De Brabantsche Briet
van
RADIO
PROGRAMMA
i ES^üY j
ilLTT 11
vaart uit
Ethel M. Dell
Amico,
Ulvenhout, 29 Juni 1939
'n Kletsnatte neve
ling, flierend tusschen
hemel en eerde, zót
was den vroegen Zon-
dagmergen, als ik in
't achterhuis de deui
losgooide, om 'n paai
volle teugen uit den
zuiveren dageraad te-
kunnen asemen, on
derwijle als 'k met
'nen blooten bast on
der de pomp gong
staan.
'Nen poeierfijnen motregen dwerlde over den
buiten uit 'n dichte locht, die grijs-deurschij-
nend lijk matglas over de velden hong.
Over alle gewas, over blad en blom, over
't loover van 't geboomt en 't slootenriet
waasde 'nen druifkleurigen aanslag, zóó teer
wemelde den natten stuifpoeier in de schep
ping:.
Hah! 'Nen malschen mergen!
Ja, dat kan misschien den stadschen mensch
nie zoo begrijpen, - maar veur den boer, die
'n ganschen week onder de zengerende zon,
ln de broeihitte van 't hooiland stond; die zijn
vel hard wierd lijk gekreukeld perkament,
zijn oogen „leeg" van 't werme, genadelooze
licht, veur den boer is zoo'nen stillen, ge-
dompten regendag éenen deugd, éenen bal
sem aan zijn moeie knoken.
'k Gong langs d'akkerpaaikes naar de vroe
ge kerk. Want 'k moest éérst m'n gewassen
zien vandaag, die gansch den sappigen zomer
nacht gesproeid waren onder die flierende
waterstuivings.
Ge liep er teugen de stilte aan. Den natten
doom, die hier in den Zondagmergen stond,
versmoorde alle gerucht. Maar locht was 't
gaan over de vastgeregende zandwegeltjes,
gisteren nog zoo mul. M'nen kop begost te
blinken van den vochtigen aanslag. Op de
mouwen van m'nen jas peerlde 'nen „schim
mel" van nevelnat.
Heel d'eerde leek besluiërd. Besluiërd mee
ragfijn water, waarmee de locht, waarmee den
grond, waarmee 't gewas, waarmee alles
overtogen was. Ja, ook de locht, ja! Want
den piek van ons kerketorentje zag ik maar
vaag achter de sluiers van water. Water, wa
ter, overal. In 't buigend koren, waarvan de
kolven dik stonden van water. In de gele
slaaikroppen, die zwollen van water. In 't
blinkend eerpelloof, waarvan de vette verza-
meldroppen ziggelden in den zachten, zwarten
eerde. Op de veldblommekes, die parmantig de
dikke waterpeerls torsten op de vlinder-teere
kelkskes. Den donkeren spinazie stond dik
van 't water; om er zoo in te bijten. En altij
stoof den regen, fijn als naaldekes, over 't
zwellend en zwelgend gewas, waarvan de ok-
seltjes volgedropen stonden mee 't balsemieke
water, waar heel den eerde naar geurde.
Ginnen veugel was te hooren. Alleen, bij
'nen opstekend westenwindeke zoo nou-^n-dan,
roosch 'n zacht smeuig watergeritsel deur 't
zware koren.
Dan tampte kort wat klokgelui, versmoord
onder 't watergesluierte; 'k moest opschieten:
vijf minuten veur de mis was 't. 'k Sloeg m'n
petje af, 'nen waterfranje bengelde aan de
klep; klopte 't water van m'nen jas, rauschte
m'nen nek droog mee m'nen zakdoek en zette
'n paske bij, dwars deur 'nen hoek van de
koeienwei nou en 'k voelde den koelen „daauw"
kroezelen in m'n wollen sokken.
'nen wermen damp sloeg me teugen als ik
de kerk binnengong. De wermte van de leste
dagen zat nog in den baksteen. Fel piekten
de kèèrsen-vlammekes in den duisteren mer
gen en scherp schenen hun stralenkransen in
d'oogen, die nog zwak waren van den pas
veurbijen zonnegloei.
De kerk was vol. Mansvolk grootendeels.
De vrullie gaan geren naar de late-, de hoog
mis. Deuzen amparten kerkgang komt den
durpers beter uit, mee 't oog op de dingen,
die ook Zondags nog te verhapstukken zijn in
d'hofstee: melken, voeiëren, ge verstaat. Daar
bij: den kearel maakt mee 'n vroege kerk
z'nen Zondag wat langer, 't is heel de
week werken van 't opstaan tot slapengaan
toe. En de vrouw hee mee de late mis ten
minste éen uur per week iets aan 'r „goeie"
kleeren!
Als ik in m'n bank gezeten was. dan vielen
langzaam m'n oogen dicht. En ik voelde de
koelte van den malschen bulten nog efkes
aan m'n uitgeruste ooglejen. En zoo, lek
ker de koele lejen over de piekend' oogen,
zég ik weer de duuzenden gewas-okseltjes,
vol staan mee 'nen slok donker, koel water.
Ik zég weer de speldeknopdropkes, lijk zweet-
peerltjes, puilen aan de harige sprieten der
korenkolven. Ik róók 't water, dat gedrongen
zat in m'nen jas, ik rook 't bij m'nen buur
en ik docht: als ik straks nie te veul honger
heb, gaai ik weer deur d'akkers naar huis
verom.
Toen kwam ons pastoorke op den altaar.
Driek Stoffers gooide 'm handig den goud-
geborduurden kazuifel over 't witte krullen-
kopke, dan gonsde 'nen bevenden slag uit den
koperen gong, de mis was begonnen.
't Was stil in de volle kerk. Den druipen
den dag van daarbuiten hong in donkeren
rust over schepping en schepsels, 't Natte ge-
boomt schuurde zijn zware blarenkrulnen
langs de kerkmuren, dat ge 't binnen hooren
kost, overhenen de biddende stem van ons
pastoorke, daar veur op den altaar, bij de
keersenaureolen. Den peerlgrijzen Zondagmer
gen zeefde zacht deur de róoie en blaauwe
mantels van d'heiligen in de hooge boogra
men. Hier en daar bloeide in 't gebrande glas
wat feller de kleuren van blommen, langs de
bruine, barre voeten onder donkere pij van
Sint Jozef en Sint Laurentius, onzen Patroon.
Schoonen Zondagmergen, die lijk 'n stil, don
ker eiland te drijven lag op den koelen rust
van 'n blank meer.
Dan, zijn blomteere, witte figuurke mee uit
gestrekte keerend naar 't parochievolk, klonk
efkes iets luider de ouwe stem van 't pas
toorke: „Oremus" laten wij bidden. En in
zachten cadans, lijk 'n ouw, vertrouwd uur
werk, zoo gong den dienst wij er mee 't zoo
bekende, gesmoorde gerucht en geritsel, dat
deur de hooge ruimte zwermt lijk 'nen onzicht-
baren veugelenwolk.
Allee, 'k gong dan toch maar recht op
huis aan. Nog altij stoof, in blinkend gewe
mel, 't poeiernat de weareld deur. En dikke
droppen lekten mee 'nen vetten smak uit 't
geboomt den papnatten eerde in.
Langs den boschkant ritselde 't druipende
water uit 't geblaart of duuzend muizensmoel
tjes knaagden in den blarenbojem. Water
peerls wiebelden weer zóó aan de klep van
m'n petje en 'nen natten aanslag plekte teu
gen m'n gezicht of ik teugen versch gehan
gen waschgoed aanliep.
Midden in de eikendreef, die 'k passeerde,
stapte de korte, breeje figuur van ja, dat
kost ginensch anaers zijn, dan den Vic, on
der dieën breejen flambard en mee die royaal-
smorende hangpijp, waaruit de rookslierten
over heel de bridte van de laan dreven.
Hij zag me rap staan, deuzen kustelijken
tiep, die daar stukken uit dieën sappigen mer
gen liep te happen, of 't éénen rinschen wijn
appel was. Hij stak allebei z'n handen in de
hoogte, wou ie den ganschen jongen mergen
van den hemel gaan plukken? En brulde,
dwars deur 't stille boschgeruisch: „hallo, on
sterfelijke kamerééadü"
„Goeienmergen, Vic!" bleir-de-n-ik ver-
om en 't dee me deugd, na al die akker- en
kerkstilte, dan 'ns eindelijk te kunnen roepen:
'n baldadige vore deur die dichte sluiering te
kunnen scheuren.
Z'nen flambard stond achterover in den nek.
Rose glom z'n hooge veurhoofd, vol van even
wijdige, natte rimpels. De witte krullen langs
z'n ooren beefden van 't water dat er op ge
poeierd lag. Z'n blaauwe, troebel-oogen licht
ten lijk twee blommekes in den blijk. Steu-
vig schudde-n-ie m'nen knuist, keek me vast
mee z'n altij-purende schildersoogen aan en
bulderde: „wat zzeg je van dat goddelijke
rrotweer?! 'n Dag als 'n kuip koelen land-
wjjn, man!!"
,,'k Was van den mergen al in d'akkers.
Vic. 't Gewas staat er bjj mee zóó'nen buik!
Waar gade op af?"
't Is overal goed om te zijn, behalve in 't
nest. 'k Zeg tegen Lien: wijf, blijf jij nog maar
wat liggen, ik ga door de bosschen baggeren!"
„En Hanneke?"
„Die? Die blommengekkin is al 'n uur be
zig in den tuin, zoomaar in d'r pyama, op
klompen. Hahahaü" Zijn schater rolde deur
de stilte als 'nen omgevallen centenbak in de
kerk.
„Al ontbeten, Vic?"
,,'Nn... jah! 'n Handvol boschbessen, blauw
en dik als drruiven, jong! 'k Heb de blaadjes
mee opgevreten!" En 'n bietje uitdagend ke
ken z'n lichte, dappere oogen me aan.
„Wat zoude zeggen van 'n kom koffie om
te snjjen, 'nen sudderende eierstruif, die kraalt
van uitgebakken spek op 'n paar snejen boe-
renmik, gebakken van goudgelen garst? En
'n paar schijven boerenham van 'n half ons
zwaar?"
Hij slikte 'n paar keer, gaf me 'nen stomp
dat 't water uit m'nen jas in z'n gezicht
spette en riep toen. net of ik duuzend meters
van 'm vandaan stond: „Zzwijg, kérel! ik
vrrek ineens van den honger! Hon-gèrrü Eier-
pannekoek en boerenham voorr 't vèrtrapte
Volkk! Weg van den komkommerrü 't Volk
wil dooje moddervette varrkens! Allans en
fant de la Patrie! Naar Trui!" Toen pate-n-ie
mijn enarm vast en brocht me op, naar m'n
eigen huis.
Efkens zwegen we nou. Den klèèrzilveren
waterdag, mee 'n eeuwig gevezei, kreeg ons
weer te pakken. Wolken water krulden over
de wije velden. Van de koeien zagen we alleen
de blinkende ruggen. En heel ver weg daar
dreef 't blauwe silhout van de stad, beurte
lings van ons af en naar ons toe. Den zwar
ten boschkant dreef lijk 'n lage wolkstreep
op den grijzen doom en ievers waarde rond
'n ritselende stilte als in 'nen hoogen toren,
waar altijd 't eeuwendragend balkenhout in
werking is.
Ineens bleef den Vic staan. Z'n knuisten 'n
bietje wanhopig uitgestoken en zachtjes
„smeekt"e-n-ie: „Dré, vijf jaren van m'n
leven zou ik willen geven, als ik dét schilde
ren kon! Die groengrijze oneindigheid onder
dien lagen, transparanten hemel, waaruit de
vruchtbaarheid, 't licht en den zegen-over-
d'aarde komt gehuiverd in kletsnat niks".
,,'t Is maar goed, Vic, dat wij O.L.H. nie
künnen betalen ee?"
Mee 'n schuin, glunderend oogske keek ie
onder den rand van zijnen flaphoed neer me
op. Lachte en zee: „vrekjij."
„Ge kunt toch gin... onzichtbare schoon
heid schilderen, Vic?"
„Dat décht je maar! Alle kleur en teeke-
ning op 't doek is juist alléén maar „figura
tie" óm de onzichtbare stemming, die soms
spreken kan als 'n boekk!" Wat gong ie weer
hard praten...! „En hi»r, dezen dag, Dré, is
één wondere stemming, is éen gelukzaligheid
en..." z'n stem zakte nou: „ik, kleine prul, ik
kan 'r geen veeg van op 'n doek brengen!"
„Da's meugelijk, ja, maar zoude nie 'n
paske vlugger gaan? Gij zijt zoo nat als 'n
verzopen kat en den eierstruif mee den wer
men koffie is ook nie heelegaar weg te vlak
ken uit deus natte gelukzaligheid-van-jou!"
Schaterlachend gong ie vluger stappen. En
zoo, amico, in 'n echter Zondagsche bui
kwamen we bij Trui terecht, die 'n tafel ge
dekt had staan... in 'nen huis die werm
geurde naar den vorsteljjken ontbijt, dat
wel, da'k wel begreep, dat ook m'n goeie wijf
gelukkig en voldaan was mee deuzen dag,
die 'n Godsgave veur den akker was!
Wat 'nen Zondagmergen! Om in 'n gouwen
lijstje te hangen mee 'n schoone gebedspreuk!
Maar nou schei ik er af.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker,
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRE.
EET MEER AARDAPPELEN! Onder
deze leus maken Enpelsche meiskens een
tournée door de badplaatsen. Zij willen de
bezoekers bewijzen, dat aardappelen de
slanke lijn niet schaden!
ZONDAG 2 JULI 1939.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA, 10.00 VPLO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Orgelspel.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.30 Orgelspel.
9.40 Causerie „Van staat en maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 In de vreugde dezer dagen", toespraak.
10.30 Doopsgezinde kerkdienst.
12.00 Filmpraatje.
12.25 Berichten, Omroeporkest en solist.
1.30 Causerie: „De sterrenwacht te Lembang
op Java".
1.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Orgelspel.
3.00 Residentie-orkest en soliste. In de pauze:
Gramofoonmuziek.
4.30 AVRO-Dance-Band en soliste.
5.00 Mandolineclub „Tot steun in den strijd"
en gramofoonmuziek.
6.00 Esmeralda.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP, gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Radio-debat.
7.30 Bravour en Charme.
8.00 Berichten ANP, radiojournaal, mede-
deelingen.
8.15 Residentie-orkest en solist.
9.15 Orgelspel.
9.30 Toespraak: „Zoo ooit dan nu".
9.35 Gramofoonmuziek.
9.40 Radiotooneel met muziek.
Copyright P. 8. 80» 4 Coponhogpn
Hij zwoer, nooit
meer te drinken.
10.15 AVRO-Amusementsorkest, AVRO-Girls
en solist.
11.00 .Berichten ANP, gramofoonmuziek.
11.30-^-12.00 Dansmuziek (gr.pl.).
Hilversum II. 301,5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.4511.80 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.50 Gereformeerde (H.V.) kerkdienst. Hier
na: Parkkerkkoor en gramofoonmuziek.
12.15 Causerie: „Rechtspraak en lijfstraffen
in Oud-China".
12.35 Gramofoonmuziek.
1.00 Boekbespreking.
1.20 Koninklijke Harmonie „St. Caecilia".
I.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Godsdienstonderricht
2.30 Gramofoonmuziek.
3.00 KRO-Kamerorkest en solisten.
4.55 Gramofoonmuziek.
4.00 Ziekenlof.
5.00 Zang met orgelbegeleiding.
5.20 Nederlandsch Hervormde kerkdienst.
Hierna: Christ. Gemengde Zangvereeniging
„Hoop op Zegen" en gramofoonmuziek.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 KRO-Melodisten.
9.00 Radiotooneel..
9.15 Gramofoonmuziek.
9.45 KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 Esperantolezing.
MAANDAG 8 JULI 1939.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO,
8.00 Gramofoonmuziek (ca. 8.16 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Gramofoonmuziek.
11.10 Declamatie.
11.30 Pianovoordracht.
12.00 Dansmuziek (Gr.pl.)
12.15 Berichten.
12.17 Orgelspel.
1.00 Gramofoonmuziek.
I.151.45 Esmeralda.
2.00 Zang, piano en gramofoonmuziek.
2.30 Gramofoonmuziek.
3.05 Bravour en Charme.
3.45 Declamatie.
4.15 Gramofoonmuziek.
5.00 Orgelspel.
5.30 Esmeralda en solist.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.28 Berichten.
6.30 Muzikale causerie (Met gr.pl.).
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Sportpraatje.
7.308.00 Viool en piano.
8.05 Herhaling SOS-Berichten.
8.07 Berichten ANP.
8.15 VARA-Kinderkoor „De Krekels" en gra
mofoonmuziek.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.00 Reportage.
9.30 VARA-orkest.
10.00 Berichten ANP.
10.10 Vervolg concert.
10.45 Dansmuziek (Gr.pl.).
II.15 Vervolg concert.
11.4512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n. 301,5 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek, 9.30
9.45 Gelukwenschen)
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek. (12.0012.15 Ber.)
12.30 Orgelconcert..
I.30 Gramofoonmuziek.
2.15 Cell; voordracht en gramofoonmuziek.
3.00 Causerie over kamerplanten.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek, berichten.
6.30 Vragenuur (7.007.15 Berichten).
7.35 Gramofoonmuziek.
7.407.55 Causerie over de plannen van het
Generaal Appèl op 3 Augustus 1939.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-ber.
8.15 Arnhemsche orkestvereenignig en solist.
(9.009.30 Causerie: „Hoe slaan wjj een
brug tusschen blinden en zienden?")
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Gramofoonmuziek.
10.45 Gymnastiekles.
II.00 GramofoonmuziPk.
11.5012.00 Schriftlezing.
FETJILLETpN.
53.
Ben ik ergens zeker van? zei hij.
Dan keerde hij zich om en kuste haar.
Neem een cigaret, liefste. Als je zoo over
haar tobt, zal ik een andere verpleegster
moeten nemen.
Wat een onzin! Ik ben zoo sterk als een
paard. Altijd geweest. Vader vindt, dat ik
erg in mijn voordeel veranderd ben. Wist je
dat? Minder egoistisch en heerschzuchtig.
Hij trok een leelijk gezicht. Ik heb je
liever zooals vroeger. Dat is robuuster. Ik
zal blij zijn, als dat ellendige proces voorbij
is en 'die ongelukkige jongen schuldig, maar
ontoerekenbaar is verklaard.
Ik ben benieuwd of Belinda het zich
erg aan zal trekken. Ze scheen erg op hem
gesteld te zijn.
Ik wou je juist over Belinda vertellen.
Oliver sprak een beetje sarcastisch. Be
reid je voor op een schok. Belinda is een
erfgename... wat veel goed moet maken.
Wat bedoel je? Ik snap er niets van.
Sybil keek hem aan over de cigaret, die htj
voor haar aanstak.
Je bent natuurlijk niet zoo goed op de
hoogte met de toestanden in het visschers-
dorp als ik. Belinda is een onwettig kind.
Oude Columbus, hoewel hij haar als zijn
kleindochter erkende, gaf daardoor nooit iets
om haar. Reuben Stark evenwel heeft in zijn
testament blijk gegeven van zijn vaderlijke
genegenheid. Hij heeft zijn wettige dochter
onterfd en alles nagelaten aan zijn onecht
kindBelinda. De oude vrek had het
klaargespeeld een zesduizend pond bij elkaar
te schrapen en je kunt Belinda nu dus om
schrijven als een jonge dochter, die er heel
goed bij zit.
Maar wat in-gemeen! barstte Sybii
uit, terwijl ze verwoed aan haar cigaret
trok. En wist niemand er iets van, dat
hij haar vader was?
Geen levende ziel. Hij heeft zich nooit
aan iemand verraden... allerminst aan Be
linda. Plet is een onverwachte meevaller voor
haar. Laten we hopen, dat ze er plezier van
beleven zal.
Nou, zei Sybil, het is misschien
erg onzedelijk, maar ik ben verdraaid blij,
dat oude Stark niet de vader van Julie was.
Ja, wat dat betreft kan ik je niet in
lichten. Ik geloof, dat niemand er iets van
weet. Maar ik ben het met je eens. Oliver
sprak zeer beslist. Natuurlijk verklaart
het een heeleboel. Hij heeft haar altijd gehaat
en zij voelde zich volkomen misplaatst op
Honeyballfarm.
Heeft Belinda Honeyballfalm ook ge
kregen? Ze heeft werkelijk geboft. En Julie?
Krijgt zij niets?
Alleen een nadrukkelijke ontkenning
van zijn vaderschapwaarvoor ze waar
schijnlijk heel dankbaar zal zijn. De oude
bruut heeft zijn verdiende loon gekregen en
ik kan niet zeggen, dat het me spijt. Ik
sprak gisteren Hobson, den politiedokter. Hij
heeft den jongen onderzocht en zei dat hij
schandelijk mishandeld was. Ik denk wel, dat
Belinda verder voor hem zorgen zal, als hij
ooit nog weer op vrije voeten komt.
Ik heb een gevoel, alsof alleen Julie
erop aankomt, zei Sybil onrustig. Ze
doet me pijn. Het lijkt wel, of er niets is,
dato haar vast kan houden. Als ze maar
verliefd was op Rolfe!
Ze hebben er haar geen tijd voor ge
laten, zei Oliver. Dat heeft ze me dien
avond verteld. Misschien wordt ze het nog
op den duur. Wie zal het zeggen.
Hy aanbidt haar in ieder geval. Ik kan
me niet voorstellen, dat ze niet om hem
geeft. Ze móet van hem houdenals ze
beter wordt.
Je moet haar tijd laten... massa's en
massa's tijd. Het is het eenige geneesmiddel,
dat haar helpen kan... tijd en rust. Het spijt
me, dat ik je zoo vaak tot geduld moet aan
manen, maar het is niet anders.
Ik weet het. Is het niet afschuwelijk?
Maar als ze maar beter wordt... werkelijk
beter, bedoel ik, en niet half..., dan vind ik
het niet erg.
Misschien zul je dan zelfs in overwe
ging willen nemen zelf te gaan trouwen?
Oliver trok haar naar zich toe als iemand,
die daar het recht toe heeft.
Ze trok een leelijk gezicht tegen hem, ter
wijl ze zich overgaf. Je moet me tijd laten,
citeerde ze. Massa's en massa's tijd.
Ik kan niet trouwen voor al deze knoopen
ontward zijn. En dan is die arme Lord Tel-
ford er nog. Hij kan me op het oogenblik
niet missen. En als hij maar niet zoo ver
vloekt onafhankelijk was, zou ik Rolfe ook
nog onder mijn vleugelen nemen.
Oliver kuste haar bijna woest. Je zou
tot in het oneindige wachten willen. Maar ik
niet. Zoo gauw ik een behoorlijk huis kan
krijgen, neem ik je mee, of je wilt of niet.
Zoo? Dat zullen we nog wel eens zien.
Wacht maar! zei Sybil.
Ik zal het wél zien, maar ik wil niet
wachten. Je hebt misschien een slechte keus
gedaan, maar ik geef je geen tijd er berouw
over te krijgen.
Maar ik hóu van mijn slechte keus,
zei Sybil met een glimlach, die meer zei dan
haar woorden.
Maar toen hij weggegaan was, keerde ze
tot haar patiënt terug. Ze was veel van Julie
gaan houden. Het pathétische van haar toe
stand ontroerde haar. En het lange wachten
was moeilijk te verdragen.
Het was de laatste dag van het jaar en
bijna veertien dagen had Juli daar zoo ver
doofd en willoos gelegen. Ze was als iemand
in trance, te zwak om te spreken, te ver
weg om iets te beseffen van wat er om
haar heen gebeurde.
Sybil en Pierce verpleegden haar samen,
hoewel ze weinig werkelijke verpleging noo-
dig had. Sybil sliep bij haar in de kamer.
Dikwijls was ze 't nachts wakker en keek
naar haar, maar het stille figuurtje in het
bed naast het hare bewoog maar zelden en
vroeg nooit eenige aandacht. Van tijd tot
tijd gaven ze haar voedsel, maar ze gebruikte
heel weinig en het leek Sybil of ze geduren
de dien angstigen kersttijd bij den dag af
nam.
Op TTevel van Keston werd ze volkomen
rustig gehouden en niemand dan Sybil, Pierce
en hijzelf kwamen in de kamer. Rolfe kwam
iederen dag naar haar vragen, maar het werd
hem absoluut geweigerd haar te zien. Oliver
had den verbitterden uitroep van het meisje
dat ze tot dit alles gedreven was, niet ver
geten. Hij was vastbesloten, dat niets, wat
aan dien kwellenden tijd herinnerde, haar nu
naderen zou. Hij vertrouwde, dat de natuur,
aan zich zelf overgelaten, zelf het middel
tot genezing vinden zou.
Maar aan Sybil's onstuimig verlangen om
iets te doen, scheen dit bjj tijden een nega
tieve behandeling, die tot niets leidde. Julie
werd niet merkbaar zwakker, maar de vree-
selijke wezenloosheid was als een booze be-
toovering, die meer en meer macht over haar
kreeg. Het had al zoo lang geduurd, dat
Sybil den moed begon te verliezen. Ze had
een groot vertrouwen in Oliver en ze wist,
dat hij er goede redenen voor had om te
denken, dat Rolfe de laatste persoon zou zijn,
die een gunstigen invloed zou kunnen heb
ben op Julie's geschokte zenuwen. En toch,
groeide in haar het verlangen om iets defi
nitiefs te doen. Soms kwam ze ertoe te
denken, dat actieve waanzin bijna te verkie
zen zou zijn boven dit wegsterven van pure
apathie. Het viel haar jeugd en haar vitali
teit moeilijk dit ongeduld te bedwingen. Ze
speelde in gedachten met de mogelijkheid of
niet een of andere drastische maatregel deze
verschrikkelijke lethargie zou kunnen door
dringen en de ziel wekken, die sliep achter
die groote, starende oogen, die altijd schenen
uit te zien naar iets, dat buiten hun gezichts
kring lag.
Het wordt nooit meer wat met haar,
was Pierce's dagelijksch, bemoedigend oor
deel en in weerwil van zichzelf begon Sybil
ermee in te stemmen.
De onmogelijkheid tot Julie's begrip door te
dringen, behalve voorzoover het de allerge
woonste dagelijksche dingen betrof, ontmoe
digde haar het meest. Zelfs geen glimp van
begrip doorlichtte die wijde, donkere oogen,
hoewel ze mechanisch reageerde op iedere be
weging, die Pierce of zijzelf maakten. Het
was of een hooge muur haar van de wereld
afscheidde. Ze sliep nooit natuurlijk, maar ze
was ook nooit... zoo scheen het Sybil... vol
komen wakker. Niets maakte eenige indruk
op haar. Haar wil... haar eigenlijke persoon
lijkheid... scheen volkomen afwezig en Sybil
begon er moedeloos onder te worden. Ze was
er na aan toe te denken, dat zelfs pijn te ver
kiezen zou zijn boven dit. Pijn was iets reëels,
waartegen men zich verweren... die men ver
zachten kon. Maar dit... dit was een ding,
dat buiten haar bereik viel. Ze kon zich te
gen niets verweren. Had Oliver gelijk? Of zou
ze al dieper en dieper wegzinken tot uiteinde
lijke vergetelheid?
Wanneer haar gedachten op dit punt ge
komen waren, nam Sybil altijd weer zichzelf
onder handen en zette met de oude vastbe
slotenheid om haar eigen wil door te drijven,
haar tanden op elkaar. Het zél niet gebeu
ren! Het zél niet! Het zél niet! bezwoer
ze. Maar meer en meer kwam het den laat-
sten tijd voor, dat er een angstige twijfel in
haar rees, of alle vastberadenheid ter wereld
wel in staat zou zijn Julie te behouden.
(Wordt vervolqd.)
