RADIO
Eeo dollarprioses ia
de familie Roosevelt
Alsof er niets
gebeurt»
PROGRAMMA
Door gemaskerde mannen
overvallen
6 September
Nationale Feestdag
Uod&al
Nederland—Ned. Indië
thans definitief
ETHEL M. DELL
■Apn
DONDERDAG 26 MEI 1988.
Hilversum I. 1875 en 415.5 >1.
8.20 NCRV. 9 20 KRO. 1.5012.00 NCRV.
8 20 Morgenwijding.
9.20 Uit Boedapest: H. Mis voor de jegud.
10.35 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-Orkest. (1.00-1.20 Gramofoon
muziek).
I.50 Causerie „Het geestelijk leven van den
jongen man in stad en land".
2 30 Feestvergadering van den Nederland-
echen Bond van Jongelingsvereenigingen op
Gereformeerde Grondslag.
4.00 Gramofoonmuziek.
4.15 Zang, piano en gramofoonmuziek.
5.00 Orgelconcert.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.15 Bussums Kin lerkoor met pianobegelei
ding en soliste.
7.15 Gramofoonmuziek.
7.45 Reportage; eventueel Gramofoonmuz.
8.05 Berichten ANP, Herhaling SOS-Ber.
8.15 Arnhemsche Orkestvereeniging.
9.00 Declamatie met muzikale begeleidüig.
9.30 Vervolg concert. (10.0010.05 Berichten
ANP).
10.30 Apollo-ensemble.
II.30 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.50—12.00 Schriftlezing.
Hilversum II. 801,5 51.
AVRO-Uitzending.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.15 Berichten).
8.45 Gramofoonmuziek.
9.00 Morgenwijding.
9.15 Gewijde muziek (gr.pl.).
9.30 Kamermuziek (gr.opn.).
10.30 Omroeporkest. In de pauze: Fluit en
orgel.
12.00 Gramofoonmuziek. (Om 12.15 Berichten)
12.30 Ensemble Jetty Cantor.
2.00 Voor de vrouw.
2.30 Kovacs Lajos' orkest en solisten.
4.00 Voor de zieken.
4.30 Gramofoonmuziek.
4.50 Voor de kinderen.
5.30 Gramofoonmuziek.
5.45 De Twilight Serenaders.
6.30 Sportreportage,
7.00 Orgelspel.
7.30 Reportage.
8.00 Berichten ANP, Mededeellngen.
8.15 Omroeporkest en solisten,
9.15 Luisteraarswedstrijd.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.15 Optreden van Straatmuzikanten.
11.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 AVRO
Dansorkest en Gramofoonmuziek.
VRIJDAG 27 3IEI 1938.
Hilversum I. 1875 en 415,5 51.
Algemeen Programma, verzorgd door de
KRO.
8.00 Gramofoonmuziek.. (Om 8.15 Berichten.)
8.20 H. Mis (Uit Boedapest).
9.35 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 KRO-Orkest (l.pO—1.20 Gramofoon
muziek),
2,00 Orgelconcert.
3.00 Gramofoonmuziek. (Om 3.45 ^Berichten).
4.00 Pianovoordracht. (4.20—4.40 Gramofoon
muziek).
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 KRO-orkest.
6.00 Land- en tuinbouwcauserie.
6.20 Gramofoonmuziek.
6.30 KRO-Boys, m.m.v. solist.
7.00 Berichten.
7.15 Causerie over het Vluchtelingenvraagstuk
7.35 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.30 Reportage.
9.30 KRO-Orkest. KRO-Melodisten en solisten
(10.30—10.40 Berichten ANP).
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II. 301,5 51.
8.00 VARA. 10.00 VPRO. 10.20 VARA. 12.00
AVRO. 4.00 VARA. 7.80 VPRO. 9 00 VARA
10.40 PRO. 11.00—12.00 VARA.
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.15 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Cello en piano.
11.10 Vervolg declamatie.
11.30 Orgelspel.
12.00 Gramofoonmuziek (Om 12,15 Berichten)
12.30 Het Kovacs Lajos' orkest en gramofoon
muziek.
5 00 Kinderuurtje.
5 30 Gramofoonmuziek,
6 00 Orgelspel.
6.30 Politiek radiojournaal.
8.50 Gramofoonmuziek.
7.00 Literaire causerie.
7.20 Berichten ANP.
7.30 Berichten.
7.35 „Lezen in den Bijbel", causerie.
8.00 Pianovoordracht.
8.30 Literaire causerie.
9.00 De Ramblers.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 „Fantasia", m.m.v, solisten,
10.30 Berichten ANP,
10.40 Avondwijding.
11.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Jazzmuziek (Gr.pl.).
11.5512.00 Gramofoonmuziek.
Drama ln Limburgseh dorp.
In den nacht van Maandag op Dinsdag,
tusschen twee en drie uur, heeft aan de
Kerkstraat te Pouvèrgenhout, gemeente Mer
kelbeek (Limb,), een tweetal gemaskerde per
sonen zich toegang verschaft tot den krui
denierswinkel van de weduwe Jetten, die
daar met haar ongeveer 20-jarigen zoon
woont.
De daders drongen binnen door een
ruitje in de voordeur in te drukken,
waarop zij den grendel konden weg
schuiven. De vrouw, die eerst dacht,
dat het haar zoon was, werd plotse
ling door twee mannen overvallen,
die haar de keel toeknepen, om haar
het schreeuwen te beletten. Een der
daders onderzocht daarop de kasten.
Met een bedrag van ongeveer veertig gul
den en een zilveren horloge, gingen zij er
van door. De vrouw, die, hoewel hevig ge
schrokken, geen letsel had bekomen, waar
schuwde haar zoon, die de politie van het
gebeurde in kennis Stelde. Zij kon echter
geen signalement opgeven van de daders.
Het moeten personen van middelbaren leef
tijd geweest zijn.
Liefde en politiek
zaken]
zijn twee
Dezer dagen is in Amerika bekenid
geworden, dat zich thans ook John
Roosevelt, de Benjamin uit het ge
zin van den president, heeft ver
loofd en wel met een meisje, dat
tot een van de 60 rijkste families
van de Vereenigde Staten behoort.
President Roosevelt heeft, aldus de N. R.
Crt., in dat opzicht niet veel geluk. Zijn
zoons houden zich niet aan de oecono-
misch-politieke richtsnoeren, welke hun
vader in de heetste gevechten met de dol
lar-aristocraten van de Vereenigde Sta
ten hebben gewikkeld! Eerst trouwde de
oudste zoon, Jimmy Roosevelt, een meisje
uit een der eerste families van den staat
Massachusetss. Dan trad Franklin in het
huwelijk en wel met Ethel Dupont, wier
familie de financieele meerderheid van de
General Motors in handen heeft, een aantal
banken en industrieele instellingen contro
leert en slechts één oeconomisch-politieken
vijand kende: president Roosevelt. Maar
zooals men weet, is de oude veete, welke
jarenlang bestond tusschen de Duponts en
de Roosevelts, bij het huwelijk van de
jonge menschen uit den weg geruimd.
Dit jaar zal Roosevelt's jongste zoon,
Johny, met een dollarp/inses in het hu
welijk treden. De uitverkorene zijns harten
is miss Ann Clark, een charmante brunette
behoorend tot Bostons socity.
Amerika'* „koning".
Amerika kent wel geen koning, zoolang
het zelfstandig is, maar de familie-aangele
genbeden, de „eerste vrouw van Amerika",
en alle zoons en dochters, spelen in de
Vereenigde Staten bijna de rol, welke in
de koninkrijken d. oude wereld de koningen,
koninginnen, kroonprinsen en -prinsessen
spelen.
Van John, den bruidegom, weet men pre
cies waar en wanneer hij zijn bruid voor
de eerste maal ontmoette. De jonggezellen-
Streken van den jongsten Roosevelt zijn
precies bekend, evenals zijn sportieve pres
taties. Men zegt, dat John het hart op de
rechte plaats draagt, dat hij populair en
eenvoudig is en dat hij een voortreffelijk
partijtje polo kan spelen en danst als een
beroepsdanser-
En in die laatste hoedanigheid heeft
John ook zijn geluk gevonden. Ann
en John zagen elkaar voor het eerst
op den dansyloer. Was het liefde op
het eerste gezicht of was het bij
den een de voorliefde voor de Bos-
tonsche dollar-aristocratie en bij
den ander bewondering voor een
Rooseveltprins?
Misschien allebei, maar lang heeft men
daar niet over nagedacht. Men besloot de
verloving bekend te maken en nauwelijks
was dit geschied, of de bladen te New York
stonden vol met ellenlange beschrijvingen
over het zeldzame lot, dat miss Clark tot
dusver ten deel was gevallen. Men herin
nerde aan het feit, dat de knappe Boston
sche jongedame nog in het voorjaar
plan was geweest in plaats van een sc
dochter van den president, die van een
beursmagnaat, n.1. van Diehard W hitnevtc
worden. Dezelfde Richard V hitne.v P
tot tien jaar veroordeeld door het Am
kaansche gerechtshof.
Wat de schoonvaders zeoffen.
Zoo zal dan 18 Juni het Amerikaansche
staatshoofd door een derden familieband
aan een familie zijn geketend, waarmee luj
in politiek opzicht „overhoop lag. Want
wat zeggen en denken de schoonvaders van
de Rooseveltprinsen van de Rooseveltsche
politiek? Zij zeggen met Ford: „Wij laten
ons niet verpletteren! Wij beveiligen ons
zelf tegen de gulzigheid van een regeering,
wier kennelijk doel het is, ons, de Kroot-
industrieclen, ten gronde te richten, ro-
litiek en liefde gaan vaak verschillende
wegen. Ook in het Witte Huis van Washing
ton moet men dit erkennen!.
ZOO GEDRAAGT ZICH DE TSJECHISCHE
HOOFDSTAD,
Het leven gaat in Praag zijn ge
wone gang.
Praag heeft in deze dagen van spanning
een werkelijk imponeerende kalmte en vast
beradenheid aan den dag gelegd, aldus G.
Nijpels in het Hdbld. in een beschouwing
over de jongste gebeurtenissen in Tsjecho-
slowakije.
Jonge volken cn staten als dit maaksel van
de pacificators van Parijs, hebben allerlei
eigenschappen, waarvan er vele zijn, die
ons burgers van sodort lang geconsolideerde
staten, mindor sympathiek lijken. Maai'
sterke zenuwen hebben ze zeker ook! Niet
slechts heden, nu de crisis weer eens wie
weet voor hoe lnng? voorbij is, ziet de
prachtige hoofdstad Praag er uit alsof er
geen wolkje aan de lucht geweest ware of
nog was en verklaren de vreemdelingen, die
hier twee dagen van spanning beleefd heb
ben, toen iedereen wist, dat de Duitsche troe
pen aan de grens oprukten, en waar deze
op speculeerden, dat Praags gewone leven,
verder leefde, dat de menschen hier hun on
volprezen bier dronken, wandelden en uit
gingen of er geen oorlog, geen moderne oor
log met bombardementen uit de lucht, gas
aanvallen en meer wan dat moois, dat men
nog slechts uit litteratuur en film meent Ie
kennen, ook voor hen gruwelijke werkelijk
heid had kunnen worden.
Ik ben heden, aldus de correspondent, per
vliegtuig in enkele uren met de K.L.M. van
het vreedzame Nederland, hoog over een
door een wolkendek aan ons óog onttrokken
Duitschland, neergezet in Praag.
Men wil het waarschijnlijk niet
gclooven, maar het is daar even
vreedzaam en even gewoon als bij
ons. Men flaneert er en vult de kof
fiehuizen en er is geen bezorgd ge
zicht te zien. Het is er alleen nog
veel voller dan anders. De hotels zijn
alle overvuld, nergens is nog een ka-
Amsterdam, bereidt H. Af. de
Koningin een grootschen in,
toclit.
Naar wij van officieele zijde ver
nemen heeft de Regeering besloten,
voor zooveel het Rijkspersoneel
betreft, den dag, waarop het Regee-
ringsjubileum van II. M. de Ko
ningin zal worden gevierd - Ding
dag 6 September a.s. te verkla
ren tot algemcenen nationalen
feestdag.
De Amsterdamsche huldigingscominisile
bereidt Hare Majesteit de Koningin een
feestelijke ontvangst. Het ligt in de bedoe
ling en groot aantal Amsterdamsche
vorcenigingcn met hun vaandels, banieren
en vlaggen langs don intochtsweg tot aan
don Dam op te stellen. Do deputaties zullen
zicli achter don Koninklijken stoet scharen
en op don Dam aangekomen, zal H. M. de
Koningin een grootsclio vaandelhulde wor
den gebracht, waarbij tevens door een al-
daar aanwezig groot mannenkoor «enige
liederen zullen worden gozongen. Vervol
gens zullen allen voor Hare Majesteit de-
filcercn.
mer te krijgen, want behalve een le
ger journalisten zijn er ook duizen
den Tsjechen, die do laatste dagen
toch maar veiligheidshalve uit Su-
detenduitschland naar Praag geko
men zijn.
Alles is er verder gewoon. Alleen mijn
Tsjechische vrienden rieden mij aan op straat
geen Duitsch te spreken, want de Tsjechen
zijn tegenover Duitschers en Duitscli-spre-
kenden erg geladen cn het is blijkbaar niet
uitgesloten, dat men Duitschers of Sudeten-
duitschers of degenen, die men daarvoor
houdt eventjes zijn meening zegt. Maar wie
niet zijn kranten gelezen had en niet wist
hoe de generale staven en kanselarijen van
Europa wederom onder lioogon druk gewerkt
hebben, sedert de te vroeg uitgelokte bedrei
ging van Praag, zou in deze prachtige oude
barokstad zelfs urenlang kunnen slenteren,
zonder er zelfs ook maar iets van to kun
nen bespeuren.
Indische team speelt oefenpar-
tijtje$ zonder publiek.
Naar wij vernemen, zal de voetbalwed
strijd NederlandNederlandsch Indië, welke
in het kader van den Olympischen dag op
26 Juni in het stadion te Amsterdam zou
worden gespeeld, definitief doorgang vin
den. De heer van Bommel, leider van de
Indische ploeg en de heer Lotsy zijn het, na
onderling overleg, volkomen eens gewor
den. Na den wedstrijd tegen Hongarije op
5 Juni a.s. te Reims zal alleen nog tegen
Nederland (26 Juni) worden gespeeld. Men
blijft regelmatig trainen en er zullen oefen
partijtjes zonder publiek worden gespeeld
om de ploeg fit te houden.
Op 1 Juli vertrekt het elftal met zijn
leiders uit Genua naar Indië.
FEUILLETON.
DOOR
69.
„Hoe lang?" vroeg Pax.
„Zeven ellendige weker.," zei Cartridge
somber. „En het was geen pretje, dat kan ik
je vertellen."
„Houd het vol!" zei Pax.
„O, ik houd hat vol, zoolang jij volhoudt,"
stemde Cartridge toe met een treurigen
glimlach. „Dus nu heb je tn elk geval iets
om voor te leven. Maar nu Is het beter, dat
ik ga, je n;ag niet lang door ons verveeld
worden. Dus haast je om heter te worden,
kapitein! Er is geweldig veel te doen."
Hij trok zich overeind en keek op Pax neer
met een half ernstige, half komische uitdruk
king.
„Bij Jove!" zei hij. „Ik wilde, dat ik in
jouw schoenen stond. Niemand zou er een
boterham minder om gegeten hebben, als ik
het geweest was."
„Ik ken één persoon, die er anders over
denkt," zei Pax.
„O, j(j! Ja, dat geloof lk. Dat is waarom
ik je zoo verduiveld graag mag, veronderstel
ik." Cartridge bukte zich moeilijk en drukte
Pax' hand. „Volhouden man! Je zult het de
moeite waard vinden. Jij bent van het soort,
dat het tenslotte door goedheid wint en
altijd zal winnen."
Hij wendde zich haastig om, greep zijn
stokken en strompelde weg, alsof hij be
schaamd was over zijn eigen gevoelsuiting.
En Pax bleef stil liggen nadenken over de
bedoeling van Cartridge's laatste woorden.
HOOFDSTUK XIV.
Zonsopgang.
Peters kwam dien avond binnen, terwijl bij
een glanzend witte Elfrida stevig aan den
halsband vasthield, want het dier wrong en
kronkelde zich ln allerlei bochten, totdat Pe
ters zich gedwongen voelde om er haar op
te wijzen, dat zij zich „als een dame moest
gedragen".
Elfrida zette haar voorpooten op het bed
en trachtte zooveel van haar meester te Uk
ken als haar tot het uiterste uitgerekte tong
bereiken kon, terwijl zijn luide haar aanbid
ding 'litjankte, en toen Pax haar streelde,
boog zij haar kop onder zijn hand, alsof zjj
de eer te groot vond om te dragen.
„Is zjj geen prachthond?" vroeg Peters
„Ik heb haar gewasschen en den geheelen
middag opgesloten gehouden, dat zjj toch
maar op haar mooist zou zijn voor haar eer
ste bezoek bij U. Zij mag hier blijven tot U
uw slaapdrank genomen heeft."
„Mijn wat?" vroeg Pax, terwijl hij de wit
satijnen kop van het dier streelde.
„Uw slaapmiddel, mijnheer,' legde Peters
uit. „U heeft het al dien tijd gehad, om U
rusig te houden. Maar we zullen er nu wel
gauw mee ophouden.
„Ik houd er vanavond mee op," zei Pax.
„WerkeUjk, mijnheer?" vroeg Peters ver
rukt. „Ik hoop maar, dat U goed zult slapen
mijnheer; maar U mag niets riskeeren."
Pax glimlachte slechts en begon over
Elfrida te praten.
Maar later, toen Peters weg was, deelde hij
kalm zijn besluit aan de verpleegster mede.
„Ik heb geen pijn, en ik wil zonder hulp
slapen, vannacht."
Zij verzette zich niet tegen zijn wensch. „Ik
zal de drank naast U zetten," zei ze; „dan
kunt U er zelf van nemen, als U wilt. Anders
moet U bellen."
„Ben ik dan vannacht alleen?" vroeg Pax.
„Niet heelemaal," zei ze lachend. „Ik ben
ln de kamer hiernaast, dus ik hoor U onmid
dellijk, als U mij noodig mocht hebben."
„Dank U," zei Pax.
Zij maakte alles klaar voor den nacht.
Achter hem gaf een nachtlamp gedempt
licht, maar de kamer was vol schaduwen. Hi1
lag een tijdlang voor zich uit te staren, vaag
genietend van het alleen zijn. Toen sliep hij
rustig in.
Hij was vermoeid van dien dag vol emoties
en sliep rustig en natuurlijk. Maar weer
kwam dezelfde droom tot zijn slapende ge
dachten de droom dat Claire bij hem was.
Maar nu kon hij dien droom niet langer vast
houden. Hij opende zijn oogen in de scheme
ringen van den wintermorgen en sprak op
luiden toon haar naam,
„Claire! Claire!"
Hij hoorde beweging in de kamer daar
na stilte.
Hij sprak weer; hij wist dat de droom
voorbij was. dat dit werkelijkheid was.
„Claire! Claire, ben jij het?"
En toen zag hij haar opstaan van een rust.
bank aan den voet van zijn bed. gekleed in een
blauwe kimono zooals hij zich haar her
innerde.
Zacht naderde zij zijn bed. „Kan ik iets voor
je doen?"
Haar stem klonk heel zacht; hij had een
vaag Idee dat hij die stem eerder gehoord
had 's nachts toen hij nog te zwak was
om iets te onderscheiden.
Hij keek haar aan en zag de donkere krin
gen onder haar oogen, toen zij zich over hem
heenboog.
„Dus Je bent hier aldoor geweest!"
zei h(j.
„Alleen 's nachts," antwoordde z(j zacht
„Kan ik je iets geven? Wil Je wat melk
of wat citroensap?"
Hg lichtte zijn hand op en sloot die rustig
om haar pols.
„Neen, ik zou eerst graag even met je
praten," zei hij. „Vindt je dat goed?"
Haar grijze oogen blikten in de zijne met
een diepe, geheimzinnige teederheid. Ze zette
zich naast het bed. „Natuurlijk vind ik dat
goed als het jou gelukkiger maakt, zei ze.
Pax nam haar hand in de zijne. „Waarom
ben je zoo lief voor mij?" vroeg hij. „Ga ik
sterven?"
Haar bleek gezichtje trilde. „Neen, o
neen!" zei ze. „Je bent veel, veel beter."
„Zal ik werkelijk geheel beter worden?"
drong Pax aan, terwijl hj| haar scherp gade
sloeg.
Zij Wendde haar oogen niet van de zijne.
„Als het God belieft ja, dan wordt je ge
heel beter," zei ze.
Bij haar woorden gevoelde hij een eigen
aardige gewaarwording, bijna van pijn.
„Wensch je dan, dat ik beter word?" vroeg
hij.
Zij boog zich iets meer over hem heen.
Haar lippen beefden. „Ik wensch het meer
dan iets anders op de wereld," zei ze.
Hij twijfelde niet aan de oprechtheid harer
woorden; haar oogen stonden vol tranen.
„Wil je mij vertellen, wat er gebeurd is?"
vroeg hij, als het je tenminste niet te zwaar
valt."
„Ik zal het je vertellen," zef Claire. „Maar
eerst moet je weten, Pax, dat lk op het
oogenblik zelf dat je mij dien avond ver
liet je terug verlangde." Zij glimlachte
met een snik. „Vrouwen zijn zoo, weet je."
„Ik wist het niet," zei bij. „Maar vertel mij
de rest, lieve; alleen de bloote feiten, als je
kunt."
„Ik kan het," zei Claire alsof zij zichzelf
tot kalmte aanmaande. „Toen je weg was,
wachtte ik tot de dokter terugkwam met de
verpleegster, en toen ging ik met hen naar
de kamer van Yvonne, omdat lk voelde, dat
ik haar nog eens zien wilde. Zij was wonder
baar mooi als een volmaakt standbeeld
ln haar volkomen rust. Ik kuste haar, en zij
was nauwelijks koud. Maar lk wist, dat zij
was heengegaan. Toen ik mij omwendde, zag
ik een brief op de tafel naast haar liggen,
aan mij geadresseerd. Tk nam hem mee naar
mijn kamer en las hem daar."
Zij zweeg. Zij keek niet langer naar hem.
Haar oogen staarden omhoog, en zij scheen
zich niet bewust van de tranen, die langs
haar wangen stroomden.
„In dien brief," zei ze heel zacht, „vertelde
ze mij alles. Eens zal je hem zelf lezen
en ik weet, dat je haar vergeven zult. Zij
vertelde mij alles over Guy, over haar liefde
voor Chris; dat zij hem was gaan zoeken,
niet wetend, dat h(j Bhanapore verlaten had.
Z(j vertelde m(j van haar terugkeer naar huis,
van Guy's krankzinnige woestheid en van
haar vlucht naar jou, steeds in de hoop Chris
te vinden. Zij beschreef, hoe Guy haar ge
volgd had en hoe zij in haar doodsangst je
revolver had gegrepen en geschoten had op
de zaklantaarn, die z(j in de hand hield niet,
wetend wat zij deed. Zij vertelde mij, hoe jjj
de schuld op Je genomen en haar gered had,
en hoe daarna voor haar het leven niet meer
waard was geleefd te worden. En aan het
eind schreef zij: „Ik ga nu heen, omdat ik
he4 leven niet langer dragen kan. Je moet
de waarheid weten, maar ik had je nooit
meer in de oogen durven zien, nadat je het
wist. Maar als wij elkaar weerzien als er
een weerzien is heb je mij misschien ver
geven. Bij de wonderlijke liefde, die je mij
steeds bewezen hebt, smeek ik je, tracht te
begrijpen en te vergeven je Yvonne."
Claire's stem brak in een snik, maar een
oogenblik later ging zij voort: „Ik heb haar
begrepen en ik heb haar vergeven," Zij keek
Pax smeekend aan. „Ik weet, dat je haar
ook zult vergeven," zei ze.
Zijn hand drukte troostend de hare.
„Claire," zei hij, „die brief moet vernietigd
worden. Wij zullen het geheim samen bewa
ren j(j en ik."
Zij glimlachte hem toe door haar tranen
heen. En toen boog zij zich plotseling over
hem heen en legde haar arm op zijn kussen.
„O, Pax Pax," fluisterde ze gebroken, „zeg
je dat nü nog? Maar het is nu te laat. Dien
brief heb ik bekend gemaakt en er bestaat
geen geheim meer." Zij legde haar hoofd
naast het zijne en snikte. „Ik moest het doen.
Het was het eenige, wat wij konden doen.
Chris wilde het ook."
Pax' zwakke hand streelde haar gezicht.
„Maar lieveling zei hij, „maar lieveling
waarom? Dat had je niet moeten doen.
Wij hadden het stil moeten houden."
„Neen," fluisterde Claire, „neen neen
neen! Denk je dan nooit aan jezelf?"
„Ik had kunnen sterven," zei hH, „en
dan
„O, stil toch," onderbrak zij hem. „Zeg
dat nooit! Je weet niet, wat ik doorstaan heb
om jou. Begrijp je dat niet?"
„Of ik het begrijp? Ik weet het niet," zei
Pax.
Zij klemde zich aan hem vast. „Toen Chris
mij opbelde om het mij te vertellen, kon lk
het bijna niet gelooven. De dokter was nog
bij mij en kwam onmiddellijk en deed wat hij
ko~i. Maar hij gaf ons geen hoop. En toen
kwamen de specialisten en die vreeselijke
operatie en het politie-onderzoek tegelijker
tijd en Ghulam die weggebracht werd. Hij
dacht hij dacht eerlijk dat het mij
plezier zou doen."
Snikken beletten haar verder te spreken.
Zij klemde zich dichter aan hem vast.
Pax legde zijn hand op haar hoofd. „En je
hebt mij al dien tjjd verpleegd?" zei hij.
„Alleen 's nachts," fluisterde zij.
„Eiken nacht?" vroeg hjj.
„Ja, eiken nacht. Overdag dwongen ze mij
om te slapen." Ze begon wat kalmer te
worden, maar zij bleef ln dezelfde houding
liggen.
„Nu wil lk niet beter worden," zei hjj zacht
met iets van humor in zijn stem.
„Je moet beter worden, Pax," zei ze, zich
instinctief vaster teeen hem aanklemmend.
„Je moet je moet!"
„Niet als lk de nachten alleen moet door
worstelen," zei hij.
Zij hief zich op en keek hem aan met oogen
die glansden door haar tranen. „Als je beter
bent," zei ze met een flauwen glimlach, die
haar bleeke gezichtje wonderbaar vermooide,
„zal je mij overdag zoowel als 's nachts bij
je hebben. Je zult nooit meer alleen moeten
worstelen. Je bent veel te kostbaar."
„Meen je dat?" vroeg Pax.
Zij boog haar hoofd en haar laatste traan
viel op zijn hand. „Begrijp je het dan
niet?" zei ze opnieuw.
Hij zweeg eenige oogenblikken. „Wat is
dat licht, dat door de gordijnen schijnt?"
vroeg hij.
Zij trok het gordijn open, en de winterzon,
in donkerrooden gloed herrezen uit de duis
ternis van den nacht, scheen in het vertrek.
„Kom bij mij!" zei Pax.
Zij knielde naast hem neer. Hij nam haar
handen en hield ze tegen zijn hart.
„Dat is het licht, dat ik zien wilde," zei
hij. „God's eigen schijnend licht dat de
wereld verblijd. Nu kan ik je zien zooals
je bent. Claire vertel mij, wat Je wilde, dat
ik begrjjpen zal."
Zjj boog zich naar hem over, maar haar
lippen beefden zoo, dat zij niet spreken koit.
„Wat dichter bij!" zei hij.
En de bevende lippen vonden de zijne.
„Goeden morgen, mijnheer," zei Peters be-
drjjvig, toen hij op het gewone uur, zonder
zijn schoenen met het ontbijtblad binnen
kwam. „Heeft U een goeden nacht gehad,
mijnheer?"
„Een wonderbaren nacht," zei Pax. „En
het laatste halve uur heb ik naar den zons
opgang gekeken."
„Werkelijk, mijnheer?" vroeg Peters stra
lend. „Was het een mooie, mijnheer?"
Pax wendde zijn hoofd naar de rustige ge
stalte aan den anderen kant van het bed.
„Goeden morgen, mevrouw!" zei Peters
plichtmatig.
„Goeden morgen, Peters," zei Claire.
Toen pas antwoordde Pax. „Ja het was de
mooiste zonsopgang, dien ik ooit geb gezien.
En ik dank God er voor uit mijn gansche
hart."
„Zoo hoor ik het graag," zei Peters met
warme aanmoediging. „En het zou mij niets
verwonderen, dat die vandaag met opzet ge*
stuurd was."
„Dat zou ik niet durven beweren," zei Pa*
S mi lachend, „maar ik ben er even dankbaar
voor."
-Wel mjjnheer," zei Peters hem nauwkeu
rig bekijkend; „het ljjkt alsof die zonsop
gang u wonder veel goed heeft gedaan. En
moet U vertellen, mijnheer, uit naam van
mjn vrouw, dat ij nu gelukkiger is, dan zij
«„i T. l r leven geweest is, wjj beiden wen-
schen U hetzelfde."
Met welken welgekozen gelukwensch hij op
i!" i draaide en uit de kamer mar-
c eerde, de deur met een besliste beweging
achter zich sluitend.
„Dank je Peters," zei Pax.
Toen hij opkeek, vond hij Claire op hem
neerblikken met oogen vol liefdevol begrijpen
en hij wist, dat zij te zamen waren in een
u ere'o. waarin alle dingen vernieuwd wa-
ren.
EINDE,
