Brabantsche
Brief
van
't HOEKJE
OUDERS
lai- naait!
Concurrenten
De
J
VOOR DE
Huiswerk III
DUTTERTJEa
Ulvenhout, 5 Sept. 1940.
Amico,
„Vinde gij nie, Dré, dat de mannekes zoo
■til zijn?" vroeg Trui me ennigte dagen
gelejen.
„Stil?" Ik klopte m'n pijp 'ns uit, voelde
hoe Trui scherp toekeek, of ik nie morste.
En weer vroeg ik: „stil?"
„Ja. Stil", snibte Trui.
„Oem. Is me nie opgevallen", zee ik lang
zaam. Maar terwijl ik dat zoo beweerde,
docht me: jja..., nou zij dat zoo vraagt...,
jja
„Dan zal 'k 't maar gedocht hebben", zoo
mokte Trui er zich toen af: „maar..., daar
léé weer 'nen kwak assie, vetkees..., maar ik
docht 't zoo, ziede."
Ik gong den erf op. Stopte 'n versche,
blaasde de rookslingers den noten léér in,
peinsde. Stil? Mja. 't Was wel zoo. En nou
Trui 't zee...! Waar is waar de die kèkt
nou eenmaal veul scherp...! D'n winkel? Die
„liep' 'toch boven verwachting! Zou 'r iets
kunnen zijn met de Hoppenbrouwersen
Ochneeë, die menschen dejen d'r best! De
kameraadschap van de mannekes? Och, schei
uit! Die was goud! Toch den Dré 'ns vragen.
Allee, fout! Dan maar efkes afwachten! 'k
Zette er den pas in, gong 'n pinteke koopen
in de „Gouwen". Maar al had ik er den pas
ingezet, 't gedacht liep mee. Vrimd! 't Was
toch zoo seerjeus nie als Trui nou docht, dat
Waarom gong dat gedacht nou nie mij
nen kop uit? Sjuust! Dat prikkelde me nou.
'k Ben oud genogt, om te weten: als zoo'nen
haak in oew brein komt en hij wil' er nie
uit, dan dan zit er meestal 'nen weerhaak
aan. 'n Waarschouwing...?
Als ik den klink gelicht had van de „Gou
wen Koei", dan bleef ik den knop heel efkes
vasthouwen. Klopte, noodeloos, den assie van
't vuurke in m'n pijp, gong dan binnen.
V'rek! Waarom schrok ik daarvan...? Da
daar zat, daar zat m'n baaske. Achter 'n
vól glas bier, lóngs de tafel zat ie. De bee-
nen vooruit gestoken, één hand in den broek
zak, de andere onder den kop, elleboog op 't
tafelblad.
We zagen malkaar tegelijk. Hij schrok ook
'n bietje. Kreeg 'n kleur. Trok z'n „onver
schillige" beenen bij. Dan rimpelde-n-ik
lachend m'n voorhoofd 'k Wou nie de vraag
o'nder woorden brengen: gij, zoo midden in
de week, in de herberg?
Hij begreep me toch en antwoordde mee 'n
tegenvraag: „Trui de pest in, Dré I?"
Lachend schudde-n-ik den kop, gong aan
den anderen kant zitten, ook langs 't tafeltje,
de beenen gestrekt.
„Waar is den Eeker?" vroeg ik. Net of
ik gewoon was, de mannekes samen te ont
moeten in de „Gouwen' Koei", zoo midden in
de week
„Weet ik nie", ntwoordde Dré III kort, me
docht mee 'nen zucht.
„Wablief
„Kweetnie"; veulbeteekenend gebruikte-n-ie
wat spottend den Eeker z'n stopwoordeke, als
die heelgoed wit: kweetnie.
Daar was dus iets...; en 'k bestelde aan
Kee 'nen pint.
„Eh..., Trui vond... zee ze..., guilie waart...
waart zoo stil den lesten tijd? éSantjes,
Dré".
„Santé, Opa".
,,'t Is mij trouwens nie opgevallen", loog ik.
„Watte?"
Daar gooide den smellap m'n heele opzetje
in 't wèèrgaren. Dan maar opnuuw. „Trui
vond, zee ze, guilie waart zoo stil den lesten
tijd...! 't Was mij trouwens nie opgevallen."
Toen sluierden zijn zwarte blinkers weg,
achter de prachtige, gekrulde oogwimpers
en scherp zag ie me aan. Hij bedoelde: wat
komde dan hier doen...?
Om den lachtrek langs m'n neus 'n andere
„bestemming" te geven, trok ik maar ns
steuvig aan m'n pijp. Sodepin! Ge hebt mee
dat helder baaske al sjuust zoo veul diepel-
matie noodig op sommige oogenblikken, als
mee 'nen ervaren zakenman! Wat is dat jonk
bijde pinken, sinds ie op-eigen-beenen den
groentenhandel gong drijven. En wéér trok
ik hard aan m'n pijp...!
„Eh..., daar is toch niks, ee Dré. Mee...
mee onzen Eeker?" (Dan zóó maar, docht
ik, recht op den man af). Piekerde
Toen keek ie naar den grond. Piekerde.
Dan gong ie récht veur de tafel zitten. Keek
seerjeus gespannen, 'n Bietje bedroefd, zou
'k zeggen. Dna, langzaam: „jawel. Ja..., ja-
daarisiets... mee... mee den Eeker Zn stem
was 'n bietje heesch geworden. Laag en
schor. „Ikke... ik hen bang, opa dak m nen
Eeker... gaai verspeulen!"
„Verspeulen...?" 'k Gong nou
zitten. Recht teugenover mn seerieuze baas
ke. Hij knikte. Bleef knikken, starend op t
tafelblad. Dan, na 'n paar oogenblikken keek
ie me vol aan, sloeg onwillekeurig op de tafel
en zee: „ja! Verspeulen!"
Lang zagen we malkaar aan- 7
Ik: „ge wil toch nie zeggen, da..--
Dré III: „jawel. Dat wil 'k wel zeggen.
Ik: „dat ie weggaat, van... van ons, van
den hof...?" vp_
Dré III: knikte. Z'n oogen wierden nat be
floersd. Dan boog ie den kop, na
blLang hebben we daar nog zitten zwijgen en
ook klasjeneeren. Tot den duister ,g
zijn we opgestapt. Stil. En zwijgen d
gedrenteld deur den somberen najaarsavond,
die klepperde in 't bruin geblóart van g
boomt. Negen slagen gongden den ame
uit, over 't stille herfstdurp, over 't eenzame
land. Als we op den erf kwamen stond den
Eeker de blinden veur te doen.
Ms ik Zaterdag teugen den avond bij Guust
Verhagen kwam, om 'n „Zondagsch gezicht te
halen", dan zat, wat weinig gebeurt, hij
scheert z'n eigen, ons pastoorke onder 't
mes. 'k Had 'm dalijk in de '.aten, want 't is
zóó als ge binnenkomt bij den barbier: ge ziet
altij eerst naar den kwiebus in „den" stoel.
'k Moest twee keeren kijkën; eerst naar 't
zilverwitte krullenkopke mee 't glanslichtje
op den osen kruin, dan in den spiegel. „Jaja,
ik ben, 't Dré", zee-t-ie leutig.
„Allee", gekte-n-ik verom: „dat zie ik; ge
wilt mergen 'ns extra mooi opstaan, meneer
pastoor?"
Hij knipte 'n oo^ske naar me, via den spie
gel. „Gerajen, man! We krijgen bezoek op de
pastorie! En nou mot alles in de puntjes zijn,
ee? Mie zee: gij mee oewen botten krabbert,
ga liever naar den Guust, dan begaaide oew
waschtafel ook nie. Ja, Mei heeft heel den
huis schoongemokt, ge verstaat!" 'n Leutig
traantje blonk in z'n biaauwe oogen.
„E'kes, meneer pastoor, zoo lee den Guust
'm nou 't zwijgen op, om 'n paar witte haren
weg te knippen uit den neus. 't Was even stil.
Den Guust „liep" mee 't mes over de randen
van de ooren, over 'n moedervlekske bezijen 't
voorhoofd, afijn, hij lee den lesten Loets aan
z'n „meesterwerk", mee 'nen ambitie en 'n
aanstellerij, of hij dat prachtig gesneien, stok-
ouwe heilig pastoorskopke ergens getooverd
had uit den fijnsten, blanksten albast, dien er
veur duur geld te krijgen was gewist.
Dan borstelde-n-ie locht deur de krullen, die
lijk gesponnen zijde om 't kopke kroezelden,
kamde golvende glanzigs langs de ooren, over
den teeren schedel, die rosig deur de kroeze-
ling blo.ik, zóó lank, tot ons pastoorke 'n
bietje-n-ongeduldig zee: „tuttut, zoo is 't
volop genogt, Guust; 'k hoef nie naar 't bal,
jonk...!"
Sierlijk sprong den Guust toen, mee 'nen pas
als van 'nen dansmeester, achteruit, bekeek
dan, mee 'nen scheef gehouwen kop en 'n kus
mondje, 't pastoorke deur den spiegel. Den
Guust leek me bar tevrejen over z'n werk
en veurzichtig begost ie meneer pastoor los
te pellen uit 'n vracht witte laksen, handdoe
ken, watten en pampieren.
Wij hadden allegaar 't bietje betutterd zit
ten kijken naar diën kaskonade van den zelf-
voldanen Guust. Mee ons gaat ie en ge
lukkig! heel wat onbeschofter om. Maar...
wij oetalen gin kwartje! Eerlijk is eerlijk. En
dan verdwaalt, als ge zit te praten of te
ginnepappen onder 't lnzeepen, den kwast
mee schuim wel 'ns „per ongeluk" tot in oew
keel ook!
Terwijl den Guust 'm afschuierde, vroeg ik
zoo: „krijgde hóóg bezoek, meneer pastoor?"
„Zie 'k er zóó netjes uit", snapte-n-ie
leutig.
Toen sprong ik mee 'nen Guusiëelen kui
tenflikker achteruit, posteerde me met de
handen in de zij, den kop schuin, bekeek zoo
't Zondagsche pastoorke. En zee dan: „ja!
Zóó netjes!" Toen schupte den Guust me teu
gen m'n gewitwel aan. En riep: „wie z'n
beurt!"
„Net goed", kraaide meneer pastoor! „Kom
't spet me, maar 'k mot gaan". Hij zette z'n
ronde vilthoeike op, groette „navond man
nen" en wenkte bij de deur mee 'n knikske
naar mij, om even mee naar buiten te gaan.
„Dré, fluisterde-n-ie daar: „van den avond
krijg 'k 'nen monseigneur te logeeren, eenen
uit de missie. Hij kan nou nie verom, ge wit,
de vaart lee stil. Nou gebruikt ie zijnen tijd
om hier in 't land te preeken veur z'nen mis
siepost. Mergen hebben wy 'm. Hij zal
eigens de hoogmis doen ik ben dan vrij, kun
de gij op dat uur bij me komen, op de pas
torie? We motten 's samen praten, ziede.
Mie zal dan wel 'n extra bisschoppelijk baks-
ke koffie gereed hebben en 'n rookbare si
gaar, ge wit, die is er ook altij wel over de
hand!"
„G hoeft me nie om te koopen", lacht-n-ik:
ge wit genogt, ik kom gèren 's klasjeneeren
op oew kamer. Ik heb er zoo'n schoon pano
rama over m'n akkers en derunders!"
„Afgesproken...?"
„Afgesproken! Eh... hm! Eh... is er iets
bezonders...
„Eh... je... och..., mischient. Tot mergen.
Dré, wel te rusten. Zeg ze thuis gedag!"
„Sloppel, meneer pastoor. Tot mergen.
Om tien uur hang ik aan oew bel!"
Ik keek 'm efkes na, als ie daar wegdrib-
belde, den donker in, langs 't kerkhoveke. Hij
wou toch eerst „ja" zeggen, als ik vroeg of
er iets bezonders was. Zou 't in verband
staan mee... mee den Eeker?? Kost haast
nie. D'n kluut had mij nog niks gezeed
toch...! Aan 't mannelijke eigens had 'k ook
nog niks bespeurd. Hoogstens waren de
baaskes samen wat stiller. Hoewel..., de
leste dagen...? Neeë!
Smakelijk gelach klonk naar buiten. Allee,
mergen wijer zien. En ik gang weer binnen
in den Guust zijnen scheersalon, waar den
komenden Zondag al plazierig te lichten stond
in d'oogen van 't drukdoende mansvolk mee
baarden van 'n heele week! Baarden
Nouja, wij noemen ze zoo, om den Guust
nie te veul t' ontmoedigen. Maar daar zijn
Zaterdagsavonds „baarden" bij, waar den
Guust z'nen weg leur mot hókken! Hij bezit
daar amparte messen veur. En ik beloof oe,
amico, als gij, mee oew stadsvelleke daar 'ns
onder kwam, dat oew baardje er met vel en
al af gong, lijk paling schoongemokt wordt...!
Als ik 'n uurke later thuiskwam, waren
Trui's eerste woorden: „ge hebt 't goed uit
gehouwen...
„Mja. Ja, Ja, 't hee lank geduurd, ja.
Was er veul volk bij onze Guust?"
„Onzen Guust." Ge wit, hij is nog 'n bietje
familie van Trui. Of... familie? Dat ook weer
nie! Maar den Guust, jonk weer, wierd groot
gebracht bij 'n Oom van Trui. Guust Verha
gen is dus, om zoo te zeggen ,'n aangewaaide
neef var Trui en dus stelt ze nog altij be
lang in zijn affaires!
„Ja, 't was er goed druk. Meneer pastoor
was er ook! Ikke... 'k mot mergen bij 'm
komen."
Als ik dat zee, gongen alle oogen naar den
In dit artikeltje wil ik dan enkele richtlijnen
geven voor hulp bij het huiswerk.
Algemeene voorwaarden.
1. Men zorge, indien maar eenigszins moge
lijk voor stilte tijdens de studie van het kind.
2. Ouders en familieleden behooren zich in
dit verband verschillende opofferingen te ge
troosten. Bijv. stopzetten van de radio gedu
rende eenige uren, idem van alle luidruchtige
gesprekken, enz.
3. Bij voorkeur late men het kind studeeren
in een vertrek, dat niet aan een drukken ver
keersweg gelegen is. Indien zulks in verband
met de inrichting van de woning niet mogelijk
is, verdient het aanbeveling de ramen op de
een of andere wijze zoodanig af te schermen,
dat het kind niet gestoord behoeft te worden
door hetgeen er buiten op straat plaats vindt.
Loewel geraas en lawaai moeilijk te keeren
zijn, kunnen op deze wijze toch talrijke aflei
dende dingen geweerd worden.
Bijzondere voorwaarden, enz.
Hierbij hangt natuurlijk veel af van den aard
van het kind. Studeert het bijvoorbeeld gemak
kelijker door de te memoreeren stof telkens
maar weer hardop te lezen, dan late men het
kind dit toe.
In het algemeen is gewenscht rekening te
houden met de volgende zaken.
1. Half-luid lezen van te verwerken leerstof
bevordert df studie.
2. B het leeren van een vers bijv. verdient
het aanbeveling het te leeren vers telkens in
zijn geheel te laten overlezen tot het geheel
in het „hoofd zit". Men oemt dit de G-metho-
de (in tegenstelling met de methode, welke
telkens regel voor regel te werk gaat.)
2. Men wenne het kind aan schematiseeren
van den inhoud. Bijv. een les, zooals hier volgt,
wordt op de bijgevoegde wijze verwerkt:
Les I.
Wanneer we de kaart van Friesland bekijken
vinden we verschillende kleuren opgenomen.
Deze kleuren duiden verschillende grondsoor
ten aan. Zoo zien we, dat er in Friesland
streken zijn, die hoofdzakelijk uit kleigrond
bestaan. Het Oostelijk deel van Friesland be
staat uit zandgrond en veen. Dit laatste is
hoofdzakelijk hoogjfcejm De kleigronden worden
gebruikt voor landtymw en veeteelt. Op de
zandgronden vindt landbouw plaats. De vee
teelt beperkt zich voornamelijk tot het houden
van schapen, kippen en varkens. Het hoogveen
wordt afgegraven en verwerkt tot turf (lange)
Het laagveen levert de z.g. baggerturf of korte
turf.
Verwerking.
Friesland
Klei- (welke en waar?)
rivierklei
zeeklei
Bodemgesteldheid. Grondsoorten Zandgronden (waar?)
Veen: hoogveen (waar?)
Bestaansmogelük! Jen
laagveen (waar?)
Kleigrond: veeteelt, waarom? waar?
landbouw, waarom? waar?
Zandgrond: landbouw-veeteelt. Vertel er iets
van.
Veen: Turfmakerijen. Welke? Waar?
Met behulp van een dergelijk schema repe
teert het kind den inhoud van de les in een
minimum van tijd. Het groote voordeel is, dat
het op deze wijze leert hoofd- en bijzaken te
onderscheiden, zichzelf vragen te stellen, de
kaart te raadplegen, enz., enz. De eerste sche
ma's worden onder leiding gemaakt. Op den
duur moet het kind leeren zelf iedere les zoo
danig te verwerken.
OVEEKA.
VOOR WIENS BESTWIL?
„Ik begrijp eenvoudig niet hoe je zooiets
doen kunt. Als ik jou was"...
Met een hooge kleur van opwinding stond
de jonge vrouw tegenover haar vriendin.
Deze antwoordde kalm: „Maar ik ben jou
niet, beste, dat is het juist. Ik heb noch jouw
karakter, noch jouw reacties, en evenmin heb
ik jouw opvoeding gehad. Ik voel en weet, dat
ik in dit geval zóó moet handelen en niet
anders. De gevolgen komen voor mijn verant
woording. Laat mij begaan."
„Maar ik raad het je af voor je eigen best
wil," poogde de eerste spreekster nog.
De andere maakte een afwerend gebaar.
„Weet ik wel. Als jij voor dit geval stond, zou
je wellicht heel anders handelen en ook heel
anders moeten handelen. Maar jij bent jij en
ik ben ik, daarom gaat het juist. Voor mij is
dit de weg, geloof mij, ik weet wat ik doe en
waarom ik zoo doe. Ik ben geen kind meer.
Wanneer je wilt Jat wij goede vrienden blij
ven en dat ik voortga met, zooals tot nu toe
alles met je te bespreken, bemoei je er dan
niet verder mee."
Het antwoord luidde „in orde" en het ge
sprek liep verder zonder pijnlijk hiaat over
andere onderwerpen.
Voorwaar een uitzondering, die sterk pleitte
voor de ervaring, de ruimheid van levensop
vatting en de waarachtige belangeloosheid van
de vrouw die haar raad in de wind geslagen
zag.
Geen mensch isgraag eenzaam, iéder van
ons heeft graag een goede vriend of een
goede vriendin. Het ligt in de menschelijke
natuur dat wij ons het meest aangetrokken
voelen tot iemand dl anders is dan wij zelf
zijn. En daaruit vloeit voort dat wij zonder
de noodige rijpheid aan inzicht heel licht ver
vellen in onbescheidenheid, wanneer wij een
vriend of vriendin gevonden hebben. Ieder
mensch heeft geneigdheid tot bemoeizucht,
welke neiging des te sterker spreekt wanneer
wij op iemand gesteld zijn.
Dan willen wij bedisselen en raad geven,
wij wenschen dat onze vriend of vriendin in
een bepaald geval precies zoo zal handelen als
wij zouden handelen terwijl wij ons juist
tot die persoon aangetrokken gevoelden, om
dat hij of zij anders is dan wij.
Het is redelijk dat wij een vriend of vriendin
naar ons beste weten raden, wanneer deze
een questie met ons bespreekt, maar wij wor
den onredelijk zoodra wij pressie gaan uit
oefenen om onze raad te doen opvolgen.
Dan tastei. wij de onafhankelijkheid aan
van een mensch die evenveel recht heeft op
zijn eigen levensopvatting, zijn eigen reacties
en zijn eigen persoonlijkheid als wij op de
onze. Dan maken wij ons schuldig aan be
moeizucht en bekrompenheid, al maken wij
onszelf honderd maal wijs dat het voor het
bestwil van dien ander is.
Raad geven kan inderdaad voor anderer
bestwil geschied, n, raad opdringen ge
schiedt voor onze eigen bestwil, ter bevredi
ging van eigen ijdelheid en uit de zelfverhef
fing die ons ingeeft dat wij beter dan die
mensch zelf weten, wat goed voor hem of
haar is.
In vriendschap moet men leeren, fjdelheid en
zelfverheffing opzij te zetten. Wij allen tasten
voor onszeif in zoovele opzichten mis,
«varaan willen wJ dan het recht ontleenen
om een anoer een onfeilbare handelwijze voor
te schrijven?
Wie vrienden wil hebben, moet eerst leeren
een waar vriend te zijn.
Daarom geeft onomwonden Uw raad voor
wat deze waard is, want wie dit nalaat is
slaaf sch.
Maar vermijdt om op het volgen van Uw
raad aan te dringen, want doet U dit dan
handelt ge tiranniek.
Leert anderer opvatting en persoonlijkheid
ontzien zooals U wenscht dat de Uwe ont
zien worden en U bent op weg om een goed
vriend te zijn en goede vrienden te hebben.
Dr. JOS DE COCK.
Eeker.. Vuurrood wierd 't jonk. Dré III
snoof mee veul lawijt z'n neus.
„Eh... waarveur?" vroeg Trui.
„Wou ie me niet zeggen."
„Zoo...! Mnou. Om hoe laat?"
„Onder d'hoogmis."
„Kan nie", zee Trui, die nou lont begost
te ruuken. Dat wil zeggen: ze docht da 'k 'n
smoesje verkocht.
„Toch is 't zoo. 'Nen missie-bisschop doet
den dienst."
„Oow...! Zit 't zoo...? Dus 'nen schooi-
preek megen", stelde Trui meteen vast.
Den Eeker, die mee Dré III aan tafel zat,
de mannekes waren pas goed en wel ver
om uit stad, liet den sauslepel uit z'n
handen vallen.
Dadelijk snaauwde den Dré: „Gij lot van
daag ólles uit oew klavieren vallen! Gij!"
Den Eeker wist mee z'n eigen gin raad. Hij
bloosde tot in z'nen nek. Z'nen mond beefde.
Zwe t pèèrlde op z'n veurhoofd. „Kweetnie...",
zee-t-ie toen, schudde ouwelijk z'n sproeten-
kopke.
Neeë, ge wit niks! Maar ik weet sodejuu
dan wèl", viel den Dré uit. Hij smeet zijnen
vurk neer. Keek dof en woeiend naar den
onthutsten Eeker, die borstte van chagrijn.
„Gij...?!" den Dré weer en beschuldi
gend wees ie den Eeker aan: „gij...?! Ge
gaat me in den steek laten, Eeker! En dóór-
om mot Opa bij den pastoor komen!"
Twee dikke tranen sprongen in den Eeker
z'n verschrikte oogen. En heesch riep ie: „ik
kan er niks aan doen!" Dan smeet ie 't lil-
lijke kopke op z'n ermen op tafel en snik
kend schokte 't smalle rompke Op en neer.
'k Had er genogt aan. Trui ook, trouwens.
En Dré III? Woeiend gong je naar z'n op-
kamerke. Smeet mee de deur! Maar ik weet
al 'n paar dagen: 't jonk is veul meer ver
drietig, dan kwaad.
Ik klopte den Eeker 'ns op z'nen rug. Trok
'm zachtjes aan de haren. „Alee, Sjaak... 't
is dus... dus méénens.
Z'n natte oogen keken me aan lijk Blek,
onzen hondebeest me aankijken kan. Dan
knikte 't manneke. Snikte en zee heesch:
„ja..., baas.
Ben astemblief nie kwaad op me, ik... ik
kan..." Weer begost ie te simmen.
„Ik kón er niks aan doen."
Trui knikte naar me. Ze wou beduiden:
„lot m nou maar." Trui had veul compassie
mee 't manneke.
'k Ben Zondag op de patorie gewist. Ja,
amico, 'k zie er van komen, da 'k m'n trou
we knechtje mot gaan afstaan in den dienst
van Onzenlievenheer.
Allee, daar valt nie over te murmureeren.
„Ik kón er niks aan doen", zee den Eeker.
Zoo is 't. Hij nie, wij ook nie. Maar ge hoort
er natuurlijk nog meer van. Nou schei 'k er
af.
Veul groeten van Trui. Dré III, den Eeker
en aL altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRÊ.
van een niet erg nauwgezet „vriend-winke
lier" in een andere gemeente, die daar den
alleenverkoop heeft, is Sanders ook aan Tri-
colanus-overhemden weten te 'komen.
En trotsch plaatste de knoeier er een kaar
tje op: f2.50.
Dat liet Smit niet op zich zitten. Hij ging,
zij het met een bloedend hart, op f2.25, waar
op de aap prompt met f 2.10 ontwoordde.
Stel je voor, 10 cent winst op zoo'n pracht-
artikel! Gewoonweg een schande. Hij liet het
er echter niet bij zitten en, liever dan toe te
geven, etaleerde de firma Smit en Verwey
voor fl.80. Sanders ging ook weer omlaag en
met kleine sprongetjes ging het bergaf
waarts. Bij f 1.40 ging Sanders niet lager,
maar ook op dien prijs en daar zitten ze bei
den nu met de gebakken peren. Elk over
hemd dat de deur uitgaat kost 60 cent en
daar moet je dan nog voor ja-mevrouwen,
neen-mevrouwen op den koop toe. Het pu
bliek profiteert....
Even heeft het Smit getroost, dat Sanders
ook telkens een strop had van 60 cent en dat
hij, Smit, het in elk geval veel en veel langer
kon uithouden dan die prijsknoeier, die er
toch al niet zoo best voorstaat.
Totdat hij plotseling in de gaten kreeg,-dat
de aterling door allerlei kennissen heel oolijk
de hemden bij hem, Smit, liet koopen voor
fl.40 per stuk, zoodat de eenige dip schade»
leed, de firma Smit en Verwey was.
De bij hem voor fl.40 clandestien gekochte
overhemden gingen bij Sanders ook weer
voor f 1.40 over de toonbank en zoodoende
betaalde hij èn voor z'n eigen omzet èn voor
die van z'n „faire" buurman telkens 60 cent
verlies.
Kijk, mijnheer Knaap, ik wil een aardig
stukje drukwerk, leuk uitgevoerd en met
een stevige lijmstrook, die goed op katoen
vastkleeft.
U moet op de folder niets anders zetten
dan:
Smit grinnikt zelfvoldaan. Hij zal die
lamme knul van den overkant, die onder
kruiper prijsverknoeier wel even krijgen.
Zoo'n snotneus, die pas komt krijken, denkt
hem, ouwe rot, er tusschen te nemen. Zoo'n
stakker!
En terwijl hij z'n drukker opbelt met ver
zoek eens even aan te komen, overpeinst
Smit z'n krijgsplan.
Hij Smit, eenig eigenaar van de firma
Smit en Verwey, in heerenmodes, moet z'n
jonge collega-concurrent Sanders, die zich
een jaar geleden tegenover hem vestigde,
eens een geducht lesje geven. De blaag
brengt de klad in alles. Maar nu is de boot
aan! Al twintig jaar lang hebben Smit en
Verwey den alleenverkoop van de tricola-
nus-overhemden f 2.- inkoop, f 3.- verkoop
En geen concurrentie, wat wil je nog meer
Maar op een of andere linke manier, zeker
De firma Smit en Verwey
koos dit hemd
speciaal voor U uit.
Zij is er trotsch op dat haar smaak
ook de Uwe is en beveelt zich ook
beleefd aan voor andere heeren
mode-artikelen.
Maar ik heb haast met dit drukwerk, ge
weldige haast, dus
Morgen zegt u. Prachtig, dan reken ik
daar op.
Met innig leedvermaak plakt onze Smit
den volgenden morgen in elk Tricolanus-
overhemd uit zijn winkel de keurige aanbe
veling, maar zóó dat deze reclame eerst zal
worden opgemerkt, als het overhemd door
den klant in,gebruik wordt genomen.
En inwendig grinnekend van plezier, ziet
hij de winkeljuf eenigen tijd later een twee
tal hemden verkoopen aan de vriendin van
de zuster van mevrouw Sanders.
Hoera, de list gelukt! Een overhemd wordt
bij den verkoop nimmer losgespeld, daar zou
de opmaak teveel onder lijden.
Dus Sanders klanten vinden straks in hun
overhemd een reclame van de firma Smit en
Verwey. De mop is waarachtig best 60 cent
waard. Hij zou dat gezicht van z'n overbuur
wei eens willen zien als een of andere klant
hem er mee komt plagen. De vent weet na
tuurlijk niet. dat niet in alle overhemden dit
drukwerkje zat en zal razend zijn
Toen eenige dagen later het Tirolanus-
overhemd, dat steeds tergend in het midden
van Sanders étalage de eereplaats innam,
verdwenen was, gaf Smit opdracht om de
volgende week een heele étalage van dit
nrachtartikel te maken en" terwijl hij met
minder ijverzucht dan ooit tevoren zijn buur-
mans gevel bekeek, mompelde hij: Zoo'n
blaag! Moet nog veel leeren. Hij zal in
't vervolg wel voorzichtiger zijn.
I
