Brabantsche
Brief
van
RADIO
't HOEKJE
OUDERS
Xoê- nooit!
y»Se.n Van de da£ (ANP).
lAl ^mofoonmuziek.
De
PROGRAMMA
Ulvenhout, 17 Oct. 1940.
Amico,
Nooit, nóóit zal eenige pen kunnen beschrij
ven *t leed, dat over deus menschdom gekomen
ls! Nooit! Want den menschelijken geest,
hoe geniaal soms, is toch rap begrensd. Want
't menschelijke hart, hoe „groot" soms, is toch
slechts 'nen vuist klein. Maar 't leed van deuze
tijden is grenzenloos! Net zoo grenzenloos als
den haat, die jaren en jaren lijk 'nen wind-
vleeschwortel groeide in de verkankerde ziele-
menten van heel de menschheid. Van al de
(on!) redelijke Schepsels-Gods, waarvan ieder,
stuk veur stuk, de schoone Schepping wenschte
te beschouwen als 'n eigen veurtuintje, waar
omheen n' steuvig hek, mee 'n bordje „Pas op
voor den Waakhond."
Wij, moderne menschheid, we waren zoo fier,
we waren zoo trotsch, we waren zoo verwaand,
we voelden ons eigen zoo machtig. We lapten
't 'm toch maar! We beheerschten de hemelen
lijk veugels. De zeeën lijk visschen. Daar was
aan onze krachten gin beperking meer. We
waren zoo machtig! We bouwden stejen veur
millioenen zielen. We trokken luchtlijnen van
wearelddeel tot dearelddeel. We verbonden de
weareldpolen mee onzichtbare draden.
We waren zoo machtig als Góden. En de
wetenschap was ons geloof. Techniek onzen
godsdienst en onze godsvrucht drukten we uit
in pk of zooveul honderd km per uur. We
waren zoo machtig. We namen alleen den hoed
af vvur ons eigen en ik heb 'n paar idioten
gekend, die ook „dopten" veur huilie eigen wijf.
(Waarschijnlijk, omdat zij 't zoo wijd gebrocht
had, de gade van 'nen idioot te zijn).
Onze zeuns wierden doctors van beroep en
onze dochters wierden schoonheden. Daar
waren in deus volmokte weareld perfes ters en
barbiers genogt, om onze kinders te tooien
mee alle make up, die de Moderne Beschaving
eischte.
Heel de „samenleving" (deus woord zet ik al
jaren tusschen tikkeltjes), heel de samenleving
bestond uit heeren en dames; 'nen mensch
kwaamt ge nog maar zeldzaam teugen.
We waren zoo fier, we waren zoo trotsch,
we waren zoo verwaand, we voelden ons eigen
zoo machtig.
Toen, op 'nen prachtigen laatzomerschen
Zondagmiddag, fladderde daar 'n pampierke
langs de telegraafkabels. Van Londen naar
Berlijn! Nog één. Van Parijs naar Berlijn.
Oorlog!
't Is nog kort gejelen. 'n Jaar pas, dat deuze
pampierkes langs den waterblaauwen Septem-
berhemel flierden. Maar nooit, nóóit zal
eenige pen kunnen beschrijven 't leed, dat over
deus menschdom gekomen is. Dat nou
machteloos te beven staat bij puinhopen die
ooit millioenensteden waren.
Dat nou machteloos te sidderen staat in de
schrikkelijke nachten, nou de zwartglanzende
sterrenhemelen vol zijn Van 't gezoem van
prooizoekende doodsveugels.
Dat nou machteloos, in bleeke woede, bij den
radio staat en aanhoort de laffe moordaan
slagen in veurbijen nacht, deurgentlemen,
'n soortement van opperheeren in onze
moderne „Samenleving".
Machteloos, mee 'nen Godverwijtenden blik
in de mooie oogen, staan we daar langs de
stille wegels en leeren er weer den hoed
lichten, telkens en telkens als daar passeeren
de zwarte lijkstoeten.
Machteloos, mee 'nen vloek tusschen de
tanden, scherlen we in den puinhoop, die gis
teren onze woning was, naar gedachtenissen
van onze vermoorde kinders, man of vrouw,
verscheurd door gloeiend staal.
Machteloos staan we in onzen rouw, want de
zoemende dooders laten ons ginnen tijd!
Machteloos, mee dikke keel en brandende
oogen staan we in ons leed, wij, die zoo fier op
onze uitvindings, trotsch op onze beschaving,
Wij die zoomachtig waren. Want we be
heerschten de hemelen lijk veugels. Daar was
aan onze macht gin beperking meer. Tech
niek was onzen Godsdienst.
We waren zoo geleerd!
Ja, dat waren we. Dat heb ik oe de leste
jaren wel honderd keer geschreven g'had: we
zijn zoo geleerd, maarwe hebben te weinig
aan gezond verstand!
Aan de poorten van de Hoogescholen wierd
gevochten, vergimd! Ik heb daarvan de
prentekes in de kranten gezien, wierd ge
vochten, om binnen te komen. En de letterkes
in de nuuwskolommen, die de namen van de
nuuwe geleerdhedens vermelden, wierden hoe
langer hoe kleiner, want er was gin plek meer
in de kranten, evenmin als in de mot'schappij
trouwens, om al die geleerdheid te bergen.
Karjum! 't Was heel wat eenvoudiger om
aan duuzend dokters te komen om oew 'n been
af te laten zetten, dan later aan éénen be
kwamen timmerman om oe 'nen houten poot
te leveren!
Schud nou nie oewen kop, amico! Om in oew
eigen gedoente te blijven: hebt ge wel 'ns ver
legen gezeten om 'nen geleerden journalist, die
soms zoo dikkels „dr." veur zijnen naam had
ren?
staan, dat z'n naamkortje wel leek te stotte-
Maar zekers weet ik, dat ge dikkels water
en bloed gezweten hebt, om aan den bekwamen
ajnbachtsman te komen, die oew defecte pers
weer op gang kost brengen!
Man, hoe is 't in mijn bedrijf?! 'k Zat nooit
verlegen om geleerde tuinbouwspecialisten; die
waaiden hier, mee de landbouwblajen, zoo
maar op tafel, 'k Zat nooit verlegen om geslob-
kouste, gladde kwiebussen, die rieHten als
stadsche joffers en die mij, mee veel
stijkages, 't geld uit den zak probeerden te
lullificeeren mee wéér nuuwe uitvindings.
MAé.rvraag 't mijnen Compagnon, Dré
III: daar was naar éénen Eeker! Ons Fraterke
„Kweetnie". Was missen we 't jonk!
Geleerdheid
De Kunst wierd kapot gekletst door geleerd
hedens, wien eigen elk vleugske van schep
pend vermogen ontbrak; ze weten zoo veul en
ze kunnen zoo weinig!
't Geloof wierd kapot gekletst deur geleerd
hedens, die den Bijbel uit d'r hoofd kennen; ze
weten zoo veul en ze bidden zoo weinig.
't Sociale leven wierd kapot gekletst deur
geleerdhedens, die tot den buik in de politiek
baggerden; ze weten zoo veul en ze doen zoo
weinig.
En 't slot
Nou wordt de heele weareld kapot geslagen!
En de gloeiende scherven spatten om onzen
kop. Vernietigen onze huizen. Vernielen onze
stejen. Rinneweeren onzen oogst ten velde
en in de voorraadschuren. Verdelgen 'n deel
der menschheid.
Op den oogenblik dat den werkdag is ge
daan, 't leven in zijnen schoonsten glans mag
komen, dan dooven we de lichten. Dan sluiten
de theaters, dan zet den winkelier, vroeger
zoo fier op zijn overdadige étalages, houten
luiken veur z'n ramen. Dan ligt 't leven dood.
En we sluipen deur onzen eigen huis ais
dieven rond mee 'nen zaklanteern.
En we luisteren. Luisteren in de beklemmen
de stilte, die suist in den kop. Die dringt deur
de afgesloten deuren en ramen, uit „onze"
donkere, verlaten straat, waarover den drei
genden nacht wolkt, waarin rondspoken de
zoekende lichtbundels, geluidloos aftastend den
zwarten hemel vol gluipend ge/aar.
Geleerdheid
Ik zag de weareld dikkels als 'n gedrochtelijk
intellectueeltje. 'n Ge-uilebrild waterhoofd,
gedragen op 'n kinderlijk rompke, waarin gin
plek was veur 'n groot, Kloppend hart. En
't intellectueel „wantoestandje" waggelde en
wankelde voort op twee kromme rachitis-
beentjes. Niks dan hersens, hersens, hersens.
steunend, op twee spierlooze, kal.kerme
beentjes, waar- deus bloedermoeiig kwiebuske
eenen keer moést deurhenen zakken, zoo zag
ik al jaren m'ntrotsche weareld.
En „Koppes" is deur z'n kniekes gezakt,
't Spet me veul, 'k heb s j u u s t gezien.
Maar 'k heb één excuus: 'k ben nie geleerd/
Daar leven op deus veulbewogen weareld
kunstenèèrs waarover na eeuwen nog gespro
ken zal wodten. Maar ginnen enkelen kunste-
nèèr kan 'n werkstuk schenken aan zijnen tijd,
ofMr. Dr. Ir. Zuurpruim-Vandecrant.
kritiseert 't werkstuk kapot.
Daar' leven in deuze motschappij óók nog
ijverige menschen genogt, dieal jaren niet
werken kosten, wantProf. Dr. Ir. Pieker-
mans vond steeds nuuwe machines uit, die
deus menschen den arbeid, dus 't brood, dus
alle geluk afnamen. En altij vergat Pieker-
mans, dat er ook 'ns 'n plan moest uitge
vonden worden, tot geluk van Alle pienschen.
■Zijn hersens werkten wel, net als die. van
Zuurpruim-Vandercrant, maar in huilie kind-
sche rompke was gin plek veur 'n kloek,
kloppend hart. Piekermans vond net zoo iank
uit, tot den arbeidersstand al net zoo kapot
was als de verintellectualisee'rde Kunst.
Daar leven in deuze weareld ouwere men
schen, die huilie leven lank de steunpilèèren
waren van de motschappij. Ze betaalden hooge
belastingen, in veul diffrente soorten aan Staat
en Stad. Ze voeiden huilie kinders op tot ferme
menschen veur de samenleving. Ze betaalden
torenhoge bedragen aan wissels, wissels, altij
wissels. Ze steunden Kerk en Staat, in 'n leven
van noesten arbeid. En ze spaardei veur den
ouwen dag. Want d'n Staat geeft zulken gin
pensioen. En danI? Dan verloren zij alles.
Stonden ten leste mee 'n bevend, opengehouwen
handje bij de bedeeling. Want den middelstand
was kapot gepolitiekt.
Mee den boer, die veur 'n groot deel oogste
veur den mestvaalt, gong 't nie anders.
Zoo zag ik, in' deus fiere, trotsche zelf
genoegzame weareld, zoo geleerd, zoo mach
tig, alles, man veur man, wèèrde veur
wèörde kapot gaan.
En altij kwam er meer „geleerdheid", die
alles zoo haarfijn verklaren kost, die er zoo
lekker over kletsen kost. En aan dat gepraat
nog dapper verdiende.
Maar alles wat zij, geleerden, aanraakten,
gong kapot. Verdorde.
En de jeugd leverde gevechten, om binnen
te komen in de colleges van Prof. Dr. Ir.
Piekermans.
Zoo wierd de weareld geleid naar den ramp.
Ze wisten zooveul en ze konden zoo weinig.
Ze wisten zooveul en ze baden zoo weinig.
Ze wisten zooveul en ze dejen zoo weinig.
't Was allegaar hersens zonder verstand.
't Was allegaar geleerdheid zonder hart.
't Was alleszoo gedrochtelijk.
Toen flierden, langs dieën waterblaauwen
Septemberhemel, van dieën eersten Zondag
van Herfstmaand 1939, die twee pampierkes.
Eén jaar gelejen.
En nooit, nóóit zal eenige pen kunnen be
schrijven 't leed, dat over deus menschdom ge
komen is. Nooit! Want den menschelijken
geest, hoe geniaal soms, is toch rap begrensd.
Want 't menschelijke hart, hoe „groot" soms,
is toch slechts 'nen vuist klein. Maar 't leed
van deuze tijen is grenzenloos! Net zoo gren
zeloos als ,de haat, die jaren en jaren
groeide in de verkankerde zielementen, zwart
van wangunst, van jalouzie, ontstaan uit allen
ermoei, die de weareld dagelijks dieper ver
duisterde.
Tot deze nachten kwamen!
Ik weet wel: iedereen wit, kent de oorzaak
van 't weareldleed. Iedereen! D'n een wijst
naar links, den ander wijst naar rechts, ten-
slot slaan ze malkaar op d'oogen om 't „ge-
lijk".
Wij hebben Altij alles geweten! Wij waren zoo
geleerd, zoo machtig! Veur ons bestonden gin
wonders, gin „verhaaltjes" zeeën we, ginnen
boeman.
Maar ik zeg in m'n ongeleerdheid, die ge
jaren van me kent
In de stilte van den suizelenden avond,
waarin 'k m'n hart hóór kloppen, In den don
ker van deze nachten, waarin gin enkel lich-
teke brand van den Noordpool af tot in den
Libysche Woestijn, in die zwarte stilte, die
lyk 'nen Vloek over 't Menschdom hangt, daar
hoor ik soms Hel en Hemel schaterlachen om
ons „machtige" menschenkes, die alle recht
op geluk schijnen verspuld, verknoeid te heb
ben.
Wij, die alles kapot maakten, alles rinne-
weerden, jaren en jaren lang, machteloos, mee
'nen vloek tusschen de tanden, scherlen we
nou in den puinhoop, die gisteren onze woning
was, naar gedachtenissen van onze vermoorde
kinders, man of vrouw, verscheurd deur gloei
end staal.
Over de weareld vaart 'n Godsgericht, on
afhankelijk van den wil van ons, machte-
loozen.
Vol. Veul groeten van Trui, Dré III en als
altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
ZONDAG 20 OCTOBER 1940.
Jaarsveld, 414,4 m.
8.00 VARA. 8.30 VPRO. 10.00 VARA. 2.00
AVRO. 5.30 NCRV. 7.00—9.15 AVRO.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek
8.30 Studiodienst.
9.20 Gramofoonmuziek.
9.30 Voor de kinderen.
10.00 Orgelspel en zang.
10.40 Declamatie.
11.00 VARA-orkest en solist.
11.40 De Krekels.
12.00 VARA-orkest.
12.45 Nieuws- en economische berichten van
het ANP.
1.00 Esmeralda en solist.
1.45 Lezing „De arbeiders avondscholen van
het Instituut voor Arbeiders Ontwikkeling"
2.00 Concertgebouworkest.
3 00 Causerie „Middeleeuwse poëzie en pr >za"
3.20 Radiotoneel.
4.05 AVRO-Amusementsorkest en solisten.
4.50 Sportberichten ANP, gramofoonmuziek.
5.15 Wekei(jl-se gedachtenwisseling (ANP).
5.30 Gereformeerde Kerkdienst.
6 *5 Actuele reportage of gramofoonmuziek.
7.00 Kroniek van de week.
7.15 Gramofoonmuziek (met toelichting).
7.45 Repc .age.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Omroeporkest en soliste.
9.009.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwjjk, 1875 m.
KRO-Uitzending.
7.00 Berichten (Duits).
7.15 Berichten (Engelë).
7.30 Wij beginnen de dag.
8.00 Nieuwsberichte^ ANP.
8.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten (Duits).
10.15 Gramofoonmuziek.
11.15 Berichten (Engels).
11.30 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten (Duits).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 KRO-Kamerorkest.
I.30 De Meesterzangers en solist.
2.00 Berichten (Duits).
2.15 Gramofoonmuziek.,
2.30 Inleiding volgende uitzending.
2.45 „De Barbier van Sevilla", opera.
(3.30—3.45 Berichten Engels. 4.35—5.00
Causerie „Uit het leven van Rossini").
5.30 Wekelijkse gedachtenwisseling (ANP).
5.45 KRO-Melodisten en solist.
6.15 Berichten (Engels).
6.30 Gramofoonmuziek.
7.00 Rococo-Octet (opp.).
7.30 Berichten (Engels).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Ber; hten (Duits).
8.15 Nieuwsberichten ANP.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 Berichten (Engels).
8.45 Gramofoonmuziek.
8.55 Wij sluiten de dag.
9.009.15 Nieuwsberichten ANP.
MAANDAG 21 OCTOBER 1940.
Jaarsveld, 414,4 m.
I
V AR A-U itzendlng.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmuziek
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.20 Declamtie.
10.40 Viool en piano,
II.10 Declamatie.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 VARA-orkest.
12.45 kieuws- en economische berichten ANP
1.00 Gramofoonmuziek.
1.15 VRA-orkest.
2.00 Voor de vrouwen.
3.00 Esmeraida.
3.30 Causerie „Slot van het grondpatroon".
4.00 Gramofoonmuziek (met toelichting).
4.30 Zang met pianobegeleiding en gramofoon
muziek.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.15 Nieuws- en economische berichten ANP.
VOOR DE
ZICH OVERBODIG MAKEN EN IMMER
NABIJ BLIJVEN.
Wanneer we, als ouders, ons gaan bezinnen
op onze oudertaak, komen we tot de slotsom,
dat we eigenlijk op den duur overbodig zyn
voor de kinderen. Ik bedoel dit: wij streven
er naar onze kinderen zoo groot te brengen,
dat zij later op eigen beenen kunnen staan,
ons niet meer noodig hebben. Ons geheele
leven is er op gericht hoort er althans op
gericht te zijn om de kinderen tot zelfstan
dige wezens op te voeden en hun zooveel mede
te geven in het leven, dat zij zich zelf 'kunnen
redden. Ik kan zoo heel goed de angst van den
stervenden vader of de stervende moeder be
grijpen, als zij,, bij het naderen van- haar
levenseinde denkt aan de rog jonge Kinderen,
die achter blijven. ,,Z hebben me nog zoo
noodig", denkt de stervende en inderdaad: het
jonge kind heeft ons ouders zoo hard noodig.
En toch: er moet een Jjd komen, dat wij de
kinderen aan zichzelf overlaten. En zoo begrijp
ik anderzijds de gevoelen., van een moeder,
die haai dochter ziet trouwen en zich maar
niet los kan maken van de jdee, dat haar
kind haar nog zoo noodig heeft. Ja, dikwijls is
dit gevoel de oorzaak van verdrietelijkheidjes
in den verlovingstijd der kinderen. Vele ouders
zijn maar zoo Dang, dat nun kinderen te vroeg
het ouderlijk huis verlaten. „Je bent nog zoo
jong je moet nog zoo Veel van on» leeren,
kind." Herinnert u zich deze woorden nog,
ouders van uw ouders, toen ge hen sprak over
uw voornemen te willen trouwen
En nu, na jaren bent u misschien zelf weer
zoo ver, dat ge hetzelfde tegen uw kinderen
zegt!
Het is zoo moeilyk kinderen los te laten,
wanneer men dolveel van hen houdt. Waarlijk,
het zijn de slechtste ouders niet, die niet kun
nen scheiden van hun kinderen, al is ander
zijds dit feit voor den levenspartner, met wien
uw dochtei het leven ingaat, minder prettig.
Ook tijdens ue schooljaren van uw kinderen,
hebt ge mogelijk gestreden met dat gevoel:
uw kind wilde dolgraag mee met de school
reis, maar gij durfdet het niet mede te laten
n. Ge waart bang, voor vele ongëlukken.
Uw kind begreep dat allemaal niet en meende,,
dat ge het niets gunde. Maar ik weet wel
beter. Gij waart te bezorgd, gij hield te veel
ai uw kind. Ge verkeerdet in de meening,
dat niemand zoo goed voor uw kind kon zor
gen en zou zorgen als gij. In myn eigen prac-
tijk heb ik dergelijke dingen vaak medege
maakt en heb ik meermalen voor een kind een
heel goed woordje moeten doen om het maar
mee te krijgen op de schoolreis. En het waren
altijd ouders, die onzettend veel van hun kin
deren hielden en zich alles ontzegden om het
kind maar gelukkig te maken. Alleen het
afstaan van het kind: d a t viel hun zoo zwaar.
Maar wij moeten daar als ouder over heen.
Het kind komt tot den tijd, dat het alleen de
wereld in en door moet. Wij moeten streven
naar een zoodanige ontwikkeling» van het kind,
dat we het met een gerust hart kunnen laten
gaan We moeten overbodig worden.
Eigenlijk is dit .och ook weer n ie t het ge
val. Want juist die ouders, die zichzelf over
bodig maakten, waren het voor de kmdeien
nimmer. Zij waren en bleven immer nabij het
kind. Vader en moeder bleven de vraagbaak in
alle moeilijkheden en vaak heb ik'gezien, dat
kinderen, die zich moesten losscheuren van
hun ouders, later den weg naar het ouderlijke
huis verloren waren. Er was een breuk geko
men. Een breuk, die eigenlijk ontstaan was
door een te veel aan liefde van de zijde der
ouders.
We moeten onze kinderen zelfstandig leeren
worden. Dit is evenwel makkelijker gezegd
dan gedaan. Ik denk thans aan een leerling
van mij. die nimmer iets voor zijn vader be
hoeft te doen. De vader heeft werk genoeg,
maar hij is de meening toegedaan, dat zijn
zoon niets terecht brengt van het werk. Vader
doet het liever zelf, dan wordt het góed ge
daan, Inderuaad. Als de man zelf de aardap
pelen rooit, weet hij, dat ze gerooid worden
en niet voor een deel in de aarde blijven zitten.
Maar de zoon leert het op die manier nooit
of misschien op veel te laten leeftijd. De jon
gen wordt nirumer zelfstandig.
Hij wordt echter iederen dag ouder. lederen
nieuwen dag brengt hem nader tot het tydstip
waarop hij alleen de vereld in en door zal
moeten. En hoe zal het dan zijn! Ongelukkig
de kinderen, die zoo hef leven in moeten.
Treurige voorbeelden zijn mij op dit terrein
bekend. Geheele levens worden misschien door
deze 'evenshouding van te goede ouders be-
do' ven.
Als ik hier sp-eek r-er 1 e goede ouders
dan begryrt men wel, dat. ik daar mee bedoel
de betreffende ouders te veel voor de
kinderen
Men moet niet alles zelf willen doen. Laat
ger net d en verantwoordelijke '-sk
volbrengen. In het bovengenoemde geval moest
*1 7^' 4.
L n roo'en
en hem er op wijzen, dat hij ze goed fooien
moet. Desnoods kon de man het werk contro
leeren. En dan: al bleven er wat in den grond
wat zou dat nog?
Laat nooit uw kind als onzelfstandig wezen
de- a wereld in gaan. Maak het zelfstandig
door het reeds jong verantwoordelijk werk
te laten verrichten. Natuurlijk bedoel ik met
verantwoordelijk werk alleen werk, dat tot op
zekere hoogte verantwoordelijk is. Men behoeft
een kinc niet op pad te sturen met duizend
gul en in den zak om een rekening te betalen.
Dat is onverantwoordeliik. Wie mijn gedach
ten-eng heeft gevolgd, begrijpt wel, wat ik
bedoel.
OVEEKA.
INNERLIJN EN UITERLIJK.
Een niet meer-jonge en nóg niet-oude vrouw
keek vorschend in haar spiegel, haalde tóen
mDmoedig de schouders op en zuchtte. Om
haar heen stond een waar arsenaal van potjes
en fleschjes met schoonheidmiddelen, en zjj
was net tot de teleurstellende ontdekking ge
komen dat de duur-betaalde middelen haar
niets hielpen.
„Ik zie er moe en verlept uit dacht zij en
voegde er met bittere bravour aan toe: „en
oud".
Het was waar en het was geen wonder.
Wan' haar oogen speurden gespannen naar
de gelaatsuitdrukking van ieder die met haar
sprak, met de stomme, dringende vraag: „Kun
jij ziei dat ik vier-en-veertig ben?"
Va - de neusvleugels naar de mondhoeken
liep bij haar een scherpe iij' Die lijn was daar,
zij het mineer scnerp, óók al geweest toen zjj
vier-en-twintig' —as, want die was hoofdzake
lijk het gevolg van haar gewoonte in misprij-
zende ontevredenheid de mondhoeken neer te
trekken. Maar in het rrischgekleurde gezichtje
met de heldere oogen van twintig jaar geleden
was die lijn minder opgevallen.
Haar huid was nu slap, dor en geelachtig en
hiertegen zouden de beste huid-preparaten
haar weinig helpen, zoolang zij haar zenuw-
ac. tigheid trachtte te bestrijden met het
drinken van tallooze koppen zwarte koffie en
het rooken van tientallen cigaretten. Zonder
afbreuk te doen aan de verdienste van werke
lijk goede preparaten ter verzorging van de
hu'd moet ons toch "an het hart, dat de voor
naamste schoonheidsbevordering van binnen
naar buiten moet geschieden.
Een voldoende lange nachtrust in een goed-
geluchte kamer, eenige uren per dag lichaams
beweging in de fri3sehe lucht, een voeding die
veel rauwkost bevat, dat alles komt voor
iedereen in hooge mate ten goede aan de huid,
aan het figuur en aan de geheele verschijning.
En dan niet te vergeten de uitdrukking van
het gezicht. Hoe kan een gezicht aantrekke
lijk zijn zoolang het gedachten weerspiegelt,
die vervuld zijn van angst, ontevredenheid of
wrok
Wat is de hoofdzaak bij den indruk die een
gezicht op ons maakt? De oogen en de mond.
Welnu, dezelfde oogen kunnen onopvallend
of aantrekkelijk zijn al naar gelang van de
uitdrukking.
Een goed-belijnde mond kari zelfs bepaald
leeliik ziin door een uitdrukking van woede of
sarcasme.
Wie er graag zoo voordeelig mogelijk uit
ziet, mnet in de eerste plaats waken over zijn
gedachten.
Of men van een zware make-up houdt of
niet, is een kwestie van persoonlijke smaak,
maar een te geprononceerde make-un zal een
wat oudere vrouw ouder doen schijnen, in-
olaats van het gewenschtr doel voor haar te
bceikei v«" een scbiin van jeugd.
En het zeer modieuze janonnetie dat het
meisie van 25 goed staat, zal haar viiftien jaar
oudere zuster nie flatteeren en zelfs wat
pots'erliik doen uitzien. De vrouw, die met
smaak uitkiest uit de voo- haar leeftb'd be
doelde ianonnen. zal een veel charmanter ef
fect bereiken dan de veertiaiarlge, die met
alle geweld voor vijf-en-twintig wil worden
aangezien.
Te ieugdige kleeding maakt 5 jaar ouder,
en een smaakvol-gekleede gogd-verzorgde
vrouw kan tien iaar ionger schonen dan zij
s. En wat een gezicht het allermeest verjongt
dat is die z.aebte °-iimiprth 7,nmder bitterheid
over de „kleine ramnen" van het leven.
De glimlach komt voort uit een innerljik
Sat ovenwkM'V en run reageert en daarom is
dit een privilege van de ouderen
Een iong mensch reageert te heftig om de
bezonkenheid te kunnen gevoelen, die die glim
lach te voorsrhiin toovert, en die een onop
vallende mond za-ht en aantrekkelijk maakt
zónder kunstmiddelen.
Dr. JOS DE COCK.
5.30 Orgelspel.
6.00 Lezing „Werkloosheidsbestrijding".
6.15 Gramofoonmuziek.
ais Y™°: CycIus 'Het «ezin in onze tijd".
7 oo p 6 reporta<7e of gramofoonmuziek.
I VARA-orkest en solist.
8.00 Nieuwsberichten ANP
810 VARA-orkest.
8.30 Rgdiotoneel.
9.00—9.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
KRO-uitzending.
1-00 berichten (Duits).
730 urri.hten (En£els>-
8 oo 5* be81nnen de dag.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
o.15 Gramofoonmuziek
9.00 Berichten (Duits)'.
9.15 Gramofoonmuziek
U.15 Berichten (Engels).
JL30 Gramofoonmuziek
13.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek
12.30 Berichten (Duits)'
I2ri5 Nieuws- en econc
1.00 Gramofoonmuziek,
•00 Berichtpn
u ^uuits).
nmu^ek°miSChe berichten ANP
Njicwjjyiuunjnuzieij
2.00 Berichten (Duits).
215 Gramofoonmuziek
2 30 Perichten (Engels).
3.45 Gramofoonmuziek
5.00 Berichten (Duits)!
5.'30 Musiquette (opn lichten A
6.00 Gramofoonmuziek'
6.15 Berichten (Engels)
Eram°foonmuziek
6.45 Berichten
7.00 Vragen van de dag (ANP)
7 30 ^ra,m,ffoonmuziek NP)'
7.30 Perichten (Engels).
8 00 Berichten (Duits).
8 25 ~'euwsberichten ANP
8 30 p ïI1°foonmuziek.
Berichten (En?elg)
8 55 Wh mof non m uzi pk
9:SJ?158,U'^ de dag.
Nieuwsberichten ANP.
