De buurstaten rond de Noordpool
SUCCES
IN ZAKEN
XoS ftami!
Is het poolgebied rijk
rijk aan delfstoffen?
Verkeerde gevolgtrekkingen, door
dat wjj geen rekening houden met
die machtige factor: gewoonte!
Menschen, die bewust een afkeer hebben
van sleur en daarom in hun dagelyksch
leven zooveel mogelijk verandering aan
brengen, zitten onbewust toch nog, in hon
derd kleinigheden vast aan de gewoonte.
Ook zij zullen, wanneer een kabel van het
electrisch licht onklaar is en zij wachten op
iemand van het G.E.B., die dit in orde zal
maken, menigmaal hun hand uitstrekken
naar een schakelaar, vooral bij het betre
den van een andere kamer, hoewel zy weten
dat dit momenteel geen effect heeft. Ook zy
zullen, begin Januari, weieens het vorige
jaartal boven een brief schrijven. De
mensch heeft nu eenmaal een sterke nei
ging, om te doen wat hij geruimen tijd ge
daan heeft en om dit te doen op de wijze
zooals hy dat gewend is.
Onlangs woonden wy een dinertje by,
waar een van de gasten, een man van ont
wikkeling en beschaving, in geanimeerd
gesprek met de gastvrouw zorgvuldig zyn
mes en vork met zijn servet afwischte,
alvorens te gaan eten.
Eerst toen hij het geamuseerde lachje
van de gastvrouw zag, ontdekte hy zyn,
in dat millieu ongewenschte gewoonte en
zei
.Neemt U my niet kwaiyk. U moet wel
denken, dat ik geen manieren heb!"
Zy antwoordde vriendeiyk:
„In 't geheel niet, ik meen alleen op te
merken, dat u bijna altyd in restaurants
eet".
Wat is een gewoonte? Een handeling, die
wy zóó lang geregeld uitgevoerd hebben,
dat het bewust nadenken vereischt om haar
niet uit te voeren.
In ons oordeel over anderen en hun han
delingen zien wij dikwijls, te meer als wy
weinig psichologisch zijn ingesteld, de
macht der gewoonte over het hoofd.
Dit wordt alweer bewezen door het geval
van een jonge vrouw, die een familielid ver
loren had, en eenigen kennissen ontving,
Op zekeren dag zat een zakenman in de
put. Een van zijn welgestelde vrienden pas
seerde zyn zaak. De zakenman riep zyn
vriend binnen vroeg hem om hulp.
„Help me uit de moeilijkheid", smeekte hij.
Maar de vriend was niet te vermurwen en
zei: „Probeer maar alleen uit je misère te
komen".
„Maar de crisis... en de wissels moeten be
taald, ik zie geen kans..." klaagde de zaken
man.
De vriend ging weg en liet den zakenman
aan zyn lot over.
Een paar maanden later, toen de vriend
weer eens voorbij kwam, zag hy den winke
lier weer en vroeg:
„En, hoe gaat het er mee? Ik zie, dat je
zaak nog bestaat. En je vertelde me, dat je
onherroepeiyk te gronde zou gaan als ik je
niet hielp. Wat heb je gedaan?"
„Luister," zei de zakenman, „toen jy weg
was, begreep ik, dat ik van anderen geen
steun zou krygen, ik heb toen zelf myn
schouders weer onder de zaak gezet en... het
is me gelukt. Het gevaar is geweken! Mijn
zaak is weer gezond.
VOORUITSTREVENDE MENSCHEN.
In zaken vooral zien wy twee soorten
menschen: de vooruitstrevenden en zy, die
alles maar steeds op dezelfde gewoontema-
niet doen. En het eigenaardige is, dat deze
laatste soort nog nijdig is tegenover de eerste,
omdat zy denken, dat de vooruitstrevende
personen zich overal indringen en zoo de
promotie van de laksen tegenwerken.
Toch is dit niet het geval, want hoe zou
den de laksen hun leventje kunnen leiden, als
het weggetje niet geëffend was door de voor
uitstrevende menschen? Daarom is het goed
als een ieder zichzelf eens op den keper on-
derr.Tkt. Ieder mensch moest zichzelf de
vraag durven stellen: Ben ik op de plaats,
die ik in de maatschappy inneem, door myn
eigen kracht en werk gekomen, of heeft een
ander my alles voorgedaan en ga ik alleen
maar in datzelfde gareel verder? Mocht dit
laatste dan het geval zijn, schep Uzelf de
gelegenheid iets bijzonders te presteeren. de
aandacht wordt daardoor op Uw werk ge
vestigd en dat kan alleen maar nuttig effect
hebben.
Een Noorsche visschersboot in het Poolijs.
Deze houten motorkotters, die een buiten
gewoon weerstandsvermogen hebben, wer
ken zich steeds weer door de drijvende
ijsvelden van de Poolzee heen.
die kwamen condoleeren. zy was in zwaren
rouw en zag er heel slecht uit, ondanks
haar bijgewerkte lippen en wenkbrauwen.
Twee dames gingen samen weg, en buiten
merkte de eene op: „Nu, je maakt my niet
wijs, dat Lucie het zich zoo erg aantrekt!"
De andere antwoorde rustig:
„Hoezoo?"
„Nu, als je werkeiyk verdriet hebt, denk
je er heusch niet aan, je lippen en je wenk
brauwen by te werken!"
„Ik zie dat anders dan jy. Ik ken Lucie
ook langer, zij is een Belgische, en voor
haar zijn lippenstift en wenkbrauwen on
misbare onderdeelen van haar toilet. Zy
zou er evenmin aan denken, zich zonder ge
bruik daarvan te vertoonen, als jy om met
papillotten op straat te gaan loopen. Zy
gebruikt die stiften even automatisch, als
wy onze tanden poetsen, en zy zou speciaal
moeten denken: „Nu ik verdriet heb, behoor
ik dat na te laten." Welnu, m.i. heeft Lucie
te veel verdriet om by dergelijke kleinig
heden stil te staan, zy doet, automatisch
iemand, die rekening houdt met de macht
wat ze altyd doet, dat is alles".
Zoo zie U, hoe, de gevolgtrekking van
der gewoonte, soms ïy'nrecht staat tegen
over de gevolgtrekking van iemand, die dit
niet doet.
Zoo reageeren honderden menschen op
een wijze, waarvoor vroeger reden bestond
maar thans niet meer. Wy denken aan de
gewoonte-zuinigheid van menschen, die het
eenmaal moeilijk gehad hebben, maar nu
wat kunnen uitgeven, aan de angst voor
onweer van hen, die lang in Indië zijn ge
weest, doordat in Indië een onweer veel
zwaarder is dan hier en ook veel meer ge
vaar oplevert.
Bestudeert U eens Uw eigen gewoonten
en die van hen in Uw omgeving, en gaat
dan eens na wat aan die gewoonten ten
grondslag ligt of heeft gelegen. Het is aar
dig en leerzaam en vermeerdert Uw men-
schenkennis.
DR. JOS. DE COCKé
ALLES HANGT VAN ELKAAR AF.
De dichter zat thuis rustig aan het ontbijt
en had juist een eitje gepeld en opgepeuzeld.
Terwijl hy het tweede eitje den kop wilde
afslaan, kwam een van zyn vrienden by hem
oploopen en begon het gesprek:
„De crisis wordt nog erger".
De dichter schrok zóó, dat hy zijn tweede
eitje voor den volgenden maaltyd bewaarde.
„Deugt je ei niet?" vroeg de vriend.
„Jawel, maar de crisis wordt nog erger,
zeg je, dus ik moet wel minder luxueus
leven."
„O, die crisis," zei de pensionhoudster en
bestelde de japon af, die ze haar huisnaaister
had opgedragen te maken.
„De crisis," zei de naaister en betaalde de
fourniturenrekening niet.
„De crisis," zei de fourniturenhandelaar en
stelde zijn wissel uit.
„Je huwelyk moet wegens de crisis worden
uitgesteld," zei de fabrikant van de fourni
turen, waarop de dichter een briefje ontving
van zyn verloofde, dat wegens de slechte
tijden hun huwelyk voor onbepaalden tyd uit
gesteld was, waarop deze zyn vriend opzocht
enz. enz.
Alles in deze wereld hangt van elkaar af.
het is een cirkelgang waaraan men niet kan
ontkomen.
ALS HET MAAR MOET
De Noren, die ongetwijfeld het Pool-
onderzoek onschatbare diensten hebben
bewezen, slaagden erin, hun aanspraken op
Spitsbergen en op het ten Zuiden daarvan
gelegen Bereneiland tegenover de Engel-
schen met goed gevolg te doen gelden; in
1925 heschen zy hun vlag boven hun neder
zetting in het Poolgebied, die zij ,Svalbard
noemden.
Vier jaar later kwam het eiland Jan-
Mayen nog onder Noorsch bewind. Noor
wegen probeerde zich ook op enkele deelen
van Oost-Groenland te nestelen, waarop
echter ook Denemarken rechten deed gelden
maar het Internationaal Gerechtshof te
's-Gravenhage wees in het jaar 1933 het
stuk aan Denemarken toe.
Nu kwamen de Russen voor den dag en
verklaarden eenvoudig al het land, dat ten
Noorden van het hunne lag, ook het nog
De vijf naties aan de Pool. Een ieder hoopt hier belangrijke schatten of een basis voor
nieuwe machtsontplooiing te vinden.
Aan het strand van het Jan Maijeneiland.
De vlakte is bezaaid met overblijfselen van
de Groenlandsche walvisch.
nië over Alaska kunnen vliegen. De afstand
van Amerika naar Azië over de Pool zinkt
in het niet by de huidige reisroute.
Vanzelfsprekend zijn er nog vele moei
lijkheden te overwinnen eer de Trans-
Arctische lijnen met een voldoende mate
van veiligheid en betrouwbaarheid gevlo
gen kunnen worden.
Toch zijn enkele yliegers er reeds in
geslaagd.
De Amerikaan Byrd vloog het eerst over
de Pool op 9 Mei 1926, drie dagen later
Amundsen en Nobile met het luchtschip
„Noorwegen". In 1928 bereikte de Ameri
kaan Wilkins Spitsbergen van Point Bar-
row, de Noordelijkste punt van Alaska uit.
Hij vloog over geheel onbekende gebieden
en over de Pool. En de laatste vluchten der
Russen, liggen nog in ieders herinnering.
Spitsbergen, dat gemakkelijker te berei
ken is dan eenig ander land en het dichtst
bij de Pool is gelegen, is de meest geschik
te springplank naar de Pool en zal onge
twijfeld in de toekomst nog een belang
rijke rol spelen.
Misschien bewijst niets beter het over
wicht van het vliegtuig in dienst van de
poolvluchten dan het feit, dat Wilkins den
afstand in 22 uur aflegde. Het Trans-
polaire verkeersvliegtuig zal velen nog een
hersenschim toeschijnen.
Inderdaad kan het met de huidige tech
nische middelen nog niet verwezenlijkt
worden, maar het staat vast, dat de Aretis
eenmaal in het internationale luchtnet be
trokken zal worden.
De economische en politieke gevolgen van
een geregeld Trans-Arctisch luchtverkeer
zijn thans nog niet te overzien. Het zal een
geheel nieuw stadium inluiden en men
kan daarom heel goed de haast begrijpen,
waarmede de buurstaten van de Pool, in
de jaren na den oorlog, de inbezitname van
het tot dusverre onbeheerschte gebied aan
den top van onze globe en de verdeeling
der zones van het eeuwige ijs, onder de
verschillende belangensferen hebben tot
stand gebracht.
Longyarbyen de industriestad in de
Poolstreek. Hier wonen ongeveer 600 men
schen, die kolenmijnen ontginnen. De
jaarlijksche productie bedraagt meer dan
35.000 ton, doch kan slechts in de zomer
maanden verscheept worden.
niet ontdekte, tot Russisch grondgebied.
Canada sloot zich hier spoedig bij aan
en maakte aanspraak op al het vasteland
tot aan de Pool en verzekerde zich op
dezelfde eenvoudige manier van al het land
benoorden de kust van Alaska.
Denemarken en Noorwegen volgden nood
gedwongen en verklaarden alle eilanden
ten Noorden van Groenland, respectievelijk
het land tusschen Jan-Mayen en de Noorsch
-Finsche grens aan de IJszee tot aan de
Pool tot hun grondgebied. Daarmede was
het grondgebied om de Noordpool staats
rechtelijk volkomen verdeeld onder de
vijf rondom de Pool gelegen staten.
Desondanks erkennen sommige staten dit
„sectorprincipe" niet.
De Engelschen en Amerikanen laten geen
enkel middel onbeproefd om het gebied
van hun IJszeekusten te onderzoeken Men
weet reeds lang, dat om de Pool zelf geen
land is, de luchtfoto's uit vliegtuigen en
luchtschepen genomen, hebben dit bewe
zen. Waarom zou men niet eens probee-
ren met een duikboot de geheimen van de
Arctis te doorgronden, in het leven der
dieren van de Noordelijke zee binnen te
dringen, de eigenaardige tegengestelde zee-
stroomingen te leeren kennen, land te zoe
ken, dat misschien nog onontgonnen grond
stoffen in zijn maagdelyken schoot bergt.
Grondstoffen! Zij zijn het, die de naties
tot dezen strijd aansporen. Er moet in deze
streken eens een heel ander klimaat heb
ben geheerscht. De steenkoollagen en olie
velden van de eilandenrijken in het Pool
gebied zijn er het bewijs voor. Men heeft
onlangs in de Arctis koper, ijzer, grahpiet,
nikkel en zelfs radium gevonden. In de
koude streken treft men kolen, olie en hout
aan en hier kan men ongelooflijke hoeveel
heden visch vangen.
En de resultaten van al die verschillende
pogingen?
Canada, na Rusland de grootste buur
staat aan de Pool, heeft er geen geringe
voordeelen van. In zyn rechtsgebied leven
misschien 14.000 menschen, maar er wordt
buitengewoon goed voor hen gezorgd; ieder
heeft verbinding met de beschaafde wereld
door een net van radiostations.
Noorwegen, het klassieke land van het
Poolonderzoek, zit evenmin stil. Onver
moeid doorkruisen de onderzoekers het
gebied om Svalbard, doen opmetingen, bo
ren en exploreeren en laten niets ondoor-
zocht.
De staat laat zich aan het welzijn van
zyn Arctische onderdanen zeer veel ge-
gen liggen, die Noordelijker dan waar
ook ter wereld de kostbare steenkool
op Spitsbergen ontginnen of in de gran
dioze eenzaamheid der kale kuststreken
met jacht op pelsdieren of visscherij in hun
onderhoud trachten te voorzien.
De Denen hebben een haast onoverko-
melijken muur van verbodsbepalingen
rondom Groenland opgetrokken; niemand
Een vliegtuig boven de kust van de IJszee.
De golfstroom loopt hier langs de kust,
waardoor deze het geheele jaar open is
voor de scheepvaart.
mag zonder de slechts moeilijk verkrijg
bare pas dit grootsche land binnen.
Wil men alleen de inheemsche bevol
king haar rust laten of vreest men in deze
eeuiX? van jacht op grondstoffen en trans
atlantisch luchtverkeer een al te groote
belangstelling der andere mogendheden?
Behalve om de bodemproducten gaat de
race om het bemachtigen van goede steun
punten voor bedrijfsmaterialen- en levens
middelendepots en -opslagplaatsen in de
Arctische zones. Men kan zich voorstellen,
dat, als eenmaal het transpolaire luchtver
keer practisch verwezenlijkt zal zyn, ieder
eiland, hoe klein ook, ieder continent in de
steeds verschuivende ijsmassa's van de
Poolzee van groote beteekenis zal Zyn.
Men denke slechts aan de reusachtige
afstanden. En toch zyn de over de Pool
voerende luchtlijnen aanmerkelijk korter
dan de nu gebruikelijke De mercatorpro-
jectie van onze landkaarten geeft ons een
geheel verkeerd beeld van de afstanden.
Nemen wij een globe en vergelijken ze
eens. De scheepvaartroute van Londen
naar Tokio via het Suez-kanaal, is onge
veer 21 000 K.M lang, de Trans-Siberische
Spoorweg 13800 K.M., de luchtlijn over ae
Pool slechts 10.100 K.M.
Men zou van Londen naar de Zuidzee
het snelst over Spitsbergen naar Califor-
Hoog m het uiterste Noorden, in de onaf
zienbare ijsvlakten van het centrale pool
gebied, zijn steeds nog streken, waar nim
mer een menschenvoet het ijs betreden
heeft. Hier strijden vele staten den „wit
ten oorlog", een strijd zonder wapens. Met
de modernste technische middelen, met
vliegtuig, ijsbreker en zelfs onderzeebooten
wordt de grens van het onbetreden gebied
steeds verder naar het Noorden toe ver
legd.
Pas als het eeuwige ijs geheel overwon
nen is, kan men zeggen, dath de heele aar
de onder de menschheid is verdeeld. Het
gaat in het Poolgebied hoofdzakelijk om de
vermoedelijke aanwezigheid van mineralen,
waarvan men groote voorraden in de nog
onontgonnen gebieden hoopt aan te treffen;
om het vangen van pelsdieren en de vis
scherij in de Poolzeeën en misschien
het belangrijkste voor de toekomst om
het bezit van eigen steunpunten voor het
wereld-luchtverkeer.
Na den wereldoorlog werd het laatste
vrije gebied van onze planeet door verscnil
lende machtige naties in alle stilte ver
deeld. Canada en vooral Rusland drongen
steeds verder het Noorden binnen en plant
ten hun vlaggen, waar ze maar ergens
vasteland ontdekten.
Deze staatspolitieke acties in de Arctis
en ook in de Antarctis zullen eenmaal van
groote beteekenis blijken te zyn.
Voor den oorlog had geen enkel land in
het Poolgebied bijzondere rechten. Ook de
zeer belangrijke eilandengroepen bij Spits
bergen behoorden niemand toe.
