Tusschen Twee Oceanen
Een vrouw zonder hoed
Tusschen Twee Oceanen
tl BABA in FILMSTAD
Is een zin, waaraan de punt ontbreekt!
Zaterdag 5 Maart 1938
Vierde blad
od Chaney herleeft!!!
y
hoofd-problemen
Deze „daverende" omschrijving is niet aan
den bedachtzamen pen van onze flimre-
dactie ontglipt, waarde filmenthousiast, zij
is een aanbeveling, die wij vonden in de
Paramountkoerier. Paramount brengt „Tus
schen twee oceanen" uit, dus Paramount
heeft er géén belang bij de verdiensten van
haar films te verkleinen. Een feit is echter,
dat daverende reclame's voor vroegere his
torische films want ook „Tusschen twee
oceanen" is een historische film in veel
opzichten gerechtvaardigd waren. Wie her
innert zich b.v. niet Florence Nightingale,
Louis Pasteur, Cavalcade en de pompeuse
scheppingen van Cecil. B. de Mille, de man
die twee weken in wanhoop rondloopt, als
hij het juiste historische model van een
gesp aan een tuniek van een Romeinsch
soldaat niet kan vinden? Op goeden grond
kan dus verwacht worden, dat „Tusschen
twee Oceanen" inderdaad iets zéér bijzon
ders zal zijn. De naam van den regisseur
Frank Lloyd, die ook „Cavalcade" en „Mui
terij op de Bounty" maakte, staat er haast
borg voor.
Wells-Fargo de oorspronkelijke
titel.
wel, dat b.v. 1 enorme Portsmouths Square
in San Francisco werd herbouwd, met vier
der daarop uitkomende belangrijkste stra
ten. Ook de goudvelden van Hangtown wer
den gereconstrueerd aan de oevers van de
Stanislaus rivier en om het terrein aan de
eischen van het scenario te doen beantwoor
den, moesten rotsen worden opgeblazen en
een weg van een mijl lengte moest door
deze rotsen worden aangelegd. In dezelfde
buurt filmde Lloyd de scènes, waarin post
koetsen werden aangehouden. De weg door
de rotsen was zoo nauw, dat de koets na
iedere opname door menschenkracht achter
uit getrokken moest worden; nergens was
er genoeg ruimte om te keeren.
Honderdjarige locomotief „speelt"
ook mee!
Enorm is het aantal „props", requisieten,
in deze film. Zoowel groote (postkoetsen,
oude locomotieven, enz.) als kleine (allerlei
gebruiksvoorwerpen uit dien tijd, boeken,
leggers, meubilair). Dat deze voorwerpen
voor een zeer groot deel authentiek zijn, is
te danken aan de samenwerking van Para
mount met de Wells Fargo Bank, de Union
Trust Companv en het Poney Express Mu
seum te Arcadia. Zoo stelde Wells Fargo
o.m. een mailcoach beschikbaar, die sedert
jaren prijkt in het museum van die maat
schappij, en de Baltimore and Ohio Rail-
road leende de „William Galloway", een
honderd jaar oude locomotief, die van Ma-
rvland op een platte vrachtauto naar Holly
wood vervoerd werd!
Inderdaad een film, die alle kans heeft
in de historisch-documentaire films van de
laatste jaren een voorname plaats te zullen
innemen!
Het Toovertapijt van Bagdad speelt een even vermakelijke als
belangrijke rol in de Eady Cantorftlm der 20th Century-Fox
„Ali Baba komt naar Filmstad"
Een nienw werk van
den regisseur van „Ca-
mwn valcade".
San Francisco herbouwd!
Opvolger gevonden in Akim
Tamiroff, een Mongoolsch-
Russisch acteur?
De oorspronkelijke titel van de film luidt
„Wells Fargo". In de jaren tusschen 1844
en 1870 n.1. beleefde Amerika de opkomst
van het transportwezen, doordat een door
de heeren Wells en Fargo opgerichte maat
schappij zich ging bezighouden met de com
municatie tusschen de beide kusten. Het
laat zich denken, dat deze verbinding niet
met één slag tot stand kwam. Land laat zich
niet ongestraft veroveren; wegen moeten
aangelegd worden, onderhandelingen met
eigenaars van reeds ontgonnen gedeelten
moeten gevoerd worden. Frank Lloyd heeft
deze ontwikkeling van het verkeer op knap
pe wijze tot film verwerkt. In de geschiede
nis van de Wells Fargo Company weerspie
gelt zich „het verkeer" als begrip, het ver
keer als handhaver en bevorderaar van den
vrede. Door de romantiek en de actie van
deze groote film heen ziet men liet symbool
van den hand tusschen de volkeren.
Lloyd noemt zelf zijn film grootscher, het
onderwerp veelomvattender, de idee groo-
ter. Ook in deze film, misschien iets minder
dan in Cavalcade worden massascènes ge
bruikt. Meer dan 2000 figuranten werken
mee.
De hoofdrol.
wordt vertolkt door Joel Mc. Crea, die een
jong koerier uit 1844 voorstelt. Naast hem
staat Francis Dee als dochter van een aris
tocratische familie uit het Zuiden, die met
Mc. Crea trouwt en moeder van zijn twee
kinderen wordt. In het dagelijksch leven
zrn zij óók man en vrouw! De periode, door
deze film behandeld, 1844 tot 1870, bestaat
uit een zoo groot aantal belangrijke feiten,
dal de historjsch-juiste weergave daarvan
in één film éen bijna onmogelijke opgave
lijkt. In deze kwart eeuw vaÜen onder meer
de annexatie van Texas, de Mexicaansche
oorlog, als gevolg waarvan het land ten
Noorden van de Rio Grande aan de Ver-
eenigde Staten toegevoegd werd, de verove
ring van Oregon, de Californische gold rush
en de beroemde oorlog tusschen de staten.
Dat Hollywood voor niets staat bewijst
Joell Mac Crea ca Francis
Dee als Justine Pryor en Ram-
say Mac Kay in de nieuwste
Paramount film „Tusschen
twee Oceanen".
Lon Chaney, de man mei de 'dul-
.end gezichten. Ongetwijfeld een
der grootste, zoo niet de grootste
mimische acteur die de wereld
joit gekend heeft. De duizendkuns
tenaar van de schminkdoos, de
grootmeester der grimeerkunst!
Lon Chaney is reeds weer eenigc
jaren dood, zijn laatste film: „Het
Spook van de Opera", wie deze rol
prent heeft gezien, zal het afgrij
selijk masker van den acteur nim
mer vergeten, is reeds bijna histo
rie geworden.
Het schijnt dat Akim Tamiroff
een Mongoolsch-Russisch acteur
kan worden, wat Chaney eenmaal
was: de man met de 1000 gezichten!
Zijn spel in een kleine film bracht
hem op den voorgrond. Binnenkort
zal men hem in een groote rol zien
in een film van Cecil B. de Mille:
„De Boekania",
„De romantische dagen der pioniers tot bont en bruisend
„leven gebracht in een triomphaal filmwerk, breed en
„royaal van opzet, een daverend panorama van kleurige,
„dramatische episoden uit de geschiedenis van een groot
„land in wording."
Spannende scène uit „Tusschen twee Oceanen". De post
koets wordt aangehouden.
Het oude verhaal van het too
vertapijt van Bagdad heeft
20e Century Fox geïnspireerd
tot het maken van een komi
sche film.
met EddyCantor (de man
met de groote oogen!) in de
hoofdrol.
speculeeren op de omstandigheid, dat dit
jonge meisje voor geen enkel exces bevreesd
is. Zij behoeft het ook niet te zijn; daarvoor
juist is ze jong meisje. Ze kan alles dragen
en ze wil ook wel alles dragen. Maar de
vrouw, die een zekeren leeftijd bereikt heeft,
moet voorzichtiger zijn. Niet alles staat
haar meer, ze heeft zich binnen beschei
dener grenzen te bewegen, en het, is een feit,
dat de modehoeden voor het, meerendeel die
grenzen vér overschrijden. Vandaar de moei
lijkheden, vandaar het steeds toenemend
aantal dames, die van het dragen van een
hoed afstand doen, niet zoozeer uit overtui
ging dan wel omdat ze in den grond van
de zaak geen andere keus hebben.
Blauw-, rood- en groen geschoei
de handen.
Laat ons nu van het chapiter der hoeden
afstappen en zien wat de mode ons op het
gebied der handschoenen brengt. Weinig
nieuws zeker. De liandschoenenfabrikanten
beschikken klaarblijkelijk over minder fan
tasie dan de modistes. Of zij zijn van oor
deel dat hun artikel zich voor belangrijke
wijzigingen niet zoo goed leent. Ten slotte
heeft een handschoen om de hand te slui
ten en elke hand heeft vijf vingers. De hand
schoenen fabrikanten leggen zich dan ook
minder op wijziging van den vorm van den
handschoen toe dan wel op variccring van
de kleur en do lengte. Wat de kleuren voor
dit voorjaar betreft, zijn de handschoenen
vooral blauw, koraalrood, olijfkleurig en
violet. Voor den avond worden hij voorkeur
fijnere nuances gekozen: fuchsia, glycine,
citroen en kobalt. Overdag zijn de hand
schoenen kort, zóó kort dat ze zelfs niet
geheel de pols bedekken, maar voor den
avond blijven de lange handschoenen, die
tot boven den elleboog reiken, in zwang.
Gekleurde veters.
Op 't gebied der schoenen evenwel dient zich
een merkwaardige en aantrekkelijke nou
veauté aan. Deze bestaat in het dragen van
gekleurde veters in een tint, die van
den schoen zelf geheel afwijkt. Zoo kunt u
thans hij een paar blauwe schoentjes witte
veters dragen, en, omgekeerd, bij een paar
witte schoentjes, blauwe. Zwarte schoenen
van roode veters voorzien, zijn geen uitzon
dering meer en maken een alleraardigst ef
fect.
Parijs. GERTRUDE.
doen, maar, werkelijk, ik vind een
vrouw zonder hoed een zin, waar
aan een punt ontbreekt, een ge
bouw dat geen dak heeft. Er is iets
belachelijks in een dame, die zich
van de voeten tot den hals netjes
aangekleed heeft, maar nalaat de
ltroon op haar werk, en op haar
hoofd te zetten. Wilt u zonder hoed
loopen? Heel goed, maar kleedt u
dan ook zóó. dat het ontbreken van
het hoofddeksel natuurlijk aan
doet, en niet zóó, dat iedereen, die
u ontmoet, in de verleiding komt
u te vragen of u uw hoed verloren
of vergeten hebt. Vindt u dat uw
haar niet tot zijn recht komt wan
neer u een hoed draagt, dan be
hoeft u nog niet tot den uitersten
maatregel over te gaan: er zijn al
leraardigste kleine hoedjes op de
markt, die de schoonheid van uw
krullen en lokken volstrekt niet
verduisteren, maar die toch uw tol
let voltooien.
Oorlogsverklaring van modistes.
Het spreekt vanzelf dat de modistes den
hoedloozen den oorlog een onbloedigen
oorlog gelukkig! verklaard hebben. Maar
zij zouden in haar strijd zeker sterker staan
als zij ons niet hoeden wilden opdringen,
die voor de meesten werkelijk niet te dra
gen zijn. Ik weet niet of U ze mooi vindt,
de nieuwe lentehoeden. Ik kan er niets aan
doen, maar ik vind ze voor minstens drie
kwart afschuwelijk. Hier en daar wordt een
modelletje getoond, dat van goeden smaak
getuigt, maar de meeste modelhoeden zijn,
ja, wél origineel, maar ook zóó... zonderling,
dat er eenige moed toe behoort er zich in
het openhaar mee te vertoonen. Nu heeft
het vrouwen in dat opzicht nooit aan moed
ontbroken, maar de modistes verlangen te
genwoordig zóó groote stoutmoedigheid, dat
velen beginnen te aarzelen. In het algemeen
kan men den modistes verwijten dat zij uit
sluitend aan het jonge meisje denken. Zij
Gaan wij het hoed-looze tijdperk tegemoet
zouden tuimelen was dus gemakkelijk te
voorzien. En de val is te grooter naarmate
de hoed een verhevener positie bereikt had.
Nu is het alles plat, plat, wat de klok slaat.
De lange vrouw kan dat niet anders dan
aangenaam zijn; de kleintjes moeten zich
maar troosten. Ook zij komen weer aan de
beurt, al is het dan dat ze een paar seizoe
nen lang geduld zullen hebben te oefenen.
Dat de mode op ieder gebied in excessen
vervalt hangt wellicht óók samen met den
bewogen tijd, waarin wij leven. In dien tijd
schijnt voor gematigde opvattingen niet veel
plaats meer te zijn. Meer en meer staat men
voor uitersten op de bres en de mode maakt
in dat opzicht geen uitzondering.
Talrijker worden de vrouwen, die
de stelling verdedigen, dat hoeden
eigenlijk overbodige kledingstuk
ken zijn. Ik weet niet of ze dat in
den grond van haar hart méénen.
Zoo ken ik een dame, die zich dezer dagen
óók tot de opvattingen der hoedloozen be
keerd heeft. Maar deze zelfde dame heb ik,
niet lang geleden, in een warenhuis, ijverig
het eene nieuwe hoofddeksel na het andere
zien passen! Geen enkelen hoed kon ze vin
den, die haar goed kleedde. Toen, maar ook
eerst toen, heeft ze „met overtuiging" ver
klaard: „Neen, ik draag geen hoeden meer!
Ik doe als zooveel anderen: ik loop voortaan
blootshoofds. In de eerste plaats heb ik dan
een goede gelegenheid mijn mooie haar te
laten bewonderen, in de tweede plaats is het
gezonder!"
GezonderHet is mogelijk. Be
doktoren zijn het er niet over eens.
Maar mooier.'. Ik kan er niets aan
De kroon op de kleeding
der vrouw: de hoed!
Op de vorige mode-pagina bespra
ken we de voorjaars-mantels en
-jurken. Vandaag vragen wij: hoe
zien de voorjaarshoeden er uit?
Zijn zeanders? O ja, ze zijn
héél anders. De hooge bollen zijn
in de meeste collecties volkomen
verdwenen; de lage hoed begint op
nieuw zijn rechten te doen gelden,
en er is niet zoo héél veel meer noo-
dig of we gaan regelrecht naar den
hoed-plateau. Dat was trouwens te
voorzien. Iedere mode, die tot ze
kere excessen komt. en welke
mode komt dat niet? brengt een
reactief mee. Nauwelijks hebben
de rokken de uiterste mogelijkhe
den van kortheid bereikt of ze wor
den langer en langer, tot opnieuw
de reactie zich gelden doet. Een
tijd lang mag de taille-lijn dalen en
dalen; er komt zeker een oogenblik,
waarop de couturiers zeggen: Nu
is het genoeg! En dan stijgt zij en
stijgt, tot zij haar natuurlijke gren
zen vindt. Dit verschijnsel herhaalt
zich met zóó groote regelmaat, dat
men er, zonder eenig risico, de ver
rassendste voorspellingen op gron
den kan.
Het Is alles plat, wat
de klok slaatl
Dat de hoeden In dit voor
jaar van hun hooge sokkels
