Brabantsche
Brief
van
't HOEKJE
OUDERS
De
Jxdt no-o-it!
Tuinhoekje
Kleine levenswijsheden
VOOR DE
Tijdverdrijf in de vacantie
ÜUTTERTJEüA-
Amico,
Ulvenhout, 8 Augustus 1940.
Daar is toch eigenlijk ginnen kompleeter
boer op de weareld, dan mijn baaske. Mot ge-
hooren! Aan den veuravond dat den winkel
geopend gong worden. Vrijdagavond laat, als
Dré III en den Eeker verom waren mee de
vaste zekerheid dat daar in stad alles dik in
orde was, dan murmereerde Trui: „en tóch...,
tóch blijf ik zeggen, dat deuzen oogenblik nie
dugt om de zaken zóó vort te drijven.' Mee
den Paasch zijde pas begonnen mee oeven
groentenauto, da's ochèrme, 'n half jaar ge-
lejen...! En nou weer dieën winkel er bij
mee zoo'n tijen't gaat mij te rap, te on
besuisd. Nou witte 't!"
Den Eeker knipperde 'ns mee z'n oogen,
kreeg 'n kleur, 't Manneke kreeg schuldge
voel. Had hij nie den eersten stoot gege
ven...? Mee z'n spaarboekske, dat ie spen-
deeren wou om „ons thuis" 'nen thuis te ge
ven?
Den Eeker knipperde mee z'n oogen, trok
zich onwillekeurig wat terug uit den licht
kring van de lamp.
Maar Dré III, onvervèèrd, opgewassen teu
gen Trui, zeker van z'n eigen, vroeg: „en is
die groentenaffaire mee den auto nie bestig
verloopen? Hoe is den omzet...?"
„Daar zal 'k niks van zeggen," zee Trui,
mee 'n hanglip: „maar
„Maar waarom is 'nen anderen tijd beter
dan deuzen, opoe, om oew zaken voort te zet
ten?"
Toen had Trui 'm vast. Dócht ze! En 'n
bietje teemend zee ze: „ik weet nie of 't jou
ontgaan is, Dréke, maar i k heb heuren ver
luien dat er zooiets als 'nen weareldoorlog
aan de hand is
Dré III, den prachtboer: „mot i k die voe
ren, opoeke Of zijn daar weer andere lui
veur? Mijn wapen is de spaai, mijn vak is
boer, mijn doel is groenten telen en er zoo-
veul als kan, van te verkoopen! En daarveur
is iederen tijd den besten."
Trui zweeg efkes. Keek haren kleinzeun
aan, of ze 'm nog nooit goed had gezien.
Ik zweeg ook. Mokte-n-er wel zonde van
om deus stilte te" verpeuteren. Den Eeker
bleef stillekes in 't halfdonker, wreef langens
z'n kin, zag van Dré III naar Trui, van Trui
weer naar Dré III. En hg kwam meer op z'n
gemak. Zijnen jongen patroon zou de zaak
weer wel redderen, ommers!
„Afijn zuchtte Trui toen: „aan oewen sneb-
bel zal 't nie liggen, ge zij goed gebekt,
'k Zal den pap 'ns opscheppen."
Dré III knipte naar mij 'n oogske. Den
Eeker zuchtte, opgelucht. Wreef in z'n han
den.
Maar den anderen dag!
Om zes uren teugen den avond kwam ons
baaske thuisgerejen; alleen.
Ik had al gegeten, was al onder de „Za-
terdagsche pomp" gewist, had d'n baard al
laten afdoen bij den Guust. Veur mij was 't
feest van den kustelijken Zondag al begon
nen!
Trui was druk. Ochja, de vrouw is nóóit
klaar. Zij was al weer doende veur 't Zondags-
maal van den anderen dag, waar Trui altij
geren iets bijzonder van mokt. Da's plazierig,
da's gezellig! Da's goed. Na 'n week van hon
derd uren zwaren arbeid mag den mensch
toch wel énen dag „millioennair" zijn 'n goeie
sigaar, 'nen extra bak koffie, z'n propere
kleeren, den glanzenden huis, 'n goeie maal,
den kerkgank ook, waarmee oew zielement in
den Zondagschen glans wordt gezet! Jaha,
dat is zoo! Want als g'oew kerkske binnen
komt, dan ruukt ge den Zondag al uit den
ouwen wierook, die in de jaren vast gong zit
ten in de voegen van den baksteen, vastplek-
ken aan d'eiken meubels; kroop in de diepe
plooien van 't gewaad der heiligen beelden.
Als ge dan binnen zgt, op oew vaste plots,
die ge kent als oewen zit thuis, dan streelt
den Zondag oew handen mee 't pèèrse licht,
dat schuins naar binnen wemelt deur de ge
brande boogramen. En doede dan eindelijk
oewen boek open, die vaneigens openvalt
daar, waar ge zijn mot, waar 't bidprenteke
ligt, ook van oeuwen dierbaarsten doode, welk
prenteke ge teer vastklemt mee oeuwen péér-
sen duim, dan zijn oew gedachten deuzen
mergen 'ns nie bij zaken, bg oorlog, bij zur-
gen, bg de moeilijkhedens van allen dag, maar
dan licht den kerkramenkemel deur oew
zielement, dat overglanst wordt mee den
Zondag. Veur iederen werker 't steunpunt on
der alle harde werkuren van de week: straks
efkes „millioennair" te zijn in propere klee
ren, aan 'n blank gedekte tafel, in 'n lichtend
uur mee God.
En Zaterdagsavonds brengt m'n goeie wijf
deus, feest-van-Zondag al in den huis, mee
den smeuïgen geur van haren Zondagschen
soeppot.
Op dieën moment kwam Dré III Zaterdag
middag verom uit stad, van z'n klanten. Al
leen. En Trui en ik, we vroegen gelijk: „waar
is onzen Eeker, Dré?" Beljot de mannekes
moesten toch eten!
„In den winkel," zee-t-ie mee weggedouwen
trots. In den winkel...; ineens mokte-n-ie 't
nuuwe dink tot iets-van-'t-bedrijf, mee die
drie woordekes, zoo vast, zoo fier, zoo reso
luut uitgesproken. In „den" winkel. Hij zee,
dat als ie duuzend keeren ooit gezeed had;
„in den stal", of „op den akker", of „bij de
beesten". Rap als 'nen weerlicht kruisten uit
Trui's en mijn oogen 'nen trotschen lach: we
voelden allebei, mee de klèère snelheid van
den weerlicht, déus gebeurtenis: „daar gun-
der, ieverans in de verre stad, daar draait ons
bedrijf deur! Hiar op den erf kwam sjuust
den grooten auto van Dré IH biiinen, leeg-
verkocht! Mijnen wagel stond pas enkele
uren gestald...!
'k Sprong op! Liep naar m'n baaske.
Pakte 'm vast bij de ballen van z'n schou
wers. Straf keek ik 'm aan, lijk we dat wel
'smeer dejen samen, en 'k vroeg: „hoe gong
't vandaag, Dré III, in den winkel?"
„Goed, Dré I. We motten vanavond nog 'n
mand eiers meenemen, 'n honderd bussen
conserven en den Biaauwe kan nog tien do
zijn gazeuse leveren!" Nou ik 'm zoo dicht
bij me had, m'n baaske, nou viel me op, zij
nen eersten rimpel, 'n dubbele kras in 't
gladde veurhoofd, daar gekerfd de leste we
ken. Z'n oogen stonden wat dof. Ik kneep
nog 'n bietje steuviger in z'n schouwers:
„eh... moei, baaske?"
Even zuchtte-n-ie. En mee 'nen matten lach
om den mond, gaf ie toe: „jah..., opa." Dat
had ie nog nooit willen weten.
De horkes in m'nen nek piekten overènd.
Toen zee-t-ie: „maar mergen
„Dan is 't Zondag, m'nen jongen!" En op
den eigensten oogenblik blonken z'n donkere
oogen goudbruin in de mgne.
„Kearel!"
„Over 'n uur span ik de sjees in, ons goeie
spullen! En..." Toen bewogen z'n neusvleu
gels.
„En
„En we rijen ons Trui naar den winkel!"
Lachend bleef ik 'm aankijken. Dan zee-t-
ie: „Ze mot vertrouwen hebben zie-de!"
„Dat hee z'allank jonk, al zee ze dat nie!"
„Ze zél 't zeggen," antwoordde den harden
deurzetter. En ik voelde onder m'n handpal
men z'n schouwerspieren spannen. „Dóet ze
nog nie!"
Daar kwam ze aan de deur. „Zeg Dréke,
den Eeker mot toch nog eten
„Hij staat achter de toonbank, opoe! Z'n
vdder had gin beenen meer."
„Wordt er verkocht?"
„Ik zeg niks, ge mot eiges maar zien; we
gaan dalijk mee de sjees er naar toe. Oja,
hebt genog 'n honderd-of-wat-eiers te mis
sen?"
„Eh... we... hum... eh". Ze knipperde mee
d'oogen. Dan: 'n vgfenzeuvigtig koppel, meer
toch nie."
„Doe ze maar in den eierkurf, asteblief. Als
ik dan Maandag maar den heelen leg krgg
van mergen!"
Trui keek mg 'ns aan. Oogen, die bol ston
den van vragen.
.„Vraag den Biaauwe straks, als ge 'm die
tien dozijnen limonade bijbestelt," raaide-n-ik
mee nadruk mijnen compagnon.
„Da's 'n gedacht," vond Dré III.
„Honderd... en... twintig... flè...?? Toen
slefte Trui naar binnen.
„Ze zé.1!" zee m'n baaske. Meteen begost ie
den auto te lossen. „Nee, jonk, dat doei ik."
Half acht omtrent stond de sjees, één glim
ming van 'davondzon, tot wegtijen gereed.
Fier, lustig snokte Bles z'n knieën los. 't Blin
kende tuigleer krokte om z'n sterke spieren
lijf. De hooge, ranke wielen, mee de geele
spaken, solied in den rijtuigvernis, blonken
als zonnen in den gloriënden Zaterdagavond.
Vol goeie, pronte zurgen had Trui d'eiers
getast in den blanken boterkurf, die locht als
'n veer deur Dré III wier geheschen op den
bok. Ook hum mocht ge zien! Versch uit de
kuip, glad geschoren, volmokt uitgerust, stond
ie daar fier in z'n blinkende beenkappen, 't
groene jagershoeike mee 't paauwenvirke
efkes schuins op den bruinen, jongen kop,
waarover den trotsch-lachenden trek van den
sterke. Waarin den peizenden blik al van den
rusteloozen werker, die altij wger ziet.
Trui had den blommenkroon op heuren bes
ten poffer gezet. En ik voelde: m'n baaske
gong gelijk krijgen! „Ze zdl!" Hij had 't ge
zeed, dus!
Plazierigen rit deur dieën zomerschen Za
terdagavond. 'n Vlies van zonnegoud rimpel
de over den stadschen singel, waarlangs m'n
baaske ons gerij toomde onder den schaduw
van kolossale olmen, die geel te bloeien sche
nen onder den sier van d'avondzon.
Daar wierd weinig gesproken. Want Trui
was stil. Ze peinsde, mee 'nen vagen glim
lach naar den rug van onzen koetsier. Dan
keek ze mij aan. Kneep d'oogen wat toe. Ik
zi« m'n wijf gèren zoo. Merkte zij dat? Ze
begost te lachen. d'Avondzon kroezelde in
heuren kroon. Ik nam heur hand: „ge kunt
gerust zgn, Trui." Ze knikte, d'oogen wat
vochtig. „Alleen, 't is a'maal zoozoo an
ders, Dré, dan wij 't, 'n halve eeuw bekanst,
dejen."
„Wij dejen 't goed, Truike." Ze knikte. Heur
lippen beefden efkes. „En hg, hij gaat 't óók
goed doen, geloof me!
„Dré, ik heb m'n jouw altij overgelaten.
overmótten laten en... en ge hebt goed
gedaan. Toen rolde twee dikke tranen over
d'r zenuwachtig-rooie wangen.
„Wat vezelen jullie toch?" vroeg Dré III,
zonder om te kijken.
En Trui, ineens de ouwe, de ferme: „dat
gaat snotapen nie aan!"
Dré III zweeg. Maar... maar we zagen zij
nen rug schudden van plazier. Toen zee Trui
bedrukt: „en da's onzen... kleinzeun...!"
„Welke, we worren oud. Sjuust als deuzen
dag! Maar zie 's, wat 'nen avond! Van
puur goud is ie!"
„Geef mij den zuiveren mergen maar,"
spotte ze seerjeus.
„Zoude gij opnuuw willen beginnen, Trui?"
„Ikke wel," zee ze volmondig. Nonde, 'k
had geren m'n wijf opgefreten op deuzen
oogenblik. Maar in deus open sjiske...?"
't Stopte. „We zijn 'r!" riep den Dré en
lachend keek ie om nou.
Trui's hoofd draaide nuuwsgierig rond.
Hah! Daar wis den winkel! „Brabantsche
Groentencentrale" 't stond er, mee steuvige
letters! Manden blommen overal! Tot buiten
toe. De lampenballonnen brandden al. over
daad! Maar alles was overdaad. De blommen,
waarmee den helderen winkel volstond. D'n
glans die blonk van gevulde rekken mee de
keurige flesschen! De manden fruit, die drie
kwart leeg, toch den overdaad van veule
soorten bewezen.
Overdaad! Overdaad! WSir ge zag. "Nen
winkel, die sieraad was veur de straat.
Stil zat Trui te kijken, naar deus pronk
juweel aan ons bedrijf. Klanten gongen bin
nen, kwamen uit. Kijkers bewonderden de
blommenmanden, die stille sieraden in den
schoonen avond.
Toen zee Trui iets. „Ik wist nie
Ze keek, ze keek gulzig, overbluft en zee
weer: „ik wist nie
Dré III liet ons efkes alleen. Nam den eier
kurf van den bok. Zette 'm, nonchalant,
maar uitgerekend buiten aan de deur. Gooi
de er 'n prijskaart in: 'n halfke onder de
markt! „Versch, van eigen kippen", stond er
op de kaart. Ge zou d'eiers zóó genomen heb
ben uit dieën roomblanken kurf!
Daar was den Eeker! Eénen zenuw. „Kom
binnen, kom binnen, vrouw, baas! We hebben
'n laai mee geld gebeurd. Kom toch binnen!"
,,'k Wist nie...," zee Trui weer.
„Wat wiste gij nie, Toeteloeris?"
„Da... da; dat 't zóó'nen schoonen .winkel
was!"
Hoppenbrouwers stond achter de toonbank.
Blinkend van de wermte. Z'nen zwarten krul-
lenkop glom. En in den linnen winkeljas leek
't, of ie al z'nleven nie anders dan gewinkeld
had. 't Leek me zoo'nen pronten, knappen
kearel, waardoor 't vrouwvolk geren geholpen
zou worden. Jaja, 'k ben eigens toch ook
nog koopman! Al heb ik 't dan nog nie zoo
wijd kunnen brengen als den Hop, naar wien
de klanten toekomen...!
Trui was den winkel nie uit te slaan.
„*k Zou hier haast willen koopen," zee ze
teugen Dré III. „Och, hoe schoon: die oranje
peerkes achter dat glas in die flesschen. En
dieën sperge! Zijn die nou gaar-en-al?"
„Pik 'n flesch mfee, opoe, zee den Dré rojaal.
,,'k Zou er wel zonde maken," zei Trui weer:
„we zullen toch wel lekker eten, mergen. Is
't goed gegaan, Hoppenbrouwers?"
„Puik! Maar 'k had goeie hulp aan onzen
Sjaak, ee! Die kent 't heele bedrijf!"
Den Eeker kreeg 'n kleur. Veegde mee den
zakdoek achter z'n boordje. Z'n rosse, natte
stekels stakken lijk 'n zonneke in de rondte.
Daar was moeder Hoppenbrouwers. Ziels
gelukkig. Ze kost nie praten eerst.
„Allee, Marie, schenk 's iets in veur ons
patrones," riep den Hop lijk 'nen vorst. Wij
moesten naar achter. Klanten kwamen weer
binnen. „Tien eiers, asteblief!" Mijn 'nen blom
kool en 'n flesch citroenlimonade. En doe er
maar twaalf eiers bij, ook. Ze zijn toch
versch?"
peekes achter dat glas in die flesschen. En
„Versch, juffrouw?" lachte den Hop:
gisteren waren ze nog in den maak!"
Den Dré zee niks. Straf zag ie toe. Op den
Hop. Op de klanten. Op de centen. Op de prijs
kaarten, die hij hier en daar recht zette. Ook
keek ie 's in de laai! Dan, mee één oog naar
de klanteii„Hoppenbrouwers, geef 't pèèrd
dalijk 's 'nen bos peeën!"
Overdaad! Van.alles is er in de weareld ge-
nogt. En hier kunde 't krggen. Dat is zijn
overdonder-systeem. Ik wist 't, na vgf minu
ten. Gaf 'm 'nen stomp. Wat zee-t-ie? „Gij
snapt 't al, opa!"
Dat baaske...! Dat vraagt gin vertrouwen;
dat èischt 't vertrouwen op als 'n goei recht!
Had ie altij gedaan, als ik er nou goed over
nadocht. Op kostschool al, als klein manneke.
„Gij kunt gin gouwen kaart halen. Maar als
ge 't lapt, krijgt ge 'nen gulden!"
„Geef op dieën gulden, opa, die zijde kwijt."
„Op oew oogen, jonk, eerst verdienen!" De
maand uit kwam de prachtig gouwen kaart op
Ulvenhout. Verknoeid. Dwars had ie er deur
henen gekalkt; „stuur de gulden, maar op."
Ge weet 't nog, amico! Hij was toen zeuven
jaar omtrent.
Maar achter den winkel.
Dhjjr 't werk van onzen Eeker!
Het dagelijksch leven bestaat uit honderd
kleinigheden. En juist in kleinigheden kun
nen wg anderen en onszelf zooveel genoe
gen doen of zooveel verzuimen. Nemen
wij als voorbeeld de alleenstaande werken
de vrouw met een klein salaris.
Als zij de „kleinigheden" die het dagelijk-
sche leven zoozeer kunnen veraangenamen,
niet telt, zal zij bij thuiskomst aan haar
uiterlijk niets doen. Zij zal haar avond
maaltijd haastig bereiden en niet de moeite
nemen om even al is het eenvoudig te dek
ken. Gemakshalve eet zij in de keuken,
misschien zelfs uit de pan. Zij vindt het
„niet de moeite waard" om voor haar alleen
omslag te maken. Na een onverzorgd en
onverschillig-bereid en genuttigd maal gaat
zij lusteloos in een stoel zitten, sterk
geneigd tot zelfbeklag. Iemand die zoo
leeft, zal weinig aantrekken, zijzelve is
onverzorgd en haar omgeving is het ook.
Alles draagt het stempel „Wat komt het
er jpaan?"
Het komt er a 11 ij d op aan voor iemand
die prijs stelt op een beetje levensvreugde
en wie doet dat tenslotte niet?
En het kén zoo anders, en honderden
werkende vrouwen hebben dit ontdekt en
handelen ernaar, wat haar alleen maar
ten goede kan komen. Een goede leiddraad
vormt de indeeling van een ons bekende
jonge vrouw, die vroeger zeer welgesteld
was en nu, ais tallooze lotgenooten, ver
plicht om voor haar onderhoud te werken.
Zg is opgewekt, aantrekkelijk en zeer be
mind, dus het is wel de moeite waard om
eens na te gaan hoe zij haar leven inkleedt.
Wij laten haar zelf aan het woord:
„Ik ben tot 5 uur op kantoor. Om half
zes ben ik in mijn pension en ga dan aller-
„Ik mot nog even wennen aanal dieën rijk
dom, dien 'k van onzen Sjaak gekregen heb,"
zee Moeder Hoppenbrouwers teugen ons. En
toen: „ik weet me, waar 'Ij 't aan verdiend
heb, zoo'n groot geluk!"
„Hee-t-ie 't allegaar eigens uitgezocht?"
vroeg Trui.
„Alles! Moeder, zee-t-ie, ik weet percies wa
gij mooi vindt, wa ge geren hebt, laat 't mij
over, ge zult content zijn!"
„Enne... is 't naar oewen goesting?"
Toen vouwde ze heur handen en zee: ,,'t is
nei 'nen droom. Ik... ik ben telkens nog bang
dat 't nie echt is."
„Of 't echt is," lachte-n-ik; „zoo écht als...
als de schoolmeestersacte van oewen Sjaak!"
Ze keek me aan. Knikte, 't Menschke kost
't allegaar nog nie vatten, ,,'t Iss..." zee ze:
't isss...!"
„Ja, da-d-is 't!" zee Trui.
„Gisteren, Vrijdagmergen, kwam ie bij me,
in den wagel. Moeder, zee-t-ie, ga nou 's mee,
cm te zien of er niks mankeert. En als ik veur
dieën winkelpui stond, dan dorst ik nie binnen
te gaan! Dat kost ons huis nie zgn...! Maar
onzen naam stond mee kleine zwarte letter-
kes geschilderd op den deurstijl. „M". Dat was
toch de veurletter van m'nen Rinus. Als ik
dan binnen was en de huiskamer, de veur-
kamer, 't keukentje, de slopkamer, alles ge
zien had, dein zee Sjeiak: en hier moeder, in
deus gezellige hoekske lanks de kachel, koom
ik nou en dan 'n kommeke leut bg oe drinken.
Kek zoo! Hij douwde me zachtjes in den leun
stoel, gong eigens d&ar zitten, op dat voeten-
kussel en zee weer: kek. zoo! En toen deed
ie net, of ie in 'n heete kom blies. Ik zee, Sjaak
zee ik, 't is zóóveul, da'k oe nooit bedanken
kan. Dat krijgt nog g!-> Moeder die barones
t Is weer vacantie.
'k Kan me indenken, dat dit woord voor
vele ouders thans een aantal problemen naar
voren roept. In verband met de omstandig
heden zullen velen mogelijk de vacantie meer
bij huis moeten doorbrengen, terwijl anderen
die voorheen buitenlands vertoefden in deze
maand, hun vacantie in het eigen land zullen
doorbrengen. Nu is de maand Augustus een
wisselvallige maand, het kan dagen mooi weer
zijn, maar er bestaat evenveel kans, dat men
dag aan dag binnenshuis zal moeten blgven.
Voor kinderen is dit allesbehalve prettig en
zg geven dan ook de meeste moeite. Hoe houd
ik mijn kinderen oezig in de vacantie, vraagt
menige moeder zich af.
Ik wil probeeren op deze vraag een ant
woord te geven.
Veel hangt af van het kind. Houdt het van
knutselen? Ia? Dan is een gedeelte van het
vraagstuk opgelost, wanneer u er eenige cen
ten voor over hebt Figuurzaagwerk, klei-
arbeid, karton-werkjes, handwerken, enz. zijn
dingen, waarmee onze kinderen prettig bezig
zijn en zeker, wanneer ze op school reeds wat
vaardigheid hierin verkregen. Ik zou zeggen,
laat uw zoontje in de vacantie eens een stoof,
een messenbakje, een lepelrekje of zoo maken
en vraag eens aan uw dochtertje of ze het
een en ander stukje handwerk voor u wil
haken, breien of wat dan ook. Weet u geen
motiefjes, welnu stap dan naar een boekhan
delaar en hij zal u voor weinig geld een aantal
modelletjes verstrekken. Ook zal hij u wel
enkele handleidinkjes kunnen verschaffen.
Een raad, welke niet overbodig is, moge ik
u nog wel geven: waardeer vooral het werk
van uw kind! Prijst het product, dat zijn han- j
den vervaardigden. Laat het desnoods niet
geheel en al af zijn. denk eerst en i ooral, dat
uw kind zijn best deed!
Het pogen is al zoo veel waard en wat van
evenveel beteekenis is: uw waardeering moe
digt aan. Het kind ervaart, dat u prijs stelt
op zgn werk. Voor kinderen, die geen handen
arbeid ontvingen zijn nog talrijke andere din
gen te doen. Ik noem het aanleggen van een
herbarium, een boek met gedroogde planter.
De kinderen doen dit gaarne en het is daaren
boven nog leerzaam ook. In den boekhandel
kunt u deze boeken tegen een kleine onkosten
verkrijgen. Desnoods maakt u of het kind zeri
een boek. Dat gaat ook gemakkelijk. Een anc'er
leerzaam werkje is het vervaardigen van een
plakboek. Geeft uw kind een aantal vellen
kaftpapier en laat het voor u een plakboek
maken. In dezen tijd heeft zoo'n boek rctueele
beteekenis. U kunt er allerlei recepten in laten
plakken, u kunt iedere week uit uw krant het
overzicht der geldige bonnen knippen en in
zoo r plakboek verzamelen, enz. enz.
Voor de kinderen is een plakboek ook een
prettig en leerzaam bezit.
De meeste kranten geven tegenwoordig
mooie foto's, kinderverhalen en plaatjes. Ileei
wat kinderen knippen deze dingen uit. YVan-
Kti het in de vacantie eens een regendag is,
kunt u uw kinderen aan het inplakken zetten.
3t' aks in de lange winteravonden wordt zoo'n
bock opnieuw ter hand genomen en verschaft
het nog eens leerzame en prettige oogenblik-
<veil.
Ten slotte is de vacantie een goe.ie tijd om
winterspeelgoed op te knappen. Leer uw kin
deren hun speelgoed repareeren!
Een paardetoom kan gebreid worden, een
knikkerdoos vervaardigd, enz.
Mogelijk houdt uw kind van lezen? Welnu,
last het in de vacantie lezen. Geef het een
gemakkelijken stoel en een goed boek en het
kind brengt zijn tijd op de meest goede manier
door.
Voor kleine kleuters is een hoop zand of
een zandbak een uitkomst in de vacantie. Voor
weinig geld kunt u in de speelgoedwinkels
een kaart met vormpjes koopen. Een weeg
schaaltje. wat kruidenierszakjes, kosten even
min geld en uw kinderen zijn uren gelukkig
met deze dingen!
OVEEKA.
eerst een kwartier rustig zitten met
cigaret. Daarna besteed ik een kwartier o
mijn (door de hospita schoongehourip.fj
kamer gezellig te maken. a>
Van zes tot half zeven besteed" ik
half uur aan mijn persoonlijke verzorgd?
gezicht en handen wasschen, een a^r.df
japonnetje aantrekken en mijn kapsel ver!
zorgen. Daarvan ben ik zoo opgefrist»
dat ik zin heb om in vijf minuten eenvoudi»
de tafel te dekken en zeer benieuwd ben
wat de kok dien dag geeft (goed, eenvoud,»
eten wordt in alle groote steden door
diverse firma's voor een kleine prijs thuig
bezorgd).
Als ik op mijn gemak gegeten en even
afgeruimd heb, is het meestal ongeveer
kwart voor 8. Dan ligt de avond voor mij
Ik heb goed en op mijn gemak gegeten!
Komt er iemand, dan weet ik dat ikzelf
zoowel als mijn omgeving er verzorgd uit
zien. Komt er niemand en ga ik rustig zitten
lezen of handwerken dan is het voor mij.
zelf prettig, dat ik mij opgefrischt heb en
de kamer er gezellig uitziet. En een enkele
keer ga ik naar een concert of een goede
film. Heusch het leven van een vrouw alleen
behoeft niet beklagenswaardig te zijn, mits
zij zichzelf en haar omgeving eenvoudig en
practisch verzorgt.
Maar iemand die alles laat gaan en niets
„de moeite waard" vindt, die schijnt wel
beklagenswaardig te willen zijn".
Naar ons inzien heeft dit type het ver
gebracht in de „kleine levenswijsheden" die
tenslotte het leven uitmaken. Onverschillig,
heid is zoo dikwijls grootendeels luiheid.
Bijna niemand is graag eenzaam.
Maakt er eens een sport van om met de
middelen waarover U beschikt Uzelf en Uw
omgeving zoo aantrekkelijk mogelijk te ma
ken.
Wanneer Uzelf en Uw „thuis" (al is het
een éénvoudige kamer) naar Uw zin zijn, dan
zullen vele anderen daardoor worden aange
trokken.
Dr. JOS DE COCK.
is, van heuren zeun. Da's meugelijk, zee-t-ie,
maar gij zijt mijn Moeder en hier hebt ge m'n
leste vijf-en-twintig guldens, om de eerste
week mee te beginnen.
Toen kwam den Eeker binnen. En verlegen
vroeg ie: „vinden gullie 't nie netjes bij ons
thuis?"
„Eeker," zee ik: „ik weet, waar gij mer-
genochtend oewen Zondagschen bak koffis
gaat drinken!"
„Ikke-n-ok," lachte-n-ie. En zn' rappe oogs-
kes dwaalden naar 't voetenkussel.
Amico, ik mót endigen. M'n pampier is
meer dan vol. Maar ditte nog: als wa
's avonds verom rejen naar Ulvenhout, Dré
III den ontvangst meedeelde, Trui 't optel-
sommeke gauw gemokt had van de twéé wa«<
gels en den winkel, dan zee ze: „Dréke, ik...
eh... ik heb ginnen twijfel meer."
En wat gaf den tiep ten antwoord...?
„Hoorde gij 't Dré I?!"
Nog hoor ik den zegevierenden roep, als ik
't opschrijf!
'k Heb al meer gezeed g'had: wat 'n pracht-
bezit, zoo'n twee verschillende baaskes, die
malkaar zóó verstaan in den arbeid en in de
kameraadschap
Nog eens: opbouwers! Van 't zuiver ka-
raatsche soort.
Vol.
Veul groeten van Trui, de baaskes en als
altij gin horke minder van oewen. t.a.v.
Dré.
WAAR DE TUINLIEFHEBBER IN
AUGUSTUS ZIJN AANDACHT AAN
MOET SCHENKEN.
In dezen tijd van het jaar beginnen ver
scheidene éénjarige zaadplanten reeds zaad
te vormen. Voor liefhebbers is het dan tijd
hiervan te oogsten. Enkele rijpe stengels
worden afgesneden en in een bundeltje samen
gebonden op den zolder of in de schuur ge
hangen om daar te drogen. Na eenige dagen
is het zaad droog en wordt het voorzichtig
op een vel papier uitgeschud. Daarna doet
men het in zakjes, waarop de naam is ge
schreven. Deze zakjes worden in een open
doos bewaard. Is het voorjaar in aantocht,
dan kunnen we dit zaad in bakjes of potter
zaaien, die dan in een onverwarmde maai
vorstvrije kamer geplaatst worden. De ont
kieming van het zaad en het verspenen dei
kleine plantjes is voor den liefhebber een
bron van genot.
Met de snijbloemen wordt men reeds zui
niger. De eerste bloei der rozen is gedaan;
de knoppen voor den tweeden bloei beginnen
zich te openen, terwijl van allerlei planten,
die in den herfst volop bloeien, nu reeds de
eerste bloemen verschijnen. Men snijdt de
bloemen bij voorkeur 's morgens heel vroeg
of 's avonds na zonsondergang af. Doet men
het meer op den middag, dan is dit voor de
duurzaamheid der snijbloemen minder goed.
Na het afsnijden zet men ze op een koele
plaats in een emmer met water, zoodat de
stengels van water verzadigd worden. Eerst
dan worden ze in de vazen gezet. Eiken dag
wordt het water ververscht. Als dit gebeurt,
snijdt men tevens een klein stukje van den
stengel zoo schuin mogelijk onder water af.
Door het grootere snijvlak kan de stengel
beter water opnemen; het afsnijden onder
water belet, dat de lucht in de cellen dringt.
Dit zou de wateropname belemmeren. De tuin
zelve eischt al meer zorg. Uitgebloeide rozen
worden weggenomen.
Ook in den border moet opruiming gehou
den worden, omdat sommige planten te wild
worden. Dahlia's en andere vaste planten bin
den wg aan een stok, als dit tenminste nog
niet gebeurd is. Wie bij de Dahlia de kleine
bloemknopjes wegneemt, die naast een
grootere zitten, bereikt daarmee, dat de
grootere knoppen meer tot hun recht komen.
Voor den bloei is dit wel van belang.
Op het grasveld of gazon heeft men tot nu
toe elke week met de grasmachine of schaar
het gras kort gehouden. Het heeft daardoor
een frisch en verzorgd voorkomen. Ook de
randen behoort men niet te vergeten. Door
zoo te handelen beleeft men steeds plezier
van zijn tuin. v. d. LIJN-
