De Brabantsche Brief
RADIO
DE LAMP
van
in de Woestijn
PROGRAMMA
door Ethel M. Dell
Ulvenhout, 22 December 1938.
Amico,
Van heel 't jaar 't
alderschoonste uur
wordt straks gebeierd
uit jubelende klok
ken. De Kerstklokken
die deur den Heiligen
Winternacht 't zullen
uitluien: 't Goddfelijk
Kir.deke is geboren.
En veur de duu-
ïenden Stallekes van
ethlehem, die overal
itaan opgesteld, wor
den de kèèrsekes ont
stoken. In veurname
kerkgebouwen, waar den levensgrooten Stal,
vol mee kunstige beelden wierd opgericht,
daar glorifiëert 'nen gloei van wglicht om
't Hemelsch borelingske.
In de huizen van den Rijkdom daar klast
•nen golf van vit Ucht uit electrieken kèèr-
senmontuur over den kostelijken Stal.
Maar ook in 't boerenhofst ke van den
daglooner, daar steken blije bloeikes mee on
zekere knuiskes de twee of drie dunne, ge
kleurde vetkèèrskes aan, bij 't bordpampie-
ren Stalleke van Bethlchem.
En overal ter weareld zit op den oogen
glans van groot en klein, van arm en rijk,
'n lichtbeeld jke van den voerbak der dieren,
waarin 'n Koningske geboren wierd.
En overal jubelen de klokken. Over de
nachtelijke weareldstad, waai nog 'n auto
deur mee 'nen drogen smak dichtdreunt veur
'nen verlichten hotelportiek, waarbinnen ge
fuifd wordt en gedanst om den Kerst-harle
kijn, die den negerband aanvuurt tot 'n soor
tement van muzieklawijt dat oew zenuwen
treitert als mee duuzend gloeiende punten.
Waar electrieke kerstboomen wegnevelen in
'nen blaauwen smoor, die t'aag slier' over 'n
deining van glimmende mannenkoppen,
over avondtoiletten van zilveren en gouwen
lamè, die lgk slangenhuid fonkelen om den
wiegenden leest van sierlijke vrouwen, mee
oogshelpen als den blaruwen naht en lippen
al; karmozijn, vlekkend uit 't matte naakt
van hals, gelaat en schouwers.
En overal luiën de klokken; dringen deur
in de vroeg verlichte kamers, zoo stil nog in
den midwinternacht dat ge 't oliepitje sput
teren hoort dat daar ros karbonkelt veur 'n
heilig beeld, terwijl de nuchtere menschen
zich feestelijk kleéjen om te gaan naar déAr,
waar 't gloriënd Stalleke te prijk staat recht
ondei den bronzen klokkendreun, die galmt,
die jubelt over de groote donkere stad, waar
hol de duuzenden voetstappen klotsen teugen
de zwarte geveis op.
En overal luien en luien de klokken deur
(leuzen laten Decembernacht, waarin de laag
staande maneschijn koud te blinken staat,
onder de bleeke sterren. Ze luien, ze gonzen,
ze dreunen de straten vol! Vol van den vi-
breerenden galm, die deint over de kerkgan
gers, die plenst in de zielementen, waarin
stuk veur stuk deuzen lichten winternacht
geboren wordt 't arme Jeseke, Verlosser van
'n arm Menschdom.
En overal luien en gonzen en galmen de
klokken, ook over den buiten, waar van verre
wegels en donkere dreven, die lijk sterrestra-
len vortkomen uit 't durps' middelpunt, uit
den parochie-Tempel, waar binnen weer 'n
duuzendvoudig kèèrsenlicht huivert om de
Heilige Familie van Be ïlehem, tusschen bid
dende herders en stomme dieren.
Schoon beeld, die levende ster van lichtende
devotie in deuzen wonderen Nacht, die vol is
van opgaande herders" naar 't glorend Stal
leke.
Want lijk „herders" gelijke, arme aan
bidders, trekt 't Menschdoen naar dat bedde-
ke van hooi, zacht gespreid onder 't teere
Jeseke in den voeierbak van den Stal.
Hier telt gin rijk, ja hier telt gin arm!
Hier telt ginnen hoofdschen staat, hier telt
gin stand. Hier telt gin geleerdheid en hier
telt gin simpelheid.
Hier telt alleen ins zielement! Of 't zoo wit
is, als 't wglicht. dat 't Kindeke verwarmt. Of
't zoo rein is als 't Borelingske eigens, dat
alleen geboren werd om te geven, te geven
tot den lesten druppel hartebloed uit liefde
veur Zijn medemenschen! Of 't zoo zacht is,
als dat hooi, om 't Kindeke in liefde te ont
vangen.
Hier tellen „alleen maar" dingen, waarover
'nen landlooper net zoo goed beschikt als 'nen
koning. Hier teUen „alleen maar" wèèrden,
die met gin goud te betalen zijn. Hier tellen
„alleen maar" allerkostelijkste, onschatbare
wèèrden, die eigendom - .unnen zijn van den
steuntrekker en van den kapitalist.
Hier telt ...de Liefde, de Goddelijke Naasten
liefde, waaraan deuze weareld zoo arm, zoo
straatarm is!
Lijk de herders trekken we op naar dat
poover stalleke, want God! wat zijn wij
nakend-arm. Wij... haters...!
Ja. daar alt veul t' overwegen deuze dagen,
deuzen heelen Advent, die was: éénen opgang
naar den wonderen Stal. Naar 't Licht van de
Liefde...
Deuzen heelen donkeren Advent, gespreid
over de donkere weareld, waarin 't slechts 'n
horke scheelde of deuzen witten, reinen Nacht,
was donker geweest als zwart-geronnen bloed.
Bloed, gevloeid uit bloeikes van kinders, schep-
selkens zoo né. aan 't Jeseke. Bloed, gevloeid
uit 'n gemarteld MenscMom, gedompeld in den
zwarten duister van den haat, van den oorlog.
Eén horke heeft 't gescheeld, of deuzen ge
lukkigen Vredesnacht vol van klokkengelui was
gewist den ongelukkigsten Nacht van de heele
Historie vol van oorlogsgeweld.
En evenkes, héél evenkes zakte 'n vertwijfeld
Menschdom deur de knieën en dankte, bad in
tranen, omdat 't gespaard was veur de hel op
èèrd.
't Is nog gin honderd dagen gelejen.
Maar „Kerstfeesten", gevierd om den kerst
harlekijn, bals uitgevoerd op 'nen „geswingden
Beethoven, 'nen „gearrangeerden" Heillgen-
Nacht-Stille-Nacht en dergelijke „muziek"
stammende uit den „Citadel der Beschaving"
lijk Amerika z'n eigen noemt, maar zulke
kerstfeesten worden honderd dagen na Mun-
chen "olop gevierd.
Kn isers, vliegtuigen en onderzeeërs, worden
„aangemaakt" of 't masse-bazarspullegoed is.
Om van stik- en gifgassen niet te spreken,
daar wórdt ook nie over gesproken, want deus
fabricage is oncontroleerbaar, maar gas
maskers worden in millioenen geproduceerd.
Kinderwagens worden geconstrueerd als een
gasmasker-op-wielen.
Amico, daar is veul reden om deuzen Vre
desnacht anders te vieren dan mee 'n wiegend
slangemensch in oew armen, want God weet
is 't onzen lesten Kerstnacht nie...!
Den kleinen Dre en den Eeker, ochirre, wat
hebben die kleine mannen gebouwd aan ons
Kerststalleke!
En ik mot eerlijk erkennen: meer dan veer
tig Kersten heb ik eigens in onzen huis 't
Stalleke geknutseld, maar zóó schoon is 't me
nooit gelukt!
(En onder ons: ik ben veul content dat 't
sjuust deus jaar zoo prachtig gebouwd is...!)
Neeë, zóó schoon is 't me nooit gelukt.
Dieën Eeker is 'nen geboren bouwmeester!
Allee hoe rap had ie ook nie 'n kamerke
getimmerd op onzen zolder, 't armzalig
tiepeke!
't Is veur 't eerst, dat ie zo'nen arbeid doen
kost. In den woonwagen... afijn, ge wilt. En
wat me nou veural duidelijk geworden is,
amico, wat is den hartepit van deus keareltje
van zuiver goud! Hoe diep beseft ie den armoei
waarin 't Godskindeke geboren wierd. Hoe
schoon, hoe puur, hoe gevoelig heeft ie dat uit
geleefd in zijnen bouw van de leste veertien
Adventsdagen. Ik durf te zeggen: veertien
dagen lang, mee hamer en nijptang, mee schaaf
en beitel, gong ie op, naar den wonderen Stal.
Leefde n-ie uit z'n schoon geloof in den komen
den Verlosser. Hoe 'k dat weet?
'n Bloedblaar, zoo groot als 'n dubbeltje,
heeft ie geslagen in z'n hand. 'n Traan van
pijn drong i z'n schichtig' oogen. Toen begost
ie zachtekens te lachen en dan mompele-n-ie
„nouja 't is toch veur 't Kindeke". En dap
per vocht ie wij er mee 't ronde, weerbarstige
sparrehout, taai van vocht en hars.
't Is nou gereed, heeltgaar gebouwd van
rond, ongeschildred hout. De opzettelijke kie
ren weer toegemaakt mee mos, 't dak geleed
van riet-en-biezen, maar zoo schoon, zoo sjuust
en schilderachtig lijk op 'n ouwe schuur. Zelfs
'nen halven vliering bouwde-n-ie erin, waarop
ie dingskes heeft geplaatst, eigesgemaakt en
i sjuuste verhoudings, uingskes zooals die bij
ons ook wel in 't schuurke geborgen: 'nen zak
hooi, wat bossen strooi, 'nen ouwen stallan-
•eern, ge wit. En den vloer! Brokken steen,
kapotgeslagen plavuizen, groote platte kie
zels heeft-ie in onregelmatigen mozaïk vast-
geleed in ,,vuil"-gemaakten gips. 't Dingske
kan zóó naar 'n tentoonstelling. En ik zal
zurgen, dat ons pastoorke 'ns zien komt naar
deus juweel van 'n stalleke! Me dunkt: hij zal
er betutterd van staan, deuzen braven mensch
En dét feest wil ik den Eeker 'ns geren gun
nen!
Dré IH?
Hah! Da's 'nen knutselcèr lgk ik. Dus efkens
zijp de lollen omgekeerd gekwist: was den
Eeker 's avonds den baas. En den Dré den
knecht
Maar als ze 'n karweike hadden, dat meer
geduld dan aandacht vorderde, dan zee Dré
Hl: .allee, Eeker, mokt 'ns 'n reisje van
Maastricht naar Vlissingen."
Den Eeker gong op reis.
„Ga nou 'ns deur naar Amsterdam!"
Den Eeker stapte over, gong naar Mokum.
„Prachtig. Nou van Amsterdam uit naar
Leeuwarden."
Den Eeker trok naar 't Noorden, zonder
fout.
„En nou verom naar Breda." Den Eeker
kwam pront thuis!
„De tijen van de werkwoorden?"
Den Eeker veröat er gineen.
„Vervoegt in die tijden 'ns 't werkwoord
timmeren. Eerst ditte: -s 't 'n zwak of 'n
sterk werkwoord?"
Den Eeker miste gin vraag en onderwijle
schuurde-n-ie, metselde-n-ie, vijlde-n-ie en
sloeg weer 'ns op z'ner duim.
Dat manneke, amico, daarvan zal ik veul
plazier hebben! Ja, meneer pastoor mot 'm
ook 'ns op den korrel nemen! Ik zie er méér
in...!
Zooals ik dan zee: 't Stalleke is gereed en 't
'n stvkske huisvlijt zoo schoon als wij in
huis nooit hebben g'ad!
En de twee bouwmeesters..., als ze 's mor
gens bemjen komen, veur ze onder de pomp
gaan, staan ze zoo, in /r bloot' ermen eerst
minutenlang 't stalleke te schouwen. Veur ze
naar bedga an: eerst nog efkens iets verschik
ken aan 't stalleke.
"aar den Eeker had meer plannen! Bij blom
misten en in d erstéetlages in stad had ie
méér gezien. Verschillende sierstukskes om
op te hangen langs de muren, boven de deuren
aan de lamp, langs de schouwkap. En hij is
wijer gegaan mee zijnen prachtigen avondar-
beid! En nog nooit stond ons l.uiz ;kt in zo'nen
rijken Kerstsier.
En wat kost 't?
Cénten, koperen centen, amico en wat zweet
c edblaar aar d" wat er inge
stoken is, dat is den ambitie, 't warme gevoel
en de liefde veur Maria's borelingske, dat on
betaalbare, dat kostelijke goed, waarmee net
zoo goed den armen Eeker betalen kan, als den
zeun van den Keizer van Siam. En ik verzeker
oe: den armen Eeker tastte diep in de beurs
van z'n brave zielement...!
Trui is in de wolken, 'k heb veur de kleine
bouwmesters-aan-ons-Kerstgeluk stillekes 'n
paar luxe kistjes kleine sigaren motten koo-
pen, die krijgen ze Kerstmergen van Trui, als
ze thuiskomen uit de Nachtmis.
Trui heeft d'r huiske nog 'ns een extra beurt
gegeven: 't wachten is nou op de kinders en de
kleinkinders. De meesten komen weer af! Van
eigens!
En Zondagmiddag, als we thuiskomen uit 't
Lof den Vic komt mee 'n auto-vol-volk heeft
ie beloofd och dieën kearel is zoo rijk mee
z'n „volk" hij brengt z'n viool mee, dan
amico, dan straalt, dan gloriet, dan bloeit open
't schoonste uur van 't heele jaar, hier thuis.
Alle kèèrskes branden dan.
In den spar, om 't stalelke, op de schouw,
aan de muren; dan op den donkersten moment
van 't jaargetij glorifiëert hier 'n zon, 'n gou
wen zon van dansend keersenlicht. Waaruit
lichtstralen pieken lijk gesponnen gouddraad
en waarop 't Heilige Nachtgeluk tokkelt in
melodieën, die zingen in de harten. Die neu
riën in de ontroerde zieiementen.
Ik zie 'm al weer staa, den witten toove-
nèèr Vic, die verlejen jaar uit dat Stalleke,
mee zijnen vioolmuziek den moed, de hulp en
den troosts bad veur 't geluk, dat ie over de
heele weareld b'j malkan is gaar haten, 't
Geluk van z'n Vrouw in 't boschhuis te heb
ben, z'n Hanneke èn zijnen Wuiem!
Ik zie 'm al vedelen, daar naar 't dieren-
ruifke in den Eeker z'n stalleke en 't Kindeke
mee den schoonsten, den zachtsten, den melo
dieusten snaren muziek danken, musiceerend
aanbidden veur deuzen Kerst, waarop ie zijn
mag bij 't kribbeke mee al zijn geluk!
Den Eeker, „vondeling" van Dré III.
Den Vic, kunstenèèr bij de Gratie Gods.
Trui, eenvoudige boerenvrouw.
Hanneke, doctoranda letteren.
Dré III, compagnon in mijn bedrijf.
Willem, ingenieur uit den West.
Ons kinders, boeren, 'nen kunstschilder,
vaders en moeders, rijker en armer.
Ons kleinkinders,
Allegaar, van groot tot klein, van rijk tot
arm, van begenadigd tot simpel, we zullen
Zondag, in dat gouwen uur maar één ding
weten, één ding beseffen:
ZONDAG 23 DECEMBER 1938.
Hilversum I, 1873 en 413,5 m.
7.30 NCRV. 9 30 KRO. 5.00 NCRV. 7.4o—
11.00 KRO.
7.30 Kerstzangdienst.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.45 Pontificale Hoogmis.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-Orkest.
1.00 Boekbespreking.
1.20 Gramofoonmuziek.
2.002.40 KRO-Nachtegaaltjes en gramo
foonmuziek.
2.45 Rotterdamsch Philharmonisch orkest en
-koor, m.m.v. solisten.
4.15 Ziekenlof.
5.00 Orgelspel.
5.50 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (gr.pl.)
7.45 Causerie: „Het bigde Kerstfeest".
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 KRO-Kamerorkest en soliste.
9.05 Zang met pianobegeleiding.
9.15 Radiotooneel.
9.45 Uit Vaticaanstad: Gewijd concert (opn.)
10.30 Berichten ANP.
10.4011.00 Epiloog.
Hilversum H, 801,5 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VPRO. 5.30 VARA. 6.30 VPRO. 8.0012.00
AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.01 Sportnieuws.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.45 Causerie: „En door geen tiranny ver-
gaet".
9.59 Sportnieuws.
10.00 Kerstboodschap (Esperanto).
10.10 Viool en orgel.
10.30 Vrijzinnig-Hervormde Kerkdienst.
12.00 Causerie „De dichter, ziener en schep
per met de taal".
12.20 Arnhem's Gemengd koor en solisten.
1.10 Carillonconcert.
1.30 Causerie: „Kerstfeest in Indië".
I.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Omroeporkest en solist.
3.30 Radiotooneel.
4.30 Gramofoonmuziek.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bach-cantate (opn.).
6.30 Stephen Jansen's vocaal Dames-enemble.
7.00 Kerstuitzending voor kinderen.
8.00 Berichten ANP, Radiojournaal, mededee
lingen.
8.20 Solistenconcert.
9.00 Luisterwedstrijd.
9.20 Omroeporkest en solist.
10.00 Toespraak.
10.20 Renova-kwintet.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 Gra
mofoonmuziek.
MAANDAG 26 DECEMBER 1988.
Hilversum I, 1875 en 415,5 m.
8.30 KRO. 9.80—12.00 NCRV.
8.30 Kindermis.
9.30 Christelijk Gerêformeerde Kerkdienst.
11.30 Nederduitsch Hervormd Kerkkoor en
carillonspel (Opn.).
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Amsterdamsch Salonorkest en gramo
foonmuziek.
2.002.55 Kerstdeclamatorium.
3.00 Christelijk Muziekkorps „Euphonie" en
het solokwartet „De Hofstad".
Ons geluk te danken te hebben aan dat arme
Koningskindeke, aan die Heilige Familie van
Bethlehem en uren van stil, van peinzend, van
neuriënd geluk zullen we daar zitten staren in
dat Heilige stalleke van den Eeker en Dré III,
waarnaar uitgaan, op de gouwen lichtpieks-
kes van 't keersenlicht, onze diepste gedach
ten, ons gebed zonder woorden!
Vrede!
't Kindeke geve dat volgend jaar..,!
Allee, ik schei er af.
Amico, gezeten bij m'n stalleke, wensch ik
jou en al oew lezers en lezeressen: 'n Zalig
Kerstfeest.
Veul groeten van Trui, de Bouwmeesters
en gin horke minder van oewen t.a.v.
DRÉ.
4 30 Vioolvoordracht met pianobegeleiding, eg
gramofoonmuziek.
5.15 Voor de jeugd.
6 15 Declamatie en gramofoonmuziek.
7 00 De Christelijke Oratoriumvereeniging HU.
versum, het NCRV-Orkest en soliste.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Berichten.
8.15 Vervolg concert.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.00 Vervolg concert.
10 00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Viool, cello en orgel, en gramofoonmuz,
11 20 Gramofoonmuziek.
11.50—12.00 Schriftlezing.
Hilversum H, 301,5 m.
8.00 AVRO. 10.00 VPRO. 12.0012.00 AVRO
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.15 Berichten).
9.00 Morgenwijding.
9.15 AVRO-Morgenwijding-koor, orgel en viool,
10.00 Zang en orgel.
10.30 Remonstrantsche Kerkdienst.
12 00 AVRO-Aeolian-orkest en solist. (Om
12.15 Berichten).
12.40 Gramofoonmuziek.
I.00 Ensemble Jetty Cantor.
2.00 Declamatie.
2.30 Concertgebouw-orkest en solisten. In do
pauze Gramofoonmuziek.
4 20 Gramofoonmuziek.
4.30 Causerie: „Grootmeesters van de klein»
kunst". (Met gr.pl.).
5.30 Bram Kwist's Tokkelorkest. In de pauze;
Zang en piano.
6.15 AVRO-Amusementsorkest (Opn.). (Om
6.25 Berichten.)
7.00 Gramofoonmuziek met toelichting.
7.30 Kerstallerlei.
8.00 Berichten ANP; mededeelingen.
8.10 Gevarieerd concert.
9.00 Radiotooneel.
9.20 Les Gars de Paris, en soliste.
9.50 Declamatie.
10.15 AVRO-Amusementsorkest, AVRO-Dans»
orkest en solisten.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 Gra/*
mofoonmuziek,
DINSDAG 27 DECEMBER 1938.
Hilversum I, 1875 en 415,5 m.
KRO-uitzending.
8.009.15 en 10.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstige causerie.
12.00 Berichten.
12.15 De KRO-Melodisten en solist. (1.00—
1.20 Gram.pl.).
2.00—3.00 Voor de vrouw.
3.05 Modecursus.
4.05 Berichten, gramofoonmuziek.
4.15 Het KRO-Kamerorkest.
5.00 Het KRO-orkest (5.456.05 Gelukwen»
schen. 6.30 Berichten.)
7.00 Berichten.
7.15 „Volk tegen Volk", causerie.
7.45 Sportpraatje.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 De KRO-Melodisten en solist.
8.50 Liedjes aan den vleugel.
9.10 Causerie over weldadigheidspostzegels.
9.20 Het KRO-Symphonie-orkest en solist.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Sigmund Gaspari's Hongaarsch orkest,
11.0512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum H, 301,5 m.
AVRO-Uitzending.
6.30—7.00 RVU.
8.00 Gramofoonmuziek. (Ca. 8.15 Berichten)',
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (gr.pl.).
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Ensemble Rentmeester.
11.00 Huishoudelijke wenken.
11.30 Ensemble Rentmeester.
12.15 Berichten.
12.17 De Twiligt Serenaders.
I.00 Omroeporkest.
2.00 AVRO-Vaudeville-orkest en soliste (gr,
opn.).
2.45 Knipcursus.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.30 Kinderkoorzang.
5.00 Kinderhalfuur.
5.30 Omroeporkest.
6.25 Berichten.
6.30 Causerie „Graphologie, middel tot men
senkennis".
7.00 Voor de kinderen.
7.05 Viool en piano.
7.30 Causerie „Het huwelijk in de Dieren
wereld".
8.00 Berichten ANP, Radiojournaal, Mede
deelingen.
8.20 Gramofoonmuziek.
8.30 Bonte Dinsdagavondtrein.
10.00 Radiotooneel.
10.20 Disco-nieuws.
II.00 Berichten ANP., Dansmuziek (gr.pl.),
11.3012.00 Veres Lajos' Zigeunerkapel.
Feuilleton
10.
De maan ging achter de met sneeuw bedekte
bergen op, deed ze hier en daar schitteren in
zilveren glans en elders grillige schaduwen
ontstaan, terwijl ze den geheelen omtrek in
een tooverachtig licht hulde.
De geur van Dacre's sigaar vervulde de
lucht, aromatisch, echt oostersch. Slaperig
sloeg hij het zuivere profiel van zijn vrouw
gade, die weer in haar droomerijen verdiept
was. Klaarblijkelijk stelde ze niet het minste
belang in Monck en zijn verdere loopbaan. Dat
verwonderde hem niet. Monck was er de man
niet naar om vrouwen aan te trekken. Hij
gaf zoo weinig om hen, die zwijgende waar
nemer, wiens oogen altijd zochten naar den
ondergrond van het oostersche leven, die stu
deerde en las en veel meer wist dan iemand
anders, maar die al zijn wetenschap en zijn
methoden zoo goed verborgen hield, dat alleen
degenen die dagelijks met hem omgingen, iets
vermoeden konden van hetgeen hij deed.
„Hij zal ons allen op zekeren dag nog ver
steld doen staan," ging Dacre voort, „die
rustige, eerzuchtige menschen vliegen altijd
hoog. Maar zelfs al bereikte hij den hoogsten
top, ik zou niet met hem willen ruilen. Men
schen die zoo hard werken, genieten nooit wat
en als ze dan tijd krjjgen om te genieten, dan
zijn ze er te oud voor."
Zoo lag hij kalm in zijn stoel en liet zijn
oogen te gast gaan aan het ernstige gezicht
van zijn vrouw, genoot het leven als een
epicurist en had, in dien droomnacht, vrede
met de heele wereld.
Het werd laat en de maan kwam boven de
toppen der bergen uit, de slapende vallei ver
vullend met een stroom van licht, vóór hij het
eindje van zijn sigaar wegwierp en een luien
arm uitstrekte om haar naar zich toe te
trekken.
„Waarom ben je zoo stil, schat? Waarheen
dwalen je gedachten?"
Ze onderwierp zich aan zijn liefkozing pas
sief, zonder eenig enthousiasme.
„Mijn gedachten zijn het uitspreken niet
waard, Ralph," zei ze.
„Biecht eens op", hernam hij terwijl hij zijn
hoofd tegen haar schouder liet rusten.
Ze zat doodstil.
„Ik keek naar het maanlicht," zei ze, „dat
me doet denken aan een vlammend zwaard."
„Altijd aan 't peinzen?" vroeg hij half
schertsend, „we worden toch niet uit den hof
van Eden, verdreven hoop ik. Dat zou toch
wat al te hard zijn voor twee zulke onschade
lijke stervelingen als wij, vindt je niet, lieve
ling?"
„Ik weet het niet," zei ze ernstig. „Ik be
twijfel of onschadelijkheid voor iemand de
poorten des hemels zou openen."
Hij lachte. „Op dezen tijd van den avond
heb ik heusch geen zin om over ethiek te
spreken, schat, 't is tijd dat we onze leger
stede gaan opzoeken. Ik geloof, dat als ik je
je gang liet gaan, je hier zoudt blijven zitten
tot zonsopgang, meest etherische aller
vrouwen! Ik geloof dat je nooit om je
lichaam denkt, is 't wel?" Hij kuste haar in
den hals, ze huiverde even en maakte een
bijna onwillekeurige beweging om los te
komen.
Maar een oogenblik later greep ze angstig
zijn arm. „Ralph, wat is dat?" Ze keek naar
de schaduw van een groepje bloeiende azalea's
op ongeveer tien meter afstand van de plaats
waar ze zaten.
Dacre ging kalm en zelfbewust uit zijn lig
gende houding rechtop zitten en keek in
dezelfde richting. Hij liet zich niet gauw van
zijn stuk brengen.
Maar Stella hield zijn arm vast en drukte
die zenuwachtig. „Wat is het?" fluisterde zjj.
„Wat kan het zijn? Ik heb het zien bewegen,
tweemaal. O kijk, het iahet iseen
panter!"
„Lieve hemel kind, wel neen!" Hij gaf haar
doodkalm «antwoord, nam haar hand van zijn
arm en stond op. ,,'t Is hoogstwaarschijnlijk
de een of andere bedelaar die een bachshiesh*)
hoopt te krijgen en ons daarom lastig valt.
Blijf jij maar kalm hier, dan ga ik eens kijken."
Maar Stella was angstig. Ze sprong ook op
en trachtte hem terug te houden. „O, doe dat
niet, Ralph! Ga niet, roep een van de be
dienden! Roep Peter!"
Hij lachte om haar zenuwachtigheid.
„Maar lieve kind, wees toch niet zoo dwaas.
Ik heb Peter niet noodig om zoo'n inlander
weg te jagen. Buitendien geloof ik niet dat hij
zich daartoe leenen zou."
„Maar ze bleef hem vasthouden. „Ralph, ga
niet! Och ga toch niet. Ik heb een voor
gevoel... ik ben bangik..." Ze zweeg en
hield hem bij den mouw vast. „Ga niet," her
haalde ze nog eens.
Hij sloeg den arm om haar heen. „Maar
lieveling, wat denk je dan dat zoo'n have-
looze schooier mij doen zal. Misschien is 't wel
een slangenbezweerder en hoe eerder we dan
van hem afzijn hoe beter. Daar, wat heb ik
je gezegd. Hij komt al uit zijn schuilhoek te
voorschijn. Wees niet zoo bang. Men moet
dergelijke menschen nooit toonen dat men
angstig is."
Hij hield haar stevig vast en wachtte. Naast
de bloeiende azalea bewoog zich iets en terwijl
zij ernar bleven kijken, werd een zonderlinge
gedaante zichtbaar en kwam naar hen toe-
geslopen. Hij droeg de kleeding der inlanders
en schoof in gebogen houding voort; 't was of
hij mismaakt was. Stella werd koud van
angst. Er was in die kruiperige manier om
naar hen toe te sluipen iets dat haar vrees
aanjoeg.
Bachshiesh aalmoes.
„Laat een van de bedienden hem weg
zenden," fluisterde zij. „Toe, als je blieft! 't Is
misschien wel een slangenbezweerder zooals
je zegt. Hij beweegt zich als een kruipend
gedierte. En ik... ben bang van slangen."
Maar Dacre stond zijn man. Hij voelde niets
wat naar schrik of angst geleek voor die ge
bogen mismaakte figuur, die naderbij kwam.
Hij was alleen nieuwsgierig, hoever de brutali
teit van den Kashmirischen bedelaar gaan zou.
Op ongeveer twaalf pas afstand bleef de
havelooze gedaante staan en salaamde met
uitgestrekte handen, die veel van klauwen
hadden. Zijn mismaakte gestalte was bijna
dubbel gevouwen en hij was zóó met lompen
bedekt, dat het bijna onmogelijk was eenige
menschelijke gedaante daarin te herkennen
Een verwarde zwarte baard kwam als een
bosje te voorschijn uit zijn vuile chuddan, die
zijn hoofd bedekte en daarboven keken
loerend twee oogen uit, die koortsachtig gloei-
den.
Nadat de salaam was volbracht, richtte
hij zich op, voor zoover zijn mismaaktheid dat
toeliet en een oogenblik sprak hij met zwakke
gebroken stem als een stokoude man Wil de
allergenadigste heer zoo goed zijn, öm een
die gelijk is aan 't stof waarover hij loopt, toe
te staan hem iets te zeggen, wat alleen zijn
ooren mogen hooren?"
Het was geheel de manier van doen van een
Hmdoeschen bedelaar, aarzelend, smeekend en
weerzinwekkend onderdanig. Stella rilde van
afschuw. De geheele vertooning paste zoo
slecht in dat, door het maanlicht beschenen
paradrjs.
Maar Dacre's nieuwsgierigheid was blijk
baar opgewekt. Hij sloeg geen acht op haar
dringend verzoek om den man weg te zenden
Een geest van tegenstand (of legde het nood
lot de hand op hem) deed hem den kruiperigen
bezoeker zijn volle aandacht schenken.
„Spreek, zoon van een duizendpoot," her
Salaam Plechtige groet bij Ooster
lingen. buiging met de rechterhand aan het
voorhoofd.
nam hij vriendelijk. „Ik ben geheel oor en da
Mem-sahib ook.
De man wenkte afwerend met een arm.
„Alleen de allergenadigste heer!" hield hij vol,
welke woorden tenauwernood verstaanbaar
over de droge lippen kwamen. „Wil uwe ge
nade zijn alleronderdanigsten dienaar niet
eenige oogenblikken afstaan, opdat hij kan
spreken alleen verstaanbaar voor het oor
van uwe genade?"
„Dat is al heel geheimzinnig," merkte Dacre
°P- "Ik geloof, dat ik toch maar moet zien
te weten komen wat hij wenscht, Stella. Mis
schien heeft hij een belangrijke mededeeling
te doen."
„O, stuur hem weg!" smeekte Stella. „Ik
ben niet aan die inlanders gewend, ik ben
bang van hem."
„Maar lieve kind, wat een onzin," zei Dacre
lachend. „Welk kwaad zou die oude gebrek-
ïge man mg kunnen doen. Als ik Monck was,
zou ik hem zeggen te maken dat hij weg
kwam, maar daar ik Monck niet ben, zal ik
hooren wat hij te zeggen heeft en hem daarna
r™ i-rappfn' Gij jij maar vast naar bed, zoo-
m heb afgerekend volg ik je.
"|e maar n'ef ongerust, daar is geen
wooe" I00r' kkj kuste haar terloops bij die
de anA e„?- was wel eenigszins gevleid door
17 d'e z,j om zijnentwil aan den dag
ofschoon hij vast van plan was zich
daaraan niet te storen.
uJ™lla zwÜ£ead keen, overtuigd dat hg,
Zlch eenmaal iets in 't hoofd had
haar o„°nïZ k°PPte wezen kon. Maar
de voorgevoel bleef, 't was alsof
dor^T Van den nacht eensklaps be-
Voor 53 5n booze geesten rondwaarden.
bii 7ieh t6eu wensekte ze haar echtgenoot
zich er t den' maar het was nutteloos
zich nr»v egen te verzetten en ze schaamde
terwiii ,;;„ee?lgszinHover kaar ongerustheid,
dien as-st- L 1 ÜIwij3 haar deed besluiten
dien agst van zich af te zetten.
(Wordt vervolgd.)
