De critiek één van de 21600 manieren
van kijken naar dat ding.
De kunst is de vaststaande zon. De critiek
de eerde, die in 'nen „circel" om de zon
wentelt. Een al of gin licht en wermte van
de zon krijgt, al naar gelang ze d'r tronie
van de zon af, of naar de zon toe keert.
Ge kimt deus, neeë ge mot deus reken
kundig filosofieke nog 'ns mee 21600 ver
menigvuldigen, om de Groote Grap van de
Critiek te deurgronden!
Want
Zoo goed als de eerde zomer en winter
kent al navenant ze op heur standpunten
in den circel staat; zoo goed als de eerde
dag en nacht kent, al navanant ze 't aange
zicht of den rug naar de zon keert (en zoo
zijn er ook 21600 meetbare mengelijkhe»
dens) even goed kan den criticus mee z'n
front of mee z'nen rug naar den kunstenaar
gaan staan op dieën denkbeeldigen circel,
op die zonnebaan.
Zoo hee den criticus dus al I ij 21600X21600=
466.560.000 omtrent 'n half milliard men-
gelijkheden om 'z'n standpunt ten opzichte
van den kunsteneer in te nemen en zoo z'n
afstralend manelichtje te laten schijnen
over z'n (geabonneerde) evennaasten. En
ge mot eigenlijk sterrenkijker van oewen
stiel zijn, gewend aan de milliardencijfers
Uit 't heeal, ons de verhouding van mensch
tot mensch, van „heelalleke" tot „heelal-
leke", eenigszins te kunnen bepalen.
Maar ook: ge mot gezegend zijn mee 'nen
gèèven klats menschelijke oppervlakkigheid,
om van critiek oew ambacht te maken.
„Gezegend", ja! Want 't is veul gemakke
lijk in 't leven, als ge, nog veur oew H.
doopsel den profanen doop ontving in den
Naam der Oppervlakkigheid der Onver
schilligheid en der Gemakkelijkheid, Amen.
Terwijl de zeldzame uitzondering (die
I ook nog onder de critici bestaat) geacht
mot worden, als groote wijsheid, die pries
terlijk en weldoende rondgaat onder 't
Menschdom, gesteld als die is: tusschen
God'sbegenadigde kunst en God's kinders.
Uiteraard is de kunst de Vlam en de
critiek den (noodwendig) donkeren bril,
om in die vlam te kunnen zien.
Maar daarmee is nie gezeed, dat er naar
de „zon" gekeken mot worden in den nacht
van den 21sten December, d.i. op 't on-
meugelijkste moment van de 21600X21600
(meetbare) meugelijkheden!
Ja ge mot eigenlijk sterrenkundige van
oew vak zijn, gewend dus aan de milliarden
cijfering mee lichtjaren b.v. om de houdin
gen en verhoudingen tusschen de zielen on
derling eenigermate te kunnen bepalen.
Want 't half milliard van daarsjuust is nog
meer 't meetbare cijfer van houdingen die
éénen mensch kan aannemen teugenover
éénen anderen mensch
En 't slotliedeke is weer, sjuust als altij
wanneer ge perbeert wat dieper in te gaan
op 'n onderdeeltje van de schepping, 't
slotliedeke is als altij: Onbegrensd. Endeloos
Bovennatuurlijk.
Bovennatuurlijk is 't ennigst woord, dat
't fijne mekaniek van schepping en Schep
sels eenigszins kan aanduien.
En als we aan de vruchten den boom
kennen, dan kennen we aan de Scheppings
vruchten toch zekereden Schepper!
„Kennen"?
Veur zoowijd ja als we kennis hebben
van 'n „millioen lichtjaren", We kunnen
zo'n cijfer op 'n vel papier zette en er
naar kijken tot we duizelen.
Dan kunnen we naar den hemel zien
enzoo nietig worden lijk 'n stofke. Dan
.kennen" we den Schepper.
JajaKennen! Den Schepper! Veur
Wien deuze weareld mee-ongenaakbare-
grootheden 'n stofke is, op Zijnen „pantof
fel'. Jaja
En toch d'n mensch, mee z'n zielement
van milliarden millicrons aan ondervedee-
lingen, hij is, hij mót geschapen zijn naar
Gods beeld en gelijkenis. En wéér duizelt
oe deuzen „toestand" van ontzagwekkende
meugelijkheden, gelegen in de kleinheid
van 'n stofke!
'n Stofke! Jawel. Maar twee duuzend
millioen van die menschstofkes, verzameld
als onzichtbare microben op 'nen knikker,
de weareld is dan maar weer 'n zon-
nestofke in 't Heelal. Waarmee ik meer
zeggen wil, dat ge lijdt aan veul hoogmoeds
waanzin als g'oew gestaan in den Cosmos
de „grootte" toekent van 'n vliegen schep
te1
En waarmee ik ook wil zeggen, dat 't de
kinderlijkste, idiootste, onrederijkste zaak
ter wereld is, om God te loochenen!
Zoude denken, amico. dat 'n donderbeestje
(zo'n heel klein vliegske, dat veur 't on
weer in oew oogen vliegt) zoude denken
amico, dat zo'n donderbeestje, als 't op 'n
oogenblik verwaait Op 't acherend van 'nen
olifant, dat zo'n donderbeestje dan denkt,
dat 't zit op den ir.g van 'n mede-onredc-
lijk-Schepsel-Gods?
't Donderbeestje „denkt" minstens, dat
't zit op den Koepel van den Sint Pieter in
Rome! Zo'n verwaand donderbeestje
Maar neeë 't dingske is nie verwaand!
t' Hee ommers gin... harsenpanneke!
Gin... menschelijk inzicht...!
Als 't dat had, rian dan zou 't iever-
ans.in de donderbeestjesweareld rondver
tellen, dat 't boven o p'nen olifant gezeten
had en dieën ermen olifant had getrapt mee
alle zes z'n pootjes, tot den olifant getemd
en gedresseerd was en 't donderbeestje 'm
gerejen had in de Hoogeschool!
Ja nou lacht ge efken.s, om dat donder
beestje, zoo „groot'' als één van deuze let-
terkens. Nou 't is ook belachelijk, deus
olifantcn-dompteurke! 't Is krankzinnig,
deus fabel-donderbeestje.
Net zoo krankzinnig is deus verwaande
donderbeestje, dit kleine ongedierteke als...
MENSCHEN, die Godloochenaar beweren te
zijn.
„Beweren", zeg ik, amico.
Want binnenin zijn ze 't nie
Binnenin zijn 't van die verwaande don-
derbeestjes, die oe veur 'n oorlogsbui, och-
neeë onweersbui in oew oogen waaien!
Binnenin zijn ze 't nie, deus Bolsjewisti
sche donderbeestjes, deus werlend onge
dierte, want't zijn redelijke schepsels,
in al hun onredelijkheid.
Redelijke schepsels, die hersens hebben
om 'nen Cosmos 'n bietje na te cijferen, al
is 't dan mee belachelijk groote fouten.
Die oogen hebben om daarna naar den
hemel te zien.
Die besef hebben cm dus den Schepper te
herkennen uit Zijn Werken en Werkstuk
ken.
Mensch-zijn, wat wil 't anders zeggen,
dan: God kennen. Minstens: God-beseffen.
Allerminst: den Goddelijken boom hérken-
nen aan de vruchten.
Z'n eigen tot God-looze „verheffen" wil
zeggen: z'n menschelijkheid trachten te
vernederen tot nietig ongedierte,
T r a c h te n!
Want lukken zal 't nooit.
't Lee niet in onze Macht. Wij kunnen
ons als dieren, als beesten aanstellen.
Maar we kunnen 't nie worden!
Wij kunnen God's Wetten nie breken.
Die zégt 't te kunnen, is zoo belachelijk
en verachtelijk als dat gefantaseerde don
derbeestje (God's donderbeestjes zijn zoo
nie!) als dat gefantaseerde donderbeestje,
dat vertellen kwam, dat ie 'nen olifant ge
dresseerd had.
Deuze menschen zijn
Gód's critici!
't Was in Spanje lest.
Weer was 'nen bedetempel in vuur gezet.
En braven mannen wierd verhinderd 't
vuur te blusschen. „Dat moestGod
eigens maar doen!" tierden Spaansche
Bolsjewieken, „want Hij kon toch alles!"
Amico!
Deuzen heiligschennenden kreet is in z'n
diepte 'nen kreet naai- God! 'Nen smartelij-
ken kreet naar 'n duidelijk teeken Gods,
van ongelukkigen, wier zielement vergiftigd
is, mee den stank der Hel, gestookt deur de
duuvelknechten Stalin en z'n medeplichti
gen!
Zulken Godsschennis bewijst 't bestaan
van God. Bewijst 't in de rampzalige mach
teloosheid van eerdsche machthebbers, wier
ennigst verschil mee „geloovigen" is: dat
ze God nie bidden om hulp, maar vloekend
die hulp van God eischen.
E i s c h e n!
De zes ragfijne, trappelende pootjes op
den fabel-olifant
Ocherme!
God's critici!
Die in den nacht van 21 December mee
den rug naar de piek der zon gaan staan
en dan zeggen: „ziet ge wel daar is gin
zon!"
Die van 't half milliard meugelijkheden
(ik heb er aanstelltrig-geleerd 'n wiskun
dige filosofie van gemaakt, maar dat half
milliard is reine flauwe kul, maar wat
dóet ge in 'n intellectueele weareld, waarin
gevoel en kunst 'n zaak van geleerdheid is
geworden? Maar b.v. „schoone letteren" 'n
zaak van perfesters en nie van kunstenèèrs
is!) ik zeg: van 't halt milliard meugelijk
heden om de zon te zien, 't aller ongeluk
kigste moment uitkiezen en dan bezweren:
„er is geen zon!" dat is:
Critiek!
Critiek op alles wat van God en Goddelij
ken oorsprong is.
't Leidt naar de Godsschennis, lijk in deu
ze weareld te ervaren is! Deuze weareld,
die stinkt van critiek en die gebukt gaat
onder de Regie van Gadloozen
En nou, amico,'schei ik er af. De zon is
aan 't ondergaan. En deus „avondgebed"
wil ik meebidden, van begin tot. end!
Ook boeren zijn. menschen!
Net weinig-intellectueel genoeg, om hui-
liën arbeid naar de zon te regelen, sjuust
als 't nietigste madelieveke den heslen Gods-
ganschelijken dag z'n kopke meedraait mee
de zon!
En nie er van af, lijk veul weareldbestuur-
ders, geleerden en critici, die de zon willen
zien mee huiliënrug, ten middernach-
te 21 December!
Daarom: ik schel er af, mee veul groeten
van Trui en m'ncn „compagnon" en als
altij, gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRé.
ZONDAG 4 JULI 1937.
Hilversum I,
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.0012.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 i'ostduivennieuws.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Orgelspel.
9.45 Lezing „Van Staat en maatschappij".
10.00 Zondagsschool.
10.30 Doopsgezinde Kerkdienst.
12.00 Orgelconcert.
12.10 Filmpraatje.
12.35 Omroeporkest.
i.15 Prijsvraag (Gr.opn.).
I.30 Kovacs Lajos' orkest.
2.00 Boekbespreking.
2.30 „Die Loreley", opera.
3.00 Residentie-orkest en solist
In de pauze: Schilderij-Bespreking.
4.30 Sportpraatje.
5.00 „Fantasia".
5.30 Meisjeskoor „De Jonge Stem" en Gra
mofoonmuziek.
6.00 Sportuitzending.
6.15 Sportnieuws ANP.
6.20 Vervolg „Fantasia".
6.35 Mannenkoor „G.E.W.A."
7.00 „Tusschen Zeven en Acht".
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Residentie-orkest en soliste.
8.50 Radojournaal.
9.05 Frans Musette-programma.
9.35 Radiotooneel.
10.00 AVRO-Dansorkest en pianoduo.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 Gra-
mofoonmuzek.
Hilversum n.
8.30 KRO. 9.80 NCRV. 12 15 KRO. 5.05
NCRV. 7.45—11.00 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
reformeerd Evang. Zangkoor en Orgel.
12.15 KRO-Orkest (Om 1.00 Boekbespreking)
2.00 Godsdienstonderricht voor ouderen.
2.30 De KRO-Melodisten en solist.
3.15 Causerie over het openluchtspel „Peerke
Donders".
3.30 Sportreportage.
3.32 Vervolg KRO-Melodisten.
4.00 Ziekenlof.
4.555.00 Gramofoonmuzek.
5.05 Gewijde muziek (Gr.pl.).
5.50 Nederd. Herv. Kerkdenst. Hierna: Ge
wijde muziek (Gr.pl.).
7.50 Causerie „Moederschapszorg in de Mis
sie".
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 KRO-orkest en solisten.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.4011.00 Epiloog.
MAANDAG 5 JULI 1 87.
Hilversum I.
Algemeen Programma, verzorgd door de
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
MIDDAGRUST IN DEN DIERENTUIN.
10.40 „Melody Circle".
11.10 Vervolg declamatie.
11.30 Vervolgt concert.
12.001.45 „De Flierefluiters'", solist en
gramofoonmuziek.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.30 Zang, piano en gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.15 Gramofoonmuziek.
4.„0 „Les Ménétiers".
5.45 Reportage.
6.00 Orgelspel:
6.30 Muzikale causerie.
7.00 Pianoduetten.
7.10 Gramofoonmuziek.
7.20 Vervolg pianoduetten.
7.30 „De Roodborstjes".
8.05 Herhaling SOS-Berichten.
8.07 Berichten ANP.
8.15 VARA-Groot-orkest en solist.
9.00 Gramofoonmuziek,
9.25 Vervolg concert.
10.00 Berichten ANP.
10.05 „Fantasia" en gramofoonmuziek.
11.0012.00 Reportage wereldkampioenschap
dammen.
Hilversum H.
NCRV-Utzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie, gewijde muziek
(gr.pl).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
11.00 Christ. lectuur.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten. Gramofoonmuziek.
12.30 Orgelconcert.
2.00 Sopraan en piano.
3.00 Causerie voor tuinliefhebbers.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.00 Viool, cello en plano.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.30 Vragenuur.
7.00 Berichten.
7.15 Vragenuur.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Berichten
8.15 NCRV-Orkest.
9.00 Hoe dieren sterven, causerie.
9.30 Vervolg concert m.m.v. solist (Om 10.00
Berichten ANP). In de pauzes van het
avondprogramma: Reportage Damwedstrijd,
10.45 Gymnastiekles.
11.0012.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift
lezing.
Op 'n drogen weg moet uw auto
bij 40 km per uur binnen 16
meter kunnen stoppen. Maar bij
80 km per uur Is die remweg
niet 32, maar 64 meter!
49.
Onder het lezen van dit schrijven hield Es-
ther zichzelf voor, dat de heer Selfride haar
precies behandelde, zooals men het een
schaakstuk doet. Het waren droog militaire
bevelen, aanwijzigingen, die geen tegenspraak
duldden, daar zij die niet verwachtten. Zij
vernietigde den brief evenals alle soortgelijke
mededeelingen, gaf in haar hotel de noodige
aanwijzigingen en ging, om den tijd te ver
drijven, zelf haar spoorkaartje koopen. Na het
middagmaal, dat zij in een klein restaurant
niet ver van de Groote Markt gebruikt had,
ging zij naar het hotel terug en zeide den
portier, dat zij in de leeskamer bleef en
daar voor eventueele bezoekers te spreken
was.
De aangekondigde bode verscheen tegen
drie uur en overhandigde haar een vrij groot
pakket, zonder zich over den inhoud, dien hij
zelf niet scheen te kennen, uit te laten. Zij
wilde den man eerst naar Selfride vragen,
maar bedacht zich toen weder en vroeg
slechts, of de heer Hardley te Londen was.
Het antwoord van den man, dat Mr. Hardley
in Soho vermoord was, was zoo verbluffend,
dat Esther zich niet kon onthouden verder te
vragen, of dan het bericht over zijn gevan
genneming, dat zij gehoord had, niet juist
was. De bode haalde de schouders op, wilde
nergens op ingaan en nam afscheid van de
nog hevig geschokte Estjjer.
Dus was Hardley dood. Zonderling. En
kort te voren had men hem gearresteerd. Hoe
was dat te rijmen? Zij wilde met alle geweld
vermijden aan een samenhang tusschen deze
beide gebeurtenisen te gelooven, hoewel dit
denkbeel zich hoe langer hoe sterker aan
haar opdrong en haar als een ontzettend
visioen voor den geest stond. Had Selfride
Hardley uit den weg laten ruimen? Hoe
meer zij zich inspande om onschuldige,
althans verklaarbare gronden voor den plot-
selingen dood van Hardley onder zoo raadsel
achtige omstandigheden te vinden, des te
sterker werd in haar het gevoel, dat dit het
werk van de United Service was, om een
misschien onbruikbaar geworden medewerker
onschadelijk te maken.
Zrj ging voor het laatst nog even naar
haar kamer, waar men haar bagage reeds
afgehaald had, en opende hier het zoo juist
ontvangen pakje. Tot haar verbazing bevatte
het een aantal witte blaadjes en een klein
fotografie-album, zooals men die voor het
bewaren van amateurkiekjes gebruikt. Zij
vond eenige Engelsche en Belgische opnamen
van landschappen en stadsgezichten, alle zeer
mooi t-i door en door onbeduidend. Het laatst
van alles kwam haar het begeleidende schrij
ven in handen, dat tusschen de witte blaadjes
gelegen had. Zij vernam in Selfride's drogen
stijl, dat dit onbeschreven papier aanteeke-
ningen bevatte, die door een bepaalde be
handeling het gemakkelijk begrijpbare
recept was eveneens vermeld zichtbaar
zouden worden; en dat onder de fraaie ama
teurfoto's opnamen van Poolsche vestingwer
ken en strategische spoorwegen verborgen
waren, die aan het daglicht zouden komen,
wanneer men de foto's aan een warme oplos
sing van een bepaald zuur blootstelde. De
voorzichtigheidsmaatregel om haar dit ma
teriaal de aanteekeningen bevatten het
Poolsche mobilisatieplan met de allernauw
keurigste opgave van sterkte, verdeeling en
tijd, -venals alles aangaande de gelijktijdig
voorbereide sabotage-actie in Duitschland
in een zoo geheimzinni£:en vorm toe te ver
trouwen, was gemakkelijk te doorgronden.
Bij het verlaten van België en het betreden
van Duitschland moest zij een nauwlettend
douane-onderzoek doorstaan, dat nu door
deze camouflage van het materiaal volkomen
ongevaarlijk gemaakt was.
Esther pakte de papiertjes, welker ontzet
tende belangrijkheid duidelijk was, met ge
wilde zorgloosheid tusschen haar andere be
zittingen en wachtte toen, na nog een wande
ling door de stad, aan het station den tijd
van haar vertrek af. De contróle van den
nachtsneltrein in Herbesthal werd zoowel
van Belgische als van Duitsche zijde snel en
voor de reizigers zonder bijzondere chicanes
verricht en tegen den middag steeg Esther
aan het station Zoologischen Garten te Ber
lijn uit.
Op straat gekomen haalde zij diep adem
en keek zij gretig om zich heen. Nu was zij
weer in Berlijn. Hoe, kort was zij slechts
weg geweest en welke eeuwigheden lagen er
niettemin tusschen haar vertrek uit deze
stad en haar terugkomst op dezen dag. Het
was een geheel andur mensch, die hier nu
bij de Hardenbergerstrasse naar het van ouds
bekende verkeer van het Berlijnsche Westen
stond te kijken. Zij overlegde, wat zij nu eerst
zou moeten doen en nam het besluit niet naar
de woning van haar moeder in Steglitz te
gaan, maar hier ergens in de buurt een ka
mer in een hotel te nemen, omdat zij niet kon
weten, hoe lang zij te Berlijn zou blijven, noch
of het gewenscht zou zijn, dat haar familie
iets van haar verblijf hier zou vernemen.
Zij ging naar Hotel Hassler en nam daar
een kleine kamer, die meer op een kabinet
geleek, maar alle grootere waren reeds bezet.
Zij liet haar bagage afhalen en pakte met
uitzondering van de gewichtige documenten
haar kleine handkoffer uit, waarop zij een
taxi nam om naar de redactie te gaan. Zon
der een van haar collega's ontmoet te hebben
bereikte zij de gang, waar» haar oude kamer
lag, toen zij een lichte kreet hoorde en juf
frouw Cohen voor zich zag staan, die haar
als een spook aanstaarde voor zij haar zonder
ook maar een enkel woord gezegd te hebben,
om den hals viel. Esther was in het eerste
oogenblik ook niet tot spreken in staat en
streelde slechts het haar van haar kleine,
mismaakte vriendin, wie de dikke tranen over
het gezicht liepen. Toen gingen zij samen
naar Burg's voorvertrek. Burg zelf zat als
gewoonlijk in zijn hol verschanst, maar dezen
keer was juffrouw Cohen, die zich anders van
bescheidenheid haast niet durfde verroeren,
als herboren en zonder er om te geven, of zrj
den ouden Burg soms in een zwaarwichtige
meditatie, of in zijn nog zwaarwichtiger spijs
vertering stoorde, rukte zij zijn deur open en
riep zij haar knorrig overeind komenden chef
toe: „Esther Raleigh! Esther Raleigh is er,
mijnheer Burg!"
Dadelijk kwam Burg's kolossale gestalte
den leuningstoel uitgewenteld en rolde h\j
als een schip in den storm op de deur toe,
waarbij hij juffrouw Cohen als een kleine
sloep op z(jde drong en had hij Esther, die
met lachende oogen in het midden van de
kamer stond, haast overvaren.
Siegfried Burg sprak geen woord. Hij tikte
Esther slechts zachtjes op de wangen, vatte
haar voorzichtig aan en schoof l.aar als een
klein kind voor zich ui. zijn kamer in. Hier
wees hij gebiedend op den stoel voor de be
zoekers en Esther gehoorzaamde, precies
zooals zij eerst eenige weken geleden als
kleine volontaire gehoorzaamd had. Burg
smeet met een slag de deur achter zich dicht,
ging zitten, waarbij zijn stoel een vervaarlijk
gekraak liet hooren en heen en weer waggelde
en trok zijn zakdoek or- zich voor alles met
de woede van een vulkaan den neus .e snulten.
Hij kon met het reinigen en oppoetsen van dit
onderdeel van zijn gezicht maar haast niet
aan een eind komen en Esther wist, dat de
vochtigheid, die hem daarbij in de oogen
kwam, niet uitsluitend aan de ruwe behan
deling, waar hij zijn reukorgaan aan onder
wierp. toegeschreven kon worden. Toen hy
eindelijk begon te spreken, was zijn stem
hee.ch en moest hij zich voortdurend de keel
schrapen. - - -
„Dus weer terug hm zeer snel gegaan,
mijn kind. Iets niet in orde, hè? Kan mij alles
wel voorstellen, alles. Zitten ze je al na? Die
vervloekte bende!"
Esther viel hem in de rede. „Neen, neen.
hier niet. Niemand zit mij hier na. Maar een
poosje zag het er wel akelig uit, mijnheer Burg
Hebt u er al iets van gehoord?"
„Niet veel, maar voor mij was het voldoen
de. Het bericht over de ontploffing in de Gold
Gate heeft door de heele pers de ronde
gedaan. Overigens, als het je interesseert, de
hertog, Larker en or.ze drie directeuren zijn
deze morgen vroeg gered. Van jou gelooft
men weet je, dat men je als Russische
agente verdacht?"
Esther keek hem aan zonder te antwoor
den.
„Dat was natuurlijk de een of andere onzin.
De Engelsche politie heeft dat bericht trou
wens reeds tegengesproken en officieel mede
gedeeld, dat men gelooft, dat je in een aanval
van geestelijke omsluiering ten gevolge van
den doorgestanen angst eenvoudig wegge-
loopen bent. Op het oogenblik zoekt men je
overal."
Esther knikte en meende droog: „Dat klopt
en aan dat belangstellende zoeken naar mij heb
ik mij slechts ternauwernood kunnen onttrek
ken. Is het erg, dat ik mijn post daar ginds
verlaten heb en hier weer ben komen op
duiken?"
„Onzin, kind. Maak je daar maar geen
zorgen over. Je hebt toch mijn brief ontvan
gen? Nu, dan behoeven we de dingen ook
niet anders te noemen, dan zij heeten. De
diensten, die je" hij maakte een korte
pauze „ons hier geleverd hebt, zijn groot
genoeg om een eigenmachtige handeling
van jouw kant te rechtvaardigen. Maar in
ieder geval, hemel, wat ben ik blij, dat je
weer hier bent! Ik zal Mersheim zeggen, dat
ik je hier dringend noodig heb. Onmisbaar,
zie je volkomen onmisbaar."
Wordt vervolgd.)
