Maandagmorgen vertrekken de
Ralley-rijders
De Brabantsche Brief
van
Sjeik Ibrahim
Het geheim van den
In vier dagen hoopt men
Tallinn te bereiken
ZWARE TOCHT VOOR DEN BOEG.
Maandagmorgen vertrekt, zooals
wij reeds meldden, de Ralley-rijder
C. Kruit, in gezelschap van onzen
verslaggever, den heer A. C. van
Kampen, te half elf van Schagen,
ter aanvaarding van den tocht maar
de stad Talinn in Estland,
Zooals bekend, is de toestand van de we
gen, door de ontzaglijke hoeveelheid geval
len sneeuw, zeer slecht, zoodat men er ver
zekerd van kan zijn, dat reeds van te
voren een geduchte vuurproef doorstaan
moet worden. Een gewaarschuwd man telt
echter voor twee en de beide heeren zien
de toekomst dan ook met het grootst moge
lijke optimisme in.
Toch maken wij van deze gelegenheid
nog gebruik er op te wijzen, dat de kans
van slagen van deze enorme stemt zeker
even groot is als de kans, dat men ergens
zal blijven steken. Vooral nu het traject
zoo door de weersomstandigheden geleden
heeft, zijn de mogelijkheden legio, dat het
noodlot kan ingrijpen, met alle gevolgen
daarvan .Deze moeilijkheden wacht vooral
deze équipe, die het op één na zwaarste
traject der Ralley waarvan we op bij
gaand kaartje een overzicht geven voor
haar rekening nam.
Wij vermoeden diat voor het vertrek wel
eenige belangstelling zal bestaan. Men is
in de gelegenheid de auto, die de vuurproef
van het moderne tourisme zal hebben te
doorstaan, te zien.
Overigens kunnen wij niet. anders doen
dan beide rijders succes te wenschen en de
hoop uit te spreken, dat hun vele moeiten
beloond worden met bet bereiken van de
Azuren Kust.
Tenslotte zij nog gememoreerd, dat wij re
gelmatig beriohten van dit, team zullen pu-
bliceeren, in den vorm van artikelen, of
telegrammen.
Ui venhout, 6 Januari 1939.
Amico,
Vandaag, mee dieën Driekoningen is 't
mee 'n scherke geknipt om den eersten brief
van 't Nuuwejaar aan oe weg te schrijven.
Trui is naar d'Hoogmis, de kleine mannen
hebben 'nen grooten kuier ondernomen deur
de bosschen, ik heb 't kot alleen!
'n Koper zonneke drijft deur de sneeuw-
locht; 'nen dunrossen -gloei ligt over de wit
te velden, die wegschememi in den winter-
schen nevel, die in de schepping staat.
Den notenleer hangt vol guirlandes van
ros-deurschenen waterpeerls; 't is of ie be
strooid is mee gouwen kralen.
't Is goed in den huis. Al... is 't veul stil-
Ickes sinds den Nuuwjaar, nou de kinders
en de kleine blofien weer vertrokken zijn.
Maar allee, we hebben weer schoone feest
dagen meugen vieren, daar bij ons Stalle-
ke, laten we content zijn. 't Leven is nou
eenmaal ginnen eeuwigen kerstboom vol
mee blinkenden sier, stralend in éenen fon
kelen keersenglorie.
Nceë, de feestkeerscn zijn gedoofd. En
al zit den gouwen gloed nog na te gloren
in ons zielement, den nuchteren, killen
„Maandag" is mee 't Nuuwejaar weer over
ons leventje gekomen en d'oogen knippen
nog 'n bietje onwennig in dieën nuchter
,van den werkdag.
Allee! Na zooveul feestsigaren smokt 'n
steuvige pijp heerenbaai ook weer en gul.-
zig heb ik al 'n builtje-vol weggesmoord
achter m'nen wagel dien 'k steuvig over
,don dremncl van 1939 heb gedouwd!
Hah! 't Waren goeie uren die leste van 't
Ouwejaar, als heel den huis vol was mee 't
eigen volk. In den wermen.veiligen nest,
waar 't. altij zoo goed is om te zijn. 't Beste
plekske op de hecle, de groote weareld. 't
Plokske waar ge zijn meugt, lijk ge zijt.
Waar ge praten kunt, lijk ge wilt. Waar gin
woord verkeerd verstaan, gin bedoeling on
derstehoven wordt uitgelegd! Waar ge gaan
en staan kunt als ge geren wilt. Waar ge...
volop vrijen mensch meugt zijn, zonder mom
veur oewen kon.
'k Zes: 't waren goeie uren, die leste van
*t Ouwejaar! Mee nen vollen huis eigen volk,
dat veur malkaar gin achterbaksche heime
lijkheden bezit. Dat malkaar vertrouwen kan
in alles. Dat malkaar kan uitspreken over
de dingen, die 'n heel jaar verzwegen wa
ren, in steeds zwellender krop. Want niks
zoo gevaarlijk in deuze weareld van af
gunst van venijn en zielsverkoop dan
praten!
lederen mensch leeft m n cel tegenwoor
dig. 'n Cel van hooge, kouwe muren, opge
richt van gesteente, eehakt uit den berg
van wantrouwen, 'n Naauwe rel, waarin t
zonneke nog herinnert aan de gevangen
schap, als daar op den vloer den slagscha
duw der spijlen staat geteekend in 't lichte
vierkant.
De groote, vrije weareld wierd één be-
naauvvde gevangenis, bewoond deur schle
mielen, die malkaar nie kunnen spreken.
Want ze leven op en naast en onder mal
kaar, doch gescheien deur dikke en hooge
muren, opgericht van 't harde gesteent,
geslagen uit den Wantrouwen-Rots.
Want ze leven allegaar maar voor d'r ei
gen, in zoo'n naauwe, kille cel, mee gin
ander licht, dan 'n... gestréépt zonneke daar
ieverans op wand of vloer. Zwijgend. Zwij
gend mee dunne lippen, mee doffe oogen.
Zwijgend, versteend. Waax-binnen 'n le
vend zielement nie bloeien en nie tiei-en
kan. Zoo „lven we... iin stee nen doodkis
ten...! Die cellen toch zijn.
Maar genogt over .deus moderne, koele
weareld, waaruit gin greintje geluk te pu
ren is.
'k Wou liever nog 'ns evenkes toeven
in m'n ouwerwetsche, werme huizeke van
lesten Zaterdagavond. Toen we allegaar
nog bij malkander waren, om de groote ta
fel. En de wei-me, rooie koppen glommen
van leut. Toen Dré lil mijnen maat was
bij 't kaarspuleke! Allicht! 't Heele jaar
Compagnon, dus zekers op Ouwejaars-
avond!
En als ik dan zoo 'ns over den kring
schouwde van al die gezonde kearels en
vrul'lie, van de kleintjes, die stuk veur stuk
in slaap vielen, en dan mee hun rooie
appelwangskes en werme knuistekes deur
Trui wierden opgepakt en in 't groote bed
gestopt, als ik dan, mee 't kleine Truike
on den schoot wel 'ns 'n kaart vergooide,
of minder scherp spuide, ochèrme, dan
hadde Dré III, dat pittige baaske, 'ns mot
ten zien! Watte...? Hij mee zijnen Com
pagnon zitten prutsen? Neeë, dat „nam" ie
nie! Vijftien jaren, amico, vijftien jaren...
Maar ja, ik was er nie goed hij, mee
den kop! 'k Had teveul oog veur m'n tafel
mee kinders, veur m'n bezige Trui, die 'r
eigen ginnen oogenblik rust gunde om 't
den bloeien maar naar den zin te maken.
Veur m'n... geluk kortom had ik teveul
gedachten, dan da'k mee m'nen kop bij
troef-hoer en zoo kost blijven.
Hah 't was 'n schatrijk uur, deus leste
van '38. Want ik heb 't oe mee gezeed,
amico; altij zoo wijd en zijd uit malkaren,
is óók ermoei!
Ze meugen Moeder dan grif over den
kop zijn getrroeid, Dré II mee zijnen burge
meester sfou ik' en z.ijnen artistensik mag
daar dan zitten lijk den president van de
baardenclub', 't zijn en blijven oew
eigenste kinders, waaraan ge gin horke van
den Dré z'nen baard, of langs onze Mariin
zijnen maneschijn" kunt scheef zien zit
ten. 't Blijven oew eigenste bloeien, waaraan
ge altij denkt, mee wier zurgskes en weder-
'vèèrdighedens ge altij optrekt, 't heele jaar
deur, t heele leven deur!
Gloeiend stond de plat tehuis. Tekker smeu
ïg kroelden de bakgeuren van dan worsten
brood, daar achter 't vuur gezet onder 'nen
geruiten kommekesdoek, deur den huis.
Nou en dan wierden de brooikes deur
Trui 'ns verlegd, gekeerd, om ze goed warm
te houwen tot... Nuuwjaar! Ze slepte mee
ketels water, veur den wennen ponch,
schonk is, presewteeird 't, gebak, de sigaren,
want ochèrme: ze probeert in die leste
week van ouwejaar al d'ren sclnaai aan 't
gemis van de kinders zoo'n heel jaar, in
te halen!
Mee 'n zenuwkleurke en klein' oogstoes
van de wermte, slefte ze maar op en neer.
Van de plattebuis naar de tafel, van den
tafel naar 't achterhuis. En als ze daar
weer 'nen oogenblik doende was, dan stond
ik van tafel op, gong ook 'ns niaar 't
achterhuis enne... noufa ik wenschte
m'n wijf ampart nog 'ns 'n zalig ouwejaar!
„Is 't. naar oewen zin, Toeteloeris?"
„Plazierig, ee, Dré, zo'nen huis vol
mee kinders!"
„Ja welke, we hebben gin klagen!"
„Onzen Dré gaat... mier genavond... al weg
mee Wieske..." En onderwijl keek ze 'n
bietje tr iets tig deur 't mane venster, over
den nachts lij ken witltten buiten, waar 'n
strakke vrieslocht mee duuzexxtden fonkel-
sterren welfde over ons witte velden, die
daar schimden deur den Sylvestermcht.
„Morgenavond... 't is nog zoolang, wijf!"
„Langg??"
„Volgend jaar pas, ja, kom, kom hier..."
privé!
E éi ren slag viel uit den ker keitoren, hard
op den midwinter nacht.
En als ik weer binnenkwam in *t wer
me woonvertrek, dan sloeg me 'nen golf
van leutig la wijt tegemoet. Den Eeker had
er 'nen misère deurgehaald! 'Nen gewaag
de! En hij moest nog 'ns laten zien, moe
de kaarten open hoe ik 'm dat gelapt had!
„Stommerik", kwekte den Marijn naar
Dré-den-baard: „jouw schuld! Ge had kla
veren drie nooit weg meugen gooien op die
tien van den Eeker, dan had ie hij den les
ten slag gehangen op z'n vij'fKaffer! Ge
leert 't nooit!"
„Kaffer?" „Ge zijt eigens 'nen kaffer,
kek maar, gij hebt de vier aan 't begin al
weggegooid!"
En den Eeker lachte! Hij was die groo
te kearels te slim afgewist. „Ik krijg den
man drie halfkes", zee-t-ie giebelend en hij
kwam handen tekort om negen halve cen
tjes op te strijken.
Dan begostcn ze zoo 'ns bij elk spulleke
naar de klok te loeren, 't Liep naar twaal
ven!
Gaandeweg kwam er 'n bietje zenuwachti
ge stilte. De stemmen begosten 'n ietske an
ders te klinken. Wat kleiner.
Dan dee Trui de glazen nog 'ns vol. Wtant
't nuuwe jaar ingaan mee 'n leeg glas of
'n verschaald kliekske allee da's gin
pas!
Ik schoof weer bij. En eindelijk, eindelijk
gong Trui ook 'ns zitten, half op 'ren stoel,
mee één oog naar de tafel, één naar de
klok.
Daar begost heel wijd weg, wat onzeker
nog, in stad, 'nen fatoriekstoeter te zoemen
deur den stillen nacht. Alle oogen naar de
klok. Kaarten wienden bij,gegooid, kiekten
hard op tafel. Veur 't eerst koet ge den
ketel hooren zingen, 't Vuur hóóren bran
den. Den asern wierd 'n bietje ingehouwen,
'nen tweden zoemer loeide wijd deur dien
nacht Sloeg die klok dam nooit?...
Daar schuurde den ketting deur 't uur
werk.
„Neeë, om den hier-en-gun.der-wijd nie!"
riep den Marijn. „Deurepeulen! Deukte
da'k zulke kaarten weggooi?!"
Akaar ik lee de kaarten neer, de klok
sloeg heur leste, twaalf slagen van 't jaar!
Méér toeter-s loeiden deur den nacht, Bru
taler, zekerder nou!
'k Sprong op! Pakte m'n wijf. We keken
malkaar 'ns diep aan. Trui d'r mond beef
de 'n bietje, zag ik. Eigens was ik d'aarveur
ook niet goed, bij stem.
Ochja, als ge samen al zooveul Nuuw-
janen geyierd hebt, dan... dan gaan de leste
looikes wat zwaarder wegen, amioo...!
Achter ons beurden we gedruisoh en 't
geklap en 'nen kus en zoo, van de kinders!
Trui én ik, we moesten 't kort maken,
begrepen we.
li-ah daar was ons Wieske. „Moeder,
Vader, Zalig Nieuwjaar. En meteen harte
lijk bedankt voor die gezellige dagen! Hier!
Hier!" En ze kuste Trui, ze kuste mij „En
Vader..." toen glipte 'n traan over 't fijne
kopke: „dat u veel plezier mag beleven
aan m'n jongske, aan uwen compagnon!
Hier!"
„Mokt oe daar ginnen zurg over, Wies
ke!" laohte-n-ik.
Daar was ie, m'nen compagnon. „Opa,"
ferm stak ie z'nen knuist uit: „ge wit er
ij(ÏIes, van. 'n Zalig Nuuwjaar en veul heil
en zeigen op oew bedrijf!"
„En op 't jouwe, keareltje!"
„Kom. hier!" zee-t-ie Ibert: „met als
op kostschool." En hij sprong om m'nen
nek en rixxne weerde m'nen kop!.
Den Eeker! ,Baas, veul bedianikt veur al
les. Zalig Nuuwjaar!"
„Gade 'r van 't jaar nog tueschem uit,
Eeker?"
„Ikke nie, hori-e! 'k Zal hard werken,
baas."
„Weet ik, manneke!" En zoo kwamiem ze
allemaal naar ons toe, mee d'r beste wen
schen en Trui stond er lijk 'n gelukkige
Koningin, tusschen beur eigen volk; be
sprak mee ieder de dingskes die 't naast
aan 't hart lagen, gaf goeien raad, gaf
troost, depte mee den punt van den schort
nou en dan op de wangen, pakte de jong in
't baar, keek ze diep in d'oogein...!
Maar toen heb ik 't glas omihooggehevem,
geklonken op 't Nuuwjaar en den veur spoed
van ons allemaal, en... st.illekes gehoopt,
amico, als m'n oogen efkens getrokken
wierden naar 't Stalleke daar in den Kerst-
hoek, dat 't ons toch gegeven mocht zijn,
ook deus jaar weer in vrede te meugen ar
beiden, leven cn bidden.
'k Had er die dagen 'n tikske goeie hoop
op...! Toch waren weer veul handen gevou-
we in 't Licht van 't Stalleke van Bethle-
hem. Toch was weer veul gebeden veur
den Vrede over de Weareld, deur men
seden van goeien wille! En... ik zee 't mee
den Kerst nog teugen den Eeker: wat don
mensch geren wenscht bij 't Goddelijk
Kindeke, wordt dikkels verhoord...!
Nuuwjaarsdag kwamen de kameraads na
tuurlijk afgezet. Den Fielp, den Blaauwe,
den Jaan, den Joep, den Joost en de rest.
Ook dat wierd 'n gezellig uurke, waarbij
oewen kop moei wierd van 't lachen!
Den Blaauwe...
Ja, ge wit, als er over leut gebx-iefd mot
worden, staat dieën Blaauwe veurop! Den
Blaauwe dan, zee mee 'n serieus gezicht,
dat ie nou maar hoopte, dat in 't Nuuwe
jaar z'n „persè's' wierd afgewerkt, want el-
kexx nacht naar bed gaan mee zoo'n zwaard
van-Pontius-Pilatus..."
't Was 't zwaard van Damoeles, Tiest!"
„Ook goed! 't Zal jouw 't zelfste zijn wie
z'n zwaard op oew dakpan valt, maar iede-
ren avond mee dat zwaard van Dahoetieal-
weer boven oew lokken, das toch vervelend
op den duur!"
k Zal oe nog efkens in 't kort vertellen
wat dat is, amico en dan „sloes" zou den
Fie'p zeggen, want elk oogenblik kan Trui
uit de kerk komen cn dan is er veur
schrijven gin kans meer.
Ge wit 'k heb oe dat verlejen jaar
al 'ns vex-teld g'ad, dat de Blaauwe 'n auto
had gekocht. Veur drie rijksdaalders. Mee
de bedoeling 't ding te sloopen, er 'n goei
onderstel veur 'nen pulpwagel uit te halen
en zoo wijer. Ge wit: 't is 'nen scharre-
lèèr! Maar wat heeft ie gedaan? Hij brocht
't dink aan 't rijen! Gaf t machien 'n
streek groene verf, zette-n-er nuuwe ruiten
in, Aantje naaide de kussels dicht, na 't
zeegras er eerst in feniggestopt te hebben
en toen kwam Heer Bastiaansen mee zijnen
Rolls-Royce deur Ulvenhout getourd. Hii
toeterde als de brand weer, mokte 'n lawijt
dat heel 't. durp uitliep. En den Blaauwe
toerde, lijk 'nen baron zoo serieus lang
zaam over den durpsweg.
Al rap was de pliesie bij 'm .Den „nuu
we", die nog altijd gin Ulvenhoutsch sprikt.
Ge wit: „.Tanssen-mee-twee-essen".
Den Blaauwe moevst remmen Hij trok aan
onbegrijpelijke handles, werkte mee 'n „zwa
re" rem, den automobiel stond!
„Mag ijf 'ns even je papiex-en zien?"
vroeg Janssen m. t. e.
„Pampieren...?" vroeg de Blaauwe onge-
loovig. „Ge bedoelt toch nie m'n trouw
boek ske en zoo?"
„Nee, rijbewijs, nummerbewijs etcetera!"
De Blaauwe klèèrde op. „Da's in orde,"
zee-t-ie overtuigd. „Die heb 'k er bijgekocht,
Asteblicft!"
En uit 'nen zak" van 't portier toonde-n-ie
pampieren van één van de vorige eigenaars
Dat gong op 'n verregaande fraude lijken.
Dus kwam 't hoekske veur den dag, den
Tiest, wierd opgeschreven, den wagel wierd
opgeschreven, maar dat was moeilijker,
want 't merk vaststellen van deuzen auto
mobiel was even onmeugelijk als den stam
boom overleggen van 'nen rioolterriër. De
nommerplaat was ook nie heelegaar in den
haak. Want volgens de pampieren was deu
ze wagel 'nen Zuid-Hollander, maar de nom
merplaat was gemerkt mee de letters van
Lit.hauwen.
Afijn, om kort te gaan: na 't verbaal was
den Blaauwe z'nen wagel gin auto meer,
doch 'n Overtreding-op-wielen van alle bin
nen- en buitenlandsche verkeerswetten.
En Janssen, die docht 'n smakelijke ver
baal-peer te plukken op dieën gouwen
Herfstdag, Janssen rooide 'nen zwaardi'a-
genden pcrenlèèr. Genogt veur, minnekes ge-
sehav, 'n twintig verhalen.
Toen moest den Blaauwe uitstappen. Den
wagel moest naar 't Gemeentehuis. Maar
als Janssen m-t-o achter 't, „roer" kroop, zee
den Tiest. dan kost ie mee den motor nie
overweg. Die begost tx-ouwens te blaffen
HU HEETTE IN WERKELUKHEID:
CHARLEY BRUCE.
IN DONKER LONDEN STOND ZIJN
WIEG.
PARIJS, Jan. 1939.
Parijs heeft op hej oogenblik naast
zijn schandaal in de filmwereld nog
een andere sensatie. Dezer dagen
werd in de Santé-gevangenis een
zekere Charley Bruce ingeleverd.
Deze man had eenige jaren onder
den titel van een Arabischeru
sjeik, n.1. als Ibrahim bon Ali beni
iixrahirn in Parijs geleefd en eeni
zeer vroolijk leven geleid.
Het was hem zelfs gelukt tot in de hoog
ste Fransche kringen door te dringen, hier
met zijn vurige oogen, zijn zwarte haren
en zijn gebruinde huid sensatie te verwek
ken, menig vrouwenhart te betooveren en
de bankrekening van vele dames te ver
zwakken. Nu echter is zijn geheim opge
lost. Van den zoo rijken sjeik uit Arqbië is
niets anders overgebleven dan Charley Bru
ce uit Eastend van Londen, een man, die
vroeger eenige jaren in het Verre Oosten
en Arabië bij de Britsche troepen gediend
heeft.
Precies tien Jaren geleden kwam Charley
Bruce naar Parijs. Het is op het oogenblik
niet meer vast te stellen, waar en wanneer
hij voor de eerste maal zijn comedie als
Arabische sjeik begon. In ieder geval be
trad hij de stad in burnoes en met tulband.
Zelfs eenige juweelcn, die overigens valsrh
geweest moeten zijn, fonkelden op zijn
gewaad.
Geen wonder, dat vele vrouwen het slacht
offer van dezen „interessanten oosterling"
werden. Vooral rijke Engelsche en Ameri-
kaansche dames verschaften hem het noo-
dige kapitaal, om tot de regeling van een
hangend proces, dat hij met de Engelsche
regeering zou hebben. Zij betaalden echter
zijn leventje van luxe.
De eigenaardige taal.
Deze Charley Bruce sprak natuurlijk uit
stekend Engelsch en nat Fransch, zij het
ook met een eigenaardig accent. Bovendien
echter moest hij natuurlijk een Arabische
taal spreken. Want talrijke lieden, die ziclv
voor de studie der Arabische talen inte
resseerden, zochten contact met den sjeik,
om intusschen verbaasd vast te stellen,
dat zij van zijn Arabisch geen woord ver
stonden.
Hij verklaarde deze eigenaardige taal
zoo, dat hij een zeer zeldzaam dialect zou
spreken, dat nog slechts door eenige directe
afstammelingen van den profeet beheexwcht
zou worden. Zijn familie zou deze taal als
monopolie in zekeren zin voor zich behou
den. Zelfs ceniee professoren bezochten dm
sjeik, om te trachten langzamerhand in de
geheimen vari deze taal door te dringen.
Wat men intusschen ontdekte.
Een Francaise, die met den sjeik nadere
betrekkingen aanknoopte, had geen lust
haar „donkeren prins" met een Anierikaan-
sclic of Engelsche te doelen. Nadat zij hem
een betrekkelijk kleine som voorgeschoten
had, ging zij naar de politie en beweerde
daar, dat de sjeik haar geld verspilde. De
politie was overigens reeds van een en an
der op de hoogte, maar daar er nimmer eexi
aanklacht tegen den sjoik was ingediend,
had zij tot nog toe niet kunnen ingrijpen.
Zoo wist men b.v., dat deze sjeik in het
geheel geen sjeik was, hoewel men ook zijn
ware identiteit niet geheel kende. De taal
van dozen merkwaardigen man was niets
anders dan een samenstelling van door
hem uitgevonden woorden en verder eenige
zinnen uit hot Hindoestansch en Arabisch,
die hij tijdens zijn diensttijd had geleerd.
Onverwacht „bezoek".
In ieder geval meenden de autoriteiten,
dat thans de tijd gekomen was, om tegen den
zoogenaamden sjeik op te treden Men drong
dus zijn elegante woning te Parijs binnen,
waar hij in het vroege morgenuur juist be
zig was, ziin huid een donkere kleur te ge
ven cn zich gereed te maken voor een bij
eenkomst met een oudei'e Aniei'ikaansche
dame.
Hij werd gearresteerd én grondig onder
vraagd. Hiei-bij kwam nu zijn ware persoon
lijkheid vast. te staan. Men ontdekte in zijix
woning valsche papieren, waaruit duidelijk
bleek, dat hij beslist geen afstammeling
van den profeet Mohammed was.
I hans regent het aanklachten tegen hem
van woedende dames en misschien is het nog
een geluk voor don man, dat de tralies
van de Santé-gevangenis stevig genoeg zijn,
om de toornige schoonen tegen te houden.
ook...! Daar stonden twee trekhonden irx
den wagel! En J.m.t.e. kost mee dieën twee-
clinder nie excerceeron!
locix kwam er 'n verbaal bovenop. „On
dermijning van 't Gezag!
„Kek had den Tiest gezeed: „daar heb
k de leste jaren nouw zooveul over gehoord,
over djeën „Gezag". Zijde gij da, Janssen-
m.t.e.?
Weer 'n verbaal!
Toen hee den Blaauwe gevraagd „of 't nie
eenvoudiger zou zijn om hum heel den Wet-
tenwinkel ten laste te leggen, waftt. hij wou
nou wel naar huis".
Later is ie bij den Burger geroepen. Die
vroeg of de Blaauwe wel wist dat ie mee die-
611 non den auto heel 't gezag1 overree!
Neeë, dat wist den Tiest. nie, maar 't leek
m me zoo vreed als 'n kindje over te rijen,
vond ie.
En toen... toen kreeg ie er gin verhaal
hij tot zn verwondering. Want hij was ge
woon geworden, om veur elk antwoord op
den bon geslingerd te worden.
En over dat „perses" zit ie nou te „zwee-
cn zee-t-ie mee Nuuwjaar. Hij is allemaal
hang, dat t nie deurgaat, ziede!
Gescheurd van 't lachen mee dieën Nuuwe
jaar. Ge hoort er meer van. Daar is Trui'
eul groeten van heur, en gin horke min
der van oewen a v
DRéj
