Dc Brabantsche Brief
van
c.
(1
DRIE MANNEN
o.
Radioprogramma
J^uxZfoilet^Heep Jrijsvraaa
en fuu\ noodlot
Morgan S. Roscue
Amico,
Ulvenhout, 3 Augustus 1939.
Toen we dieën Za
terdagmiddag in de
bus stapten mee z'n
vijven, op weg naar
den Luikschen Wa
terexpositie, via den
Anvers, was er veul
volk veur den Bels.
Allee hoe is dat?
De frangeskes zijn
nie duur, 't leven on
der de Vlamingen is
goeiekoop èn... pla-
zant! De winkels en
den heelen negotie
daar gaan den vrijen gank's nachts om
twaalf uren kunde 'r nog ieverans terechte.
De goeikoope frangeskes rollen er dus tot
diep in den nacht, mee 't gevolg: iedereen
verdient genogt van dat nikkel spul-met-en-
zonder gaten! De belastingen zijn er gin
10 van hier: 't vertesseltje van „die
vreed-raaike Ollanders" bestaat daar al'lank
niemeer. Wij kunnen daar mee ons franks-
kes goed uit de voeten, maar den Belg eigens
ginnen centime minder!
't Is er 'n plazierig, welvarend landje,
waarvan bolleboozen-staatsmanenn nog 'nen
heeletooel kunnen leeren! Veural: 'n beetje
minder gewichtigheid, meer levensblijheid en
de kunst om den welvaart nie te verstikken
onder duuzenden wetten, die geconterleerd
motten worden deur tienduuzenden ambte-
nèèren!
Elk durpke, hoe klein ook, heeft er z'n een
of andere „weareldberoemde" grot, Maria
kapel, waterval, museum, natuurverschijnsel
of vermaaksinstelling waar ge altij. maar ook
altij duuzenden vrimdelingen en Belgen treft
en nóóit gendarmes. Zuurkijkende of rede
voerende burgemeesters en andere gezegs-
verschijnsels, die op 't uur van sluiten b.v.
achter 'nen boom vandaan springen mee 'n
bleek gezicht en 'n open politieboekske.
't Leven fleurt er en geurt er lijk 'n blom,
waaraan den tuinman nie te veul prutst en
de hoofdzaak aan Onzenlievenheer overlaat,
die 't altij nog 't beste wit!
Maar genogt. Ik zou van m'n champiter
geraken mee alle nesterijen, die ons in den
weg worden gelegd, deur dunlippige bleek-
gezichten, veur wien 't leven één reglement
is, dat begint en eindigt mee: „Het is Ven-
boden"; gevaarlijk instrument in handen van
pietepeuters, die daarmee 't leven plat leggen
en die welvaartsbronnen verpeeën.
t Was druk in de bus en uit 'n oogpunt
van economische expeditie gongen den Fielp,
306 pond zwaar en 'n paar meter hoog,
en 't Nolleke 60 pond naar schatting
en éénen meter „laag", naast malkaar zitten.
En lijk dat meestentijen gaat mee zulken aard
van uitstapkes: die twee bléven naast mal
kaar, de heele reis. Aan tafel, in de trams,
in de stamineekes, afijn den heelen „Heks
positie" deur, bleef dat span naast malkaar,
zoo huiselijk meugelijk. Ommers ook thuis
heeft ieder, van den baas tot den jongsten
gast, ja tot den hond zijnen vasten buurman
brj de kachel, onder den notenleer, aan tafel,
overal.
't Is dan ook wel ennigte keeren veurge-
komen, dat er veur den Nol nie betaald
wierd. Als den conducteur om de centen
kwam en vader Fielp, onzen penningmeester,
betaalde, waarom ie iets naar veuren school
om zijn beurs te pakken, dan wierd Nolleke,
daar in 't hoekske achter den Fielp, heele-
gaar nie opgemerkt en den conducteur hield
veur vier passagiers af.
Gongen we later den tram of de bus uit,
dan merkte den condecteur den „versteke
ling" zooveul te beter, want eenmaal op de
kaseiën staande, kreeg Nolleke dan allemans-
praats en wuifde den conducteur „breedvoe
rig" toe. Waarop zo'nen mensch den nét een
der naar 't Nolleke keek, of ie docht: „hoe is
dót ding nou in m'nen wagel geraakt...?"
We hadden pront weer! 'n Doodenkel regen-
buike, maar dan weer 'n diep blaauwe locht
met blinkend-witte wolkenklodders, die dre
ven om den oud-kanten Lievevrouwtoren,
daar langs de machtige Schelde mee den wit
ten schuim op 't donkere water.
We kwamen, naar gewoonte, wij zijn
daarop geabonneerd, onder 'n vette bui
aan de Noorder-Statie. Mee 't gevolg, dat we
dan altij, achter malkaar aan, lijk 'nen troep
eenden, die uit den vijver komt, op 'n drafke
'nen bekenden staminee inschieten, waar we
den leut „dan maar" beginnen mee 'n goei
maal. We zijn daar zoo'n bietje thuis al; de
garQons en de Madame kennen ons en zien
ons gèren, omdat wij hier altij komen mee
„versche" frangen, die nog niks gelejen heb
ben...!
Gewoonlijk leggen wij hier dan ook 'n so-
lied fondamentje. om 't gebouw van 'n paar
(.lagen gezelligheid degelijk op te grondvesten.
En ook deuzen Zaterdagavond hielden wij ons
eigen sjecuur aan die goeie gewoonte. Maar
deuzen keer wierd hier den grondslag geleed
veur ons eerste drama mee den Nol.
Nolleke, vrijgezel, rentenier, zestig jaren,
is zoo klein als ie bleef, gewend te com-
mandeeren! Gin wijf kreeg (of wou) de kans,
om hum te dresseeren! Dus hij gaat zijnen
egien gank, bluft, sjamfoetert, ja, ik heb
't oe meer motten zeggen, gebruikt veul te
groote woorden veur zijnen doen! En ge kunt
'm gin grooter plazier doen, dan rekening
mee 'm te houden. 'Nen gelukzaligen glim
lach trekt dan langs zijn neus naar zijnen
mond, waar ie den lach stiekum schijnt op te
proeven. In laat verdwijnen. Kan ie dan ook
de leiding van den leut in handen krijgen,
efkes 't middelpunt worden van 't vertier,
dan is er ginnen royaleren kameraad! Dan
góóit ie mee sigaren en rondjes; comman
deert mee zware stem en zwaaiende armkes
de kelners, of de bazin, wordt op 't end uit
gelaten, kraffelt op tafel en draagt den veur
'n antik, zwaar dramatisch lied, dat de tra
nen over oew wangen loopen van 't lachen!
Want in allen ernst spuit ie elke rol uit 't
drama, van den ouwen edelman af, tot de
bedrogen prinses toe. Hij balt de vuistekes,
rolt mee de oogen, maar óók: hij bezwijmt
lijk 'n bevallige prinses, die daar verneemt,
dat „heuren edelen vader wierd vermoord
deur het vlijmscherpe zwaard van ridder Da-
gobertus, dien zij te teer beminde!"
Nolleke dan te zien bezwijmen is 'n feest
veur oewen lever. Ge lacht oew eigen tot 'nen
kurketrekker!
't Was er den Blaauwe om begonnen Nolle
ke zoo wijd te krijgen, dat ie op z'n kous
voeten op de biljert zou gaan staan, om in
den Anvers 'n gala-première op te voeren
van: „De Bedrogen Prinses Of Het Kindeke
Onder de Bedstee."
„Lot mijn maar begaan", had den Blaau
we in m'n ooren gevezeld. En terwijl wij onze
natte petten en hoeien ophongen, 'n gezellig
tafeltje uitzochten, Nolleke zeilde zijn
bolhoeike óver den kapstok, óp 'n tafeltje,
óver 'n glas bier, den Fielp had dus dalijk al
schaai aan 'm onderwijl dat alles geregeld
wierd, stond den Blaauwe te prevelen aan den
toog, waar ie lijk hij me later verklaarde,
aan de madame vertelde, dat den Fielp
deuzen keer zijn wonderkind had meege
bracht, 'n idioot manneke van 'n jaar of vijf,
mee 'nen kop van zestig. „Ge verstaat," had
den Blaauwe getreurd: „veur onzen Veurzit-
ter 'n groot kruis, maar ja, z'n vrouw is des
tijds, toen ze zwaar gong van Nolleke, ge
schrokken van 'nen vallenden handveger en
toen 't manneke ter weareld kwam, moest
dalijk den barbier komen, om Nollekes baard
af te doen. As ie nou dalijk aan den gargon
'nen grooten pot bier besteld, madammeke,
dat doet die snotneus altij lot 'm dan 'n
bekerke melk brengen, astemblief!"
,,'t Is vried, menier den Blaauwe," vond
madame: „maar 'k zal den gargon wel op z'n
art drukken oe 'm eeft te doen, zulle! En is
den dreumes goe gezond?"
„As 'n vischke in 't water, madame!"
„Da's dan nog geluk bij den malheur!"
„Betrekkelijk, betrekkelijk," treurde den
Blaauwe: ,,'t kreng... hm, 't kind kost be
ter 'n engeltje zijn, madame!"
„Aaigenlijk wel, ja," vond madame: „maar
O. L. H. zou wel oitkomst brengen," troostte
ze. „Zonde, dieën menier Philippe is zo'nen
merveiljeuzen, knappen, deftigen tiep!"
Toen vond den Blaauwe 't genogt en gong
'ns naar den cour.
Maar seconden later al, hadden we 't spul
gaande. Als Nol, mee twee handen de maat
aangevende, 'nen grooten pint bier had, be
steld en den kelner 'm mee 'n stalen gezicht
(den kearel wist nie beter!) 'n kroeske melk
brocht, dan zonder te bedenken, ongetemd
en diep verontwèèrdigd, smeet Nolleke den
gargon den melkkroes naar den kop.
't Gargonneke dróóp van den melk. Beefde
op z'n beenen. Den witten melk siepelde
langs de schei, deur 't zwart-glimmende haar.
Dan kwam Madame. Pakte menier Philippe
aan! Klapte: „dat 'n curieus schandaal was
om zo'nen snotpiek ter waereld te brengen
lak dat vreede Nolleke en dat 't nog merveil-
jeuzer schandstuk was, om „dat" dan mee te
nemen naar den Anvers!"
„Dat" hoorde thois in 'n apenkooi of in 'hen
circ, maar in ginnen deftigen staminee, op den
Antwaarpschen Me!"
't Duurde efkes eer de zaak uit 't wèèrgaren
was. Eer Madame begreep dat Nolleke gin
wonderkind was van den bakker, dat Nol zes
tig jaren was en 'nen grooten pint had besteld.
NOG SLECHTS ENKELE DAGEN
KAN U MEEDOEN AAN DE
Als U nog niet heeft ingezonden, moet U zich
haasten! Lux Toilet Zeep, het doeltreffende middel
ter voorkoming van een „vermoeide huid", geeft
op 1 2 Augustus definitief de laatste 30 pracht-
horloges uit.
Al wat U te doen heeft is het volgende:
Beschrijf in hoogstens 30 woorden Uw ervaring
over Lux Toilet Zeep voor de verzorging van het
gelaat. Frankeer Uw inzending als brief en ver
meld duidelijk Uw naam en adres. Adresseer aan
LuxToiletZeep prijsvraag, postbus no. 7, Rotterdam
en voeg bij Uw inzending drie buitenomslagen van
Lux Toilet Zeep. U kan zo vaak inzenden als U
wil, indien U bij elke inzending 3 omslagen voegt.
Op de uitslag is geen beroep mogelijk en brief
wisseling hierover kan niet worden gevoerd. Alle
inzendingen worden ons eigendom en kunnen
door ons naar goeddunken worden gebruikt.
irsiai-OJSOA
Enne... dat den Blaauwe..., maar die keek
zóó leuk naar 't Madameke, dat zij in den
lach schoot, den gargon uitkafferde omda ie
daar staan bleef lak manneke Pie en zij eigens
veur Nolleke gong serveeren 'nen schuimenden
pint, om zóó in den schuimkop te bijten.
Maar daarmee was 't ijs gebroken. Nol was
erkend! En dus kwam ie rap op toeren. hhis
stond ie na de soep op de biljert en liet daar
de Prinses van 't Kindeke onder de Bedstee
in zwijm vallen, zóó natuurgetrouw, dat ie
eigens haast bewusteloos bleef liggen, mee
zijnen zijnen grooten kop op den korten band
van de biljert!
Madame achter den toog had handen tekort
om 'ren buik vast te houwen, 't Menschke gilde
lijk 'n mager verken.
Mèèr
toen moest 't lieve leven van dieën eersten
avond nog beginnen!
Als we 'n goei uur later ,,'ns op 'n ander
gongen zien", dan misten we, 'n paar straten
wyer, den Nol! En toen we 'ns goed prakizeer-
den, kwamen we tot de ontdekking, dat Nol
leke nie mee ons naar buiten was gegaan. En
dat ie ook nie in 't café was gewist op dieën
oogenblik. We hadden 'm glad vergeten!
Dat was de zaak.
Ochja, hij was veur 't eerst mee, we
waren nog nie aan 'm gewoon.
Als we verom gongen, hoorden we, dat ie
scheldende was vertrokken. Scheldende op
zulke lekkere jongens, die nog gin tijd hadden
om 'nen kameraad 'ns efkes op 't gemak te
laten! Of Madame wist, waar dat tuig meestal
overnachte. Dat wist Madame. „Dan vind ik
ze vannacht wel", had Nolleke gezeed: „en
lees mergen oew ochtendblad maar na, Ma
dame! Ge zult lezen van minstens 'nen massa
moord. Ik vreet ze op, zoomaar, raauw, maar
ik zal netjes handelen... 'k slaai ze eerst bui
ten westen mee den hak van m'nen schoen!
Oudoe!"
Zoo was Nolleke naar buiten gebaggerd,
want 't was sjuust weer gaan regenen.
„De zaak is goed geregeld," zee den bak
ker: „Nol wit waar we slapen, we zien 'm
mergen dus vaneigens en hij wurmt deuzen
havond ginnen honkosten post op de fran
geskes!"
's Nachts, amico, om half een, we zaten aan
't „slopmutske" veur 'n café, kwam Nolleke
veurbij...! Onder den erm (ge mot nie vragen
hoe! Hij hong er naast als 'nen boodzakken-
schap) onder den erm mee 'n Antwerpsch
kadeeke...!
Ik docht da'k brook.
Wat 'm in Ulvenhout in gin zestig jaren
gelukt was, hier had ie in enkele uren
„vaste verkeering" opgedaan.
We namen alle vier diep onzen hoed af.
Nolleke groette verwaand terug, zee: „borst,
schobbers!"
,,'k Laat me angen, has dat die prinses nie
is," zee den bakker.
En als we daar, over den Boulevard brulden
van den lach, dan keek Nolleke nog 'ns om,
nam zijnen bolhoed af en verdween mee de
„prinses" onder 'nen lanteern in 'n zijstraat.
Tranen heb 'k me gelachen!
Den anderen mergen...
Misschien daarover 'nen volgenden keer.
'k Mot er nou gaan afscheien.
Veul groeten-van Trui, Dré III, den Eeker
en altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRÊ.
ZONDAG 6 AUGUSTUS 1939.
Hilversum I. 1875 en 114,4 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA. 6.30
VPRO. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.35 Gramofoonmuziek.
10.00 Declamatie.
10.20 Gramofoonmuziek.
11.00 Esmeralda en soliaten.
12.00 Orgelspel en zang (ca. 12.00 Bericht.).
12.30 Schilderijbespreking.
12.45 AVRO-Amusementsorkest.
1.30 Causerie „Wat er in Indië gebeurt".
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Gramofoonmuziek.
3.00 Residentie-orkest en solist. In de pauze:
Gramofoonmuziek.
4.30 Report ï.ge.
5.00 Jeugdkoor „De kleine Stem" met piano
begeleiding.
5.30 Esmeralda (opn.).
6.00 Sportpraatje.
6.15 Sportnieuws ANP, Gramofoonmuziek,
6.30 Gramofoonmuziek.
7.00 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP, radiojournaal, medede*.
lingen.
8.20 Omroeporkest, AVRO-Opera-koor en
solist (opn.).
9.10 Radiotooneel.
10.00 AVRO-Musette-ensemble en solist.
10 30 Gramofoonmuziek.
11.00 Berichten ANP, hierna AVRO-Dance-
Band.
11.45—12.00 Orgelspel.
Hilversum II. 301,5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00
11.15 KRO.
CRV. 7.45—,
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.30 Hoogmis.
11.45 Gramofoonmuziek.
12.15 Causerie „De Dominicanen in de we
reldmissie".
1.00 Boekbespreking.
I.20 John Kristel en zijn Troubadours.
2.00 Vragenbeantwoording.
2.45 Gramofoonmuziek.
2.50 Dankwoord na de week van gebed en
offer voor de koloniale missies.
3.00 Haarlemsche orkestvereeniging en solist,
4.00 Ziekenlof.
4,555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
Na afloop: Orgelconcert.
7.15 Gewijde muziek (gr.pl.).
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 ohn Kristel en zijn Troubadours.
8.45 Jodeltrio Schwestern Wildhaber.
8.55 John Kristel en zyn Troubadours.
9.15 Jodeltrio Schwestern Wildhaber.
9.25 Inleiding volgende uitzending.
9 35 Tweede acte van de opera „Turandot"
(Gr.pl.).
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.15 Esperantonieuws.
MAANDAG 7 AUGUSTUS 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek. (Ca. 8.15 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (gr.pl.).
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Het Sylvestre-Trio.
11.20 Declamatie.
11.45 AVRO-Aeolianorkest (opn.)'.
12.15 Berichten.
Hierna AVRO-Amusementsorkest en soliste.
1.00 Gramofoonmuziek.
I.30 Orgelspel en zang.
2.15 Declamatie.
2.40 Hans Lennartz' ensemble.
(3.304.00 Gramofoonmuziek).
4.30 Disco-causerie.
5.30 Stafmuziek van het 5e R.I.
6.30 Vervolg concert.
7.20 Gramofoonmuziek met toelichting.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.50 Radiotooneel.
9.20 Residentie-orkest.
10.30 AVRO-Dance-Band.
10.10 Gramofoonmuziek.
II.00 Berichten ANP, hierna tot 12.00 De
Twilight Serenaders (opn.)
Hilversum n. 301,5 m.
NCRV-Uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
Ca. 8.15 Berichten.
Hierna Gramofoonmuziek (9.30-9.45 Gelukt
wenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12 00 Berichten.
12.00 Berichten.
12.15 Het „Fidel"-octet.
I.00 Orgelspel.
2.00 Vervolg octet en gramofoonmuziek;.
3.00 Pianoioordracht.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuurtje.
6.15 Gramofoonmuziek.
Ca. 6.30 Berichten.
Hierna Vioolvoordracht.
7.00 Berichten.
7.157.55 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-BerichL
8.15 Het NCRV-orkest.
9.00 Causerie „Amalia van So' ns".
9.30 Kamer-mandoline-ensemble.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 De „Postillons".
II.25 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
FEUILLETON.
Naar het Amerikaansch van
25.
Hy duwde het gordijn opzij. De duisternis
voor hem deed hem even stilstaan. Toen stak
hy de hand in zijn zak, haalde er een doosje
lucifers uit en maakte licht.
Een enkele blik toonde hem, dat de kamer
leeg was, want het schaarsche en wankele
meubilair was nog niet voldoende om een kind
te verbergen. Maar bij. het schijnsel van den
lucifer zag hij de deur, die op een kier stond
en in de hall moest uitkomen dichtbij de voor
deur. Hij had die deur opgemerkt toen hij de
deur van de hall naar de kamer ernaast had
geopend. De deur in kwestie was toen gesloten
geweest.
Hij liep op zijn teenen door de voorkamer
naar de hall; de brandende lucifer, dien hij op
den grond liet vanen, zoodra hij de hall be
reikte, trapte hij uit. Weer bleef hij onbeweek-
lyk staan, starend in het donker, op zijn hoede
om ieder geluid op te vangen. Plotseling hoor
de hy voetstappen, zware voetstappen, en ook
een dof gemompel van stemmen. Deze geluiden
schenen ergens van buiten te komen. Opeens
wist hij waar se vandaan kwamen. Ze kwamen
van achter de voordeur.
Onmiddellijk drong het tot hem door ln
welke gevaarlijke positie hfl verkeerde, hier in
het huis met den vermoorden man. Nu schoot
een siddering van werkelijken angst door hem
heen, die zijn haarwortels deed tintelen. Het
galmen van een bel scheurde eensklaps door
het slapende hn's. En de volgende seconden
was de hall. waarin hij stond, vervuld van den
g "dempten dunner vj slagen. Iemand bonkte
o.i de deur.
O'Malley bleef een moment in verlammende
besluiteloosheid staan. Toen rende hij de hall
door naar de trap van het sousterrain, sloop
zoo stil hij kon naar beneden, maar in de na
bijheid van de deur die uit het sousterrain
naar buiten voerde, werd zijn aftocht abrupt
onderbroken. In de deuropening stond een ge
stalte in de welbekende uniform. Vol ontzet
ting deinsde O'Malley terug naar de trap.
Iemand had de politie gealarmeerd!
Zijn hersens werkten nu bliksemsnel en in
een flits zag hij het heele complot. Barrett
had geraden, dat O'Malley hem volgde en
hem ook in het huis zou volgen. Hij was bin
nen gegaan, had Bindles vermoord, was op
het laatste nippertje gevlucht door de kleine
voorkamer, toen O'Malley de bibliotheek was
binnengegaan. Maar hij had kans gezien de
politie een wenk te geven, zoodat ze nog op
tijd zouden zijn om O'Malley te pakken.
O'Malley was prachtig van pas gekomen om
voor den moord op te draaien...
Het was een val en hij was er met open
oogen ingeloopen, had aan het aas gebeten
en was lang genoeg gebleven om in handen
der politie te vallen. Want het leed geen twij
fel, gezien de geuniformde gedaante, dat het
heele huis omsingeld was.
In vliegende vaart rende O'Malley weer de
trap op; het geluid dat zijn voetstappen
maakten werd overstemd door het lawaai op
de voordeur. Zonder te wachten om zijn om
geving nader te verkennen, vloog hij nu tot
achter in de hall, ontdekte een deur en trok
die open. Hij kwam nu in een smallere gang,
zooals zijn tastende vingers hem vertelden.
Verder rende hy, op goed geluk, want hij
dorst geen lucifer af te steken. De gang kwam
uit in een warme donkere keuken, zooals de
geur van weltoebereide spijzen, die er nog
hing, hem verried.
O'Malley bleef staan. Weldra zag hy den
vagen omtrek van een venster, met een blind
er voor. Hopend en biddend dat zijn gelukkig
gesternte hem ook nu niet in den steek zou
laten, snelde hij er heen en maakte het blind
los. De nachtelijke hemel, schemerig door de
lichten der stad, deed zich aan zijn oogen op!
Met zoekende vingers maakte hjj de schuif
los en schoof het raam zoo zacht mogelijk
open.
Hij klauterde over een smallen aanrecht,
boog zich naar buiten en staarde in een stik-
donkeren achtertuin. De bel van de voordeur
galmde door tot in de keuken en hij werd zich
vol ontzetting bewust, dat, als er daar bene
neden een politieagent stond, de kans niet
uitgesloten was, dat hij, ondanks alle voor
zichtigheid, gehoord kon hebben, dat er bo
ven zijn hoofd een raam open geschoven was.
Maar het was nu er op of er onder! Plot
seling toenemend rumoer uit het huis achter
hem, vormde een waarschuwing, dat de voor
deur geforceerd of door iemand van binnen
geopend was. Op hetzelfde moment ving hij
het dreunen van snel loopende voetstappen
buiten langs het huis op. In hurkende hou
ding werkte hij zich op de vensterbank en
sprong toen, na nog geen seconde van aar
zeling, omlaag.
In het vage licht had hij den bovenkant
van een steenen muur opgemerkt. Deze
scheidde den tuin van die er naast en bevond
zich maar een paar voet rechts van het raam
waar hij stond. Het gevaar van een derge-
lijken sprong was ongetwijfeld niet gering,
maar het scheen zijn eenige kans, want hij
had weinig lust in de armen te vallen van
den man, die beneden op wacht stond.
Gelukkig had hij den afstand juist geschat.
Zijn voeten kwamen op den bovenkant van
den muur terecht, glibberden en gleden er af;
maar zijn lichaam kwam er pardoes op neer,
gedeeltelijk op de knieën, gedeeltelijk op zijn
schouder en onmiddellijk had hij zijn even
wicht hersteld.
Het was een hooge muur en de bovenkant
er van was bijna een voet breed. Terwijl hij
even daar hoog bleef zitten, hoorde hij iemand
rechts om den hoek van het huis hollen. Snel
bedenkend, dat zijn silhouet tegen de lucht
afgeteekend was. ging O'Malley plat op den
muur liggen. Daarna wierp hij zijn beenen
over de anderen kant van den muur, liet
zich aan zyn armen omlaag zakken en deed
een sprong.
Uit den tuin van Bindless huis kwam een
schreeuw en een vuurflits juist toen O'Malley
zich liet vallen. Hij was er zeker van, dat
de man die was komen aanrennen, geen tijd
had gehad om hem te zien. Dus was zijn ver
onderstelling juist geweest, dat een ander
daar op post had gestaan.
Met uitgestrekte armen en beenen kwam
hij neer. Hij krabbelde overeind en keek vlug
omhoog, hijgend van inspanning. Over den
rand van den muur verscheen een hoofd met
een politiehelm en een paar breede schou
ders. Te oordeelen naar de manier, waarop
de achtervolger in het gezicht kwam, had
de eene agent den ander tot de muurkap om
hoog geduwd. Een oogenblik dacht O'Malley
er over het op een loopen te zetten, maar
hij was in een te onvoordeelige positie. Hij
wist dat de agent boven hem elke beweging
van hem zou zien en als hij wegliep, zou hij
niet aarzelen hem een kogel achterna te zen
den. Dus kroop hij in de schaduw van den
muur en wachtte.
De agent gooide zijn beenen over den muur,
hing aan zijn armen en liet zich vallen zoo
als O'Malley gedaan had. Hij verloor even
eens zijn evenwicht. En terwijl hij overeind
krabbelde kwam O'Malley op hem toe en
liet zijn vuist met alle kracht, waarover hij
beschikte, achter het oor van den man neer
komen. De agent viel als een steen neer,
voorloopig buiten gevecht gesteld.
O'Malley rende den tuin door, onderwijl
over zijn schouder achterom kykend. Hij
struikelde ergens over, viel, kwam weer over
eind en was bij den achtermuur van dezen
tuin, juist toen weer een hoofd boven den
muur achter hem verscheen. Maar zijn geluk
was nog met hem. Dicht bij dezen tweeden
muur en er boven uitstekend stond een rus
tiek tuinhuis. O'Malley zag de omtrekken er
van op het oogenblik, dat hij het tweede
hoofd in de gaten kreeg en zijn kans schoon
ziende, dook hij weg tusschen het tuinhuis en
den muur, waarheen hij op weg was.
Deze laatste muur was iets lager dan de
eerste. Met een fikschen sprong slaagde hij
er in zijn handen op den bovenkant ervan te
krijgen en trok zich, klauterend en zich in
allerlei bochten wringend, omhoog. Zonder te
wachten om achterom te kijken, kroop hij er
over heen en gleed aan de andere zijde om
laag. En toen hij met zijn voeten in muilen
grond terecht kwam, klonk er een scherp
politiefluitje uit den tuin, dien hij juist ver
laten had.
De tweede agent had zijn kameraad gevon
den. Maar O'Malley was voor het moment
veilig. Haastig om zich heen glurend stelde
hij vast dat hij zich op een stuk grond be
vond, dat vermoedelijk als doorgang voor
tuinlieden diende en aan den anderen kant
waarvan zich opnieuw een muurtje verhief,
veel lager echter dan de beide hindernissen,
die hij daarnet met zooveel moeite gepasseerd
was. Hij snelde er naar toe en keek er over
heen. Daar lag wederom een tuin en wat
verder lagen huizen, die aan de achterzijde
uitkeken op de rij, waar hij juist vandaan
kwam. Met een sprang was hij over dezen
muur, kwam in zijn volle lengte in den aan-
grenzenden tuin neer en glipte langs het
huis, want zóó zou hij in een andere straat
belanden.
Hij bereikte een betegeld pad, dat hij ver
onderstelde voor de leveranciers bestemd te
zijn en dat vermoedelijk naar de keuken
ingang leidde. Hij volgde het tot voor het
huis, hurkte in de schaduw neer en zag links
en rechts een verlaten straat. Na een oogen
blik van onzekerheid raapte hij al zijn nioed
bijeen en sloop naar het trottoir. Daar kwam
hij overeind en wandelde het trottoir af. Er
klonk nog geen politiefluitje, dat hem noopte
het op een loopen te zetten, geen geluid van
naderende voetstappen. Hij versnelde zij"
schreden, kwam aan een hoek en liet Bindles'
huis achter zich. Zonder hindernis bereikte h(i
weer een hoek: daar stond gelukkig een taxi
met een slaperigen chauffeur achter het stuur
en met een diepen zucht van verlichting klom
hij naar binnen. Vijf minuten later was hij
een heel eind van het tooneel van de mis
daad verwijderd.
O Malley had nog nooit met grooter vol
doening de voordeur van zyn woning achter
zich gesloten dan hij dien nacht deed, maar
hij ziedde van woede tegen Ward Barrett mee.
De val was niet dichtgeklapt, maar het
was er na aan toe geweest.
Wordt vervolgd
