RADIO
VAK IDI
APEN
Het verboden
grondgebied
Om de Eng elsch-
Amerikaansche
samenwerking
Massamoord aan dc
grenzen van Haïti
Polen heeft anti-komintern-
pact niet noodig
Meteoorsteen gevonden
GEÏLLUSTREERD
VERVOLGVERHAAL
DOOR:
EDGAR RICE
BURROUGHS
Aanslagen in Palestina
PROGRAMMA
door Dennis Wheatley
No. 50.
Toen d'Arnot weer bij bewustzijn
kwam, lag hg in een kleine hut van
bladeren. Spoedig herinnerde hg zich
het gebeurde weer, de vreemde blanke
gestalte, die hem had weggedragen.
Wat voor lot wachtte hem nu? Bui
ten de hut zag hij de neergehurkte
gestalte van een mens. Hij riep zacht,
De man kroop naar binnen. d'Arnot
sprak tegen hem in het Frans, daar
na in het Engels, maar hg schudde
het hoofd. Nadat hij de wonden van
d'Arnot onderzocht had, verdween hij,
kwam terug met vruchten, water,
stukken gladde boombast en een pot
lood. Naast d'Arnot hurkend schreef
hij en overhandigde de boodschap aan
de Fransman. d'Arnot las met ver
bazing: „Ik ben Tarzan van de
Apen. Wie bent U?" d'Amot schreef
nu in het Engels een en ander over
zichzelf. Aldus zich verstaanbaar
makend, vernam hij de geschiedenis
van het gevecht en hoorde, dat Jane
veilig was. Drie dagen was hij buiten
kennis geweest. Tarzan was bang,
hem alleen te laten. Dagen daarna
zat d'Arnot, heel zwak, maar aan de
beterende hand met Tarzan te praten
althans zij trachtten elkaar te be
grijpen door midel van het stuk
boomschors. Hij schreef: „Hoe kan
ik U ooit vergelden?" Tarzan ant
woordde: „Leer mij de taal der
mensen spreken". Langzaam leerde
d'Arnot hem Frans spreken. Tarzan
was een ijverig leerling. Spoedig
vroeg Tarzan aan d'Arnot of hij zich
sterk genoeg voelde om naar de hut
teruggebracht te worden. Beiden
waren verlangend om te gaan, om
Jane weer te zien. d'Arnot schreef:
„Je kunt me toch over die hele af
stand niet dragen". „Dat is gemak
kelijk", lachte Tarzan. En zo be
gaven zij zich op weg. Tegen het
midden van de dag kwamen ze aan,
maar de hut was verlaten.
(Nieuwe spelling).
K55
MINISTER EDEN VAN MELBOURNE
NAAR ALASKA. HANDELSVER
DRAG NOG NIET IN KANNEN EN
KRUIKEN. NIETS WIJST ER OP,
DAT AMERIKA ZIJN BESCHERMEN
DE HANDELSPOLITIEK ZOU WIJ
ZIGEN.
Er is eigenlijk weinig aandacht
aan geschonken, dat de minister van
buitenlandsche zaken Eden nog
nimmer zooveel bijval geoogst heeft
als bij zijn laatste verklaring over
de Britsche buitenlandsche politiek.
Derhalve is het wellicht ook niet
opgevallen, dat een onderdeel van
zijn rede volgens de parlementsver-
slagen niet door applaus begeleid
werd, n.1. dat deel, waarin hij zich
bereid verklaarde, van Melbourne
naar Alaska te reizen. Dit toont
aan, dat in Britsche politieke en
parlementaire kringen de meenin
gen over. de doelmatigheid van een
op het oogenblik veel besprokên En-
gelsch-Amerikaansche samenwer
king verdeeld zijn.
Samenwerking van welken aard?
Onwillekeurig dringt zich de vraag op,
van welken aard de samenwerking, waar
naar Eden, dus de Britsche regeering
streeft, is. Betreft het hier een hervatting
van de Engelsch-Amerikaansche economi
sche onderhandelingen, welke ondanks veel
voorbereidend werk korten tijd geleden
vastgeloopen zijn, of heeft men het oog op
een zuiver politieke samenwerking?
In verhand met de vele politieke
problemen, welke op het oogenblik
op eenoplossing wachten, kan de
nadruk, waarmede men op de eco
nomische onderhandelingen tus
schen Londen en Washington wijst,
beschouwd worden als een middel
van Engeland, om zijn positie bij
de behandeling van alle internatio
nale vraagstukken te versterken,
daar immers een Engelsch-Ameri
kaansche samenwerking op econo
misch gebied op vele punten pok
een politiek samengaan tengevolge
moet hebben.
Amerikaansch optimisme.
Tusschen Melbourne en Alaska ligt echter
een lange weg, bezaaid met hindernissen,
welke niet zoo eenvoudig door het Foreign
Office uit den weg zullen kunnen worden
geruimd. Desondanks geeft de Engelsche
pers in haar berichten uit de Vereenigde
Staten blijken van groot optimisme. Men
stelt het voor, alsof het heele handelsver
drag reeds in kannen en kruiken is en meldt
dat de Amerikaansche president zeer gunstig
tegenover een voortzetten der onderhande
lingen staat. Vastgesteld wordt, dat men er
in Amerika van overtuigd is, dat de overeen
komst van Ottawa het nieuwe handelsver
drag niet in den weg staat, wijl aan het
preferentiesysteem tusschen het Engelsche
moederland en zijn dominions niets te kort
wordt gedaan.
Hindernissen in het binnenland.
De gevaarlijkste hindernissen liggen dan
ook wel in Engeland zelf en het is niet in
de laatste plaats het conservatieve kamp,
dat deze moeilijkheden opwerpt. Zoo heeft
sir Henry Page-Croft zich in den „Daily Te-
legraph" met de eventueele voor- en nadee-
len van een Engelsch-Amerikaansch han
delsverdrag beziggehouden.
De conservatieve afgevaardigde wijst er in
de eerste plaats op, dat de Engelsche land
bouw niet in staat is, offers voor een derge
lijke overeenkomst te brengen. Sinds 1927
vermindert de bebouwde oppervlakte even
snel als het aantal in den landbouw tewcrk-
gestelden terugloopt. En ook de veeteelt
gaat achteruit.
Hoe wil men dus bij deze situatie de mo
gelijkheid vinden, Amerika concessies toe
te staan?
In den loop van zijn uiteenzetting wijst
Page-Croft er dan verder nog op, dat de
Amerikaansche tarieven over het algemeen
100 hooger zouden zijn dan de Engelsche
en dat tot nog toe niets het optimisme
rechtvaardigt, dat Amerika bereid zou zijn,
zijn beschermende politiek ietwat te matigen.
Bovendien zou de wederziidsche economi
sche afhankelijkheid der beide staten ietwat
eenzijdig ziin.
In den loop der laatste drie jaren zou Enge
land over 172 millioen pond meer goederen
gekocht hebben dan de Vereenigde Staten
van Engeland. Page-Croft verzoekt tenslotte
aan degenen, die zoo ijverig voor een F.n-
gelschAmerikaansch handelsverdrag plei
ten, nu ook eens te zeggen, welke voordeelen
de Britsche producenten van een nieuw
handelsverdrag zouden hebben, in plaats
van hun steeds maar voor te rekenen, welke
concessies zij hebben te doen.
Vijf Joodsche arbeiders doodelijk
gewond.
Vijf Joden zijn gisterenmorgen doodelijk
getixjffen door schoten, die op hen gelost
werden, toen zij naar hun werk gingen in
de steengroeven buiten Jeruzalem.
Vierduizend Haïtianen gedood.
Santo Domingo verantwoor
delijk!
Een i gen tijd geleden heeft aan de
grens tusschen de staatjes Haïti en
Santo Domingo een bloedige botsing
plaats gehad. Naar schatting zijn
4.000 personen, allen Haïtianen, ge
dood. Er is een gemengde commissie
benoemd, die een onderzoek zal in
stellen naar de oorzaken van het
gebeurde en die de verantwoordelijk
heden zal vaststellen. Er zijn geen
troepenbewegingen.
Vernomen wordt nog, dat de slachting
onder de Haïtiaansche arbeiders door Do-
minicaansche onderdanen zich heeft voor
gedaan in de steden Dajabon en Monte
Christi, op gebied van Santo Domingo en
nabij de Haïtiaansche grens.
Het officieele onderzoek, dat thans gaan
de is, heeft nog niet het juiste aantal slacht
offers, noch de oorzaken der incidenten
kunnen vaststellen.
De president der republiek Haïti en de on
derstaatssecretaris hebben een bezoek ge
bracht aan de grensstreken en hulp ver
leend aan ruim 4000 Haïtianen. De Domini-
oaansche ragcering heeft op 15 October een
'éöMffphftfué uitgegeven, waarin gemeld
wordt, dat een officieel onderzoek geopend
is door president Trujillo. Op 28 October
heeft de Haïtiaansche president, Vincent,
een verklaring uitgegeven, waarin verzekerd
wordt, dat de hartelijke betrekkingen tus
schen de beide landen zouden worden ge
handhaafd, maar waarin eerbiediging werd
geëischt van de territoriale onaantastbaar
heid van Haïti, benevens een formeele ver
loochening van deze incidenten en verzeke
ring, dat alles in het werk gesteld zal wor
den om de schuldigen, burgers zoowel als
militairen, te straffen.
Poolsche kringen, die in nauw contact
staan met het ministerie van buitenlandsche
zaken verklaren: „de kwestie eener toetre
ding tot het anticommunistische pact wordt
voor Polen niet gesteld. De Poolsche regee
ring bestrijdt, zooals zij dit altijd gedaan
heeft, het communisme met de middelen,
die zij het geschiktst acht." Dezelfde krin
gen leggen er den nadruk op, dat de Pool
sche buitenlandsche politiek trouw blijft
aan het systeem van verdragen en vijandig
aan de vorming van ideologische tegenover
elkander staande bloes.
Politieke Poolsche kringen doen
bovendien uitkomen, dat een toetre
den van Polen tot dit pact in strijd
zou zijn met de traditioneele poli
tiek van evenwicht, die door Polen
wordt toegepast in zijn kwaliteit
van nabuurland van Duitschland
en Rusland.
De Poolsch-Duitsche betrekkingen.
In een bericht uit Berlijn schrijft het Pool
sche blad „Gazhta Polska", dat de Duitsch-
Poolsche verklaring inzake de minderheden
een mijlpaal in de betrekkingen tusschen
de beide landen beteekent. Moeilijkheden
van bijkomstigen aard, die langs minnelij
ken weg geregeld zullen moeten worden,
kunnen steeds verwacht worden, doch groo-
te „verrassingen", die niemand zou kunnen
voorzien moeten tot de schrikbeelden worden
gerekend.
Wij gelooven evenmin, dat Duitschland
opnieuw met de oude, niet te verwezenlijke
eischen voor den dag zal komen, die de
mannen van de republiek van Weirnar aan
ons adres hebben gericht.
De termijn van tien jaar van het Poolsch-
Duitsche niet-aanvalspact mag niemand
misverstaan. Ongetwijfeld zal het pact lang
voor het afloopen ervan voor een nieuwe
periode van tien jaar verlengd worden.
Zal grenswijziging tusschen twee
Zuid-Amerikaansche staten ten
gevolge hebben.
Een reusachtige meteoorsteen, waarnaar
ontdekkingsreizigers 400 jaar lang vergeefs
hebben gezocht, heeft men, naar de „Times"
uit Buenos Aires meldt, eindelijk in Noord-
Argentinië gevonden. Deze ontdekking is
niet slechts van wetenschappelijke beteeke-
nis, doch zij kan tevens tengevolge hebben,
dat een gedeelte van den Argentijnschen
Gran Chaco bij de provincie Santiago del
Estero wordt gevoegd.
Reeds in 1540 hadden de Spaansche „Con
quistadores" opgemerkt, dat de speren, welke
de Indianen in Noord-Argentinië gebruikten,
voorzien waren van ijzeren punten. Zij stel
den een onderzoek in en kregen toen het
verhaal te hooren van een geweldigen me
teoorsteen, doch zij slaagden er nimmer in,
te ontdekken waar deze was neergekomen.
De legendarische meteoorsteen kreeg den
naam van Meson de Fierro, en in 1884 be
paalde het Argentijnsche congres, dat de
grenslijn tusschen de provincie Santiago del
Estero en den Chaco over den „Meson" zou
loopen. Overeenkomstig dit decreet werd
toen op goed geluk een lijn getrokken, die
echter thans op een afstand van 20 kilometer
van de plaats van den meteoorsteen blijkt
te liggen.
DONDERDAG 11 NOVEMBER 1937.
Hilversum L
8.009.15 KRO.
2.00—12.00 NCRV.
10.00 NCRV. 11.00 KRO.
8.00—9.15 en 10.00 Gramofoonmuziek.
10.15 Morgendienst.
10.45 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfuur.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 KRO-Orkest en gramofoonplaten.
2.00 Handwerkles.
3.00 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Berichten. Cursus handenarbeid voor de
jeugd.
5.15 Amsterdams Salon-orkest.
6.45 CNV-kwartiertje.
7.00 Berichten.
7.15 Causerie „Oorlog en Vrede".
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Berichten
8.15 Christelijke Zangvereeniging „Excelsior",
het orkest van de HOV en solisten. (Om 9.45
Causerie „De Wapenstilstand op 11 Novem
ber 1918" en om 10.00 Berichten ANP).
10.45 Gymnastiekles.
11.0012.00 Gramofoonmuz. Hierna: Schrift
lezing.
Hilversum II.
AVRO-uitzending.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (gr.pl.)
10.30 Orgelconcert.
10.55 Praagsche Strijkkwartet en Declamatie.
12.15 Het Omroeporkest en gramofoonplaten.
2.00 Voor de vrouw.
2.30 Zang en piano (In de pauze: Gramofoon
muziek).
3.00 Knipcursus.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.00 Voor zieken en thuiszittenden.
4.30 Orgelspel.
4.50 Voor de kinderen.
5.30 Arpad von Karolyi's Hongaars orkest.
6,00 Gramofoonmuziek.
6.30 Sportpraatje.
7.00 Voor de kinderen.
7.05 AVRO-Dansorkest en soliste.
7.30 Engelsche les.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen en even
tueel gramofoonplaten.
8.15 Revue-uitzending.
9.00 Radiotooneel.
9.20 Het Ormoeporkest en solist (In de pauze:
Gramofoonmuziek.
10.45 Reportage schaakmatch.
11.00 Berichten ANP. Hierqa: AVRO-Dans
orkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Feuilleton
Vertaling Eva Raedt de Cantet
58.
„Dat is waar." De Raleich maakte een
ruwe schets met zgn potlood. „Maar dat is
ongeveer een afstand van achttienhonderd
mijlen. Ik ben er zeker van, dat wij onmoge
lijk zoover kunnen komen."
„Niet in een sprong", stemde Rex toe.
„Ik geloof nauwelijks dat wg mogen hopen
te kunnen landen, benzine te vinden en weer
verder te gaan. Alle vliegvelden zullen na
tuurlijk voor ons gesloten zijn.
„Dat is zoo. Waar is de naastbgzijnde
grens?"
„Mongolië." De hertog wees met zijn vin-
ger naar een gele plek op de kaart. „Iets
minder dan duizend mijl."
„Ik denk, dat wij dat zouden kunnen doen.
Den laatsten keer heb ik den afstand Londen
Cannes in een non stop-vlucht afgelegd. En
dat is toch meer dan zeshonderd mijl.
„Maar Mongolië is een vreeselijk land," zei
de hertog. „Wij zouden ergens aan de Noor
delijke grens bij de groote Woestijn Gobi lan
den. Verlost van onze vijanden, dat is waar,
maar overgeleverd aan bonger en dorst in
dat barre land."
„Indië," stelde Simon voor. „Dat is toch
Britsch."
„Vijftienhonderd mijlen, mijn vriend. Bo
vendien kunnen wg niet over het Himalaya
vliegen. En als wij dat konden, zouden wg
waarschijnlijk nog door de stammen, die aan
de andere zijde wonen, neergeschoten wor
den."
„Wat dacht u van Finland?" vroeg Marie
Lou. „Dat schijnt mij wat dichterbij. Mis
schien dertienhonderd mijl."
„Neen", zei Rex, terwijl hg het hoofd
schudde. „Dat ligt te ver noordelijk. In dezen
tijd van het jaar zouden wij zeker de risico
loopen in de verblindende en- zeer koude
sneeuwstormen terecht te kojnen. Wij zou
den misschien den koers kwijtraken en ge
dwongen worden aan de Noordpool te landen.
En dat, zou ongetwijfeld het einde van het
geheele avontuur beteekenen."
„Perzië of Georgië liggen op ongeveer ge
lijken afstand, zestienhonderd mijl," ging de
hertog voort. „Maar daar stel ik mij niet
veel van voor. Het zou misschien nog het
beste zijn naar Oekraïne te vliegen."
„Maar die behoort tot het Sovjet-gebied,"
zei Marie Lou.
„Dat is waar, mijn kind, maar niettegen
staande dat is het een afzonderlijk land en
behoort het eigenlijk niet tot Rusland zelf.
Als wij daar een noodlanding zouden moeten
maken, zouden wij er diplomatieke bescher
mers vinden. En de grens ligt op ongeveer
dertienhonderd mijlen afstand. Het zou zeer
aantrekkelijk zijn dat te doen, want als de
benzinevooraad het toelaat, zouden wij een
paar honderd mijl verder kunnen vliegen en
in Polen of Roemenië landen. Wat een abso
lute zekerheid voor ons zou beteekenen."
„Ik heb nooit geweten, dat Rusland zoo
groot was," bromde Simon.
„Ik reken er heelemaal niet op, dat de
Oekrainers ons met open armen zullen ont
vangen. Ik heb altgd in de veronderstelling
geleefd, dat zij een waren met de boljewisti-
sche kliek hier," zei Rex.
„Toch behouden zij een zekere mate van
onafhankelijkheid," argumenteerde de hertog.
„Wel niet veel, maar mogelijk juist genoeg
om ons doel te dienen."
„Wat mij betreft all right", stemde Rex
toe. „In welke richting moeten wij dan vlie
gen?"
„Eenvoudig Zuid-Westelijk." De hertog
vouwde zijn kaart op. „Het wordt donker,
laat ons gaan. Wat zullen wij met dien vogel
beginnen?" zei hij met een hoofdbeweging
naar Rakov.
„Hij moet onze ransels dragen. Naderhand
zullen wij hem aan een boom vastbinden en
misschien is hij dan wel zoo gelukkig, dat de
een of ander hem 's morgens vindt."
De voorbereidingen waren spoedig ge
maakt; Rex was de laatste, die de metaal
gieterij verliet, de plaats waarvoor hij zoo
vel duizenden mijlen had afgelegd om naar
de juweelen van de Shulimoff's te zoeken.
Het kostte hem ontzettend veel moeite zich
van dit vertrek los te maken. Achter elkaar
doorliepen zij den tuin. Simon voelde zich be
ter dan hij had durven hopen, maar zij vor
derden slechts langzaam. Het kostte hen
meer dan een uur tijd voor zij de doodelijke
onmheining bereikten.
Z(j besloten, dat het het beste was af te
wachten tot de nachtwaker zijn ronde gedaan
had, voor zij een poging zouden wagen. Si
mon lag uitgestreke op zijn reisdekens in
een kleine greppel, die zij gevonden hadden.
De reis had hem zeer vermoeid. Rex zocht
geruimen tijd naar een langen stok, die zijn
gewicht zou kunnen dragen. -Hg had er ten
slotte een gevonden, die naar zijn zin was, en
hij benutte den tijd met practische oefenin
gen te doen. Hij zeide meteen stok hoog in
de lucht.
Zij verdeelden hun laatste blikje sardien
tjes en een pakje harde beschuiten. Rakov
werd stevig aan een boom gebonden en ein
delijk achtten zij het oogenblik gekomen om
te vertrekken.
Rex nam de Reichlau in zijn sterke armen
en hief hem boven zijn hoofd. Met een groo-
ten zwaai wierp hij hem op ongeveer een
kleinen voet afstand over de doodelgke om
heining.
De hertog smoorde een kreet van pijn,
toen hij gedeeltelijk op zijn gewonden schou
der terecht kwam, maar spoedig stond hij
aan de andere zijde van de haag overeind om
de ransels op te vangen.
Met Marie Lou had Rex een gemakkelijke
taak. Zij was in Rex' aan en als een baby en
hij liet haar voorzichtig in de Reichleau's ar
men vallen.
Simon werd met de grootste voorzichtig
heid over de haag geworden, om geen risico
te loopen dat zijn verwond been bezeerd
werd. De Reichlau, die zooveel kleiner was
dan Rex, moest zich daarbij uitrekken om
hem zoo hoog mogelijk te kunnen opvangen
en Simon beleefde angstige momenten toen
hij eenige oogenblikken boven de doodelijke
draad zweefde. Maar tenslotte kwam ook hij
veilig en wel aan den anderen kant.
„Opgepast, mannen," waarschuwde Rex, -n
met een flinken aanloop zwaaide hij zijn
groot lichaam door de lucht. Tijdens den
sprong liet hij zijn polsstok vallen en hij
kwam minstens een meter voorbij de haag
terecht.
Gezamenlijk kropen zg ongeveer tweehon
derd meter verder naar de dichtsbijzijnde
boomen. Daar stond een heele rg hangars als
een compacte, donkere massa in het koele
maanlicht. Zij kropen in een soort beekje,
waarin zich op het moment alleen sneeuw
bevond en Rex gaf zijn laatste instructies.
„Ik zal alleen vooruit gaan," zei hij. „Als
jullie mij tweemaal hoort fluiten, is dat het
teeken dat ik den schildwacht het zwijgen
heb opgelègd. Kom dan zoo spoedig mogelijk
naar mg toe. Ik heb het volgende plan. Wij
zullen Simon in de machine, die wg recht
voor ons zien neerzetten, de hertog haalt ben
zine en brengt haar bij mij in de loods. Marie
Lou geeft haar oogen den kost en houdt haar
wapen gereed. Zijn jullie het daar allen mee
eens?"
Men hoorde een gemompel van goedkeu
ring toen hg wegkroop. Zij staarden
groot lichaam na tot het in de schaduw van
de hangars verdwenen was. Toen gingen zij
met bonzende harten en ingehouden adem
liggen wachten.
(Wordt vervolgd.)
