Brabantschc
Brief
van
't HOEKJE
OUDERS
Xoi- nooit!
STIL
GELUK
IN EEN
KLEIN
HOEKJE
Leert uw kind hardop?
TUINHOEKJE
Geven
VOOR DE
Amico.
Ulvenhout, 20 Juni 1940.
Daar wordt, en ik weet niet, \vaarom,
dtkkels gezeed en geschreven, dat de Neder
landers zoo'n „nuchter Volk" zijn. Ik zeg: ik
weet niet waaróm wij ons eigen beroemen op
zoo'n bloedelooze eigenschap!
Hebt ge wel 'ns 't wereldschokkend gebeu
ren bijgewoond, als „Holland" 'nen bal trapte
tusschen de doelpalen van de „Rooie Duu-
vels" Zou 't er dan bij 'n Spaansch stieren
gevecht „Spaanscher" naar toe gegaan
zijn... En toch toch waren 't dan „nuch
tere Nederlanders", die daar, bjj dat spulleke
voetbal, malkaar om den nek pakten en 'nen
Indiaanschen krijgsdans begosten uit te voe
ren, dien ge in de beenen van deus bleekge-
zichten niet gezocht zou hebben!
Of ik zooiets mijn Volk „onwéérdig" vind...?
Welneë, jong! 'k Ben te goed Brabander om
'n scheut heet bloed niet te kunnen waar-
deeren.
Maar kom mij n i e vertellen, dat wij 'n Volk
van „dooie dienders" zijn, want... want da's
maar aanstellerij! Grootbroekerrj van den...
verliezer, die bij teugenslag van gloeiend
enthousiasme tot -ijskouwe„nuchterheid"
vervalt.
Ik heb 't al zoo dikkels gezeed: de verschil
len onderlings zijn maar uiterlijk bij de men-
schen! Lijk de blaaikes aan den boom. Op den
keeper zijn ze ongelijk, maar in den nerf kun
nen ze nie buiten zon, water en wind. Bij
droogte hangt alle loof slap; bij 'n sappig
regentje kwikt alle loof op! En of mijn
klantjes nou teugeswoordig allemaal 'nen
krullenbol hebben, 'n broek dragen in den
mergen en „mevrouw" hieten, als ik de
ouwe klantenboekskes van m'n vader nakijk,
dan had hij vijftig jaar gelejen al, toen zijn
klantjes 'nen haardot droegen, 'nen bonten
schort in den mergen en „juffrouw" hieten,
ik zeg: han had hij mee de eigenste moeilijk
heden te kampen aan de deuren, als ik! 'Nen
bonten schort of 'n broek, 't welke dat er
onder zit, is 't eigenste merakeltje! Geloof
me! Daar is nie veul verschil.
'Nen Ulvènhoutschen boom en 'nen Amster-
damschen boom: ze hebben elk zon en water
noodig, schaduw en deugdelijken grond.
'Nen Ulvenhouter en 'nen Amsterdammer:
ze kunnen gin van beien gelukkig zijn als ze
altg in de barre zon motten leven, of in den
killen schaduw.
En als vandaag de Evangeliën nog altij zoo
leerrijk en actueel zijn, dan komt dat, omdat
de menschen uit Christus' dagen behept waren
mee de eigenste eigenschappen, als de men
schen uit deus dagen, 't Verschil is: den schort
en de broek. Den baard en 't geschoren bakkes.
Fielpsche veurzitters, Blaauwe worstmakers,
(die ook in muziek, verkens, brandstoffen,
limonades en kletskoppenzalf doen). Jaan-sche
pantoffelheden en grootmoedige Truien-mee-
'n-hart-van-goud, leven er overal! In alle dur-
pen, in alle stejen, in alle landen, in alle...
rangen!
Eekers...? Daar zijn er meer dan ge mis
schien denkt. In elke familie zit 'nen... Vic!
Ook al kunnen ze nie allemaal zoo schoon
schilderen. Enne... roofridders? By de vleet,
amico! Worstkoningen? Veur 't opvegen!
En als ik in 'n museum loop en de ouwe
schutters bekyk, nou..., dan heb ik ze maar
't witte bakkersjaske van onzen Fielp aan te
trekken, of de hooge uniformpet van onzen
Jaan op te zetten, of 't groene jagersnoeike
van den Blaauwe, om zoo te kunnen gaan
proppen mee de mannen van Rembrandt. Of,
in rustiger dagen, er mee in 'n eigen „buske"
te kruipen om de blommekes in den Anvers
buiten te gaan zetten!
Ik wil maar zeggen: den mensch bleef altij
z'n eigen, waar of wanneer je ook geboren
wierd. En als dat nie zoo was, allee, dan kost
ge toch alleen maar 'nen boek lezen en be
grijpen, die geschreven was in oewen eigen
tijd en in oew eigen contreiën!
Deuzen „armoei" aan verscheidenheid is de
bron van onzen geestelijken rijkdom. We hoe
ven ons de menschen nie anders te denken,
dan ze zijn: niet uit te schilderen of te be
schrijven mee onmeugelijke eigenschappen,
daar was altij stof genogt! In overdaad! Van
de witgekielde Romeinen af, tot de Veldgrjj-
zen toe!
De verschillen zitten aan de buitenkant. Zit
'm in de mode, in de middelen, 'n Beeltenis
van S'inte Jozef op de fiets is alleen maar
ondenkbaar, omdat tweeduuzend jaren gelejen
den ezel 't vervoermiddel was. Maar Sinter
klaas in 'n vliegmachine vinden ons kinders
al heelemaal nie gek! Mits... ie pepernoten
strooit!
Ge zult denken: waar mot ie naar toe, den
Dré, mee deus vertelsel?
Zal 'k oe zeggen. Dén oorlog was veur ons,
Waterchineezen, rap afgeloopen! Na weinig
dagen zatten we eigens in ons eigen water
linie omtrent. En we neesehen. de witte vlag.
Allee, we motten dat ruiterlijk erkennen. Ook
oorlogvoeren is 'n vak, dat ge bij mot houwen:
Generaties lank hadden we in vrede kaas en
boter gemokt, verkens en blombollen geteeld
èn, da's mijnen trots als boer, 't daarin
wijd geschupt. Onzen zuivel, onzen veeteelt,
onze blommen en akkergewas zijn beroemd
over heel de weereld! Da's nie niks! In ieder
geval is 't onendig veul meer, dan 't goedpra
ten van 'nen rapverloren oorlog.
Ik zeg: den oorlog was veur ons rap afge
loopen.
En als ik den anderen dag bij m'n klantjes
kwam man, ik kost ze onder m'n petje
vangen! Dré veur en Dré na. ,.En hoe zijn
jullie er afgekommen, Dré? Niks aan oew
stee? Oew akkers nie overhoop? Gin beesten
verspuld? En Trui...? Hebt ge nog jongens
aan 't front g'had? Dré, wa-d-'n geluk van
God, dat 't 'n end aan is! 'k Was gek gewor-
ren van den angst, dèèr!"
Dan: wittewe, d'n koffie is bruin, kom effe
binnen!" „Heel vrindelijk mevrouwke, maar
mag ik bedanken, asjeblief? 'k Heb er al zeu-
ventien op, ziede."
Nou, amico, 17 waren 't er nie, maar toch
veul te veul. En as ik eigens gin paal en perk
had gesteld, zou ik 18 Mei 1940 gesneuveld
zyn aan den prachtigen vrede, die er huisde in
de zielementen van m'n klantjes. Ze hadden
me... op kunnen vreten. En om 't mopke
heelegaar af te maken: daar zijn er alweer
verscheien, die al lank spijt hebben, dat ze
't nie hebben gedaan.
'n Paar dagen gelejen. Bij 'n klaantje dat
altij moeilijk betaalt, daarbij 'n mondje heeft
als 'n schuurdeur.
„Merge, mevrouwke!"
„Mergen."
„Wat zal 't zyn, vandaag? Peekes en peul
tjes? 'n Blomkooltje? Kek m'nen raberber
'ns aan? 'Nen pols dik!"
„Rebarreber.snaauwde ze: „doede 't
den suiker bij soms, waar 'k zoo zuinig mee
mot zijn?"
„Neem dan erebeesjes, mensch. Rijp! Sap
pig! Of 'n engeltje 't op oew tong doet."
„Oem. Oem." d'Oogkes gongen veul afkeu
rend over m'nen wagel, die gelajen was mee
louter nuuw goed, zoo van den akker. On-
dertusschen als ze dan keus mokte, nam ik
't „briefke" uit m'n boekske, kwitansieke
veur twee mud eerpel en vroeg: „komt 't ge
legen, mevrouw
„Wel vergimden afzetter! Smerige geldwolf!
Hedde gij ooit al 'ns 'nen cent aan me tekort
gekommen?! Is dit 'nen tijd om 'nen mensch
te manen? Zal ik jou 'ns iets zeggen...?
Lillijke kaffer! Ik gaai m'nen hoed opzetten
en ik stap achter malkaar naar den Ortscom-
mandant, om oe aan te klagen veur... veur...
veur..."
't Schuim kwam op 'r lippen.
„Mensch, ik mot ook betalen! En deus
briefke is al drie maanden oud."
„M'n deur af! 'k Gaai dalijk naar de aute-
rieteiten!"
'Nen bons mee de deur of er ieverans 'nen
bom insloeg. Ik zag tenminste in de straat
'n oud manneke z'n ermkes beschermend om
z'n angstige veugelenkopke slaan..
Afijn. Ik borg m'n briefke weer in 't pof-
boekske en ree wjjers. Mergen opnuuw per-
beeren...
Wat wijerop -dee den heer des huizes open.
Dat doet ie trouwens al zeuven jaren, want...
eh... hij zoekt al zeuven jaar naar werk.
„Mergen, Simons!"
„Ook zoo!"
„Wat zal 't zijn vandaag, Simons?"
„Lot me oewen rotz... maar 'ns kjjken."
(Ja, amico, menschen die al zoo lank werk...
zoeken, hebben veur 'n ander z'nen arbeid
weinig respekt).
„Kek 'ns jonk! 'Nen wagel spullen, om in
te bijten! Den daauw hangt er nog aan! Zie
den spinazie is er dik van! Eén sap!"
„Water, bedoelde gjj!" Toen gong ie teugen
den deurstijl leunen mee zijnen rug, de voe
ten schrap teugen den anderen stijl. Hij hong
in 't deurgat. Deuzen mensch heeft die zeuven
jaren-van-zoeken geleerd, om in 't zonneke
te hangen zonder hangmat.
„Moei? Simons?" vroeg ik vriendelijk.
„Oem," bromde-n-ie: „slecht... oeha...
geslaap...!
„Slecht geslapen, vannacht? Hoe komt
dat?"
,,'k Had gisterenmiddag 'n uur of drie gepit
maar dan kan 'k 's nachts gin oog toedoen
ee!"
„Witte al, wat 't zijn mot, Simons?"
„Jazeker", zee-t-ie: „ze hadden deur mot
ten vechten!"
„Wablief...
„Wij hadden de zaak nie over motten
geven!"
„Ik verstaai oe nie.,.?"
„Wij hadden nie motten kapitaleeren!"
„Ooij..., zoow..., jaja...! En dan?"
„Motten deurvechten, tot we 't gewonnen
hadden!"
„Ge zijt vannacht toch nie uit oew bed ge
rold. Simons? En op oewen kop gevallen?"
„Om de bliksem nie! As we 't gewonnen
hadden, waren we vrije burgers gebleven!"
„Ik heb anders nog niks gemorken van on
vrijheid, Simons. Ik sappel, net als andere
zomers, m'n zestien uren per dag! En slaap
's nachts als 'nen os!"
„En hij..." riep toen z'n vrouw, die ons
gesprek had afgeluisterd: „hij mot de volgen
de week veur 't eerst na zeuven jaren weer
aan den slag, goddank! En doe z'n mandje
maar vol mee 'n zooike spinazie en 'nen kop
èèrpel, Dré!" v
Ik dee zoo. Simons bleef zoo lank nog wat
Er zijn menschen, die werkelijk meenen, dat
het itind, hetwelk zijn lessen hardop leert, niet
zoo gemakkelijk leert als een die s.til-leert.
Aangezien deze meening tamelijk verbreid is,
lijkt het mij wel gewenscht hier eens een en
ander over te vermelden. Laat ik beginnen
met de opmerking, dat het hardop leeren
absoluut geen bewijs is, dat een kind niet
in staat is tot studeeren. Er zijn talrijke
vooraanstaande geleerden in ons land, die in
hun jeugd hardop leerden. Onderzoekingen
van den laatsten tijd hebben bovendien be
wezen, dat het half-luid leeren een aanbe
velenswaardige methode is voor het z.g. van
buiten leeren. In vele gevallen is komen
vast te staan, dat met deze wijze van wer
ken een kind een te memoreeren gedeelte in
veel korteren tijd zich eigen gemaakt had
dan met een stil-leermethode. En het is dan
ook geen wonder, dat in de moderne didac
tiek (onderwijsteer) het halfluid-leeren aan
bevolen wordt. Het hardop leeren biedt voorts
nog meer voordeelen.
Bij het stil leeren bemerkt de ouder vaak,
dat het kind wat zit te soezen, te teekenen.
figuurtje zit te krabbelen, een vlieg nastaart
of wat dan ook. Dit is bij hef luid leeren niet
wel mogelijk. Het kind zit 'dan eigenlijk te
praten en men kan meer dan eens bemerken,
dat het z.g. hardop leeren zich wijzigt in
een vraaggesprek van den leerling met het
boek.
„O, zit dat zoo". Ja, nu begrijp ik het. Zie
zoo, nou nog even de les voor aardrijkskunde
en klaar ben ik."
Dergelijke uitingen vormen als het ware
de stimulans voor het leeren. Het kind zet
zichzelf aan het werk. Het sterkt zijn wil en
het is intens bezig. Het vergeet alle dingen,
ziet geen vliegen, maak geen krabbeltjes,
zit niet te soezen, maar werkt. Nu weet
ik wel, dat een dergelijk kind in de huis
kamer door zyn vaak eentonig hardop spre
ken, hinderlijk werkt.
In zulke gevallen is het wel aan te beve
len voor het kind een eigen studeerkamertje
in orde te brengen. De hardop leerenden vra
gen dan minder toezicht. Zij zijn bezig en
hun hardop spreken geeft voortdurend het
bewijs, dat zij bezig zijn. Anders is het met
de stil-leerenden. Die kunnen z.g. zitten te
werken en in feite met iets geheel anders
bezig zijn! Dergelijke voorbeelden kan men
herhaaldelijk opmerken.
Ik heb in deze rubriek reeds herhaalde
malen gewezen op het groote belang van de
aandachtsconcentratie. Een kind, dat niet in
staat is zyn aandacht op een bepaald punt
vast te houden, kan niet goed studeeren.
Bevordering van aandachtsconcentratie
gaat steeds gepaard met verbetering van het
studeeren. In vele gevallen is het gelukt door
eenvoudige concentratie-oefeningen een kind
tot gemakkelijker en beter studeeren te bren-
Het hardopleeren is een middel om het con
centratievermogen van het kind te bevorderen,
daar h^t telkens en telkens weer het kind
by het onderwerp houdt. Wanneer een kind
na eenige maanden, desnoods jaren, de
methode van hardop leeren gebezigd heeft,
blijkt het in vele gevallen vanzelf over te
stappen naar de stfl-leermethode. Het heeft
dan zooveel oefening gehad, dat het voortaan
in staat is ook stil iets in zich op te nemen.
Voor de ouders is het m.i. van belang dat
zij met deze dingen rekening houden. Ik geef
toe, dat een hardop leerend kind min of meer
een bezoeking kan zijn voor hen, die in de
zelfde kamer moeten vertoeven, maar h->t be
lang van het kind weegt m.i. het zwaarst
Overigens: met wat goeden wil is er allicht
iets op te vinden.
Moeder kan wat handwerkjes doen, vader
leest zijn krantje, de radio is afgezet en na
een uurtje kent het kind zgn les. Wie geduld
heeft, zal na korten tgd. bemerken, dat het
hardop leeren heusch niet zoo'n bezoeking is.
Tegenwoordig kan men in gezinnen de radio
wel hooren spelen, terwijl de geheele familie
druk in gesprek is over een of andere gebeur
tenis. Men hoort in zulke gevallen de radio
niet eens meer, of beter: men hoort haar pas,
wanneer zij ophoudt...
Ik zou zeggen, wat met radio-muziek mo
gelijk is, kan ook met het hardop leeren van
ons kind. Men wenne er zich aan als men geen
andere middelen bezit om het kind afzonderlijk
te laten leeren.
hangen in 't deurkozijn, onderwyl, op z'n
gemak, zijn vrouw „de waarheid" onder 't oog
brengend, zoo in de geest van: „sakkersche
helleveeg, bemoei-d-oe mee oew eigen be-
moeisels." En zoo wyer.
„Asjeblief, Simons; een en twintig spie."
„Zet die ben maar op den grond," zee Si
mons: „ik heb ook maar twee handen."
Da's waar! Enne... die had hij heel, hèèl
hard noodig om er twee dubbeltjes en éénen
cent mee uit z'n vestjeszakske te peuteren.
Amico, ik kan 'nen boek volschrijven mee
zulke vertelsels, die 'k opdoei bij m'n klantjes.
De stommiteiten, de brutaliteiten en onge-
hoordhedens, die ge onderweuge, als groente
boer opdoet, zijn grenzeloos.
Maar... begrep goed, er zijn ook anderen!
Maar die andere menschen wijd de minder
heid, jammer, daarmee had ik ook vroeger
ginnen last.
Wa'k mee deuzen brief, oe zeggen wil?
Datte, wa'k aan 't begin al schreef: den
mensch blyft z'n eigen!
De rampzalige dagen van 1014 Mei is ie
weer gladjes vergeten. Vergeten is ie ook:
den 15den Mei, toen ie, na veul leed, angst en
chagrijn weer efkes „mensch" Was, God
dankend in z'n daden van naastenliefde!
Kom, ik schei er af.'
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altjj gin horke minder van oewen
t.A.v.
Dré.
CHRYSANTEN.
Onder de bloemen, die meer en meer de
tuinen sieren, behooren de Chrysanthemums.
Daar het niet moeilgk is deze te kweeken, is
het voor liefhebbers van belang in een arti
keltje er iets over te kunnen lezen.
Er zijn soorten, die vroeg en soorten die
laat bloeien. Wie ze niet te laat in bloei wil
hebben, moet zich tot de vroeg bloeiende
soorten bepalen, omdat Chrystanten zich niet
gemakkelijk laten vervroegen. Laat bloeiende
soort, die eerst in November beginnen te
bloeien, plant men liever in potten van onge
veer 15 cm doorsnede. Deze worden ingegra
ven, waarbij de bovenrand zichtbaar blijft,
zoodat de wortels zich niet boven den pot ont
wikkelen. Ze kunnen dan in den nazomer in
een lichte kamer of serre gezet worden. Chry
santen vragen een goed bemesten en vrucht
baren grond.
Hoe heeft de vermeerdering plaats? De
oude planten worden in den herfst in een
vorstvrijen bak geplaatst om te overwinteren.
Van Maart tot half Juni kan men er stek
van snijden. De daarvoor aangewezen scheu
ten zitten niet aan den stam, maar ze komen
uit den grond. Deze stekjes worden zóó in een
pot of bak gezet, dat een paar oogen onder
de aarde komen. Ze eischen veel zorg. Men
plaatst ze voor een venster. Geregeld krijgen
ze water. Is de zon te fel, dan kan men er
een krant over leggen. Als de stekjes gewor
teld zgn, plant men ze afzonderlijk in een
potje met een middellijn van circa 7 cm. De
daarvoor gebruikte aarde moet goede tuin
grond vermengd zoo mogelijk met bloe-
mistenaarde zijn. Deze potten brengt men
nog niet naar buiten, maar ze worden in een
bak of in een kistje ingegraven. Het raam
van den bak blijft eenige dagen gesloten. Ook
moet bij feilen zonneschijn de bak afge
schermd worden. Op tijd sproeien is een voor
name zorg! Worden de plantjes te lang. dan
is meer luchten noodzakelijk. Zijn ze flink
aan den groei, dan kunnen ze om de veertien
dagen wel gier verdragen. Mest en water zgn
de groote attracties voor Chrysanten!
Voor de kleine planten worden uitgezet,
heeft men eenige dagen vroeger de ramen
van den bak genomen of het kistje buiten ge
zet. Daardoor worden de planten gehard. Toch
dient men 's avonds nog. wel op de tempera
tuur te letten. Doet de staalblauwe heldere
hemel het ergste vreezen, dan moet het raam
's nachts weer op den bak. Tgdeng den groei
knijpt men de Chrystanten een paar keer in.
De kop wordt er afgeknepen. Daardoor wordt
de plant voller. Na eind Juni moet dit niet
meer gebeuren. Evenals vele andere planten
kunnen de Chrysanten door luis worden aan
getast. Deze bestrijdt men met water, waarin
in 1 pet. nicotine extract, 2 pet. zachte zeep
en 1 pet. spiritus is opgelost.
Naast de onderscheiding in vroeg- en laat-
bloeiende heeft men ook nog de verdeeling in
Er zgn menschen, die graag en gemakkelijk
geven, en anderen wien het moeite kost om
ook maar van het geringste afstand te doen.
Welke waarde men aan „geven" hecht, be
hoort af te hangen van twee dingen, n.1. al
thans waar het materieele giften betreft het
inkomen, waarvan het gegevene moet worden
afgenomen, en het karakter van den gever
of de geefster.
Wat is meer te waardeeren: Wanneer iemand,
die beschikt over een inkomen van 200.—
per maand en goedgeefsch van karakter is
een tientje afstaat, of wanneer een van nature
zuinig en vasthoudend mensch met een in
komen van 100.per maand voor hetzelfde
doel en onder dezelfde omstandigheden een
gulden geeft? Ongetwijfeld het laatste.
Van waardeering kan pas sprake zijn, vanaf
het moment dat men iets geeft dat men zelf
moeilijk missen kan waarvoor men zichzelf
iets moet ontzeggen om een ander iets te
kunnen geven.
Dit heeft niet alleen betrekking op gelde
lijke waarden.
Het geldt ook voor het bezoek dat men, hoe
wel vermoeid zijnde en er op dat oogenblik
weinig voor voelende, toch brengt aan een
zieke die afleiding noodig heeft of aan een
bejaard persoon, die zich eenzaam voelt.
Het geldt voor een vermoeiend en langdurig
karweitje, dat men ten einde toe voltooit in
weerwil van de neiging om het halverwege te
staken.
Misschien is er geen haast bij, maar eiken
dag kunnen zich onverwachts bezigheden
voordoen, die wèl haast hebben. Het is ver
standig om vandaag dat, wat op zichzelf géén
haast heeft af te doen, om morgen par; it te
zgn en direct tijd beschikbaar te hebben voor
eventueele onverwacht. haast-werkje3.
Het vergt wat inspanning om tegen ver
moeidheid en tegenzin in voort te gaan, maar
de voldoening achteraf is grooter dan deze
inspanning.
En verliest U niet uit het oog, dat elke
overwinning wordt vooraf gegaan door in
spanning en dat elke overwinning het karak
ter ten goede komt.
Het komt maar zelden voor, dat een mensch
precies kan doen en laten wat hij wil en in
het zeldzame geval d&t iemand dit kan, wat
treffen wij dan aan Een gelukkig mensch
Nooit! Een verveeld, verslapt, geprikkeld
mensch met een totaal verslapten wil. Waar
het heilige moeten ontbreekt, daar verslapt
onherroepelijk de wil. Wie nooit iets moet,
verliest de fut om iets te willen.
De tot het waarachtig geven bereide mensch
zal vervuld zijn van de gedachte: „Het is voor
mij zoo weinig om dat beetje tijd, dat beetje
aandacht af te st .n, en het beteekent voor
die ander zooveel dat er aan hem of haar ge
dacht wordt."
Dat het waar is, da? een ieder vroeg of laat
?°,gsl.dat. hÜ Sezaaid heeft, dat büjkt duide-
lgk hieruit, dat de spontaan van harte ge
vende mensch nimmer eenzaam of verlaten
zal zgn.
Geven uit een overvloed, zij het een
kunst Van tÖd' S°ld 0f enerSie> dat 13 geen
Het werkelijk geven begint daar, waar men
afstaat van hetgeen men juist niet of moeilgk
kan missen.
l°T, Wie dat "geven" leert verstaan,
wordt het leven mooier en ruimer.
Dr. JOS. DE COCK.
kleinbloemige en grootbloemige Chrysanten.
Tenslotte volgen hier nog enkele soorten
Chrysanten.
Vroege troschrysanten. Goldfinger: geel;
gevulde bloem.Red King: rood; enkele bloem.
Half vroeg. Hilgrest: brons; gevulde
b oem. Godfrey's: Gem. terra cotta; enkel-
bloemig.
Laatbloeiende. Blanche Poitevine: wit;
gevulde bloem. Mason's Bronze: oranje brons;
enkelbloemig.
A. v. d. LIJN.
