't HOEKJE
OUDERS
Finlands neutrale en autonome
negende provincie
De Alandseilanden een brug tusschen
Scandinavië en Finland
XoS rw-o-it!
Hoe deed U het?
Het pistool gericht op de borst van Zweden
Wat wenscht u zich?
VOOR DE
Inleiding tot de serie
meld in de oude oorkonden en kronieken.
Maar reeds enkele eeuwen tevoren heeft
dit slot een rol gespeeld van belang, tijdens
de Zweedsche „kruistochten naar het Oos
ten. Aanzienlijke Zweedsche ridders en
heeren waren stadhouder van Aland. Zij
resideerden op Kastelhoim. Onder hen be
vond zich ook de vader van Gustaaf Wasa,,
de grondlegger van het moderne Zweden.
Maar ook in later eeuwen is men zich
terdege bewust geweest van de sleutelposi
tie der Alandseilanden. De Russen kwamen
door den oorlog met Zweden van 1809 in
het bezit van Finland en hadden van de
gelegenheid gebruik gemaakt ook Aland
voor goeden buit te verklaren; voor het
eerst in de historie waren de Alandseilan
den van heer en meester veranderd.
Nazaten van de Vikingen.
DE bevolking is zuiver Germaansch.
Door hun isolatie, hun afsluiting van
de buitenwereld, bleven deze men-
schen gevrijwaard voor vreemde invloeden.
De menschen vormen een gesloten gemeen
schap, die moeilijk of in het geheel niet het
binnendringen van vreemde elementen
duldt. De menschen hebben een open ka
rakter en zijn bijzonder hulpvaardig voor
den vreemdeling, die het eiland doorkruist.
Maar tot de diepten van hun hart zal men
als vreemde niet doordringen. Zoo vormen
de weinige Finnen, die zich op Aland geves
tigd hebben een aparte klasse; meestal zijn
zij in ondergeschikte dienstbetrekking. Het
Alandsche dialect, wanneer men het zoo
noemen wil, vertoont veel overeenkomst
Volgens oud gebruik wordt op St. Jan een
zoogenaamde, midzomerboom opgericht,
bestaande uit een paal met drie of meer
ilwarslatten, welke met slingers van groen
behangen worden. Elk jaar opnieuw voert
de bevolking om dezen boom dansen uit.
ONTELBARE groote en kleine rotsach
tige eilanden vormen een soort brug
tusschen Zuid-West Finland en mid
den-Zweden. Den toerist, die hier ver
dwaald mocht raken, komen de Alands
eilanden voor als een schouwspel, dat in de
geheele wereldnatuur eigenlijk zonder
weerga is; een als het ware kris kras door
elkaar gewórpen groep eilanden en eiland
jes; meestal onbewoond en ontoegankelijk.
Men heeft er ongeveer zesduizend geteld,
maar verschillende van deze eilandjes, die
uit niet meer dan alleen een uit de zee ver
rijzend rotsblok bestaan, zijn nog nooit door
menschen betreden. En daar is ook eigen
lijk geen reden voor, want wat zal men
zoeken op deze eilanden, op deze kaalnaak-
te rotsen! Voor den zeeman, die in deze
contreien komt, beteekent 't: weest op uw
hoede want overal loeren niet alleen de
zichtbare, maar ook de onzichtbare klip
pen van hard graniet op offers. Dit gedeel
te van de Oostzee behoort immers tot de
meest beruchte scheepskerkhoven van de
wereldzeeën.
Over het algemeen scheidt de zee het
eene volk van het andere, maar in zekeren
zin kan men haar ook weer als een brug
beschouwen, sinds de menschen geleerd
hebben de zee te bevaren.
Reeds in het begin van onze jaartelling
moet er op den Aland-archipel gekoloni
seerd zijn. Overleveringen wijzen er op dat
het Zweden geweest zijn, hetgeen trouwens
bevestigd wordt door de latere geschiede
nis. Reeds vroeg hebben de Zweedsche hee
ren begrepen wat het bezit van dezen ar
chipel beteekende. Men beheerschte daar
door in ieder geval het Noordelijk deel van
de Oostzee; ongewenschte elementen, die
van het Zuiden uit in de Botnische Golf
wilden doordringen, konden afdoende ge
weerd worden. Een stille getuige daarvoor
is de ruïne van den burcht Kastelhoim op
Aland. Tegen het einde van de veertiende
eeuw vinden wij dit slot voor het eerst ver-
Het frissche, kerngezonde type van het
Alandsche meisje.
staan van vele eeuwen terug. Voor de taal
kundigen en de historici zijn dergelijke ge
bieden kostelijke bronnen.
Het is een vreemde speling in den loop
der gebeurtenissen, dat deze eilanden thans
ressorteeren onder Finland. Er is destijds
een stemming gehouden en het grootste ge
deelte van de bevolking sprak zich uit voor
„aansluiting" bij Zweden. De Volkenbonds
raad heeft toen beslist dat de Alandseilan
den als negende provincie aan Finland zou
den komen, maar dat de Alanders deson
danks een soort autonoom, neutraal staatje
zouden vormen. Versterkingen mochten
niet worden aangelegd, de Alanders be
hoefden geen dienstplicht te vervullen en
De haven van Mariehamm, de hoofdstad van Aland. Hier ligt de grootste vloot zeil
schepen der wereld, in het bezit van een schatrijken Alander.
met het oud-Zweedsch, dat echter weer
zooveel verschilt van het moderne, dat een
Alander nauwelijks door een Zweed ge
volgd kan worden. Er zijn weer verschijn
selen, welke duiden op die eeuwenlange
isolatie.
Nog heden ten dage wordt het gezag uit
geoefend door het zoogenaamde „land-
sching" een der oudste vormen van Ger
maansch bestuur zooals dat alleen nog
op IJsland aangetroffen wordt.
Trouwens de geschiedenis van IJsland
doet in vele opzichten denken aan den
Alandarchipel. Ook hier is de taal als het
ware versteend en op een trap blijven
De ruïne van den burcht Kastelhoim, getuige van een roemrucht verleden.
Finland moest zorg dragen dat de neutra
liteit van den archipel gehandhaafd bleef.
Eenerzijds wordt dus de Finsche souverei-
niteit erkend, anderzijds wordt zij geloo
chend.
Sterke verbondenheid met de
natuur.
UIT den aard der zaak is dit volk zeer
conventioneel. Tradities en gebrui
ken gaan over van vader op zoon. Uit
alles spreekt de sterke verbondenheid met
de natuur, uit de verweerde stoere gezich
ten, waarop de geleden ontberingen hun
sporen hebben achter gelaten. Deze men
schen, hoofdzakelijk visschers en zeelui,
leiden een gevarenvol bestaan. De blinde
klippen loeren elk oogenblik op hun prooi
en er behoort heel wat stuurmanskunst toe
om tusschen den verscheurden warwinkel
van grauwe granietrotsen veilig den weg
t vinden. Vele Alanders hebben hier hun
leven gelaten. Maar al die ontberingen heb
ben hen geleerd met weinig tevreden te
zijn. Men zou hun afgescheiden leven het
beste kunnen vergelijken met het bestaan
van de vuurtorenwachters, die ter vervul
ling van hun plicht, jaar in jaar uit, wa
ken over de schepen en zeelieden.
Maar niet alleen zeevaart en visscherij
vormen een middel van bestaan. Ook hier
treft men alleen op de grootere eilan
den: het zoogenaamde „vasteland" wei
den aan, vruchtbare en minder vruchtbare
en dus zijn er boeren op Aland. Het is een
merkwaardig gezicht wanneer men van een
hoog standpunt rondziet over het golvende
land. Keurig afgeperkt zijn de weiden door
middel van houten hekken en aarden wal
len, beplant met boomen, zoo keurig afge
perkt, dat men den indruk zou krijgen neer
te zien op een groot park. De heuvels, wel
ker hoogte varieert van dertig tot honderd
meter, bestaan voornamelijk uit morenen-
puin. Hier wordt tuinbouw beoefend, die
verschillende groenten oplevert; het ge
kweekte ooft bestaat in hoofdzaak uit ap
pelen en peren. Op de vette weiden houdt
mén runderen, op de schralere schapen.
Kier en daar plekt een dorpje slechts uit
enkele hofsteden bestaande, met daarbij de
onafscheidelijke windmolens, op het wijde
land. De steenen gebouwen zijn te tellen.
Er is slechts één modern steenen gebouw,
het filiaal van een bankonderneming, ver
der enkele oude, lage kerkjes in laat ro-
maanschen stijl opgetrokken en vervaar
digd van rotsblokken. Des zomers waait
een verfrissenende zeewind over de eilan
den, des winters zweepen de stormen de
zee hoog tegen de rotsen op, waarbij de
golven met een donderend geraas uiteen
breken. Dan trekken de menschen zich te
rug in hun warme houten huizen.
De visscher van Aland aan den Arbeid.
Al wat de moeite waard is, kost
inspanning.
Het begrip „geluk" in den zin van „bof
fen" is denkbeeldig. Wanneer wij de oorzaak
van succes, in welke richting dan ook, na
gaan, zullen wij steeds zien, dat er energie
en inspanning aan ten grondslag ligt. In de
vreugde van het behaalde succes, vergeten
wij weieens voor een oogenblik, hoeveel
moeite wij ons getroost hebben, maar zoo
dra wij er rustig over gaan nadenken moe
ten wij toegeven: „Ja, het heeft moeite ge
kost, maar het was die moeite waard". Of
is het soms geen inspanning waard, om onze
liefste wenschen te verwezenlijken?
Gunstige omstandigheden kunnen het be
reiken van ons doel versnellen, tegenslag
kan maken, dat wij het niet zoo snel berei
ken als wij gehoopt hadden. Maar hoofd
zaak is de intensiteit van onze concentratie
en de mate van onze volharding.
Zoodra wij iets intens en van ganscher
harte willen en onze algeheele energie in
het werk stellen om dit te bereiken, treden
er onzichtbare kosmische krachten in wer
king, om ons te helpen.
Dit is een groote en onweerlegbare
waarheid: noch gunstige omstandigheden,
noch zoogenaamd „geluk" zijn de hoofdfactor
om er te komen, maar de sterkte van onze
eigen wil en concentratie en de draagkracht
van onze eigen volharding.
De kracht van onze gedachten is eigenlijk
de motor, die onze daden voor ons volbrengt,
die onze wenschen tot werkelijkheid
maakt. Wie denkt: „ik kan het toch niet,
ik heb altijd tegenslag", die zal het nooit
kunnenDenkt op kleingeestigemoe-
delooze, halfhartige wijze en ook Uw daden
zullen klein, krachteloos en halfhartig zijn.
Denkt daarentegen krachtig, optimistisch
en voortvarend, en U zult volbrengen, wat
U zich voorneemt. Wanneer U met wil tot
aanpakken vertrouwen in Uw welslagen
combineert, dan zal dit vertrouwen ook niet
beschaamd worden.
Menigeen hee'ft een eng, begrensd leven
en laat tallooze mogelijkheden tot geluk en
succes onbenut voorbijgaan, door gebrek
aan eigen kunnen. Eerst wanneer U zich
ten volle inspant, zult U ontdekken, dat U
veel meer kunt, dan U ooit gedacht had.
Zonder durf en zelfvertrouwen bereikt men
niets. U zoudt toch ook niet verwachten,
dat de knapste leeraar U de kennis van wis
kunde of van taal zou kunnen bijbrengen,
indien U zelf niet werkt?
Verwacht dan ook niet, dat U zelfstan
dig iets kunt bereiken zonder de bezieling
van vertrouwen in eigen kunnen en de wil
tot inspanning!
U heeft talrijke mogelijkheden in U, die
U kunt ontwikkelen! Zooals de eikel de mo
gelijkheid bevat van een stoere eikeboom,
zooals een knop de belofte inhoudt van een
bloem, zoo zijn ook in den mensch beloften
aanwezig. 'Het is aan U, deze beloften tot
vervulling te brengen.
Elke volgende ervaring op Uw levensweg,
hetzij in Uw werkkring, in Uw huiselijke
omgeving of in contact met andere men
schen, is de manifestatie van gedachten, die
bij U overheerschend zijn geweest, Uzelf
schept Uw „geluk" of Uw tegenslag door
den invloed van Uw eigen gedachten. Uw
leven is als klei, en Uw gedachten zijn als
de beeldhouwer. Durft, werkt en vertrouwt
en het resultaat zal tenslotte altijd positief
zijn!
DR. JOS DE COCK.
Vele wegen gaan naar Rome.
In de opvoedkunde-litteratuur ontmoet
men herhaaldelijk deze opvatting; alleen via
dezen weg bereikt men het doel. Wanneer
er ergens sprake is van vele stelsels, dan is
het op het terrein der opvoeding. Ik heb
eens nagegaan, welke de voornaamste stel
sels in dit verband zijn en ik kwam daarbij
tot de conclusie, dat het aantal dermate is,
dat het onmogelijk is om alle te beheer-
schen. Het belangrijkste evenwel is, dat
ieder meent het bij het goede eind te heb
ben. „Probeer het zoo eens", adviseert A;
„Neen," zegt B. „probeer het ilever zoo"
en C haast zich met de opmerking: ,.U pro
beerde het al met de methode A en B., wel
nu probeer het nu eens met mijn methode".
Bij allen treffen we hetzelfde verschijnsel
aan, n.1. de idee, dat de bepaalde voorge
stane methode de e e n i g goede is. Voor
den practischen opvoeder wordt de zaak op
die manier wel moeilijk.
Het gevolg is. dat hij het tenslotte met
zijn eigen methode doet, lukraak dikwijls,
maar vaak met goeden uitslag...
In het laatste geval is er meteen weer
een nieuwe methode geboren. Immers, hjj
die haar toepaste, wordt in de meeste ge
vallen ook haar propagandist. Denk maar
eens aan de goede raadgevingen, welke men
in den familie- en kennissenkring bij voort
during kan krijgen.
Opoe deed het vroeger zoo, tante Bets
deed het zus en nicht Kaatje weer anders.
Om strijd loven allen de deugdelijkheid van
hun methode. Inderdaad: de methode was
stellig deugdelijk, maar... in het bijzondere
geval. Voor andere gevallen gelden andere
methoden en wanneer men een algemeene
werkwijze zou navolgen, dan nog blijft de
voortdurende mogelijkheid, dat men moet
wijzigen. Men mag nimmer blindelings voort
blijven gaan op een vooraf gegeven weg.
Men kan dit trouwens niet. Want telkens
doen er zich gevallen voor. waarin de me
thode nu toevallig niet voorzag en dan
moet men zelf een beslissing nemen, zelf
een weg kiezen.
In dit opzicht had de grootmoeder van
Jan Ligthart gelijk, toen zij zeide: „Och,
met kinderen doe je net als het uitkomt..."
Nu hoor ik al enkelen zeggen: „Alles
goed en wel, maar je kunt toch algemeen
geldende gedragsregels volgen?"
Zeker. Het is zelfs goed die te volgen,
mits men er steeds rekening mee houdt, dat
niet een weg de eenig juiste behoeft te
zijn, en dat er in alle methoden waarden
schuilen, welke beschouwd kunnen worden
als zoovele aspecten van de eene, niet
bestaanbare, doch theoretisch te denken
algemeene methode.
Of beter: om naar Rome te gaan, hebben
wU handwijzers noodig, maar ieder weet.
dat er vele wegen naar Rome leiden. Het
doel is bekend, maar als er nu maar wegen
en handwijzers zijn en menschen, die, wan
neer het noodig is, zelfsstandig kunnen be
sluiten, dan bestaat er menschelijkerwijze
gesproken 99 kans, dat men het doel
bereikt.
Ik wil maar zeggen, het heeft inderdaad
waarde, zelfs zeer veel, kennis te nemen
van de verschillende methoden laat ik
er hier dadelijk aan toe voegen, dat ik ook
ervaringen bedoel mits men maar
rekening houdt met het hierboven genoem
de feit.
Ik hoop, dat de lezers (essen) van deze
hoekjes mijn werk in dit licht willen zien.
Ik heb gepoogd, handwijzers te zetten en
wegen aan te geven, waarlangs men even
tueel het zou kunnen probeeren. Niemand
meene echter, dat ik d en eenig juisten
weg gewezen heb!
Het ligt in mijn voornemen in deze zo
mermaanden een reeks artikeltjes te schrij
ven over ervaringen uit de praktijk
van de opvoeding. Ik zou het buitengewoon
op prijs stellen, als men mij zijn eigen er
varingen zou willen mededeelen en nog meer,
wanneer men toestemming gaf ze zij het
onder pseudoniem of ongeteekend in deze
rubriek te publiceeren.
Toezending kan geschieden aan de redac
tie van dit blad. Ik kom dan zelf in het be
zit van uw ervaringen.
Ik hoop nu maar, dat men mij niet tever
geefs zal laten wachten op deze zoo zeer
gewaardeerde medewerking!
HOE DEED U HET?
No. I.
Een moeder vertelde mij:
Mijn kinderen willen in de zomermaanden
niet naar bed op den vastgestelden tijd van
8 uur des avonds. In mijn jeugdjaren moest
ik iederen avond om acht uur naar bed,
daar hielp niets aan. Nu ik zelf moeder ben,
wil ik aan dezen regel vasthouden, doch on
dervind veel moeite. Het is om acht uur nog
volop dag. Mijn kinderen zeuren, dat hun ka
meraadjes nog wat buiten mogen spelen
hetgeen ook waar is en dat zij, wanneer
ze boven zijn, die kinderen hooren spelen. „Ik
kan toch niet slapen moe", zegt de oudste.
„En dan kan ik toch net zoo goed opblijven".
Ik stuur mijn kinderen echter naar boven
en naar bed. Ik weet wel, dat ze nog een
poos wakker blijven liggen, maar slapen kan
ik niet afdwingen. Mijn kennissen zeggen, dat
ik te streng ben voor mijn kinderen en dat
ik ze gerust wat later naar bed zou kunnen
sturen. Wat denkt u daarvan?"
Het is aan U lezers (essen) hieromtrent
Uw meening te geven.
Zeer gaarne zal ik Uw zienswijze door
geven!
In afwachting,
OVEEKA.