De Brabantsche Briet
van
Ce*r Udcicylifke
gtlifkenis
Radioprogramma
MONICA HART
m Ea*"
Ulvenhout, 28 Dec. 1939.
Amico,
Glgk beloofd en af
gesproken, we zij n
dan tweeden Kerst
dag naar den woon-
wagel van de Hop-
penbrouwersen gere-
jen, d'ouwelui van
den Eeker, om 't
Stalleke, dat den
Eeker z'n vader
eigens gemokt had
te gaan zien. En nie
alleen datte; ge ver-
Zoo tusschen licht en donker stapten wij in
de sjees: Trui en ik, den Eeker en Dré III,
die op den bok zat.
Veur Trui is 't altg 'n onderneming om 'ns
van huis te gaan. Mee duuzend draden van
groote en kleine plichten zit ze gebonden aan
'r gedoeike Dus..., al die dradekens mot ze
losknoopen, stuk veur stuk; en nou, mee de
kinders thuis en de kleinkinders nou had
Trui nog duuzend draden extra los te peute
ren. „Wieske, as de kinders 'ns snoepen wil
len't staat allegaar op de tweede en
derde plank in de kast vóór! As de kèèrskes
op zijn, maar 't zal wel nie, 'k heb overal
nuuwe geplotst en ik kom gaauw verom"
(Trui praat en denkt altij tegelijk), „as de
kèèrskes opgebrand zijn, déér ligge de nuuwe
pakken, horre! Dré, jongen, ge wit waar Va-
der's sigaren staan, ee? En gij, Marijn, gij
voeiert de beesten dus wel evenkes af veur
den nacht? Ge laat 't vuur dan maar uit
gaan, horre en de ketels zette maar vuil weg
in 't stalleke, zooiank. Zijn er nog kolen ge-
nogt? Oem, ja. Of... Eeker, haal nog 'ns
'nen bak vol. Hou 't veural lekker werm,
Wieske. Dré", teugen mij, „veur den
duuzendsten keer: klee-d-oew eigen nou één,
anders mot ik dalijk weer op jou wochten
en hoe later weg, hoe later thuis. Altij tijds
genogt, den dieë! Truike" (Dré III z'n zuske)
„de illestraties liggen op de beddeplank, hoor,
meske; ge mot da vertessel 's lezen van „Hij,
die terugkwam", ik heb er tranen van in
m'n oogen g'had onder 't lezen! Dré, schiet
nou op. Zit ie me gatsammen nóg mee z'n
klompen aan. Is den kleinen Dré inspannen?
Lot ie denken aan de lantèèrns, 't Is vroeg
donker. En liggen er kèèrsen onder den bok?
Want ge meugt teugesworrig oew gerij niet
onverlicht laten wochten, witte wel! Aan twee
keersen in de lampen hebbe we dus te wei
nig. Bart," Dré III z'n broerke: „blijf nou
mee oew vingers van 't stalleke af, horre!
Oew broer en den Eeker hebben er zoo huilie
best op gedaan, rinneweer 't nou nie! Ja,
Blek, braaf hondje, horre! Neeë, hij mag nie
meer, maar de vrouw komt gaauw verom.
Dré, wel sodepin, nou zit ie daar nóg net
eender as 'n half uur gelejen. Hier die pijp!
Zoo! En ga-d-oew eigen nou kleejen, Sjan
doedel! Houde gij 't water aan den kook.
Wies? Veur de koffietafel, as we thuiskomen.
En wittewa? Zet de schaal mee worsten
brood om 'n uur of vijf achter op de platte-
buis, dan is ie lekker werm, as ik thuis kom.
En draai de brooikes zoo nou en dan 'ns om,
Wieske. En gij. Dré, as ik straks thuis
kom
„Ja, Moeder, ge hebt 't a'maal over thuis
komen, maar ga nou eerst 'ns efkes wèg,
mensch! Wij zullen 't wel rooien, die paar
uren!"
En dan eindelijk, amico, na 'n uur van or
ders, goeien raad en 'r eigen losweken, dan is
mijnen Toeteloeris tenostenbije gereed. En
staat ze, mee 'n kleur van opwinding, ge
spoord en gelèèrsd, al mee den klink van de
deur in de hand, nog haar léste orders en
goeie zurgen ten beste te geven.
Welneeë, ik word daar nie lastig! Liever
zoo'n wijf wie 't huis en de koeien zoo ter
harte gaan, dan zoo een, die alles aan 'r
broek lot drogen! die alleen om 'r eigen
denkt.
't Was kil wirke. 'Nen peersen doom
wolkte over de verlaten velden, die daar stille
te vernevelen lagen in den dikken rust van
deuzen derden Zondag. Dicht schoof Trui teu
gen me aan, hier binnen in de donkere sjees.
„Koud, wefke?"
FEUILLETON
door
19.
Het ontbijt was buitengewoon goed; een
groot mogelijk contrast met wat Halfont in
dergelijke gelegenheden gewend was. Ja, zelfs
in hotels, die er heel wat beter uitzagen had
hij het wel slechter gehad en hij zei dit ook.
Malina lachte.
O, ik kan nog wel 'n beetje koken en ik
heb ook nog wel wat verstand van mannen.
En dat gecombineerd
Geeft een heerlijk ontbijt, antwoordde
Halfont. De manieren van deze twee men-
schen waren werkelijk onberispelijk, bedacht
hij, en ze dreven een half ingezakt hotelletje
ergens in de wildernis. De geheimzinnigheid
van het genre intrigueerde hem opnieuw.
Ga je eens even mee buiten kijken?
vroeg Harland veelbeteekenend.
De beide mannen gingen naar buiten en
onderzochten den grond onder het raam van
Halfonts kamer. Er waren duidelijk voet
sporen van bloote voeten. Groote voetstap
penmaar van verschillende afmetingen.
Ze waren met hun tweeën, zei Harland
en de ander knikte bevestigend.
Wat deed je met de bloedsporen van
dien kerel, dien je neergeschoten hebt, want
daar heb ik niets van kunnen ontdekken?
O, die heb ik weggemaakt; dat is een
particuliere zaak tusschen mij en Ndabama-
toba en daar wil ik niet dat een derde zich
in mengt. En terwijl Harland dit zei veegde
hij met zijn schoenen de voetsporen onder het
raam uit. Wel, wat is er? Dit als antwoord
op een geroep van Malina, die in de keuken
bezig was.
Er komt iemand aan.
Toen ze weer naar de andere zjjde van het
Meteen gaf Dré III, onze koetsier, den
Eeker, de reisdekens aan over zijnen schou
wer, zeggende: „leg die 'ns over de knieën
van opoe."
Trui liet 'r eigen lekker onderstoppen, het
sjeeske ratelde gezellig mee z'n hooge wielen
over den stillen steenweg en dan zee Trui:
„we hebben toch maar beste spuliekes, ee,
Dré! Toe, neem nou ook iets van die deken,
we kunnen er makkelijk mee z'n gebeien
onder!"
Trui begost op rust te komen; plazier te
krijgen in ons tochtje. „Och," zee ze veur d r
eigen: ,,'t is thuis bij Wieske in goeie han
den, die paar uur."
„Reken maar van yes", riep onze koetsier,
wien niks ontging. En efkes klakte-n-ie mee
z'n tong, spuide mee 't zwipte over Bles zij
nen rug en harder ratelden de wielen over de
keien. Zachtjes en plazierig zat den Eeker,
diep in zijnen jas, te gichelen om 't vlotte
gangske, waarmee den Dré ons voerde naar
't ander end van de stad heelegaar.
„Naar oewen zin, Eeker?"
„Ja baas!"
't Kwam er zoo royaal uit, dat Trui, onder
de deken me efkes aanstootte mee den knie.
Dan knipte ze 'n oogske naar me en toonde
rap-efkes 'n groote doos; die dus al in de
sjees had gestaan, want ik had Trui ze nie
zien dragen.
„Vol worstenbrood", vezelde zij: „heb ik
den Fielp nog gaauw efkes laten bakken".
Ik had trouwens ook iets meegenomen,
waarvan Trui niks wist. En als ik zoo 'ns
goed naar den Eeker, daar veur ons, zag,
dan was ie zoo breed in zijnen jas, da 'k wel
begrijpen moest dat ook hij onder den jas
„Kerstmanneke" spuide!
Als we Ulvenhout uit waren, op de Markt
van 't Ginneken waren aangekomen, dan zee
Dré III: ,,'k zal toch even motten stoppen,
menschen. Om de lantèèrns aan te steken.
D'n duister valt zóó rap
„Ga-d-oewen gank, jonk!"
En onderwijl als we stilstonden op het ver
laten dorpspleintje, waar omhenen hier en
daar zwak ros licht scheen over de gordijn
tjes van café-ramen, wat feller licht uit de
Kerstétalage van den fotograaf, vielen vier
gonzende klokkeslagen uit den ouwen toren,
daar in den hoek van de dorpsmarkt, hard
tusschen de donkerende geveltjes rondomme.
Bles sleepte 'n bietje ongeduldig mee zijn
ijzers al ratelend over de keien. En deus ge
luid, dat van de klok daar hoog in de don
keren toren, dat van de hoeven van Bles toen,
deed de mensch de besloten stilte van deus
pleintje in den winterschemer nog dieper on
dergaan.
„Stil hier," zee den Eeker toen.
„Op oew eksteroogen zullen ze hier nie
trappen", spotte Trui.
„Kerstmis," zei ik: „dan is 't in zoo'n
soort stededurkes altij veul stil."
Toen brandden den Dré z'n lantèèrns. Nog
donkerder wierd 't nou binnen de sjees.
Trui schurkte nog wat dieper weg onder
de reisdekens, zee dan: „toch altij gezellige
klagen, ee, mee al ons kinders om de tafel."
En ik kost nie nalaten haar zoo 'ns efkes op
den knie te kloppen. En Trui's zwarten oogs-
kes keken zoo fel opzij, da 'k ze in den don
ker blinken zag.
Veurover gebogen, de handen in de zakken,
zat den Eeker strak over den weg te turen;
z'n oogen toomden mee, met Dré III.
De wegels waren stil. En als we aan de
stad kwamen toomde onze voerman den Bles
rechtsaf en de sjees rolde langs de glad-geas
falteerde singels van Breda. Feilloos was den
haakschen bocht genomen, zonder verminde
ring van vaart. En Trui zee: „toch altij 'n
puik gerij gewist, dat sjiske. Gin slijt is er
nog aan".
„Da's waar, Trui, 't wageltje loopt als op
kogels, maar vergit nie, wijf: 'n best peerd
èn... 'nen prima koetsier op den bok!"
Toen stak Dré III, bij wijze van saluut z'n
zwipke in de hoogte, streelde dan mee den
top daarvan in Bles z'n manen, mompelde
„iets" teugen z'n perdje (die twee hebben
samen 'nen geheimen code!) en sneller nog
rolde de sjees over den gladdenstillen weg,
die hier en daar te blinken lag onder 't licht
van de straatlanteerns. Fel hong 't maanje
al te gloren aan den kouwen vrieshemel.
Zwart stond 't stille water, daar beneden in
den singel, te glanzen, in verticale blinkings.
't Leste end gong gesmeerd en als we ook
omkijkend over den kraag van zijnen jas: „nou
de stad uit waren, dan zee den Eeker, zoo 'ns
zijn we 'r gaauw, horre!" Hij begost z'n eigen
gastheer te voelen, 't manneke, nou we dich
ter bij den woonwagel kwamen. Na enkele
bochten, deur naauwere wegels, weinig ver
licht en veul eenzaam hier aan den rand van
de stad, naderden wij 't woonwagelpark, dat
daar lag in 'nen geur van bedorven eerpel-
water en onder den schemer van lampelicht,
dat deur de kleine raamkes van de wagels
drong. Ook rook 't naar den walm uit de zin
ken schouwpepkes, die uit 't dak van de wa
gels stoken. Harmonicamuziek zeurde ge
dempt over 't wagelplein, zoo grillig verlicht
en mee de kruisende schaduws op den harden,
kouwen grond.
De Dré stalde Bles en de sjees teugen den
kant van 't houten noodkerkske, die bulten
den wind lag. Gooide zorgvuldig 'n deken
over den beest, zette Bles vast aan n stutsel
van 't kerkske, zeggende: „en ga nou nie mee
de kerk aan den haal, Bleske. Want dan mot
ik ze veur Nuuwjaar nog verom brengen!"
't is 'nen tiep!
Den Eeker stond al boven aan 't trapke van
den wagel van z'n ouwers, dan kwam zijn va
der buiten mee 'nen solieden stallantaarn,
lichtte ons bjj 't endje van de kerk naar zgn
woonst.
D'n vent was veranderd, docht me.
Den kop steuviger, gezonder; d'oogen vaster.
Z'n houding minder nonchalant. En zijn klee-
ren zaten beter aan z'n lijf- Lgk Trui 't later
uitdrukte: 't was 'nen oogelijken tiep.
„Dus guilie komt ons 'ns opzoeken", zee-t-ie
vrindelijk: „nou komt maar rap naar binnen,
't is lekker werm gestookt in den wagel.
De vrouw..., oh, daar Is ze!"
De struische moeder van den Eeker liet ons
binnen. De wermte sloeg oe teugen.
't Salamanderke stond rood-gloeiend en den
waterketel stond daaar gezellig op te suizelen.
Trui keek 'r oogen uit. Ze was nog nooit in
'nen woonwagel gewist. En 't eerste dat ze
zee, was: ,,'k heb nooit kunnen denken, dat
't zoo gezellig kost zijn in zoo 'nen wagel. En
toen ze den makkelijken stoel kreeg, bezijen
't kacheltje, den Eeker moeders voetkussel
aanslepte, 't dink onder Trui's voeten frie
melde, zeggende: „dat hee vader gemokt,
mooi kussel ee?" toen voelde Trui 'r eigen
wezenlijk thuis in deus ovenwerme kamerke.
En weer zee ze: „wa-d-is 't hier gezellig! Dat
was koren op den meulen van vrouw Hoppen
brouwers! Die 'n bietje verlegen-trotsch 't
pluimke stond op te snoepen. De kinders, drie
buiten den Eeker, zaten in 'n hoekske, stil en
bedeesd te zwijgen. Fier brocht den Hop z'n
jonk naar veuren, stelde ze, om zoo te zeg
gen, veur. En wa 'k dalijk zag: 't jongste, 'n
meiske van 'n jaar of zeuven, 'n knap troe-
leke, mee 'n paar sproetekes op 't lollig mop-
neuske („den familietrek") was veul gesteld
op heuren oudste broer, den Eeker. Ze wurmde
en frutselde net zooiank, tot ze bij 'm op de
school zat. En' toen... toen begost ze in zijn
zakken te voelen. Als ik daar leutig naar te
kijken zat, dan zee moeder: „ja, dat wil ze!
Sjaak brengt altij iets mee veur z'n zuske".
„Knap kindje, moeder!" prees ik.
„Jaha", zee den Hop fier: ,,'t trekt op z'n
vader, eee!" Toen gong ie naar 'n kastje en
haalde er 'n nog nuuw sigarenbuiltje uit, waar
uit ie als 'nen weldoende vorst presenteerde.
,,'k Hoop, dat ze naar oewen smaak zijn",
zee-t-ie. En toen zag ik dat de sigaren van m'n
eigen merk waren...! Ha, dieën Eeker! 'n at
tent knulleke als er gin tweede loopt.
„Ik kom maar nie uitgekeken op deus ge
zellig hokske", pluimde Trui weer. „Ge hebt
'n pronte vrouw, Hoppenbrouwers!"
„Jaja", lachte-n-ie: ,,'k ben nie rijk, maar
m'n wijf ruil ik mee ginnen millioennair!" Toen
frat ie ze op mee z'n oogen. Dat wag hier dik
in orde.
Den sigarenrook kringelde al rap in wer-
lende slierten om de blinkend-koperen olie
lamp, die temidden hong als 'n sierstuk van
't vertrekske. Veur de poppenraamkes hongen
fijn-kanten gordijntjes als ze op 't Bagijnhof
nie pronter kunnen hangen. En daar over-
henen: overgordijntjes van 'nen meter Bra-
bantschen bont, rood-wit geblokt, 't Houtwerk
zat glanzend in den verf, grasgroenen lak ver
sierd mee rooie tierlantijnen. Er mankeerde in
deus poppenwoningske ginnen speldenknop.
Dat was veul verschil mee 'n goed jaar ge
lejen omtrent, als ik hier was om te vertellen
van den Eeker z'n ongeluk mee 't peerd! Nou
begreep ik ook iets meer van onzen Eeker
eigens. Van z'n ordelijkheid, z'nen ambitie, z'n
begaafdheid ook, want dat was me nou dui
delijk: dieën Hoppenbrouwers was ook 'nen
tiep, waarin veul meer school dan ge op 't
eerste gezicht zoo denken zou. Veural als ge
'm gekend had lijk ik!
„Zeg, Hop", vroeg ik, als m'n gedachten
zoo wjjd waren: „lot me nou oew Kerststalleke
'ns zien. Mee de eigens-gesnejen beeldekens!"
„Dalijk, dalijk, eerst moeder-devrouw heu
ren koffie 'ns proefen, Dré", zee-t-ie. Verroest,
hoffelijk was ie ook al en nog wel jegens z'n
eigen vrouw, 'k Heb heele „heeren" gekend,
die op dét punt..., afijn! Den Hop! Den woon-
wagelbaas! „En nog altij tevrejen over onzen
Sjaak?" vroeg ie vaderlijk.
„Bestig, Hop, bestig! Witte gij, dat ie in
't voorjaar z'n examen zal maken veur
„Examen...?? Onzen Sjaak...?? Hij kan
amper lezen! Hijeh... vroegerafijn"
zuchtte den Hop. En mee ontevrejen oogen
keek ie bij z'n eigen binnen, "'t Was ook zoo
erg moeilijk veur me", zuchtte-n-ie, sta
rend naar 't vuurènd van z'nen vorstenlander.
Maar daar was z'n vrouw mee 'nen bak koffie
en 'nen koek, die ze den Hop veurzette, on
derwijl ze 'm streek deur zijnen zwarten krul-
lenkop. „Da's veurbij Rinus."
Den Hop knikte, turend naar den vloer.
„Ja'„ zee Dré III toen, die nog weinig be
weerd had, want hij is nog nie zoo bar op den
Hop gesteld: „Ja, den Eeker is komende jaar
„meneer Hoppenbrouwers den... onderwijzer!"
Ongelovig keek den Hop mij aan. Ik knikte
lachend. Ongeloviger nog keek ie toen naar
Dré IIII. Die knikte mee 'n gezicht dat zeg
gen wou: wiedes! Dan keek den Hop naar
zijnen zeun en den Eeker zee toen bescheien:
„as ik tenminste slaag, ee?"
Toen gelóófde den Hop t.
'n Bietje dwaas en zwijgend zsg
den Eeker, naar z'nen Sjaak. En
zuske, dat om den Eeker z nen nek hong,
kraffelde nog - wat dichter teugen r groo
ten broer op, bedekte 'm mee heur kleine
lijfke en zee: „nie doen, pappa Dan
den Hop van zijnen stoel, gong
kleine heldinneke van m n, nam t van den
Eeker af, op den erm, kuste t dingske en
'n hand op den Sjaak zijnen schouwer. Den
Hop z'n oogen wierden rood. Den Eek"
mee z'n eigen nie goed raad. Had S"®
den bojem van den wagel gezakt, ge
En dus zee-t-ie maar: ,,'t is heelegaar n
moeilijk, vader." Waarmee ie 't nog ..erger
mokte. De verlegen kleur gloeide deur den
Eeker z'n sproeten henen. Z'n rosse steke -
haar piekte overènd. En vader en zeun keken
malkaar aan, of ze na tien lange jaren veur
't eerst weer teugen over malkander stonden,
bewogen, nuuwsgierig en zwijgend in duuzend
gedachten.
Toen sprak den Eeker. En hg zee: „vader,
lot den baas nou oew stalleke 'ns zien.
Twee tranen lijk knikkers glipten over den
Hop z'nen kop. En hij zee: „ja, m nen jon
gen."
Dat had ie nog nóóit teugen den Eeker ge-
zeed: „mijnen jongen." 't Manneke beefde,
slikte. Dee den kop omlaag. En 't kleine zus
ke op vaders erm, trommelde mee heur vuig.
teke op den Hop z'n oogen en riep woeiend;
„nie doen, niedoen, gij doet onzen Sjaak
^Onder veul gelach wierd den kleine op den
vloer gezet, die onmiddellijk weer in den
Eeker zijnen zak kroop om 't „af te kussen",
Toen kwam 't Stalleke, mee de eigen ge-
sneien beeldekes op tafel. En ik weet nie wie
trotschers was: den Hop op zijnen geleerden
zeun, of den Eeker op zijnen bekwamen va-
der!
Maar 'n schoon Kerstuur was 't zekers!
Wat waren die beeldekes, mee niks dan 'n
zakmes, schoon gesnejen!
En wat was moeder Hoppenbrouwers in T
weergaren van deus rijke uur in haar blin
kend woonwageltje.
Daar heb ik gin spijt van g'had," fima.
terde Trui in de donkere sjees op onzen
thWat''liep 't perdje, 't rook den stal! Wat
zong onze koetsier! En den EekerHy
zweeg, in kroppend geluk, den heelen weg!
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v,
Dré,
ZONDAG 31 DECEMBER 1939.
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7 4512.30 KRO.
8.30 Carillonbespeling.
8.45 Morgenwijding.
9.30 Orgelconcert.
10.00 Gewijde muziek (gr.pl.).
10.20 Nederlands Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (gr.pl.),
12.15 Causerie: „Balans opmaken".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Letterkundige causerie.
1.20 Oudejaarstoespraak door ZExc. Jhr. Mr.
A. W. L. Tjarda van Starkenborgh Stachou-
wer, Gouverneur-Generaal van N. O.-Indië.
1.35 Gramofoonmuziek.
2.00 Overzicht 1939.
3.00 Gevarieerd concert.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Gewijde muziek, (gr.pl.).
5.20 Gereformeerde Kerkdienst. Hiema: Ge
wijde muziek (gr.pl.).
7.30 Jaarsluiting der programma's.
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen,
8.15 Vroolgk Oudejaarsprogramma,
10.30 Berichten ANP.
10.40 Gramofoonmuziek.
12.0012.30 Nieuwjaarsprogramma.
Hilversum H. 301,5 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO, 12.00 AVRO. 5.00
VPRO. 5.30 VARA. 7.00 VPRO. 9.00—12.00
AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.40 Causerie: „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 Causerie: „Innerlijk bestand zijn".
10.30 Nederlands Hervormde Kerkdienst.
12.00 Cyclus: „Onze Weermacht".
12.25 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 AVRO-Aeolian-orkest en soliste.
1.30 Declamatie. o,
1.35 Gramofoonmuziek.
I.40 Causeriè: „De gesproken mailbrief".
2.002.27 Boekbespreking.
2.30 AVRO-octet en solisten (opn.).
3.10 Omroeporkest en solist.
4.30 AVRO-Dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en Charme.
6.30 Oudejaarsrede.
6.50 Gramofoonmuziek.
6.57 Sluiting.
7.00 Remonstrantsche Kerkdienst.
8.15 Gramofoonmuziek en toespraak.
9.00 Berichten ANP.
9.10 AVRO-Amusementsorkest, AVRO-Girla
en solisten,
9.40 Toespraak.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.10 Radiotooneel.
II.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
11.15 Oudejaars-redevoeringen door den G.G.
van N.O.I., Z.E. Mr. A. W. L. Tjarda van
Starkenborgh Stachouwer, door den Gouver
neur van Curagao, den Heer G. J. J. Wou
ters en door den Gouverneur van Suriname,
Z.E. Prof. Mr. C.C J. Kielstra.
11.45 Oudejaarsavondwoord door Mr Dr L
huis terugliepen, vonden ze Malina met haar
hand boven haar oogen op de veranda.
Poliie, zei ze. Ensergeant Horra-
bridge.
Harland verwenschte met een paar hartige
vloeken Horrabridge, die wel een van zijn
ergste vijanden scheen te zijn.
Wie is die Horrabridge? vroeg Halfont
daarom.
Ach, zoo'n vervelende politiesergeant. Ik
wou, dat de kerel naar de maan liep.
HOOFDSTUK XVI.
Sergeant Horrabridge van de militaire
politie.
Er zouden twee Sherlock Holmes noodig
zijn om dien vervloekten Harland te pakken,
maar we zullen het toch vroeg of laat moe
ten klaar spelen, zei sergeant Horrabridge van
de militaire politie in Natal, toen hij met twee
manschappen het Berg-Hotel naderde.
Ik wou dan maar, dat ze die stuurden,
was het antwoord van een van deze. Ik
voor mij houdt er niet van, blanken achterna
te zitten.
Nu, je zal weer gauw genoeg al je aan
dacht aan de kaffers kunnen wijden, ant
woordde zijn meerdere.
En het spijt mij ook voor die vrouw van
Harland, zei wachtmeester Barlow. Ze is
veel te aardig voor zoo'n kerel.
O, daar kon je je wel eens leelijk in ver
gissen, zei zijn collega. Ik heb haar al een
paar keer onder de olie gezien en dan weet
je heusch niet of je geen medelijden met Har
land moet hebben.
Wat? Je wilt toch niet zeggen dat ze
drinkt? Dat kind?
-Het gekste van het geval is nog, ver
volgde Horrabridge, dat hij van goede fa
milie is. Hij is een groot raadsel, maar ik
moet zeggen, dat ik het nogal een interessant
raadsel vind.
Sergeant Horrabridge was een knap man
van voor in de dertig. Hij was de jongste
zoon van een Engelsch landedelman en was
na veel avonturen bij de politie te Natal te
rechtgekomen en had goede vooruitzichten
om spoedig tot luitenant bevorderd te wor
den en zich zoo weer omhoog te werken uit
het moeras waarin hij door zijn onbezonnen
daden was gekomen.
Evenals zijn ondergeschikten verafschuwde
hij het in het diepst van zijn hart blanken te
moeten achtervolgen, ofschoon Harland hem
haatte en deze haat wel eens gevaarlijk kon
worden voor hem.
Zeg, Halfont, zal Harland, laten wij
die kerels er eens tusschen nemen. Vind je
het goed? Het kan amusant worden.
Best hoor, maar hoe?
Wel, we blijven kalm naast elkaar staan
en we kijken dan eens of zij kunnen zeggen
wie het is.
Goed, zei Halfont, die een mogelijk
heid tot een amusante afwisseling zag.
Nee maar, riep sergeant Horrabridge,
toen ze het Berg-Hotel dicht genoeg gena
derd waren om de menschen, die er voor ston
den te herkennen.
Dat zeg ik ook, zei wachtmeester Bar
low. Wist u er wat van, dat Harland een
tweelingbroer heeft?
Even later stegen de drie mannen af en
hepen ze de paar treden van de verande op
waar de beide mannen zij aan zij, zonder een
woord te zeggen en recht voor zich uitkij
kend, stonden te wachten. Harland had mis
schien geheime bedoelingen met deze voor-de
mal-houderg; voor Halfont was het een mop
en meer niet.
Morgen Harland, riep Horrabridge die
zonder dat het hem lukte zijn verbazing ge
heel te verbergen, van den een naar den In-
der keek - Ik wist niet, dat jg een tweeling
broer had. Wil je me niet even voorstellen
Geen der beide mannen gaf eenig teeken,
dat hg sergeant Horrabridge kende. Toen zei
Harland:
Nu, wie is u?
Jij bent de echte, verklaarde de ser
geant.
Vast en zeker?
Nou, ik zou er niet graag op wedden
meende wachtmeester Barlow.
Kom binnen en drink wat, noodigde Har
land uit. De sergeant schudde zgn hoofd.
Je weet, dat ik nooit een druppel aan
raak, zei hij.
O, nu herinner ik me, dat je bekeerd
bent.
Horrabridge kleurde bij deze toespeling op
zgn vroeger leven. Maar hij zei niets; inte-
11.55 Soldatenkoor met orgelbegeleiding.
12 oo Twaalfuurslag van de Domtoren
Utrecht; Wenschen van schepelingen.
12.302.00 Nieuwjaarsprogramma, hierna;
Wenschen van Schepelingen.
MAANDAG 1 JANUARI 1940
Hilversum I. 1875 en 414,4 m.
9.00 VARA. 10.00 VPRO. 11.00 VARA. 8.30
RVU. 7.00 VARA. 7.30 VPRO. 8.00—12.0Q
VARA.
9.00 Orgelspel en gramofoonmuziek.
10.00 Carillonbespeling.
10.20 Vrijz. Prot. studiodienst.
11.00 Nieuwjaarsochtendprogramma.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.10 Bach-cantate.
12.45 Berichten ANP, hierna: Gramofoonmu»
ziek.
1.00 Causerie „Terug- en vooruitblik".
I.20 Het Rosian-orkest en gramofoonmuziek.
2.30 Declamatie.
2.45 Gevarieerd concert.
3.15 Voor de kinderen.
5.30 De Ramblers.
6.00 Orgelspel.
6.30 Cyclus „Het probleem der onsterfelijk»
heid".
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Felicitaties.
7.10 Sportpraatje.
7.30 Causerie „Kerstpakketten 1939 en 1940",
8.00 Herhaling SOS-berichten.
8.03 Berichten ANP.
8.15 Nieuwjaars-radio-fantasie.
9.15 VARA-schaaktweekamp.
9.20 Het Rosian orkest,
9.55 VARA-Varia.
10.00 Viool en piano.
10.40 Medische vraagbaak.
II.00 Berichten ANP.
11.10 VARA-schaaktweekamp.
11.15 Zang en orgel.
11.4512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n. 301,5 m.
8.80 KRO. 9.30—12.00 NCRV.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Jeugddienstkerkkoor met begeleiding eg
orgelsoli (I.d. pauze: Gramofoonmuziek).
10.00 Gewijde muziek (gr. pl.).
10.20 Ned. Herv. Kerkdienst, hierna: gramo»
foonmuziek.
12.00 Carillonbespeling.
12.30 Berichten ANP.
12.40 De Consonanten en gramofoonmuziek.
2.15 Gramofoonmuziek.
3.00 De Kamermuziekspelers en gramofoon
muziek.
4.15 Gramofoonmuziek.
4.45 Zang met pianobegeleiding en gramofoon
muziek.
5.30 NCRV-orkest en soldatenkoor „Mobile",
7.15 Muzikale causerie.
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-berichten.
8.15 Orgelconcert en zang.
9.10 Nieuwjaarsrede door Z. Exc. Dr. H. Coiyn,
9.30 Bach-motet (opn.).
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Apollo-ensemble.
11.15 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
gendeel hij drukte zijn lippen vast op elkaar,
Nu, de anderen zijn het nog niet. Zeg
gen, jullie maar wat jullie hebben willen, ik
hou jullie vrij.
De eene wachtmeester nam de uitnoodiging
aan en deed de flesch na zijn vermoeienden
tocht alle eer aan. Zijn collega wees de uit
noodiging zonder meer van de hand. Onder-
tusschen was Horrabridge op Halfont afge
gaan om wat meer te weten te komen, maar
dit gesprek zou hem nog meer van de wijs
brengen.
U is zeker pas aangekomen, meneer
Harland? begon hij.
- Ik heet geen Harland, was het antwoord,
Sergeant Horrabridge deed van verbazing een
stap achteruit.
Niet? Ik dacht vast en zeker, dat u een
broer van meneer Harland hier was.
Nee, dat ben ik niet; we zgn zelfs heele-
maal geen familie van elkaar.
U lijkt anders verbazend veel op elkaar.
Ja? Vindt u ook niet? Maar ik heet toe
vallig geen Harland, maar Halfont.
Oogenblikkelijk was sergeant Horrabridge
een en al aandacht. De naam kwam hem be
kend voor en hij besloot niets, van wat hier
gezegd was, te vergeten. En ondertusschen
pijnigde hij zijn hersenen met de vraag, waar
hij den naam Halfont eerder gehoord had.
Harland kwam met den wachtmeester, dien
hij getracteerd had, weer op de veranda en
ze praatte een tijd over koetjes en kalfjes.
Maar de atmosfeer was als met electriciteit
geladen. Harland vroeg zich af, wat ze nu
weer omtrent hem en zijn doen en laten had
den ontdekt. Op dat punt was hij nooit bij
zonder gerust. En hij vroeg zich ook af of
hem de gelegenheid gegeven zou worden, even
weg te gaan om zijn revolver te krggen en
zgn paard te zadelen, voor het geval het be
zoek gevaarlijk werd.
Goeden morgen, mevrouw Harland, zei
sergeant Horrabridge, toen Malina in de deur
verscheen. Uw ruit gebroken?, vervolgde hij
met een hoofdknik in de richt van de ruit, die
dien avond tevoren kennis gemaakt had met
een van de kogels uit Harlands revolver. En
iemand gewond
(Wordt vervolgd.)
