Brabantsche
Brief
't HOEKJE
OUDERS
Radi
De
van
I
XoS rw-aiti
ïoprogramma
_L
VOOR DE
UUTTERTJESJ
Ulvenhout, 10 October 1940.
Amico,
Dreigende lochten schaduwden over den
Zondagmergen. Hier in den huis leek de zon
'nen draailantèèrn, die den eenen oogenblik
zijnen lichten kant, dan weer zijnen donkeren
kant naar de weareld keerde.
De kiepen schoffelden druk tusschen 't
herfstblad, daar onder den notenlèèr.
'Schoonen Octoberdag, vol wisselend gelicht,
lijk de fonkeling in 'nen roemer wijn. Nou en
dan vlaagde 'nen Noordwester over de velden.
„Viel" op den huis! Op de eigensten oogenblik
begost den waterketel dan te zingen. Den
grooten tooverlantèèrn draaide weer, 'nen
killen duster overschaduwde de weareld.
„Zouwen we 't drooghouwen, opa?"
„Daar staat 'nen straffen waai, ee..." twij-
felde-n-ik. „Hoe is 't aan 't Westen, Dré?"
„Daar is de locht kapot."
„Ja, we houwen 't wel droog, ja."
„Gade gij vandenmiddag proppen, opa?"
„Ochja, ja! Waarom vraagde dat zoo, Dré?
Allee..., ge zijt oewen kameraad kwijt...! Mja."
„Hij is nou tien dagen weg," zee m'n baaske
gesmoord.
Ik knikte.
„Enne... nog niks van 'm gehoord," docht
Ie toen hardop.
„Kan nie, Dré. Kan nie, kearel! Hij mag, ik
meen, ééns in de maand schrijven..."
Ontevrejen staarde den Dré den erf op, de
handen gevouwen op z'n boeken, z'n admini
stratie. Z'n oogen droomden wijd weg. Me
dunkt, hij zat in den Ouwenbosch. Dan mom-
pelde-n-ie:
„Sodejuu, wat 'n ambacht! Wat 'n vak. Ge
mot er maar lol in hebben; nondekeess!"
Onverschillig schoof ié, mee 'nen smak, de
boeken opzij. Stond toen op, gong naar z'n
opkamerke.
Ik liet 'm maar betijen. Soms schiet 't weer
naar z'n keel en dan, dan mot ie 'ns uit-sakke
ren. Dat lucht op.
'n Stom stalen machien bezit nog wel 'n
veiligheidsklep. Waarom zal 'nen mensch dan
'ns gin stoom uitlaten?
'k Stak 'nen Zondagschen Vorstenlander aan,
vouwde de rampzalikhedens op, lee dan de
krant onder m'n gewitwel. En 'k gong 'n bietje
zitten „smoezen" mee mijnen trouwen honde
beest. Keek 'm in de goud-eerlijke oogen. 't Is
plazierig kijken in zulke seerjeuze oogen, waar
uit ge gin horke kwaad te duchten hebt! Zulk'
oogen zijn veul zeldzaam. En als ik de krant
gelezen heb, dan mag ik geren mee Blek zit
ten... zwijgen, zoo starend in dieën braven
hondekop. Schaduwen glejen over den witten
zonnemuur; den daglantèèrn draaide, draaide.
Herfstgeblaart viel langs de raam, soms mee
'nen veugelschaduw over de blank-geschuurde
tafel. De stèèrtklok klopte mee heuren tik op
de stilte. Blek strekte z'n struische veurpoo-
ten, die schuurden over de plavuizen. Lee dan
z'nen zwarten snoet, mee den vochtigen baard
op de pooten. Zuchtte. Maar daar was Trui.
Hij zette tenminste z'n ooren recht, keek mij
aan, om 't me te „zeggen". „Is daar de vrouw,
Blek?"
„Ja", baste-n-ie diep. Gong toen recht staan.
Als Trui binnen wilde komen scheen ze
ieverans teugen aan te botsen. Liet dan, mee
'n breed gebaar, de deur wij.d open staan, zag
rond mee veul afkeuring en zee: „ge kunt 'm
snijen!"
Had ik zóó zitten smoren, in gedachten?
Dan liep ze naar de plattebuis, zoo in de
volle overtuiging van „als-ik-er-nie-ben-gaat-
alles-fout", lichtte den ketel van 't vuur en
foeterde: „is me dó. stoken?"
„Nie goed, commandant?"
„Nie goed...? 't Lijkt hier wel 'nen oven!"
En mee bazigen drift dee ze 'r Zondagsche
spullen uit, nam den vierkantgevouwen, plank-
harden schort van de kastplank en toen haak
ten heur oogen vast aan den kleinen Dré zij
nen schrijfrommel. Veur ze dóórover haar ge
dacht „ten volle ontwikkeld" had, stond ik al
achter op den erf, te zien naar die jachtige,
zonbeschenen wolkenbranding, die daar kruide
teugen den hemel. Hah, dieën waai dee me
deugd!
Ze had toch gelijk, dieën protsmakert, 't
was binnen benaauwd geworden. Wat rook den
buiten lekker naar den Herfst!
Na vijf minuten: „Dréééü" Trui's kwèèk
verwaaide in de ruimte.
„Motte 'n kouw pakken!?"
Allee, dan weer maar naar binnen. „Is da
nou 'n soort van 'n werk, om in deus tij buiten
te gaan in oew hemdsmouwen...?"
Daar kwam Dré III van d'opkamer. Allee,
opoe, zijd'al thuis?" Dan mee 'n lollig knip-
oogske naar mij: ,,'k had oe nog nie gehoord,
ziede."
„Zoude gij oewen boekhouwrommel nie 's
van den vloer doen? Op Zondag?!
Enn...? Waar motte gij vandaag op óf...?"
„Hoezoo?"
„Hoezoo?! Zoo gespoord-en-geleersd!"
,,'k Gaai van den middag 's fietsen."
„Mee dieën wind...?"
„Die neem ik in den rug, Trui!"
„Ge zult 'm toch ééns teugen hebben".
„Dan gaai 'k achterstevoren zitten, opoeke."
„Beduvel-oew soort, snotneus."
Ziezoo, Dré III had z'n portie ook te pakken,
den koffie kost komen!
Ja. 't is eiken Zondagmergen van
't zelfde.
Veural, nou den Eker weg is. Dat pronte
manneke ruimde onzen rommel altij op, veur
Trui thuiskwam. Want mag ze in de week
nog 'ns iets deur de vingers zien. „tenmin
ste éénen dag in de week zal den huis ginnen
pèèrdestal zijn", aldus onzen Befehlshaber!
Maar 't zonneke „draaide" weer den huis
binnen, d'n koffie geurde bonnenloos, den
koek rook als koek-na-de-kerk ruuken mot.
„Dus ge gaat van den middag 'n toerke
stampen, Dré?"
„En 'n gèèf, opa!"
„Hebt ge n plan?"
„Half en half". Toen staarde-n-ie over den
rand van zjn kom mee peinzend-lachend'
oogen in de verte, ik begreep, dat z'n hal-
velingsche plan zoo vast stond als 'nen muur.
Om twee uur zaten we aan den soep. En als
ik om drie uur wakker wierd uit m'n dutje-
na-den-eten, hoogste tijd veur de „Koei", dan
was m'n baaske al weggerejen.
„Is ie.is ie al weg, Trui?"
„Hij had zóó'nen haast, ja, hij was kort na
den eten al geblazen. Gij zat te snurken of 'r
tien oorlogsmachienen over ons huis daver
den. Zou ieZou ie weer aan 't vrijen
zijn
Ik keek Trui 'ns aan, zee niks. Da's altij
't eerste wat die wullie denken! „Chercez la
femme", zei Napoleon teugen alle mannen
van alle tijen. Maar alle wijven zeggen 't
hum na!
Als ik om zeüven uur verom kwam uit „de
Gouwen", was Dré III nog nie thuis.
D'n avond begost te vallen, 'n Bleek 'maan
tje waasde aan den regenhemel.
„Waar blèft ie toch?" zee Trui, 'n bietje-
n-ongerust.
„Die is op 'n goeie wei, ouwe!"
„Witte gij dan waar ie op af is?"
„Weten nie, maar 'k heb zoo m'n gedacht."
„Mag ik ook weten
„Gnogt. Me dunkthij is... naar den
Ouwenbosch."
Trui's gezicht klèèrde. Dan teleurgesteld:
„welneeë. Onzen Eeker mag ommers nog gin
bezoek hebben."
„Ge ként toch ons baaske, toeteloeris! Hij
stóót toch aan 't hoofd van 'n auto, die heel
't durp doet daveren? Van 'n rijk-beklante
groentenwijk Van 'n drukgezochten winkel,
sieraad van ons bedrijf!"
'k Had dat alles Zekers wat èrg geestdrif
tig geroepen, want Trui antwoordde: „gezel
lig gewist bij Keeë?"
„Is 't dan gelogen, wa 'k zeg?"
„Da wil ik nie zeggen, maare... of dieën
deurzetter 't nou klaarspult om de regels van
't klooster onderstenboven te lóopen
„Jawel, maar hij hee-d-in den Ouwenbosch
nog 'n dik stripke véur, Trui!"
„En tochtwijfelde Trui.
„En tochzee ik teugen beter weten in.
Karjuu, amico, wat stonden we toch eigen
lijk te verlangen naar wat nuuws over onzen
Eeker!
Trui begost de botrammen klaar te maken.
„Zal ik de blinden veur doen, Trui, 't wordt
te donker om zoo te mokkepijen zonder lamp."
„Jeehneeë, wacht nog efkes, mis
schien komt ie dalijk thuis."
Ik gong den erf op, hier en daar sluiten, wur-
vels veur draaien, grendels op schuiven, raam-
kes vastzetten, allemaal karweikes, die den
Eeker de leste jaren, geruischloos had verricht.
Zocht in 't donkere schuurlcë nog 'nen steen-
harden turf, kost de plattebuis 'nen heelen
avond op smeulen, sodepatat, als den Dré
nou 'nsHoohoorde-n-ik... 't goed?
Ja! Daar was ie. Rap 't schuurke uit. 'k
Stootte nog rap-efkens m'nen kop.
„Allee, Dréke! Lekker gefietst, jonk?"
„Allee, Opa! Zijde aan 't spoken?"
,Waar zijde gewist?"
„InKom maar gauw binnen, dan zal
'k 't oe zeggen!"
Nou wist ik 't zeker. Hij zette z'n veloke
weg, was stil. 'k Dee de blinden veur, 't was
volop avond nou. 't Maantje „baaide". Stond
in 't nat. Echte Bamislocht. Kil roosch den
avondwind deur 't Herfstloof.
Als ik binnengong, gelijk mee m'n baaske,
dan zat Trui af te wachten, langs de tafel
mee de avondbetrammen.
„Navond Opoe!"
„Wa zijde toch lank uitgebleven, Dré
Dat was 'n vraóg! zooals Trui die stellen
kan. Op die eigenste manier vrong ze mij inder
tijd m'n liefdesverklaring tusschen m'n tanden
uit
Dan zee den Dré, mee 'nen vagen overwin-
ningslach langs zijnen mond: „guilie mot de
hartelijke groeten hebben, van
Hij keek ons om beurten aan „Raai 'ns...?"
„Ons Eekerske!" riep Trui mee 'n hooge
stem, schel van zenuwen.
Den Dré knikte. Knikte langzaam, vol ge
dachten, den kop, starend over de tafel, den
mond genepen tot 'n streep.
„Hoe zag ie er uit, Dré? Hoe mokt ie 't?
Kan ie wennen? Verlangt ie nie naar onzen
hof? Naar „ons thuis"? Toe, zeg 'ns iets! Ik
kikik, 'k ben..."
Dan keek ie ons aan. Mee vochtige oogen.
„Mócht ge 'm spreken?" vroeg Trui
mee ontzag.
„Ja, hoe hac'de 'm dat geleverd, Dré
ik weer.
Z'n oogen wjerden wat kleiner. Z'n neus
breejer. Veur mij 't bewijs, ik ken 'm per-
cies, dat ie de zaken sjuust naar z'n
handje gedraaid had.
„Kek 'ns" toen gong ie eindelijk zitten:
,,'k heb nie dalijk naar den Eeker gevraagd
g'hau. Broeder Overste was veul content me
te zien, 'k heb 'n paar goeie sigaren van 'm
opgerookt, en de Boeders-Leeraren zijn alle
maal 'n protje komen maken, 't Was wel
plazierig, ja! 'k Lad eerder motten gaan.
Toen, na 'n uur, toen bracht ik 't gesprek
op den Eeker. Telkens had ik al geloerd op
de gangen, in de refters, in de kapel ben ik
ook nog kwansuis gaan kijken, maar nieve-
rans 'nen Eeker! Toen zee ik, Broeder Over
ste, ge zult me ge zult me toch zekers nie
laten weggaan, ee, zonder dat 'k m'nen Eeker
gezien heb...? 't Mag eigenlijk nog nie,
Dréke! zee-ie, Hoe lang is ie pas hier?
Nog gin maand! Neeë, zee ik, pas 'n halve
maand, maar veur mij hee dieën tijd drie
maanden geduurd. En veur den Eeker ook,
dat weet ik zeker. Guilie waart goeie kame
raden ee, lachte-n-ie.
De beste van de waereld, Broeder, 'k Heb
veul mee 'm afgezien, hij hee me trouw ge
diend en... ik had..."
Toen sprongen twee tranen, royaal uit m'n
baaske z'n oogen. „En ik had groote plannen
mee 'm! Och, .vergimme, dat was daarstraks
ook al!"
Nijdig wreef ie over z'n wangen.
„Afijn! 't Mócht! Den Eeker moest gehaald
worden. Hé-hé-eé en..." lachte m'n baaske
zenuwachtig: „en ze mochten niks zeggen
HET KIND: GEEN MINIATUUR-MENSCHJE
MAAR KIND.
Elk kind maakt een ontwikkeling door. Dat
was vroeger zoo en is nu nog het geval. Het
beteekent ook, dat er vroeger veel moeilijk
heden waren en dat deze er nu nog zijn en er
wel altijd zullen blijven. Want het is nu een
maal zoo, dat ontwikkeling geleidelijk ver
loopt en er in iedere phase moeilijkheden ko
men en overwonnen moeten worden, welke bij
deze phase hooren.
Dit laatste is echter niet iedereen even dui-
de'ijk. Ik bedoel ,'it: sommige ouders en op
voeders uien in het kind te veel mehschje-in-
zakformaat. En dat is een kind niet en nooit.
Het kind blijft kind tot het tijdstio, dat het
volwassen is. Het luistert naar de wetten,
welke in de achtereenvolgende levensperiode
gelden. Het heeft zijn eigen levenswetten, zijn
eigen inzichten en het komt ook tot zijn eigen
conclusies. Nu doet 1 et er op het moment niet
toe, welke, vetten gelden, welke inzichten van
invloed zijn en welke conclusies het kind
trekt. Van belang is, dat we beseffen, dat het
kind handelt en leeft als kind. De taak der
ojr oeders is het kind te leeren Inzien, dat be
paalde handelingen in een bepaalde levens
periode wel begrijpelijk maar niet goed zijn.
Wanneer, om een voorbeeld te noemen, een
veertienjarige jongen zich geen rekenschap
geef van de gevolgen van zijn woorden of
daden, komt dit, omdat de jongen nog leeft
in die periode van het menschelijk leven,
waarin dit rekenschap-geven nog niet vol
doende aanwezig is.
Men zal my vragen, welk belang een en
ander nu wel heeft voor de opvoeding. Wie
mijn gedachtengang heeft kunnen volgen, zal
met mij eens zijn, dat het h'erboven genoem
de van het grootste belang is. Immers: wan
neer men tot dit inzicht gekomen is. krijgen
de deugden en ondeugden van de k'nderen een
geheel nder aspect. De volwassenen gaat de
■raken milder Vzien.
Kin Ieren huichelen niet gemakkelijk. Men
weet dit uit ervaring, 'et vaar? Een kind
zegt soms dm^en, welke wij ir het bilzün van
anderen liever riet gehoord hadden. Och het
ziin soms mear luttele waarheden, maar het
kma wh'-rgt de dingen niet. Later, als vol
wassene. he-ft h»t epn anderen kijk op het
leven. Dan heeft het, door ervaring wijzer ge
worden, een voorzichtige wijze van zeggen
verworven. De vraag, of deze nieuwe wyze
wel zoo eerlijk is als de onomwonden methode
uit de kinderjaren, laat ik hier thans onbe
sproken. Men heeft deze eeuw wel eens de
eeuw van het kind genoemd. Ik meen, dat de
naam de zaak niet dekt. Zeker, er is in deze
ee iw veel voor/het kind gedaan, maar, de
zaak A'aar om het eigenlijk in- wezen gaat: dé
erkenning 'an de rechten van het kind, is
slechts poover gediend.
Het gebeurt soms, dat een verstandige
moeder, wanneer haar kind van iets beschul
digd wordt, opmerkt: ,.Nch, het is nog maar
een kind." En zie, dat 's nu eigenlijk precies
w't iK in het bovenstaande trachtte duidelijk
te maken: Het inzien, dat een kind doet wat
des kinds is. Om dat inzicht te verwerven is
kinderstudie noodig. De ware moeder en
zij zijn er gelukkig -vele! - heeft bij intuïtie,
wa,. andhren slechts door veelvuldig waar
nemen en omgaan met kinderen kunnen ver
werven. De ware moede' ziet de phasen in het
ontwikkelingsleven van haar kind en zij weet
op elk moment het juiste woord te vinc'en om
dezen gang naar verdere ontwikkeling te sti-
muleeren.
De ware moeder slaat geen perioden over,
als ik het zoo eens zeggen mag. Zij geeft het
kind den tijd om zich. te ontwikkelen. Zij ver
draagt de kleine en groote verdriet'gheden
var. hei kind in den ontwikkelingsgang en
beter dan de vader, d'e zijn jongen graag
groot wil zien, weet de moeder, dat groot
zijn groot worden veronderstelt.
Het is wellicht ook daardoor, dat een moe
der veel beter de drukte vai het k'nd ver
draag' dan dt vader. Och, ze zijn nog zoo
klein, je moet nog wat geduld hebhen" zijn
woorden, welke men vaker u't moeders dan
vaders mond verneemt Geduld hebben, laten
groe'en! Ja. dat is het geheim der oovoer'ing.
Zoo dikwijls hoort m< onvoeders het kind
toevoegen:,, Knk eens, je wordt al zoo" groot.
I- moet nu zulke din™en n'et meer doen." In
derdaad. ziin er d'ngen. welke een kind op een
bepaalden leeftijd niet meer doen moet.
maar we dienen ons we! te vergew'ssen, of
hetgeen wij op een bepaald moment afkeuren
en aannrijzen wel in overeenstemming is met
de levenswetten, waa>-naar het kind in de be
wuste periode nog luisteren moet.
OVEEKA.
VERSOBERING.
Het overbodige is soms het nood
zakelijkste.
Wanneer wij ons moeten aanpassen aan een
sterk verminderd inkomen, dan beginnen wij
met op ons budget elke uitgave te schrappen,
die geen levensbehoefte betreft.
De optimist zal dit doen met een philoso-
phisch schouder-ophalen en een glimlach,
de pessimist met een zucht en werkbrauw-
fronsen, maar schrappen moeten wij.
Uit hetgeen wij schrappen blijkt voor een
groot deel ons type. De materialist zal zon
der aarzelen de post „tweemaal per week
versche bloemen" schrappen, maar zoo lang
mogelijk vasthouden aan het dagelijksch ge
bruik van vleesch.
De meer idealistisch ingestelde mensch
daarentegen zal zonder hartzeer de post
„vleesch" aanzienlijk besnoeien of zelfs geheel
schrappen, maar daarentegen zoolang het
eenigszins gaat bloemen in huis willen hebben,
al is het éénmaal per week inplaats van
tweemaal. Practisch zijn is goed, maar ól te
practisch willen zijn maakt het leven zeld
zaam dor en prozaïsch. Menigeen zegt in de
zen tijd: „ik doe niet meer aan verjaardagen",
en dit zouden wij als practisch willen beschou
wen voor zoover het betreft de verjaardagen
van oppervlakkige kennissen, die men soms
wekenlang niet ziet.
Wanneer wij ook de verjaardagen van huis-
genooten en de enkele goede vrienden onop
gemerkt willen laten voorbijgaan, dan wordt
m.i. veel vreugde die weinig zou behoeven t«
kosten noodeloos opgeofferd.
Het mag radicaal en gemakkelijk schijne*
om ineens te zeggen: „Ik doe er niets meer
aan" maar de gemakkelijkste weg is zel
den de vriendelijkste of de waardevolste.
De innerlijke vreugde over een geschenk
hangt n.1. niet af van de materieele waarde
van dat geschenk, maar wèl van onze gevoe
lens tegenover dien gever en van de wijze
waarop het gegeven wordt.
Wanneer U het boek van drie vier gulden,
dat U een of twee jaar geleden gegeven zoudt
hebben, vervangt' door een doosje eigaretten,
een doosje chocolade of een bouquetje van
enkele" kwartjes dan kan de vreugde behou
den blijven en heeft U toch aanzienlijk bezui
nigd. U kunt practische cadeaux geven in een
genre en op een wijze die de poëzie in het
leven bewaren.
Indien wij b.v. bij een feestelijke gelegenheid
een doos zeep geven, dan zal deze van een
fijnere kwaliteit zijn dan de zeep die men-
schen met een zeer beperkt budget zélf ge
woon zijn te koopen.
En een liefhebber van rooken, die zich met
moeite nog een vijftien cents merk cigaret
veroorloven kan, zal écht blij zijn met het ge
kregen doosje van 25 of 30 cent.
Geeft iets dat de jarige zelf toch aange
schaft zou hebben, maar geeft het, waar het
iemand betreft die zich materieel heeft moe
ten verminderen, in een kwaliteit, die h(j zich
niet meer permitteeren kan.
Dan kunt U ervan overtuigd zijn, dat Uw
cadeautje, bescheiden als het op zichzelf moge
zijn, zoowel oorzaak van vreugde als tevens
practisch en tactvol is.
Nadruk verboden.
Dr. JOS de COCK.
van Broeder Overste, waaróm den Eeker bij
'm moest komen!"
Dat ken ik van 'm. Net als vroeger, wan
neer ik zoo 'ns onverwachts m'n baaske
kwam opzoeken
„En toen, en toen, en toen Dré?" vroeg
Trui gejaagd.
„En toen? Nouw... eh... en toen..." 't jonk
wierd hoe langer hoe zenwachtiger. „En toen
kwam ie, ee...! Ja!
Daar wierd geklopt. M'n hart bonsde. En
toen..."
Wijer kost ie nie komen. „Och", zee-t-ie,
ik ben... ik lijk wel 'n- afijn, daar kwam
den Eeker binnen, In... in 'nen veuls te wijen
toog."
„Neeë... Maar hij werkt in den hof. Was
bezig groenten uit te doen, veur mergen, van
nacht mot or al gekookt wórden veur die vijf
honderd jongens en broeders. Daarom had ie
nen werktoog aan, van den Broeder-hovenier.
Eerst zag ie naar Broeder-Overste. Dan pas
keek ie naar mij. Enne... en toen wierd ie vuur
rood. Hij schrok eigenlijk.
Drééé...,- zuchte-n-ie. Dan stak ie allebei z'n
handen uit, die waren klam. Ze beefden in m'n
klavieren, 't Eerste wat ie vroeg: hoe is 't mee
moeder? Dan: hoe gaat 't op den hof? Den
winkel? Bles? Blek?
Hij keek me aan..., of... of... Opa, 't valt
'm zwaar, horre!"
Ik knikte. Trui zat stillekes te simmen.
„Maar hoe zag ie er uit, Dré?" vroeg ik.
„Pips! Nie goed! Maar erg rustig. Veul kal
mer dan ik 'm ooit gekend heb. Nie zoo... nie
zoo... ja, hoe mot ik dat zeggen? Nie zoo
schrikachtig, ziede! En als Broeder-Overste
ons efkes alleen liet, ze kwamen 'm roepen,
dan pakt-n-ik den Eeker bij z'n armkes, maar
ik voelde alleen maar de kouwe stof van den
wijen toog. Eeker, zee ik, ik ben zoo blii oe te
zien..."
Weer draaide m'n baaske z'nen kop om.
„Ik ook, Dré", zee-t-ie toen: „blij dat ge ge
komen bent. Ik mag nog nie schrijven, ziede,
maar wilde teugen allemaa, zeggen, dat, dat...
den Eeker gelukkig is! Doen hoor, Dré! Eh
allemaal hartelijk groeten van me! En zeggen
da 'k veul aan jullie allemaal denk. En veur
jullie bid! En hoe is 't mee m'n woonwageltje
S'taat 't er nog? Nog efkes zoo laten, hoor!
Ik denk er veul aan. Veural als ik werk in den
hof! Soms wil ik dan aan jou iets vragen, Dré.
Ik denk dari weer op den akker van den baas
te zijn. Zoo protte-n-ie, altij aan een stuk deur,
zoo lank Broeder Overste weg was. Als dié
verom kwam, hebben we mee z'n drieën wijer
gesproken.
Broeder Overste zee dat den Eeker, zoo
noemt ie 'm ook, meer moest eten. Maar den
Eeker lachte. Zee: „Kweetnie". 'k Zal m'n
best doen.
Opa, 'k ben blij da 'k 'm g—"sn heb en toch...
Toen gong Dré III naar jr i opkamerke.
Heel den avond hebben we over ons fra-
terke gesproken, ge verstaat.
Of ie wennen zal Hij heeft zooveul in den
steek gelaten. Maar nog hoor ik die stinkbus:
Kommerniemeerinverom".
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III en als altij
gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré
5.00
ZONDAG 13 OCTOBER 1940.
Jaarsveld, 414,4 m.
8.00 KRO. 8.30 VPRO. 9.00 KRO,
NCRV. 7.45 tot sluiting: KRO.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Wij beginnen den dag.
8.30 Studiodienst.
10.00 Hoogmis.
11.30 Gramofoonmtfziek.
ïo'fc 2re°°r Serban en zön Roemeens orkest
12 45 Nieuws- en economische berichten ANP
1.00 Boekbespreking.
?nn kroI Serbanen zijn Roemeensch orkest
2.00 KRO-symphome-orkest.
2.15 Radiotooneel.
2.45 KRO-symphonie-orkest.
3.00 Vervolg radiotooneel.
4.00 KRO-symphonie-orkest.
4.30 Ziekenpraatje.
5.00 Orgelconcert.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling- (ANP1
5.30 NCRV-harmonie-orkest. 1
5.45 Wijdingswoord,
7 on rewhl16 repor,ta»e of gramofoonmuziek.
7.00 Gewijde muziek (opn.).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Russisch orkest „Slawa" en solisten
(8.258.35 Gramofoonmuziek).
8.55 Wij sluiten den dag.
9.00 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
VARA-uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Berichten (Engelsch).
7.30 Gramofoonmuziek (Om 8.00 Nieuwsbe
richten ANP. 10.0010.15 Berichten
Duitsch).
10.45 Orgelspel.
11.15 Berichten (Engelsch).
11.30 Esmeralda .en solist.
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 VARA-orkest.
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 „Paljas", opera (gr.pl.).
3.30 Berichten (Êngelsch).
3.45 Tuinbouwpraatje.
4.15 Reportage.
4.35 Esmeralda.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling (ANP)
5.30 VARA-orkest (6.15-J-6.30 Berichten
Engelsch).
7.00 Orgelspel.
7.30 Berichten (Engelsch).
8.00 Berichten (Duitsch).
8.15 Nieuwsberichten ANP.
8.25 Gramofoonmuziek.
„8.30 Berichten (Engelsch). -
9.00 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
MAANDAG 14 OCTOBER 1940.
Jaarsveld, 414,4 m.
N CRV-uitzending.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Schriftlezing, Meditatie.
8.25 Gewijde muziek (gr.pl.).
9.30 Zang met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
10.10 Gramofoonmuziek.
10.30 Morgendienst.
12.00 Orgelconcert.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP
1.00 Jac. Stoffer's sextet en gramofoonmuz,
2.00 Voor scholen.
2.35 Jac. Stoffer's sextet.
4.00 Bijbelezing.
4.30 Quatre-mains en gramofoonmuziek.
5.15 Nieuws- en economische berichten ANP.
5.30 Gramofoonmuziek.
5.45 Voor de kinderen.'
6.15 Het Javaansche kunstgezelschap „Ard-
joen" (opn.).
6.30 VPRO: Reportage.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek.
7.00 Vragen van den dag (ANP).
7.15 Berichten.
7.20 NCRV-orkest (opn.).
7.45 Reportage of muziek.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 NCRV-orkest en klein koor (opn.).
8.30 „Gehoorzaamheid als godsdienstige
levenshouding", lezing (opn.).
8.50 Zang met orgelbegeleiding (opn.). Hier-
na: Schriftlezing,
9.00 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwyk, 1875 m.
AVRO-uitzending.
7.00 Berichten (Diutsch).
7.15 Berichten (Engelsch).
7.30 Gramofoonmuziek. (Om 8.00 Nieuwsbe
richten ANP).
8.40 Orgelspel.
,9.00 Berichten (Duitsch).
10.00 Morgenwijding.
10.45 AVRO-Amusementsorkest (11.15—11.30
Berichten Engelsch).
Benchten en eventueel gramofoonmuz.
iz.15 Gramofoonmuziek
12.30 Berichten (Duitsch)
1 005 fmnUhT en ec°n°mische berichten ANP.
ï.uu Amabile-sextet.
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 Gramofoonmuziek
5.00 BèricXrYDuitesnchham0f0°nmUZiek'
5 30 DeXn^A t?n0miSche berichten ANP.
fi on rv« f Acht en
Enge'sS," Ziek (615-6.30 Berichten
7'00 Vrlgen^van^en^66' gramofoonmuziek"
'7.15 Gra^ofoVonmSekdag (ANP)"
7:45
8.00 Berichten (Duitsch).
8 30 pIeu^sberichten ANP.
g45 fEn?elsch).
9 on mofoonmuziek.
9-00 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
