De Brabantsche Brief
RADIO
van Dré
tn ftun noodlot
S&JFjr*het type van een j°viaai. g°ed*
DRIE MANNEN
PROGRAMMA
Morgan S* Roscuc
Ulvenhout, 6 Juli 1939.
Amico.
'n Ouw sprikwoord
luidt: ,.als ge verre
reizen doet, dan kur
de veul verhalen."
Mja!
Ik heb 'nen kwie-
bu3 gekend, die over
de heele wereld den
weg wist, als gij bij
Jou in de buurt. Van
z'n achttiende tot z'n
zestigste jaar had ie
geregeld de heele we
reld bereisd en of ie
nou in Parijs, Peking. Petersburg, Padang,
Peru, Papendrecht, Plymouth, Portsaid of
Poeldijk was, hij kost oe dalijk vertellen:
„deuze straat uit, links op den hoek, daar
staat 'n brievenbus". Of: „daar, in dat sta-
mineeke doen ze 'm tot den rand vol." Voor
„hoogen nood" wist ie poortjes en bakken in
alle stejpen en durpen van de vijf wereld-
deelen.
En toen ik 'm 'nen keer 'ns aan 't „ver-
ha 1 e n" wilde hebben en vroeg: „vertel me
nou 'ns, Frits, wat is na veertig jaren trek
ken over den ganschen eerdbol jouwen totaal
indruk, toen draaide-n-ie aan 't voetje van
z'n glaaske en zee: „Dré, ieverans gaan de
bergen omhoog en 't water omlaag, maar
deus Schiedammerke krijgde nieverans!"
Uitgeklasjeneerd was ik, dee 'm nog 'ns vol
en 't ouwe sprikwoord da 'k van mijnen
schooltijd af netjes had gehouwen, zat danig
in de kreukels.
Denk nie, dat den Frits 'n uitzondering
is. amico. 't Is lank gelejen da 'k 'ns ver
bleef in 't schoonste gedeelte van heel ons
wearelddeel. Op 'nen mergen, dat de zon heu-
ren gouwen gloei langs de bosschen en over
de rotsige sneeuwtoppen van 't bergland too-
verde, fonkelende nevels wegwolkten langs
den Bürgenstock, de blanke toppen van den
Pilatus begosten op te blinken als 'nen he
meltroon duuzenden meters boven de wea-
reld voldaan; en de gladde, nevelgrijze Vier-
waldstattersee begost te glanzen in de diep
ste kleuren van groenen kristal, kortom: als
hier 't schoonste blad van 's wearelds kleurig
prentenboek wierd opgeslagen; als de won-
dersprook Luzern daar gunderwijd gong
openbloeien lijk 'nen leliënboekee, zóó
lagen daar witte hotelkasteelen gespreid in
de groene bergen, pijlsnelle forèl-vischkes
uit grondelooze diepten opschoten naar den
kristal-groenen meerspiegel, als God eigens
hier glimlachte over Zijn geschapen pracht,
dan hoorde-n-ik 'nen korten, dikken kwie-
dam, 'nen soortment van deurgewinterden
handelsreiziger mee 'n idioot groen-wit alnen-
mutske op z'n zwarte krullen, zeggen: „Sien,
ik ga morgenavond, azze we thuis binnen,
regelrecht naar „De Zuurbom" in de Hoog
straat en eet me daar siek an sóó'n sta
pel broodjes-half-om. 'k Heb hier in geen
terham gekregen foor me goeie sjenten. En
terham gekregen foo me goeie sjenten. En
nijdig schoof ie z'n groene mutske op z'n
neus, gooide 'n rotte pruim in 'n school fo
rellen, foeterende dat „dat hotelgajes nou ge
regeld één rotte pruim in die menage-sak
(lunchpakket) goochelde.
Ik wil daarmee maar zeggen, amico:
Fritsen, horre! En om veul te kunnen ver
halen, hoefde zoo wijd nie weg te trekken.
Ik mag gerust zeggen: „zie maar naar mij".
Ik kom nie veul wijer van huis dan aan 't end
van de noste stad eiken dag en 'k heb oe
daar al 'n heelen schep vertelssels over ge
daan, zou 'k zoo zeggen. Of ge mee 'nen
Pullman rijdt of mee 'nen groentenwagel
't is ieverans interessant, als g' oew ooren en
oogen maar open houdt. En in zooverre ben
ik dan óók 'nen „Frits", da'k de bosschen
van Ulvenhout zeker zoo schoon vind als die
van Zwitserland, al liggen de onze dan vlak.
Maar genogt: 'k wou deus week weer 'ns
'n „groentenwagel-vertessel" doen en laat
lk, na dieën grooten omweg over China,
Rusland, O. en W. Indië, Noord-Amerika en
't Vierwoudstedenmeer, dan daarmee maar
'ns beginnen. ('Nen heelen omgank veur 'nen
wagel nieuwe petatjes, peekes-en-peultjes?).
'k Wou vertellen van 'n steeg 'n ouw,
doodloopend strotje, waar 'n eigenaardig
volkske van „bek-vechters" schuilt, 't Is er
altij en eeuwig ruzie of 't schilt nie veul. Of
dat nou komt omdat 't strotje maar eenen
uit-en-ingank bezit, of omdat 't volk mal
kaar veul te goed is gaan kennen, ik weet
't nie zoo sjecuur. Maar feit is: 't stelletje
ligt heel 't jaar en altij mee malkaar over
hoop. 'k Heb dikkels zoo'n bietje schrik om
die „scheur" binnen te rijen. Want als
twee teugen over malkaar wonende mevrou
wen toevallig in diepgaande conferentie zijn
en 'n sierlijke maar zeer vluchtige eere
poort oprichten ter gelegenheid van die
plechtigheid, deur naar malkaar 'nen poo
geurt-wel te mikken, dan is 't niks ginnen
besten tref, om toevallig onder dieën vluch-
tigen eerboog te motten passeeren!
Minder nog mee 't oog op oeuw pet, dan
wel mee 't oog op den verschen spinazie en
de eerebezies (aardbeien) en zoo. Afijn. We
schikken dat maar onder „bedrijfsrisico" en
hopen eiken dag weer opnieuw, droog en
onbesmeurd die reuzespleet uit te komen.
Vooral den lesten tijd is 't er veul hommeles.
Ze schelden er malkaar uit veur rotte visch,
bedreigen malkaar mee moord en doodslag en
schijnen den ganschen dag te verzinnen
en te piekeren op allerhande treiterijen en
geplaag, om er malkaars bloed mee af tappen
Daar woont o.a. 'n lange, schrale kadee, die
den bijnaam draagt van „de Perrepluu".
Nooit is deus frummes in d'ren huis: nooit!
Ik kan er nie komen, in deus duvelsche strot
je, of madame Perrepluu scherrelt er rond,
over de morsige klinkers, onderweg naar 'n
andere buurdame, die den bijnaam draagt van
„de Berin", bij wie de Perrepluu teugenwoor-
dig den stijl van de deur afloopt. Dat is me
'n gekonkel, 'n gekonkel, amico, tusschen die
twee, dat de anderen er allegaar zenuwachtig
onder worden! Nou mot ik er ditte bij zeg
gen: de Berin is huiselijk genogt. En dat nie
alleen: ze houdt ook 'r jong binnen. Eén van
'r kinders, zoo'nen korten, dikken vetzak van
'nen kwajongen, die meestal moeders bood
schappen dee, en dan veur 'n handje had om
bij de Perrepluu binnen te gaan die 'm koeks-
kes en babbelèèrs gaf, of bij de rosse Mar
jan, die ook zoo „aanhalerig" is, deuzen
knaap is deur de Berin naar 'nen baas ge
stuurd, om 'n vak te leeren. Zij laat nou de
boodschappen thuisbezurgen en den kleinen,
aanhaligen snoeper, mee zijnen eeuwigen
boodschappenzak, zie 'k nou niemeer rond
slenteren, deur 't smerig strotje. Wat veur
mij 'nen steen van m'n hart is! Ik was nooit
gerust op dieën „zwerver". Vrindelijk was ie
genogt, daar nie van, maar mee al z'n vrin-
delijkheid: als ik m'n zaken moest doen mee
't Hitje, de Perrepluu, de Berin, Rosse Mar
jan, de Theemuts, vrouw Polak afijn laat
ik nou nie beginnen mee heel m'n klanten-
boekske af te schrijven - en dan vaneigens,
mee 'm 'nen rug naar den wagel stond, dan
kwam ik oogen te kort. Appeltjes, peeën,
eiers, eerebezies in deus tij, 't lag allegaar
zóó veur 't grijpen. Enne... dat vrindelijke
schoffie, Lietje noemden ze 'm daar, ver-
trouwde-n-ik maar net zoo lank als ik 'm
m'n eigen oogen kost zien! Want ik heb me
nooit wijsgemaakt, amico, dat zoo'n frummes,
die ik stond te helpen, mij waarschouwen zou,
als dieën kleinen sloeber 'nen bos peeën van
m'nen wagel zou gappen. Per slot is zulk
poortjesvolk mee één sop overgoten, naar mijn
gedacht.
De leste dagen hangt er 'n heimelijke stilte
in 't buurtje. De deuren zijn dicht, de „tuin
tjes" ontvolkt. Tuintjes..., nouja! Veur elke
„villa" daar, ligt 'n paar meter grond, 'nen
kleinen erf, omrasterd mee vier moeie palen
waartusschen wat roestig pinneksdraad,
waaraan ge zoo lekker oewen jas kunt scheu
ren, als 't waait. Op 't erfke staat hier en
daar 'nen vuilnisbak deur de steeg te stin
ken, 'nen brandnetel dood te gaan naast 'nen
stokouwen hond, die daar op den deurdrempel
't zelfde zit te doen. Niks tiert er, dan alleen
ruzie, maar lijk ik zeg: de leste dagen is 't
er verdacht stil. Hoogstens staan de Rosse
Marjan en de lange Perrepluu bij malkaar
Negen man waren noodig om dezen reuzenbruinvisch, die in de
vangen werd, aan wal te sleepen.
Theems ge-
over 't pinnekesdraad te vezelen en te kon
kelfoezen. En als ik dan aanklop bij vrouw
Polak, 'n donker, vettig kadeeke, dat altij
staat te krabben tot ik eigens jeuk krijg,
dan is 't 'n vermaak om te zien, hoe de Rosse
en de Lange vriendelijk en 'n bietje heimelijk
staan te knikken naar Mevrouw Jeuk, Die op
haar beurt oh, zoo vriendelijk „sjoertjes
doet", en knipoogt. Net of ze alle drie iets
„hebben", wat de rest in 't strotje nie weten
mag, doch alleen maar vermoeden. Afijn, ge
verstaat me wel: van die echte wij venmanie
ren, waarover ik me stillekes staai te be-
dooien.
Omda'k er alle dagen kom, weet ik wel zoo
omtrent teugen wie dat gaat! 't Is teugen
't Hitje. Die heeft in 't veurjaar haar huiske
opgeschilderd en 't erfke propergemokt. Toen
nieuw pinnekesdraad om 't erf gevlochten
en... dat wordt heur veul kwalijk genomen,
nieuwe palen geslagen, royaal in de naaste
buren hunnen grond. Man, daar is 'n ruzie
over gewist, da'k nou en dan benaauwd was
veur m'nen wagel. Gescholden, gescholden!
Ze hadden malkaar wel op kunnen vreten
van kwajigheid. Veural de Perrepluu en
op heuren grond was toch niks gebeurd, ze
woont heelegaar in den anderen hoek van de
steeg veural de Perrepluu was op 't Hitje
gebeten. Dat schijnt 'm weer te zitten in...
lach nie in 't standsverschil! Ja, man, zoo
goed als den baron z'n eigen twee peeritjes
beter vindt dan den Jonkheer, zoo goed voelt
den schèrenslieper, mee z'n vakmanschap,
zich boven den gebuur staan, die mee 'nen
toddenwagel langs de huizen gaat. Zoo zijn de
meeste menschen, van klein tot groot.
De Perrepluu woont in den hoek van de
steeg. Zoodoende hee zij langs twéé kanten
van 'r „villa" wat erf liggen. En déérom is
ze „deftiger", dan 't Hitje en kan ze 't aan
'r tanden nie velen, dat 't Hitje heuren erf
vergrootte mee 'nen spaai-steek! Toen mokte
ze 't heelegéér van eiers: ze schafte 'r eigen
'nen nieuw meublement aan, zette 'nen
„fetui" in den „tuin" mee éénen poot op den
buur zijnen grond, vroeg de Theemuts van
den overkant op visite en zee toen, flihk
hardop, dat 't in de straat altij zoo onfrisch
rook.- Waarop de Theemuta beweerde: „zeg
maar gerust, buurvrouw, dat 't zoo onchris
telijk mogelijk stinkt! Wij samen moes
ten hier eigenlijk heel de straat 'ns keeren!"
Vrouw Polak, op héren grond stond den
stoelpoot van 't Hitje, had die woorden
gehoord! Krabbende liep ze naar de Rosse,
die gongen toen samen naar de Perrepluu en
vandaar stapten ze mee 'r drieën naar de
Berin! Woeiend! „Nou moes tuit zijn!"
Maare... de Berin gaf nie thuis. Die liet
maar kloppen, kloppen. Dee net of ze doof
was aan éénen kant.
En nou wordt er in 't steegske gesmoest,
dat 't Hitje, vroeger water-en-vuur mee de
Berin, hoe is dat mee noste buren? dat
't Hitje achter 't huiske kommekes koffie,
koekskes en bordekes eerebezies over de
schutting aanreikt aan de -Berin, 't Kan best
zoo zijn, want ik heb 't Hitje de leste weken
nog al 'ns eerebezies geleverd...!
En zoo amico, is er in deus vergiftige, on-
frisische strotje, 'n stil gekonkel aan den
gank da'k eiken mergen zoo rap meugelijk
mee m'nen wagel zie weg te komen, want ik
vertrouw 't niks. 't Is me te stil...! En 'k zie
de Perrepluu maar te v^ul rondneuzelen.
Hier vertelt ze iets, daar vezelt ze wat,
hier knikt ze, daar wuift ze mee 'n slap
handje..., neeë 't is er nie kauscher!
En wat me óók niet bevalt, de Theemuts
en 't Hitje houwen ramen en deuren stijf toe,
zijn kort en afgebeten teugen me, terwijl ze
vroeger geren 'ns 'n protje mochten maken,
ze klasjeneerden me gaten in m'n sokken
zelfs, maar de leste weken?.'.. Als ze, kort
en bits, de groentes hebben aangenomen, dan
gaat de deur mee 'nen smak toe, dat de Per-
replu heelegaar, 't wel hooren mot!
Neeë, 't dugt er niks in deus putluchtsteeg.
Neeë, da's den naam nie, amico; 't strotje
hiet officieel: „Europasteeg". Maar 'n put-
luchtje héngt er toch!
Afijn, we kruisen er mee onzen groentenwa
gel maar zoo lang meugelijk deur en halen
er mee 'n bietje humor en 'n dichtgeknepen
neus, ons kostje op. In de hoop, dat 't aan
eenen kant nog 'ns wordt deurgebroken,
dan krijgt 't buurtje spuiing, lucht. Dan loopt
't uit op 't zonnige Vredesplein, er komt wat
meer passage, en al die buurtjeswijven heb
ben iets anders om naar te kijken, dan naar
malkaar. Den stank waait er uit en de kop
pen worden frisch...!
Maar eer 't zoo wijd is, ochirrekes, dan
zal er nog wel 'ns 'nen viezen poo door de
locht keilen...! Eénen wensch: dat ik er dan
toevallig nie onder staai.
En nou schei 'k er af, amico.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen t.a.v.
DRÉ.
ZONDAG 9 JULI 1939.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA, 6.30
VPRO. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuurtje.
9.35 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 Gramofoonmuziek.
10.40 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.40 VARA-orkest en solisten.
12.00 AVRO-Amusementsorkest en solist (ca.
12.20 Berichten).
12.50 Gramofoonmuziek met toelichting.
1.30 Causerie „Wat er in Indië gebeurt".
1.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Omroeporkest en soliste.
3.45 Reportages.
4.30 AVRO-Dance-band. Hierna: Sportnieuws
ANP.
5.00 Kinderkoor „De jonge Stem" met piano
begeleiding en gramofoonmuziek.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Sportpraatje.
6.15 Sportnieuws ANP en gramofoonmuziek.
6.30 Gramofoonmuziek.
6.40 Voor de jeugd.
6 50 Gramofoonmuziek
- 00 Ned Hervormde Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen, radio-
journaal.
8.20 Residentie-orkest en solist.
9.05 Gramofoonmuziek.
9Y5 Radiotooneel.
10.10 Toespraak „De eindstreep
10 15 De Twillight Serenaders.
1L00 Ber. ANP. Hierna: Dansmuziek (gr. pl.)
1130—12.00 Orgelspel.
Hilversum II. 301.5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.15 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10 00 Hoogmis.
11.15 Gi amofoonmuziek.
12.00 Causerie „Drankbestrijding en sociaïf
verantwoordelijkheid".
12.20 KRO-Orkest.
1.00 Boekbespreking.
I.20 Collegium Musicum Amstelodamense
(i.351.45 Gramofoonmuziek).
2.00 Vragenbeantwoording.
3.00 Cello- en pianovoordracht. In de pauze;
Gramofoonmuziek.
4.00 Gramofoonmuziek.
4.30 Ziekenhalfuurtje.
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gewijde muziek (gr. pl.)
5.20 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge,
wijde muziek (gr. pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 KRO-New Style Artists.
8.45 Radiotooneel.
9.25 KRO-orkest en gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II,0011.15 Esperantonieuws.
MAANDAG 10 JULI 1939.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen Programma verzorgd door de
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.15 Berichten),
9.00 Het AVRO-Amusementsorkest (opn.).
9.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (gr. pl.).
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Het Sylvestre trio. (Van 11.00—11.10
voor de vrouw).
11.30 Jetty Cantor's ensemble.
12.15 Berichten.
12.17 Orgelspel.
12.30 Jetty Cantor's ensemble.
I.45 Zang en piano.
2.05 Piano voordracht.
2.30 Declamatie.
3.00 Het Omroeporkest (opn.).
4.30 Causerie „The Musical Comedy" (met
gramofoonmuziek).
5.30 Het AVRO-Aeolian-orkest (ca. 6.25 Ber.),
6.30 De AVRO-Dance-band,
7.00 Instrumentaal trio.
7.30 Causerie „Valerius Gedenckclanck".
8.00 Berichten ANP.
8.15 Het AVRO-Aumesmentsorkest.
9.00 Declamatie.
9.30 Het Omroeporkest en solist.
10.15 Het Renova-septet.
II.00 Berichten ANP, daarna: Fresco's Swing
Aristocrats, Jack Louis' Rumba- en Tango
band en soliste.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II. 301.5 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek. (9.309.45
Gelukwenschen)
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek. (12.0012.15 Ber.).
12.30 Orgelspel.
I.30 Apollo-ensemble en gramofoonmuziek.
3.00 Causerie „Wat de pot schaft".
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Gramofoonmuziek, berichten.
6.30 Vragenuurtje (7.00—7.15 Berichten).
7.35 Gramofoonmuziek.
7.407.55 Causerie over de plannen voor het
Generaal-Appèl op 3 Augustus 1939.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Berichten.
8.15 Christ. kinder- en jongedameskoor „Zang
genot" met pianobegeleiding en gramofoon
muziek.
9.00 Causerie „Kerkgang en radio".
9.30 Orgelspel.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Vervolg orgelconcert.
10.45 Gymnastiekles.
II.00 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.501?.00 Schriftlezing.
FEUILLETON.
Naar het Amerikaansch van
HOOFDSTUK I.
In de duisternis.
De prachtig aangelegde groote tuin lag als
in een geheimzinnig zwijgen onder het stille
licht der sterren. De donkere hagen hier en
daar, de glinsterende witte beelden, de hoog-
oprijzende cypressen, schenen met het vallen
van den avond als met een sluier van nevelige
onwerkelijkheid overtogen en iets heel anders
geworden te zijn dan ze in het klare heldere
daglicht waren.
Langs een der kiezelpaden wandelden een
man en een vrouw zwijgend naast elkaar. Door
de open tuindeuren achter hen viel de rozige
schijn der lamp op dat gedeelte van het gras
veld, dat het dichtst bij het huis was, maar
hoe verder de twee gingen, hoe donkerder het
daar werd.
Onwillekeurig kwam de vrouw dichter bij
haar metgezel en schoof haar hand onder zijn
arm. Zachtjes vroeg ze:
Droom je, Terry?
Het heeft er tenminste iets van, Louise,
antwoordde hij. Maar na New York met
zijn geroezemoes schijnt het me hier de rust
en vrede van een paradijs toe!
Louise Chester drukte zijn arm zachtjes,
terwijl ze lachend zei:
Je bent en blijft een dichternatuur, al
ben je ook een zakenman. En ik behoor ook
bij den paradijsvrede? Ik ben niet zoo rustig
hoor!
De tuin is het beeld der rust en jij be
lichaamt den vrede. En wel mijn zaken be
treft, ik ben op het moment weer zonder
werk, liet hij er een tikje spijtig op volgen.
Terrance O'Malley! berispte zij hem
ernstig. Je bent gewoon onmogelijk! Wat heb
je nu weer uitgevoerd?
Als eenig antwoord lachte hij.
Gelukkig dat je financieel onafhankelijk
bent, ging ze voort, anders zou het raar met
je loopen, Terry!
Een eigenaardige, weemoedige klank in
haar stem trof O'Malley en hij keerde zich
naar haar toe. Maar hij kon ternauwernood
haar gezicht van de in het wit gekleede ge
stalte naast hem onderscheiden. Toch zag hij
in zijn verbeelding de koele schoonheid der
oogen, het zuivere ovaal van het gelaat, om
lijst door een weelde van koperglanzend bruin
haar en haar gracieus figuur. En, niet voor
de eerste maai, verwonderde hij zich, dat een
zoo aantrekkelijke en lieftallige verschoning
nog niet getrouwd was.
Misschien raadde zij zijn gedachten; althans
ze keerde zich bruusk van hem af.
Maar dan, echt vrouwelijk, sprak ze luchtig:
Ik heb je nog niet eens bedankt, dat je
me vanavond gezelschap kwam houden. Zie
je, vader en ik zijn niet zulke goede kamera
den met elkaar als we wel moesten zijn. Hij
schijnt leelijke moeilijkheden in zaken te heb
ben en heeft mr. Schenk te logeeren ge-
gevraagd om alles met hem te bespreken.
Dit zou dus een heel saai weekend voor mij
geworden zijn, als jjj er niet was om mij in
mijn eenzaamheid te troosten. Als ik je niet
zoo goed kende, zou ik je niet weggelokt
hebben naar zulk een kalme omgeving. Is het
niet al te egoïstisch en onbeleefd?
Het zou onvergeeflijk ijn in gewone om
standigheden, meende O'Malley vroolijk. Maar
ik ben een van die bevoorrechte personen,
tegen wien je net zoo onbeleefd mag zijn als
je wilt. Ernstig voegde hy er aan toe: Maar
zeg me eens, Louise, hoe kom je aan de ge
dachte, dat je vader over zijn zaken tobt?
Mij schijnt hij net zoo als altijd. En dan, hij
heeft toch zeker al meer dan genoeg ver
diend? Ik denk tenminste altijd over jullie
als mijn vrienden de millionnairs.
Het ergste met die millionnairs is, Terry,
dat ze nooit genoeg hebben. Ze willen steeds
meer verdienen schijnt het. Het viel O'Malley
weer op, met welk een verstandige, lieve ma
nier zij zich uitdrukte en hoe ernstig ze de
dingen bekeek. Dat was hij wel van haar ge
wend, maar toch was er nu iets bijzonders in,
iets van ongeduld en lichte geprikkeldheid
en de zucht die haar woorden volgde, be
wees, dat hij gelijk had.
Ze jagen steeds naar meer, totdat ze op
'n goeden dag alles verliezen, wat ze hebben,
Terry! Niet, dat financieele tegenslagen mij
zooveel zouden kunnen schelen, maar voor
vader zou het veschrikkelijk zijn.
Opeens greep ze zijn arm weer.
Het is misschien niet goed van mij hier
over te spreken. Maar natuurlijk mag nie
mand hier iets van hooren, dat vaders zaken
niet zoo schitterend staan. En ik weet, dat
jij het niet vertellen zult!
Dat zal ik zeker niet, bevestigde O'Mal
ley. Maar ben je er wel zeker van? Heeft je
vader je zelf verteld dat er iets niet in den
haak is?
Dat was niet noodig! Dacht je, dat ik
zooveel jaren met hem samen heb geleefd en
nu nog niet eens zou weten wat er in hem
omging? En dat ik niet weet, dat hij aan
niets anders dan zyn zaken denkt, en er niets
anders kan zijn waarover hy tobt? Want,
vervolgde hij op bitteren toon, voor zijn
zaken leeft hij en voor niets anders ter
wereld. Ze wachtte even. Toen: Ik denk, dat
hij mr. Schenk hier heeft gevraagd om een
beroep op zijn hulp tc doen, Terry! En dat is
het wat ik zoo vreeselyk vind.
O'MalK. begreep haar ineens.
Niet, omdat je hem niet graag geholpen
zag, viel hy haar in de rede, maar omdat je
dien Schenk niet lyden mag. Is het dat niet,
Louise
Een oogenblik aarzelde zij en mompelde
dan:
Terry, je hebt eigenlijk te veel intuïtie,
dan dat een vrouw vertrouwelijk met je pra
ten kan.
In stilzwijgen gingen ze verder, maar ten
laatste keerden ze om en wandelden terug.
Hun vriendschap was zoo'n ideale soort, dat
ze ook zonder woorden elkaar verstonden...
er was een zuiver geestelijke kameraadschap
tusschen deze twee menschen. Louise Chester,
nog steeds een mooie vrouw, hoewel ze den
middelbaren leeftijd naderde, vond in het op
timisme van O'Malley, zijn jeugdige stralende
veerkracht en opgewektheid een inspiratie,
die haar moed en kracht gaf, terwijl ze jeugd
zag wegslippen.
De jonge Ier, op zijn beurt, hoewel kernge
zond van lichaam en-geest, was van nature
een droomer en juist in haar rustige, beza
digde kijk op menschen en dingen en haar
afkeer van al wat voos en overdreven en on
oprecht was, had hij een gewaardeerde leer
school gevonden.
Haar gratie en beheersching waren het pro
duct van haar omgeving. Maar zij had iets
bijzonders, opens van zichzelf. O'Malley kende
deze eerlijkheid en had er een hartgrondige
eerbied voor.
Tot ze dichter bij het licht kwamen, dat op
het grasveld by het huis viel, bleef O'Malley
verzonken in gedachten over de vrouw aan
zijn zijde. Opeens stond hij stil en keek haar
aan. Hij moest het haar zeggen.
Louise, misschien spreek je er liever niet
over, begon hij, en zeg het me dan maar.
Ik heb het altijd zoo jammer gevonden, dat
jij en je vader niet hartelijker voor elkaar
kunnen zijn. Ik meen, jij bent zoo'n schat en je
vader is zoo'n prachtige kerel! Ik denk, weet
je, dat hij dat ook als een gemis moet voelen.
Louise Chester keek hem een oogenblik zwij
gend aan en zuchtte daarop, terwijl ze haar
oogen neersloeg. By het zwakke licht, dat hen i
bescheen, merkte hij, dat haar gezicht heel be
droefd stond.
Toen sprak ze langzaam:
Terry jaren geleden deed mijn vader
iets wat ik hem nimme" heb kunnen verge
ven; hoe ik er ook mijn best voor deed. Ik
kan niet. Ik weet dat het hard en wreed is,
maar ik kan niets voorwenden, dat ik niet
voel.
O'Malley knikte en vroeg alleen nog:
Was het iets dat met zijn zaken in ver
band stond?
O ja. ja het stond in verband met za
ken!
O'Malley keek neer op het afgewende hoofd
en zuchtte.
- Wat" elIen(% voor je, Louise! hernam hij
vol oprechte deelneming.
Dank je Terry, fluisterde ze terug.
en oogenblik later ging ze hem voor door
bfiotheek Ur6n luxueus ^gerichte bi-
Ïaittfi" ,VOnd °'Malley zijn gastheer, bezig de
tt:. g ult zyn glas whiskey te drinken.
!?lpa?.een ^ort, stevig, eenigszins plomp fi-
feHo u heldere oogen en een grijs snor-
nanfainr, nrnan- ziJn lichte dassen en grijze
iets innhtv,611*-^11 vlotte SraPpen gaven hem
zucht ar, ®a' maar zijn ongebreidelde eer-
der-strr^ 8 een verborgen, gevaarlijke on-
verstamim' tternauwe™ood door zijn gezond
verstand in toom gehouden
kenH bfü en 6611 eind boven hem uitste-
zwarc lc - ,andere gast' Sem Schenk, een
een h gMplerde man met een stierennek
had »r Van groot formaat Wel
Ereloon^ Jaren meer dan één gerucht
■*tcc,i m's hem was, maar
juichten a'nifhb'eken dat zÜn vijanden te vroeg
meest o'nhit hij Ieefde n°g steeds °P de
meest onbekrompen wijze.
(Wordt vervolgd.)
