Brabantsche
Brief
RADIO
't HOEKJE
OUDERS
van Dré uriei
Xo-fr nooit!
De
PROGRAMMA
VOOR DE
Het dagboek van de
jongeren
ÜUTTERTJEÜJÊ^
Ulvenhout, 9 Januari 1941.
Amlco,
In den vroegen mergen van Driekoningen,
als ik in de bedstee m'n oogen opensloeg, dan
voelde-n-ik twee bezonderhedens: 't was iets
minder koud, zou er sneeuw liggen? neet.
toch nie; de mergenstilte was toch anders,
en Trui lag klèèrwakker naast me. Muisstil,
mee groote open oogen. Neeë, ik zég dat nie,
want 't was nog pikkedonker, maar toch wist
ik 't. Waarom? Ja! Waarom? Da's zooiets.
dat geleerdste dokters nie uitgepuzzeld krijgen,
maar dat „Kwakzalvers" vaneigens weten.
Ook ik hield m'n eigen nog ..slapend",
t Was ommers Driekoningen! Wfl schaffen
onze Heiligendagen nie zoo rap af, amico!
Toen Trui ineens: „niks g'hoord vannacht,
gtP"
„IkkeNeeëT EhEngel-
schen
,,'k Heb 't dokterswageltje over den weg
hooren tuffen!"
„Zoo. Tja. Valt nie mee in die winternach
ten. En in den donker".
„Da bedoel ik nieHanneke!"
'k Was klèèrwakker Ineens. „Zou...... zoude
denken, Trui......?"
„Jadenken? Dénken? 't Zou me nikske
verwonderen ofok ik kreeg straks 'n
bodschap!" zee ze toen.
„Ik misschien ook wel!"
„Watte gij misschien ook wel?" vroeg ze
bazig.
,,'n Bodschap: Toeteloeris!"
„Gij biyft thuis. Gtj hebt daar veurlooplg
nie te maken, verstade?"
Ik gooide m'n eigen om, mee m'n gewitwel
wat onbehouwen teugen mijnen protsmakert
aan. Maar ze had, op den vroegen mergen al.
veul te drukke gedachten in den kop om
„ruzie" te maken.
En na 'n kwartier zee ze: „we zullen 'ns
opstaan". Op dat diepelmatlek commando
gong ik nog nie in. 't Was Driekoningen en ik
kroop nog 'n diep in de kroezelwermte van
't veeren bed. Ik pikte m'n eerste millioen-
nalrskertierke van deuzen heiligendag.
Trui, in den nachtpon nog, begost de platte-
buis uit te halen. Dan, veur ze 't hout en den
turf in brand stak, schoof ze de bedstee-
gordijnen toe, zeggende: „blijf nog maar liggen,
gij, ik gaal vandaag naar de vroege kerk".
Zoo'n uitgeslapen tootebel! Die perbeerde
me, pijnloos, buiten gevecht te stellen toch.
Ommers, als zij straks verom was uit de
vroege mis en daar kwam 'n boodschap en ik
moést dan nog naar de kerkIk wierd
hoe langer hoe meer wakker. Maar de platte-
buis rookte van 't aanmaken en de buitendeur
stond wagenwijd open! Zoo'n uitgerekende
bliksem
Ze had den waterketel al te vuur gezet, was
nou bezig onder de pomp in 't achterhuis.
Daar gong m'n millioennairskertierke. 'k
Richtte m'n eigen op, trok zachtekes „mijnen"
stoel dichterbij, zette-n-eerst m'n pet op den
kouwen mergen sloeg op m'n kalen kop als
'n mes, 'k sleurde m'n garderobe van den
stoel binnenboord en ik docht zoo: den eenen
zet is den anderen weerd. Als 't zoo is, dan zal
ik den kleinen Vic vandaag óók zien!
Wjjers zal 'k oe 't „stille spel" van deus
komediestuk besparen; we zijn samen zwij
gend deur den donker naar de kerk gegaan,
't was veul te koud ook om te praten. Als we
verom kwamen begost den eersten sneeuw te
dwerlen, eer we thuis waren lag 't durp in
'n dunwitte windstilte en Trui sprak weer veur
't eerst. Was de bui gezakt? Was 't den
sneeuw, die blank oplichtte, tot in oew ziele-
ment? OfOf had ze 'n nuuw plan om
mij-uit te schakelen?
„Als nou den Dré maar op is
„Ehwablief
„Als nou onzen Dré maar klaar is. da 'k
dalijk de botrammen kan gaan maken".
„Ja, die is wel op. Hij lot den Eeker nie
alleen, als wij weg zijn".
„Da's waar. Wat is ie toch veur ons
Eekerske gestrejen, ee? Dré?"
Ziede wel, docht ik, madame heeft 'n nuuw
plan!
Wittekes lag den erf te peinzen ln den
mergenschemer. Roerloos. Als 'n prent.
Niks bewoog. Lijk 'n prachtig watermerk
stond den witten notenleer in de dichte
sneeuwlocht geëtst. En al tij wemelden de
pluuskens deur den stillen mergen van Drie
koningen.
Kwamen alle dingen, kwam heel den buiten,
kwam al 't geboomt wit te staan teugen den
donkeren schemer der sneeuwlocht. Heel den
buiten veranderde in 'n onwerkelijk negatief,
waaraan oew oogen wennen moesten, ln 'n
witte prent, zoo vol teekening, zoo roerloos.
Wat 'nen schoonen Driekoningen! Geknipt
als 'n wit silhouet uit den donkeren hemel.
Sodejuu! Nou 'n plaziertge bodschap uit 't
bosch! „Ja Truike, 't zijn gouwen kameraads,
die twee baaskes van ons!"
Rap was Trui mee den ontbijt. Nog rapper
mee den bordenwasch. Gejaagd mee den stof
doek daarna. Dan. eindelijk, dan kost ze gaan
zitten bij de plattebuis. den Zondags-gesteven
en gestreken schort over 't zwarte kleed,
d'armen over malkaar, in afwachting van
ge verstaat.
Maar daar kwam niks. Dré ni was naar de
late mis. den Eeker zat in de witte kussels bij
den radio doodserieus den uitgezonden kerk
dienst te volgen. We kosten dus nie praten.
Ik smoorde m'n pepke achter de krant van
Zaterdagavond nog en las de dingen die 'k
anders altij overslaai. Broeiwerm was 't in den
huis, want den Eeker zat wijd van 't vuur,
dus! dus Trui machlnistte als 'nen duuvel.
Blank viel den dag in den huis. Ruim was de
weareld daarbuiten, nou ge de wntte velden,
achter den erf, zien kost tot aan den ender toe.
„Als 't daar maar goed is..." fluisterde Trui
die nie langer zwijgen kóst.
„Eh... ze... zal 1c 'ns efkes naar den dokter
fietsen?"
Trui stond op. „Doe dat, Dré, da's 'n goei
gedacht! Baker oe goed in", ze stond al mee
m'n wollen das gereed, „as ge verom komt
zal 'k 'nen borrel Inschenken! „Eénen maar?"
('t IJzer smeejen als 't heet ia, amlco!") „Twee
dan, dèèr, maar kom rap verom, 'k zit op
gloeiende kolen!" En onderwijl frutselde zi)
den das om m'nen nek, dat de wolhorkes in
m'n neus kietelden. En terwijl Trui me „in
stopte", zag ik naar den Eeker, die daar tus-
schen radio en kerststalleke mee de brandende
keerskes, devoot in zijnen m.ssaal te bidden
zat. De beeldekes van de Drie Wijzen had ie
prontjes in 't Stalleke geschoven nou. „Pa-
tèèr-Nostèèr!" klonk den zangerigen pries-
terroep deur den huis. En ik zag, hoe den Eeker
zijnen gebejenboek op de dekens lee, de hand
jes vouwde en mee gesloten oogen den Vader
ons meebad; op 'nen oogenbllk de woorden
„Uw R(jk kome, Jw wil geschiede op aarde
als in den Hemel" -urig, hartstochtelijk, heesch
fluisterde, 't sproetenkopke buigend teugen
de gevouwen bidhandjes. Zóó den Vrede smee-
kend veur de ongelukkige weareld. Zweet
pèèrlde op z'n veurhoofd. Na den Vaderons
zag ie efkes naar 't Stalleke, nam den boek
weer op, zette heel z'n broze zielementje in,
veur den Vrede op Aarde. Hij bad er z'n eigen
veur in 't zweet, 't teere kwiebuske, schuld
loos aan allen onrede alsals 'n vergeten
blomke in den sneeuw. „Ga nou!" zee Trui
en ik gebaarde mee m'nen kop naar 't Eeker
ske, dat ze stil zou zjjn. Ze knikte, maar
douwde me buiten.
fjuust als ik m'n broekklemmen gebukt
stond aan te doen, kwam 't dokterswageltje
den erf op. Zou ie...? Kwam ie veur den
Eeker? Of...? Of zou ie 'n bodschap heb
ben...
Daar was Trui al. Ze liep me veurbij, «Jee
't autodeurke los. En... dokter...? Goei nuuws
asteblief...
„Oh!" lachte ons dokterke: „ge hebt me
verwacht?"
„Half en half, ja! Alles goed?
Maar dat was al te zien, anders zou ie om
mers nie zoo plazierig lachen! Ik kwam nou
ook 'n paar passen bij: ,,'k wou sjuust naar
oew huis fietsen, dokterkei"
Toen stond ie naast den auto. Me dunkt,
den kearel was moei. Z'n oogen waren rood.
Z'n haren hongen verwèèrd onder den hoed
uit. Dan zee-t-ie: „de complimenten van Me
vrouw van Dalen en dat er ln 't Boschhuis al
weer eenen Vic is...!"
Ik kost 'r niks aan doen, maar twee kanjers
van tranen drupten zóó over m'nen bonker.
Alweer eenen Vic..., gekomen in Driekonin
gennacht, daar in 't Boschhuis in den blanken
sneeuw...!
„Hoe is 't gegaan, hoe is 't gegaan, meneer
den dokter", zoo trok Trui ons dokterke aan
zynen jas: „toe, vertel 'ns gaauw; heb ik oe
vannacht nie hooren gaan over den weg...??"
Hij knikte, mee 'nen vagen lach.
„Zwaar", zee-t-ie toen. „Maar potversamme,
Dré, wa 'n kranig wefke, daar in 't bosch!"
„Dochter van den Vic!" wou ik roepen,
maar... afyn. Ik knikte dan.
,,'k Zou zeggen, kom efkes binnen, maar den
Ee..."
,,'k Gaai dalijk naar bed!" weerde den
dokter haastig af. „Teugen den avond kom ik
verom, even naar den Eeker zien en naar
Moeder en zoon van Dalen!" Meteen zat ie al
weer achter 't stuur, wuifde en ree achteruit
den erf af.
's Middags heb ik Trui in de sjees naar 't
Boschhuis gerejen. Ik zou buiten, op den bok,
bl(jven wachten, zoo was 't commando, 'k Heb
't oe meer motten schrijven: zoogaauw 'r ge
boorten in 't spe zijn, heeft Trui onuitstaan
baar vee! prots. En dan dauwt ze mij in 't
kleinste hoekske weg, dat ze vinden kan. Of
't nou bloedeigen vaders, grootvaders, peet
ooms zyn, mannen zjjn, in Trui's oogen, bij
geboortezaken, éénen ballast-van-niks.
Maar ik bleef buiten! Wist wel, dat van
Dalen me rap zou komen roepen. Ja, ge
mot mij Hanneke leeren kennen!
Trui had nog amper heuren allereersten
goeien raad kunnen geven, of van Dalen stond
al op 't treeke veur de gastvrije deur, waar ik
zoo dikkels den Vic had zien staan mee zijnen
witten kop.
„Méér... Drééü" zee van Dalen verwon
derd. Lachende sprong ik van de sjees, bond
m'n peerd aan den boom dien 'k er al veur
uitgezocht had, schudde 'm de hand of ie 'nen
zeun van me was en... en als ik binnenkwam
vielen de herinneringen op m'nen bast, da 'k
in den bekenden donkeren portiek, dan..., dan
den kleinen Vic even vergat, 'k Zou bekans
naar den grooten atelier mee 't Christusbeeld
gedraaid zijn.
„Rechtuit, Dré!" kraaide den gelukkigen
van Dalen: „je weet hier toch den weg, niet
„Jawel, jawel, Jawel!" 'k Was in 't wèèr-
garen.
Pipa, maars zielsgelukkig, 'n bietje trotsch
ook, lag Hanneke daar in 't breeje bed.
„Hanneke, meid, kranig wefke lijk den dok
ter zee..." Dat had 'k verkeerd aangepakt.
Veur m'n eigen. Want weer, net als 's mergens
afijn.
„Hoe voelt g'oe nou, Hanneke?'
Twee groote, glanzend' oogen keken diep ln
m'n zielement. Dan zee ze heesch: „Dré, zóó
gelukkig, als ik nooit kan denken, dat ik zou
kunnen zijn, zonder..." Toen liepen de prachtig'
oogen vol, toen snokte de stem: „zonder Vader
Maar den Eeker heeft gezegd..." Toen begost
ze te simmen, tot snikkens-toe.
Afijn, die bui dreef over. En 'n uur van blank
geluk, zoo blank als 't witte Driekoningen
bosch, brochten we deur aan 't wlegske van
den kleinen Victor van Dalen, den kleinzeun
van Victor Zonneveld!
Als ie dit toch weten kost.
Victor II. Den Dré peter! Hij bulderde heel
Amerika over: „hou op... met dien vèrr
domden... oorrlog! Mijn Kerstkindeke-is-ge-
borenü Houdt... opp; I-di-oten, stopp! Ik...
trrac-teerr ter eer-re van m'n krranige meiske
mijn... Hanneke!
Jezus, wanneer zullen we 'm verom zien.
Want als je hoort van deus geboorte...! Niks
dat 'm vasthoudt in Dollarika!
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré in, den Eeker
en als alti) gin horke minder van oewen t.a.v.
DR«.
HET LEVEN JS EEN WEEGSCHAAL.
Naar welk compas moeten wij ons richten,
naar het gevoel of naar het verstand?
Ziedaar een moeilijke vraag, die velen in
tweestrijd brengt.
Wij lazen eens in een oud boek met ver
geelde bladen: „de hersenen alléén kunnen het
lichaam niet beheerschen, als nóch kracht,
nóch vertrouwen ermede samengaan."
W<j weten niet, wie de schrijver was, maar
zeer zeker was het iemand die wijsheid bezat
uit alle tijden. Kracht kan voorkomen uit ver
stand en/of gevoel, vertrouwen is onge
twijfeld een gevoelskwestie. Vertrouwen in
iets of iemand is niet te koop, men heeft
het of men heeft het niet. Wat nu de wijsheid
betreft van den schrijver van bovenstaande
regels, deze zetelde daarin dat hy de
macht van de hersenen (dus van net verstand)
wilde combHeeren met de semi-gevoelsfactor
kracht en met de algeheele gevoelsfactor:
vertrouwen. In dit samengaan ligt de oplos-
sin';: van zeer vele van onze moeiiykheden.
Want wij zyn gewoon om gevoel en verstand
tegen elkaar te stellen als vijanden, lnplaats
van ze naast elkaar te laten werken als
bondgenooten.
Er (Imé zich een geval voor, waarin wij een
besluit moeten nemen, ons gevoel raadt ons
een besluit in de eene richting aan, ons ver
stand iets geheel anders. Hoe moet ons besluit
uitvallen Is dit L eval een kwestie waarin het
gevoel moet beslissen of het verstand?"
Wjj weten het niet recht, wdj zien geen
ki.ru> om een besluit te nemen dat ons in alle
opzichten voldoet. En dat komt door die ééne
cardinale fout om gevoel en verstand tegen
over elkaar te stillen. Niets in het leven is
uitsluitend gevoels-aangelegenheid, en even
min is er iets dat door het verstand alléén
beheerscht kan worden. Het geheele leven is
ei mengrel van beiden, zooals de mensch
eer mengsel van beiden is en dientengevolge
ieder menscheUjk probleem dat zich maar voor
kan doen dit ook is.
Plaats gevoel en verstand naast elkaar, als
het ware hand in hand, en U zult tot klaar
heid komen in alle moeiiykheden, zooal niet
direct dan toch utteindeiyk.
Dit mag even vreemd schynen, even
vreemd als om twee paarden die elkaar niet
kennen in één span voor dezelfde wagen te
spannen, het went even snel.
Laat in zaken die U aanvankelijk onder de
rubriek verstandeUjk" rangschikte Uw ge
voel een woordje meespreken en schakelt by
gevoels-aangelegenheden Uw verstand in, en
de nevel, die tot nu toe over vele schier onop
losbare problemen hing, zal optrekken.
Het Leven is een weegschaal, waarvan de
schalen precies in evenwicht moeten zyn als
de ééne schaal het gevoel bevat-en de andere
het verstand.
Dr. Jos de Cock.
Waar anders da pont Kaar diensten deed voor Ket overzetten van voet
gangers, biedt ze tKans een welkome gelegenheid voor de jeugd, om de
schaatsen onder te binden (Foto Pax-Holland)
ZONDAG 12 JANUARI 1941.
Hilversum I. 415 m.
Nederlandsch Programma. 8.00 NCRV.
2.00—10.15 VARA.
8.00 Schriftlezing en Meditatie.
8.15 «Jewyde muziek opn.).
8.30 Praatje voor den boer (ANP).
8.45 Gramofoonmuziek.
9.30 Geestelijke liederen (opn.).
9.40 Orgelconcert (opn.).
10.00 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
wijde muziek (opn.).
12.05 NCRV-Harmonie-orkest (opn.).
12.25 Cyclus „Eens Christen's reize naar de
Eeuwigheid in dezen tyd" (gr. pl.
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 Leldsch studenten-zangkoor en Leidsch
studenten-kamerorkest „Collegium Musl-
cum" (opn.) en gramofoonmuziek.
I.45 Nederlandsch Verbond voor Sibbekunde:
„Wie en wat waren onze voorouders?"
lezing.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.30 Cabaretprogramma.
3.00 Bravour en Charme.
3.30 Uit Beriyn: 56e verzoekconcert voor de
Duitsche Weermacht.
6.00 Voor de kinderen.
6.25 Schrammelkwartet en soliste.
6.42 VARA-Almanak.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek.
(Om 8.00 Nieuwsberichten ANP).
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 VARA-orkest.
9.30 Esmeralda en soliste.
10.0010.15 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Hilversum H. 301.5 m.
8.00 VARA. 8.45 VPRO. 9.45 VARA. 2.00
AVRO. 4.00 NCRV. 5.15—7.15 AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek.
8.30 Praatje voor den boer (ANP).
8.45 Studio vroegdienst.
9.15 Voor de kinderen.
9.45 Orgelspel.
10.15 Declamatie.
10.40 Gramofoonmuziek.
10.45 Stichts strijkkwartet.
II.30 VARA-Meisjeskoor „De Krekels".
12.00 Berichten.
12.15 Esmaralda en solisten 12.30 VARA-
Almanak
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP.
1.00 VARA-orkest.
2.00 Concertgebouw-orkest en solist (In de
pauze: Declamatie).
4.00 Wydingswoord.
5.15 Wekeiyksche gedachtenwisseling ANP.
5.30 AVRO-Amusementsorkest en solist.
6.10 Reportage.
6.30 Orgelspel.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek.
7.007.15 Gramofoonmuziek en sluiting.
MAANDAG 15 JANUARI 1941.
Hilversum I. 415 m.
Nederlandsch Programma NCRV.
8.00 Schriftlezing en Meditatie.
8.15 Gewijde muziek (gr. pl.).
8.30 Nieuwsberichten ANP.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.50 Viool, piano en gramofoonmuziek.
12.15 Reportage of muziek?
12.45 Nieuws- en economische berichten Aisr.
I.00 Molto Cantabile en gramofoonmuziek.
2.00 Voor scholen.
2.35 Apollo-ensemble.
3.00 Voor tuinliefhebbers.
3.30 Gramofoonmuziek.
4.00 Voor de kinderen.
4.30 Orgelspel.
5.15 Nieuws, economische- en beursberichten
ANP.
5.30 Berichten.
5.35 Gramofoonmuziek.
5.55 Ensemble „Romantique" (opn.). en
gramofoonmuziek.
6.45 Actueele reportage of gramfooonmuziek.
7.00 Economische vragen van de dag ANP.
7.15 Gramofoonmuziek (7.307.45 Berichten
Engelsch).
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.15 NCRV-Harmonie-orkest (opn.).
8.30 Berichten (Engelsch).
8.45 Beriyns Philharmonisch orkest (opn.).
9.35 Gewyde muziek (opn.).
Hierna: Schriftlezing.
10.0010.15 Nieuwsberichten ANP en sluiting.
Hilversum II. 301.5 m.
VARA.
8.00 Gramofoonmuziek (om 8.30 Nieuws?
berichten ANP.
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Klarinet en piano.
II.10 Declamatie.
11.30 Esmaralda.
12.00 Berichten.
12.15 Esmaralda en solist 12.30 VARA-
Almanak).
12.45 Nieuws- en economische berichten ANP,
1.00 VARA-orkest en solisten.
2.00 Pianovoordracht.
2.30 Keukenpraatje.
3.00 Cello en orgel.
3.30 Cyclus „De vrouw in haar beroep".
3.50 Gramofoonmuziek.
4.00 Gramofoonmuziek met toelichting.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 VPRO: Cyclus „Het gezin in onze tijd".
5.15 Nieuws-, economische- en beursberichten
ANP.
5.30 Esmaralda en solisten.
6.00 „Ordening in het bedryfswezen", lezing
6.15 Vervolg van 5.30.
6.42 VARA-Almanak.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek.
7.007.15 Friesch praatje ANP en sluiting.
In de vorige artikeltjes w_es ik er reeds op,
d: men in den laatsten tyd veel waarde hecht
aan de d a g b o e k e n van de jonge menschen.
Men wil nl. langs dezen weg in kennis zien
te komei. met wat een kind in de pubertiteits-
jaren zoo sterk bezig houdt. Het is van belang
te weten in oevexre deze dagboeken waarde
vol materiaal opleveren. Persooniyk sta ik
niet zoo heel optimistisch t.a.v. dez< waarde.
Ik ben nl. van oordeel, dat slechts weinige
jongelui een dagboek bijhouden, en zeker wan
neer het jongelui betreft uit den werkenden
stand. Ik meen op grond myner ervaringen,
dat onder de arbeiderskinderen zeer weinigen
een dagboek bijhouden. Mogelijk kan ik me
vergissen. In dit geval hoop ik, dat lezers en
lezeressen mij po deze vergissing attent wil
len maken.
Wat de kinderen betreft uit de zoogen.
betere standen (een begrip, dat we hier nu
maar aanvaarden, al zijn we het met elkaar
eens, dat beter hier geiyk staat met meer
aardsche goederen bedeeld) komt het dag
boek, biykens verschillende ond^-zoekingen,
veelvuldig voor. Vooral kinderen van dokters!
dominees, burgemeesters, onderwijzers, enz!
houden, naar de gegevens melden, een dagboek
bg. De bestudeering van de'e dagboeken als
men ze uit handen van de kinderen kan krij
gen, levert wel resultaten op, mits we steeds
voor oogen houden, dat we dan een kijkje krij
gen op die jeugd. Of we de jeugd nu maar
tevens onder hetzelfde licht moeten beschou
wt? H«t mufkinH Uit het S 0te arb«dersgezin
och. dat lijkt my een zeer open vraag Ik weet
nl uit eigen ervaring, dat kinderen uit groote
arbeidersgezinnen reeds zeer jong de zorgen
5CZin deelen en °P zich nemen. Ik ken
talrijke kinderen, en voo.al meisjes die od
twaalf jangen leef tyd reeds „moedertjes"
zyri, echte „huisvrouwtjes", die je verbaasd
doen staan van nun kennis van het leven pn rio
levensmoeiiykheden. Mogelijk vemandëlS
minder ontwikkeld (in den zin van minder
intellectueel begaafd) zijn deze kind^n waï
ver leV6n b6treft' de anderen
Indertijd nam ik eens een zeer interessant»
proef in deze richting. Ik gaf een aant.1i
1» V» 14 18 iiari 0.&LÏ?
maken over deze vraag: „Hoe zal ik 200 gulden
besteden, wanneer ik deze kreeg voor mezelf".
Het was verbaz nd op te merken, hoe ver
schillend de kinderen met dit bedra; omspron
gen. De gekste dingen werden verteld en voor
gesteld. Sommigen hadden het bedrag in hun
opstel wel vierma.il verbruikt en anderen
kwamen er zoo netjes mee uit, dat je het op
centen kon narekenen. Bij onderzoek bleek, dat
kinderen uit groote gezinnen zeer verstandig
met het geld zouden omgaan en heel goed de
prijzen kenden van de levensmiddelen, kle
dingstukken, etc. Kinderen uit het gegoede
milieu sloegen er maar een slag naar.
Deze proef bewiot my de groote beteeke-
nis van p tactisch onderwijs voor de volks-
WhW T^aar daarover wil ik het nu niet
hebben. Ik wilde er alleen maar mee aan-
toonen, dat de dagboeken slechts een kijk
geven op kinderen uit bepaalde milieus en
dat voor een studie op dit terrein materiaal
noodig is, afkomstig van kinderen uit alle
volkslagen. Anders krijgt men een te een
zijdig beeld van de jeugd.
Dit alles beteekent niet, da* ik niet
Intereendee?evVan de Waarde dagboeken
van ghun kind r°e°r ?UderS kan zoo'n dagboek
gelukkie het veel waarde bezitten en
van het dafh °^erpaar' dat inzage krygt
kind het in '&n hU" kind- Zo°' dat het
ton X. C Iïn
„eten h.t i, 4 n dlt moet men niet ver-
Het ziet hit'? ?chrÜft n°8 steeds als kind.
het leven ,1 ren anders dan wiJ, die door
vormd m" 8 k beïnvIoed worden en ge-
Z weD moet de dagboeken met ver-
lirht en steeds be bouwen in het
ht van den leeftyd.
het trekken van conclusies zij men
heW\fetWaati<LhUW,d tegen oppervlakkig-
het niet anhr v SChHjft' veeleer wat
He* llï schreefkan var beteekenis zijn.
lezen tusschen de regels doo- is wan
neer het dagboeken betreft, zeker eewenseht
Terwyi er voorts niet genoeg de aTndacht
«>P gevestigd kan worden, dat in het kind de
ouders leven, dit mag wei eens teleurSlleJd
"Dn, in vele gevaden zal een ouder in zMn
kind zjjn eigen fouten vaak terug vinden in
wie dit oprecht kan zien en L„, j
bereikt het niveau waarop men kan bWi?'
nen met de opvoeding van het kind en ziet
OVEEKA.
