De Brabantsche Brief
van
Drie gouden sleutels
Radioprogramma
PETIAN
EEN PAAR GOEDE VRIENDEN
DOORi
hVÏI?0.6",' K"? jon?en"' flu'sterde hij, „in het eind zul je winnen.
Amico,
Ulvenhout, 5 Augustus 1937.
Op de leste ver
gadering zee den
veurzitter Fielp...
Ha ge zult
denken: wéér ver
gadering!
Ja, jonk, dat staat
hier nie stil. Veur-
al nou nie, mee die
aanstaande fees
ten!
Want zie, 't is
mee zoo'n feest,
dat 't heele dorp
aangaat, zóó ge-
ctolH* PIICP vPï*ppni»
ging wil 'n ..steentje bijdragen", lijk dat hiet.
En als ge dan, als geboren vereenigings-
mensch lid zijt...! Nou dan vergadert ge
veur 't zelfde doel vandaag als lid van de
propclub, mergen als lid van de .Mikkers
overmergen vanweuge de „Morianen" de
rookclub, dan weer als niet-werkend lid van
d'Hermenie, enz. En den Fielp -veurzitter
van al die dingen, nou, die is ook den beroerd
ste niet! Die zurgt wel, dat g'op tijd oew
excuus ik bedoel: oew convocatie ontvangt.
Per slot is den Fielp óók veertig jaar ge
trouwd!
Ik heb 't oe al 'ns meer geschreven in dieën
geest: misschien zijde gij ze ook wel 'ns teu-
gengekomen, van die lui, die zweren bij ver-
eenigingen. Ik veur mjj, ik ben er ok nie
teugen, amico!
D'n vent, die „de vereeniging" uitgevonden
hee, was vast en zeker steuvig getrouwd...!
En als ie al dood mocht zijn, ik denk 't
haast wel, want vereenigingen zijn bekanst
net zoo oud als 't huwelijksgeluk, dan hoop ik
veur dieën kearel, dat Onzenlievenheer 'm bin
nengelaten hee in den Vrijgezellenhemel.
't Is kolossaal wat ge mee 't instrument
„vereeniging" allegaar kunt klaarspelen. Kunt
gaarstoven.
Ge kunt, om te beginnen, 'ns mee 'n orden
telijk smoeske van huis af, naar „de" vergade
ring. En als ge 'n goei en nuttig lid zijt, dan
slaat ge gin enkele raadsvergadering over,
zelfs niet de „vergaderingen", waarvan 't be
stuur eigens niks weet.
Tweedens kunt ge 't tot veurzitter brengen,
zoodat ge, als getrouwd man, toch ook nog
'ns iets te beweren hebt, al is 't dan buiten
de deur. Ge „mot" nou en dan 'ns heel nood
zakelijk op reis, op kosten van de" kas (als
tenminste den penningmeester thuis is, want
teugeswoordig zitten er heel veul penning
meesters in den krententuin).
Wat g' ook niet uitbezemen mot, ge komt
nou en dan 'ns in de krant te staan mee oew
lijf en oew redevoering, wat veur veul veur-
zitters, die thuis altij veur 'n harstikkedoove
Trui redeneeren, wel 'n feest mot zijn al
trekken ze dan ook net 'n gezicht of ze „die"
krant nooit hebben gelezen. En... ge bent nog
'ns van huis ochja, dat had ik al gezeed!
Als ge dat allegaai als 'n trouw en opoffe
rend lid jarenlang veur oew vereeniging over
had, dan komt vanrigens den dag van oew
ridderorde, waarmee dan, als ge 't eigens nie
geloofde, officiëel is vastgesteld 't nut en den
offerzin van oew persoonlijkheid als vereeni-
gingsman!
Neeë, gekkigheid is gekkigheid, maar ver
eenigingen zijn dingen, die nooit afgeschaft
meugen worden. Evengoed als er 'n dierenbe
scherming is veur 't stomme dier, mot er de
vereeniging zijn veur den getrouwden man!
Da's gewoonweg 'n kwestie van ïumaniteit
jegens de stomme dieren. Af!
Ja amico, dat wordt teugenwoorig nog
al 'ns vergeten: maar ook den man is 'n
schepsel-Gods. Net zoo goed als z'n gescheiën
vrouw of z'n jolige weduwe. Hij mot zelfs z'n
ziel hebben, zoodat ie nog boven 'nen aap
staat! Iets wat veul vrouwen en veul Recht
bankpresidenten nie weten...!
Maar ik kantel daar van m'n apropoowke.
Ik wou dan gezeed hebben g'ad: op de leste
vergadering verklaarde den Fielp dat „den
hondersten steen veur zijn part kost boven-
draaien, maar dat er btf den hantree van 't
dorp 'n heerepoort moest komen, alen waar
alen", zee-t-ie en meteen maakten z'n vin
gers den mimiek van geldtellen.
Alen waar alen...! Wij zwegen. Daar wfts
nie veul meer te halen, docht ons. D'n eenen
keek 'ns naar 't plafond, d'n ander naar 'n
motje, dat om 't lamplicht danste, nommer
drie keek 'ns in z'n bier, nommer vier trok
'n trutlip en knikte 'ns teugen z'n eigen en
den Fielp... den Fielp genoot van den indruk
dien ie gemaakt had.
In die stilte trok den Fielp aan z'n sigaar,
moffelde zijn kleinen secretaris in 'n rookgor
dijn en streng vroeg ie deuzen onzichtbaar-
geworden steunpileer: „alen waar alen..., staat
't hin de notulen, Bult?"
„Jawel", klonk 't ferm, daar ergens uit dieën
krinkelenden smoor.
Want, amico, als z' op 'n vergadering eerst
kuchen, veur ze iets gaan zeggen, dan ge
verstaat! (Ook getrouwd niewaar? Ook veul
vergaderings-ervaring
Maar den Fielp was dieën onbekenden X
rap veur!
„Mijne-eeren", zee-t-ie indrukwekkend:
„zijn guilie misschien plotseling te lam en te
broerd geworren hom hoew pooten huit de
mouwen te steken...? Zeg 't dan maar heer
lijk...!"
„Dat was, zacht uitgedrukt, 'nen steek
onder water", vond den Blaauwe.
„De oofdzaak his, da ge me verstaat", lee
den Fielp uit.
„Wat dé-d-aanbetreft" stelde den Blaauwe
'm gerust: „hoefde gin zurgen te hebben,
veurzitter; daar was gin woord Spaansch
bij."
„Zijde soms gehaffronteerd vroeg den
Fielp verdacht-zoetsappig.
„As ge mijn wil beleedigen, zee den Blaauwe
seerjeus„dan motte veul vroeger opstaan,
hedelhachtbare eer."
„Mot deus dispuut in de notulen?"
vroeg Bultje de Bie.
En veur den Fielp den Blaauwe geraad
pleegd had, gaf ie z'n volle goedkeuring al,
mee de woorden: „wees je donders!"
Toen klom Nolleke Gommers op z'nen
stoel, ge kent 'm, dat 60-jarig-vrijgezellen
dwergkeareltje mee z'nen groote menschen-
hoofd en -manieren.
Als 't Nolleke op den stoel krabbelt, is dat
altij 'n evenement op de vergadering, amico.
Want ge weet, Nol en Bultje de Bie kunnen
malkanders bloed drinken. Overigens zijn ze
samen lid van de meeste vereenigingen.
„Ik vraag 't woord", requireerde Nolleke,
lijk 'nen Officier van Justitie (-wijd onder de
maat).
„Hij zeit wat", bromde B. de B.
„Hou je bek, aliekriek", adviseerde Nolleke.
„Motte mij-n-hebben?" vroeg B. de B. vuil.
„Jouw??" vroeg 't Nolleke en hij keek
zoo vies of B. de B. plakte: „jouw?? 'k Heb
liever de derdedaagsche koorts!"
„Krijg ze dan," zei B.B.
„Dé. liet ik m'n eigen rtie zeggen", zee den
Blaauwe verontweerdigd.
„Maar ikke-n-ok nie, soode..." (Nolleke han
teert geren groote woorden!)
Mee de beste bedoelingen maakte-n-ie z'n
eigen gereed veur 'nen sprong over de tafel,
maar op 't zelfde moment had Kee van „de
Gouwen Koei", die 't spu' zag aankomen,
Nolleke te grazen bij den bojem van z'n broek
en ze zee: „zulde gaan zitten, vatje buskruit;
en denken om m'n meubels! Of ik zet oe
ondersteboven in den spoelbak".
Toen probeerde Nolleke, mee z'n oogen, twee
gaten deur Kee d'r zielement te boren, maar
veur ie er deurhenen was gaf Kee 'm 'n fleer
om z'n ooren, dat 'tallegaar zwiemde.
,,'t Is", brieste Nolleke: „dat ge 'n weerlooze
vrouw zijt, maar anders...!"
„Ja?" vroeg Kee lief.
„Dan gaf ik oe 'n pak slaag da-da-da...
dat g'oew buffet veur 'n vuurwerk versleet!
Kenalje!"
Dat brocht den Fielp op 'n idee.
De rest laat ik zoo. amico; 't staat uit
voerig in de notulen, dat kunt ge in zoo'n
geval aan 't Bieke overlaten...! Dus als ge
komt, mee de feesten, kunt ge 'r 'n schoon
stuk litteratuur op naslaan).
„Vuur...werk...!" prevelde den Fielp.
„Bult, vraag prijs! In Leiën en Antwerpen;
veur 'n schoon vlamwerk, daverend, daverend
kleurig en vol zonnen, meulens, watervallen
en bengaalsch vuur!"
„Kost oe duuzend gulden", zee de Bie.
„Dan zonder bengaalsch vuur."
„Kost 't oe negenhonderdtachtig".
„Hapseluut?"
De Bie z'n kopke knikte ljjk 'n duikelèrke.
„Dan zonder watervallen!"
„Bleft te duur!"
Vraagt dan prijzen veur defrente program
ma's!"
„Oem", zee den Bult.
„Zoo in den koers van 'n ondergulden."
„As ik iets zeggen mag", riep den Blaauwe:
„schrap dan ineens royaal 'n pak lucifers af!"
„Deerepoort!" antwoordde den Fielp,
zonder den Blaauwe te bezien.
„Zijn we 't 'r in principiep hover heens dat
'r in zo'n dink bij den hintree van Huivenhout
mot staan...?"
Zwq'gen.
'Nen klap van den Fielp z'nen hamer.
„Haangenomen! Genotuleerd, Bie?"
„Yes!"
„Dan, mijne eeren: dan gaan we nouw
hover tot de halgemeene beschouwingen
nopens..."
„Noppes", riep Toon van Eggermond, 'n
zwager van den Joep.
„Nopens 't huiterlijk haanzien. Mee gloeien
de letters mot 'r geschreven staan..."
„Hulven-out mot Hekselsior! kwekte
den Blaauwe.
Goedkeurend knikte den Fielp. „Ge aalt me
de woorden huit m'nen mond, Blaauwe! Jan
Schellekens, ge zijt honzen helectriker, wilde
gij dus veur die hillemenatie zurgen. Horanje
lampen van onderd keers. Ze motten er blind
van worren, de feestgangers.
De stroom beklasjeneer ik wel mee den
burgemeester.
„Honderd keers per stuk?" vroeg den
Jan.
„Zoo hiets, ja."
Den Jan tikte mee z'nen wijsvinger teugen
z'n veurhoofd.
„Mokt er dan maar twee-onderd van",
suste den bakker: „den stroom..."
Nadrukkelijk vroeg den Jan zonder woor
den, of den Fielp 't hier had.
Afijn, amico, d'eerepoort is op pampier veur
malkaar gekomen.
Iedereen hee iets toegezeed te leveren, of
liever gezeed: den Fielp he die „toezeggingen"
eigens in malkaar gedraaid en laten notuleeren
en ons toen hartelijk bedankt veur de spontane
medewerking.
Nolleke hee z'n eigen beschikbaar gesteld
om 's avonds, op de verlichting te passen en
„al 't kleine krapuul dat 'n hand of vinger
naar de eerepoort zou uitsteken, den nek om
te draaien".
Bij die woorden zag ie naar Kee en in ge
dachten wierd die erme Kee op 't zeUde oogen-
blik gemarteld deur dat valsche Nolleke,,
allee, Nol kneep er alle leven uit...!
Maar nou mot ik er toch af gaan scheien,
want ik zie daar op de klok, dat 't tijd is veur
de vergadering!!
Dus: veul groeten van Trui, Dré III en als
altij gin horke minder van oewen t.a.v.
Dré.
ZONDAG C AUGUSTUS 1937.
Hilversum I.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA. 6.30
VPRO. 8.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Postduivenberichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Viool, fluit en piano.
10.45 Declamatie,
11.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Jeugdkoor „De kleine stem", en gr.m.
12.0C Orgelconcert.
12.10 Omroeporkest.
1.00 Jamboreenieuws.
1.13 Omroeporkest.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Orgelspel..
3.00 Residentie-orkest, en soliste.
4.30 Sportreportage.
5.°0 Arb. Muziekvereniging „Dr, F. M.
Wibaut" en gramofoonmuziek.
6.00 Sportuitzending.
6.15 Sportnieuws ANP.
6.20 Gramofoonmuziek.
6.30 Reportage.
6.45 Evang. Luthersche Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Residentie-orkest en solist.
9.15 Radiojournaal.
9.30 Revue-programma, en gramofoonmuziek,
10.10 Operette-orkest en solisten.
11.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 jazz,
muziek (Gr.pl.).
Hilversum n.
8.80 NCRV, 9.30—5.00 KRO. 5.05 XCRv
7.4511.30 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.15 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-orkest.
1.00 Middenstandscauserie.
I.20 KRO-Melodisten, en solist. (Van 2.00-^
2.30 Vragenhalfuur).
3.00 Gramofoonmuziek.
3.20 R.K. Dameskoor uit Vlissingen, en solist,
3.30 Toespraak.
3.40 R.K. Harmonie O.B.K,
4.00 Vervolg Dameskoor.
4.10 Vervolg R.K. Harmonie O.B.K.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna ge,
wijde muziek. (Gr.pl.).
7.45 Gramofoonmuziek.
7.50 „De liturgie en het huisgezin", oauserie,
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramfooonmuziek.
8.30 KRO-orkest en gramofoonmuziek.
10.00 Jamboreenieuws.
10.30 Berichten ANP,
10.40 Epiloog.
II.00—11.30 Esperantolezing.
MAANDAG 9 AUGUSTUS 1937.
Hilversum I.
Algemeen Programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (Gr.pl.).
10.30 Gramofoonmuziek.
11.00 Cantabilé-orkest en gramofoonmuziek.
12.45 Gramofoonmuziek.
1.15 Jamboreeklanken.
I.30 Kovacs Lajos' orkest.
2.00 Omroeporkest.
In de pauze: Declamatie.
4.30 Lyra-Trio.
5.15 Edwin Walker's Tipica-orkest en gramo
foonmuziek.
6.45 Orgel en viool.
7.30 Gramofoonmuziek.
8 00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Reportage Sluiting Jamboree.
10.0 Het Omroeporkest.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 Dans-
orkest „The Chocolate Kiddies".
Hilversum H.
NCRV-Uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie, gewijde muziek
(gr.pl.).
8.30 Gramofoonmuziek.
9.30 Gelukwenschen.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 De Gooilanders.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.15 Alt en piano.
3.00 Wenken voor de keuken.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing,
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Orgelspel.
6.30 Vragenuur.
7.00 Berichten.
7.15 Gramofoonmuziek.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling S.O.S. Ber.
8.15 NCR V-orkest.
9.00 „Menschen en kleuren", causerie.
9.30 Vervolg concert m.m.v. solist, (Om 10.00
Berichten ANP).
10.3012.00 Gramofoonmuziek.
Hierna: Schriftlezing.
FEUILLETON.
17.
Den volgenden ochtend overschreed de troep zwijgend, katterig en
huiverend de brug over de Juruena. Het begon te regenen eerst zacht
jes, een dreinende motregen, maar na een paar uren bruiste een wolk
breuk naar beneden. Zwijgend, met gebogen hoofd zaten de mannen
op hun dampende paarden. Alles doorweekte, de kleeren, de bagage,
het proviand. Norsch ging de stoet verder; niemand keek terzijde: de
teugels hingen slap op de nekken van de rijdieren, die traag voort
stapten.
Het oerwoud sloot hen in: de regen ruischte op het gebladerte en
viel in dikke druppen op de paarden en de reizigers. Een duffe, kille
vochtigheid sloot het kleine troepje in. Geen ander geluid klonk, dan
het gestadig ruiselen van den regen. Geen vogels lieten zich zien, het
leek, alsof dit bosch alle leven opslokte, en nu de reizigers als een
nieuwe prooi in zich opnam, die niet levend weer naar buiten zou
treden.
Des avonds werd een plek opengekapt om te kampeeren, van alle
kanten stond het donkere oerwoud daaromheen als een palissade,
ondoordringbaar voor de nieuwelingen, maar waarachter dreigende
verschrikkingen en onzegbare geheimen werden. De mannen stegen
af, verstijfd en verkleumd van het water. Hun kleeren waren zwaar
van het opgezqgen vocht, hun voeten sopten in de volgeloopen laarzen.
Na oneindige moeite gelukte het een vuur te maken. Al het doode
hout was doornat, en bedekt met mossen en zwammen, de tondel-
doozen wilden niet gloeien.
ledereen was stil, een onbehaaglijke spanning heerschte in die kleine
open plek, waarnaast en waarboven het bosch zijn grijpvingers van
lianen naar hen uitstak.
Het leek Cokigalo of vampyrs op hem aasden: onder zijn natte
kleeien wist hij zijn lichaam levend en warm en soepel: een kostbaar
wonderwerk van de natuur. Een geweldige angst beving hem: zou dit
eindelooze bosch, dat hem had opgeslokt, hem ooit weer afstaan, of
zou zijn jonge sterke lijf hier in den nameloozen modder onder
gaan?
Weer zag hij Juanita voor zich, lokkender dan zij ooit was geweest;
haar volle roode lippen leken hem toe te lachen: „Kom bij mij, kom bij
mij. Ik ben het leven, ik ben je alles!"
Hij had willen schreeuwen in zijn benauwdheid: Terug! Terug!,
maar de schaamte weerhield hem, en hij strekte zich met de anderen
uit op de vochtige bladeren en staarde in het vuur.
Dag in dag uit trok de stoet voort. De regen bleef vallen: het bosch
bleef zwijgen, de dagen waren eender. Het was nauwelijks of zij nog
leefden.
Eens, toen Gongaio achteraan reed, en de cavalcade overzag, waar-
van de kop zich verloor in de eeuwige schemering, overviel hem de
angst, dat zij allen reeds lang waren gestorven, dat zij geesten waren,
bestemd om tot het einde der tijden te trekken door het druipende bosch.
De mannen zagen er bleek en uitgeteerd uit. Een enkele gloeide van
de koorts; de malaria had hem beet. Hij zei niets, zette de tanden op
elkaar, en keek met de donkere, schitterende oogen vooruit.
Den volgenden dag viel hij, toen hij in den zadel wilde stappen; hij
vloekte en probeerde het opnieuw. Een van zijn makkers hielp hem;
de tocht werd hervat. Alle gesprekken waren verstomd, ieder wachtte
af, wat er zou gebeuren. Midden op den dag viel hij op den nek van
zijn paard.
De stoet maakte halt, er werd een zoo goed mogelijk bed voor den
zieke gemaakt. Die lag met wijdopen oogen te ijlen, hij fluisterde den
naam van zijn moeder, van een meisje, van een dorp ergens over den
oceaan in het oude Portugal. De anderen zaten, en luisterden, of lieten
hun gedachten drijven naar hun moeder, een meisje, een dorp.
Na twee dagen bezweek de zieke. De anderen groeven een kuil, en
legden hem erin. Een tijdlang stonden zij daar zwijgend, met ontbloot
hoofd. Toen ging de tocht verder. Den volgenden dag kon een van
de anderen niet opstaan; de klamme adem van het bosch had zijn
ledematen verstijfd.
,.Ga doorzei hij ruw, „ik wil jullie niet ophouden".
Niemand antwoordde, maar de wijste nam hem zijn pistolen af, en
bracht ze buiten zijn bereik. Twee dagen wachtten zij, toen begroeven
zij hem.
Een derde werd s-morgens bij het opstaan vermist. Het oerwoud had
hem verzwolgen. Zij schreeuwden en schoten hun pistolen af; zij zoch
ten in den omtrek, zoo ver zij zich maar durfden wagen van het kamp
af. Het bosch gaf zijn prooi niet terug. Zij wachtten nog een dag, twee
dagen, toen gingen zij verder.
Na twee weken zag Gongaio, hoe Joajo klappertandend op zijn
muildier zat. Eén blik was voldoende om hem te doen begrijpen, dat
de koorts zijn vriend in haar greep had. „Joajo", vroeg hij angstig,
„ben je niet goed?"
Joajo glimlachte, en maakte een afwerende beweging met de hand.
Maar Gongaio greep hem hij den arm, en smeekte hem: „Word niet
ziek, Joajo, laat mij niet alleen Bij het kampvuur kleedde hij hem uit,
en wreef hem, tot de huid gloeide. Uit de voorraad medicijnen, die
moeder Runo hem had meegegeven zocht hij de krachtigste uit. Hij
brouwde afkooksels, en dwong zijn vriend ze op te drinken. Die deed
gewillig wat hem werd gezegd, al was het brouwsel nog zoo wrang.
Den volgenden dag ijlde de zieke van de koorts. Gongaio hing hem
om den hals de amulet, die moeder Runo hem had geschonken, en
smeekte den hemel zijn vriend te sparen. Maar den Volgenden dag
ruischte de regen op het graf van Joajo. Wanhopig en ellendig voegde
Gongaio zich bij den stoet. „Nu heb ik alles verloren" snikte hij, „mijn
thuis, mijn land, het meisje, dat ik liefhad, en tenslotte mijn vriend.
Laat nu de dood maar komen, het is mij alles goed".
'w V?e'c!e cen kand °P Z'jn schouder en hief zijn betraande gezich*
op. Hij keek in de donkere oogen van Guido. „Gelukkiqe jonqen", ze!
die zachtjes, „je kunt nog huilen".
„Hij was mijn vriend", snikte Gongaio,
„Je zult een anderen vriend vinden", troostte de ander. „Tij zult niet
alleen blijven, k ken je, je bent te goed. om altijd eenzaam te zijn. Zie
naar mij, hoe lang is het geleden, dat ik kon zeggen: deze was mijn
vriend. Hoe lang is het geleden, dat ik een traan heb gelaten om
iemand. Ik benijd je a
Gongaio haalde rampzalig de schouders op, en de ander sprak geen
duiste meer' L 3frk s avo"ds, 'n het kamp, toen Gongaio gretig de
a X1 '°S?h instaarde, die voorgoed een eind kon maken
hem op e' weer et donkere gezicht van Guido naast
Gmdo er u n t? En denk aan' dat altijd de oude
P r 15 om >e ,tc helPen. Heb ik je niet goedkoop een paardje
dat ie ii? eeeCn SP!i it" Cen houweel' en weet ik wat? Je hebt gezegd,
afkoooen met 9 2°U Kun «"wige dankbaarheid
afkoopen met zes glazen gemeene brandewijn?"
Zie^'e^pfT,.°fndankS Z'ck ze've". knikte van neen.
door te bliiven li r"°? een schuld over. Die kun je nu voldoen,
bent er te aoed i c 'C "'et 0ver aan dat vervloekte bosch: je
oent er te goed voor. Beloof het mij".
M, voSrht waatltblik S"°
(Wordt vervolgd.)
