Zwarte soldaten De Nederlandsche soldaat is zeer schrikachtig Wij tante haastig naar SLAGVELD Frankrijk zorgt voor troepenre serves Huisvaders, alle hens aan dek Steeds recht door zee 55 Dc Amerikaan eet niet, maar valt zijn maag! EEN SPOORWEG DOOR HET HART VAN AFRIKA MOET UITKOMST BRENGEN. (Van onzen correspondent te Marseille). MARSEILLE, Juli 1939. Het oorlogsspook steekt den kop op; in alle landen houdt het be wapeningsvraagstuk de openbare meening bezig. In Frankrijk zint men op wegen en middelen om te voorzien in het dreigend tekort aan blanke troepen. Men wil putten uit het zware menschenreservoir in Afrika; doch hoe deze zwarte hulp troepen spoedig in het moederland te krijgen? Hier moet de Trans- Sahara-spoorweg uitkomst brengen. Frankrijk streeft er op het oogenblik weder naar, een spoorwegverbinding in het leven te roepen tusschen zijn gebieden aan de Noordkust van Afrika Marokko en Algerië en die in Midden- en West- Afrika. Deze plannen bestonden reeds lang, doch waren voorloopig terzijde gelegd. Thans evenwel zijn zij weder ter tafel ge komen. Het ligt voor de hand dat zij niet alleen uit handels, doch ook (zelfs wel: vooral) uit strategisch oogpunt belangstel ling verdienen, ook buiten Frankrijk. Zooals alle plannen heeft het zijn voor- en tegenstanders. De tegenstanders schijnen meer te voelen voor een autoweg. Volgens hen zou de aanleg van een spoorweg veel te lang duren, terwijl in geval van oorlog vijandelijke vliegtuigen den kwetsbaren spoorweg op tal van punten zouden vernie len. Een autoweg evenwel zou veel gemak kelijker en vlugger aan te leggen zijn, daar men hierbij op veel minder technische meoilijkheden zou stuiten. Daartegen voe ren de voorstanders van een spoorweg aan, dat de tienduizenden vrachtauto's, die ge regeld gebruik zouden maken van den weg, het oprichten van depots voor olie, water en brandstof langs het reusachtige traject welke depots buitendien bomvrij zouden moeten worden gebouwd zeker niet veel minder kosten zouden medebrengen, dan de aanleg van een spoorweg, welke kosten, tusschen twee haakjes, geschat worden op vier milliard francs. Vliegtuigen onmogelijk voor troe pentransporten. Het vliegtuig is in het Zwarte Wereld deel geschikt voor het vervoer van brieven en enkele passagiers, doch komt niet in aanmerking voor massa-vervoer, b.v. van troepen in oorlogstijd. Er moet dus een keu ze worden gedaan tusschen een weg voor auto-transporten en een spoorweg. Het valt niet te ontkennen, dat een spoorweg dwars door Afrika in tijd van oorlog een belang rijke rol zou spelen voor Frankrijk, om zwarte troepen langs den snelsten weg naar de Europeesche slagvelden te voeren. De Arabieren en Berbers aan de Noord kust van Afrika bevinden zich wel is waar veel lichter in de nabijheid, doch zijn te gering in aantal. De Fransche bezittingen in Midden- en West-Afrika vormen evenwel een dichtbevolkt menschenreservoir, waaruit Frankrijk het is wel tragisch! zou kunnen putten. Om dit echter met vrucht te kunnen doen, moet men over snelle en betrouw bare vervoermiddelen beschikken; en daar voor is de spoorweg het aangewezen mid del. In den vorigen oorlog, waarin de zwar te hulptroepen eveneens een rol speelden, leverde hun vervoer te water weinig be zwaar op, daar de scheepvaart langs de Afrikaansche kust en in de Middelland- sche Zee vrijwel geheel onder controle der Geallieerden stond en men op dat traject weinig te vreezen had van de onderzeeërs der Centralen, terwijl hun vliegtuigen in het geheel niet te duchten waren. In vier dagen van Timboektoe naar Algiers. In dezen toestand is thans echter een groote verandering gekomen, nu de actiera dius der vliegtuigen en duikbooten zoo is toegenomen. De zeeweg is dus niet veilig meer. Het transport moet thans over land geschieden; en dit is geen kleinigheid bij de enorme afstanden. De spoorweg moet. duizenden kilometers lang worden en zal voor het grootste deel door woestijnen en andere onherbergzame gebieden loopen Het valt evenwel moeilijk in te zien, in hoeverre Frankrijk in een eventueel voor de deur staanden oorlog profijt zou kun nen trekken van een dergelijke verbinding, daar de aanleg ongetwijfeld op groote hin derpalen zal stuiten en jaren in beslag zal nemen. Is deze spoorweg er echter een maal, dan valt aan de groote strate gische waarde niet te twijfelen, om ons hiertoe voor het oogenblik te bepalen. Van begin- tot eindpunt zal het transport dan niet meer dan vier dagen in beslag nemen, terwijl het transport met auto's in het gunstigste geval veertien dagen zou vorderen. Wat nu betreft de kwetsbaarheid van den spoorweg, b.v. door vliegerbommen, merkt men in de kringen, welke gunstig staan tegenover het plan, op, dat de ondervinding heeft bewezen, dat aan de spoorwegen toe gebrachte schade altijd vrij snel te her stellen is. De Middellandsche Zee vormt de gevaarlijke zone. Inmiddels heeft men reeds een aanvang gemaakt met het aanleggen van heirwe gen, welke Senegal en Niger met Algerië en Marokko moeten verbinden. Afgezien van de vraag, of de spoorweg tot stand zal omen of niet, zullen deze wegen toch al dienst kunnen doen. Duizenden kleur lin O, door afdeelingen van het Vreem delingenlegioen, werken reeds lang in het zweet huns aanschijns onder de gloeiende Afrikaansche zon aan deze verkeerswegen. F.en groot bezwaar blijft echter vobr Frank rijk nog aan het nut van den spoorweg ver bonden. Men kan de zwarte troepen binnen enkele dagen naar het eindpunt van den spoorweg vervoeren; doch dit eindpunt is: Algiers. Dan rest de moeilijkheid, om ze vandaar over te brengen naar het vaste land. Daartoe zullen zij de gevaren moeten t rotseeren van den overtocht over de Mid dellandsche Zee; end eze overtocht zal in oorlogstijd niet gemakkelijk zijn. Zij zullen zich moeten inschepen in Algiers of Oran, om vandaar te worden getransporteerd naar Marseille, Nice of een andere Fran sche haven aan de Middellandsche Zee. Maar hoeveel troepen-transportschepen zul len erin slagen, de haven van bestemming ongedeerd te bereiken? Dat is de groote vraag. TULE, KANT EN BLOEMEN VOOR EEN HOED. Tulle en kant zijn de materialen, die in combinatie met bloemen tot moderne zo merhoedjes worden verwerkt. Meermalen bestaan zij uit niet meer dan een krans van veelkleurige bloemen met een bodempje van geplooide tulle en moe ten zij met bandeaux in evenwicht worden gehouden. De matelot, die, omstreeks 1900 tot de zeer strenge dameshoeden behoorde, treedt thans weer op den voorgrond, doch werkt veel vrouwelijker en flatteuser. Een elegant model geeft bijgaand ontwerp, dat gegarneerd is met kanten volants en aan de voorzijde een touffe bloemen te zien geeft. Vol spanning volgt de wereld de gebeurte nissen rond Dantzig. Duizenden leden van S.A. en vrijkorpsen der stad demonstreer den voor gouwleider Foerster op den Tie- genhof voor den terugkeer naar Duitsch- land. Een overzicht tijdens de bijeenkomst. om een naaitafel te maken.. In een gezin met kinderen is er steeds veel te verstellen, te breien en te naaien, alhoewel iedere huisvrouw zooveel mogelijk zal zorgen, dat het zich niet ophoopt en Zaterdags alles, wat die week uit de wasch gekomen is, verteld zal zijn. Zeer prac- tisch is het voor haar om een bergplaats bij de hand te hebben, waar zoowel het onder handen zijnde werk als de verschillende naai- en stopbenoodigdheden bij de hand zyn, hetgeen bij de meeste naaitafels niet mogelijk is. Onze afbeelding geeft echter een zeer practische naai-werktafel weer, die men door een meubelmaker kan laten maken. Handige huisvaders zullen wellicht zelf zoo'n naaitafel maken en deze beitsen of als hij een plaats in de slaapkamer vindt, lakken in een of andere kleur. Men kan ook zeer practische naaitafels koopen met een rechte lade onderaan, die echter niet zooveel berging biedt als het weergegeven model, dat een diepe lade heeft. Eventueel kan men deze bergplaats maken van cre tonne met zijvlakken van triplex, waarvan de lijst ook gemaakt is. De beide bovenste laden worden op doelmatige wijze onder verdeeld in vakjes, zoodat men bij het uit trekken dadelijk een overzicht heeft van den inhoud. Waarheidsliefde van het kind en van de ouders. In het dagelijksch leven meent men vaak zonder hoffelijke phrase, waaronder men ook van die kleine onbeduidende leugen tjes invlecht, niet v,an,iets af te komen. Maar is dit wel goed, wel eerlijk en ver standig? We zeggen van die kleine onwaar heden, menigmaal uit hoffelijkheid, meest al uit gemakzucht, soms gedachteloos. Van vrouwen, die zich het gebruiken van leu gens tot een tweede natuur hebben ge maakt, zwijgen we liefst maar, want meest al zijn zij onverbeterlijk en- haar omge ving neemt onder voorbehoud alles aan, wat zij beweren. Iedere vrouw moet waarheidsliefde tot plicht stellen, het moet haar eerste gebod zijn. Waarheid zal man en vrouw in het hu welijk binden en zij is bij de opvoeding der kinderen steeds in alles te betrachten, om dat de geestelijke en innerlijke groei er me de gemoeid zijn. Het mag in sommige ge vallen wel eens moeilijk zijn om de waar heid te spreken, maar het is absoluut nood zakelijk indien men er ernstig naar streeft om op een hooger plan te komen. Een vrouw, die waar is tegenover zich zelf zal haar fouten en gebreken onder de oogen willen zien en er tegen strijden, ze- trachten te overwinnen. Een vrouw met liefde voor de waarheid verafschuwt ieder masker tegenover haar man en tegenover anderen. Ook in materieel en financieel opzicht zal de vrouw strikt eerlijk tegenover haar man moeten zijn. Geen verkeerde bedra- Een Duitsch blad licht zijn le zers in Als een staaltje van de wijze, waarop het Duitsche volk over Nederland en met name over het Nederlandsche leger wordt voorgelicht ,laat de Msb. in letterlijke ver taling het eerste gedeelte volgen van een artikel in de „Westdcutscher Beobachter': Ecnige dagen geleden deed zich aan de Nederlandsche Zuidgrens een incident voor, dat in de Nederlandsche bladen als ..kos telijk" werd aangeduid, een kwalificatie die onze voile instemming heeft; Op een terreinrit dwars door Nederland was een Amsterdamsche politie-afdeeüng te paard, bestaande uit acht man, naar Noord-B li- bant gekomen. Midden op een veldweg werd de afdeeling plotseling een luid „halt" toegeroepen. Twintig soldaten had- den hun geweren op de wakkere politie mannen gericht en de korporaal liet hen weten, dat hij, die een poging tot ontsnap pen zou doen. zou worden neergeschoten. De politiemannen waren .naar werd te ken nen gegeven, een patrouille Belgische offi cieren, die de Nederlandsche neutraliteit hadden geschonden en die deswege over- wijld ontwapend en gearresteerd moesten worden. Protesten hielpen niets. In triomf tocht werd de „Belgische officieren-pa trouille" uit Amsterdam naar het dichtst- bijgelegen dorp gebracht, waar nadat hoo- gere militaire instanties van een en ander op de hoogte waren gesteld, het misver stand na langdurige onderhandelingen werd opgeklaard. „Onbezonnen mobilisatie". Men kan de Amsterdamsche politieman nen gelukwenschen, dat zij niet door hun eigen landgenooten zijn doodgeschoten. Se dert de onbezonnen paniekachtige mobili satie vaji de Paaschdagen hebben zich aan de Nederlandsche grens talrijke incidenten van dqnzelfden aard voorgedaan. Do Nederlandsche soldaat is zeer schrikachtig en er is een zeker ge vaar aan verbonden, hem een ge laden revolver in de hand te geven en hem op wacht te zetten. Te snel heeft hij de hand aan den haan en zij, die de onvergeeflijke fout be gaan, geen rekening te houden met de nervositeit van de grenstroepen weten het gevolg: dooden en ge wonden. Vele verhalen doen de ronde. Zoo wordt verteld van een boer, wien men had ver geten mede te deelen, dat de grensweg, die naar zijn veld leidde, ondermijnd was. Toen de boer nu zijn land wilde gaan bebouwen, kwam hij ook op die plaats. Er werd een geweldige knal gehoord en man, och paard, noch wagen zag men ooit te rug. De „eigenlijke oorzaak". Dat zijn de begeleidende verschijnselen van de nervositeit en de onbezonnen ver warring, waarin Nederland zich nu reeds meer dan twee maanden bevindt, zoo gaat het Duitsche blad verder. Het zou onjuist zijn, deze situatie alleen in verband te brengen met den algemeenen politieleen toestand. De situatie in Nederland is gelijk aan die van vele andere kleine staten, met dit verschil echter, dat die andere in geenen deele dermate geprikkeld zijn als onze Nederlandsche nabuur. Neen, de oor zaak van de paniek in Nederland ligt die per' de Europeesche spanning was slechts hetb egin van het uitbreken van een cri sis die reeds lang in voorbereiding was en' die voor opmerkzame waarnemers niet onverwacht kwam, een crisis, die haar diepste oorzaak vindt op het terrein van het geestelijke en wereldbeschouwelijke. Het is de bestaanscrisis van den Nederlandschen mensch, die met dezen tijd niet meer klaar komt, die radeloos staat tegenover zijn problemen en de wereld van giste ren, waarin hij zich thuis voelde, onophoudelijk ziet afsterven, zon der er de geringste poging tot weerstand tegenover te kunnen stel len. De deugden der zeevaarders en veroveraars, waaraan de Neder landen eens macht, rijkdom en glans dankten, zijn reeds lang in de ver getelheid geraakt. De Hollander werd burger en koopman, hij ver wisselde het zwaard voor de weeg schaal. Zijn levensinhoud was niet meer de strijd, doch het bankconto, niet het avontuur, doch een verze kerd bestaan. Zoo was het gedurende de laatste twee, drie eeuwen en zoo is het op het oogenblik nog bij den Nederlander der oudere gene ratie. Hij houdt van de rust en de be schouwende zorgeloosheid, hij houdt van goed eten en drinken en die tevreden ver zadigdheid, die de wereld door een optimis- tischen bril vermag te zien, een optimisme dat zijn rechtvaardiging zoekt in een chris tendom van een bijzonder stempel. Hij kent don nood niet en zal hem ook niet leeren kennen en het woord honger geeft hem een gevoel van onbehagen. Tot zoover de Westdeutscher Beobachter. Een „brandend" Jodenprobleem. De Maasbode teekent hierbij aan: Dus: een collectie hypernerveuze, futloo- ze materialisten: dat is het beeld van ons rustig en arbeidzaam volk. De werkloosheid wordt verder nog maar gemakshalve op 400 a 500.000 gesteld; voor „planmatige bestrijding" wordt niets ge daan. Men geeft eenvoudig een zeer hoo- gen steun, en daarmee afgeloopen. Verder zouden wij sukkelen met een „brandend" Jodenprobleem. Amsterdam is de „verju- deste Stadt Europa's"; wij zitten met 30.000 joodsche immigranten, maar eigenlijke ver draagzaamheid kennen wij toch niet. In een ander artikel over de Kabinets crisis krijgt natuurlijk het politiek katholi cisme er van langs. In Oss kwam de zaak pas in orde, toener een marechaussee brigade werd heengezonden; de beide gees telijken werden... overgeplaatst, enz. Met onze staatsfinanciën is het radicaal vastge- loopen. De Nederlandsche rijkdommen zijn door toedoen van de, meest Joodsche, groot banken in leeningen aan democratische landen vastgelegd. De sociale eischen der katholieke ministers werden natuurlijk uit gewisseld tegen tegemoetkomingen in zake Oss, enz. enz. Het is natuurlijk ondoenlijk, zoo besluit de Msb., om al deze fantasieën te bestrij den, maar het is toch wel goed, ze een en kele maal althans te signaleeren. gen zullen in het huishoudboek geschreven mogen worden, geen bedragen, hoe klein ook uitgegeven worden, die verzwegen moeten worden omdat de man ze niet goed keurt. Helaas komen dergelijke dingen klei ne oneerlijkheden en leugentjes om best wil nog in vele gezinnen voor. Het gevolg is, dat er woordenwisselingen plaats vin den tusschen man en vrouw, verwijten ge daan worden en bij herhaling een kloof ontstaat, die langzamerhand niet meer te overbruggen is. De dupe hiervan zijn altijd de kinderen. Kinderen zijn fijnge voelig, doch hooren ook meer dan ouders wellicht meenen en bedienen zich ten slot te zonder gewetensbezwaar van de leugen der volwassenen. Wie sterk staat in het leven heeft geen behoefte aan het spreken van onwaarheid, doch zal de consequenties van zijn daden aanvaarden en er zoo noodig voor boeten. Slechts de lafaard maakt zich van iets af, zoonoodig met een onwaarheid. Laten wij met gouden letters onszelf en onze kinderen in de ziel griffen; het oude spreekwoord: dat zegt: Al is de leugen nog zoo snel, De waarheid achterhaalt hem weL TEMPO IN DOLLARLAND. Ook de Amerikaan is een mensch, zij het dan een die leeft, denkt en doet in cijfers. Tempo en mo- ney, ziedaar de twee levenswaar den, waartusschen de Amerikaan voorholt. Wij leven te haastig, wij hebben nauwelijks tijd meer om te leven! Tijd maar dat is toch imimers geld? Of er dan iets anders op de wereld bestaat, of die dan geen groote, diepe waarden kent? Of wij dan de natuur geen geweld aandoen met onize steeds meer opgevoerde haast. die. ons leven indeelt in dagen, uren, minuten se conden? Jawel, maar dat moet U den Amerikaan niet vertellen, want die ken nen nu eenmaal maar één devies: time is money. En money is een heel belangrijk ding in de Nieuwe Wereld, eigenlijk het allerbelangrijkste, helaas... Telefoneeren, de kortste weg! „Time is money" en het schrijven van een brief kost tijd èn geld, terwijl de auto matische telefoon in luttele seconden voor elke verbinding zorgt, Vandaar dat er in Amerika betrekkelijk weinig geschreven wordt de „fanmail" van onze filmster ren daar gelaten. De Amerikaan telefo neert veel en kort. Hij zegt wat hij te zeggen heeft, niets meer, hangt de hoorn op en spreekt de volgende seconde al weer in een andere richting. De New Yorksche zakenman spreekt met hetzelfde gemak met zijn commissionair in Chicago, zijn compagnon in Washington, zijn vertegen woordiger in Parijs of Amsterdam, zijn ban kier in San Francisco. Een vijf-minuten gesprek tusschen New York en Frisco kost 9 dollar. En in 5 minuten kan heel wat ge zegd worden! De afstand tusschen deze bei de plaatsen bedraagt 5200 K.M. Zeker, een brief kost maar drie dollarcent, maar die blijft ook drie dagen onderweg, evenals het antwoord. En de gewonnen tijd is wel 9 dollar waard. In vele gevallen meer zelfs. In hemdsmouwen. De financicele magnaat in Wallstrect ontvangt zijn bezoekers in hemdsmouwen Waarom ook niet? Stijve boorden en def tige dassen kunnen hem alleen maar last veroorzaken en in zijn werk hinderen. Be halve zijn portier, beneden aan den in gang van het zakenpaleis; die draagt een gouden livrei. Maar die is ook portier en dat is niet gering in Amerika. De liften in den wolkenkrabber hetbhen met de spoorwegen gemeen dat zij onder verdeeld zijn in expresse- en boemeisoorten De expresse-lift stopt slechts om de tien étages, de boemel op elke verdieping. Wil men dus Mr. Smith op de 4.3ste étage be zoeken, dan neemt men een expresse tot de 40ste en de „gewone" van 40 naar 4,3 Zon der overstapkaartje. De tocht in het Chry.sl erge bouw van de parterre naar de 00ste duurt op de kop af fiO seconden Het oponthoud op elke verdieping duurt 1 se conde. c De „baas" ingezeept! Een bezoek aan den kapper is in New York een gebeurtenis die een gansch leger tje menschen tot activiteit aanzet. Er ko men op zijn minst drie menschen aan te pas. De kapper scheert, een charmante jon gedame manicuurt de nagels en een ne ger in een rood pakje poetst Uw schoenen. Kan het genoeglijker? Wie het heel druk heeft, neemt zijn steno-typiste mee en dic teert zijn brieven met een ingezeept ge zicht. Voorts kan, wie wil, onder de „be handeling" nog zijn costuum uittrekken, opdat dit binnen 10 minuten even geperst wordt, zoodat men de kapperszaak een kwartier later tien jaar jonger verlaat. In een cafetaria i Elk land krijgt het eten dat het verdient Een Franschman eet gehemeltestreelende nietigheidjes, voor een Hollander kan een rulle tarbot een roman zijn, een kalfscöte- 'ette een gedicht en een zalmslaatje een compositie maar een Amerikaan eet niet ?1?.vy. z'in maag. Die snelt 'n eetgelegen beid binnen alsof het een station is, koopt een ticket bij de cassa voor het bedrag dat Z|jn maaltijd maximaal kosten mag, loopt nan naar het buffet, bestelt een „tomaten- cocktail', een omelette of een glas melk, staat anderhalve minuut later, nadat een gezellig vlug meiske hem bediend heeft, weer op straat en heeft dan de illusie ge geten te hebben. Ook in Nederland bezit ten wij gelegenheden die op het credit van duizend en een maagkwaaltjes moeten worden geboekt, zij vertoonen de allures \an een eethuis en dienen zich aan als „cafetaria Deze zeer moderne Amerikaan- sche erfenis wordt in den regel door zeer moderne menschen bezocht. Zij zijn gerief- njk, vlot en on-Nederlandsch. De ware Hol lander huldigt een ander standpunt wan neer het op eten aankomt

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1939 | | pagina 10