De Brabantsche Briet
De voetbal gaat weer
rollen
van
Wat zal de noodcompetitie ons brengen?
Opvoering van spelpeil nu mogelijk
K. N.V. B.
De eerste klassers
N. H.V. B.
Het Meisje
uit den
exprestrein
H.R.C.otitvangtA Icmaria
Ulvenhout, 21 Sept. 1939.
Amico,
Me dunkt ge wit
oew eigen nog te her
inneren mijnen brief
van deuzen zomer,
van 6 Juli om sjuust
te zijn, waarin ik
oe schreef over die
steeg, waar ik eiken
dag kom mee den
groentenwagel. 'k Het
oe toen, «m zoo te
zeggen, veurgesteld
vrouwvolk', waarmei
ik daar geregeld tt
schaften heb Ge kent
ze nog wel, vant zulke vrullie vergit nen
mensch niet gaauw!
Witte nog? Die lange, schrale kadee o.a.
die daar in den hoek woont en die den bit-
naam draagt van „de Perrepluu", omdat ze,
bij alle weer, altij uitrukt mee de spuit?
Dan die andere... eh... dame, die ze daar „de
Berin" noemen, de buurvrouw van 't Hitje.
Vroeger water en vuur die twee, maar van
den zomer kocht 't Hitje bij mij eiken dag
eerebeesjes (aardbeien, als ge dat beter ver
staat) en die gaf zij, dat had ik toen al in
de smiezen, heimelijk cadeau over t gelind
(de schutting) achter 't huiske, aan de Be
rin! Dan is er de „Rosse Marjan'ge wit
wel dat knappe, aanhalerige dierke, die de
jong van „de Berin" geregeld koekskes en
babbléérs toestopte.
En nie te vergeten is daar nog vrouw Moes,
de „Theemuts" genoemd, omdat zij altij, als
ze van huis gaat, zoo'n vreemdsoortige muts
draagt, mee 'n kwastje opzij. Ze is de boe
zemvriendin van 't Hitje, die twee wonen pal
over malkaar; en gongen ze bij malkaar op
visite dan wierd heel 't huizeke versierd,
zoodat 't de Rosse, en Ie Perrepluu groen en
geel veur d'oogen w'erdWant ge wit nog
wel: de dames daar „akkerdeerden" als kat
en hond!
Wijers hebt ge daar dat donkere, vettige
kadeeke, vrouwke Polletje, dat altij staat te
krabben tot ik eigens jeuk krijg. Heur stulp
grensde aan 't huizeke van de Hit. Goed be
schouwd vonden de Perrepluu, de Rosse
Marjan, 't Hitje en de Theemuts vrouwke
Polletje wijd benejen huilien stand! Maar om
geitjes, God's schoone schepseltjes, waarveur
zoo goed gezurgd is, riotten dikkels huilie
kostje pikken uit... nouja, uit de versche
peerdenvijgen! Daarentegen: mennigt veu-
geltje, dat docht 'n rein, smakelijk hapke
zóómaar veur 't pikken te hebben, geraakte
in de moordende klem, deur 'nen vlegel of
schobbenjak, wien 't beulen en verwonden in
't bloed zat, verborgen, zorgvuldig verstoken
onder dat smakelyk-uitziende hapke voer.
Neeë, vat 't nie te dramatiek op, dat
ook wij, menschen, ons voer wel motten pik
ken uit den afval. Da's goed teugen den
hoogmoed. Wij dénken 't wel, maar we zijn
nie véul belangrijker dan de musschen...!
Maar om dan terug te kommen op die put-
luchtsteeg: sjuust als ik van den zomer al
verwachtte, is daar de ruzie openlijk uitge
barsten. Den konkelefoes en 't heimelijk ge
treiter is opgeloopen tot openlijke vijandig
heid. En 'k heb er veul last mee! En weinig
voordeel, om niet te zeggen: schaai. Wie de
schuld hee...
Man, ik zou niet geren rechten over die
wijven. Wie begonnen is...? 'k Heh er mee
m'n neus bovenop gehangen, maar 'nen biet,
als ik 't oe sjuust kan zeggen! De „vrind
schappen", den onderlingen konkelefoes was
zóó ingewikkeld, .'i'k er mee m'n petje nie-
meer bij kost. Neeë, ik weet alleen wètAr en
wanneer die keet begonnen is. Op... 'nen
Zondagmiddag! Enkele weken gelejen, toen
't zoo werm was, witte? Da's daar altij in
die vunze steeg; zoogauw als 't werm zomer
weer is, dar krijgen ze 't daar op 'r heupen,
't Is er op z'n rustigst, als ze binnen motten
blijven van de kou en ze mee de lamp op, in
huillie doffe huizekes toeven, bij de smorende
kachel, 't Ermluizige stel daar is de zon
ontwend, voelt z'n eigen 't lekkerst, sjuust
als mollen, in huilie donkere holen. Waar ze
stillekes zitten te mokken, nou en dan 'ns
over 't gordijntje loerend als ze dochten iets
gehoord te hebben aan den overkant, als b.v.
den een of anderen buur te morrelen stond
aan den bevroren vuilnisbak, die in den
„voortuin" deur de steeg te stinken staat.
Maar op den Maandagmergen dan, vol
gend op dieën „Dag des Heeren", deur de
lekkere dieren benut om malkaar, mee drei
ging van volledige vernietiging, den allerles-
ten druppel bloed af te tappen, op dieën
Maandagmergen dan stond 't Hitje midden
in de brandnetels ('t ennigst gewas, dat er
tiert!) van vrouw Polletje haar veurhoveke.
Den schrik sloeg in m'n beenen. Wat
hangt er nóu aan m'n fiets, docht ik.
Wat gong dat Hitje te keer! Gin ruit was
meer heel bij vrouw Polletje. En eiken keer
Maar de Rosse, voor haar goed fatsoen
teugenover de Perrepluu, begost over te ste
ken. Keek de Theemuts 'ns diep in d'oogen...,
die twee begrepen malkaar! En... de Rosse
begost uit alle macht te ranselen op tuin-
hekske van de Hit, maar... ze sloeg tusschen
de spijlen.
De Theemuts glimlachte. Ik moest er eigens
ook mee lachen trouwens. En de Hit? Die
had ginnen tijd om te lachen! Riep alleen:
Vrouw Moes, hou die Rosse in de gaten, dat
ze nie raak slaat. En cnderwijl sloeg 't Hitje
zooveul te sjecuurder raak! Heel 't stulpke
van madame Polletje stond te schudden!
't Schudde zóó onrustbarend, dat de Berin
'ns kijken kwam. Die docht: wat heb ik dalijk
aan de stukken! Meteen scheen ze 'r eigen
de eerebesjes te herinneren van afgeloopen
zomr, knipoogde toen 'ns naar 't woeiende
Hitje en... begost 't hu'ske van vrouw Polle
tje mee te sloopen. „Anders krijg ik de brok
ken in m'nen tuin", bromde de Berin teugen
de buren: „want veur ue rest", zee ze: „heb
ik niks teugen die vetkees Polletje. De Hit
grinnikte.
Maar „s hoeft nie te vragen, amico, wat de
Perreplu uitstond...! 't Spul was nou zoo
lekker aan den gank, ze zou er nou zoo'n
riant, rustig gezicht op kunnen hebben van
uit haar raam, maar '1 spul liep heelegaar
verkeerd...! Toch kwam ze nie uit haren
hoek. De Berin...? De Theemuts...? Die lam
lendige Marjan, die iverans neffen sloeg
Ze vertrouwde en mee recht heel die
vertooning nie!
Ondertusschen legt vrouwke Polletje 't
looike.
Ze is haren erf al af; bij de buren inge
trokken. En haar huizeke..., ocherm, 't kan
den naam van „huis" nie meer hebben.
Toch vertrouwt 't ongelukkige wijveke nog
op haar vriendin de Perreplu, die voor haar
„vecht" mee de pampiermand. Toch ver
trouwt 't stomme dierke op haar vriendin
Marjan, die... mee schijnbewegings te vech
ten staat.
En 't goeie schepsel beseft nog steeds maar
nie, aat zij te groote, te deftige vriendinnen
er op nahoudt; mee zulken zijde altij gekuld.
Die laten de kleinen e kastanjes uit 't vuur
halen! Da's zoo onder de menschen, da's zoo
onder gemeenten, da's zoo onder de staten!
In den schaduw van 'nen grooten eik kan
gin blommetje gedijen. Hen vreet alle voeiing
uit den eerde, alle licht uit den hemel op.
En wat zal 't end zijn, amico? Daar in die
Europasteeg?
Ik geloof 't te weten, 't Ligt in de natuur
vande dingen. Als vrouwke Polletje op ape
gapen ligt, dan... dan trekken de grooten
naar binnen.
Die vechten nie mee malkaar want... waar
is 't end?
Maar een ding: 't Hitje zal dan veul praat
hebben! En de Perreplu...? Waarom zal zij
nie doen, wat de Berin i 't Hitje dejen?
Vrindschap sluiten! In die steeg kijken ze
zoo nauw nie naar gezworen eeden. Doet
steegvolk nooit. Dat bralt veul meer dan
't kan verantwoorden.
Neeë, die ruzie loopt gaauwer af, dan ik
den allereer- '.en oogenb'.ik, op dieën Maan
dagmorgen docht. Als ik de Rosse had zien
staan schijnvechten en de Theemuts oogskes
knippen, dan was ik veul gerust op den
afloop,
Tweederdens van wat den mensch altij ver
wacht, gebeurt ommers toch nie!
Binnenkort hoop ik weer mee 'n geruster
hart m'n groentes te kunnen versjachelen aan
de klantjes in die vergimde scheur.
Zelfs aan... vrouwe Polletje, dat 't wel mee
'n kleiner huiske zal motten stellen en... zon
der vooname vriendinnen!
En nou schei 'k er af.
Ge zou anders nog denken, da 'k in den
koffiedrab gekeken heb.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als alt(j gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRE.
malkaar te negeren, hoe zijn die buurtjes-
wijven, dejen de Perrepluu en de Rosse als ze naar buiten kwam, d'ren erf op, mee
erg amicaal mee 't vettige Pollekske. 't Hitjt
kost dat nie uitstaan en plaagde 't vetzakske
zooveul ls ze kost. Zette altij heuren mooien
zurgstoel mee éenen poot in vrouw Polletje
haar voo. .ïofke, gong dan breeduit zitten en
mee buurjtrouw Moes zitten schimpen op 't
stinkende straatje, waar zooveul vetkeezen
woonden en dat eigenlijk deur 't Hitje en de
Theemuts 'ns „gekeerd" moest worden.
Vrouw Polleke vrat 'i bloed dan op! Rende
naar de Perrepluu en de Rosse en brocht
cjaar de kletsprotjes over. Die twee kwamen
dhn rap aan de deur staan schelden en dan
liep de ruzie zóó hoog, dat de andere gebu-
ren, die geren buiten dat gestook bleven, de
deuren en ramen maar stijf toe hielden; mee
bleeke gezichten aan mijnen wagel kwamen
om in te slaan. Ja, soms mij deurstuur-
den, omdat ze nie goed buiten dorsten te
komen...! Mijnen handel had er kompleet on
der te lijen. Want eh ik eigens, ik bleef
ook liever „neutraal" in dieën konkelefoes!
En daarom ging ik altij zoo rap meugelijk 't
steegske uit, want 't is mee zulk poortjes
volk zo i gelegen: op 'nen oogenblik gaan ze
mee alderhande vuiligheid, tot vieze poo's
toe, lar malkaars koppen staan sijmten
en... mijnen wagel frissche groenten is veul
te goed om onder den drek te laten gooien!
Om van m'nen kop, die opvallende scherven
nie gebouwd is, nog maar nie te spreken!
Neeë, veur m'n lol kwam ik nie eiken dag
in die putluchtsteeg, maar ik kruiste erdeur,
mee 'n bietje humor en dichtgeknepen neus,
om er m'n kostje op te halen. Allee, vat dat
nie al te dramatiek op, amico! Ook de veu-
FEUILLETON.
Naar het Engelsch
bewerkt door
J. van der Sluys
14.
Maar nu hij terugkeerde, werd het hem
eensklaps duidelijk, dat de anderen niet
naar voren gedrongen waren... in elk geval
waren ze nergens om hem heen te bekennen.
Een moment van verraste bevreemding werd
gevolgd door n van plotselinge ontzetting.
Alles wat hij passeeren moest opzij duwend,
bereikte hij in minimum van tijd de coupé.
De coupé was leeg. En het portier aan de
tegenovergestelde zijde stond open...
Een geluid, half een snik, half een ge
smoorde verwensching, kwam over z'n lippen.
Vóór hy zich eigenlijk precies bewust was van
wat hij deed, stond hij in de opening van het
portier. In de verte, voorbij den lagen berm,
bewogen zich schaduwen in den schemer van
kreupelhout en een zwak, dwarrelend licht
schijnsel glom ergens.
De trein zette zich langzaam in beweging.
Maar Freddy Reeve was er niet meer In. Hij
was eruit gesprongen op de spoorbaan.
XV. Trein 5 uur 18 exit.
Freddy struikelde, toen zijn voeten den
grond raakten. In zijn opwinding en door de
duisternis vergiste hij zich in den afstand en
kwam met 'n zwaren schok neer. Toen hij
overeind krabbelde, gleed de trein langs hem
heen, een lange, lichtende rups; een bekende
wereld, die uit zijn gezichtskring verdween.
En hier stond hij in een nieuwe, onbekende
wereld, geheel aan zichzelf overgelaten, aan
gewezen op zijn moed en vindingrijkheid.
Maar Freddy dacht niet aan dit alles. Zijn
gedachten waren geconcentreerd op die vluch
tige schaduwen, die zelfs in dit korte tijdsver
loop verder van hem af waren geraakt.
Eén ding was met felle duidelijkheid in zijn
alderhande inventaris om mee te smijten, dan
rauschte 't Hitje mee heuren bessem, dat 't
vettig Polleke weer naar binnen schoot!
„Ziede 't... Dré?!" w.erd er geroepen
„Ziede gij nou wat hier de ruziestookster
is...?!" Dat was de perreplu, die daar riep,
die, veilig in haar hoek ten ende de steeg,
mee 'n bleeke tronie reclame stond te maken
veur haar eigen... onschuld. Onderwijl hitste
zij vrouwke Polletje op. Riep: „ik kom oe
helpen, houvast!! Slaat er op. Gooi ze dood
mee oew strijkijzer! Ze mot er aan! Weg, ka
pot die feeks!! Ziede 't nou, Dré?!"
Ja, ik was gek...! Ik zag „niks", amico.
'k Wierd per minuut kippiger. En toen de
perreplu, over alle voortuintjes henen, be
gost te gooien mee... pampieren, toen keek ik
n aar den anderen kant op, sjuust of ik nie
wist waar dieën pampieren sneeuw vandaan
dwerrelde...
Marjan stond ook in haar tuintje. Wilde
geren meedoen, want 't zat haar tot hier!
Maar ze keek angstig naar „de Theemuts",
die mee de dikke blooto armen gekruist
't spul in de gaten hield.
Want... wie aan 't Hitje raakt, raakt aan
vrouw Moes! En onderwijl als 't Hitje vrouw
Polak steeds achteruit dreef, gilde de Hit
naar de Rosse: „blijf er tusschen uit, gij!
'k Heb mee jou niks aan de pet! Luister nie
naar die lange salamander daar in den hoek,
die is de schuld van alles!"
Ik keek 'ns verwonderd naar de Theemuts.
En die... die knikte teugen me. Wat betee-
kende: „m'n vriendin hee gelijk".
Snapte gij nou, amico, dat ik, die er mee
m'n eigen snotkoker boven op gehangen heb,
op gin stukken na weet, wie de schuld is van
al die ruzie? Sterker nog: ik wil 't niemeer
weten! Want... ik zou me altij vergissen!
„Marjan", gilde de Perrepluu: „pak vast!
Nou is er de kans, om van dat serpent van
'n Hit af te komen! Ze zit ons al lang genogt
in 't vaarwater! Haal oew pook en sla dat
kreng d'r omheining aan stukken! Dan kun
nen we beter bij haar 'nnen! Vooruit, allee
dan Marjan!! Denk aan oew woord!!"
De Rosse kwam op looien schoenen naar
voren. En de Theemuts keek haar 'ns drei
gend aan, tikte toe mee 'nen vinger teugen
haar voorhoofd!
Noord-Hollanders, die de voetbal
sport minnen, kunnen morgen hun hart
weder ophalen. De K.N.V.B. is er in
den kortst mogelijken tijd in geslaagd
een nieuwe indeeling in elkaar te
„draaien", die, naar we hopen, meer de
goedkeuring kan wegdragen van de
voetbalclubs in den lande. Nog in het
begin van deze week leek het nergens
op, dat de competitie reeds morgen een
aanvang zou kunnen nemen, en daar
om is een compliment voor het bestuur
van den K.N.V.B. hier wel op zijn
plaats.
Want nadat de eerste nood-indeeling be
kend was geworden, stroomden van alle kan
ten de protesten binnen. Ook onze clubs had
den bezwaren tegen de eerste indeeling,, Alc-
maria, H.R.C. en Alkmaarsche Boys bij 4e
klasse clubs, als Atlas en Watervogels, terwijl
op andere plaatsen wel afdeelingen gevormd
waren van louter tweede klassers.
Gelukkig zag de K.N.V.B. in, dat dit een
groote handicap zou worden voor de clubs,
die op hooge kosten zaten en die nu zeker
niet in staat zouden zijn met de te verwach
ten minimale recettes, als de vierde klassers
op bezoek kwamen, deze kosten te dekken.
In allerijl werden nieuwe indeelingen ge
maakt, meer anadacht 'werd geschonken aan
een behoorlijke krachtsverhouding, waardoor
in ons district de geografische indeeling ver
viel. Maar hoofdzaak was: de vereenigingen
waren tevreden gesteld. Ook in Noordelijk
Noord-Holland kan men tevreden zijn met
deze nu wel definitieve indeeling.
Den Helder behoudt zijn derby en boven
dien zijn bij de vijf tweede klassers vijf derde
klassers ingedeeld, die in staat moeten wor
den geacht hun „hoogere" collega's geducht
partij te kunnen geven.
Spelpeil kan opgevoerd worden.
Er komt dus een nood-competitie, en nu
zal men natuurlijk dadelijk beweren: „Wat
heb je daar nu aan, het gaat nergens om,
waarom zouden de clubs eigenlijk hun best
doen om een zoo gunstig mogelijk resultaat
te bereiken?"
Maar die zoo spreken, zullen wel spoedig
bemerken, hoe verkeerd hun gedachten zijn
geweest.
Want in deze komende competitie be
staat er een unieke gelegenheid om het
publiek eens te toonen, hoe het met het
eigenlijke spelpeil in Nederland nu wel
gesteld is. Nu staat er geen dreigend de
gradatiespook achter de deur klaar, nu
is er geen zenuwachtige spanning om
den kampioenstitel in de wacht te slee
pen. Integendeel, bij alle wedstrijden, die
nu voor deze noodcompetitie gespeeld
zullen worden, kan en moet in de eerste
plaats gelet worden op verbetering van
het spelpeil en om nu het spel te spelen
om het spel. En dan, daar zijn we haast
zeker van, zullen de critici, die er pleizier
in hebben om altijd maar te fitten op het
spelpeil, waarop de voetbalsport in Ne
derland staat, het zwijgen opgelegd wor
den.
In de tweede plaats komen jongeren door
dezen noodtoestand meer naar voren en ook
dat zal niet nalaten een invloed ten goede op
het voetbal in ons land te hebben.
Bovendien zal het met het wijken van de
spanning, nu er geen promotie of degradatie
mogelijk is, niet zoo'n vaart loopen. Integen
deel, in vele gevallen zullen de derde klassers
nu ze bij de tweede klassers zijn ingedeeld,
eens willen toonen, waar ze toe in staat zijn
en de titel van districtskampioen te mogen
voeren is ook nog wel iets waard, vooral als
daarbij plaatselijke wedstrijden in zicht zijn.
Zoo ziet men, dat het met deze noodcom
petitie, wat betreft de kwaliteit van het
voetbal en ook de spanning, waaronder ver
scheidene wedstrijden zullen worden gespeeld,
nog wel los zal loopen, en daarom mag men
morgen niet aarzelen zijn schreden naar de
voetbalvelden te zetten.
geest gebrand. Hij moest onmiddellijk in actie
komen. Hij glipte den spoordijk af en werd
door een boschje opgevangen dat zijn hoofd
met een bons achteruit duwde, alsof het ver-
ontwaarigd was over deze schennis van zijn
avondrust.
„Voorzichtig, jongen", waarschuwde hij
zichzelf; „kom even op adem".
Voor de tweede maal herstelde hij zich. Den
eersten keer was de voordijk tegen hem aan
gevlogen nu had het struikgewas hem uitge-
stooten. Alles scheen zich vijandig tegen hem
te keeren. Verbeeldde hij zich, dat er zelfs een
spottende klank was in de stem van den don
der, die op hem aanrolde?
Hij baande zich een weg door het kreupel
hout. Hij was spoedig door het boschje heen
en vóór hem lag een ruw pad. Hij kon het
amper onderscheiden, noch de lengte ervan
schatten, vanwege de schemerige, fluweelig-
uitziende onderbrekingen; maar aan het eind
ervan en loodrecht er op. scheen, glimmend in
den regen, een tamelijk breede weg te liggen.
Om dien te bereiken, zou hij die fluweelen on
derbrekingen dóór moeten, er in afdalen en
er weer uit opstijgen.
Hij aanvaardde den tocht. De schaduwige
gestalten waren thans niet te zien. Hij on
derdrukte een opwelling om te roepen. Het
zou krankzinnigenwerk zijn geweest; het zou
geen ander resultaat hebben gehad dan de
achtervolgden waarschuwen, dót zij achter
volgd werden. Zijn eenig wapen, verrassing,
zou hij er mee hebben prijsgegeven...
„Goeie genade, daar zijn ze!" ontsnapte hem
opeens.
De schaduwen waren op den weg gekomen.
Hij versnelde zijn pas, plofte holderdebolder
in een van de afgronden van donker fluweel.
Lang, klam gras, doorweekt van den regen.
Toen hij weer uit de diepte opdook, waren de
schaduwen niet meer op den weg zichtbaar,
maar door het geweld der elementen heen
hoorde hij het dreunen van een motor. Een
bundel wit licht kliefde een moment het don
ker en doofde direct weer. Het motorgeronk
vervaagde, doofde tenslotte óók uit.
Het was een verademing weer vasten grond
onder de voeten te voelen. Hoe kreeg hij nu
die auto te pakken?
Hij rende zoo hard zijn beenen hem dragen
wilden. De regen gutste in stroomen neer en
met korte tusschenpoozen rolde de donder af
gewisseld door verblindende bliksemflitsen
De grond maakte zuigende sputtergeuiden
onder zijn voeten. Hij moest vechten tegen een
gevoel van hopeloosheid. Maar volhouden was
de boodschap. Er zou hem wel iets te hulp
komen... wat, mocht de hemel weten, in zijn
onderbewustzijn rees vertrouwen op een of
andere beschermengel.
Plotseling was er een van die oogenblikken
van helder licht. Sprookjesachtige glansen
tooverde het op den weg, door de boomen heen,
Voor zich ontdekte Freddy een auto, duidelijk
afgeteekend. Een roode wagen...
Verdwenen. De wereld was weer donker.
Geen halve minuut later 'n bliksemschicht.
Freddy staarde voor zich uit, gefascineerd.
Het stuk weg lag weer helderen schijn. De
auto was er ook nog. Op hetzelfde stuk weg!
Hoe kwam het dat die auto daar nog was?
Freddy's hart klopte onstuimig. Wanneer
hij den wagen inhaalde, zou hy nog maar tot
één ding in staat zyn: uitgeput in elkaar
zakken.
„Goei genade," sprak plotseling 'n stem, „jij
schjjnt ook haast te hebben!"
De spreker was een werkman met een fiets...
XVI. Een ontmoeting op den weg.
De werkman zat niet op de fiets. Hij had
onder een afdak opzij van den weg beschut
ting gezocht en de fiets stond tegen het
poortje.
„Kom liever hier schuilen, vriend," advi
seerde de werkman, toen Freddy evenstilstond.
De jongman was niet voornemens dat te doen;
hij had met een heel ander doel zijn dolle
jacht onderbroken. Hier was nu juist het ding,
dat hij noodig had.
Een pijlsnelle gedachte maakte een eind aan
Freddy's aarzeling.
„Het is maar leenen," hield hy' zichzelf voor.
„Ik zal wel zorgen dat de vent er niet bij te
kort komt."
Toen gebeurde iet Freddy's hand schoot
uit en greep het stuur. De oogen van den
werkman knipperden en zijn mond ging wijd
open en toen het cnipperen ophield en de mond
dichtviel, bevonden Freddy en de fiets zich
reeds op den weg.
„Hé!" schreeuwde de man, met 'n schok uit
zyn boozen droom ontwakend. Het leek on
mogelijk, zoo'n nette jongeman...
„Hé!" schreeuwde hij nog eens, harder thans.
Het eerste „Hé" hoorde Freddy, het tweede
niet meer...
Als een wanhopige peddelde Freddy voort.
Hij legde het eene stuk rechte weg na het an
dere af, passeerde de ene bocht na de an
dere, maar van de roode auto geen spoor! Bij
de hopeloosheid, die zich langzamerhand van
hem meester maakte, voegde zich het onaan-
name gevoel van doornat te zijn. Zijn kleeren
plakten tegen zijn lijf.
Maar plotseling, als by tooverslag teekende
de roode auto zich voor zyn verbijsterde oogen
af, nog geen veertig meter vóór hem! Uit de
De wedstrijden voor morgen.
Reeds dadelijk zitten we in Hollandsch
Noordpunt midden in de spannende kampen.
In Den Helder gaat de wedstrijd H.R.C.—
Alcmaria Victrix, een strijd, die niet na zal
laten de noodige belangstelling te, trekkén.
Immers altijd heeft HRCAlcmaria zich on
derscheiden door een bijzonder tintje, dat
men vaak aan andere wedstrijden niet had.
En nu zal het wel nfet anders wezen. Zoowel
HRC als de Alkmaarders zullen natuurlijk
wel de noodige offers aan de mobilisatie ge
bracht hebben, maar ondanks dit, zal het
morgen op Tuindorp geducht spannen.
In Alkmaar binden twee andere tweede
klassers den strijd met elkaar aan, n.1. de
Boys en West-Frisia. Ook hier kan men
moeilijk een uitslag voorspellen, daar het nog
blijken moet in hoeverre de clubs hun spelers
moeten missen.
Helder trekt ook al naar een oude bekende
toe, n.1. naar Hollandia. Zonder twijfel zal
deze kamp zich onderscheiden door span
ning en nog eens spanning, want eeuwig en
altijd zijn de wedstrijden in Hoorn tusschen
deze twee oude rivalen interessant geweest
door de onzekerheid omtrent den uitslag en
de manier waarop er om de overwinning ge
streden werd.
Onze vertegenwoordiger van het vroegere
eiland Wieringen trekt naar de Zaan, waar
Zaandijk op eigen terrein bekampt moet
worden. Waar in normale gevallen deze tocht
door iedere club als zeer gevaarlijk werd be
schouwd zal men nu moeilijk kunnen zeggen
in hoeverre dit waarheid blijkt. Inmiddels
weten we van de blauw-zwarten, dat ze daar
aan de Zaan hun uiterste best zullen doen de
puntjes mee te nemen.
In Beverwijk gaan de twee overige clubs
van afdeeling B. elkaar te lijf, n.1. Kenne-
mers en Purmersteijn. Hier ligt een overwin
ning voor den tweeden klasser ih de lijn der
verwachting.
Afdeeling A.
KFCDWS, ADO—VSV, Ajax—DOS,
StormvogelsHaarlem en Het GooiBlauw
Wit.
Reeds den eersten Zondag staan er in Af
deeling A. verscheidene interessante kampen
op het programma, o.a. KFCDWS, die wel
weer vele Spaarndammers den tocht naar De
Koog zal doen ondernemen, om hun club
daar te zien strijden tegen de taaie Koogers.
Afdeeling B.
CVVDFC, Sparta—RFC, DHC—HBS,
HDVS—XERXES en VUC—Feijenoord.
Deze klasse met zijn zes Rotterdamsche
eerste klassers belooft een hoogtepunt te
worden in de voetbalsport van de Maasstad.
Reeds nu is er een derby, n.1. Sparta—RFC,
terwijl favoriet Feijenoord een moeilijken
strijd in Den Haag tegen VUC tegemoet
gaat.
Afdeeling UI.
AGOVVNEC, Quick—Enschede, Wage-
ningenTubantia, HengeloHeracles, en En-
schedesche Boys Go-Ahead.
Afdeeling IV.
PSVHelmond, JulianaNAC, Willem II
Eindhoven, BWLimburgia, Roermond—
NOAD, MVV—Longa.
Afdeeling V.
SneekVeendam, LeeuwardenAchilles,
HeerenveenVelocitas, GVAVWW en Be
QuickHSC.
Het programma van de adspiranten-com-
peties luidt voor Zondag a.s. ais volgt:
Afd. O.: BKC aSucces a (10 uur); HRC
aHelder a (10 uur); HRC bHelder b
(11.15).
Afd. P.: HRC a—Helder c (12.30); Scha-
gen aOudesluis a (10 uur)... Wieringer-
waard aWSV a (10 uur).
Afd. R.: BKC b—Succes b (11.15); Helder
d—HRC f (10 uur).
Er zijn heel wat aardige wedstrijden bij,
zooals BKC aSucces a, HRC aHelder a
en Schagen a—Oudesluis a, waarvan we de
uitslagen met spanning tegemoet zien. Te
voorspellen valt er nog niets en daarmede
zullen we dan ook nog maar een paar week
jes wachten.
schaduw van de auto dook een gestalte op,
die een revolver op Freddy's borst richtte.
„Als je niet oogenblikkelijk afstapt," sprak
de gestalte, „zal ik je neerschieten!"
Freddy zou de stem hebben herkend, in dien
hij niet reeds de gestalte van den grooten, dik
ken mijnheer herkend had.
Met groote tegenwoordigheid van geest was
Freddy zich bewust geworden, dat hij vóór
alles tijd moest winnen, zoodat hij eerst be
hoorlijk op adem kon komen.
„Wat wil je eigenlij.:?" beet de dikke heer
hem toe.
„Ik zou kunnen vragen wat u eigenlijk wilt,
door me op die manier een revolver onder den
neus te houden," luidde Freddy's repliek, „als
ik niet precies wist, wat voor gemeene schurk
u bent."
„Zoozoo, dat is niet bepaald vleiend! En
waarom houd je mij voor een schurk?"
„Omdat u een jong meisje hebt ontvoerd!"
„Ontvoerd De spreker was kennelijk ge
schokt. „Mijn jonge vriend, ik geloof dat je
te veel detective-romans leest!"
Een zucht ontsnapt Freddy. Wanneer die
conversatie nog langer zou duren, zou de
auto, waarvan het wiel met wanhopigen spoed
hersteld werd, gereed zijn om te vertrekken
verdaaid nog aan toe die werkman
zou ook wel eens kunnen komen opdagen! Als
hij het me'nje, dat waarschijnlijk in de auto
lag, met 'n band om den mond of bewusteloos,
maar bereiken kon...
De groote mijnheer bracht plotseling een
nieuw element in de discussie.
„Mag ik vragen", vervolgde hy op honig-
zoeten toon „louter uit nieuwsgierigheid
jonge vriend hoe je aan die fiets gekomen
bent?"
„Wat bedoelt u?" antwoordde Freddy ge
prikkeld. „Die heb ik geleend".
„Geleend? Weet je dat zeker?"
Dat besliste de zaak. De woedende werk
man moest geen tyd krijgen om op het too-
neel te verschijnen en te ontkennen dat de
fiets geleend was! Terwijl de imposante mijn
heer Freddy met één oog aankeek, loerde hij
reeds den weg achter deze met het andere
oog af. Hij zag daar beslist wat... hij scheen
opeens zelfs meer belang te stellen in wat hy
achter Freddy zag, dan in Freddy zelf.
(Wordt vervolqd.)
