't Is geen kwaad leven in Berlijn NIPPER EN PELLE Ons nieuwe kinderverhaal Groote Clown? INLEIDING Engelsch burger... of soldaat? Radioprogramma 4 4 4 4 4 4 4 FEUILLETON WAAROM TREUR JE, het grote avontuur van nipper en pelle begint. nipper en pelle aan 't rekenen. nog steeds warmte in de ver- eenigde staten. Ook Eayeland moet keukenafval verzamelen De dag der marine in Sowjet-Rusland het godsdienstonderwijs in duitschland Fransche regeering roept ter verantwoording Door den oorlog is er geen nieuw Tarzanverhaal aangekomen. Wij zullen deze serie dus moeten onder breken. Erg is dit helemaal niet, want wij hebben de hand kunnen leggen op een bijzonder spannend verhaal „De avonturen van Nipper en Pelle", dat niet minder boeit en onze jeug- dige lezers zeker evenveel, zoo niet f meer genoegen zal schenken. Vandaag starten Kipper en zijn r vriend. Wie vaart er mee? 4 4 4 4 4 4 4 4 4 Nederlandsche arbeiders over hun indrukken. Het Nederlandsche perskantoor meldt: Zestig Nederlandsche arbeiders zijn de vorige week te Berlijn-Reinickendorf aan gekomen. Zij waren allen afkomstig uit de provincie Groningen. Na een langen tijd van werkloosheid konden zij te Berlijn da delijk aan den slag gaan. Zij zijn te werk gesteld in een metaalfabriek, waar onder deden van auto's vervaardigd worden. „Het bevalt ons hier uitstekend", zoo zei- de ons hun voorman. „Wij verdienen voor- loopig 85 pf. per uur. Wij verrichten echter nog maar weinig nuttig werk. Wij zijn nog echte prutsers, eigenlijk nog leerlingen, straks, wanneer wij het vak verstaan, zul len wij veel meer verdienen, minstens 1.10 mark per uur of, wanneer wij „op accoord" werken, wel 1.50 tot 2.mark, al naar wij opschieten. 80 procent van ons loon mogen wij naar huis sturen. De gezinnen der ge huwde arbeiders krijgen overigens voor- loopig in Nederland nog een toeslag. Ja, dat is toch heel iets anders dan stempelen". „Wat zijn uw eerste indrukken van Ber lijn?" vroegen wij. „Wat valt u het meeste op?" „De prettige verhouding tusschen baas en werkman, tusschen bedrijfsleider en perso neel. Wij. zijn door onzen patroon voorloo- pjg in een hotel ondergebracht, waar uit stekend voor ons gezorgd wordt. Wij kun nen op ons gemak naar een geschikte ka mer uitzien. Wij hadden verwacht, dat wij den eersten tijd in een barak zouden moe ten vertoeven, dan is een hotel toch heel iets anders". „En het eten?" „De kost is anders dan in Nederland. Je moet er aan wennen. Voorloopig smaakt je een Nederlandsche pot natuurlijk beter, maar als schraalhans keukenmeester is, is het eten in Nederland niet bepaald smake lijk, al is honger een uitstekende saus. Doch de kost is voor ons niet hoofdzaak. Het be langrijkste is, dat de behandeling zoo uit stekend is, de werkgever ziet werkelijk vrienden in ons'en slooft zich uit, om ons het leven te veraangenamen". „Dus u hebt geen spijt, dat u naar Duitschland gekomen bent?" „Integendeel, het spijt ons slechts, dat wij nu pas gekomen zijn en niet al een jaar geleden getracht hebben hier werk te vin den, wat ons ook toen stellig gelukt zou zijn". „En wat zijn nu uw wenschen?" „Dat wij zoo spoedig mogelijk andere Nederlanders, die reeds langer in Berlijn DOOR A. H KOBER 41. Vlak bij de plaats, waar Nipper en Pelle aan het spelen zijn, strandt een oud woonschip. De jongens gaan natuurlijk op onderzoek uit en vinden dan onder de planken vloer van de kajuit een waardevol testament en bovendien nog 200 gulden. Het testament is van een oude dame. die zo blij is, het weer terug te hebben, dat ze den jongens als beloning zowel het schip als het gevonden geld geeft. En dan begint voor de jongens een reeks avon turen. waarvan we jullie nu wat zullen gaan ver tellen. Wat zullen onze jonge lezers en lezeressen ervan genieten! Daar gaan we dan! 1. We zijn nu rijk, hé Nipper, met onze 200 gulden. Laten we gauw naar huis gaan en aan Vader en Moeder vra gen, wat we nu met al dat geld moeten beginnen." 2. Eerst hangen we een bord op de boot, waarop ieder een kan lezen, dat Nipper en Pelle de eigenaars zijn. Laten we eens een reisje stroomafwaarts maken? Ik weet op de rivier immers net zo goed de weg als in mijn broekzak!" 1. „Laten we eerst eens kijken wat we nodig hebben om de boot in orde te maken: 2 rol asfaltpapier, 12 ruitjes van 18 bij 24 c.m„ een ka chelpijp, 1 pak draadnagels, 1 pot verf ja, en we moe ten ook nog 2 hengsels heb ben. 2. ..Dan gaan ze met hun eerste vracht bouwmaterialen naar de boot." Als franc tireurs moeten zij de gevolgen dragen, zegt Duitsch land. De Duitsche waarschuwing, dat het zon der onderscheid bewapenen der Engelsche burgers hen volgens het oorlogsrecht tot franctireurs maakt, heeft de Engelsche re geering te denken gegeven, zoo meldt de New York Times uit Londen. Het blad schrijft: „Men vrtiagt zich in Londen af, of insignes of armbanden voldoende zijn om de „Homeguard" kenbaar te maken als een organisatie van lieden, die geen burgers zijn. De „Homeguard" draagt weliswaar een „dienstuniform", het probleem echter is, of men ze in hun „vrijen tijd" dit uniform ver der zal laten dragen, dan wel of een andere kleeding kan worden gevonden, die volgens het volkenrecht als uniform kan worden aan geduid. Het was ,Gyp', een zingende humorist, die razende bijval oogstte. Zijn meest beroemde scène was de .dronkeman'. Hij verscheen in een versleten Cutaway met een slip van een roode zakdoek uit zijn zak, een bruine bol hoed op, in de linkerhand een paraplu en in de rechter een flesch, waaruit hij af en toe een slokje nam. Met een dikke roode neus en wankele dronkemanspassen zong Gyp de ver schillende coupletten van zijn lied, die telkens het refrein hadden: „en dan haal ik met een lach weer mijn flesch voor den dag Hij zong langzaam en zijn hapdbewegingen hadden het goedige pathos van een wijzen leeraar, geheel in tegenstelling met de over moedige dansbewegingen van zijn onzekere beenen. De heele Gyp was van een uitgelaten, meesleepende vroolijkheid, die een onbeschrijf lijk succes had. De toeschouwers jubelden en riepen telkens weer hun lieveling op het podium terug en nog eens en nog eens zijn .dronkeman' te hooren. Joe Golden maakte achter de coulissen met Gyp kennis. Het was een eenvoudige beschei den man v»n een jaar of vijftig, e®n meen. Maar hij kon ook in het Bulgaar ach, het Servisch, het Grieksch, het Duitseh, En gelsch en Firansch optreden. „U kunt heel wat - u moest in de groote Europeesch<e variété's optreden, zei Golden vol eerlijke geestdrift. Maar Gyp schudde met een weemoedig lachje het hoofd: „Ik kom nooit meer van de Balkan van daan. Wie het leven hier eenmaal gewendis, vergeet de rest van de wereld. De BalKan heeft een qigenaardige, betooverende en dwelmende lucht: men kan en wil hier niet meer weg&aan. Lupu Popescu „Lupu Popescu onderbrak Golden hem biastig, „hoe gaat het met hem?" wonen, zullen leeren kennen en dan wel in dfe eerste plaats Groningers. Want hier op vreemden bodem, ontdekt men toch, dat de taal een band is, die je samenhoudt, ook al zijn de bedrijfsleiders en de bazen nog zoo vriendelijk tegen je en al is het haast onmogelijk je voor te stellen, dat er zoo iets als een oorlog tusschen Nederland en Duitschland heeft bestaan Nog steeds lijden de Vereenigde Staten onder een hittegolf, die reeds tien dagen duurt en in het noordoosten recordtempe raturen van meer dan honderd graden Fah- renheit heeft gebracht. Alleen in New York zijn gisteren dertien menschen door de warmte bevangen en overleden. Het aan tal sterfgevallen, in het geheele land bedraagt tot dusver 550, waarvan 280 door verdrinken. „Lastig" voor de dames! Jarenlang hebben de Engelschen den spot gedreven met de Duitsche campagne tegen de verspilling. Naar uit Londen wordt ge meld, heeft de minister voor de ravitaillee ring Morrison, thans een .beroep gedaan op de Engelsche vrouwen om waardevollen af val uit de keuken voor de regeering te ver zamelen. Hij gaf de leus uit: „Aangepakt, huisvrouwen, op den vijand af." Neutrale waarnemers twijfelen er aan, of deze oproep succes zal hebben. Zij wijzen er op, dat deze nieuwigheid voor het „vrije En' geland" veel te lastig is. Overal betoogingen. In de Sowjet-Unie zijn gisteren in verband met de viering van den „dag der marine" tal rijke betoogingen gehouden. In de oorlogs havens Kronstadt, Wladiwostok, Sebastopol, Moermansk, en Bakoe zijn vloot parades ge houden, even als in de nieuwe Sowjet-Rus- sische vlootbases aan de oostzee Libau en Reval. In Chaharowsk is een parade gehouden van de Amoer-Flottille door kolonel gene raal Stern. Het Nederlandsche perskantoor meldt: Met toestemming van de overheid worden er in vele plaatsen van het Duitsche rijk fa cultatieve leergangen voor Godsdienstonder wijs bij de middelbare scholen ingericht. Bijzondere rechtbank zal vonnissen Naar aan de Fransche bladen ontleend wordt, zou de Fransche regeering in de kwcs tie van de verantwoording voor de cata- strophe de komende dagen een beslissing ne men, d.w.z. de lijst der personen bekend ma ken, die voor een bijzondere rechtbank ge dagvaard zullen worden. WOENSDAG 31 JULI 1940. Jaarsveld, 414,4 m. KRO-uitzending. 8.00 Berichten ANP. 8.05 Wy beginnen den dag. 8.15 Gramofoonmuziek. 10.00 VPRO: Morgenwijding. 10.15 Gramofoonmuziek. 11.30 Godsdienstig halfuur. 12.00 Gramofoonmuziek. 12.15 Rococo-octet. 12.45 Berichten ANP en gramofoonmuziek. 1.15 KRO-Melodisten. 2.00 Vrouwenuur. 3.00 Gramofoonmuziek. 4.30 Kinderuurtje. 5.15 Berichten ANP. 5.30 Gramofoonmuziek. 5..45 KRO-Nachtegaaltjes. 6.05 Gramofoonmuziek. 6.15 KRO-orkest en solist. 7.00 Vragen van den dag (ANP). 7.15 Gramofoonmuziek. 7.30 Cyclus „Uitingen van nationale cultuur." 7.45 Reportage. 8.00 Berichten ANP. 8.15 Gevarieerd orkestconcert. 10.00 Gramofoonmuziek. 10.10 Wij sluiten den dag. 10.15—10.25 Berichten ANP. „Kent u hem dan?" vroeg Gyp. „Als het dezelfde man is, die vroeger met „de wonderlijke hoedendoos" reisde „Ja, zeker!" „Die is jarenlang mijn partner geweest! Ik was de komische figuur in dat nummer!" „Dan zal hij blij zijn u weer terug te zien," ging Gyp voort. „Hij heeft een voortreffelijk variété in Bukarest, „Moldavia"; hij heeft me al dikwijls aangeboden, om mij naar Frank rijk of Engeland te brengen. Maar wanneer hij dan met een contract komt, ga ik er toch weer niet op in, omdat ik van dit land niet scheiden kan." Toen Joe Goi len in Bukare.'t aankwam, ging luj allereerst naar het variété Moldavia. Terwijl Golden achter de coulissen naar den directeur zocht, ging er een reeks soubrettes, danseressen en komische zangers over het tooneel en men hoorde onophoudelijk Fran sche, Engelsche en Amerikaansche melo dietjes. Achter een zijcoulisse stonden de onderdeelen van turntoestellen; acrobaten oefenden er om hun spieren „los te maken" vóór hun optreden; in een garderobe blafte een gedresseerd stel honden: een kunstfietser schoof zijn rijwielen het tooneel op; de gra naten en torpedo's van een krachtjongleur werden aangesleeptEn toen zag Golden achter de eerste zij-coulisse een raampje en achter dat raampje zat directeur Lupu Po pescu, die van hieruit het geheele voortooneel overzien kon. Joe zag dadelijk, dat Lupu dik was geworden en zijn elegantie verloren had. Lupu herkende Joe Golden direct, en wenkte hem binnen te komen. De begroeting tusschen de oude partners was hartelijker dan hun afscheid indertijd. „Kom hier naast me zitten!" zei Lupu. „Ik moet op mijn voorstelling letten! Dat wil zeg gen: mijn menschen moeten weten, dat ik er bij benNu, vertel eens op, hoe is het jou gegaan?" Golden vertelde in het kort wat er allemaal gebeurd was, sedert zij van elkaar waren ge gaan. Maar in die twintig jaren had hij toch heel wat ondervonden. „Wat mij betreft Ik maak het best," zei Lupu, toen Golden emdelrjk zweeg. „Ik heb dit theater nu al twaalf jaar en het is eigen lijk altijd vol." „Nu dat gun ik je van harte," antwoordde Golden. Daarna zwegen zij. Want geen van de twee wilde het eerst den naam uitspreken, die hen beiden op de lippen lag. Joe Golden, die zich zijn eens gegeven be lofte nog goed herinnerde, keek Lupu vragend aan en deze staarde door zijn ruitje alsof hij de komieke kunstfietser daar op het tooneel bijzonder scherp in het oog moest houden. En Stassy is dood," zei hjj zachtjes zonder zijn hoofd om te draaien, „al drie jaar Het woordje „dood" sloeg dooor Golden heen als een bliksemflits. Instinctief greep hij de zitting van zijn stoel vast om niet te vallen; maar in de volgende seconde voelde hij zich stijf worden, alsof er een golf van starheid van uit zijn hersens door zijn geheele lichaam liep. Ook luj staarde nu door het venster op het tooneel waar juist dwaas ge- costumeerde honden verschenen. Stassy's huwelijk met Lord Lemaile is wel gelukkig geweest," zei Lupu halfluid en monotoon, alsof hij in zichzelf sprak. „Ik ben er van overtuigd, dat menigeen haar benijd heeft. Lemaille heeft haar zijn geheele rijk dom ter beschikking gesteld. Hij zou indertijd een groot vermogen erven, wanneer hij trouwde. Toen heeft hij Stassy genomen. Hij hield van haar, hij vond haar erg mooi. En hij heeft haar nooit laten voelen, dat zij maar een artistenkind was. Hij was werkelijk een echt edelman. Stassy heeft hem steeds ver eerd en geachtMaar gehouden heeft ze van een anderHij heette Joe Golden..." En nu wendde Lupu Popescu langzaam zijn grijs hoofd naar den man toe, die roerloos naast hem zat Joe Golden hield dien blik niet meer uit en stond met een ruk op, zoodat zijn stoel omviel; hij kón die oogen, die stem niet lan ger verdragen, zonder nog iets te zeggen, vluchtte hij het theater uit Koortsig en bezweet kwam hij in zijp hotel terug waar Marfa al een tijd wachtte. „Heb je je vroegere partner getroffen?" wilde zij hem vragen. Maar hij was haar voor: „Wij vertrekken! Dadelijk! Vannacht nog! Pak direct de koffers!" Zijn stem klonk zoo heesch als die van een zieke. Terwijl Marfa de handkoffers pakte, liep Joe naar beneden, betaalde in de hal de rekening en vroeg: „Waar gaat de volgende express heen?" „Naar Weenen mijnheer, over een kwar tier!" „Een taxi! Naar het station! We moeten de Weensche express halen!" Eenmaal in den trein viel Joe Golden bijna dadelijk in een diepen slaap, die uren lang duurde en waaruit Marfa hem aan de grens wekte. Vanaf dat oogenblik bleef hij klaar wakker en begon met Marfa te spreken over de toe komst. „Ik wil geen partner meer nemen. Ik zal van nu af alleen optreden. Ik wil de groot ste clown ter wereld worden of heelemaal niets „Wil je in Weenen gaan oefenen?" Kootwijk, 1875 m. AVRO-uitzending. 7.00 Berichten (Duitseh). 7.15 Berichten (Engelsch). 7.30 Gramofoonmuziek (Om 8.00 Ber. ANP). 10.00 Morgenwijding. 10.15 Gramofoonmuziek. 10.30 Solisten, koor en orkest (opn.). 11.15 Berichten Engelsch. 11.45 AVRO-Amusements-orkest. 12.30 Berichten Duitseh. 12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek. 1.00 Orgel, zang en viooL 2.00 Berichten Duitseh. 2.15 Omroeporkest en solist (opn.), en gra mofoonmuziek. 3.15 Berichten Engelsch. 3.30 AVRO-Amusements-orkest, AVRO-Mu- sette-ensemble en gramofoonmuziek. 5.00 Berichten Duitseh. 5.15 Berichten ANP. 5.45 AVRO-Dansorkest. 6.15 Berichten Engelsch. 6.30 Onderwijsf. Scheepv.: Technische causerie. 7.00 Vragen van den dag (ANP). 7.15 De Romancers en soliste. 8.00 Berichten Duitseh. 8.15 Berichten ANP. 8.30 Berichten Engelsch. 8.45 Gramofoonmuziek (9.159.30 Berichten Engelsch. 10.00 .Jerichten Duitseh. 10.15—10.30 Berichten ANP. 10.30—10.45; 11.15—11.30; 0.15—0.30 en 1.15— 1.30 Berichten Engelsch. Hjj antwoordde afwerend: „Nee, niet oefenen! Vooral niet stilzitten en In eenzelfde stad blijven! Wij zullen voort durend reizen, zonder oponthoud, ik moet steeds in beweging zijn. Ik heb groot verdriet, Marfa .Als ik er aan denken kan, zal het al mjjn levenskracht overwoekeren, verstikken en voor altijd vernietigen. Ik moet trachten om mij door voortdurende beweging te ver- dooven. Ik ben een speler, die nog één aller laatste kans heeft. Moet ik die kans niet waarnemen? Wy zullen in Weenen, Berlijn, Londen Hij sprak niet verder, maar leunde op eens terug in de kussen en sloot de oogen. „Is het niet eigenaardig? Zou het werke lijk alleen een toeval zijn, dat in hetzelfde jaar, toen ik zoo ziek was in Londen, ergens in Engeland misschien ook wel in Londen Stassy gestorven is?" vroeg hy een oogenblik later opeens. „Inderdaad een interessant toeval," ant woordde Marfa vlug en zonder veel deel neming. „Dus je wil in alle groote steden de beroemde clowns gaan zien om dan diegene na te doen „Nadoen? Ik een ander nadoen?" ant woordde Golden gekrenkt, en vervloekte nog eens alle dieven van andermans geestelijk eigendom. Daarna verklaarde hij Marfa, dat hy alle anderen enkel wilde zien om erachter te komen, wat hij oorspronkelykei en beter zou kunnen doen. Hij wilde nog niet gaan oefenen, maar eerst nieuwe indrukken verzamelen. En dan op zekeren dag zijn rijkdom aan ervaring en ondervinding, aan weten en kunnen in een enkel nieuw nummer samenvatten. „Waar zit Joe Golden toch?" vroeg nog dikwijls menig agent, menig directeur, en ook vele artisten. Maar het antwoord was ge woonlijk een schouderophalen, want Joe Gol den kwam niet meer boven water. In het parket der variétés en der circussen kon men thans een paar zien zitten, dat met de grootste aandacht, doch zonder een spier te vertrekken elk komisch nummer gadesloeg: een leelijke vrouw met een gezicht vol vouwen en slecht geverfd haar naast een nauwelijks middelgrooten, nogal gedrongen man met een grijzenden baard. Niemand kon in hem Joe Golden. Goldini of Caramelli herkennen. Zij leerden zoo langzamerhand alle clowns en komieken kennen, die tegenwoordig in Europa optraden. Want zij hadden de varié té's van alle groote steden bezocht en waren de verschillende circussen nagereisd. Nu gin gen zij naar Amerika. Wordt ie.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1940 | | pagina 7