Brabantsche
Brief
van
't HOEKJE
OUDERS
XoS naait!
De
Radioprogramma
VOOR DE
Ulvenhout, 7 November 1940.
Amico,
Lesten Zondag, daags na den Allerzielen,
was 't weerke wat ge noemt „halen en bren
gen". 'n Zonneke, 'n kledderbui, 'n sturm-
vlaag, afijn, ,,zoowa-d-afkrabsel van den
blok", zou onzen slachter zeggen; 'n soorte
ment van distributiegehakt._
Den een kwam de „Gouwen Koei" binnen-
gekuierd mee de houding van 'nen millioen-
nair, die op vacantie was aan de Rivièra;
den ander kwam binnengesturmd, mee al z'n
handen aan den hoed. Maar en da's 't veur-
naamste, heel de propclub gerokte pre
sent. Om kwart veur drieën mankeerde-n-er
ginnen eenen meer.
Den Jaan keek opgetogen. Beweerde: „man
nen, 'k heb 'r vandaag veul zin in" en grèèt
blonken z'n donkere oogen naar den kaarten-
stok, dien den Fielp zat te „verslijten", deur
'm verstrooid te buigen, te... knejen!
„Hoe is 't thuis Jaan?" vroeg ik, want
z'n Tonia, z'n tweede vrouw, ge wit,
is altij sukkelend.
„Broerd," zee den Jaan opgewekt. „Toon is
stijf van den rimmeltiek. Ochja," zee-t-ie te-
vrejen: „ochja, kén nie anders, ee, mee
zo'n wispelturig weer!"
„Lee z'in bed?"
„Jaja," zee-t-ie 'n bietje verwonderd. „Tuur-
lijk! Zieke menschen zijn daar 't beste be
steed." Opgeruimd zette-n-ie z'nen snor over-
ènd. „Zoude nie 's geven, Fielp?"
Den Fielp douwde diepzinnig z'n tong teu
gen z'n wang. Zweeg. Keek den Jaan be
droefd aan. Zweeg en kneejde.
„Verstade me nie?" vroeg den Jaan.
,,'k Staai complex," doch den Fielp hard
op, den Janus aankijkende zonder 'm te zien.
De zon kroop weg. 'Nen wolk, zwart lijk
den nacht, donkerde over 't durp of Ulven
hout onder 'nen grooten hoed wierd gezet.
'n Sturmvlaag suisde over den weg. Leste
blaren en dooie takken flierden dwars langs
ons raam. Dan wierd de deur opengesmeten,
'n lawijt of daar tien krijgsmannen bin
nenkwamen op twintig gekopspijkerde zolen.
Nolleke...! 't „Wonderkind". Ge wit wel: dat
dwerg-keareltje, dat vrijgezellen rentenierke
van 'n jaar of zestig, 't Waaide compleet bin
nen, mee 't dooie hout, uit 't zwiepend ge-
boomt. Wat gong die alikriek tekeer.
„Is me da nondekees 'n weer?! Te ge
meen om 'r 'nen hond deur te jagen!" Dan
gaf ie mee z'n korte beentjes teugen de deur
'nen trap, die glansrijk opwoog teugen den
sturm. De deur viel mee 'nen smak in den
klink, dat 't glaswerk in den toog stond te
rinkelen. „Die zit," stelde Nolleke toen te-
vrejen vast. En ze zat zóó, dat z'n kwaje
bui meteen wegzakte.
In plazierige, stille spanning hadden we de
plechtige incomste van Nolleke aanschouwd.
Maar nou gongen aller oogen naar Kee. Dat
zij zoo onbeschoft mee „haar" deur zou laten
omspringen en dan nog wel van den kant van
't Nolleke Gommers, dat ze haat als 'n steen
puist, allee, dat was nie aan te nemen! Lang
zaam, berekenend, wit van woede, kwam Kee,
lijk 'n kwaje kat mee 'nen dikken stèèrt, van
achter den toog vandaan. Alleen 't onbe
suisde Nolleke, vrijgezel, rentenier, dus on
afhankelijk en brutaal als 'n ekster, - alleen
Nolleke had niks in de gaten. Kwam deur
den duister van de gelagkamer naar ons ta
feltje, mee den jas wijd-nonchalant open, de
knuistekes parmantig in de broekzakken, den
bolhoed schuins-achterover. In den kop 'n
groote-mannensigaar, veuruitgestoken lijk
'nen boegspriet, waarachter 't fregat-Nol
kwam aangedreven deur den blaauwen smoor
nevel van de Koei, met Kee in z'n zogwater.
Wij genoten.
„Middag! Mannen!" zoo groette Nolleke
joviaal.
„Middag! Man!" zee den Blaauwe.
„Meneer Gommers!" zee 'm den Fielp
droevig.
„Allee! Gommeke!" zee ik vriendelijk,
('k Mag 't wel, deus overmoedig krieleke!)
„Goeienmiddag, den Nol!" zee den Jaan
seerjeus, die op 'nen „boegspriet" loerde.
Toen keek Nolleke 'ns om. Hij voelde, hij
móest voelen 'n... 'n... wel 'n soortement van
windstilte achter 'm, dunkt me. Kee! De
struische Kee. Nolleke komt mee den „top"
van zijnen hoed nie boven Kee d'ren schorte-
band uit.
„Dag! Meneer! Gommers!" stiet Kee uit
haren hijgenden boezem. Meteen zwaaide ze
heur hand naar achteren om Nolleke 'n flèèr
om z'nen kop te geven, genogt om 'm te mol
len. Maar Nolleke dook. Foutloos! Onder ons
tafeltje èn... den ermen Jaan vong Kee d'r
oplababber op, dat z'n rechteroor drie dagen
lang heeft gesuizeld „of er 'n bie in zat te
zoemen," verklèèrde-nie. En nog, nóg stikt
ie nou en dan den top van z'n pink in 't oor
en schudt de zaak daarbinnen 'ns op. Afijn,
Nolleke mokte 't goed mee zwaargeringde
boegsprieten en citroentjes-mèt, terwijl Kee
'r eigen óók nie liet kennen aan 'n... „oor"-
lam! Zoodat den Jaan, fel op gratis sigaren
en 'n pierenverschrikkerske-veur-nopkes,
Tonia houdt 'm bar strak, nóg nie te kla
gen had. Wat ie dan ook alleen maar dee,
als z'n sigaar óp en z'n glaske léég was
Ja, 't wierd leutig in „de Koei". Na die
sturmvlaag, waarmee Nolleke zoo luidruchtig
was binnengewaaid, bleven de lochten don
ker. 'Nen stagen, vetten regen droop lood
recht op den zwart-blinkenden steenweg, die
wegschemerde achter de beslagen ramen van
„de Gouwen". Rossen gloei wemelde deur de
herberg; de kolomkachel trok mee den Wes-
tersturm als 'n lier. En den stagen regen
kledderde zonder ophouwen teugen „ons" be
wasemde raam, zoodat ge onwillekeurig nou
en dan 'ns gezellig in oew handen wreef,
oewen rug schurkend als 'n luie poes bij het
vuur.
„We zullen nog 'n outje hop 't vuur doen,"
zee den Fielp wij machinisten in „de Koei"
altij eigen, en hij scherlde van den vloer
'nen brok dennenstam, dien ie mee twee han
den moest torsen.
Ge kost den hars, die het vlamde deur den
kleffen duister, hooren branden; den hartigen
terpen tijngeur kringelde-n-om oewen kop.
Droevig staarde den Fielp in 'n levendig
vuur. Zijnen grooten, bleeken bakkerskop,
waarop gin horke tieren kan, leek deurschij-
nend als 'nen brandenden feestlampion.
„Hij hee-d-iets...!" fluisterde den Blaau
we mee 'n schuin oog naar den Fielp: „hij zit
mee 'n ei in z'n... ge wit-wel! Ik had trou
wens ook al zooiets gedocht, want als den
bakker zoo droevig de weareld inkekt, dan
broeit er meestal 'n plazierig plan binnen die
driehonderd pond vleesch, ,,'k Zal 's polsen,"
bromde Nolleke. En hij glee mee 'n schuiver-
ke van zijnen stoel, gong parmantig naast
den Fielp staan, ook mee z'n handen in z'n
zakken, den sleutel. Maar den Fielp zég 't
Nolleke nie. Nolleke gong op den Fielp z'n
voeten staan, maar den Fielp gaf taal noch
teeken, tuurde in de spetter-vlam van d'n den.
Nolleke friemelde z'n eigen tusschen de ko
lomkachel en den Fielp, gong op z'n teentjes
staan en probeerde ook in 't vuur te kijken,
maar dat lukte nie. Toen tilde den Fielp 't
Nolleke onverwachts 'op, nam 'm als 'n klein
jong op zijnen erm en bleef zwijgen en sta
ren.
„Zeg nou 's pappa?!" riep den Blaauwe,
klappend mee z'n tong, naar den Nol.
Maar Nolleke gaf 'm gin asem. Comman
deerde mee z'n zware basstem: „Kee, twee
ouwe klaren en rap! v'rekte tooverheks!"
„Mee suiker, Fielp?" vroeg Kee.
„Houd recept, ja!" gaf ie te verstaan.
„En gij, meneer Gommers?" vroeg Kee
toen lievekes: „gij mee 'nen tutter?" fop
speen).
„Ikke puur, serpent," baste Nolleke en om
dat „serpent" kracht bij te zetten, kletste-n-ie
driftig op den Fielp z'nen kalen kop.
„Has ge da nog 's doet," waarschouwde
den Fielp triestig: „dan smijt 'k oe in 't vuur,
Nol. Gepoft valde misschient nog we! mee."
„Hèèè, menééér Gommers..." zoo fleem
de Kee: „doe 't nogges, astemblief?"
Verstampt, die Kee is zoo gebeten op dat
Nolleke, amico, op staanden voet had ze
van ons gezellige „Koeike" 'n krimmetorium
willen maken.
Om alle ongelukken te veurkomen, liet d'n
Fielp 't Nolleke los, dat in de dennenblok-
ken om de kachel viel. Maar nou zat 't 'm
tot hier! Woedend nam ie 'n stuk denne-
stam op en wilde dat naar den toog gooien.
Maar den Fielp was 'm véur! Sloeg z'n ermke
neer. i
En nou d'r uit en nooit meer binnen," siste
Kee.
„Nol bleft ier," mokte den Fielp uit: „gij
zette 'm haan tot zelfmoord, Kee!"
Kee zweeg. Want mee den bakker, presi
dent van alle Ulvenhoutsche vereenigen, die
in de Gouwen Koei veul vergaderen, mokt
Kee gin ruzie!
„En nou haan tafel," vaderde den Fielp:
ier Nol, tusschen den Dré en mij en oew ge
mak ouwen, ee! Santjes!" zoo klonk ie toen
mee zijnen klare teugen dien van Nolleke.
„Proost," klonk Nol. ,,'k Ben..." toen beet
ie den kop van z'nen borrel: „ik ben in staat
om hier heel deus tent af te breken." Hij
dronk nog 's. „As gij er nie tusschen was ge
komen, Fielp," blufte-n-ie: „dan, dan..., dan
was hier ginnen poot aan 'nen stoel heel ge
bleven!"
Den Fielp keek seerjeur omlaag, naar het
snoevende Nolleke, knikte en zee mee veul
respect in z'n stem: „wéét ik. Nol. Wéét ik.
'k Stong hop min beenen te beven, 't Is goed
hafgeloopen!"
Deus ontzag dee Nolleke zoo'n deugd, dat
ie mee z'n knuisten op de tafel timmerde en
Kee commandeerde „om as den hier-en-gun-
derwijt sodejuu, 'n rondje te serveeren aan
deuze tafel, mdat de menschen zoo van hum
geschrokken waren."
„Ja," fluisterde den Blaauwe toen over de
tafel, zóó of Nol 't nie hooren mocht: „ja,
die driftige mannen, weten op zoo'nen oogen-
blik nie wat ze doen. En dan zijn ze zoo
sterk as 'nen leeuw." Toen kregen we alle
maal nog 'nen zwaargeringden flambouw van
twaalf centen.
Als den Blaauwe had aangepaft, dan
knipte-n-ie 'n oogske naar mij en vroeg:
„hedde gij nog ergens trek in, Dré?"
„We hebben nou alles, Tiest."
„Dan moesten we maar gaan proppen,"
vónd den Blaauwe: ,,'k ben nou trouwens over
m'nen eersten schrik henen."
Aller oogen gongen naar den Fielp. Maar
de kaarten kwamen nog nie veur den dag.
Inteugendeel, hij stak ze in den broekzak.
Voelde toen, triestig turend over den weg, in
zijnen binnenzak en sprak: '„Jongens!" Keek
ons allemaal, een veur een, bedroefd aan, leg
de 'n schrift op tafel en zee: „de kwepsie is
deuze."
„Ik heb 't gevoeld," zee den Blaauwe.
„Heel den middag al."
„Ochirre," schrok den Jaan: „volgende
week is ze misschient weer beter."
Zielsbedroefd staarde den Fielp naar den
Jaan. Zee dan: „ik ben er toch hoog nog, Ja
nus van den Euvelé Ziek hof gezond, hik
smoes jou de deur wel huit. Dan, verwijtend:
„da zou toch den heersten keer nie zijn, wel?"
„Fielp," riep den Jaan opgelucht: „ik ver
trouw op jou!"
Dan zullen we straks nog heven huitmaken,
hof Tonia beter mot worren, hóff... 't bed
mot ouwen," „treurde", den Fielp: „da's 'n
kwepsie van tiktak."
„Fielp, ik laoat den tactiek geren aan jou
over; Toontje vertrouwt jou honderd parten
meer, dan mij!"
„Zoo oor 't hook," vond den Fielp: hin 'n
goei uwelijk vertrouwt de vrouw den ge-aaid-
sten ladelichter beter dan d'ren heigen
mensch. Da schijnt zoo beschikt te zijn deur
Honzenlieveneer, hom de veurzitters reden
van bestaan te geven." (alg. instemming).
„Kek 'sbroeders van 't Propverbond," zoo
klasjeneerde den bakker wijers: „de kwepsie
is deus: we borsten hin de centen" (klap
op den boek) „hen den Hanvèrs is potdicht!"
Veul gepeins. Ons buske..., de Jolly Jo
kers..., den Leeden Emmer..., Nolle z'n An-
geliek..., ons leutig logement..., die goeikoope
frangskes... sodepatat, wat hadden we daar
dikkels veul leut: g'had!
„Den Haag!" riep Nol.
„Den Aag...? twijfelde den Fielp: „den...
Aag...? Keb 'r hover geprakkizeerd den
Aag...?"
Hij keek ons allemaal weer 'ns aan.
„Is er iets teugen den Haag, Fielp?" vroeg
ik.
„Jja... en neeë," zee-t-ie.
IN WAARDIG NATIONALEN GEEST!
Indertijd werd door den toenmaligen Se
cretaris-Generaal van het Departement van
onderwijs etc. bij de onderwijzers er op aan
gedrongen, dat „ij ook onder de veranderde
omstandigheden het onderwijs in waardig
nationalen geest zouden blijven geven. Een
dergelijk schrijven kon uit den aard der zaak
niet gericht worden tot de ouders. Ouders,
tenminste zoo wordt verondersteld, onderwij
zen niet, maar voeden op. Ik zal hier-niet
gaan uitzoeken, wat het verschil is tusschen
onderwijzen en opvoeden, en evenmin de vraag
stellen of onderwijzen niet steeds opvoeden
behoort te zijn. Van meer belang lijkt het
mij thans de aandacht der ouders te vestigen
op hetgeen ook zij onder de veranderde om
standigheden ten aanzien van de opvoeding
der kinderen kunnen doen en moeten blijven
doen. En dan noem ik in de eerste plaats in
verband met den titel van dit ouderhoekje,
het probleem van de opvoeding in waardig
nationalen geest. Wij ouders dienen waarlijk in
dezen tijd te ueseffen, dat de opvoeding on
zer 'zinderen juist n u zoo dubbel zwaar weegt.
Onze kinderen leven in een tijd, welke zoo
ontzaglijk anders is dan de tijd in welken
de meesten van ons den kinderleeftijd door
brachten. Kinderen vragen ons zoo veel, zoo
ontzaglijk veel, waarop wij het antwoord
schuldig moeten blijven en waarop wij zelfs
geen bevredigend antwoord zouden kunnen
geven. Anderzijds voelen wij zeer goed, dat
hetgeen geschiedde en nog geschiedt zoo ge-
Veldig op de kinderziel inwerkte en inwerkt,
dat we niet zonder een gevoel van bezorgdheid
aan de toekomst van onze kinderen denken.
Men heeft mij in den loop der maanden
reeds herhaaldelijk over deze dingen gespro
ken en toen is mij gebleken, dat bij sommige
ouders ik veroordeel hen niet een ge
voel leeft van nou, „het moet maar gaan zoo
als het gaat". De geestdrift is er uit!
En dit nu hoe begrijpelijk ook moet
voor alles voorkomen worden. Wij hebben nog
steeds een vaderland en mogen nog steeds
over ons vaderland spreken. Wij hebben nog
steeds een eigen cultuur en we kunnen nog
steeds, iederen dag opnieuw, genieten van ons
mooie landschap.
Wij behoeven waarlijk niet deze waarden
weg te cijferen. Niemand belet ons ons te ver
heugen in hetgeen aan schoonheid in ons land
te zien valt. „Wij zijn overwonnen, of wij nu
tegelijk ook veracht willen zijn en met recht
veracht, of wij bij alle ve-lies ook nog de
eer verliezen willen, dat zal nog altijd van ons
zelf afhangen", zei eens Fichte, toen zijn va
derland, Duitschland, door de Franschen be
zet was.
Aan deze woorden moet ik vaak denken.
En wel daarom: we mogen in de oogen van
onze kinderen nooit menschen zijn, die alle
geestkracht verloren hebben. We moeten
waardige Nederlanders blijven. De Duitsche
bezetting veroorlooft ons dit en de Rijkscom
missaris heeft er bij meer dan een gelegen
heid op gewezen, dat onsvolkswezen niet
aangetast zal worden. Welnu: daar is nog
veel, waarover we ons kunnen verheugen en
waarover we met onze kinderen blijde kun
nen zijn. En van dat vele noem ik dan aller
eerst, wat ieder in zijn omgeving vinden kan
aan dorps- en stedenschoonheid. Nimmer heeft
in ons volk de liefde voor alles, wat ons volk
groot maakte, sterker opbloei beleefd, dan in
de laatste maanden. Musea en andere instel
lingen, waar de cultuur van ons land uit vele
eeuwen nog leeft in schilderijen, enz. enz.
worden' druk bezocht. Ik geloof, dat het goed
zou zijn z'n vrrje middagen te besteden aan
het bezoeken van dergelijke inrichtingen en
dan zijn kinderen mee te nemen. En dan wijs
ik verder op het landschap, ons Nederland-
sche landschap. Zoo onvergankelijk mooi on
der de steeds wisselende luchten met de
hoog optorenende wolkenpartijen. Neen, we be
hoeven waarlijk niet somber en gelaten door
het leven te gaan en onze kinderen alzoo een
jeugdte bezorgen, welke iederen glans mist.
Laat ons waardig door het leven gaan in deze
ernstige uren!
OVEEKA.
„Het vereischt dikwijls een groote ziel om
kleinigheden te laten voor wat ze zijn".
Inderdaad! Hoe dikwijls stuiven wij op over
een kleinigheid, hoe dikwijls laten wij ons
geestelijk evenwicht verstoren door een kleinig
heid. Dit komt meestal, doordat die kleinig
heid de beroemde druppel beteekent, die de
emmer doet overloopen. Wij hebben op een
oogenblik precies zooveel te verwerken ge
kregen als wij verwerken konden, en het min
ste of geringste wat daar nog bij komt, ver
stoort ons evenwicht definitief en doet ons
heftig opstuiven. Wij verliezen daarbij uit het
oog, dat de persoon die ons die kleinigheid
aandoet (en dit misschien nog onbewust) part
noch deel heeft aan de andere feiten, die oor
zaak zijn dat wij de grens van ons uithoudings
vermogen bereikt hebben. En daardoor krijgt
dan een persoon, bijna geheel onschuldig, de
volle laag van onze reactie op veel en velerlei,
-en moet vervolgens wel denken, met een
zeer lichtgeraakt en onaangenaam mensch te
doen te hebben, tenzij hij ons zeer goed kent.
Over het algemeen maken wij ons te druk
over kleinigheden, en wij maken ons on
tijdig zorgen over dingen, die wellicht nooit
zullen gebeuren. Als maar niet dit en als maar
niet dat gebeurt... Een Fransch schrijver heeft
gezegd: „elke dag heeft genoeg aan zijn eigen
kwaad". Laten wjj dit onthouden, en ons be
palen tot een krachtige poging om alleen de
moeilijkheden van vandaag zoo goed mogelijk
te overwinnen. Misschien dat morgen en over
morgen erg meevallen, en mocht het niet mee
vallen, dan kunnen wij toch niets winnen door
vandaag al krachten te verspillen met ertegea
nn t.e zien.
op te zien.
Wij moeten zooveel mogelijk een positieve
houding aannemen tegenover het leven, eg-
houding die tot basis heeft de gedachte: m
laat mij zoo gauw niet uit het veld slaan," ik
vind wel een weg, ik kom er wel". En daar.
voor is bevorderlijk dat wij ons bepalen tot de
gropte lijn, en onze energie en aandacht be-
stecfen aan dingen van werkelijk belang, ea
deze niet versnipperen aan kleinigheden. Tot
hen die'door de omstandigheden het nu minder
prettig, minder gemakkelijk en minder ruim
hebben dan vroeger zouden wij willen zeggen.
Kijkt meer naar het goede, dat U nog heeft
dan naar het goede wat U gehad heeft". Heeft
U aan de Overweging, dat U het één of twee
jaar geleden beter had, weieens de gedachte
vastgeknoopt dat U dat toen eigenlijk niet als
iets bizonders waardeerde, maar het heel ge.
woon vond?
De mensch is een ondankbaar wezen, veel
eerder geneigd tot klagen over wat hem ont
breekt, dat tot waardeering voor het goede
dat zijn deel is. Niemand zal verwachten, dat
wij ons erover verheugen als het ons minder
goed gaat, maar degene die denkt: „Ik heb het
beter gehad, maar ik zou het nog veel minder
kunnen krijgen", neemt een gezond stand-
punt in.
Voor de niet al te materialistische mensch
is ook een vermindering in het materieele be-
trekkelijk een kleinigheid, voor ons van juist
zooveel belang als wij er zelf aan willen hech-
ten. Hetgeen beslist over een gelukkig leven
wortelt dieper dan in, en reikt verder dan het
materieele.
Nadruk verboden.
Dr. Jos de Cock.
„Da's tenminste 'n antwoord mee twéé
handvatten," gaf ik 'm verom.
,,'k Bedoel... Dré... den Aag is zoo... def
tig... veur ons."
„Gif niks," kwam den Blaauwe er tus
schen: ,,'k ben mee den Dré al 's in Den Haag
gewist, witte nog Dré...?"
„Dat vergeet ik nooit, Tiest!" lachte-n-ik.
„Witte nog, Dré, toen 'k daar 'n paar snee-
kes terwe mee 'nen hèring bestelde den kas
telein Engelsch begost te kaaieren en op 't
end 't adresboek brocht...? Fielp, jonk, daar
motten we naar toe!"
„Beljot," dee ik er bij: „laten we déér 's 'n
ander soort Nederlanders gaan bezichtigen.
Wij zijn daar 's echt op den vrimde!"
„Ik gaai mee," kwekte Nolleke. „Tel oewen
kaartpot maar op, ik doe er m'n deel dan
bij!
Kee most de lampen opsteken, wij dejen
eigen de blinden veur en toen wierd den boek
opengedaan, de kas bekeken.
Die viel mee, want mee dieën oorlog zijn
we al lank overtijd mee ons jaarlijksche
snoepreis.
En wat den Jaan betreft, da's ook gere
geld. Janus gaat mee 'nen ring van Tonia
naar Den Haag. „Daar motten zooveul elder-
zienden wonen, hom 'n hadvies veur den rim
meltiek. Den Jaan gong hal weken honder
Toontje's klachten gebukt, den Fielp ad toen
's geprakizeerd en geprakizeerd en nou moest
'r dan maar 's 'n reis naar den Aag haan
gewaagd worden! Opende dat den waarzeg
ger thuis was, handers zou Janus wel 'n
paar nachten motten logeeren. Maar den
Fielp wist, has 't veur z'n Tonia was, zag
den Jaan nieverans teugen hop!"
Ge bent veurzitter of ge bent 't nie, maar
den Fielp is 't! Of ziede gij kans, om zóó
prontjes 'n „convocatie" bij malkaar te lie
gen...? Ja, wij hebben 'nen puiken president!
„En as 't nou heel erg plazierig is daar",
vond den Blaauwe: „dan kunde altij oew
stamkaart nog 'n paar dagen verliezen."
„Nou zijn we meteen op 't champieter van
de bonnekes", zee den Fielp. „Kek's, keb zóó
gedocht g'had..."
Afijn, amico, dat zijn distributiegeheimen.
Ge zult 'r op ons reis wel achter komen.
Maar als ge 'nen bakker, 'nen worstmaker en
'nen boer in de club hebt, dan zou 't wel
schande zijn als ge onderweuge iets te kort
■kwaamt! Waar of nie! Als we 'r nog 'nen
kastelein ook bij hadden, dan waren we op
reis gegaan mee 'nen keukenwagen, dunkt
me!
Afijn, wij redden ons eigen wel. Ge hoort er
van. Misschient sturen we 'n aangezichts-
kortje. Als nou dieën slapert maar thuis is
als wij aanbellen.
Kom, ik schei er af. Veul groeten van Trui,
Dré III en als altij gin horke minder van
oewen t.a.v.
Dré.
ZONDAG 10 NOVEMBER 1940.
Hilversum I, 415 m.
8.00 KRO. 1.00—7.15 AVRO.
8.00 KRO. 1.007.15 AVRO.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 Wij beginnen de dag.
?ft3" Minnestrelen en gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
12.00 Declamatie.
1iV/*^?tterdams Philharmonisch orkest (opn.)
1 nn ws" ,en economische berichten ANP
1.00 Omroeporkest en solisten (opn
1.15 Interview.
1.45 „Contact tusschen school en huis", lezing
2.00 Concertgebouw-orkest en solist
J.50 „Onze volksdichters".
4.15 Radiotooneel (opn,).
5'ANpam0f°°nmUZiek- Hierna: Sportnieuws
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 Caoaretprogramma.
6.15 Russisch programma.
reP°rtage of gramofoonmuziek.
7.00-7.15 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Hilversum n, 301.5 m.
NCRV. ™7.153LoCKV- 100 KR° 400
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Gew\jde muziek (opn.)
8.30 Studio-dienst.
£oo fteportage. (gr pl
"Went Uw Bjjbel?" lezing,
iin vDn?' en econ°mische berichten ANP.
JvRO-Kamerorkest en -koor en solisten.
I.45 Voor middenstanders.
2.00 Collegium „Musica Divina".
2.152.30 Gramofoonmuziek.
2.455 Inleiding volgende uitzending.
3.00 Radiotooneel.
4.00 Wijdingswoord.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 KRO-Kamerorkest.
6.45 Gramofoonmuziek.
7.007.15 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
VARA-Uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.307.45 Berichten (Engelsch).
8.00 Nieuwsberichten ANP.
10.00 Berichten (Duitsch).
10.15 Orgelspel.
II.30 Berichten (Engelsch).
11.45 Esmeralda en solist.
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP,
I.30—1.45 Berichten (Engelsch).
2.002.15 Berichten (Duitsch).
2.30 Berichten (Engelsch).
2.45 Verkorte opera „Ernani" (gr.pl.).
3.30 Verzoekprogramma voor de Duitsche
Weermacht.
6.306.45 Berichten (Engelsch).
7.007.15 Nieuwsberichten ANP en sluiting,
MAANDAG 11 NOVEMBER 1940.
VARA-Uitzending.
8.00 Nieuwsberichten ANP, Gramofoonmuziek,
10.00 VPRO Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Pianövoordracht.
II.10 Declamatie.
11.30 VARA-orkest.
12.0012.15 Gramofoonmuziek.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP,
I.00 Esmeralda. solist en gramofoonmuziek.
2.00 Voor de vrouwen.
3.00 Orgelspel.
4.00 Gramofoonmuziek met toelichting.
4.30 Esmeralda.
5.15 Nieuws-, economische- en beursberichten
ANP.
5.30 VARA-strijkorkest.
6.00 „Land in zicht", causerie.
6.15 VARA-orkest.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek.
7.00-7.15 Economische vragen van de dag en
nieuwsberichten ANP en sluiting.
N CR V-Uitzending.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Schriftlezing en Medidatie.
8.25 Gewijde muziek (opn.).
10.30 Morgendienst.
II.00 Gramofoonmuziek.
11.15 Pianokwartet „Die Haghe" en gramo
foonmuziek.
12.25 Reportage.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
I.00 Molto Cantabile en gramofoonmuziek.
2.00 Voor scholen.
2.35 Postillons.
3.45 Bijbellezing.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 VPRO: Cyclus „Het gezin in onze tjjd".
5.15 Nieuws-, economische- en beursberichten
ANP.
5.30 Berichten.
5.35 Soli en duetten met pianobegeleiding.
6.25 Utrechtsch Stedelijk orkest (opn.).
6.45 Gramofoonmuziek.
7.007.15 Friesch praatje en nieuwsberichten
ANP en sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
AVRO-Uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.307.45 Berichten (Engelsch).
8.008.15 Nieuwsberichten ANP.
9.009.15 Berichten (Duitsch).
10.00 Morgenwijding.
10.30 Orgel en altviool.
II.15 Gramofoonmuziek.
11.3011.45 Berichten (Engelsch). u
12.00 Berichten, eventueel gramofoonmuzie
12.30 Berichten (Duitsch). -jp
12.45 Nieuws- en economische berichten ANr-
1.00 AVRO-Amusementsorkest.
1.301.45 Berichten (Engelsch).
2.00—2.15 Berichten (Duitsch).
2.30 Berichten (Engelsch).
2.45 Concertgebouw-orkest en solist (opn-)*
3.30 Berichten (Engelsch).
3.45 Omroeporkest en solist.
5.00 Berichten (Duitsch). hteB
5.15 Nieuws-, economische- en beursbericn
ANP.
5.30 AVRO's salonorkest en solist.
6,30 Berichten (Engelsch).
6.45 Gramofoonmuziek. m
7.00—7.15 Friesch praatje en nieuwsbeno
ANP en sluiting.
1
