„Europeeschemogendheid?
Jan Zeedijk in Amerika
verleden
Radioprogramma
De Avonturen van
Interview met geheimzinmgen Rus
van het
door R. J. VAN NEERVOORT
RUSLAND weer een
VOORSPELLINGEN, DIE
UITKWAMEN.
SJANGHAI.
Toen het bericht, dat de Russen
Polen waren binnengedrongen, tot
hier doordrong, had ik een gesprek
met een Rus, betreffende de Russi
sche politiek en wat deze Rus me
vertelde, scheen me zoo onwaarschijn
lijk, dat ik niet den moed had er
melding van te maken. Sedert dien
zijn echter enkele zijner voorspel
lingen uitgekomen, waardoor me
thans zijn mededeelingen niet meer
zoo onwaarschijnlijk lijken.
Verdachte Rus.
Deze Rus wordt door zijn landgenooten
hier, vluchtelingen -uit den tijd van den
strijd tusschen Rooden en Witten, als eenigs-
zins verdacht beschouwd. Men verdenkt
hem ervan, dat hij geheimzinnige betrek
kingen onderhoudt met de regeering te
Moskou. Hij is niet ver in de dertig en de
zoon van een Russisch hoofdofficier, die bij
na twintig jaar geleden naar Sjanghai is
gevlucht na den ondergang der laatste Rus
sische witte legers.
De Rus is dus als knaap naar China ge
komen, waar zijn vader intusschen is over
leden. Hij leeft te Shanghai op betrekkelijk
grooten voet, verkeert er in verschillende
kringen, maar nu en dan verdwijnt hij voor
eenigen tijd, reist dan met onbekend doel
in de binnenlanden van China, ofwel ver
toeft bij de Russen in Mongolië en men
fluistert zelfs, dat hij enkele malen Moskou
bezocht, om er met de Russische leiders be
sprekingen te houden. Bij de Japanners
schijnt hij niet in een goed blaadje te staan
en hij vermijdt het zorgvuldig zich in het
door de Japanners bezette deel van Shang
hai te vertoonen.
Zij, die niet verrast waren
Enkele dagen na den inval der Russen in
Polen ontmoette ik hem en ik uitte mijn
verbazing (mijn verontwaardiging verzweeg
ik wijselijk) over de handeling der Russi
sche regeering. De Rus, die blijkbaar in een
mededeelzame stemming was, lachte eens
even en merkte op: „Heel de wereld zal wel
verbaasd zijn geweest over de Russische po
litiek en tactiek, die ook de gezagvoerders
te Berlijn verrast moeten hebben. Maar de
gezagvoerders te Londen en Parijs zullen
niet zoo verrast zijn geweest, daar ze van
tevoren van Ruslands plannen op de hoogte
waren. Deze plannen zijn hun bij de onder
handelingen te Moskou over een Fransch-
Engelsch-Russisch bondgenootschap uiteen
gezet, toen deze onderhandelingen door de
tegenwerking van Polen mislukten. De Po
len wilden geen Russische troepen ter hulp
in hun land hebben en daardoor kon er
van het bondgenootschap ten gunste van
Polen niet komen.
De Russische verwachting van
den Poolschen weerstand.
De Russen verwachtten niet, dat
Polen, als het voorloopig aan zich
zelf werd overgelaten, langer dan
eenige weken, hoogstens enkele
maanden tegen de Duitschers kon
stand houden. Het heeft toen tegen
de Franschen en Engelschen open
hartig verklaard, dat het Polen zou
FEUILLETON
Naar 't Engelsch van A. W. Marchmont
20.
Zoo scheidden zij, en Dessie, die zich een
zamer en ellendiger voelde dan ze zich ooit in
haar leven gevoeld had, haastte zich naar het
hotel te gaan. De naam van zuster Morland
bleek inderdaad een uitstekende introductie en
bespaarde haar een verklaring van het eenigs-
zins ongewone feit, dat ze zonder bagage
reisde.
Het was een nacht van de diepste rampzalig
heid, die zij in de stille hotelkamer doorbracht.
Zelfs in het donkerste uur van haar leven had
ze hoop op de toekomst gehad, maar nu kon
ze met de beste wil geen lichtstraal ontdekken.
Ze bevond zich volkomen in de macht van
dezen onmensch en er bleef haar welhaast
niets anders over dan voor zijn wenschen te
capituleeren.
En in het droeve spinsel van haar nachte
lijke peinzen, die de slaap verre van haar hield,
sproot een nieuwe angst op. Het was dat ze
zich niet in staat zou voelen Tom de waarheid
te vertellen! Niemand beter dan zijzelf wist
wat het beteekende van hem te moeten schei
den, en als een spookbeeld doemde het vreese-
lijk alternatief in haar geest op van óf een
diep een eeuwig stilzwijgen te bewaren, óf
haar zuster in de beklaagdenbank te zien,
beschuldigd van moord en vrijwel zeker van
een veroordeeling. Want dat zou de prijs zijn
voor het trotseeren van de Montalt!
In het vooruitzicht van een dergelijke keus
huiverde ze en beefde als een kind. Het was
zooals ze gezegd had: alles wat haar in het
leven lief was, hing van deze beslissing af.
Doodmoe, afgetobd en geslagen stond ze
vroeg op en ontbeet op haar kamer. Ze besloot,
omdat ze hevige hoofdpijn had, een korte wan
deling te gaan maken en dan op haar zuster
te wachten.
Onze correspondent, de heer J. K.
Bredcrode, heeft te Sjanghai een
interessant gesprek gehad met een
geheimzinnig en Rus, dien men er
in het Verre Oosten van verdenkt
mysterieuze betrekkingen te onder
houden met Moskou. Natuurlijk is
de Rus geheel vervuld van de ac
ties van zijn vaderland, vooral met
betrekking tot Polen en het is de
moeite waard, van zijn visie op de
expansie-zucht der Sovjets kennis
te nemen, ook al zijn eenige der
gebeurtenissen, welke tot zijn be
schouwingen aanleiding geven, al
weer historie geworden.
binnenvallen, zoodra het duidelijk
werd, dat van een langen Poolschen
tegenstand geen sorake zou zijn.
De belangen van Rusland laten niet toe,
zoo vervolgde mijn zegsman, dat geheel Po
len door de Duitschers in bezit wordt ge
nomen en Engeland en Frankrijk wisten dit
van den beginne aan, al heeft de Fransche
noch de Engelsche regeering het noodig ge
vonden daarvan het publiek in kennis te
stellen. Logischerwijze zouden Engeland en
Frankrijk bij een aanval van Rusland op
hun bondgenoot Polen Rusland den oorlog
moeten verklaren, maar aangezien de regee
ringen in Parijs en Londen Ruslands hou
ding begrijpen en zelfs gedeeltelijk billijken,
zullen ze dit niet doen. Frankrijk en Énge-
land is het liever, dat Polen in Russische
handen, zij 't misschien voorloopig, is, dan
dat geheel Polen een buit wordt van
Duitschland.
Bij de FranschEngelsche onder
handelingen te Moskou was het
voornaamste verschil van meening
het gevolg van een verschil van in
zicht in de militaire kracht van Po
len. De Franschen en Engelschen
sloegen deze kracht hoog aan, de
Russen daarentegen waren van mee
ning, dat Polen heel snel verslagen
zou worden.
Polen allerminst een eenheid.
„Kent U Polen?" vroeg dë Rus mij.
Op mijn antwoord, dat ik zoowel te War
schau ais te Wilna en te Lwow (Lemberg)
had vertoefd en bijna het geheele land had
bereisd, ging de Rus verder:
„Dan weet u ook, dat Polen allerminst
een eenheid vormde. De Oekrainers in Ga-
licië, in de omgeving van Lemberg, haten
de Polen meer dan eenig ander volk ter
wereld. De Litauers in en om Wilna ge
voelden zich sterk onderdrukt, evenals de
Wit-Russen van Grodno en Pinsk en heel
de omgeving.
Wat komen moest, is gekomen en
de Russen zijn Polen binnen geval
len. Dit is echter geen vijandelijke
handeling tegen de geallieerden,
maar veel meer tegen de Duit
schers, ai willen dezen dit niet er
kennen. Rusland heeft een nieuwe
politiek ingewijd, die toch zeer oud
is.
Na den wereldoorlog was Rusland van het
westen terug gedrongen door de vorming
van den staat Polen, maar meer nog door
de vorming van de staten Estand en Let
land. Rusland had aan de Baltische Zee geen
ijsvrije haven meer, want Leningrad, het
oude Petersburg, deze schepping van Pe
ter den Grooten, is vijf a zes maanden van
het jaar door het ijs gesloten. Door den
tegenwoordigen oorlog krijgt Stalin de gele
genheid de oude politiek van Peter den
Grooten te hervatten.
Oostzee een „Duitsche binnenzee."
Rusland moet weder krijgen zijn „ven
sters naar Europa", dat waren vroeger de
havens Libau, Windau en Reval, of beter
nog Baltischport, de voorhavens van Re-
val.
Zeker is, dat de Russische politiek,
die naar 't Oosten, naar Azië was ge
richt thans weer meer zich gaat rich
ten naar 't westen, zeer ten nadeele
van Duitschland. De Baltische Zee,
de Oostzee, was na den oorlog ge
worden tot zooiets als een Duitsche
binnenzee, die in oorlogstijd zelfs
voor de machtige Engelsche vloot
gesloten is. Die tijd is voorbij met
de politieke richting-verandering
van Rusland en het is heel moeilijk
dit als een voordeel voor Duitsch
land te beschouwen. Rusland als
Oostzee-mogendheid gaat herleven,
al zal Duitschland alles doen om
dit belangrijk feit voor het Duitsche
volk te verdoezelen.
Rusland wordt weder een „Europeesche"
mogendheid en daardoor wordt aan de Duit
sche aspiraties in oostelijke richting paal
en perk gesteld. Ruslands optreden in Po
len is dus niet gericht tegen Frankrijk en
Engeland, maar tegen Duitschland, al mag
het den oppervlakkigen beschouwer anders
schijnen."
Duitschland veinst onverschil
ligheid.
Drie weken zijn voorbij gegaan sedert
de blijkbaar goed ingelichte Rus me deze
mededeelingen deed en intusschen heeft
Rusland zijn zin gekregen.
Duitschland doet het voorkomen alsof
dit Russische optreden het onverschillig
iaat, zelfs min of meer sympathiek is, doch
in hun hart zullen de Duitsche machtheb
bers er wel anders over denken.
Zij trachten het nog te voor te stel
len, alsof het optreden van Rusland in de
eerste plaats gericht is tegen Engeland en
uit Duitsche bron komen berichten over een
Russische bedreiging van Britsch Indic, over
Russische troepenconcentraties aan de Af-
ghaansche grens, berichten, die indruk kun
nen maken op menschen, die Centraal-Azië
niet kennen. Begin November wordt het
daar zeer koud en vallen er vaak massa's
sneeuw, want in dat zuidelijk hoog gelegen
gebied heerscht een vastelandsklimaat. Een
veldtocht door Afghanistan is in den zomer
uiterst moeilijk, in den winter onmogelijk,
zooals ik uit ervaring weet. Wegen ontbre
ken er geheel en al; het zeer dun bevolkte
land is niet in staat een leger te voeden,
zoodat alles zou moeten medegevoerd of
aangevoerd, wat stuiten zou op enorme be
zwaren.
Finsche kwestie.
Verontrustender is, dat Rusland zijn in
vloed ook wil uitbreiden tot Finland. Ik ken
ook dit land van een herhaald verblijf en
ik ken het Finsche volk en ben overtuigd,
dat de Finnen niet zonder tegenstand het
hoofd zullen buigen voor vergaande Russi
sche eischen. Moreel staat Finland ook ster
ker dan Estland, Letland of Litaucn, daar 't
anders dan genoemde landen, in 1914 geen
deel uitmaakte van Rusland, maar een zelf
standige staat was, een Groot Hertogdom,
met den czaar als grootvorst. Gedurende den
oorlog van 19141918 was Finland „neu
traal", al waren dan de voornaamste Fin
sche kuststreken door Russische troepen be
zet. Maar geen Finsche regimenten namen
aan den oorlog deel,
J. K. BREDERODE.
WOENSDAG 8 NOVEMBER 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m,
NCRV-uitzending. 6.307.00 Onderwijs
fonds v. d. Scheepvaart.
8.00 Berichten.
8A5 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuizek.
9.309.45 Felicitaties.
10.30 Morgendienst.
11.15 Ensemble v. d. Horst.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Zang en piano en gramofoonmuziek. Om
12.45 Berichten ANP.
1.15 Ensemble v. d. Horst en gramofoonmuz.
2.152.55 Gramofoonmuziek.
3.00 Christelijke lectuur.
3.30 Zang en cello met pianobegeleiding en
gramofoonmuziek.
4.45 Felicitaties.
6.00 Causerie „Gevaren voor de Christelijke
geest op ons platteland",
6.20 Gramofoonmuziek.
6.30 Taalles, hierna causerie ,,De samen
stelling. de bediening en het onderhoud van
stoomketels en stoommachines aan boord
van schepen".
7.00 Berichten.
7.15 Causerie namens het Protestantsche
Hulpcomité voor uitgewekenen om ras of
geloof.
Stipt drie uur was hij op de afgesproken
plaats. Twee minuten later hield een kleine
auto voor de stoeprand stil. Er zat een vrouw
aan het stuur. „Zeedijk!" riep zij.
De jonge marine-officier keek om naar de
auto. „Mejuffrouw Schorpioen?" informeerde
hij.
„Stap in", zei de vrouw op bevelende toon.
„Ik ben degene die u hier zoudt ontmoeten".
Zeedijk stapte in de auto. Meer dan een half
uur reed de jonge vrouw in snelle vaart over
asfalt. Zij maakte allerlei omwegen, alsof zij
bang was achtervolgd te worden. Blijkbaar
wilde zij deze kans niet lopen. Tenslotte reed
zij de wagen in een oude, bouwvallige garage.
Ze leidde Zeedijk door de garage naar een
huis, dat er tegenaan gebouwd was, waarna
ze een paar trappen beklommen.
Eindelijk stonden ze voor een stalen deur.
De vrouw drukte op een knopje. Zonder ge
luid ging de deur open. Twee mannen binnen
in het vertrek wachtten blijkbaar op hen.
„Nu zijn we veilig voor spionneerende ogen",
zei de vrouw.
Jan Zeedijk bevond zich in een klein, sme
rig vertrek. De twee mannen keken met
grimmige blikken naar hen. „Ga zitten, Zee
dijk", beval de vrouw hem. „Ik heb je wat
te zeggen."
„Kijk, toen de Schorpioen het vliegtuig
van Admiraal Warburton de J 15 ver
nielde, bleef er voldoende van heel om de
nieuwe brandstof van Warburton te onder
zoeken".
„Dat dacht ik wel," mompelde Zeedijk. Het
gezicht van de vrouw was onbewogen als een
masker.
„Ik wil de verloren uitvinding aan de
Amerikaanse Marine verkopen voor tien mil-
lioen dollar!", ging zij kalm voort. „Als je er
geen belang in stelt, Zeedijk, dan zullen wij
niet veel tijd aan je verspillen."
7.3.0 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-berichten.
8.15 Kon. Christ. Oratorium-vereeniging, het
Concertgebouworkest en solisten.
9.15 Causerie over Bruckner.
9.35 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP, hierna actueel halfuur.
10.30 Ensemble „Presto".
11.25 Gramofoonmuziek.
Hilversum II. 301.5 m.
11.5012.00 Schriftlezing.
VARA-uitzending. 10.1020 v.m. en 7.30
8.00 VPRO.
8.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
9.30 Keukenpraatja.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Voor de arbeiders in de continu-bedr.
11.30 Voor de vrouw.
12.00 Gramofoonmuziek
12.15 VARA-uitzending.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 VARA-orkest.
1.151.45 Orgelspel.
2.00 Knipcursus.
2.303.10 Gramofoonmuziek.
3.15 Voor ae kinderen.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 VARA-orkest.
6.40 Lezing „Beheersing van de angst".
7.00 VARA-kalender.
Toen ze de trap afliep en de hall doorging,
kreeg ze een gewaarwording of ze door den
grond zonk. Daar stond... sir Edmund Lan-
dale en ze hoorde hem aan een kellner den weg
vragen naar de Middle Riding ziekeninrichting.
Wat kon dat in vredesnaam beteekenen? Ze
was scherpzinnig genoeg om in ieder nieuw
incident mogelijk gevaar te vermoeden, en na
een oogenblik van besluiteloosheid kwam ze tot
de conclusie, dat er minder risico in gelegen
was hem aan te spreken en te probeeren uit te
vinden wat hij hier deed, dan in het duister te
blijven tasten met wie weet welke verschrik
kelijke verrassingen in het verschiet.
Hij scheen weinig verbaasd haar te zien en
dat ontging Dessie niet.
„Hoe wist u dat ik hier was?" vroeg ze, en
de vraag bracht hem zoo in verwarring, dat hij
aarzelde en stamelend begon:
„Ik moest hier zijn..."
„Eergisteren schreef u, dat u mij op mijn
kamers zou kómen bezoeken. Geen levende
ziel wist dat ik hierheen ging. Dus..." Ze hield
opeens op. De gedachte aan zijn voorgenomen
bezoek op haar kamers was als een vonk die
den motor van haar verbeelding in beweging
zette en in een visioen zag ze opeens wat er
gebeurd moest zijn. Toen hij op haar flat was
gekomen, had hij daar de Montalt aangetrof
fen, die zich met geweld of onder een of ander
voorwendsel toegang had verschaft dat
waren van die kleinigheden die voor een dief
en moordenaar als hij een peuleschil beteeken-
den! De beide mannen een nobel stel!
waren aan de praat gekomen, en Landale, als
was in de handen van de Montalt, bij wien ver
geleken hij een kind in de boosheid was had
zich gemakkelijk laten uithooren en alles ver
teld wat hij van haar verleden en familieom
standigheden wist! Uit haar eigen mond...
Dat verklaarde hoe de Montalt zoo plotse
ling op de hoogte kwam. Maar niet wat het
doel van zijn bezoek aan haar kamers was ge
weest en evenmin hoe hij Daphne's verblijf
plaats kende. Want déarover had ze met Lan
dale nooit gesproken. Een tweede flits deed
haar den ontbrekenden schakel in den keten
van de Montalts haast fantastische schurkei jj
zien. Hij was naar haar kamers gegaan om in
te breken. In de brandkast waar ze haar papie
ren had geborgen en voor dien tijd moest tiij
in haar tasch, op de logeerkamer in Dora's
huis, hebben geneusd. Want zoo alleen had hij
Daphne's adres kunnen ontdekken en het feit,
dat zij de robijnen in haar bezit had en nog
andere bijzonderheden, die hij niet van Landale
kon hebben gehoord. Die had hoogstens beves
tigd wat de Montalt al wist, misschien diens
juist verworven kennis op ondergeschikte pun
ten aangevuld. Het sloot alles als een bus. En
natuurlijk had de doortrapte schavuit Landale
tot zijn bondgenoot en handlanger gemaakt,
met de belofte, dat hij hem haar Dessie
in zijn macht te krijgen.
Sir Edmund Landale staarde haar aan alsof
hij peilen wilde wat ze dacht, terwijl ze enkele
oogenblikken in gepeins stond. Maar hij was
lang niet schrander genoeg om ook maar in
de verste verte te kunnen veronderstellen wat
er in haar omging, en de langdurige stilte be
gon hem zenuwachtig en onzeker te maken,
toen ze, volkomen kalm en beheerscht, voort
ging:
„Dus ik moet aannemen dat deze ontmoeting
een gevolg is van puur toeval, sir Edmund?"
„Zeg niet „Sir Edmund", Dessie?" Zijn stem
klonk haast smeekend; „wees toch niet zoo
gereserveerd en op een afstand tegen mij. Wat
ik in mijn brief heb gezegd, is absoluut waar.
Kom, ga mee, je hebt je mantel al aan". En
opeens kreeg de oude, onoverwinlijke bekoring
die van haar uitging, hem in zijn greep. „Ik
zal je de ware reden van mijn aanwezigheid
hier vertellen", ging hij voort. „Je weet niet
hoe grooten invloed je op mij hebt. Ik wil alles
doen wat je verlangt, als je maar naar me wilt
luisteren".
Benieuwd welke voorstelling hij van de zaak
zou geven, volgde ze hem het hotel uit.
„En", vroeg ze, toen hij een tijdlang geen
poging had gedaan om iets te zeggen, „wat
hebt u mij te vertellen?"
Doch hij bleef zwijgen, norsch naar den
grond turend, en ze begreep, dat het hem, nu
puntje bij paaltje kwam, moeite kostte om met
de waarheid over zijn schelmerij voor den dag
te komen.
„Nu", hernam ze met een minachtend lachje,
„als het u te zwaar valt om te bekennen hoe
u mijn spoor hierheen hebt kunnen volgen, wil
ik u de moeite wel sparen en het u zelf ver
tellen".
Met grimmige voldoening bedacht ze dat dit
de manier was om de proef op de som te krij
gen en ze gaf een relaas van wat ze zich voor
stelde, dat dien ochtend op haar kamers moest
zijn gebeurd met weglating van de details die al
te bezwarend waren voor Daphne. En ze deed
het op zulk een toon van zekerheid, dat hij
overtuigd was, dat zij op onbegrijpelijke wijze
de waarheid ontdekt had. Geen oogenblik ver
moedde hij, dat hij overbluft werd door een ver
nuftig spel van combinaties en deducties!
Er viel een lange pauze nadat ze uitgespro
ken had. Toen kwam, met horten en stooten,
het erbarmelijk excuus van den jammerlijken
slappeling.
„Ja, ja... het is zooals je zegt. Ik geef toe,
dat ik mij weer als een schurk tegenover je
gedragen heb. Maar ik... ik kan niet zonder
je... dat heeft me er toe gebracht. Ik bezweer
je, dat het waar is wat ik je schreef je kunt
me gelooven of niet. Ik heb je maanden
7.05 Felicitaties.
7.10 Koorzang.
7.30 Bijbelvertellingen.
8.00 Herhaling SOS-berichten.
8.03 Berichten ANP en VARA-veria.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.30 Pianoduo en zang.
9.00 Radiotooneel.
9.30 Het Rosian-orkest.
10.00 Gramofoonmuziek.
10.10 Trompet en orgel.
10.40 Medische vraagbaak.
11.00 Berichten ANP.
11.10 De Ramblers.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
neen, jarenlang gezocht eigenlijk van het
oogenblik af dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik
besefte toen niet hoeveel je voor mij betee
kende; nu..."
„Ik ben verloofd met mr. Cheriton, sir Ed
mund", viel ze hem in de rede, „en ik kan niet
toestaan, dat u op deze wijze tegen mij
spreekt".
„Ik weet, dat je w-rloofd bent en dat was het
juist, wat me zoo wt'd van woede en jaloezie
maakte toen de Montalt het mij vertelde. Dat
bracht mij nog meer in de gemoedsstemming
om op zijn voorstel in te gaan. Het was ook
zoo'n bittere ontgoocheling voor me net
toen ik je had teruggevonden tot de ontdekking
te komen, dat we verder dan ooit van elkaar
verwijderd waren. Weet je zeker dat je van
hem houdt?"
„Absoluut. Even zeker als ik sedert lang op
gehouden heb een steek om u te geven", klonk
het striemend.
„Waarom neem je toch zoo'n houding tegen
mij aan?" weeklaagde hij.
„Dacht u dan dat ik u om den hals zou val
len nadat u mij behandeld hebt, zooals geen
gentleman een vrouw ooit zou behandelen?"
„Je hebt toch van mij gehouden?" hield hij
aan met de gemelijkheid van een slap, zelf
zuchtig man, die zijn plannen ziet gedwars
boomd.
„Ik was toen een domme gans. Nu ken ik de
wereld en heb mijn ervaring duur betaald. Ik
houd nu zeker niet van u" voegde ze er met
een kort lachje bij. „U kunt er zich op beroe
men, dat u één ding grondig hebt gedaan in
uw leven - mij volkomen gedesillusioneerd".
„Maar ik heb je noodig. Ik kan niet meer
zonder je leven", pleitte hij huilerig.
„Nu, onze gevoelens zijn verder van weder-
keerig, zooals ik al eenige malen heb getracht
u duidelijk te maken", weerde ze af. „Ik van
mijn kant zal mijn leven lang de herinnering
aan bewaren als aan een intensen lafaard".
„Wil je dus niet naar rnjj luisteren?"
„Als u me niet anders te vertellen hebt dan
de nonnens, dien ik zoo net heb moeten aan-
hooren, dan zeker niet".
„En toch zul je naar me moeten luiste
ren", hield hij koppig aan. „Dat ik hierheen
ben gegaan is in de eerste plaats om jou. Ik heb
je noodig, ik kan niet meer zonder je leven
Je moet mijn vrouw worden. Ik kan je de on
hulling, die je meer dan ooit vreest, bespare:
Nu weet je precies wat ik bedoel als ik zeg, dat
ik in de eerste plaats om jou gekomen ben".
(Wordt vervolgd.)
