FRANKREICH
3V*
UNGARN
JUGOSLAWlEN
Hitier's Heimat bij het
Duitsche Rijk
O
a italien
programma
j j J
„OVERVETTE" RjnSO SPECIAAL VOOR DE WASMACHINE
EDGAR RICE
BURROUGHS
SCHWE1Z
v. V-
ETHEL M, DELL
No. 22.
Nadat Tarzan en Sheeta hun hart hadden
opgehaald aan het malse buffelvlees, rolden
zij zich tezamen in het dichte onderhout en
het hoofd van Tarzan vond een zachte peluw
in de zijde van Sheeta, terwijl ze beiden slie
pen tot de zon opkwam. Bij zijn terugkeer in
het kamp, hoorde Tarzan van Mugambi, dat
vier van de apen zij, die het meeste angst
gehad hadden, op de overtocht naar het vaste
land verdwenen waren. Tarzan trachtte
hen in het dichte oerwoud te vinden, doch na
ruim een uur zoeken vertrok de boot zonder
hen. Ze roeiden langs de kust, totdat ze aan
de mond van een grote rivier kwamen. Even
over twaalven legde de boot weer aan en Tar
zan en de vreemde bemanning verlieten deze
om voedsel te zoeken. Daarna vervolgden zij
de loop van de rivier, tot nu toe steeds zon
der enig levend wezen te hebben ontmoet.
Maar op een verborgen plek langs de rivier
sloeg een inboorling hen een ogenblik gade.
Daarna snelde hij weg, stroomopwaarts, voor
dat iemand in de kano hem had opgemerkt.
Als een dier volgde hij het spoor, totdat hij
vervuld van het wonderlijke van zijn nieuws,
het dorp der wilden inholde, dat slechts en
kele mijlen verwijderd lag van de plaats, waar
Tarzan en zijn gevolg even halt hielden om
te jagen. „Er komt een andere blanke man
aan," riep hij tegen het opperhoofd, „in een
grote kano met heel veel krijgers". Onmid
dellijk begonnen de oorlogstrommels te dreu
nen, die de jagers uit het bos naar het dorp
terugriepen en de landbouwers van de velden.
Zeven oorlogskano's werden te water gelaten
en bemand met beschilderde en met veren ge*
tooide krijgslieden. Zonder enig geluid te ma
ken lieten zij zich door de stroom meeslepen
om de blanke met hun grote overmacht te
overrompelen.
(Nieuwe spelling.)
*U PARIS
H r\ A..f
OOSTENRIJK VAN DE KAART GEWISCHT. De Duitsche bladen publicee-
ren thans bovenstaande kaart, waarop zooals men ziet, Oostenrijk niet meer
voor komt.
Plechtige ontvangst van den
Fuelirer op den Heldenplatz te
Weenen.
Op den Heldenplatz voor den vroe-
geren Hofburg te Weenen is Hit-
Ier gisterochtend plechtig door de
stad Weenen ontvangen.
Nationaal socialistische forma
ties, vereenigingen en delegaties van
arbeiders en kantoorbedienden wa
ren in grooten getale samenge
stroomd.
Rijksstadhouders Seyss ïnquart begroette
als eerste den Fuhrer en Rijkskanselier. In
zijn toespraak zeide de Rijksstadhouder o.
m.:
Het Duitsche volk en de geheele wereld
verkondig ik, dat Adolf I-Iitler als Fuehrer
en rijkskanselier op dit oogenblik binnen
getrokken is in den burcht van de oude
rijkshoofdstad, beschermster van de Kroon
des Rijks. Waarnaar eeuwen Duitsche his
torie gestreefd hebben, waarvoor ongetelde
millioenen der beste Duitschers hun bloed
vergoten hebben en gestorven zijn, wat in
vurigen strijd het laatste doel en in de bit
terste uren de laatste troos was, vandaag
is het bereikt:
De Ostmark is teruggekeerd, het
volks-Duitsche rijk is geschapen!
Vandaag groeten alle Duitschers uit
de eeuwigheid den Fuehrer als vol
tooier, vandaag groet de Fuehrer
het nieuwe, eeuwige Duitschland.
Wij weten slechts één ding: wij
zeggen den Fuehrer dank.
Mijn Fuehrer, hoe de weg ook loo-
pen zal, wij volgen! Heil, mijn
Fuehrer!
Tijdens den toespraak van Seys ïnquart
cirkelden vliegtuigen boven de ontzaggelij
ke menigte.
E-en weerstandsburcht van het
nationaal-socialisme."
Na de toespraak van Seys ïnquart nam
Hitier het woord voor een rede. O. m. zeide
hij:
Volgens de machthebbers van het thans
opgeheven régime was de taak van de zoo
genaamde zelfstandigheid van hei land Oos
tenrijk, die in de vredesverdragen opgelegd
en van de genade van het buitenland af
hankelijk was, de vorming van een waarlijk
groot Duitsch Rijk te verhinderen en daar
mede den weg naar de toekomst van het
Duitsche volk toe te grendelen.
Ik proclameer thans voor dit land
zijn nieuwe missie. Zij is in over
eenstemming met het gebod
dat eens de Duitsche kolonisten uit
alle gouwen van het oude rijk hier
heen geroepen heeft.
Ik spreek uit naam van de millioenen
menschen van dit wonderschoone Duitsche
land, uit naam van Stiermarkers, van de
Neder- en Opperoostenrijkers, van de Ka-
rinthiërs van de Salzburgers, de Tiro-
lers, en vooral uit naam van de stad Wee
nen, wanneer ik op dit oogenblik aan 68
millioen toehoorenden ouderen Duitschen
volksgenooten in ons uitgestrekte rijk de ver
zekering geef: dit land is Duitsch. Het heeft
zijn missie begrepen, het zal haar uitvoeren
en het zal door niemand overtroffen worden
in trouw aan de Groot-Duitsche volksge
meenschap.
Het zal o.m. onze taak zijn Oos
tenrijk steeds meer te ontwikkelen
en op te bouwen tot een weerstands
burcht van de nationaal socialisti
sche opvatting en den nationaal-
socialistischen wilskracht.
De Fuehrer bracht vervolgens dank aan
die nationaal-socialistische regeeringsleden
en partijfunctionarissen, die het hem moge
lijk gemaakt hebben de groote omwenteling
tot stand te brengen, in het bijzonder, Seys
ïnquart.
Ik kan, zoo zeide Hitl'er, op dit uur
aan het Duitsche volk het grootste
eindrapport van mijn leven uitbreri-
gen. Als Fuehrer en kanselier van
de Duitsche natie en van het Rijk
meld ik voor de historie thans het
toetreden van mijn Heimat tot het
Duitsche rijk.
Hitier besloot zijn rede met een „Sieg
Heil" op Duitschland en zijn nieuwe on
derdeel, op de nationaal-socialistische partij
en op de weermacht van het rijk.
OP ZIJN OUDEN DAG GEVERBALISEERD.
De vier en tachtigjarige Francis William
Harmsworth vertelde aan een verslaggever
van de Daily Express, dat hij gewerkt had
van zijn zevende jaar af. Hij kon lezen noch
schrijven en werd nu op z'n ouden dag over
het eigendomsrecht van een weg in een
proces betrokken. Hij vertelde den rechter,
dat hij den weg al reeds had gebruikt toen
hij naar Windsor ging om daar voor Ko
ningin Victoria te werken, en zoo had hij
er 72 jaren lang gebruik van gemaakt.
Ook de andere oude menschen kwamen
vertellen, dat zij bedoelden weg al reeds zes
tig jaar geleden gebruikten.
De rechter besliste, dat de oude Francis
William Harmsworth tot aan zijn dood van
den weg gebruik mocht maken en dank
baar ging de grijsaard heen.
RADIO
DONDERDAG 17 MAART 1938.
Hilversum I. 1875 en 415,5 m.
AVRO-iUitzending.
8.00 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Omroeporkest.
11.00 Kniples.
11.30 Omroeporkest m.m.v. solist.
12.30 Gramofoonmuziek.
1.00 De Palladians.
2.00 Voor de vrouw.
2.30 Zang en piano.
3.00 Kniples.
3.45 Orgelconcert.
4.00 Voor zieken en thuiszittenden.
4.30 Gramofoonmuziek.
4.50 Radiotooneel voor de kinderen.
5.30 Omroeporkest.
6.30 Sportpraatje.
7.00 Voor de kinderen.
7.05 AVRO-Dansorkest.
7.30 Engelsche les.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen Evtl.
Gramofoonmuziek.
8.20 Concertgebouw-orkest en soilst. In de
pauze: Interview.
10.30 Gramofoonmuziek.
11.00 Berichten ANP, hierna: Het AVRO-
Dansorkest.
11.40 -12.00 Orgelspel.
Hilversum n. 301,5 m.
8.00—9.15 KRO. 10.00 NCRV. 11.00 KRO,
2.00—12.00 NCRV.
8.009.15 en 10.00 Gramofoonmuziek.
10.15 Morgendienst.
10.45 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfur.
12.00 Berichten.
12.15 KRO-Orkest. (12.45—1.00 en 1.30—1.45
Gramofoonmuziek)
2.00 Handwerkuurtje.
3.00 Orgelconcert.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.00 Cursus Handenarbeid voor de jeugd.
5.30 Solistenconcert en Gramofoonmuziek.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.45 C.N.V.-kwartiertje.
7.00 Berichten.
7.15 Gramofoonmuziek.
7.30 Berichten ANP. Herhaling SOS-Ber.
7.45 Christ. Oratorium-vereeniging Haarlem,,
Knapenkoor „Zanglust", Utrechtsch Stede
lijk Orkest en Vocale en Instrumentale so
listen.
9.15 Lijdensmeditatie.
9.35 Vervolg van 7.45.
11.00 Berichten ANP.
11.05 Gramofoonmuziek.
ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
De nieuwe, overvette Rinso Is Inderdaad „een wonder In de wasmachine
Eén pak Rinso op 40 liter water geeft een ongelofelijke hoeveelheid
sop. En een sop met zeer bijzondere hoedanigheden. Zo volmaakt
reinigend, dat Uw wasgoed een ongekende helderheid krijgt. Boven
dien werkt het prachtige, overvette Rinso sop veel sneller dan ge
wone zeeppoeders. En het sop kan, na het witte goed, nog uitstekend
dienen om het gekleurde goed in te wassen. De nieuwe Rinso
is werkelijk een wonder van doelmatigheid en zuinigheid. En
niet alleen in elke wasmachine maar ook in elke tobbel
De prijs is slechts 12 j ct en bovendien een bon voor geschenken.
FEUILLETON.
DOOR
10.
„Je spreekt toch niet in ernst?" zei Claire.
Yvonne dronk haar kopje thee en keek
over haar kopje Claire uitdagend aan, en in
haar lachende oogen was iets van het ge
heimzinnige, wat Claire er den vorigen
avond in gezien had.
„Dat zeggen jullie alleman' zei ze
„Wat doet men dan als men in ernst is, vraag
ik mij af? Door het leven gaan en iedereen
vertreden, die in den weg komt zooals
Guy? Of rustig zijn en zielvol kijken zoo
als mijn lief schoonzusje?"
Claire schudde het hoofd, maar er klonk
verlichting uit haar stem toen ze zei: „Ik
geloof niet, dat je ooit over iets in ernst kunt
zijn."
„Wat een ontdekking!" lachte Yvonne. „Ik
geloof, dat ik er geen hersens voor heb, dus
er is niets aan te doen! Jij en die arme Guy
maken het goed voor mij. Hij is werkelijk
ongelooflijk ernstig, vind je niet? Ik begin er
aan te twijfelen of hij het prettig vindt met
mij getrouwd te zijn. Hij kijkt me soms op
zoo'n raadselachtige manier aan."
Zij maakte dikwijls schertsend opmerkin
gen over haar man, maar dit was Ie eerste
maal dat zij sprak over zijn houding tegen
over haar zelf. Ieder ander zou de gelegen
heid aangrijpen om haar goeden raad te
geven; maar nog aarzelde Claire, want in
Yvonne's gedachtelooze vroolijkheid scheen
haar bescherming te liggen. Zoolang zijzelf
zoo luchthartig en levenslusti0 was, kan de
kwestie, waarover de geheele Engelsche be
volking van Bhanapore het hoofd schudde
en de schouders ophaalde niet van eenig
diepgaand belang zijn.
Ten laatste zei ze aarzelend: „Ik geloof,
dat hij genoeg van je houdt om grenzeloos
jaloersch op andere mannen te zijn spe
ciaal op Chris."
„Dat weet ik," zei Yvonne schouder op
halend. „Hij zou dien armen Chris graag ver
moorden. Maar jaloerschheid is geen liefde,
Claire. Zelfs ik weet dat. Het is een zeer
armzalige imitatie."
Zij stond op, trok haar mantel uit en
strekte haar blanke armen boven haar
hoofd. „De hemel beware mij voor jaloersch
heid!" zei ze. „Het is puur vergif, niets an
ders."
Maar zelfs nu lag er een glimlach om
haar roode lippen. En in Claire's oogen was
haar schoonheid zoo zeer "de schoonheid van
een volmaakte bloem, pralend in haar onge
reptheid, dat zij het hart niet had om haar
waarschuwende woorden te uiten.
En zij zocht troost in de gedachte, dat er
nog slechts tien dagen moesten verloopen en
dan zou alles veranderen. En zij had de
belofte van Pax! Zij geloofde niet, dat Chris
zou blijven voor het polo-bal.
Zij zelf zou den volgenden dag vertrekken
en zij had de handen vol met de laatste toe
bereidselen, want zij was nog te kort in Indië
om alles aan de Inlandsche bedienden over
te laten.
Tegen den avond, toen Yvonne naar de club
was te tennissen, was zij in haar kamer be
zig, met wijd open deuren, die op de waranda
uitkwamen toen zij voetstappen op de
warandatrap hoorde. Zij keek naar buiten
om te zien, wie de bezoeker was, het vol
gende oogenblik stond zjj voor den spiegel.
Toen ging zij kalm naar de trap om Pax
te verwelkomen.
Hij begroette haar vormelijk. „Ik hoopte
U thuis te vinden," zei hij. „Goeden avond!"
Zij reikte hem de hand. „Ik ben geheel
alleen," zei ze. „Wat brengt U hier?"
Hij keek haar recht in de oogen, terwijl hij
haar hand een oogenblik in de zijne hield,
„Ik dacht dat U het prettig zou vinden te
weten dat de kwestie, die wij gisterenavond
besproken hebben, beslist is zei hij. „U kunt
met een gerust hart vertrekken."
„Gaat Chris Markham met verlof?" vroeg
zij haastig.
Hij knikte. „Morgenochtend vroeg. Het is
juist afgekomen. Hij verwachtte niet, dat het
zoo spoedig zijn beslag zou krijgen en is nu
druk bezig zich reisvaardig te maken."
Claire keek verlegen rond. „Gaat U zit
ten," zei ze. „U zult toch iets gebruiken?"
„Ik zou iets heel graag willen," zei Pax
op schertsenden toon. „Maar nie'. op het ge
bied van drank. Mag ik werkelijk gaan zit
ten? Of wenscht U mij naar het andere eind
van de wereld?"
„Zoo ondankbaar ben ik niet," zei Claire.
Zij nam zelf een stoel, en hij volgde haar
voorbeeld.
„Wees, als het U belieft, niet dankbaar,"
zei hij, „er is niets wat mij zoo benauwt als
dat. Ik ben niet alleen gekomen om U te
vertellen dat Chris morgen vertrekt. Dat was
maar een voorwendsel."
„Werkelijk?" vroeg Claire verlegen.
„Ja. Ik wilde U zien," zei Pax.
Zij leunde achterover in haar stoel en keek
langs hem heen naar een groepje struiken
in den tuin. „IVat bewoog daar?" vroeg ze.
„Elfrida hoogstwaarschijnlijk. Ik verbood
haar mee te gaan, maar ik zag, dat zij toch
van plan was mij te volgen." Pax sprak
met het grootste geduld, alsof hij een derge
lijke onderbreking verwacht had en er zich
op voorbereid had.
Claire fronste de wenkbrauwen. „Elfrida?
Is dat Uw terrier?"
„Ja, wij behooren aan haar," zei Pax.
„Maar toch geloof ik niet, dat zij mij gevolgd
heeft, aangezien Peters er was en hij houdt
zich strenger aan de discipline dan ik." Hij
zweeg een oogenblik. „Is U er zeker van, dat
U iets zag bewegen?"
„Neen, niet zeker," gaf Claire toe. Zij her
innerde zich haar plicht als gastvrouw. „Neem
een sigaret, ze zijn in die doos."
„Op het oogenblik niet, dank U," zei Pax.
„Zooals ik zei Hij zweeg weer, want Claire
had zich opeens voorover gebukt om eenige
mieren, die op de mat bij haar voeten liepen,
te verdelgen. „Zijn ze dood?" vroeg hij.
Zij keek op en hun oogen ontmoetten elkaar.
De hare hadden een uitdrukking half van ver
ontschuldiging, half van koppigheid. „Ik hoop
het. Ik haat kruipende dingen. U niet?"
„Ik heb op het oogenblik geen tijd om iets
te haten," zei hij. „Ik moet elke minuut tot
het uiterste benutten."
„O, neen!" zei Claire met bijna grappige
wanhoop. „Het is zoo onverstandig van U!"
Hij boog zich voorover, en keek haar vast
besloten aan. „Ik heb nog niets gezegd," zei
hij. „Dus U kunt mij niet onverstandig noe
men. Maar U zult niet aan een ander de
voorkeur geven, voor ik een kans gehad heb,
nietwaar?"
Zij gaf hem zijn blik terug, ofschoon haar
oogleden trilden. „Ik veronderstel, dat U
denkt, dat ik naar Indië gekomen ben om te
trouwen," zei ze. „U vergist zich. Ik ben niet
trouwlustig."
„Dat maakt het des te gunstiger voor mij,"
zei Pax.
Zij lachte flauw. „Dat kunt U denken, als
U dat prettig vindt, maar het maakt niet het
minste verschil. Wilt U dat goed onthouden!"
„O, beroof een arme musch niet van zijn
broodkruimels," zei Pax. „Hij zit nu toch
slechts op den drempel.
„Hoe vlugger hij dan wegvliegt, des te be
ter, zei ze. „Het is er nogal tochtig, vooral
omdat er binnen geen vuur is."
Pax' oogen lachten haar toe. Hij was in het
minst niet uit het veld .geslagen, zooals hij
toch had moeten zijn, vond Claire. „Soms kan
met zeer weinig een vuur ontstoken worden,"
zei hij.
„Maar niet met niets," zei Claire vlug.
Hij zweeg een oogenblik. „Neen," gaf hij ten
slotte toe, „zeker niet met niets. Maar als
ik schipbreuk leed op een verlaten eiland
met U zou het niet lang duren voor ik er
gens een vonk uit geslagen had om een vuur
voor U te maken."
Claire liet zich in haar stoel terug zinken.
Er was iets in zijn persoon, dat haar tegen
haar wil aantrok. Zij wilde zelfs geen
oogenblik aan hem denken, maar hij dwong
haar aandacht af, en toch met zooveel hoffe
lijkheid, dat zij zich niet beleedigd kon voelen.
„Ik geloof zeker, dat U alles wat U aan
pakt, op de beste wijze zou doen slagen,"
zei ze.
„Acht U alleen iemand die in alles geslaagd
is, Uw aandacht waardig?" vroeg Pax.
Zij wendde haar blik af. Hij gaf haar het
gevoel van gevangen te zijn, en toch leek het
slechts spel tusschen hen beiden. Yvonne zou
precies geweten hebben hoe zij de situatie
moest behandelen, maar Claire was een nieu
weling. Niemand had zoover zij wist, haar
ooit met meer dan vluchtige belangstelling
bekeken.
„Ja, ik houd van dergelijke types, tot een
zeker punt," gaf zij toe. „Maar niet van men
schen, die nooit een fout kunnen maken."
„Bestaan er zulke menschen?" vroeg Pax.
Zij gaf geen antwoord. Misschien was zwij
gen veiliger.
Maar hij gaf zich niet zoo gemakkelijk ge
wonnen. ,,U behoort toch niet tot hen?"
vroeg hij.
Zij schudde het hoofd in heftig ontkennen.
„O, neen! Of ik fouten maak! Bij massa's!"
„Ik geloof, dat U het meest bescheiden per
soontje is, dat ik ooit ontmoet heb," zei Pax.
„Dank U," zei Claire.
(Wordt vervolgd.)
