De Brabantsche Briet
RADIO
van
PROGRAMMA
V>°
Ulvenhout, 23 Juni 1938.
Amico.
Dré III hee perso
neel aangenomen!
Allee, da's 't goei
recht van 'nen com
pagnon.
Stillekes heb 'k er
veul plazier mee g'ad,
want
Afijn, laat ik m'n
eigen nie vooruit loe
pen; 't geval pronte-
kes uit malkaar doen.
Dan kunt ge eigens
wel nagaan, waarom
ik zoo stiekum leut heb, over die affaire.
Hij was al eenigen tijd bevriend, Dré III,
mee 'n manneke, dat hier zoo'n bietje rond
zwierf.
„Bevriend" ik bedoel daarmee te zeg
gen: den Dré had ik 'm wel 'ns 'n bokkie
zien geven, of 'n roosje", nog altij z'n siga
rettenmerk en ook had ik al 'ns gezien, hoe
dieën kleinen zwerver den Dré behulpzaam
was mee z'n zwaren kriwagel, die te hoog
gelajen was. Dat doen die jonge, sterke
gastjes nog al 'ns grif, ze willen veul te
gelijk doen en lajen den wagel dan te zwaar.
Ook op de schietbaan, zoo 's Zondagsmor
gens zag ik dieën kleinen struikroover om de
baan draaien en weggeschupt worden nou, en
dan, deur Kee van „de Gouwen Koei". En
wat me dan opviel: als den Dré z'nen heul
schieten moest, dan hing dieën tiep over 't
gelind, de schutting, en keek gespannen toe,
hoe Dré III er zijnen heul afbrocht.
Eenen keer heb ik eigens den brak van
't gelind gejaagd. Want 't is veul gevaarlijk.
Ik zee: „allee, sproetenkoning, van dat ge
lind af, dalijk komt er zo'nen pijl in oew
cogen terecht!"
't „Zijn toch m'n eigen oogen", zee dat zi-
geunerke en 'k stond efkens betutterd over
den onverschilligen maar ook zelfbewusten
geest van deuzen kleinen Blaauwe. Blaauwe,
ja want hij hee rooi haar en ge wit, wij
noemen dat „blauw", als 't de haren betreft.
Mijnen vriend, den Blaauwe, keek toen ook
*ns naar z'n kleine evenbeeld. En ik zag, hoe
den Tiest z'n oogen 'n bietje dichtkneep en
hoe z'nen lever krulde over deus beeld-uit-
z'n-kinder jaren
Van dieën kleinen Blaauwe keek den Tiest
naar Dré III, die seerjeus te mikken stond
en dus nergens erg in had en toen keek den
Tiest naar mij en knipte 'n lollig oogske!
D'n Fransoos zou zeggen: 1'histoire se rè-
péte...! Dré III had tot vrind gekregen 'nen
Blaauwen zwerver...!
En den Tiest en ik, wij begrepen en onze
levers kwispelsteertten!
Ziezoo, amico, nou verstade waarom ik
stillekes leut heb, in den Dré z'n „perso
neel".
Verlejen week kwam ie naar me toe in
't veld. Seerjeus.
„Opa."
„Dré."
„Druk, ee?"
„Altij. jonk, in deus maanden."
„Mja."
Ik wiedde verder, hielp 'm nie.
'k Voelde wel, dat er iets op z'n hart lag,
maar 'k had er 'n bietje zin in, om 'm te
laten spartelen aan den een of anderen haak,
waar ie z'n eigen aangeslagen zou hebben.
„Mja. 't Is druk. Ik... eh... ik kom er nie
mee klaar, opa. Ik mot sommigte dingen voor
z'n gatje gooien enneen da's nie goed,
opa!"
Ik schee efkens uit mee m'n werk.
„Nee, dat mot nie, Dré!"
„Vinnikook."
„En... wat veur dingen zijn 't, die ge nie
afwerken kunt, Dré?"
„Ik kan nie genogt op 't' vee letten. Als
lk aan 't hooien ben, loop ik vast mee 't mel
ken. Als ik naar de melkfabriek rij, heb ik
ginnen tijd genogt om daar voldoende op m'n
zaken te letten. Op den oogenblik ben 'k aan
't eerpelrooien, maar de aardbeien mótten er
af, mee deus zonnig weer.
„Kan... eh... Trui nie veur d'eerebeesjes
zurgen vandaag?"
„Neeë, Trui doet den wasch vandaag!
En ge wit, opa, dan is ze niet te genaken!
Ik keek 'm 'ns aan en 'k moest stillekes
lachen om den ernst waarmee ie dat alles
vertelde. De zweetkralekes peerlden op z'n
bovenlip, die sjuust beschenen wierd deur de
zon. De rest van z'nen kop zat in den scha
duw van z'nen grooten, strooien hoed.
„Ja... Ja... Ge komt dus voor alles tijd
tekort!"
„Sjuust, opa!"
Ik ging recht staan, rekte m'nen rug.
„Kan niemand van 't volk aan den eere-
beesjespluk
„Heb al 'ns rondgeneusd, ze kunnen nie
van d'r taak af."
„Mja, Mja. Ik stak 'n pijp aan. Gaf 'm de
doos. Hij stopte-n-ook.
Terwijl ie stopte vroeg ik dan: en wat is
jouw gedacht nou, Dré?" Ik liet 'm de lei
ding. Vaneigens!
„Opa, ge mot 'ns goed luisteren. Ik ben
hier oewen compagnon, grooten knecht en
koei-scheeper. Da's op den oogenblik te veul,
man?"
Ik knikte. Hij stak z'n pijp aan en keek
me scherp aan, boven z'n handen, die 't vlam-
meke buiten den wind hielden.
Toen: „ik heb 'nen koeischeeper noodig,
Dré I, 'n manneke dat al 't kleine werk uit
m'n handen neemt."
„En...ne... hebt g'al zoo'n manneke op 't
oog, Dré III.
„Ja! Dieën kleinen eeker, witte wel, die ze
Zondags altij van de schietbaan motten
schuppen."
„Wat is dat veur 'n jonk, Dré?"
„Hij woont, of beter: hij hoort thuis, want
hij is er nooit, in 'nen woonwagen, daar ach
ter de stad. Hij krijgt thuis meer slaag dan
eten en daarom is ie altij aan den zwerf."
„Hoe hiet ie?"
„Sjaak."
„Hoe nog meer?"
„Weet ik nie."
„Hoe oud is ie?"
„Net als ik."
„En hij is 'nen kop kleinder
„Ja. In slaag en schuppen ziet nie veul
voedsel, opa?"
„Daar hebt ge gelijk in, Dré."
„En wanneer kan ie beginnen?"
„Hij is al aan den gang."
„Wablief
„Hij is al aan den gang."
„Waar? Waarmee?"
„Eerebeesjes afdoen, 'k Heb 't 'm vóórge-
daan! Hij leert rap. En hij frit ze nie op."
„Enne... wat betaalt ge'm
„Niks. Hij helpt me, als kameraad. Hij
slaapt hier al 'n njaand, bij mijn paard."
„En eten?"
„Hij leeft van raauwe peeën, boterhammen,
die 'k voor 'm bewaar en pap, die over
schiet."
„H..., daarom luste gij gin pap meer,
smellap!"
Hij knikte 'n oogske. 't Wierd toch efkens
werm in m'n borst. Sodemearel, 't is toch 'n
goei jonk, docht ik. En 'k pakte 'm bij zijnen
schouwer.
„Kom, we gaan samen 'ns kijken naar
oewen Blaauwe, Dré."
Als we bij 't eerebeesjesveld kwamen, ami
co, dan zat dieën kleinen, ermen prul daar op
z'n knieën, onder de blakende zon, tusschen
de voren van 't akkerske mee de rappe be
wegingen Van allebei z'n handen, de vruchten
af te doen. Zes bennen stonden volgeplukt,
prontjes toegedekt mee blaren. En als ie ons
hoorde, rap en schichtig opkeek als 'nen eek
hoorn, mij dan zag, dan sprong ie op, stak
de sjuust geplukte vruchten in z'nen mond en
smeerde 'm, op kousvoeten, zoo rap als 'nen
haas maar loopen en springen kan!
Maar den Dré dee 't zelfde. Die sprong los
lijk 'n veer en... ging z'nen kameraad van
gen!
Toen ie 'm te grazen had, was ie 'm gaauw
de baas, sprak mee 'm en dan kwamen ze
samen terug. Tot op vijf meter bleef den
„eeker" staan. Keek me 'n bietje angstig
en brutaal tegelijk, aan Zee: „nouw?"
Ik had al 'n in de volgeplukte bennen ge
keken en gezien dat 't manneke goei werk
geleverd had.
Volrijp en sjuust-teugen-rijp-aan, had ie de
vruchten prontjes gesorteerd. Dré III had ge
lijk g'ad. 't Manneke was rap van leeren,
kwiek van begrip.
„Zeg, Sjaak," zee ik: „waarom liepte zoo
weg?" Ge hebt toch ging kwaad gedaan,
jonk?"
„Weet ik nie," bromde-n-ie.
„Waar woonde gij?"
„Hij lachte 'ns en zee: „weet ik nie."
„Wilde hier wonen?"
Hij knikte en zee: „weet ik nie."
„Kom dan 'ns dichter bij. Ik moest 'm net
lokken als 'nen veugel. Hij kwam drie stap
pen naderbij, bleef sjuust buiten m'n bereik.
„Kom nou toch dichterbij, jonk, ik zal oe
toch nie opfrete!"
LANDSCHAPSSCHOON IN OORLOGS DAMP. In de nabijheid van het
Panamakanaal vinden op het oogenblik groote leger- en vlootmanoeuvres plaats
teneinde te kunnen vaststellen, ol het Panamakanaal in geval van oorlog wel
voldoende verdedigd kan worden. Op onze foto ziet men de infanterie voorttrek
ken door een damp van gas, waarmede de „vijand" den doorgang op het veld
versperd heeft.
„Weet ik nie," zee-t-ie. Bleef staan. Maar
den Dré pakte 'm toen bij z'nen nek en zette
'm vlak veur me.
Ik keek 't jong 'ns aan. Z'n smoeltje had
maar plek veur vijfduizend kleine sproetjes.
En... er stonden zeker zesduizend gróóte
sproeten op. De eigenste oogen van den
Blaauwe, van die lichte, zwemmende visch-
oogjes. En op z'nen kop 'n „speldenkussel"
van rosse stekels, die naar alle windstreken
wezen. Verder was ie zoo mager als 'n ram,
goor als de straatkeien. Als ik m'n hand op
z'nen schouwer wou leggen, dan dook ie weg.
Sodemaerel, wat had dat manneke veul slaag
g'ad.
Toen nam ik den Dré apart. „Ge kunt 'm
veurloopig tot Bamis, aannemen. Hij blijft
jouwen knecht en maakt conditie mee 'm
veur den vollen kost en inwoning, 'nen gul
den zakgeld per week en kleeren. Tien gulden
mee den kermis, mee Bamis. En denk erom
dat ge alles in orde maakt veur 'n rente-
kaart en zoo".
Toen kuierde-n-ik weg, naar Trui. Dee 'n
woordeke veur den Sjaak.
Daarover kost ik op z'n eigen ook nog wel
'nen brief volschrijven, maar 't is in orde ge
komen.
Dré III hee 'nen oppasser! 'Nen particulier
secretaris, of hoe ge 't noemen wil. Maar op
passer lijkt me, mee 't oog op den Dré z'n
renpeerd, wel den besten titel!
Sjaak hee de eerste dagen gevreten als 'nen
wolf. Nou raakt ie zoo'n bietje deurvoeid,
maar grond hee-t-ie nog nie! 't Jonk werkt
hard, Dré III spaart 'm nie!
Ze noemen malkaar bij den naam, da's hier
ook de gewoonte, maar Dré is den baas! Den
patroon in den volsten zin: hij is den be
schermer van den Sjaak.
Of 't 'nen boer zal worden?"
't Jonk is van anderen komaf, maar mis
schien... ge kunt nie weten!
Ik ben bij z'n ouwers gewist. In 't wagen
kamp. Ze motten toch weten, waar 't jonk
eit! Maar ze waren nieuwsgieriger naar wat
le verdient.
Ik zee: „Sjuust genogt veur z'n eigen."
„Da's te weinig," zee pa.
„Kan er ginnen gulden bij, veur ons?"
vroeg Ma.
Afijn, bedelvolk, waarvan ik nie te veul
last hoop te hebben.
't Ennigste waar ik nieuwsgierig naar ben,
is, hoe 't gaan zal mee dep Sjaak, als ie
goed deurvoeid is en aan 't menschenleven
gewend.
Er is één goei ding: hij héngt aan z'nen
baas! Als ik of Trui 'm iets opdraagt, dan
kijkt ie eerst Dré III aan, of die 't wel goed
vindt.
Hij verzurgt Bles, Dré z'n peerd is 't leeren
roskammen, uitmesten; 's avonds poetst ie 't
tuig. Dré z'n schoenen, zet die dan onder 't
bed van z'nen baas, afijn, 't jonk kan nie stil
zitten en zoekt van alles uit den hoek, om
e'nen patroon te dienen!
Ja ik ben veul nieuwsgierig hoe dat af
loopt. Zoowel veur Dré III, als veur den
Sjaak!
Ge hoort er nog wel 'ns meer van.
Nou schei ik er af.
Veul groeten van Trui. Dré III en als altij
gin horke minder van oewen.
t.a.v. Dré.
ZONDAG 26 JUNI 1938.
Hilversum 1. 1875 en 415,5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.
11.00 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.30 Hoogmis.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 KRO-okrest.
1.15 Gramofoonmuziek.
2.30 KRO-Melodisten.
2.50 Gramofoonmuziek en Causerie over het
eerste lustrum van de KRO-Phohi-Uitzen-
dingen.
3.10 Vervolg concert.
3.30 Causerie „De taak van Óen student in
het Rijk Gods".
3.45 KRO-orkest.
4.15 Causerie „Radio-Wereldapostolaat".
4.30 Vervolg KRO-orkest.
5.05 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
wijde muziek (gr.pl.).
7.45 Sportnieuws.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.05 Berichten ANP, KRO-Nieuws.
8.15 Causerie „S.O.S."
8.25 Radiotooneel.
8.55 KRO-Melodisten.
9."5 Luisterwedstrijd.
9.45 KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.4011.00 Epiloog.
Hilversum H. 301.5 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA. 8.30
VPRO. 8 0012.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.01 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
q 10 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie „Van Staat en Maatschapp(j"f
9.59 Berichten.
10.00 Gramofoonmuziek:.
10 40 Declamatie en Gramofoonmuziek.
1L00 VARA-orekst en dubbelmannenkwartet
„Kunstmin".
12'oo Het woord van de week.
12 05 Kovacs Lajos' orkest en Gramofoon-
muziek.
1.30 Causerie „Indie's grootste museum".
I.05 Fragmenten uit de operette „De onb»r
kende stem".
2.00 Boekbespreking.
2.30 Omroeporkest, koren en soliste.
3.00 Residentie-orkest en soliste,
3.45 Sportreportage.
5.00 De Ramblers.
5.30 Gramofoonmuziek.
6 00 Sportuitzending.
6.15 Sportnieuws ANP. Gramofoonmuziek.
g 30 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst.
7.30 Gramofoonmuziek.
7.40 Wijdingswoord.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Residentie-orkest en solist.
9.00 Radiojournaal.
9.15 Toespraak en gramofoonmuziek.
9.35 Omroeporkest en solist.
10.30 Radiotooneel.
II.00 Berichten ANP. Hierna: Nina Dolce't
Zigeunerorkest.
11.30 Gramofoonmuziek.
11.45 12.00 OrgeLspel.
MAANDAG 27 JUNI 1938.
Hilversum 1. 1875 en 415,5 m.
NCRV-Uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek. (Om 9.3®
Gelukwenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke lectuur,
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 AU Round-sextet en gramofoonplaten,
2.00 Gramofoonplaten.
2.15 Sopraan en piano.
In de pauze's: Gramofoonplaten.
3.00 Keukenwenken.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuurtje.
6.15 Gramofoonmuziek,
6.30 Vragenuurtje.
7.00 Berichten.
7.15 Vervolg vragenuurtje.
7.458.00 Reportage.
8.05 Berichten ANP, herhaling SOS-berichten
8.15 Orgelconcert.
9.00 Causerie over Hongarije.
9.30 NCRV-orkest, en solist.
(10.00—10.05 Ber. ANP.).
10.45 Gymnastiekles.
11.00 Vervolg concert.
11.30 Gramofoonmuziek.
11.5012.00 Schriftlezing.
Hilversum n. 301.5 m.
Algemeen prog amma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Gramofoonplaten. '(Om 8.30 Ber.),
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Ensemble Jetty Cantor,
11.15 Orgelspel.
11.35 Ensemble Jetty Cantor.
12.15 Ber., gramofoonmuziek.
1.00 Kovacs Lajos'orkest.
I.45 Sylvestre-Trio.
2.30 Het Omroeporkest en solist.
3.15 Declamatie.
3.45 Het Omroeporkest.
4.30 Causerie „Music Holl" (met gr.pl.).
5.30 Kovacs Lajos' orkest,
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Kovacs Lajos' orkest.
7.00 Disconieuws.
7.30 Declamatie.
8.00 Berichten ANP, Mededeelingen.
8.15 Het Concertgebouw-orkest "en solist,
9.15 Reportage.
9.35 De Twilight Serenaders.
10.15 Het Aeolian-orkest.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 HanS
Mossel's dansorkest.
FEUILLETON.
door Jan W. Jacobs
DE RIBOURDINS.
1.
Edrnond Ribourdin was dol op zijn vrouw.
En Clara Ribourdin niet minder dol op
haar man, de film en haar schoothondje
Griz-nez.
Edrnond Ribourdin bezocht bijna even dik
wijls zijn club als Clara de bioscoop.
Bij hooge uitzondering vergezelde hij haar
in de cinema, zooals Clara, in een erg over
moedige bui, wel eens met hem naar de club
ging-
Zoo kwam het, op een avond, na een
drukke Zaterdag, dat Edrnond in zijn eentje
de première van „Het Canaille" bezocht, een
film met een even schokkcnden inhoud als
gewaagde titel.
Hij zette zich op zijn gemak in zijn fau
teuil en kneep behagelijk-soezend de oogen
dicht om beter te luisteren naar de streelend
inleidende orgelmuziek. Zoo voelde hij zich
zalig-alleen-op-de-wereld, voortgewiegd in de
armen zijner zoetste droomen. En hij had
vele redenen om zich kiplekker te voelen; ten
eerste: heerlijk gedineerd, ten tweede: een
uitstekende zakendag achter den rug een
dag zooals zich in lang niet had voorgedaan
en ten derde anders had hij daar niet
gezeten had hij in de club een onderhoud
gehad met dien hyper-onsympathieken Carels,
waarin hij deze eens flink de waarheid had
gezegd. En nu zat hij daar in de bios heerlijk
van na te genieten, alles nog eens uit- en
naspinnend op de wijs van de inleidende mu
ziek en daarna lekker in zijn onderbewustzijn
wegglijdend zoodra het licht uitging en de
tekst van het doek opvlamde.
„HET CANAILLE".
Ha, daar stond het juist, niet „een
canaille," of zoo maar gewoontjes „canaille"
nee, maar met duidelijke letters, als een
waarschuwend verkeersbord: „Het Canaille".
En terwijl de titel verdween, overwoog Ri
bourdin, dat het nog wel iets duidelijker had
gekund al maakte het ten slotte niet zoo
erg veel uit. In gedachten haalde hij de tekst
terug, zette op het woordje „het" een accent
en een uitroepteeken achter de „t", waarna
hij bromde: „nu is het in orde!"
De filmtekst vervolgde:
Als de kleuren in den regenboog, zoo
verschillend zijn de hartstochten van den
mensch: haat en lafheid, egoïsme en mede
gevoel, in al hun schakeeringen en tegen
stellingen, vinden wij ze in den mensch als
een harmonisch geheel. Is het daarom, dat
de Heere Zijnen boog tot een teeken ge
steld heeft, om zijn schepselen er steeds
aan te herinneren, dat zij maar menschen
zijn en als was in Zijn hand? Wie zal het
doorgronden? In ieder geval zijn er maar
weinigen die dit teeken ooit zien. ofschoon
de boog des Verbonds duidelijk boven
hunne hoofden staat.
Instemmend knikte Ribourdin bij deze
woorden. Warempel, hij herinnerde zich
heusch niet meer of hij die boog wel ooit
goed gezien had ja, natuurlijk als kind
met zijn schoolkameraadjes had hij er naar
staan kijken, of was dat niet de regenboog
geweest en alleen maar een zonsverduiste
ring? In elk geval herinnerde hij zich dat ze
met een stukje zwartgemaakt glas, op het
dak stonden. En die herinnering bracht hem
meteen op een andereja-ia. on het dak
en ze waren nog zoo naief geweest te denken,
dat je het daar béter zien kon omdat je dich
ter bij de zon was. Hij glimlachte bij de vol
gende tekst. Het was of ze zijn gedachten
geraden en verfilmd hadden! Plotseling een
prachtig landschap, zo ver als je zien kon
velden met bloemen Tulpen natuurlijk roode
en> witte en paarse tulpen, lange darwin-
tulpen en bonte keizerskronen, in velerlei
schakeering, in alle denkbare kleuren, steeds
maar tulpen, velden vol, doorsneden of afge
wisseld door plekken en vlakken prachtige
volle paarse en witte hyacinten; hè, je
hoefde je niet eens sterk te verbeelden, het
was of de geuren je tegemoet kwamen.
Eerst langzaam of je wandelde, zoo voer de
film je door de bloembollenstreek, en dan
vlugger per auto over de hoofdwegen. Daar
na zag je reizigers aan een landelijk station
netje uitstappen dat als een lokkend vogel
nestje van bloemen aan de groote spoorlijn
verscholen lag. In groepjes wandelden ze de
knotwilgen- en populierenlaantjes in, lieten
zich bij een zilverig slootje aan den rand van
de bloemenpracht neer om wat te droomen
en te babbelen of gingen met de tuinders
door de bloemakkers om over deze prachtige
cultuur van het land meer te weten te ko
men. Daarna zag men de zonnige lucht in de
verte al grauwer en grauwer worden en met
een paar reizigers als mede-in-de-trein-stap-
pend en op de groote stad toesnellend, zag
men langzaam over de wereld heen zich de
regenboog spannen. Hier en daar op de vel
den richtten een paar arbeiders zich van hun
werk op en wezen elkaar het natuurver
schijnsel. Uit de trein boog 4ich iemand uit
het raampje en keek naar den regenboog.
Met de oogen half gesloten zat Ribourdin in
genieten, hij verplaatste zich in al die men
schen, die hij daar zoo zag. Want wat was
er prettiger dan in je fauteuil het leven van
anderen te leven, waar deed je meer men-
schenkennis op dan in de bios? Ho, wie zei
dat? Hij, Edrnond? En hij kwam haast nooit
in de bios Dan had hij het natuurlijk van
Clara. En of de uitspraak van haar of van
hem kwam. dat deed niéts ter zake, man-en-
vrouw-zijn-één!
Hè? Waar was hij nu? Ja, natuurlijk in
een dorpsschool! Kijk, hoe aardig, nog zoo'n
ouderwetsche meester met een kalotje op! En
dan aan de wanden die platen. Daar had je
Aap-Noot-Mies ook! Alleraardigst! Een raam
stond open en zoo zag je de linden voor de
deur en kleine steentjes en paaltjes op het
schoolplein! Net als in zijn jeugd. De kinde
ren hadden zangles:
„In 't groene dal, in 't stille dal,
waar kleine bloempjes groeien
Ja-ja, dat was lang geleden. Toen had hij
ook zoo'n schelle jongensstem en zijn zaken...
Bah! Een broekzak met een zuiger aan een
touwtje en knikkers.. Heel wat anders dan
nu met die typistes en boekhouders en ma
gazijnen vol aardewerk.
Kijk, nou stond de klas rond den meester
op de speelplaats naar den regenboog te kij
ken. Hoe aardig, net een ouderwetsch plaatje.
Hé, waar zouden die dingen gebleven zijn?
Vroeger had je van die fijne plaatjes, die je
bij Van Houten's cacao cadeau kreeg. Ineens
kromp het plaatje in tot een portretcirkel,
rond het gezichtje van een meisje midden uit
het groepje rond den meester. Een snoezig
blond meisje met een fijn aantrekkelijk ge
zichtje. Ze scheen met meer aandacht 'dan
één der andere kinderen naar den regenboog
te kijken en eindelijk draaide ze met een
zucht en een beetje wijze glimlach haar ge
zichtje naar het publiek, lachtte en knikte,
enhad het hart van de heele zaal ver
overd. Zelfs Ribourdin, die toch de degelijk
heid in persoon was, zuchtte en las met een
goedkeurende glimlach:
„De dappere Willy Lindly in de hoofd
rol van Anita Vuurbaek".
Daarna verdween het portretje voor het
plaatje met de huiskamer der twee oude da
mes en het jongetje. Wederom vormde zich
een cirkel rond het kinderkopje en nu zag
men, hoe het ventje vluchtig naar den regen
boog keek en daarna, aandachtig luisterend
het gezicht der oude dame als geheel in zich
op willende nemen om het nooit meer te ver
geten. Ten slotte draaide hij zich naar het
publiek en knikte, met een ernstige trek om
den mond. De dames in de zaal vonden hem
een schat met die donkere haren en door
dringende oogen en lazen met voldoening:
„De kleine Carl Rosswal in de hoofdrol
van Gérard van Herpen".
Aha, het was duidelijk, dat die Anita en
die Gérard wat met elkaar te maken zouden
hebben concludeerde Ribourdin natuur
lijk weer het oude spelletje van den man en
de vrouwof de jongen en het meisje, die
dan man en vrouw wordenEn het zou
bar vervelend worden, als moeder natuur niet
zooveel variaties op het liedje had, dat je
telkens zou zweren, dat het toch weer een
ander liedje was! En... en... als je d'r goed
over nadacht vond mijnheer Ribourdin
dan was het ook héél wat anders nou,
dat zou wat schelen of je de een of de an
der nam! Daar had je bij voorbeeld die
hyper-onsympathieke mijnheer Carels, zoo'n
vervelend, verwaand en onbetrouwbaar sujet,
die kon toch nooit zoo als... nou... enfin...
hl] zou er niet langer aan denken.
Hè, wat aardig, een troepje jongens en
meisjes krijgertje spelende in het bosch, nee,
locn niet, het was het park bij een groot huis,
1 leek wel een kasteel! Huize „De Vuurbaek"
stond m sierlijke krulletters op het hek. Kijk,
daar in de reusachtige keuken maakten de
dienstmeisjes groote bladen met theegerei
Kiaai en dekten vervolgens buiten voor de
loep kinderen de tafels* waarop juichend de
eele schaar kwam aangesprongen. Ook
nrta natuurlijk het was héér verjaardag
en daarop waren er ook zooveel kinderen uit-
genoodigd, want anders was het zoo druk
met op huize „De Vuurbaek". De film voerde
volgens toeschouwers door het groote
'dis, de vestibules en gangen door, over de
l ippen on zalen om een indruk te geven van
cie rust welke er heerschte. Behalve in de ver
te tken van mijnheer en mevrouw Vuurbaek,
(Wordt vervolgd.)
