Mode-revue Amy Johnson De vrouw die de wereld verbaasd deed staan Het juiste gebruik van ons kaasrantsoen Een kunstappel Zaterdag 11 Januari 1941 Vierde blad Hongerstaking en hongerkunstenaars IN HET BONT. Ia geen Jaren la zooveel bont gedragen als dat la dit seizoen het geval la geweest. Opvallend ls daarbij, dat het pantervel onmiskenbaar de peraianer van de eerste plaats heeft verdrongen. Dit komt misschien daardoor, dat de perslaner ln veler oog op den dnnr wat eentonig werkt Het pantervel daarentegen maakt met zfjn bonte, karakteristie ke teekenlng een levendlgen indruk, terwijl het ln elegan- ee niet voor de pesianer on derdoet, ofschoon dit laatste door velen zal worden tegen gesproken. Dit heeft het ech ter op perslaner bont voor, dat het zich bi] sportkleedlng veel meer aansluit, want een ieder zal moeten toegeven, dat een paar zware, dikke sportschoenen en dito wollen handschoenen al heel slecht bi] een stnk perslaner bont pasen. OP DE IJSBAAN. Een elegant pakje, op recht- sche afbeelding, dat zich bui tengewoon eigent voor de sport op de gladde Ijzers. Het korte rokje ls van fluweel; daarbij een trui van witte Angorawol en een bont doek- Je op de krullende haren. EEN SOLO-VLUCHT NAAH AUS TRALIË MET EEN TWEEDE- HANDSÓH TOESTEL EN EEN RETOURTJE NAAR KAAPSTAD IN DRIE DAGEN.... Temidden van alle oorlogsbe richten komt uit Londen de melding dat de wereldvermaar de vliegster Amy Johnson ver mist wordt. Haar toestel stort te ln zee, zelf sprong de avia- trlce ln een parachute omlaag, maar men vond haar niet meer Amy Johnson wordt na een pa rachutesprong boven de Theems vermist; men moet aannemen dat zij om het leven gekomen is. Zie daar 'n bericht dat voor één oogen- blik den oorlog en den dood van duizenden soldaten vergeten doet. Want Amy Johnson is niet „zoo maar een vrouw", maar zij is een der koenste vrouwen dezer eeuw (of moet men zeggen dat zij het wAs?) en méér dan eenmaal deed zij de gansche wereld verbaasd staan, zooals haar naam een goede klank had in aller heeren landen. Sedert bijkans anderhalf jaar houdt een oorlog Europa in spanning en wanneer het woord vliegen wordt uitgesproken, denken wij wel in de eerste plaats aan het oorlogsvliegen. Maar de nu vermiste en hoogstwaarschijnlijk om het leven gekomen vrouw was een vliegster van den vrede, een die het vliegen als sport beoefende en die in die sport nimmer werd geëvenaard. Door dezen oorlog is het sport- en record- vliegen uit den aard der zaak gestaakt, maar er was een tijd dat er bijna geen maand voorbijging of de internationale aandacht werd op een of andere record vlucht gevestigd. Niet zelden gebeurde het dat de wereld daarvan pas hoorde, wan neer de vlucht eenmaal volbracht was. Wij denken hierbij aan de recordvlucht dat was in 1937 die de geheele wereld in verbazing gezet heeft, namelijk de tocht van de twee Japansche vliegers, die in den ongelooflijk korten tijd van 94 uur van Ja pan naar Croydon gevlogen zijn. Dit be richt kwam eigenlijk geheel onverwacht; van de voorbereidingen hadden wij hier in Europa feitelijk niets vernomen en ook de tocht zelf verraste ons eenigszins, hoe wel we toch in deze moderne dagen wel het een en ander op vlieggebied gewend zijn. Die twee Japansche vliegers stonden daar zoo maar opeens met hun „Goddelijke Wind" op Croydon, eer wij ons er goed van bewust waren, welk een geweldige tocht zij rond de halve aardbol volbracht hadden. Twee volkomen onbekende man nen, ook in hun eigen land en plotseling stonden hun namen in alle kranten van de wereldl En nog waren we niet geheel van onze verbazing en bewondering over deze pracht prestatie bekomen, of reeds werd onze aandacht voor een nieuw berichtje in de kranten gevraagd. Amy Johnson was van plan een solo-vlucht over den Atlantischen Oceaan te maken, om de kroningsberichten en foto's zoo spoedig mogelijk naar Amerika te brengen. Een gewoon mensch die gewend is meestal op de aarde te le ven, huivert nog wel even bij de gedachte, maar voor Amy was deze tocht eigenlijk een kleinigheid, wanneer wij in aanmerking nemen, wat zij gedurende haar betrekke lijk korte loopbaan al zooveel gepresteerd heeft op vlieggebied. Wie is Amy Johnson eigenlijk en wat heeft zij dan al zoo volbracht? Amy werd op 1 Juli 1903 te Huil in Engeland gebo ren. Van jongs af aan was zij een meisje met een onrustigen aanleg. Altijd wilde zij wat anders dan anderen. Zoo volgde zij bijvoorbeeld aan de universiteit een vak, waarvoor de meisjes gewoonlijk niet veel belangstelling hebben; economie. Om na derhand haar schulden te voldoen leerde zij stenografie om een baantje op kantoor te krijgen. In haar vrijen tijd leerde zij vliegen. Aanvankelijk ging dit niet van een leien dakje, want haar instructeur ver klaarde, dat zij het wel nooit zou leeren. Amy zette echter de tanden op elkaar en slaagde in 1929. Om echter nog meer in het vliegen thuis te raken, leerde zij er werktuigkunde bij. Zij was de eerste vrouw, die hiervoor het diploma verwierf. In dien tijd vatte zij het plan op om in haar eentje naar Australië te vliegen. Dit was haar in het hoofd gepraat door een idealistischen vriend, die zelf vliegtuigen bouwde. Zoo begon zij dan in 1930 haar solo-vlucht naar Australië met een vrij oud tweedehandsch toestel onder verre van gunstige weersomstandigheden en het was dan ook uitsluitend aan haar groote door zettingsvermogen te danken, dat zij deze krachtproef heeft kunnen volbrengen. De- ze prachtprestatie volbracht zij in W2 dag, wat des te meer een succes was, wanneer men bedenkt, dat zij vóór dien tijd nog slechts zeer korte afstanden afgelegd had. Hiermede was haar roem gevestigd. Sinds dien tijd wijdde zij zich geheel aan de vliegkunst Jn het volgende jaar maakte zij een solo-vlucht naar Tokio, die uitste- keTedveVnsrl had zij in dien tijd kennis ge maakt met den beroemden vlieger Jim Mollison met wien zij m t huwelijk trad. lang zou hun huweliiksgeluk echter nie duren, want reeds na eenigeweken maak te haar echtgenoot een vlucht naarAme rika Ook Amy zat in dien tijd niet stil z. j was'bezig aan de voorbereidingen voor en solo-retourvlucht naar Kaapstad. De heen vlucht nam vier dagen in beslag de terug tocht zeven dagen, waarmee z j het w cord van haar man met 11 uur gesiagei had. In het jaar 1933 maakte het echtpaar zamenlijk een tocht over den Atlantischen Oceaan, die evenwel niet zoo I verliep. Wel wisten zij het vasteland van Amerika te hereiken, maar door gebrek moesten zij eerder lande" van plan waren geweest en kwamen bij vrij ongelukkig terecht. Hun ar werd volkomen vernield. Op de race Melbourne wilden zij revanche nemen. m tocht ligt ons nog verseh in hot geheu gen, omdat onze Hol landacha y1 legers «Daar bij zulk een groot succes behaalden. Om zich voor de Melbourne race wat voor te bereiden, was Amy op de route Parijs-Lon- den lijnvliegster geworden. Ook op dit ge bied was zij een pioniergter, want nog nooit voor haar was een vrouw verkeers- vliegster geweest. De Melbourne-race mis lukte echter volkomen. Aanvankelijk was het vliegende echtpaar alle deelnemers ver vooruit, maar door een defect aan den mo tor, dat niet hersteld kon worden, moest de tocht opgegeven worden. Net zoo min als in hun huwelijk, was het echtpaar op hun gezamenlijke tochten gelukkig! Amy besloot dan ook maar, voortaan weer alleen te vliegen. In 1936 behaalde zij haar grootste succes: namelijk haar schit terende tocht naar Kaapstad en terug. De tocht naar Kaapstad volbracht zij in den korten tijd van ruim drie dagen, de terug tocht duurde een dag langer. De geheele vlucht, waarvoor zij vroeger elf dagen noodig had, volbracht zij nu in ruim ze ven dagen. Hiermede brak zij haar eigen record, maar ook dat van Tommy Rose. Sedert dien deed Amy niet meer zoo dik wijls van zich hooren, ook al bleef zij de sport, die haar vak Werd, getrouw. En thans komt het bericht van haar vermis sing, dat ons op eenmaal alle heldendaden in herinnering brengt, welke deze vrouw als pionierster der record-luchtvaart een wereldreputatie bezorgden. G. H. W. De vele troebelen en onlusten in Britsch- Indië vestigen telkenmale de aandacht weer op Gandhi, den grooten leider der Britsch- Indiërs, die al sedert zoovele jaren geschillen heeft met de Engelsche regeering. Meerma len ook, heeft men Gandhi gearresteerd. Vond Gandhi de arrestatie onrechtvaardig, dan begon hij een hongerstaking, welke hij altijd goed heeft doorstaan. Zoo vastte hij bijvoorbeeld in September 1924 21 dagen, terwijl hij juist een zware operatie achter den rug had, waardoor zijn toestand zeer gevaarlijk scheen. Op. den twaalfden dag verklaarden de doktoren, dat men rekening moest houden met de moge lijkheid van zijn overlijden. Zij bezwoeren hem, voedsel tot zich te nemen, maar hij weigerde beslist en den volgenden dag was hij niet zwakker. Tot het einde der periode bleef zijn toestand toen hetzelfde. Op 64-jarigen leeftijd doorstond hij we derom een vastenperiode van 21 dagen. Vol gens de waarnemingen van de zeven artsen, die hem gedurende den geheelen hongertijd hebben gadegeslagen, bleek Gandhi tegen de ze strenge ascese absoluut bestand. Hij bracht zijn vastendagen liggend door en liet zich dikwijls de voeten masseeren. Zijn gezond heidstoestand bleef bevredigend. Maar wel werd Gandhi, die altijd zeer matig leeft, erg mager; na zijn vasten woog hij niet meer dan 75 pond! Zijn prestaties op dit gebied, die ons bijna een wonder toeschijnen, zijn in Britsch-Indië niets ongewoons, want de fakirs van dat land zijn beroemd wegens hun hongerkuns- ten. In de geheele Oriënt is trouwens het vasten uit religieuze gronden sedert lang in geburgerd in strengen vorm. Als de Ooster ling in de gevangenis wordt geworpen, grijpt hii al spoedig naar het weigeren van voedsel als middel van protest. Vaak vasten de ge vangenen tot zij bezwijken. Zoo stierf een der 16 gearresteerden in de samenzwering te Lahore van 1929. Jatindranath Das, op den 14den September van dat jaar, nadat hij een hongerstaking van 61 dagen had ge voerd. Ook Jaha Hoessein, die wegens een aanslag op den Fgyptischen minister-presi dent Sidki Pasja tot zeven jaar tuchthuis straf was veroordeeld, weigerde voedsel tot zich te nemen en stierf in Maart 1932 na een vastenperiode van 50 dagen. Er zijn volken, bij welke het vasten bijna een gewoonte geworden is. Dat zijn ^vooral de woest ij nhewoners. „In Arabic zoo schreef de reiziger W. J. Makin eens, „merk te Ik op, dat de kameeldrijvers vaak langer zonder water kunnen dan hun dieren". John Philby, een goed kenner der Ara bische woestijnen, heeft medegedeeld, dat hij zich vóór zijn reis door het Roeb-el-Khali oefende in het verscheiden dagen zonder water blijven. Door het langzame kauwen, zooals de Arabier dat doet, schijnt het li chaam meer vocht uit het voedsel op te ne men dan bij de gewone wijze van eten. In ieder geval vast de Arabier gemakkelijker dan de Europeanen. Opmerkelijk in dit op zicht is vooral de Bosjesman in de Kalaha- ri-woestijn. Eén bescheiden maal per week is eigenlijk voor hem genoeg. Toch staat het vastenrecord niet op naam van een Aziaat of een bewoner van het don kere werelddeel, maar op dien van een Europeaan, n.1. den Ier Terence Mac Swi- ney, die vrijwillig 75 dagen vastte, tot hij stierf. Deze burgemeester van Cork was tij dens den Ierschen vrijheidsoorlog gearres teerd en de hartstochtelijke toewijding voor de zaak, voor welke hij streed, gaf hem het uithoudingsvermogen, dat hij bij zijn hon gerstaking in de gevangenis aan den dag legde. Nadat hij 71 dagen alle voedsel had geweigerd, verloor hij het bewustzijn, waar na hij kunstmatig werd gevoed. Maar nau welijks had hij het bewustzijn herkregen, of hij sloeg opnieuw alle levensmiddelen af en stierf den hongerdood na 75 dagen vas ten. Het hongerrecord van den Oriënt werd daardoor verre overtroffen, vooral wanneer men bedenkt, dat men in heete landen de honger veel beter verdraagt dan in onas ge matigde luchtstreek. Wij weten immers van onszelf, dat wij veel minder eten, als de thermometer hoog stijgt. Reizigers in tropi sche streken hebben steeds verzekerd, dat een hongerperiode hun niet zwaar viel, vooral wanneer het hun mogelijk was, rijke lijk water tot zich te nemen. De prestaties van de beroeps-hongerkuns tenaars hebben wij met voorzichtigheid te beschouwen. Heel vaak is er bedrog in het spel, hoewel met training natuurlijk veel valt te bereiken. Eén der bekendste honger kunstenaars, Succi, stierf gedurende een demonstratie en bewees daarmee, dat hij zijn beroep serieus opvatte. Bij zijn vasten periode nam hij slechts sodawater tot zich, terwijl hij zeer vele sigaretten rookte. HET IS VAN BELANG THANS DE GROOTE VERSCHILLEN IN VET GEHALTE EN EIWITGEHALTE GOED IN HET OOG TE HOUDEN! Slecht» weinigen kennen de groote Ter- scheidenheid ln onze Nederlandsche kaas soorten. Wel bevatten ze Alle de bestand- deelen van de melk en zou men se dus kunnen beschouwen als melk in vastyn vorm. doch de verschillen in bereiding en samenstelling zijn zoodanig, dat men deze terdege in het oog dient te houden, ten einde de kaas als voedingsmiddel goed te kunnen beoordeelen en te gebruiken. Belangrijke verschillen ontstaan er. door dat zoowel uit volle melk als uit gedeelte lijk of geheel ontroomde melk kaas wordt bereid en soms kruiden (kruidnagels of komijn) worden toegevoegd. Het aantal soorten en smaken is echter veel grooter dan hiervoor zou zijn te verwachten. Door andere verschillen ln de bereiding, o.a. door de rijping, korten of langen bewaartijd. is het product buitengewoon gevariëerd en kan men inderdaad spreken van honderden soorten en smaken. Zooals het met meer levensmiddelen gaat, ls het ook met kaas gesteld: men moet ze lééren eten! Of eigenlijk is het bij kaas iets anders: men moet de soorten, die het best in den smaak vallen leeren vinden. Meen daarbij niet, dat kaas uitsluitend een brood- belegging moet zijn! Vooral in dézen tijd 1» dat een verkeerd begrip, daar wij er nu immers op uit moeten zijn onze rantsoenen zoo goed mogelijk te gebruiken en tekorten aan het eene product indien mogelijk door een ander product aan te vullen. Men ver- gete dan ook nimmer, dat kaas een hoog eiwitgehalte heeft en, evenals vleesch, ge schikt is om den warmen maaltijd te corfj- pleteeren. Met slechts ons 20 plus kaas per persoon kunnen we een maaltijd van aardapj>elen en groente ten minste even voedzaam maken als van aardappelen, vleesch en groente. Voor sommige gezinnen Is het aan Ie bevelen de helft van het kaasrantsoen te bestemmen voor broodbelegging en een maal per week een warmen maaltijd met kaas te gebruiken. Vooral voor kinderen kan dit van belang zijn. omdat kaas ©en hoog kalkpercentage heeft en de vette soor ten ook in belangrijke mate vitamines be vatten. Wij gebruiken daarom bfl voorkeur «He vette soorten de volvette en 40 plus kaas naar gelang van onzen smaak en van hetgeen wii kunnen besteden. Men denke echter niet, dat 20 plus of magere kaas- geen voedingseigenschaptien zou hebben! Haar gehalte aan eiwitten, koolhydraten en zou ten staat in vergelijking met de vetrijkere soorten betrekkelijk zelfs hooger (van vette kaas is 't eiwitgehalte c.a. 25%, van 20 plus kaas c.a. 30 procent en van magere kaas zelfs c.a. 40 Vandaar dat kaas een uitstekende aan vulling van den vleeschloozen maaltijd kan zijn. Ze geeft de gewenschte pittigheid en teven» hooge voedingswaarde. Stamppotten, soepen en verschillende andere gerechten kunnen uitstekend met kaas worden be reid. De Rijikskaasimerken vermelden het vetgehalte in de droge stof; het eiwitge halte echter niet. Wij moeten dit dus we ten en onthouden. Om een vleeschloozen maalt lid te voor zien van de noodige eiwitbestanddeelen heb ben we noodig: van fonge of belegen volvette of 40 plus kaas: ons per persoon; van oude volvette of 40 plus kaa»; ^ona per persoon: van 20 plus of magere kaassoorten: ons per persoon. Wie de helft van het kaasrantsoen als broodbelegging gebruikt, houdt dus nog voldoende over om desgewenscht eenmaal per week ©en volledigen warmen maaltijd met kaas te gebruiken. MANYA BEUKMAN. In een der bekende boeken van Ter Gouw staat een aardige en interessante beschrij ving van een kunstappel. De volkomen ap pel was uit palmhout, vervaardigd, en in doorsnede ongeveer twee duim groot; in het midden ging hij open. De beide helften van den appel waren hol van binnen, doch ge vuld met. beeld- en snijwerk van een zach tere houtsoort, alles uitéén enkel stuk. Het geheel vormde een waarlijk kunstwerk uit de zeventiende eeuw. In de eene helft bestond de voorgrond uit drie trappen, die de geheele breedte besloe gen. In het midden was een lange, gewelf de gang, aan welks einde men een bedstede zag, voorzien met gordijnen, en een stoel, voor welke een vrouw stond. In dezen gang waren nog drie ingangen, de eerste leidde naar een kamertje, waarin een man stond te bidden, terwijl achter dit vertrek nog verscheidene vertrekken en een smalle gang waren. Bij den gang op den voorgrond stond een arme oude vrouw, op een kruk leunende, en ter linkerzijde, aan den ingang van een portaal, zat een kind op een bos stroo, en ontving van een voorbijganger een aalmoes. Daarachter stond een man bij een hek. Ge meld portaal voerde voorts nog naar een tweede portaal, waar zich wederom verschil lende beelden in allerlei houdingen vertoon den, terwijl een sierlijke wenteltrap, eenige lichtkroonen en andere fraai bewerkte ver sierselen het geheel nog schooner deden uit komen. De andere appelhelft was niet minder merkwaardig. Zij vertoonde een kerk rol gewoel en beeldhouwwerk. Tussohen de vier en twintig pilaren, die het gebouw on derschraagden, zag men eerst een groote lijkstaatsie, met een aanspreker voorop, en gevolgd door een menigte belangstellenden; voorts het open graf met zijn toebehooren: zand, schoppen, planken, enz. en nog ver schillende armen, die door goede lieden werden gelaafd, gespijzigd of gekleed. Ten slotte was de kerk versierd met verschillen de kroonen, wapenborden, een krijgsvaan en beelden van heiligen, terwijl aan den voor sten pilaar een schild hing, waarop de let ters A.V. geschreven waren. Bij het beschouwen van de eene zoowel als van de andere helft zal men verbaasd staan over de vele voorwerpen, die in zulk een klein bestek zijn samengebracht en bo vendien nog zoo keurig zijn bewerkt. Men weet niet, welke werktuigen de vervaardiger moet hebben gebruikt en hoe hij die instru menten heeft weten te besturen in het uit halen en bewerken van de afgelegenste en diepste kamers en vertrekken. En toch heeft hij alles met juiste evenredigheid bewerkt en het ongedwongen en sierlijke in de hou ding dier kleine beeldjes, waarvan het grootste nog geen 3V2 streep haalde, was in derdaad bewonderenswaardig. De vervaardiger van dit kunst- en ge- duldswerk was Albert Vinckenbrinck, een bekend beeldsnijder uit de 17de eeuw, die in Spaarndam is geboren; Vinckenbrinck heeft ook in 1648 den predikstoel in de Nieu we Kerk te Amsterdam vervaardigd. Het is niet bekend, waar deze kunstappel heden ten dage is. Omstreeks 18351850 moet het in het bezit zijn geweest van een zekerpn Koenraads Beckers. een Haarlemmer, die met dezen kunstappel rondreisde, om dien voor geld te laten zien.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1941 | | pagina 11