De Brabantsche Briet
van
Het meisje
Radioprogramma
Wi^TEILT:!
uitde£uncPuioxyni
Ulvenhout, 25 Januari 1940.
Amico.
Daar zijn. mee deus
felle winterweer, veul
menschen ziek! We
gaan naar Februari
En da'a 'n kwaje
maand, 't Is de sturm-
maand onder 't men-
■chengewas, men-
nigte blom brikt van
d'n steel.
Van proppen kost
lesten Zondag niks
komen. De... eh...
„nachtploeg" was om
zoo te zeggen buiten gevecht gesteld; den
Joost moest bij 'n serie klantjes op zieken
bezoek. want hij ia 'nen ouwerwetschen za
kenman: als ge hum klandizie gunt dan
krijgde 'r 'n familielid bij! Veur één orderke
van tien worsten en twintig zulten lot ie oe
nooit meer in den steek! Dan wenscht ie oe
heel oew leven Zaiég Nuuwjaar, feliciteert oe
en oew vrouw mee den verjaardag,
trouwdag en oew eventueele prijske uit de
loterij; bezoekt oe in 't ziekenhuis als 't zoo
uitkomt, doet de examens mee van oew
kroost; zurgt, als ge 't 'm vraagt veur infor
maties op den vrijer van oew dochter (want
den Joost komt toch overal!), kortom: hij is
'nen Burgerlijken Stand op z'n eigen, waarin ie
oe opneemt veur éenen rol gekookt spek. of
tien kilo beuling-op-dertig-dagen-mee-acht-
dagen-zicht-min-twee-percent-„contant".
Den Joost heeft 't dus veul druk deus weken,
want veul portretten uit zijnen zakelijken fa
milie-album zijn beschadigd mee 'n snot
neus, 'n griepke, 'nen vastzittenden hoest, spit
en „rimmetiekerigheld".
De leste veertien dagen had ie drie begra-
fenisen! Dan leet-ie 't zóó aan mee zijnen
verkoop, dat ie in den omtrek van den over
leden „cliënt" (hij sprikt altij van m'n „Cliën
ten". Ja mee 'n hoofdletter, want die is
beslist te hóóren bij den Joost) maar dan
leet-ie z'n zakenreis zóó aan, dat ie in de wjje
omgeving van 't sterfhuis dieën dag z'n or
ders haalt, na ln den stoet te hebben meege-
rejen ln z'n gevuurlakt Fordje, mee zijnen
hoogen hoed op, die ie dan meevoert in 'n
doos tusschen de af te leveren balkenbrel en
zoo. Op 't kerkhof houdt ie de gevoelige
„aanspraak", die altij dezelfde is, maar die
hoe langer hoe schoonder wierd, lijk 'n kope
ren kan die steeds feller gaat blinken deur
't veule poetsen!
Ja, den Joost heeft zoo z'n eigen
ouwerwetsche methode van zaken-doen en
toen zijnen ouwen patroon 'm buitenschupte.
schupte-n-ie glnnen „ophaaldienst" weg, lijk
le docht, maar 't beste „familielid" van heel
Z'n cliëntèle!
En de worstafnemersfamilie liet dat nie
onder zich! Getuige den Florisanten toestand
van „De Samenwerking", maar dat tusschen
2 hokskes! Want ge wit 'r alles van.
Eigenlijk wild-n-ik oe maar duidelijk ma
ken, hoe druk den Joost, ook in vrijen tijd,
ook op Zondagen bezet is, in deus barre win
tertij, nou veul menschen ziek zijn.
En nie alleen den Joost ontbrak op 't prop-
appèl. Ge witte den Joep, jongste van de club,
heeft 'n huishouwen van twaalf kinders. Dfis
den Joep is ziekenvader op den oogenblik.
Want als in zóó'n gezin er éenen 't op z'n
heupen krijgt, sjuuster: op z'n luchtpijp,
dan is zooiets mee gin zeuventig, tachtig
zakdoeken goedgamokt!
Den Fielp „voelde z'n heigen hook nie eele-
gaar vit", zee-t-ie: „knieën vrekten 't zoo
luidde zijn diagnose „en d'n sneeuw zat in
z'nen kop."
Den Jaan was kiplekker, maar z'n Tonia,
beweerde-n-ie, lee thuis, in de bedstee op te
scheppen of ze den nacht nie meer halen zou
enne... zee den Jaan effenaf: daar was nog
ging kijk óp...! Maar ondertusschen moest le
de wacht houwen, wat ie dan ook dee mee 'n
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
Norman Charlton
Den volgenden morgen was hij vroeg op
en trof zijn dochter niet aan het ontbijt. Op
zijn kantoor had hij zichzelf ernstig onder
handen genomen.
Dat gaat zoo niet, Josiah, mijn jongen,
zei hij voor de duizendste maal tegen zich
zelf. Neen, dat gaat zoo niet.
Hij en Lilian ontmoetten elkaar pas aan
het diner. Toen de bedienden de eetkamer
hadden verlaten, bood hij zijn dochter een si
garet aan. Zelf stak hij een sigaar op en
hij glimlachte weemoedig tegen haar.
Die sigaret na het eten, Lil, zal wel
gauw tot het verleden behooren.
Hoezoo, vader?
Het zal niet lang meer duren, of je
zult geregeld dineeren in gezelschappen, dat
dergelijke moderniteiten niet toestaat.
Lilian schrok. U bedoelt toch niet...?
Ja, dat bedoel ik wel. Vanmiddag ben
ik bij „mevrouw aan den overkant" ge
weest.
Staat het... staat het al vast? hijgde
Lilian.
Ik kwam op een goed oogenblik. Er is
gisternacht een poging gedaan om bij lady
Shepheard in te breken en haar sympathie
voor mij werd nog versterkt door haar ver
langen naar mannelijke bescherming.
Lilian stond op.
Vindt u het erg, dat ik u nu allen laat?
vroeg ze zenuwachtig. Ik ben een beetje
overweldigd door het groote nieuws.
Haar vader stond ook op.
Laat dit niet tusschen ons komen. Lil,
zei hij ontroerd: het is voor jouw bestwil.
Wij zijn allebei ondeugende kinderen, die
liefdevolle, maar strenge leiding noodig heb
ben.
Mogelijk, antwoordde Lilian dof,
trutlip in 't hoekske bij de raam. Als le 'ns
'n trekske aan z'n pijp wou doen moest ie op
't huiske gaan zitten enne... werm was 't
daar in dat hoekske op den erf nou bepaald
nie, verklèèrde-n-ie.
Den Blaauwe en ik schoten dus over. Hij
vond 't 'nen goeien verloren middag om 't
..schrijfwerk" van de „Samenwerking" uit 't
wèè garen te peuteren, want z'n kantoor had
onder de leste conferentie zwaar gelejen",
zee-t-le droog: „m&ar... 't wés lollig gewist!"
Ik gong dus 'nen kuier maken.
't Vroos 'n graad of tien; den sneeuw lag,
hard als marmer, gebobbeld langs de wegels,
en op de sloojen. die tot den bojes ijs zijn.
't Was stillekes op den buiten, waarover
'nen nevel hong. zóó koud, dat'g'er oewen kop
teugen aan stootte als teugen 't ijs water uit
de pomp. Ginnen sterveling was ievers te
zien. De winkeltjes lagen afgesloten in den
Zondagmiddag achter wit-bevrozen ramen en
't leek of ze nooit meer zouwen opengaan,
ook al wist ik, zoo goed of ik huilie zég, dat
daar achter den winkel, de menschen zaten
te „bakken" bij de gloeiende plattebuis, in 't
schemerige woonvertrek mee de beslagen ra
men, waardeur den witten akker schimde en
den pearsen baksteen van 'nen hoek van ons
kerk.
Als ik daar langs kwam keeek ik efkes bij
ons pastoorke binnen, maar ook de pastorie
lag besloten in den kouwen nevel, die waasde
over den witten voorhof. Strak hongen z'n
bruinige lancasters achter de hooge ramen,
waarvan 't onderste gedeelte bedekt was
mee lange driehoeken van matglas-ijs, die
vinnig omhoog piekten.
Lijk witte nonnekes, ineengedoken van de
kou, stonden daar de conifeeren onder 'nen
dikken mantel van sneeuw-ijs. op 'n rij langs
z'n tuinhek. En wat wijerop. daar lag de ver
laten school, somber in den halfduisteren
middag en mee van onder tot boven bevrozen
ramen.
Gin levend wezen, gin miisch was te be
speuren op den durpsweg mee al z'n gesloten
huiszekes, mee de witte sneeuwdussels op
den raamdurpel, ijsfranjes langs de lage go
ten. 't Enigte teeken van „leven" was de
smoorlucht, die nou en dan naar beriejen sloeg
uit de schouwpijpen.
Ten Oosten klom 'n bleeke maan boven de
bosschen uit, ten Westen zonk 'nen bloed-
rooien zonnebal achter de nevelbank. 'Nen
zwak rozen gloei waasde teugen de peerl-
grijze loch, waarteugen de blanke sneeuw-
daken blaauwig en strak aflijnend. Beweging
loos, levenloos-stil schimde 't kale hout van
't geboomt, met hier en daar 'nen dot sneeuw
ijs in de oksels, teugen den rossen sneeuw-
hemel De vorst kraakte ln de heggen van
voorhovekes, onder den ouwen, bevrozen
sneeuw, die zwaar woog op den dorren ligus
ter en eik. M'nen stap dompte dof over den
leegen dorpsweg. En ineens zonder naden
ken, stak ik den eenzamen steenweg over,
gong 'n akkerpad in, dat leidt naar 't Ulven-
houtsche bosch. 'k Gong nou pal oost. En den
kouwen nevel kneep hier nog vinniger in 't
stramme vel van m'nen kop. 'n Enkel huizeke
stond hier mooi en diep ln den sneeuw,
't Erme gedoeike bukte scheef van den ouwer-
dom, hoog in de schouwers mee dat laag
hangende, dikwitte dak. De akkers bezijen
den pad waasden wit weg in den kwijnenden
Zondag.
Ha! Daar was den bleeken manesmoel
weer. 'k Was content „iemand" te zien, hier
in deus witte woestenij va eenzaamheid en
barre verlatenheid, 't Koolland stak z'n witte
koppen lijk harde schuimklodders boven de
leege akkers uit. 'Nen enkelen keer poeierde
drooggevrozen sneeuw van 'nen boomtak af
en den fijnen smeltenden poeier op m'nen jas
kraag voelde aan lijk 't kouwe staal van 'nen
mesrug. Vóóruit donkerde 't bosch. 'k Gong
er geren binnen. Binnen, ja. Want als g'in
deuzen kou 't bosch ingaat, dan laat ge 't
ergte achter oe. Dan kroelt iets zachts om
oewen strammen nek; dan, dan komt ge
ieverans binnen!
Maar de stilte stónd hier. Om eiken boom.
G« liep er teugenaan. Ge kost er "n buts In
drukken mee oewen vuist, zooals ge dat zou
kunnen doen ln die sneeuwkussels, die daar in
de ruigte lagen als. luie poedelhonden, den kop
tusschen de pooten, den snoet teugen den
grond.
't Rook lekker hier, als ge uit die barre
vlakke akkers kwam. die scherp roken naar
bevroren nevel. Hier in 't bosch geurde den
hars van de m asteboom en, die pittig in m'nen
buik woelde. Over den sneeuwbojem was
't veilig gaan. Den donker krinkelde pas bo
ven over oewen kop, de dichtbesneeuwde krui
nen in. 'Nen fijnen sneeuwpoeier dwerlde hier
geregeld ln 't rond; en 't was, of ge, hier ln
die volkomen stilte, den witten Vorst hóórde
gaan deur 't lage hout. M'n pepke hoorde-n-ik
branden, 't vocht in den steel kraken.
En dieper geraakte-n-ik in 't donkerende
bosch. dat echter, deur den witten bojem, nie
heelegaar donker zou worden.
Na 'n half uur was ik aan 't boschhuls.
't Leek daar te drijven op de witte stilte van
den erf rondomme. hier midden in 't winter-
bosch waar den poeiersneeuw dwerrelde lijk
stof geworden eenzaamheid.
't Boschhuis zat diep verdoken ln den
sneeuw. Nieverans was de sneeuw aange
raakt. Hooge kussels langs de zwarte ramen,
opgewaaid teugen den voet van 't stille huis,
't dak gedekt tot over de goten, den erf on
beroerd, zoo lag deus huis diep in den winter
lijk 'n ongenaakbare berghut, daar ieverans
dicht onder de sterren.
Toch maar 'ns kloppen...?
Hol klonk m'n geklop in 't portaal, da'k
zoo goed kende. Waar Hanneke mee heur
lieve, lachende gezicht, zoo dikkels m'n klee-
ren had opgehangen aan den gebeeldhouwden
kapstok.
De kou gong me efkes deur merg en been.
Ik klopte nog 'ns. Wist al dat den Vic nie
thuis was, maar toch nog maar 'ns probee-
ren. Wat harder... wanneer...? Oja, toen mee
't ouwe mevrouwke..., op heuren sterfdag,
toen... toen had ik ook zoo staan kloppen mee
dieën hollen echo deur den portiek..., dieën
Allerzielendag, toen 't de dooie blaren waren,
die deur 't bosch dwarrelden.
Herman blafte niet. Neeë, dan was den
Vic wel weg. Naar z'n Hanneke? Of zoomaar
dolende treinen in, treinen uit; dat deed ie
nog al 'ns sinds z'n Lien weer weg was,
maar nou te wyd, zelfs veur den Vic.
Nog 'ns efkes in zijnen atelier zien. Als ik
't glas tenminste ontdooien kon.
Mee m'n pijp probeeren...
Sodemearel, 'k zou 'm zoo geren weer 'ns
zien, in dieën sterken kop, in die stijdlustige
blauwe oogen, 'n bietje troebel van peinzen,
van staren.
Ha, 't lukte, 'n Traantje -yvater begost bin
nen over 't glas te ziggelen. Straf keek ik
op m'n pijp, nou en dan steuvig trekkend.
Wat dee ik toch...? Hier midden in dat win-
terbosch, by deus huis diep-in-den-sneeuw,
zoo verlaten, zoo triest, zoo barstensvol her
innering als 'n kerkhof.
De stilte wóóg op m'n schouwers. Dofte ln
m'n ooren. Ja ik had 'n gaatje. Even pro
beeren...!
M'nen asem stokte. M'n hart stond, efkes
stil. M'n beenen beefden. Ik zocht steun mee
m'n handen in den kouwen sneeuw op den
raamdurpel. Recht keek ik ln 't vriendelijke,
witte gezichtje van 't ouwe Mevrouwke. Lé
vend zat ze daar in... den donkeren lijst, on-
vend zat ze daar in.:, den donkeren lijst,
overschouwend den atelier van Victor, lyk ze
'm altij trotsch noemde.
M'n hart klopte bonkte teugen m'n strot
op 'k Betrapte m'n eigen erop, da'k vriende
lijk knikken wou...
'k Draaide mijnen kop af. Klopte den
sneeuw van m'n handen. Vond m'n eigen
staan, daar eenzaam op den ondergesneeuw-
den erf, waar 'k Hanneke zoo dikkels getrof
fen had, tuinierend, zingend, lachend.
'k Stond lyk 'nen belelèèr buiten den atelier,
waar ik zooveul uren mee den Vic...
Twee tranen sprongen in m'n oogen. 'k
Was content alleen te zijn. M'n hart wierd
geknepen, 't Snukte deur m'n strot.
Winter!
Maar 'k gong nie weg, veur 't ontdooide
ZONDAG 28 JANUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VPRO. 5.80
VARA. 6.80 VPRO. 8.00 12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Causerie: „Oude en nieuwe tuinkunst".
9.35 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie: „Van Staat en Maatschappij
10.00 Berichten.
10.01 Bach-cantate.
10.20 Gramofoonmuziek.
10.40 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.00 Uitzending t. g. v. het 40-jarig jubileum
van de Amsterdamsche Gemeente Tram,
12.00 Cyclus: „Onze Weermacht".
12.25 AVRO-Amusëmentsorkest en solist.
12.45 Berichten ANP. Hierna: Rotterdams
mannenkoor „Zanglust" (opn.).
1.00 Vervolg van 12.25.
1.30 Causerie: „De gesproken mailbrief".
1.50 Zang (opn.).
I.55 Declamatie.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Omroeporkest en solisten.
3.30 Omroeporkest, een strijkkwartet en
solist (met toelichting).
4.20 AVRO-Dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Sportpraatje.
6.15 Sportnieuws ANP, gramofoonmuizek.
6.30 Toespraak over Finland.
7.00 Jeugddagdienst.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Radio-maandblad.
9.05 Radiotooneel.
9.40 Omroeporkest en solist.
10.20 Renova-septet.
II.00 Berichten ANP.
11.10 Orgelspel.
11.3012.00 AVRO-Dansorkest.
Hilversum H, 801.5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.45—11.30 KRO,
8.30 Morgenwijding.
9.30 Vry Evangelische Kerkdienst. Hierna:
Gewijde muziek (gr.pl.).
12.15 Causerie: „Bestek 1940".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-orkesst.
2.00 Godsdienst onderricht.
2.30 Hartvel-kwartet,
3.55 Gramofoonmuziek.
4.00 Rococo-octet.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
wijde muziek (gr.pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Vroolijk programma.
9.00 Prijsvraag-luisterspel.
9.20 „De Minnstrelen".
9.40 Radio-Almanak 1940.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.30 Lezing in Esperanto: Indrukken
uit Normandië.
plekske weer bevoren was. Waarom? Weet
ik dat...?
Zachtekens ben 'k weer gegaan deur den
witten donker van 't Winterbosch, dat vol
was van dwerlenden sneeuwpoeier, die koud
in m'nen nek smolt.
Ja, 't is 'n streng wintertij van 't jaar.
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.h.v.
DRE.
Van dat partijtje
voetbal zou Han
Hollander ge
smuld hebbent
maar ik moet er ln leder geval eerst aan
wennen.
Ze zocht de eenzaamheid van haar zit
kamer op. Haar vader keerde naar de eet
tafel terug, vanwaar hjj een paar uur la
ter door den bottelier en een van de huis
knechts weggedragen werd.
HOOFDSTUK IV.
In het Lagerhuis.
De volgende weken liet meneer Turner zijn
dochter veel alleen; het grootste deel van
zyn vrijen tijd bracht hij door in het huis aan
den overkant. Een oude tante van lady
Shepheard, een weduwe, werd ten tooneele
getooverd en kwam bij haar nicht inwonen;
want lady Shepheard wist hoe het hoorde.
Gedurende dezen proeftijd wees alles er op,
dat Josiah Turner, niet meer aan zijn on
gelukkige zwakheid toegaf; hij scheen een
nieuwe bladzijde te hebben omgeslagen. Tot
op zekere hoogte ergerde Lilian zich aan
deze verbetering; hoezeer die haar op zich
zelf verheugde. Het was hard, dat een oudere
dame met een streng uiterlijk en stroeve ma
nieren zoo'n verandering kon teweeg bren
gen, terwijl een liefhebbende dochter daarin
niet geslaagd was. Maar Lilian zette die ge
voelens aan kant. Als dat huwelyk goed was
voor haar vader en hg daarin het geluk van
zjjn levensavond zag, dacht zij er niet aan
een vinger uit te steken, om het te verhin
deren. En toch, hoe genoeglijk waren de oude
dagen geweest, al hadden pijnlijke momenten
niet ontbroken.
Het zal geen lange verloving worden,
Lilian. zei haar vader op een dag.
Meneer Greville heeft beloofd myn ge
tuige te zijn.
Werkeljjk?
Het huwelyk zal binnen een maand
ptaats hebben.
Zoo vlug
Hoe vlugger, hoe beter, Lilian.
Lilian zuchtte.
Een dag of veertien Voordat het huwelyk
zal worden voltrokken, ging Lilian naar het
Lagerhuis om haar vader te hooren spreken
over een onderwerp, waarin ook zij belang
steld. Zijn redevoering duurde twintig minu
ten en werd op zijn gewone aarzelende, sta
melende manier uitgesproken. Maar wie
goed luisterde, kwam, zooals gewoonlijk, tot
de overtuiging, dat wat hij zei van kennis en
scherp verstand getuigde en de moeite van
het overwegen waard was.
Met een gevoel van opluchting zag zijn
dochter hem weer plaats nemen. Zij liep naar
den buitensien wandelgang en daar kwam
ze den minister tegen.
Was u het met hem eens? Ik wou wel.
dat hij niet altijd zoo aarzelend en binnens
mond spiak.
Je bent critisch!
Ja, U weet, dat het huwelijk over veer
tien dagen al plaats heeft?
O, ja; ik ben immers getuige. En Jij
Jij zult natuurlijk ook wel gauw trouwen.
Dat zal wel .antwoordde ze onverschil
lig. Ik heb anders nog geen haast.
Dat doet me opeens er aan denken, dat
ik nog niet met mijn neef bij je ben ge
weest. Ik was den laatsten tyd zoo bezet, dat
ik er niet toe kon komen en de eerste dagen
komt er evenmin iets van. Hij is boven
dien niet meer ln Londen.
Ik kan uw gedachtengang niet volgen.
Wat heeft uw neef met mijn toekomstig hu
welijk te maken?
De minister glimlachte. Jy hebt immers
beloofd hem op te voeden! Waarom zou je
niet met hem trouwen; dan kun je het op
je gemak doen!
Met hem trouwen! Verschrikkelijk ge
woon voor hém bedoel ik, verbeterde zij
zich, terwijl ze zich op de lippen beet over
haar onvriendelijken uitval. Neen, ik denk
er nog niet aan te trouwen. Ik ben ziek van
alles, mijzelf inbegrepen. De zaak is, dat ik
mezelf heb moeten opvoeden en ik heb er
niet veel van terecht gebracht. Lady She
pheard neemt daar aanstoot aan. Ze zegt niet
onomwonden, dat ik ongemanierd en brutaal
ben, maar ze vindt het toch.
Dan vergist ze zich toch heusch, ant
woordde Greville met warmte.
Lilian was dankbaar, maar trachtte het
niet te toonen.
Heusch? Ik weet het nog niet zeker.
Eigenlijk haar stem klonk bezorgd
weet ik haast zeker, dat ze gelijk heeft en op
mijn leeftijd is het te laat om te veranderen.
O, dat is ook heelemaal niet noodig; ik
hoop, dat je, altijd zoo oprecht zult blijven als
je nu bent!
Er kwam een bk>s van genoegën op haar
gezicht.
Vriendelijk van u om te zeggen, dat ik
oprecht ben. Ik ben liever oprecht dan knap.
Maar knap ben je ook!
Ze sloeg haar oogen naar hem op.
Dat is hoogstens een verzachtende om
standigheid by slechte manieren, maar het ls
geen excuus.
Je bent wel in 'n critische stemming
vandaag, lachte hg. Wat ben je van plan
te gaan doen, als je vader op reis is?
Ik ga naar Woollacombe bij mijn tante
logeeren.
Woollacombe, daar woont mijn zuster
ook! Je moet haar bezoeken, of zy jou. Ik
kan nooit onthouden hoe het hoort.
OP SKI'S DOOR EEN BRANDENDEN
HOEPEL.
MAANDAG 29 JANUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen programma, verzorgd door d*
VARA 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Cello en plano,
11.10 Declamatie.
12.00 Orgel en zang.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
I.00—1.45 VARA-orkest.
2.003.00 Zang, viool en piano.
3.05 Declamatie.
3.30 Strijkkwintet en gramofoonmuziek.
4.10 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.00 Orgelspel.
6.30 De Ramblers.
7.00 VARA-orkest.
8.00 Herhaling SOS-Berlchten.
8.03 Berichten ANP.
8.15 De Stem des Volks (Utrecht), solisten en
het Utrechts Stedelijk Orkest.
9.30 Declamatie.
9.45 Rosian-orkest.
10.15 Pianovoordracht.
10.30 VARA-Harmonie-orkest.
II.00 Berichten ANP.
11.10 Zang en orgel.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n. 301.5 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8.05 Schriftlezing, meditatie,
8.20 Gramofoonmuziek (9.309.45 Gelukwens
schen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek (12.0012.15 Berich
ten. Om 12.30 Berichten ANP).
12.40 Spaarne-sextet en gramofoonmuziek.
2.00 Voor de scholen.
2.352.55 Gramofoonmuziek.
3.00 Causerie over kamerplanten,
3.45 Bijbelelzing.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Orgelspel.
7.00 Berichten.
7.15 Gesprekken over het Geloof en z$|n moei.
lykheden.
8.00 Berichten ANP. Herhaling SOS-Ber.
8.15 Arnhemsche Orkestvereeniging en solis
ten.
9.00 Lezing „Oranje en de Kerk".
9.30 Pianovocydracht.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Arnhemsche Orkestvereeniging.
11.10 Gramofoonmuzek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing,
Eerlijkheid heeft haar keerzijde, maar
ik zal u niet in ongelegenheid brengen. Myn
tante heeft daar een lunchroom ln High
Street. Als u op een middag een kopje thee
komt drinken, vindt u mij misschien wel ach
ter de toonbank.
De minister keek ongeloovig. Dat ls toch
maar een grap?, vroeg hij.
Waarom zou het een grap zijn? Schrikt
u daarvan? Ik hoop van niet, want 't zou
niet strooken met mijn ideeën over u.
Schrikken is het woord niet, maar het
lijkt me toch gek, dat de dochter van een van
de meest gefortuneerde leden van het parle
ment, voor kellnerin gaat spelen
Hij zweeg, bang, dat hij al te veel had
gezegd.
Ik ga er heen om te logeeren, niet als
kellnerin, legde Lilian uit en ze had plezier
in zijn verbaasd gezicht. Maar vader wil me
alleen laten gaan op voorwaarde, dat ik niet
de groote dame uit zal hangen. U weet zelf
hoe hij het land heeft aan alles wat op groot
doenerij lijkt. Trouwens, ik zie niet in hoe ik
by een lieve oude tante, die er een lunchroom
op na houdt, kan gaan logeeren zonder haar
een handje te helpen.
Neen, dat is zoo, gaf hy toe. En Ik
kom vast en zeker een kopje thee drinken,
als ik in Woollacombe ben. Moet ik ook een
fooi onder het schoteltje leggen?
Dat spreekt vanzelf.
En als je me niet vlug bedient, zal ik
myn beklag doen.
Wat zou dat leuk zijn als die inbrekers
neef van u eens kwam thee drinken. Hebt U
hem verteld wie ik was?
Hij schudde het hoofd. Ik heb hem nog
niet weer gesproken. Hij is na zijn onvrij
willig logies gauw huistoe gegaan.
Nu zegt u het hem dan niet; dat zal
ik wel doen! Als ik met hem in aanraking
kom, zal ik heel aardig tegen hem zijn; ik
wil dat hy begrijpt, dat ik niet zoo'n harteloos
wicht ben als hij wel moet denken. Maar nu
moet ik heusch gaan. Vergeet uw belofte niet
om mij te komen opzoeken!
Greville had al bij zichzelf uitgemaakt, dat
Lilian een uitstekende vrouw voor zijn neef
zou zijn. Hij was zelf weduwnaar, zonder kin
deren en daar zijn neef zijn eenig mannelijk
familielid was, had hy hartelijke belangstel
ling voor zijn wel en wee. Greville stamde
uit een deftige, oude, provinciale familie en
hy kon een gevoel van lichte ergernis niet
van zich afzetten om het feit, dat Lilian bij
een tante ging logeeren, die een lunchroom
had in het stadje, waar hy was geboren.
(Wordt vervolgd.)
