IÏICHARD lllX U Vliegen en Filmen MODE CODE ET MEISJE UIT HET VERRE WESTEN Zaterdag 22 October 1938 Vierde blad DRIE STADIA IN DEN GROEI VAN EEN STOEREN KEREL 0 Anna May Wong in haar nieuwste creatie EEN ROMANTISCH VERHAAL MET JEANNETTE MAC DONALD EN NELSON EDDY. DE OUDE GESCHIEDENIS, DIE ALTIJD WEER NIEUW BLIJFT... Een echte professor, speelt een rol van een geleerde, die na een woest leven in de merkwaardige omgeving waar Mary Robbins hasj café drijft, terecht is gekomen. Een pracht creatie van Monty Woolley, eertijds eerbiedwaardig professor aan de Yale universiteit en via den roem van Broadway het vorige seizoen tot niet minder verdienden filmroem ge klommen. Niet minder merkwaardig is het feit, dat Buddy Ebsen, de tap- danser uit „Born to Dance", de „Broad way Melodies", en de partner van Shirlev Temple in verscheidene van haar films, in „het Meisje uit het Verre Westen" voor het eerst een vol komen serieuze rol speelt als de droif- geestige „Alamba Kid." Resumeerende een film, die in de rij van operette films, de laatste jaren uitgebracht, lang geen slecht figuur glaat. Nelson Eddy, de bandiet Ramerez, De geschiedenis van t meis je uit het verre Westen is niet ontsproten aan het brein der hedendaagsche filmscenario- schrijvers, het verhaal is al der tig jaar oud. Maar daarom immers er zijn toch oude ge schiedenissen, die altijd nieuw blijven, ook al worden zij dui zend maal verteld, is de jubi leumoperette van de Metro- Goldwyn Mayer er niet minder om geworden Nu dertig jaar geleden schreef de groote Amerikaansche ac teur en tooneelschrijver David Belasco dit voor Amerika „klas sieke" stuk over de dagen van den goudroes en de Spaansche overheersching in Californië. Dit is een stuk nationaal bezit geworden voor heel Amerika en in het bijzonder voor het verre Westen, en ten slotte is ook Hollywood aardrijkskundig het Verre Westen. Als Hollywood derhalve zioh nog wel eens vrij heden permitteert met een Volendamsch costuum of een Na- politaansche dracht wanneer het om haar eigen historie gaat is zij zoo nauwgezet, dat Metro-Goldwvn-Mayer al haar historische en kunsthistorische specialisten twee jaar lang aan het werk zette om voor deze millioenen- operette de juiste sfeer en achtergrond te vinden. Het verhaal is eenvoudig. Rameroz, de beruchte bandiet, ont moet een meisje, een woudbloem, on schuldig, ondanks de voortdurende aanwezigheid van een troep ruwe ke rels, die haar boschherberg bezoeken. Men kan het slot reeds raden; na ve la avonturen wordt de wolf bekeerd door het lam, Ramerez hangt zijn bandietenuniform aan de kapstok en wordt een eerzaam landbouwer. En het meisje uit het Verre Westen deelt verder zijn vreugde en verdrietelijk heden. Nelson Eddy en Jeannette Macdonald zijn de hoofdpersonen in dit geval en de com ponist van Rose Marie, Sigmund Romberg schreef ook een partituur voor deze film. Het is dus klaar, dat er veel en goed ge zongen wordt in en buiten maanlicht, in ossckarren, bij de bron, in- en buitenshuis, overal waar men in een operette schoone klanken pleegt aan te heffen, als het op de gewone manier niet meer gaat. Soms als Jeanette Mac Donald en BuAdy Ei sen als Mary Robbins en Alabama. Ramerez met zijn bentgenooten zegevierend een dorp binnenrukten, en de „ten Miles- song" de 10 mijlenzang aanheffen heeft de film merkwaardig veel overeen komst met Rose Marie, als de Canadeesche politie zingend van een tocht terugkomt. Er zijn echter ook heel veel origineele scènes. Het hoogtepunt wij zagen de film zelf eli kunnen u een bezoek van harte aanbeve len is wel, het grandiose Mexicaansche avondfeest, waarin de oude muziek van de „Mariachie" opklinkt en waarin de maan- vcrlichte patio van een voorname Mexi caansche haciënda de schitterende ballet ten van Albertina Rasch onder de bloemen- ranken van Californië dansen. De vaqueros, de Mexicaansche cowboys, waarvoor de be roemdste Rodeo-rijders der Vereenigde Sta ten gekozen werden, maken hier op hun vurige palomino's hun entrée en galoppee- ren rond om de danseressen, die zij met hun lasso's vangen. Hollywood's geniale costuumontwerper Adrian teekende voor die danseressen de nationale „sequins", de dansrokken in elke kleurschakeering van zwart tot zilver en helderwit, die merk waardig genoeg op de film een stereosco pisch effect schijnen te hebben en uit het projectiedoek op den toeschouwer toekomen. Richard Dix, van kind tot man, Als men Richard Dix, zooals hij in den aanvalligen leftijd van één jaar op onze foto ttaat afgebeeld goed bekijkt, ontwaart men reeds bepaald een veroveraarsblik in de onschuldige kinderoogjes. Als hij, onderwijl tien jaar ouder geworden, zich voor den tweeden keer laat vereeuwigen, spreekt uit zijn blik: Ik wil dokter, advocaat of ban kier worden. Hij werd het alle drie, maar later werd hij de Richard Dix, de groote filmavonturier, de man voor wien alle vrouwenharten sneller kloppen als zij zijn beel tenis zien, zegt men... ooi van helden- Piloten en opera teurs geven den auteurs een aure- Een kleurenfilm over luchtvaart, héél mooi, maar... héél moeilijk. moed.. IK heb twee liefhebberijen in mijn leven, aldus vertelt Wil- liam Wellman, de regisseur van de nieuwe Paramountfilm „Men with wings", mannen met Vleugels, dat zijn vliegmachines en kleurenfilms. Niets kan ter wereld de schoonheid evenaren van de sierlijke, snelle ma chines, de schoonste vinding van den menschelijken geest, die, fonkelend in bonte kleuren of stralend in zilveren licht de blauwe hemel instormen. Ik hoop, dat ik iets van die groote schoonheid in mijn film heb kunnen vastleggen. De kleur geeft een diepte, een natuurlijkheid aan het beeld, die ook U treffen zal als U de felkleurige oorlogs-machines achter elkaar aan ziet duiken in hun opwindende schijngevechten. Een Duitsche Fokker D VII uit den wereld oorlog wordt door den vijand achtervolgd. Scène uit Paramount's „Men With Wings". Maar ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat het kleurenelement in de film onnoemelijke moeilijkheden met zich mee brengt. Nog afge zien van schoonheids problemen, waarover men lang en breed kan de bateeren, zijn er zooveel practische vraagstukken op te lossen, dat de regisseur van een kleurfilm menigmaal het hoofd omloopt. Zoo waren er tal van moeilijkheden met het schminken. In mijn film moesten de spelers langzamerhand ouder worden. De Hollywoodsche make-up artisten zijn ware kunstenaars in het ouder maken van ac teurs en actrices, doch men had het nog nooit voor een kleurenfilm be hoeven te doen. In de gewone ongekleurde film wordt men ouder ge schminkt dan men is met behulp van toetsen in blauw en grijs. Voor deze film was het noodig de kleuren vast te stellen die overeenkomen met het veranderde pigment van de huid. Het resultaat was zoo goed dat Fred MacMurray, Andy Devine, Ray Milland en Louise Campbell in den spiegel konden zien hoe ze er over dertig jaar uit zouden zien. Piloten en operateurs maken de vliegfilm! De mannen die eigenlijk een vliegfilm maken zijn de piloten en de operateurs. Zij zijn het die de acteurs met een aureool van onverschrok kenheid omgeven. Charlie Marshall en Bill Cline, die de „vliegende camera's" bedienden, hebben alle eer van hun opnamen van vliegtui gen, die door een wolkenbank komen duiken, om laag over het vlieg veld heen te scheren. Mannen als Frank Clarke, die als stunt-piloot en als acteur in de film optreedt en Tex Rankin, de bekwaamste test-piloot uit de industrie, verdienen woorden van hulde voor hun gedurfde manoeuvres. De grootste en knagendste zorg in en luchtvaartfilm is de angst dat er iemand verongelukken zal. „Heli's Angels", „Wings" en soortgelijke films zijn allemaal met grootere of kleinere ongelukken tot stand gekomen. Ik ben dol geweest op vliegen sinds ik in den wereldoorlog een gevechtsmachine bestuurde.. Vliegeniers zijn interessante, dappere menschen, en ik werk liever met hen dan met acteurs* Ray Milland, Louise Campbell en Fred MacMur ray slaan vol spanning de evo luties der piloten gadet Anna May Wong, 'de gevierde Chineesche actrice, die men langen tijd 'niet meer op het witte doek heeft kunnen bewonderen, is thans v:eer voor de lens getreden in de Paramount produc tie „Dangerous to Know", die binnenkort ook in ons land zal gaan rouleeren. Miss Wong draagt op onze foto een elegante diner-japon, vervaardigd van smaragd-groene crêpe. De hooge taillelijn en de nauw-aansluitende rok zijn vooral voor slanke figuren als deze actrice zeer effectvol. Een apart halssnoer van gouden strengen, waar aan peervormige smaragden hangen, is de eenige versie ring op het stijlvolle toilet. De los neerhangende avondcape met nauw aansluitende kimono-mouwen is van zwart en zilver brokaat. In plaats van het gebruikelijke vlammende rood heeft Anna May Wong op haar beroemde mooie lan ge nagels witte parelmoerlak gebracht. 'Anna May Wong, de beroemde Chineesche actrice.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1938 | | pagina 13