De Wilgenpl as"
onder de hamer
Hei GeHeim unn
RADIO
TARZAN en de
vuren van Tohr
WILGENPLAS
Torrance
Esdale
PROGRAMMA
11
exceptioneele publieke verkooping..
door Edgar Rice Burroughs
Firma Hendrik van Essen, G. K. Redering, beëedigd makelaar in ma
chinerieën en metalen te Rotterdam, zal op DONDERDAG IS APRIL
1940, des v.m. ten 10 uur in het restaurant van den Wilgenpias
PUBLIEK VERKOOPEN:
het slechts 8 Jaar oude
ONTSPANNINGSOORD „DE WILGENPLAS", te Schiebroek.
DEZE opzienbarende advertentie was
onlangs in de Rotterdamsche cou
rantten te lezen en hiermede werd
het doodvonnis definitief gewezen
over een ontspanningsoord, dat
reeds langen tijd ten doode was opgeschre
ven „De Wilgenpias", bij velen in en buiten
Rotterdam bekend als het allermodernste
zwembassin uit onzen tijd, was veel meer
dan enkel maar zwembad. Met de mooie zo
merdagen in de vacantietijd, wanneer het in
de stad niet was uit te houden vanwege de
hitte, trokken vele Rotterdammers naar de
Wilgenpias, om daar wat vertier te zoeken.
Een schare van dagjesmenschen, zoo groot
dat de treinen hen slechts nauwelijks ver
werken konden, stroomde dan naar buiten
voor een enkelen Zondag en soms voor een
enkele avond. Dat was in goeden tijd van
den „Wilgenpias"...
Behalve de drie enorme zwembassins,
waarbij plankieren behoorden van plus mi
nus 4000 M2, die aan bijna 1500 kleedhokjes
plaats boden, en waar bovendien een groot
aantal roeibooten gemeerd lagen, was het
uitgestrekte Lunapark wel de voornaamste
attractie. De groote ijzeren loods van 50 bij
30 meter, met een zijhoogte van 8 meter en
een nokhoogte van 12 meter, was om het ko
lossale glazen dak op zich zelf al een bezoek
waard. Het Danspaviljoen, het cabaret, de
muziektent droegen er verder het hunne toe
bij om de menschen te trekken. De 2500 ijze
ren klapstoeltjes, die onder de hamer zullen
komen, wijzen er wel op, dat er op talrijk
publiek gerekend werd.
Buiten dit alles om, was er ten slotte het
voetbalstadion van „Xerxes" met zijn eigen
inventaris, zooals kleed- en waschkamers,
consumptietenten, kiosken, een groot restau
rant, enz. De geconstrueerd ijzeren tribune's
boden voor niet minder dan 32000 personen
plaats!
Zooals men zal weten, krijgt Xerxes thaijs
jeen nieuw speelterrein op de grens van de
gemeenten Rotterdam en Overschie. Kort
geleden heeft men in de courant kunnenje-
zen, dat de tol daar ter plaatse zou gaan ver
dwijnen. Dit was één van deischen, die de
club Xerxes aan de gemeente stelde bij het
kiezen van haar nieuwe tournooiveld. Zoo
heeft iedere medaille haar keerzijde, ook de
ze (wij komen te zijner tijd op deze tol te
rug).
FEUILLETON
door: Roy Vickers
4.
Oom Julius keek haar bezorgd aan. Het
was gek, dat zij niets anders kon zeggen, dan
datgene waar zij van overtuigd was zij kon
niet gelooven, dat,Gerald haar woorden letter
lijk zou opvatten en met iemand anders was
getrouwd. Ongetwijfeld zou zij het later ge
looven,maar intusschen werd oom Julius on
geduldig. Hij werd altijd ongeduldig, als hij in
de war en tevens gekrenkt was en medelijden
had.
„Ik geloof niet, dat het eenig nut heeft om
er over te praten, oom Julius. Ik geef toe, dat
Gerald en ik vlak voordat hij naar Spanje
ging, ruzie hebben gehad; maar dat hadden
Wij zoo dikwijls oneenigheden. Ik nam het
nooit ernstig op. Schijnbaar deed hij dat wel.
„Ik zal mijn testament veranderen. Ik zal
die stomme vent onterven! Er blijft natuurlijk
niet veel over, als de successierechten betaald
^jn, maar dat beetje zal voor jou zijn. Ik zal
hem leeren je te beleedigen mij te beleedi-
gen."
„Welnee, het is toch te dwaas om zoon
houding aan te nemen! Gerald is meerder ja ng
en hij kan zichzelf onderhouden. Hij mag toch
trouwen met wie hij wil. Bovendien is het niet
eerlijk tegenover het meisje. Zij is beslist
van onzen stand als Gerald van haar
houdt. Jij zult ook van haar gaan houden. Je
^ult mettertijd nog eens toegeven, dat zij een
betere vrouw voor hem is, dan ik dat ooit
geweest zou zijn. Sommige mannen zijn wer
kelijk gelukkig met zoo'n dweperig kind.
„Wat weet jij van het soort meisje af? He
Je haar dan wel eens ontmoet?"
„Nee. Ik raadde maar."
„Dan is het goed geraden. Ik heb niet
gelezen, wat hij mij heeft geschreven
Was te stom verbaasd, maar ik las wel zoo
le«, dat zij achtergelaten was in het een of
andere verlaten Spaansche dorp; een gouver
nante zonder geld, begrijp ik, die bij hem kwam
®ni hulp en bescherming. Dacht dat ze hem
Werkelijk noodig had. Zooiets..."
"4a daar zou hij op ingaan."
In 1931 werd de Wilgenpias voor het
eerst voor het publiek toegankelijk gesteld
dat is te zeggen, voorloopig alleen het
zwembad nog maar. Hoog waren de verwach
tingen gespannen van den heer Poot, den
exploitant van het nieuwe bedrijf. En hij zag
zich daarin niet teleurgesteld.
Het was een koude zomer, die van het
jaar 1931, maar de Rotterdammers, de Hille-
gersbergenaren en de inwoners van Schie
broek lieten zich daardoor niet weerhouden.
De nieuwsgierigheid èn de lust naar ver
maak trok velen uit deze plaatsen naar het
moderne ontspanningsoord, ondanks de
frischheid, die je midden in den zomer soms
deed huiveren. Het bleek, dat'de heer Poot
een uitmuntend idee had gehad.
IJlings begon men dan ook tot uitbreiding
over te gaan, toen dit eerste jaar zulk een
succes werd. De baden werden luxueuzer in
gericht zij kregen uitgestrekte plankiers,
waar de liefhebbers van het zonnebad hun
hart konden ophalen, er kwamen speelwei
den en een lunapark zorgde er voor, dat de
menschen, die genoeg gezwommen, of... hee-
lemaal niet gezwommen hadden, al de af
wisseling kregen, die zij maar begeerden.
Ook de spoorwegen verleende hun medewer
king en maakten een halte Wilgcnplas, waar
de vroolijk wapperende vlaggen de reizigers
als het ware tot uitstappen noodigden.
In het nieuwe jaar scheen het welhaast, of
geheel Rotterdam uitliep om zich naar den
Wilgenpias te begeven...
In den zomer van 1932 werd het bezocht
door ruim 260.000 menschen; wanneer men
rekent dat een zomer 414 maand duurt, wil
dat dus zeggen, dat per dag gemiddeld 2000
personen de Wilgenpias bezochten; dat is
zoo ongeveer een klein dorpje dat een volks
verhuizing begint!
Men had echter niet gerekend op de om
standigheid, die ons menschen eigen is.
Langzamerhand ging de aardigheid er af;
men had het éénmaal, tweemaal, misschien
nog veel vaker gezien men wist nu wel
zoo'n beetje hoe het er uitzag; reuze-gezel
lig, hè, maar een beetje ver weg, en., je
geld is op aan kleinigheden, voordat je
het weet. Zoo deelde het publiek na verloop
van tijd en langzamerhand werd de welva
rende Wilgenpias... noodlijdend! Het aantal
bezoekers slonk meer en meer, en de gezel
ligheid verdween mèt de menschen. Nog een
tijdlang heeft de Wilgenpias zich, aan de
rand van het graf voortgesleept, maar een
ziekte als deze is doodelijk, indien de oor
zaak er van niet wordt weggenomen. Het
slot was dan ook, dat het eens zoo welva
rende oord van vermaak voor de bewoners
van Rotterdam en omstreken den geest gaf.
De begrafenis vond plaats in de
vorm van de Openbare verkooping.
Kooplust was er vrijwel niet. De veiling
meester, handig zakenipan, put zich uit in
aanprijzingen, hemelt de hoedanigheid van
het „eerste perceel" op en aanmoedigend
klink zijn stem: „eenmaal... andermaal
voor de derde maal..."
En met de klap wie volgt, wordt een van
de bijna 1250 nummers, waarin de Wilgen-
plas is verdeeld en waarin Rotterdams ver-
maakcentrum over geheel Nederland zal wor
den verspreid, aan een der lustelooze koo-
pers, die met een kwartje tegelijk tegen
elkaar opbieden, toegewezen.
Daar gaan ze, de portiersloge, drie stoelen
en een kruk, de consumptie tent, de kleed
hokjes, vlotten, springtorens, de lange, lange
rij dingen de eens Rotterdams vermaakcen-
trum vormden.
Langzaam maar zeker werd de „Wilgen-
plas" afgebroken en met elke hamerslag een
klein deeltje gerukt uit het samenstel, dat
eens duizenden vermaak bracht.
De asch van de doode werd verspreid...
naar alle windstreken van ons vaderland.
ONTPLOFFING IN ENGELSCHE
MUNITIEFABRIEK.
Zaterdag heeft zich in een munitiefa
briek in Londen een ontploffing voorge
daan. Vijf menschen werden gedood. Reu
ter meldt dat niets het vermoeden van sa
botage wettigt. Dertien personen zijn ge
wond, waarvan twee ernstig.
ALGEMEENE 1 MEI-BETOOGING IN
ZWEDEN.
In verband met den toestand hebben al
le partijen zich tot de socialistische partij
gewend, met het voorstel, de arbeidersbe-
toqging op den len Mei te vervangen dofir
een algemeene bctooging van alle politieke
partijen in het teeken van de vrijheid van
het Noorden en den vrede.
ZWITSERLAND VRAAGT VRIJWILLIGERS
Oproep tot oudere Zwitsers.
In een oproep van den Bondsraad worden
alle Zwitsersche mannen van 41 tot 58 jaar,
die niet dienstplichtig zijn en die ook nog
niet ingedeeld zijn bij de hulpdiensten, uit-
genoodigd, zich vrijwillig ter beschikking
van het land te stellen om in de hulpdien
sten mede te werken tot de verdediging des
lands.
DE AMERIKAANSCHE VLIEGTUIG-
PRODUCTIE.
In de Amerikaansche Senaat is medege
deeld, dat de productiecapaciteit der Ameri
kaansche fabriekén thans 20.000 vliegtuigen
per jaar bedraagt.
PROPAGANDISTISCHE ATHLETEN.
Paavo Nurmi, die met Maeki een tournee
door Amerika maakt ten bate van Finland,
zal thans naar Finland terugkeeren om zijn
zaken weer te behartigen. Maeki zal echter
nog in de Vereenigde Staten blijven voor do
reeds vastgestelde wedstrijden.
Op 17 Mei zal hij te Los Angcles voor het
laatst aan den start verschijnen.
DINSDAG 2S APRIL 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
KRO-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
g.059.15 en 10.00 Gramofoonmuziek.
11.30 Godsdienstig halfuur.
12.00 Berichten.
84.
De vluchtelingen hadden geen tijd om ver
dere plannen tot ontsnapping te maken, want
op bevel van Ahtea renden de Tohrianen het
vertrek binnen om hen te grijpen, dood of
levend. Sinds ze toch ter dood veroordeeld
waren, hadden Tarzan en zijn makkers be
sloten hun leven zoo duur mogelijk te ver
kopen. Ze grepen alles, wat ze maar konden
vinden om zich te verdedigen, brokstukken
van wielen van oude rijtuigen, vergaan van
ouderdom. Hun aanvallers waren goed gewa
pend met speren en zwaarden. Zo werd de
ongelijke strijd gevoerd, terwijl Athea opge
wonden bevelen gaf aan de gele reuzen.
Boven het gegil van de Tohrianen klonken de
aanmoedigingen van Tarzan, waarschuwingen
en wenken voor de strijd! „Pas op voor die
speren! Help! Perry! Oom Jim! Ze hebben
Janette te pakken! Daar gaat de Majoor!
d'Arnot valt en Ukah!" Slechts Tarzan en
O'Rourke bleven standhouden. ,,Ze zullen we
ten met wie ze te doen hebben, voordat ze ons
neergeslagen hebben," bromde Perry. Nu riep
Ahtea tot Mungo, de naast Janette stond:
„Beveel Tarzan en de anderen zich over te
geven. Als ze weigeren, sla je het meisje neer!"
12.15 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.10 Paul Godwin's orkest.
I.50 Vrouwenuur.
2.50 Uit Londen: Luchtmacht-orkest en uit
Parijs: Orkest van de Garde Républicaine.
3.35 Modecursus.
4.35 KRO-Melodisten en solist (5.205.30 Gra
mofoonmuziek. 5.456.05 Felicitaties).
6.35 Sportpraatje.
7.00 Berichten.
7.15 Medische causerie.
7.35 Militaire muziek.
7.50 Voor militairen.
8.00 Berichten ANP, mededcelingen.
8.15 KRO-kamerorkest en soliste. (9.009.20
Voor de jeugd).
10.00 De Meesterzangers. (10.10—10.20 Gra
mofoonmuziek
10.30 Berichten ANP.
10.40 Gramofoonmuziek.
II.00 KRO-Boys en solist.
11.2512.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II. 301.5 ni.
AVRO-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8.10 Gramofoonmuziek.
9.15 Doelmatige huidverzorging.
9.20 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Viool en piano.
11.00 Wenken voor de huishouding.
11.30 AVRO.Aeolianorkest en solist (opn.)
„Hij wil haar Donderdag aanstaande op
„Hillfoot" komen voorstellen. Ik heb het per-
kmeel opdracht gegeven morgenavond terug
te komen Woensdag dus. En ik zal morgen
in den loop van den dag naar stad gaan, om
met den notaris te praten."
„Nee, oom Julius. Doe dat niet. Toe, maak
nu geen ander testament."
„Nee, ik weiger alles aan Gerald na te
laten. Óp zijn meest, zal hij de helft krijgen.
De andere helft krijg' jij. Daaromtrent ben ik
vastbesloten... Als je de slag nu wat te boven
bent gekomen, wilde ik graag vertrekken. Ik
ga dadelijk naar huis terug."
Zij dwong zich haar gedachten op hem te
concentreeren.
„Maar u moet toch koffie drinken, voordat
u gaat. U bent met zoo'n ontzettenden vroe
gen trein gekomen."
„Een broodje aan het station zal voldoende
zijn In elk geval smaakt een maaltijd mjj
nooit in dergelijke omgeving." Hij duidde met
een verachtelijk gebaar op het geweldige Sei-
riol hotel, in zijn massa afstekend tegen het
winterzonnetje. „Te veel palmen. Te veel or
kest. Die Amerikaan van jou is er misschien
aan gewend. Ik niet."
Hij nam zijn ouderwetschen hoed af en ver
trok. Toen kwam hij met denzelfden afgeme
ten pas bij haar terug.
„Ik had het vaste voornemen, lieve kind.
je het slechte nieuws voorzichtig te vertellen.
Het komt mij nu voor, dat ik wat overhaast
ben geweest: zelfs te plotseling. Om kort te
gaan, ik heb de zaak slecht aangepakt. Het
spijt me."
Torrance klemde haar onderlip, die plotse-
lin» hevig begon te trillen, tusschen haar tan
den. Nu geloofde zij ineens alles. Gerald had
haar kwaad, uit zijn leven gebannen. Hij had
de deur achter haar gesloten en op slot ge
daan. Daarbinnen, veilig met hem daarbinnen,
was een ander meisje, een dweperig, hulpeloos
kind, dat hem een wonder vond, dat hem on
getwijfeld kon vleien, en anders niets. Verder
totaal niets voor hem kon doen... Torrance
bracht haar hand naar haar gezicht, dm het
trillen van haar onderlip te verbergen. Als
oom Julius nu maar weg wilde gaan, vooidat
zij ging huilen, voordat dit onbedwigbare
trillen van haar gezcht overging op haar lede
maten...
„Het spijt me, Torrance."
Zij pakte zijn geaderde oude hand en hield
die tegen haar wang. Zij wist, dat hij verleden
zou brommen en haar terug zou trekken.
Hij zag er erg oud en zwak uit, vond zij. Als
zij maar aan hem dacht, zou de werkelijkheid
niet tot haar doordringen en zij keek hem met
brandende oogen en een snik in haar keel na,
totdat hij uit het gezicht verdwenen was,
Enkele uren later, toen zij haar zelfbeheer-
sching had hervonden en gekalmeerd was, ver
liet zij haar kamer en ging op zoek naar me
neer Massiter. Zonder iets te zien, keek hij
uit het raam van zijn zitkamer, kwam echter
dadelijk naar haar toe.
„Ik ben weer heelemaal in orde, meneer
Massiter. Maakt u zich maar niet om mg be
zorgd. Ik wilde u alleen..."
„Juffrouw Esdale, wanneer iemand verdriet
heeft, zet ik |lle beleefdheden op zij en zeg wat
lk meen. U moet weten: ik heb gehoord, wat
meneer Saranack zei. Ik moest het wel hoo-
ren. Hij zei het zoo hard."
„Natuurlijk hoorde u het! En als u het niet
gehoord had, had ik het u verteld. U heeft
het recht te weten, dat ik werkelijk zoo'n
idioot ben als u dacht, toen ik dadelijk naar
het registratiegeboüw rende."
„Dat meent u niet, juffrouw Esdale. want
dat kwetst me."
„Toch is het zoo. Ik was te zeker van
mijzelf."
„Indien dat zoo is, kan het geen kwaad
door het toe te geven. Het spgt m(j meer dan
ik, zeggen kan en ik wil u graag de verzeke
ring geven, dat ik er nooit met iemand over
zal spreken."
„Dank u. meneer Massiter. Daar twijfelde
ik niet aan."
„En ik zal mijn Londensche agent telegra-
feeren. dat deze aanstelling niet doorgaat en
lat hij een anderen ingenieur moet zoeken."
„O nee, doet u dat toch niet! Laat u de be
trekking toch open, totdat ik onderzocht heb
of zij ook verbinden kan en er net zoo'n zin
in heeft als ik destijds."
„Zooals u wilt!" Hij boog voor haar, net
een Franschman. dacht zij verward. „Juffrouw
Esdale, het zou mg een groote eer zijn, indien
u mij de hand zoudt willen drukken."
Bij schudde hem zwijgend, maar zij had het
gevoel alsof alles heel ver weg was. Niets
Scheen meer werkelijkheid. De laatste twee
uren had zg ontzettend veel doorgemaakt, zg
had werkelgke ontgoocheling leeren kgnnen;
en de heer Massiter was geheel op den achter
grond gedrongen.
„U bent erg vriendelijk," zeide zg automa
tisch, „doch ik wilde u nog een gunst vragen.
Zou ik morgen naar Londen mogen gaan, om
het plaatsing-bureau opdracht te geven ie
mand anders hierheen te sturen, om uw werk
gedurende de rest van de week af te maken?"
„Niet noodig. Ik ga Vrijdag zelf hier weg.
U laat alles keurig achter en mgn gezondheid
is bgna in orde."
Hij aarzelde, doch vervolgde: „Juffrouw
Esdale. misschien wilt u mg mgn nieuwsgie
righeid vergeven, maar heeft u werkeUjk..."
Het gelukte haar nog te glimlachen. De
Amerikaan begreep en keek een anderen kant
12.15 Orgelspel.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
I.00 De Vagebonden en solisten.
2.00 Voor de vrouw.
2.10 Omroeporkest en solist.
2.45 Knip- en naaicursus.
3.45 Lyra-trio.
4.30 Kinderkoor.
5.00 Kinderhalfuur.
5.30 Omroeporkest. (Ca. 6.00 „Over St. Joris
en de Jamboree", programma ter gelegen
heid van den St. Jorisdag).
7.00 Voor de kinderen.
7.05 Viool en piano.
7.30 Engelsche les.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Internationaal overzicht.
8.35 Bonte mobilisatietrein.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Peter Kreuder met zijn solisten
II.00 Berichten ANP.
11.10 AVRO-Dansorkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
op, zgn oogen werden vochtig.
„Ja," zei zg. „Ik heb werkelijk aan Gerald
geschreven, Donderdagochtend om elf uur
present te zgn om met mg te trouwen. Daar
om wilde ik morgen weg. Ik moet dien brief
terug hebben. Daar mag zg niets van weten.
Ik zou liever sterven."
HOOFDSTUK VI.
Het meisje achter de gordgnen.
Doordat er zoo weinig treinen liepen, was
het al kwart voor negenen en heelemaal don
ker, toen zg Woensdagavond, op het station
Callingham aankwam; en toen moest zg nog
tien minuten loopen voordat zg bg het huis
was.
Instinctief ging zij heimelgk den tuin door.
Uit geen van de ramen scheen ligt waaruit
zg opmaakte dat het huis nog leeg stond.
Maar uit vroeger jaren herinnerde zg zich
nog het raampje uit de provisiekamer en
binnen enkele oogenblikken had zg het
haakje met den rugkant van een oude enve
loppe losgemaakt. In de verte sloeg een
kerktoren negen uur.
Het was een eigenaardige gewaarwording
het gevoel te hebben een soort inbreekster te
zgn, temeer daar zg slechts iets was komen
halen, waarop zg het volste recht had. Indien
men haar opmerkte, zou het nog niet zoo erg
zgn, vooropgezet dat zg eerst den brief in
haar bezit kon krijgen. Maar zg had werke
lijk het gevoel of zij een dievegge was
heimelijk en slinks, het was alsof zg iets
deed dat niet mocht.
„Als ik het licht aandraai, kan een agent
mg zien. En als hg' weet, dat het huis onbe
woond is, geeft dat last."
Ze nam een zaklantaarn uit haar tasch. Ze
sloop door de keuken, langs de trap naar de
hal.
Het blaadje voor de brieven op het gang
tafeltje was leeg. Des te beter. Dus noch
oom Julius, noch het personeel was thuis ge
komen. Torrance liep door naar de voordeur
en opende de brievenbus.
„Den heer Garald Saranack, p.a. den heer
Julius Saranack." geschreven in haar eigen
handschrift. Zg had den brief dus terug %n
deed hem juist in haar tasch... toen zg op
de bovenverdieping voetstappen hoorde en
daarna een vrouwenstem, doch de woorden
kon zg niet verstaan.
Wordt vervolgd.
