De Brabantsche Brief:
van
RADIO
B PROGRAMMA
^•etX vaart uit
Ulvenhout, 1 Juni 1939.
Amico,
Misschien stom van
me, toegegeven, maar
allee, hoe is datte?
Als ge al vijftig jarer
mee malkander op
trekt, dan is er toch
gin horke meer aan
oew vel of aan oew
zielement, of ge kent
't van malkaren.
Dan kan gin geheim-
ke, nog nie lijk 'r
vliegespetje zoo klein
meer gedijen tusschei
malkaar. Tenminste
zóó is 't gesteld op
onzen hof. En ik geloof, als 't goed is mot 't
zoo zijn. Jawéél, jawéél... er zijn wel gehei
men, maar... die weten wij ook wel van mal
kaar. Ik voel, aan den teut van m'n klomp,
dat deus leste „geheimen", veur sommigen
heel erg heimelijk zijn en daarom 'n voorbeel-
deke!
't Was in d'oorlogsjaren, toen, veural in de
stejen, aan van alles gebrek was, dat een van
ons dochters trouwde, nouja..., nie heelegaar
mee onzen zin. Of liever gezeed: teugen Trui
d'ren goesting. Ik had in dieën aanstaanden
schoonzoon nog wel fiducie; ik mocht 'm geren
had respect veur z'nen vluggen kop en... 'n
klein bietje trotsch was ik toch ook wel op
deuzen stadschen tiep, die net zoo vlot met
de Hooge Pieten omsprong, als ik mee de pop
pen uit 't kaartspul.
„Ze" hadden nog al veul kwaad van 'm ver
teld. Trui had 't veur 'n groot deel geloofd,
want... die „ze" wéren respectable menschen.
In ieder geval waren „ze" veul respectabler
dan m'nen a.s. schoonzeun! Nou, twintig jaren
later, nou kan 'k oe mee m'n hand op m'n hart
wel verassureeren, dat die „respectable men
schen" van toen, smerige lasterèèrs zijn ge
bleken. Jaja, de geestelijke ontwapening is
nie van verlejen week...! (Gelukkig van éénen
kant, want ons kind vond 'r geluk!)
Afijn, 't spanneke was getrouwd, kwajen
dag veur ons, (volgens Trui 's avonds, had ik
me dieën dag veur zeker 15.in m'nen nek
laten kijken aan m'nen groenten wagel! Ik
zeg: de geestelijke ontwapening is nie, zoo
gloednuuw), maar na veertien dagen, gingen
Trui en ik naar de groote stad, ons twee kin-
ders bezoeken: den zwartgeverfden schoon
zeun en ons dochter,
Dèt was iets, jonk. Ik Wil 't weten: 'k heb
drie nachten wakker gelegen. Want zóó groot
kunnen de kinders nie worden, of oew zurgen
over huilie groeien mee!
Trui ook. Die lag 's nachts te keeren en te
draaien, natte haarpinnen van d'r rosse voor
hoofd te strijken... allee, wat had ik mee m'nen
goeie wijf te doen! Méér... we zeeën niks teu
gen malkaar! Gin woord. Geheim! En van mi
nuut tot minuut wist ik wat Trui docht en Trui
wist, wat ik docht! Maar zwijgen. Sterker* we
mokten 't geheim nog grooter.
Ik had in 't stalleke 'n groote d009 weggezet
ge wit, zoo'n groote cartonnen doos, waarin
costuums verpakt worden veur d' uitstoomerij,
en die doos pakte ik van dag tot dag voller
mee worsten, meel, ham, tabak, want die wierd
ook per dag schaarscher, en slechter, enzoo-
voorts, enzoovoorts! Op 't end kost ik de doos
amper dicht krijgen, maar mee goeien wil en
dito touwen komt ge 'n end weg! Ik docht:
ik hou dien doos nou maar zoo'n bietje achter
m'nen rug, best kans, dat Trui in 'r gealte-
reerdheid over de reis, nieverans erg in krijgt!
Waarom?
Ja, waarom? Weet ik dat? Ik mocht dieën
schoonzeun wel en m'n dochter... vaneigens!
Maar respectable menschen hadden zóó op
hem afgegeven, dat... afijn! Ik liep nie te koop
mee m'n diepste gedachten Ook nie teugen-
over Trui. Geheim! Af!
Op den Zondagmergen, op 't moment van ons
vertrek, zee Trui „gade gij alvast maar vèur,
Dré."
„Welnee, Toeteloeris, ik zal wel sluiten."
„Ik sluit."
„Ik sluit, verstaan?"
Beljot, amico, die gróóte doosss!
Ik won 't en Trui moest voorop! Eh..., eh...,
eh...? Had ze daar mijn... doos, offe... offe...!
Neeë, daar ston.d de mijne, in 't stalleke. Wel
sodejuu! Daar liep die goeie, die brave, dit
trouwe ziel 'n doos te torsen, schuin naast d'ren
buik weggehouwen, 'n doos van misschien wel
tien, vijftien kilo zwaar...; ge meugt 't weten:
'n traan schoot in m'n oogen.
We zijn den weg naar Ginneken geloopen,
naast malkaar en dieën weg is ruim twintig
minuten lank. Ons geheim, tien-tot-twintig
kilo zwaar, droegen we „luchtig" opzij, in 'n
doos zoo groot, dat ze nie te verbergen wés...!
Op de Ginnekensche Markt hebben we gewocht
op den peerdetram (die toen nog ree) en 't
wachten hebben we deurgebrocht veur de eta
lage van den fotograaf daar doos en perrepluu
achter den mg houwend. Als de tram kwam
aangehobbeld, langs den boschkant mee 'nen
draai 't durpsplein op, dan rende Trui, doos
veur den buik nou, den tram teugen, kraffelde
binnen. Ze rekende erop, dat ik op 't balkon
neke zou blijven staan, om m'n pijp leeg te
rooken. Wat natuurlijk uitkwam! Ik moest m'n
doos ook buiten Trui's oogen houwen!
Aan de statie gaf 't geheim ook weer veul
last, veural mee 't koitjes koopen; en in 't
spoor coupèke, vaneigens! Maar ik liet Trui
maar zooveul meugelijk eerst gaan, anderen
hielpen haar wel mee de doos en ik kost dan
m'n plekske veur de mijne zoeken, zóó dat
gedienstige geesten de geheimen nie bovenop
malkaar kosten zetten!
Afijn, we hebben 't geheim geheim gehou
wen, tot
nou, tot vandaag toe!
Daar is nooit éen woord over gesproken.
Drie dagen, gelukkige plazierige dagen,
zijn we bij ons kinders gewist. En gin van
beien hebben we in die dagen ziedatte van de
doozen veromgezien. En toch... zoo groot
waren de kinders nie behuisd in die dagen
van woningnood! Of we dus, Trui en ik, on
zen schoonzeun onder den indruk van 't ge
heim, hadden gebrocht. Ja, ik zag de doo
zen wei even op malkaar staan onder zijn
boekenkast, maar daar stond 'nen gemakke-
lijken stoel veur en daarin zat Trui!
Ik wil oe hiermee verklaren, amico: soms,
ja, sóms hebben we wel 'ns geheimen, maar...
die kennen we dan té goed, dan dan dat er
over gesproken mag worden!
Ochja, wij zijn maar boerenmenschen, motte
denken.
Maar nou 't geval, da'k beter nog iets lan
ger onder me had kunnen houwen
Ge raait 't al, denk 'k?
Ja, sjuust, over den kleinen Dré z'n amou
reuze avontuur!
Eerlijk: ik zag er den ernst nie van in.
Want dit is al' zoowat z'n vijfde verloving.
Vier verlovings en één duel heeft ie er al met
eere opzitten! Dat duel leverde-n-ie in Am
sterdam, op de lagere school. Hij was toen
zeuven jaar. (In 't eerste deel van „Compag
nons") in „Dré Drie" kunt ge 't tweegevecht
haarfijn naspeuren, vuant 't was méé oorzaak
van zijn „vertrek" naar de Kostschool!)
Lijk ik zee: ik zie er den ernst nie van in.
Waarom groeit 't gewas van den boer zijnen
heelen akker gestager, dan 'n plantje in den
pot? Omdat er aan dat eene plantje te veul
„gezurgd" wordt! Te veul geprutst en gefrie
meld. 't Wordt overvoeierd mee z.g. „kamer-
mest" en gedragen van 't eene zonnehoekske
naar 't ander! Fout! Nie te veul keutelen" aan
oeuw gewas. Geef 't zijnen rust veural, dén
gedijt 't. Lot 't zooveul meugelijk den eigen
gank gaan. Daar zijn heel wat foute huwe
lijken aan malkaar ges ïeed deur de... teugen
werking van d'ouwers. Ze wiedden, ze prut
sten, ze „zurgden" te veul aan T gewaske van
huilie kind en dus... dus groeide 't krom.
proeg 't gin blom.
En nou die ouwe Truimui-van-me, die
ouwe... boerin zal zoo'n „stadsche fout" gaan
maken...!
Maar zoowijd ben 'k nog nie.
Ik heb 'r dan verteld, van die stuip daar
in den wilgenblarennest, waarin verdoken den
zonnedag te melken zat, als ik daar, heel on
verwacht, op d'hoogte kwam van Dré III z'n
leste avontuur mee 't schoonste troeleke uit
de stad. Z'nen zurg, dat 't troeleke gin boe-
rlnneke, ja zelfs gin dienstmeiske, doch
slechts 'n aanstaand schooljuffrouwke was,
maar... dat ie ze toch alvast maar gekust
had! Enz.
Nét zo uik Trui gaan vertellen, wie 't ka-
deeke was, ge wit, wij kennen die familie
goed, als Trui zoo zwart begost te kijken,
dat er veur mij in verder vertellen gin leut
meer aan was!
„En lachte gij daarmee, ouwe zot...?"
„Lachen, waarom nie Toeteloeris? Zijde
oewen eigen tijd vergeten, da'k veur jou
duelleerde mee den Driek, omdat ie jouw
strafregels had gemokt en toen vond, dat ie
wel 'ns aan jouw vlechtje mocht trekken?
Wittewel, dat gij toen tien jaren was, Truike
van Peeren? En ikke twaalf!"
„Sjuust daarom," zee ze: „ik weet té goed,
hoe vast dat jonge goed naar malkaar groeit!
Nou brak m'nen klomp. „Hebt ge'r spijt
van, na vijftig jaren?"
„Och, verroest!"
„Spijt van?"
„Lotmelos!"
„Spijt van?"
„Aauw!
„Spijt van?"
„Neeë! Beul! Als 'k vanavond naar bed
gaai, zal 'k oe de blaauwe plekken tóónen
sloeber! Maar vertel me 'ns: wat mot dieën
snotpiek nca al gaan vrjjen? Zestien is ie
deus maand geworden! En wat kan ie hier
later uitrichten, mee zoo'n stadsche school-
nuf?"
„Mensch, hou op, mee al oew idiote vra
gen. Dalijk mokte al ruziek over den doop
naam van den eersten boreling!"
Ja, toen voelde ze toch, dat ze wat wijd
gong. Even zweeg ze. „Méér..." zee ze: „ik
maak er 'n end aan!"
„Gij
„Ikke, ja? 'k Zal weten wie die andere
snotneus is!"
„Hoezoo?"
,,'k Gaai 'm na!"
„Op de fiets?"
„Verroest."
Zoo liet ik ze 'n paar tellekes rap vastloo-
pen, maar 'k docht: 'k had beter deus ge
heim kunen houwen. Enkele dagen later had
Trui 't gevonden!
Dócht ze!
Ze schoot den Eeker aan. Lievekes, onnoo-
zel. Zoo'n bietje slangevel-achtig, zooals de
wijven somtijen kunnen
„Zeg, Eeker," had ze mee 'n onschuldig
lachske gevraagd g'ad: „hoe hiet toch dat
meske van onzen Dré?"
„Fientje," gaf den Eeker rap ten antwoord.
„Envand'renvan
Dat had ze zóó zenuwachtig gevraagd mee
de houding van 'n kat, die b ij n a 't veugel-
tje te grazen heeft, dat den Eeker, die ge
wéét 't tot tweemaal toe van den Dré had
motten beloven „zijnen kop te houwen", op
z'nen kievief was
„Wablief
„Hoe hiet dat Fientje van achteren?"
„Oh. 's Kijken. Jansen, geloof ik. Of Wil-
lemsen, kan ook, of Pietersen, misschien.
Maar 't is zoo'nen doodgewonen naam, da'k
'm eigenlijk vergeten ben!"
„Zeg, Eeker, gij zijt zoo'nen goeien jongen,
zoo behulpzaam altij, wilde mij nog 'ns hel
pen?"
„Als 't kan, geren, dat witte!"
„Speurt dan 'ns achter den naam en 't
adres van dat Fientje? Als ge 't me zeggen
kunt, krijgt, ge 'n lekker pakske siegretjes!"
Dalijk schoot den Eeker den stal in, waar
Dré III doende was. Trui 'm na, op 'r teenen.
„Dré ik kan 'n pakske siegretjes verdienen!"
„Waarmee?"
„Als ik aan oew grootmoeder naam en
adres van Fientje verraai!"
„Wat kost zoo'n pakske van jouw stink
stokken?"
„Zes spie de tien."
„Asteblief, hier hebt ge twéélf spie om
oewen kop te houwen! En wittewa, Eeker?
Geef heur nou maar 'n adres ook, dan hebt
ge drie dooskes!"
„Wat veur 'n adres?"
„Een in den Belcrumpolder" (da's twee uui
wijd van Ulvenhout, amico!) „dan is ze veer
tien dagen onderweuge! Net lang genogt om
die kunsten af te leeren!"
En den Eeker, amico?
Den smellap probeerde 't om Trui n adres
aan 't 'ander end van de waereld op den
mouw te spelden. Me dunkt: 't manneke mot
den klomp van Truin nog voelen...! Want
naar zij me vertelde, was 't goed raak! Ja,
ze heeft 't me allegaar prontjes overgebrocht!
Want Trui kan ook niks voor-d'r-eigen hou-
wen.
Maar den achternaam van Fientje geef ik
'r toch nog nie! Want ze zou in staat zijn
om 'nen brand te gaan stichten in 'n kachel,
die al lank één is!
Neeë deus geheim blijft nog efkes geheim!
Tenslotte is ie m ij n e n compagnon en
daarin mot ik van mijnen kant ook wat ver
trouwen kunnen stellen! Ik wéét wat 't be
drijf veur hem is. 'k Gaai 't Zondag 'ns heele
gaar mee 'm af keuieren.Praten we van
eigens. Al hoeft ie me warendig nooit rap
port uit te brengen van de meskes, die ie
nog kussen zal. Kent ge 'm...? Anders zoude
kunnen weten, da'k door die rapporten nooit
henen kwam!
Kom, ik schei er af.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker,
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRÊ.
ZONDAG 4 JUNI 1939.
Hilversum I. 1875 en 415.5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 13.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.45—11.30 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Orgelconcert.
10.10 Gewijde muziek (gr.pl.).
10.20 Hersteld Evangelisch Luthersche Kerk
dienst. Hierna: Gramofoonmuziek.
12.15 Causerie: „De Kerk en de geestelijke
en maatschappelijke opbouw van Surina
me".
12.35 Gramofoonmuziek.
1.00 Boekbespreking.
I.20 R.K. Gemengde Zangvereenigtng „St.
Theresia" en gramofoonmuziek.
2.00 Godsdienstonderricht voor ouderen.
2.30 KRO-Kamerorkest en soliste (3.153.30
Gramoofonmuziek)
4.00 Ziekenlof.
4.555.00 en 5.05 Gramofoonmuziek.
5.50 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (gr.pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Jodelconcert.
9.00 Radiotooneel.
9.20 Rococo-octet.
9.45 Gramofoonmuziek.
9.50 KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.00—11.30 Esperantolezing.
Hilversum II, 301.5 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO.
5.00 VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Org lspel.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuurtje.
9.30 Orgelspel.
9.45 Causerie „Van Staat en Maatschappen
9.59 Berichten.
10 00 Toespraak: „Zomer".
10.30 Remonstrants Gereformeerde Kerk.
dienst.
11.50 Toespraak „Tot de Vrijzinnig jjer.
vormden".
12.00 Cyclus: „Weg met de staketselen",
12.20 Berichten.
12.25 AVRO-Musette-ensemble en solist.
1.00 Gramofoonmuziek.
1.30 Causerie: „Wat er in Indië gebeurt".
I.50 Gramofonomuziek.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Vioolvoordracht met orgelbegeleiding.
3.00 Residentie-orkest en solist. In de pauze;
Gramofoonmuziek.
4.30 Reportage. Hierna: Gramofoonmuziek ej
sportnieuws ANP.
5.00 Esmeralda.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP, Gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Schuldig of onschudigl?
7.30 Niviteiten-orkest, „The VARA-Mount.
Boys", „The Novelty Brothers" en solist
8.00 Berichten ANP, Radiojournaal, mede!
deelingen.
8.20 Residentie-orket en solist.
9.20 Toespraak: „De cost gaet voor de baet
uyt".
10.05 AVRO-Amusementsorkest.
10.40 Zang en orgel.
II.00 Berichten ANP, hierna tot. 12.00 De
Twillight Serenaders (opn.).
MAANDAG 5 JUNI 1939.
Hilversum I. 1875 en 415.5 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek (9.30—9.45
Gelukwenschen)
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten, hierna: Het Marcando-en.
semble en gramofoonmuziek.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.15 Fluit en piano. (In de pauze: Gramo
foonmuziek).
3.00 Causerie over kamerplanten.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Berichten, vragenuurtje. (7.007.15
Berichten).
7.457.55 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Ber.
8.15 Overveens Dameskoor en solisten. In de
pauzes: Gramofoonmuziek.
9.00 Toespraak.
9.30 NCRV-orkest.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Vervolg' concert.
10.45 Gymnastiekles.
11.00 Vervolg concert.
11.25 Gramofoonmuziek.
ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
Hilversum II, 301.5 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
VARA. 10.0010.20 v.m. VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek (ca. 8.16 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.30 Zang en piano.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Berichten.
12.17 VARA-orkest.
12.45 Gramofoonmuziek.
I.001.45 Orgelspel.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.20 Esmeralda en het VARA-orkest.
3.00 Vroolijke voordracht.
3.30 Viool en piano.'
4.05 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.00 De Montmartre Minstreels.
6.18 Berichten.
6.20 Amsterdamsch Joodsch koor en solisten.
6.45 Gramofoonmuziek.
7.00 Voetbalpraatje.
7.258.u0 Utrechtsch Strijkkwartet.
8.05 Herhaling SOS-Berichten.
8.07 Berichten ANP.
8.15 Esmeralda.
8.45 VARA-orkest.
9.30 Declamatie.
10.00 Berichten ANP.
10.10 Nederlandsch Harptrio.
10.40 Orgelspel.
II.00 Dansmuziek (Gr.pl.).
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
FEUILLETON.
E t h e I M Dell
30.
Een streep bleek zonlicht viel voor hen uit.
Lord Telford stapte over den steenen vloer
met zwaren tred. Sybil volgde. Ze bevonden
zich in een groote, met eikenhout betimmerde
hall. Openstaande deuren voerden in verschil
lende richtingen en gaven telkens een glimp te
zien van schemerige kamers met gesloten blin
den, die als wijde, mysterieuse gewelven wa
ren!
Als de kelder van Ali Baba en de veertig
roovers, zei Sybil. Haar stem klonk hol in
de ruimte. Lord Telford zei niets, maar stapte
door de dichtstbijzijnde kamer naar de plaats,
waar enkele lichtstrepen op het bestaan van
vensters wezen. Sybil wachtte, terwijl een ver
dere worsteling en het gekletter van ijzeren
staven erop wees, dat het zijn plan was het
duister te bannen. Na enkele minuten werd
een blind weggeschoven en het daglicht
stroomde het vertrek binnen. Weer zag ze die
geweldige schouders zich afteekenen fcegen het
door stof verdofte zonlicht. En ze voelde een
onverwachte schok van bewondering. Het was
onmogelijk de geweldige, stierachtige kracht
van den man niet te bewonderen. Er was iets
prachtigs iu.
Ze ging de kamer binnen, die uitkeek
op verwaarloosde grasgazons en bijna ver
dwenen bloembedden. Twee magnifieke
ceders stonden op eenigen afstand onbe
roerd te midden van den chaos.
Die zijn mooi, zei ze.
Zijn blik volgde de hare. Ja, ze hebben
de ruïne overleefd. Als geloof en hoop!
Hij sprak volkomen eenvoudig en Sybil
voelde zich op een vreemde manier getrof
fen. Zij keek hem in zijn verweerd gezicht.
Ik zie geen enkel symbool van liefde,
zei ze.
Dat brengen wij mee, antwoordde
Lord Telford en plotseling glimlachte hij
haar toe. Tenminste, ik hoop dat we dat
doen. Er is liefde... zooals Christus die ver
stond... in vriendschap, niet waar?
Ze antwoordde niet. De cynische repliek,
die ze ieder ander zou hebben toegeworpen,
kwam niet in haar op. Ze wendde zich enkel
van hem af en keek weer den tuin in.
Ja, dat verwachtte ik, zei hij met
zijn zware, hoewel niet onvriendelijke stem.
Het is niet mijn gewoonte te vragen, zie
je. En het gaat me niet bepaald gemakke
lijk af.
Sybil's antwoord kwam een beetje moeilijk.
Vraag liever niet, zei ze.
Er viel een stilte, waarin ze haar gezicht
afgewend hield. Ze was niet dikwijls op deze
manier -ertegen, maar ze had een vreemden
schroom om den primitieven, self-made man
te wonden. Er was iets in hem, dat een be
roep deed op de meer genereuse zijde van
haar natuur. Ze wenschte hem een vernedering
te besparen. Als ooit leeftijd en positie voor
haar geteld hadden, dan deden ze het nu.
Lord Telford zelf schoof ze terzijde. Hij
sprak zoo op den man af, dat ze even terug
schrok. Vertel me niet, dat je verliefd
bent op dien jongen leeghoofd, weiarmee je
de laatste dagen hebt geflirt!
Dat herstelde haar volkomen. Ze ant
woordde zonder een moment te aarzelen:
Ik ben heelemaal niet van plan u te ver
tellen, dat ik op wien ook verliefd ben. Vrou
wen kunnen tegenwoordig bestaan zonder
zich als idioten aan te stellen tegenover man
nen.
Zoo? Kunnen ze dat? Dan vraag ik me
af, waarom je mij zoo... min of meer over
haast... hebt afgewezen? Ik heb niet voor
gesteld, dat je verliefd op me zou moeten
worden, is het wel?
Ze keerde zich af van het raam en keek
hem aan. Wét stelt u zich eigenlijk voor?
Hij wierp haar een onderzoekenden blik
toe onder zijn dikke wenkbrauwen vandaan.
Ik veronderstel, dat rijkdom aantrekkelijk
voor je is. Voor de meeste vrouwen is dat
zoo. En een titel en positie en al dat soort
dingen.
Zeer betrekkelijk, antwoordde ze
koeltjes. In ieder geval is vrijheid me
meer waard. Ik hou niet van vergulde kooien.
Waarmee je dus wilt zeggen, dat je een
ander soort gevangenisbewaarder profiteert...
een die aan het begin en niet aan het eind
van zijn carrière staat.
Zie ik er zoo uit, of ik een gevangen
bewaarder noodig heb?
- Misschien niet. Zijn trekken ontspan
den zich een beetje. En toch heb ik een
gevoel, dat je je geliefde vrijheid niet lang
meer zult bezitten. Als je er ooit over denkt
er afscheid van te nemen, dan is er één ding,
dat ik je zou willen zeggen.
En dat is? vroeg Sybil gerésigneerd.
Niet zoo veel bijzonders. Ik ben te oud,
om het niet te weten, als ik niet begeerd
wordt. Maar aan den anderen kant heb ik
geen verlangen, dat je me begeeren zou... als
een minnaar. Dat alles heb ik meegemaakt
en ik weet,, wat het waard is. Ik heb ook een
zoon... zoo als hy nu eenmaal is. Er was
een zonderlinge mengeling van trots en min
achting in zijn stem. In ieder geval een
gezonde jonge kerel. Hij zal mijn zaak en
mijn tite' erven en misschien allebei in de
goot gooien volgens de zeden van de heden-
daagsche jeugd. Zie je, waar ik naar toe wil?
Hij brak plotseling af.
Wel, eigenlijk niet, zei Sybil.
Ze sprak met meer zachtheid, dan haar
gewoonte was, misschien omdat hjj zoo
absoluut eerlijk en ondubbelzinnig was.
Hij glimlachte bijna droevig. Je wilt het
volle pond hebben en wie zou het je kwalijk
nemen? Ik mag je misschien wel zeggen, dat
je nog een jonge vrouw bent, voor wie ik
groote waardeering koester. Je bent zakelijk
en verstandig en dat zijn kwaliteiten, die ik
apprecieeren kan. En wat ik nu eigenlijk
zeggen wil, is dit. Wat er ook van dit huis
mag worden, het zal nooit een gevangenis
zijn. Je kunt ervan maken, wat je wilt, als
je mij er bij op den koop toe wilt nemen. Ik
ben veel ouder dan jij en ik ken de vrouwen...
genoeg om te weten, dat je de teugels niet
te strak moet houden. Air de ware man niet
komt opdagen, zou je iet slechter kunnen
doen, dan mij ervoor in de plaats te nemen.
Je zou een goeden tijd bij me hebben, geld
in overvloed en ik zou je niet lastig vallen
zooals een jongere man dat zou doen. Natuur
lijk zou ik mijn maatregelen nemen, dat je na
mijn dood behoorlijk verzorgd achterbleef.
Meer kan ik niet zeggen.
Hij wendde zich af als om haar niet te
laten zien, dat hij eenige emotie verborg. En
Sybil voelde zich wonderlijk ontroerd. Er
was voor haar iets pathétisch in de korte,
moeizame zinnetjes, waarin hij zijn denkbeeld
had uitgesproken. Bijna onmiddellijk keerde
hij zich weer naar haar toe en het verlichtte
haar een sprank van humor in zijn oogen te
zien.
Misschien ben ik niet erg duidelijk ge
weest, zei hij. Ik ben een onhandige ke
rel, maar eerlijk. Ik vraag je om met me te
trouwen, omdat ik bijzonder op je gesteld ben
en je graag om me heen zou zien. Maar er is
geen dwaze romantiek meer in me over en
ik heb het idee, dat jij niet het soort meisje
bent, dat daar erg op gesteld is. Zeg het
maar, als ik het mis heb.
Sybil's korte verlegenheid was voorbii Ze
keek hem vol aan. Ja, zei ze, u hébt
het mis. Wat u noodig hebt is een aardige
privé-secretaresse. Maar als ik trouw dan wil
een man- O nee! Ze lachte nlotsp-
Niet Jack Bellamy! Wat dat betreft
en j1*21 j"?b ,u eena- Iemand, die meer
eischt dan hy; iemand, die weet hoe het te
krijgen en die ervoor vechten kan. Dat is het
soort man, dat ik wil hebben. Er was geen
cynisme in haar verklaring en haar oogen
stonden warm.
Lord Telford keek haar een oogenblik aan
en stak haar zijn hand toe. Ik ben te
vroeg geboren, zei hij. In ieder geval
feliciteer ik je, omdat je weet wat je wilt en
ik hoop van harte, dat je het zult krijgen.
Ze legde haar hand in de zijne. Ik heb
u niet slecht behandeld, wel? Dat zou ik niet
graag willen.
Welnee kind. Ik hoop allen maar, dat
je me zult helpen mijn huis gezellig te ma
ken, nu je er niet met me wilt leven. Het zal
dan toch zijn, of er iets van jou om me heen
is, dat het leven de moeite waard maakt.
Dat wil ik heel graag, zei Sybil har
telijk. Ik zal het fijn vinden. Ze wandelde
over den eiken vloer naar de deur. Ik zal
het bekijken van uw zoon's standpunt en mis
schien van dat van uw kleinkinderen.
J)at is een idee, stemde hij lachend
We moeten voor het nageslacht zot-
gen, wat er ook gebeurt.
In de flauwe hoop, dat ze later op zullen
staan en ons zegenen, lachte Sybil terug.
HOOFDSTUK 9.
£'ng byna een week voorbij voor het
vei haal van Julie's euveldaad den kapitein
bereikte. Micky bewandelde zelden den recht-
streekschen weg en niettegenstaande directe
orders van Belinda, duurde het eenigen tijd
voor hij in een hoek van de keuken met veel
geknik en gefluister Emily eenig denkbeeld
gaf van de vreeselijke dingen, die waren
voorgevallen. Tegen dien tijd had het voorval
m zijn eigen geest ontstellende afmetingen
aangenomen en zonder de bepaalde bedoeling
onwaarheid te spreken, stelde hij het zoo voor
alsof Rolfe den heelen nacht gebleven
en den volgenden morgen door het nu wijd
openstaande raam was ontsnapt.
(Wordt vervolgd.)
