De Brabantsche Brief
RADIO
van Dré
U* UcUU^lifkc
^elijkc*vU
Migraine?
NemAKKERt!E
PROGRAMMA
MONiCA HART
Ulvenhout, 18 Januari 1940.
Amieo,
'k Heb mee de prop-
club veur mennigt
heet vuurke gestaan!
Daar in den Anvere
en zoo hebben we dik-
kels 'nen steuvigen
bos houtjes op 't vuur
gekwatst. afjjn. ge
wit daar Iets van.
Maar zoo néét als ik
't gestookt heb daai
in den Blaauwe z'n
vetwielterjj...! Allee
zoo gaven we 'm nog
zelden van katoen.
't Vroor op Ulvenhout 'n graai of tien, maar
op den erf van den Blaauwe dóóide 't!
Zelfs onzen „Chef", den Fielp, die m z'n
bakkerij en veur z'nen oven aan temperatuur-
kes van 80 tot 100 graden we! gewoon is, z'n
eigen daarbij lekker voelt ais kip. zelfs den
Fielp liep 't zweet en den vetten damp over
zijnen kalen glibbert, die blonk lijk 'nen ge-
vernisten edammer en die wasemde lijk 'nen
ketel heeten snert.
Ja, den Blaauwe eigens, die in felsten win
terkou en onder den zengendsten hittegolf al-
tij 't zelfde bakkes houdt, langs dieën pee-
zigen tiep loopt alles af als regenwater,
zelfs den dieën kwam efkes uit 't „kantoor"
en vezelde in m'n oor: „zeg, Dré, as 't jou tóch
't zelfde is, stook dan nie de heel worstaffaire
op, we kunnen 'r nóg veuls te veul leut
aan beleven. Die twee worstkoningen op 't
kantoor zitte nou gèèf in 't vagevuur, de hel
houwen we in reserve!"
Toen kwam Compagnon Joost binnen, 'n
bietje wit van kou èn... van zenuwen.
„Zeg, Blaauwe..."
„Sttt...!" siste Tiest en h(j wees naar 't
deurke „kloppen-frapper-to knock-klopfen".
„Ja, ik zag 't nommer van z'nen wagel",
fluisterde den Joost: ,,hjj rijdt weer 'nen nuu-
wen; is ie alleen?"
Den Blaauwen schudde zijnen rossen pieken-
kop en vroeg: „veul orders opgehaald, Joost?"
Maar den Joost gaf gin antwoord, 't Auto-
nommer van zijnen ouwen' baas, de kou, de
plotselinge hitte waar ie in kwam, 't was
efkes te veul, zelfs veur 'nen ongeslagen wea-
reldkampioenEn h(j zette z'nen bril af, die
dof beslagen was, dee jas en vest los, schoof
z'n bolhoeike naar achteren en veegde mee
z'nen zakdoek over z'nen bleeken kop en tus-
schen zijnen boord. En mompelde: „nounou,
da's 'n werme thuiskomst".
„Kan iedereen oe nie nazeggen", vond den
Blaauwe: „nou, mee dieën kop! Maar vertel
'ns Joost..., nie goed verkocht vandaag
Minachtend snukte den Joost 'ns mee zijnen
kop, of ie zeggen wou: ga nou op 't dak zit
ten. Toen: „zeuvenentwintig bestellingskes,
driehonderd vijf tig gulden omtrent".
Den Joost zee dat zonder vreugd. Hij was
doodop, den kearel. Den Blaauwe vertrok gin
spier in zijnen kop. En ik? Ik vergat efkes te
stoken...! Sodemearel! Da gong hier goed!
„Honger, Joosteke?" vroeg den Blaauwe
vaderlijk.
„As 'n péérd", kwijnde den Joost.
„Dan motten die twee worstmagnaten nog
maar efkes wochten", vond den Blaauwe.
„Aantjeü!"
Daar kwam ze, 't nog altij frissche en pit
tige wefke van den Tiest.
„Hedde geroepen, vader? Wat stoken julie!
Ik docht daar in de kamer, dat 't weer was
omgeslagen! Dat en dooi was ingevaller#*.
„Och, Aantje, zet veur den Joost 'ns 'n
feestmaal gereed mee 'n kruik bier, den kwie-
bus is óp van 't slèpen mee d'orders!"
Maar als den Joost en Aantje weggongen,
dan zee den Blaauwe nog: „maar kom 'n bietje
gaauw verom, Joost, 't dessert krjjgde op 't
kantoor!"
Dan kwam den Joost nog 'n paske terug.
„Zeg, Blaauwe, wie is dieën anderen kearel?"
„Advocaat Zuurbier", zee den Tiest: „z'nen
FEUILLETON
36.
door
HOOFDSTUK XXIX.
Opheldering.
De squire ging zijn gast met uitgestrekte
handen tegemoet.
Aangenaam met u kennis te maken, me
neer Horrabridge. Ik heb al veel van u
gehoord en niet alleen van uw broer, die hier
laatst was, maar jullie met een blik op
Harland, hebt elkaar vroeger al ontmoet.
Dat zou ik meenen, vulde Harland aan.
Horrabridge heeft me uit een van de
grootste gevaren, waar ik ooit in verkeerd
heb, verlost en tegelijk Halfont ook.
Het was Horrabridge of hij het in Keulen
hoorde donderen. En Halfont ook? Wat be-
teekende dat? En dan die gelijkenis? Stond
hij op het punt een flater te begaan? Be
moeide hij zich met zaken, die hem niet aan
gingen Het zelfvertrouwen, waarmee hij
hier gekomen was, kreeg een geduchten
schok.
Ik verzocht mijnheer Halfont alleen te
spreken, zei hij nog een heel vormelijk, met
een strengen blik op Harland.
In orde, oude jongen, ik ben dadelijk
weg, antwoordde Harland, op een manier, die
Horrabridge weer zeer sterk aan het Berg-
hotel deed denken. Als je hier klaar bent,
zullen wij samen een borrel drinken, na je
rit zal je wel dorst hebben. O, ik zou bijna
vcrget"- dat je geheelonthouder was. Ben je
het nog s 'i? Nu, tot straks dan!
Gaat u zitten, meneer Ho--" "<dge, zei
zijn gastheer, toen ze allen wa Ik
vind het aardig, dat u mjj eens komt opzoe
ken. Maar wat had u voor gewichtigs met mij
te bespreken?
president commissaris, maar hij hee nie veul
in den pap te brokkelen. Van Worstem is den
baas!"
„Advocaat Zuurbier...?" vroeg den Joost:
„ge kletst! Da mot meester Pilsen zijn", zee-
t-ie mee ontzag. Den Blaauwe knikte lang
zaam. nadenkend mee zijnen lilljjken sprieten-
kop. Zee dan: „ga nou rap eten, Joosje en zij
nie benauwd; i k ben hier den slachter, ge
wit! Luste soms bij wijze van veurgerecht 'n
versch oor van Baas van Worstem, dan zal
'k 't efkens halen". Meteen dee den Blaauwe
'nen stap naar 't kantoor, maar den Joost
gong rap weg, naar z'n late middagmaaltje.
„Hij knept 'm nóu nog veur z'nen ouwen
baas, Blaauwe", zee ik.
Den Tiest knikte weer, starend in m'n
vuur. „Dieën kwiedam zit den Joost in z'n
bloed," zee den Blaauwe dan: „vrind..., 't is
zoo'n steuvig keareltje."
„Motte nie naar die mannen toe, Blaauwe?"
waarschouwd-n-ik, en: „slingert er rflks rond...
op oewen... bureau?"
Meteen keerde den Blaauwe z'n eigen om,
zee onderwijl: „Fielp. kom dalijk bij me, mee
'n smoes over den bloedworst. Ik mot die
lui aan den praat houden, zooiank den Joost
nog nie gereed is."
Vijf minuten later gong den Fielp naar
kantoor. Heelegaar in z'n witte bakkerspak,
'n rooie streep over zijnen zweetenden kop.
'n slagersmes aan z'n brutale heupen. Als ie
mee z'n kolossale lijf ip 't deurke van 't kan
toor stond, dan was 't deurgat meteen pot
dicht. In z'n hand droeg ie roerspaan, die ge
klonterd zat mee stollend vet.
„Menéér Bastiaansen." zee den bakker zon
der lachen (inteugendeel, hij keek of ie naar
verkens zocht, om ze op te koken!) „me
néér Bastiaansen, da leste kooksel kan van 't
vuur, zal 'k nou mee den bloedworst laten be-
gih...
„Wocht 'ns," zee den Blaauwe: ,,'k zal oe
efkes veurstellen aan..." Toen gong 't deurke
dicht. Den Jaan, nuuwsgierig als 'nen ouwen
velwachter kan zijn, liep op z'n teenen naar
't kantoor om achter de deur te luisteren.
't Gong naar zijnen zin. Hij wenkte ons en
vezelde: „kek, deur deuze spleet lanks 't
loketje kunde alles zien. Den Blaauwe zit
mee z'n lange pooten dwars over 't schrjjf-
machien!"
,,'k Stel oe veur," zee den Blaauwe aan z'n
bezoekers; „mijn rechterhand, onzen voor
man. Govert Bonkers."
„Haangenaam," zee den Fielp, liet wat
werm vet uit z'n roerspaan loopen op den
Worstkoning z'n vest, gaf 'm 'n hand, zoo
hartelijk, dat dieën kearel wijers mee z'n
linkerhand gong rooken. Den advocaat kreeg
ook 'n handje van den Fielp; dieën mensch
trok 'n gezicht of ie aangerejen was, als
„Govert Bonkers" weer losliet. „Zijn de eeren
zoo deur den kou gekomen?" vroeg dén
Fielp belangstellend: „hop den laten havond?
M&r hier his 't lekker werm, ee? Eeren?
Has 't hin 't vagevuur zoo his, dan oop hik
hin 'nen strengen winter dood te gaan. Gui-
lie?" Den advocaat gichelde 'ns. Den worst-
koning keek strak vooruit. Snauwde toen:
,,'t Is hier om te stikke. Hm!"
„Is 't nie erg stillekes in de fabriek Bon
kers?" vroeg den Blaauwe toen. „Werkt
dat tuig wel, as gij er nie bij bent?"
Rinkeldeking! Den Joep schupte rap wat
teilen en emmers deur malkaar. R'en Jaan
hakt s mee 'nen knuppel op 'n werkbank of ie
aan 't vechten was en ik zette de emmers
recht, die den Joep omschupte.
Daar kwam den Joost. Opgeknapt en opge
wekt na z'n werm maal en bier. Hjj gong
rechtstreeks naar 'n kantoor. Ge kost zien:
hij was bekomen! Mee drie koppen stonden
we weer veur 't splitje van 't loket.
„En daar hebben we dan onzen compag
non," dee den Blaauw, opgetogen. „Al ge
dineerd, Joost?"
„Jawel, BI... eh... Tiest. 'n Goei diner kost
er»af, vandaag. Hier zijn de orders!" En hij
gaf 'n dik pak briefkes over, die den Blaau
we nonchalant bekeek, oprolde en in z'nen
broekzak stak. mee de woorden: .,wa-d-*n
drukte, wa-d-d'n drukte! Mag ik de heeren
voorstellen? Oneeë, dat hoeft nie. Gullie kent
mijnen compagnon, geloof ik?"
Den Worstkoning, z'n „goeie" bui was
veul gezakt, bezag den Joost zoo 'ns efkes
van z'n schoenen tot z'nen bril D'n advo
caat knikte.
„Ik zal maar ineens ter zake komen," zee
van Worstem: „de zaken hier schijnen beter
te gaan. dan bij mij. Ik... eh... ik tfrerk niet
met overwerkvergunnigen...! Jij" dan tot
den Joost: „jij zit wederrechtelijk onder mijn
klanten te wroetten en..."
Den Blaauwe slingerde elegant z'n lange
beenen van de schrijftafel, stond op en gong
vlak veur den worstkoning «taan. En zee: „as
gij zóó sprikt tot m'nen compagnon, Direc
teur van de „Samenwerking", dan is dAar 't
vierkante gat, m'nen vriend!"
Dat azt den kearel nie glad.
„Nonia... eh... eh... ik was even geprik
keld. Die warmte en... eh
"En die orders," zee den Blaauwe, kloppen
de op z'nen broekzak.
„Zoo komen we 'r niet," zee den advocaat.
„Heeren, we moeten zaekeltjk blijven. De
„Samenwerking" is tenslotte opgericht met
de cliëntèle van ons. Enn... en uw compag
non, meenter Bastiaansen, wéét dat."
„Ja, zóó is 't, en..." zee denander.
„Ge zou ook kunnen zeggen, zoo sprak den
Blaauwe daar dwars overhenen: „dat Jullie
vroeger geleverd hebt aan de klanten van
den Joost. Dat juilie den Joost buitentrapten
op z'n zilveren feestdag en dat juilie nou
spijt hebt van dit rotstreek."
Toen gong le weer zitten.
„Laeten we toch zaekelijk bleeven," begost
den advocaat weer.
„Me dunkt," zee den Blaauwe naar waar
heid: „da'k weinig onzakelijks gezeed heb en
naar mijn idee zijn we eigenlijk al kant en
klaar. Om in ons vak te blijven: „de worst ls
gestopt, jonk!"
„Mijn directeur staet op 't standpunt, dat
hij indertijd met uw compagnon heeft afge
sproken, dat hij nooit voor zichzelf zou be
ginnen, in deze... eh... branche. En ik moet
segge, mijnheer Bastiaansen, dat is, juridisch
bekeke. 'n stark standpunt!"
De Blaauwe bekeek efkes den Worstko
ning, dan den advocaat, dan vroeg le: „inder
tijd...? Wanneer?"
„Vijfentwintig jaer geleden. Is niet, direc
teur?"
„Staat da-d-op pampler?" vroeg den
Blaauwe.
„Jammer genoeg, niet," antwoordde den
advocaat.
„En wa zegde gij daarvan, Joost?"
„Vierkant gelogen," viel den Joost uit.
Den Blaauwe stond weer op: „heeren",
sprak ie: „dan is de zaak zoo gezond als 'r.
vischke. Mijnen compagnon geloof ik op z'n
woord, kort en zakelijk: wel te rusten
samen!"
Maar ze bleven zitten. Den Blaauwe dee,
nogal onverwachts, de 'deur open en heel de
propclub viel 't kantoor in. Den Jaan zat ten-
naastenbjje bij den Worstkoning op schoot..
Den Fielp schoof uit z'nen rol en sloeg, de
roerspaan in d'handen, op zijnen buik van 't
lachen. Gaf zoodoende den Joep 'n mep veur
z'nen kop iee den grooten pollepel, wat den
Joep nie onder 'm liet en den bakker 'n ding
veur z'n maag verkocht, dat ie kokte. Den
Worstkoning smeet den Jaan ojtejj, maar den
Jaan „nam" dat nie. En in korten tijd stond
't kantoorke te wiemeien op z'n slappe bee
nen.
Dat wierd den Blaauwe te bar.
„Allee, schobbenjakken, allemaal er uit!
Daar bleft van m'n kantoor ginnen stoelpoot
heel. Marsch!"
Toen gong, tot overmaat, ook nog 't licht
uit. 'n Streek van den Blaauwe...?? Of 'nen
uitschietende knuist naar 't electriek pir-
ke...? Ik weet 't nie. Wèl weet ik, dat er in
den donker gerauscht en geturfd is, dat den
Blaauwe den anderen dag 'n valsch onder
gebit vond in de toetskes van 't schrjjf-
machien. Van den Fielp was 't nie, die draagt
z'n gebit alleen in den gemeenteraad en op
Zon- en hooge feestdagen. De anderen van de
propclub hebben gin valsche tanden (waar
mee nie gebluft wil worden, dat ze eigen
'n
tanden hebben...!), zoodat 't gebit van de
concurrentie mot zijn.
Maar om nog efkes verom te komen op t
end van de... conferentie, na veul geramme-
nats en gesmijt stonden we allemaal buiten
in den sneeuw. De concurrentie klom in den
grooten, luxen wagel en veur den Worst
koning insteeg, draaide-n-ie z'n eigen om,
zette 'n vuist en nam afscheid mee de woor
den: „tosj fefe-foor zde rechtsjbank, banzie-
ten!" Hij was gaan lispelen; achteraf, na de
vondst in 't schrjjfmachien, gin wonder!
't Duurde, heel, heel erg lank, eer den wa
gel ree. Hij was steenkoud geworden!
Maar wij bleven allemaal staan; ge mot
beleefd zijn...! En als de concurrentie tot
rijen kwam, dan hebben we allemaal diep ons
petje afgenomen en beleefd gegroet.
„En daar bouwde dan 'n kantoor veur,"
zuchte den Blaauwe, als ie daar stond mee
't loketje „kloppen-frapper-to knock-klopfen"
in z'n handen.
Kapot heb ik me gelachen. En nou de
rechtzaak. Dat kan iets schoons worden in
de annalen der Worst-Historie. Ge heurt er
van.
Veul groeten van Trui. Dré III, den Eeker
en als altij gtn horke minder van oewen
t.a.v.
DRÊ.
ZONDAG 21 JANUARI 1940.
Hilversum L 1875 en 414,4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO,
5.00 VPRO. 5.80 VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.30 Orgelspel.
9.40 Causerie „Van Staat en Maatschappij".
9.50 Berichten.
10.00 Voor de kinderen.
10.30 Vrijzinnig Hervormde Kerkdienst.
12.00 Causerie „Onze Weermacht".
12.25 AVRO-Amusementsorkest en soliste.
12.45 Berichten A.N.P., gramofoonmuziek.
1.00 AVRO-Amusementsorkest en soliste.
1.30 Causerie „Gesproken mailbrief",
1.50 Gramofoonmuziek.
I.55 Declamatie.
2.002.27 Boekenhalfuur.
2.30 Concertgebouworkest en solist.
(Ca. 3.10 Filmrubriek).
4.30 AVRO-Dansorkest.
4.55 Sportnieuws A.N.P.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en Charme.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportberichten A.N.P., gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.03 Schuldig of onschuldig.
7.28 Rosian-orkest.
8.00 Berichten A.N.P.mededeelingen.
8.20 Gramofoonmuziek.
8.40 Hersengymnastiek.
9*10 Omroeporkest.
9.35 Tooneel.
10.10 Omroeporkest en solist.
II.00 Berichten A.N.P.
11.1012.00 Gramofoonmuziek.
Had ik dat maar
niet qedaanl
Ik heb het genoegen gehad uw zoon in
Natal te ontmoeten, meneer Halfont, begon
deze eindelijk; we hebben naast elkaar ge
vochten tegen de Zoeloes. Maar hij waagde
te veelhij was roekeloos. U zult wel erg
geschrokken zijn toen u van zijn vermissing
hoorde, maar we konden er niets aan doen.
De wilden hebben hem te pakken gekregen
en hij ontkwam op een allerwonderlijkste
manier, maar dat is een verhaal op zichzelf
en ik zal het aan hem overlaten u dat te ver
tellen, als hij thuiskomt!
Als hij thuiskomt. Horrabridge had dit
als klap op de vuurpijl in petto gehouden. Hij
keek strak naar zijn toehoorder, maar deze
liet niet in minst blijken dat hij verrast was.
Wat had dat te beteekenen?
Waar heeft u hem het laatst gezien?
vroeg de heer Halfont kalm.
In het hospitaal bij Ezulwini. Hij sprak
er toen over om met een week of twee naar
Engeland terug te gaan. Ik dacht, (jat het u
genoegen zou doen te hooren... dan., dat...
hij... e... aan de beterende hand was... Nu hij
weer het onderwerp, waarvoor hij gekomen
was, moest aanroeren, aarzelde Horrabridge
weer net als te voren.
Natuurlijk, natuurlijk, zei zijn gastheer
vriendelijk Dus als Halfont in Zuid-Afrika
is of op weg naar huis, dan moet de man,
die zich hier voor hem uitgegeven heeft een
ander zijn, zei Horrabridge gejaagd.
Natuurlijk, natuurlijk, zei de ander weer
en hij glimlachte onverstoorbaar.
Wel, ik weet toevallig, wie hij .is en ik
achtte het mijn plicht u ervan op de hoogte
te brengen. Zijn werkelijke naam is Har
land.., Harvey Harland... en, ik spreek niet
graag kwaad achter zijn rug, maar in Natal
staat hij niet al te goed bekend.
Wel, ik geloof, dat er menschen zijn, die
als ze aan de controle van de beschaafde we
reld onttrokken zijn, er niet op vooruitgaan,
merkte de squire luchtigjes op. Meneer
Horrabridge, ik ben u dankbaar voor uw in
lichtingen, maar ik wou u nog een ding vra
gen:'Heeft u hierover al met een ander ge
sproken, met uw broer bevoorbeeld.
Neemet niemand.
Ik zou u zeer verplicht zijn, als u mij
zou willen beloven het ook verder niet te
doen. Er zit hier meer achter, dan men zoo
op het eerste gezicht wel zou denken, begrijpt
u? Misschien is het een grap, misschien een
weddenschap, maar in elk geval is het een
zaak, die mij alleen aangaat. U begrijpt mij
Zeker, meneer Halfont; het is verder
mijn zaak niet meer.
Dank u. Blijft u niet met ons lunchen?
Ik zie, dat het zoowat tijd is.
Horrabridge nam de uitnoodiging aan; hij
bekeek deze zaak nu van een geheel ander
standpunt en nu hem de gelegenheid werd ge
boden misschien achter méér te komen, greep
hij deze met beide handen aan.
Ik wil u nog vragen, zei zijn gastheer,
in het bijzijn van mijn dochters door woord
noch gebaar te laten blijken, waarvoor u hier
kwam.
Tóen ze even later in de koele eetzaal aan
tafel zaten, voelde Horrabridge zjjn belang
stelling in deze vreemde geschiedenis nog
sterk toegenomen. Daar zat Harland vee
dief, dranksmokkelaar en nog veel meer
en die trad op als de broer van twee knappe
en elegante dames. En het ging hem heel
goed af!
Toen de luitenant afscheid nam was hij tot
de conclusie gekomen, dat Ethel Halfont een
van de aantrekkelijkste en aardigste vrouwen
was, die hij ontmoet had, en dat hjj in elk ge
val een voorwendsel moest vinden om weer
eens op Halfont te komen.
Een gekke wereld, hè, Horrabridge? zei
Harland, toen hij zijn gast een eindje verge
zelde, leven en laten leven, wat jij
Ja, ik geloof, dat dit voor jou .het voor-
deeligst is.
Ze liepen zwijgend nog een eindweegs door.
Nu, tot ziens, zei Harland eindelijk
kom nog eens aanloopen.
Horrabridge verbaasde zich over de bruta
liteit van Harland, maar tegelijk moest hij
zichzelf bekennen, dat de uitnoodiging hem
zeer welkom was en dat hij er zeker spoedig
eens gebruik van zou maken.
Harland liep terug, ging zijn fiets uit de
bergplaats halen en peddelde weg.
Agnes Ingatrew zat onder een boom te
lezen. Ze was alleen, Paul was naar Londen.
Toen Harland plotseling om den hoek van het
huis verscheen keek ze hem verschrikt aan,
maar toch was ze nieuwsgierig naar de reden
van zijn bezoek.
Wilt U niet binnenkomen, vroeg zij na
een zeer vormelijke begroeting.
^Ê^t u eerLS' juffrouw Ingatrew, zei hij,
toen zij samen in de kamer zaten, ik zei dat
ik gekomen was om u wat te vertellen. Dat
ls dit: ik ben een bedrieger.
Dat wist ik.
Harland was verbaasd.
Ik wist. dat u Halfont niet was. beves
tigde z(j. Ik heb u van het begin af aan ver-
Hilversum n, 801.5 m.
8.80 NCRV. 9 80 KRO. 5.00 NCRV. 7.45-,
11.50 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.15 Gramofoonqjuziek.
12.15 Causerie „De fruitteelt in Nederland".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten A.N.P.
1.00 Lezing over Jean de Racine.
I.20 Musiquette.
2.00 Vraag en antwoord.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 Rotterdamsch Philharmonisch orkest e*
soliste (opn.).
3.20 Gramofoonmuziek.
3.45 Vervolg concert (opn.).
4.00 Rococo-octet.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Gewijde muziek (gr. pl.).
5.50 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewijde muziek (gr. pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten A.N.P., mededeelingen.
8.15 Vroolijk programma.
9.00 Tooneel met prijsvraag.
9.20 Gramofoonmuziek.
9.30 KRO-orkest.
10.30 Berichten A.N.P.
10.40 Epiloog.
H.0011.15 Eperantonieuws.
MAANDAG 22 JANUARI 1940.
HILVERSUM I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen programma, verzorgd door d«
AVRO.
8.00 Berichten A.N.P., gramofoonmuziek.
8.30 Orgelspel.
9.00 Winterpotpourri.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Voor de vrouw. j
10.35 Ensemble Jetty Cantor.
II.00 Voor de vrouw.
11.10 Ensemble Jetty Cantor.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten A.N.P., gramofoonmuziek.
I.00 Secco en zijn ensemble en solisten.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.30 Omroeporkest en solist. (Ca. 3.20 Pers*
kroniek).
4.30 Disco-causerie.
5.30 Puszta-orkest.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.15 De Twillight Serenaders.
7.00 Pianovoordracht.
7.30 Gramofoonmuziek.
7.40 Cyclus „Nederlandsche volkskracht".
8.00 Berichten A.N.P., mededeelingen.
8.15 Concertgebouworkest.
9.20 Radiotooneel.
10.05 A.V.R.O.-Amusementsorkest en gramo-
11.00 Berichten A.N.P.
11.10—12.00 A.V.R.O.Dansorkest en gramo
foonmuziek.
Hilversum II, 801.5 m.
NCRV-uitzending,
8.00 Berichten A.N.P.
8.05 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek. (9.309.45 Gelukwen-
schen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek. (12.0012.15 Berich
ten. Om 12.30 Berichten A.N.P.).
12.40 Stichts Salonorkest en gramofoonmuziek
2.00 Reportage.
2.452.55 Gramofoonmuziek.
3.00 Kookpraatje.
3.30 Christ. liederen (opn.).
3.45 Bijbelezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Vragenuur. (7.007.15 Berichten
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten A.N.P., herhaling S.O.S.-be
richten.
8.15 Orgelconcert.
9.00 Exegetische causerie.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten A.N.P., actueel halfuur.
10.30 Revida-sextet en gramofoonmuziek.
11.35 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
dacht en toen was het een klein kunstje om
me zekerheid te verschaffen. Maar waar is
Halfont, weet u dat ook?
Op het oogenblik op weg naar huis. Hjj
heeft een tijd in het hospitaal bij Ezulwini
gelegen. Hij werd gewond, maar niet ernstig,
voegde hij er haastig aan toe, toen hij zag,
dat zijn bekoorlijke toehoorster bleek werd.
Zie u. Halfont en ik waren dikke vrienden;
we hebben samen zoo het een en ander door
gemaakt. En u heeft mjj dus dadelijk door
zien, u alleen! Wel, de oude heermeneer
Halfont en zijn dochters zijn er absoluut in-
geloopen. Ik zou toch wel eens willen weten,
hoe het komt, dat u mij doorzien heeft.
Hjj keek nog steeds naar haar, en zijn blik
getuigde van sympathie, en Agnes zag dat.
Ik weet Het niet, tenzij
Ja, ik begrijp het. Uw instinct was
scherper dan dat van een bloedverwantschap
alleen. Vertelt u mij eens eerlijk, heeft u ruzie
met Halfont gehad?
Ruzie Nee, hoe komt u daarbij
Ik heb den indruk gekregen, dat Halfont
iets had, dat hem hinderde. Hij heeft bij mjj
gelogeerd onder omstandigheden, die ons wel
tot elkaar moesten brengen. En... hij bezat
een groot aantal portretten van u.
Heeft hjj u ooit iets verteld?
—Neen, dat ligt niet in zijn aard. Maar
ik ben wel in staat uit .wat ik zie mijn con
clusies te trekken. Mijn vrouw zei ook eens
tegen me: Halfont is een teleurgesteld man!
Uw vrouw? U is getrouwd?
Ja.
Opeens werd Agnes alles duidelijk. Die bij
zondere gelijkenis, die iedereen in de war
bracht... behalve haar... het verhaal, waar
mee Paul verleden jaar van zijn club geko
men was. het was nu alles zonneklaar.
Wilt u mij niet uw naam zeggen, uw
echten naam?
Harland, Harvey Harland, zei hjj som
ber. Als u in Natal was, kon u bij een ieder
naar mij informeeren.
Dat was de naam, dien Halfont volgens
Paul in Natal gedragen had!
-pn u ®el, dat hjj spoedig naar huls
komt
f a> en als ik u een raad mag geven, laat
hem dan niet wéér vertrekken!
(Wnrdt vervolgd.)
