Brabantsche
Brief
Tob nooit
't HOEKJE
OUDERS
van Dré
De
Tuinhoekie
De sterkte van een
zwakke
Het jaloersche kind
P^JUTT
Ulvenhout, 15 Mei 1941.
Amico,
Vandaag is 't feest in onzen huis. Mijn
baaske, Dré III, wordt vandaag 18 Jaar! Ja,
mee jou, die 'm hebt zien liggen in z'n
witte wiegske, gevoeid dat ie bulkte, gezond
als 'n vischke, frisch als 'nen klaproosknop,
daar op de blankgelakte slaapkamer van 't
eerste Amsterdamsche bovenhuiske van mij
nen zeun den kunstschilder en zijn Wieske,
ja, mee jou zeg ik vandaag: „waar zijn die
jaren gebleven?!"
Achttien jaren dat onzen eersten kleinzeun
geboren wierd...! We worden oud, 't leven
vliegt. Simpele waarheid, maar weinig be
grepen. Want de menschen, ze leven, ze
haten, ze streven, zitten vast aan goud en
goed of ze... of ze 'n eeuwigheid veur den boeg
hebben...!
Óchèrm, 't is mee zoo weinig tijds ge
daan. Finaal gedaan. En alle bezit, tot 'n ko
ninkrijk toe, waarveur bittersten haat misdre
ven is, alle bezit meineedig, en misdadig ver
worven, allen rijkdom, gekocht mee 't dure
gelijk van menschenlevens, mee 't eigen geluk,
mee alle zelfrespect, alle bezit valt tot assie,
tot pulver in malkaar op den eigensten oogen-
blik, dat den lesten druppel olie uit de levens
lamp is opgbrand. Maar de menschen leven,
haten, streven, zitten vast aan goud en goed
of ze... of ze eeuwigheden veur den boeg
hebben.
Maar genogt daarover. Daar worden op den
oogenblik weer dure lessen betaald, laten
we hopen, dat ze ook geléérd worden...! Ge
nogt! 't Is feest in onzen huis. Dré III wordt
18 jaar vandaag! 't Is feest!
Achttien jaren..., 't is nog weinig, zegt ge.
Jjah! Eh... jja! 't Is nog 'nen leeftijd als
'nen blossemknop. Ja!
En tóch..., 't is al zooveul als den jongen
ga3t er eigens van gemokt heeft. Onderlest
was hier 'nen mensch, braaf, rechtschapen,
kloek in zaken, al was ie wat zeurderig in
zijnen praat, wat Trui noemde: ,,'nen zemel-
knoQper".
Hij sprak ons mee zurg en liefde over z'n
kind. 't At zoo slecht, 't Luste bekanst niks.
„En als ge 'r dan maar één hebt...", zuchtte-
n-ie bezurgd. Toen: „die "kinders motten teu-
gesv/oordig ook zooveul leeren".
„Is 't 'nen jongen of 'n meske?" vroeg
Trui bedrukt.
„Jongen", zee-t-ie toonloos.
Dan zwegen we efkes; ge wierd zenuwach
tig van deuzen bleeken, klammen tiep, die zoo
somber aan z'n donker snorreke zat te pluk
ken..
Toen vroeg ik: „hoe oud is 't kindeke, me-
nier van Teutum?"
„Zeuventien jaren", zee-t-ie droefgeestig.
Ik beloof oe, amico, da 'k- even moeiet had
mee m'n eigen, 'k Dorst den Teut nie lank
aan te zien. Keek naar Dré III. Maar die
kreeg 'n kleur. Stond op. Gong naar de deur.
Maar veur ie de klink oplichtte, vroeg ie, mee
'n gezicht, dat seerjeus stond van ergernis:
„eh... meneer van Teutum, is... eh... oew
jongske al... bedzindelijk?"
Trui vloog naar 't achterhuis. Den Eeker
kreeg 'n hoestbui. Ik verslikte me in den
smoor van m'n pijp. Maar den Snorreplukker
zee opgewekt: „jaja, al vijf jaren! Nooit meer
zie-datte bespeurd in z'n beddeke".
„Geef 'm dan kindermeelenpap", adviseerde
Dré III en toen: „Opa, 'k gaai wa schieten,
achter „de Koei".
„Wat 'n boy", zee van Teutum, als den
Dré weg was. „Hoe oud is die?"
„Zeuventien jaar", zee ik droog: „en com
pagnon in mijn bedrijf!"
Toen begost van Teutum nog feller te pluk
ken aan z'n snorreke. 't Wierd akelig, 'k Stond
maar op, veur z'n bovenlip kaal was; 'k had
goesting gekregen om mee Dré III in cours te
gaan schieten, 'k Mot die sport bijhouwen,
want anders wordt ie me daarin de baas!
Hij heeft zijnen tweeden winkel geopend. In
verband mee de tijdsomstandigheden kost ie
deuzen winkel wel nie zoo overdadig uitdos
sen bij de opening, als ie dat mee den eersten
winkel had gedaan, maar nóg wist ie 't zoo
aan te leggen, dat hij de opening ieder wel
moest denken, dat de „Brabantsche Groenten-
centrale" mee oorlog nie te schaften heeft!
Nóg is 't 'nen rijkdom, wat ie uitstalde! En...
de klanten komen nou op zoo 'nen overdaad
af, lijk vliegen op den suikerpot.
Op Zaterdagmergen 'wierd 't filiaal ge
opend. Midden in de stad. En mee fiere letters
prykt daar op *t royale winkelraam: „Brabant
sche Groenteneentrale". Alles, duur en goeie-
koop, prontjes geprijsd, 'n huisvrouw, die
tiptop veur den dag komt, goed verzurgd in
kleedij en uiterlijk, hoeft nie bang te zijn over
vraagd te worden, 'n extra belasting hoeven
te dragen boven de slons, die mee gin tang is
aan te vatten. Dat was altij 'n soortement
van „Personeele Belasting", waarbij 't gezin,
dat 'n net huiske zoo pront meugelijk be
woonde, 't huiske gemeubeld had mee spul-
ltkes waarop soms jaren geboend en gewre
ven was, veul meer belasting betalen moest
dan 't gezin dat als verkens samenhokte in 'n
smerig woningske, op vette kale vloeren, „ge
meubeld" mee 'nen inventaris, waarop 'nen
uitdrager ginnen rijksdaalder 'geven zou. Ter
wijl beide die gezinnen, dikkels 'n zelfde in
komen hadden!
Neeë, mee 'n dergelijke onrechtveerdige
prijs, veur ieder klantje, zonder te letten of ze
belasting houdt Dré III z'n eigen nie po. Eénen
'r toetje 'n vleugske gepoeierd heeft, dan wel:
of ze 't in gin virtien dagen heeft gewas-
schen!
Trui was, vaneigens, weer teugen den twee
den winkel! En ze had gelijk, als altij! „Is me
dit 'nen tijd", had ze gefoeterd. „Ge bent al
content as g'oew ouwe klanten gerieven kunt!
En al dieën nuuwen aanschaf...? Duur as
peper! Wil ik 's iets zeggen?"
„Ja, Opoeke?" antwoordde den Dré bar
opgewekt als mee veul verwachting.
„Apen, die hoog klimmen willen, vertoonen
vaak d'r bloote billen!"
Dré III had óók gelijk! Die, beweerde: „dat
alles duurder is, wéét ik. Maar daar mot ik
m'n prijzen naar zetten. Deuzen tijd is net zoo
goed als eiken anderen tijd, want we motten
altij mee den tijd mee, of de wind véur of
teugen is! En wat den veurraad betreft: ik
ben goed afgesproken mee de fabrieken. En
uit onz' akkers zullen we nog méér halen, dan
we gewoon zijn. Méér... zee-t-ie toen en dan
keek ie mg dwars deur m'nen zielement:
„méér... veur ik den derden winkel open, zul
len we eerst... grond koopen, Opa!"
„Eh... grond... Dré?" vroeg ik onzeker.
„Grónd, Dré I", zee-t-ie beslist. „Ik heb al
'n paar prachtbunderkes op 't oog, ginnen
gekken prijs en..."
Ik keek naar Trui. Maar zij zette de handen
in de zij en zee den Dré 'ns „de waarheid".
Dat begon zoo: „zeg, snotneus,, wa denkte gij
wel nie Hedde 't hier As hij 't oe nie zeet"
(dat was ik) „dan zal ik oe 't 's vertellen!
Ginnen meter grond wordt er bijgekocht...!
Wij zijn te oud om nog harder te gaan ploe
teren! Wg..." toen begost Trui te simmen.
„Wij némen nie meer zurgen op den nek",
snotterde m'n goeie wijf.
Toen druilde 't Eekerske weg.
„Vgftig jaren hebben wij gewerkt. Vgftig
jaren, jaren van zurg: van misoogst, dikels,
van teugenslagen in den stal; vgftig jaren,
mee dagen van soms achttien uren, dat de
naaiën krokten! In tij en ontij, in hitte en
sturmweer! Maar nou is 't genogt gewist,
snotaap. Daar wordt ginnen meter
grond bijgekocht." Toen teugen mij: „toe,
zegdegijdanookisiets! Gij bent toch d'n baas!
Allee, doe-d-oewen kop open!
Ik wenkte Dré III mee 'nen knik, om mee
te gaan naar „de Gouwen Koei". Maar hij
gong naar Trui. Droogde mee zijnen zakdoek.
Trui's natte oogen af, klopte haar op den
rug. „Truike, Truike", smöesde-n-le: „waar
om gade zoo te keer? Hoe dikkels, mee nuuw-
jaar nog, heb ik Opa gevraagd hal, Om er éf
te scheien, mee 't werk!... Neeë, zwijg nou
's efkes, Opoeke! 't Zijn onzekere tijen. Geld...
Wat is geld?...
Neeë zwijg nou. Ge zegt eigens, alles wordt
schreeuwend duur. Maar net zoo goed kunde
zeggen: 't geld wordt steeds goeiekooper. Ons
bezit, Opoe, da's onzen grond! Die levert altij
op, zoo lank wij werken... Neeë, zwijg nog
héél efkes! Zooiank as ik werk! Ik heb nog
vijftig jaren veur den boeg. En 'k zie er naar
uit, Truike, da 'ktze vol zal maken!
Mee tien, twintig, mee veftig winkels!
Mee veul akkergrond! Mee 'nen ontelbaren
veestapel. M'n eigen botterfabriekIk heb oe
beloofd: lot me van kostschool komen, hier in
't bedrijf èn... ik werk oe rijk! En nou gij,
Opoe. Spreek!"
Toen begost Trui te lachen! En te simmen
tegelijk. Dan zee ze: „ga dan oewen gank,
ik"... snufte ze: „wij..." Toen keek ze mij
mee 'n rap, triestig oogske aan: „wij... wor-
ren... te oud, geloof ik.
Ga-d-oewen gank, maare... wacht nog eve-
kes mee dieën grondaankoop, jongen."
Toen knipte-n-ie 'n oogske naar me. D'n
smellap, den overèer had wéér gewonnen!
En Zaterdagavond stonden wij mee z'n vie
ren, Trui, ik, den Eeker en onzen Dré veur
den nuuwen winkel, die leegverkocht was!
Hah! Dieën braven Eeker, Wat was ie fier
op den tweeden winkel, dien ie nog net mee
had kunnen oprichten.
„Kek's vrouw", zoo nam ie Trui mee: „wa
zegde van die rekken? Gespoten mee lat! En
die flesschen, mee ons gouwen etiketten?
Neeë, groenten zitten er nie in. 't Is den
limonade van den Blaauwe. Schoon leverantie
heeft ie g'had! Maar 'n kwart is al verkocht.
Kek, deus weegschaal is iets nuuws. Duur!
Hebben ze nieverans, heb ik uit Duitsch-
land laten komen! En zie, 'n kasregister! We
hebben er twee gekocht, 'n handvol geld wel,
maar T is zoo sjecuur veur de boeken, ziede.
Vader werkt er nou ook mee oij ons thuis in
den winkel".
Trui had oogen tekort. En den Eeker ver
telde maar. Trotsch of 't allegaar van z'n
eigen was!
Ik gong nog 'ns buiten kijken. Inwendig
content over deuzen tweeden pèerl aan den
kroon van m'n ouwe bedrijf! En wie zfe 'k
daar ineens...?
Nolleke Gommers!
„Gij zoo in stad, Nol?"
„Ja, ik", zee-t-ie. Toen nam ie z'nen bol
hoed af, veegde den zweetband mee zijnen zak
doek droog.
„Eh... gaan jullie daar mee deur, Dré, mee
't openen van die winkels?"
„Mot g'aan Dré III vragen, Nolleke; ik
bemoei me daar nie mee".
„Zoo? Zoozoo? Ja, dat had ik al gehoord,
maar..." Diepzinnig bekeek ie den frisschen
pu.i Dan: „den winkel is zoo goed als leeg,
ee?"
„Uitverkocht, Nol. Van den mergen ge
opend."
„Ge liegt 't toch?"
„Op m'n woord!"
„Sigaar, Dré?" Lijk 'nen groote trok ie
z'nen koker te veurschijn. Dan: „eh... wat
heb ik heuren verluien, Dré... gade den grond
van Van Riel er bij koopen?"
„Da's te zeggen..., da's te zeggenIk
vond dat Nolleke veul nuuwsgierig. Wat
gong 't 'm allegaar aan? „Da's te zeggen,
ja!"
„Bestigen grond, Dré! Veul verstandig,
man, oew centen in akkergrond te steken".
Kek nou, docht ik, dieën ouwen beursgok-
ker, die kan 't weten! En ik zee: „m'nen
kleinzeun docht er ook zoo over, Nol".
„Wakker boske", prees Nol. En hij figu
reerde mee z'n sigaar, lijk 'nen perfester, die
'n zwaar onderwerp besprikt.
„Wakker keareltje. Ik begrijp 'm! Eigen
winkels, de tijen zitten 'm teugen. Hoewell...!
't Spul verkoopt z'n eigen...!"
Ik begost, amico, veur 't eerst wat dieper
in dat rijke Nolleke te schouwen. En te be
grijpen, hoe ie zijn geld altij zoo puik be
heerd had...!
Daar was Dré III.
„En Opa? Sjiek winkeltje, ee? Hah, me
neer Gommers! 'k Had oe zoo rap nog nie
in de gaten", zee Dré III, lachend naar be-
nejen ziende.
„Sigaar?" vroeg Nolleke.
„Neeë, ze? den Dr.é: „ge rookt van mij, ter
eere van de nuuwe zaak. Astemblieft!"
Nolleke keek omhoog. Vol ieutigen aandacht,
deur z'n ooghorkes.
„Zeg, Dré, opende gjj nog meer winkels
Ja, zeker?"
„Jawel."
„Hoeveul
„Tien, twintig, veftig. Kwestie van auto's
en genogtbenzine, ee!"
Nol knikte. Dan: „deur heel de provincie,
zekers?"
„Oui!"
„Daar is veul „lood" veur noodig, man
neke!" Nolleke mokte 'n geldtellende bewe
ging mee vinger en duim.
„Och, ja", zee den Dré: „geld...!"
„Nie dan?"
Dré III zweeg. Dan zeet-ie na 'nen oogen
blik; „is de sigaar goed, meneer Gommers?"
„Hoeveel hedde noodig, om dalijk tien veur
mijn part twintig van die fieljalen te
openen?"
„Begin ik nie aan!"
„Mok me deelgenoot veur 'n derde en ik
open 'n blanco crediet veur oe, van 'n kwart
ton."
's Schemerde veur m'n oogen. Gong dat
zoo? Zoo maar op straat? Als ge malkaar
toevallig teugenkwaamt 'k Vond 't van
eenen kant veul jammer, dat Trui daar in
dieën winkel bleef. Dit moest ze nou toch 'ns
kunnen hooren! Wat 'n vertrouwen vrinden in
m'n baaske hadden.
Maar den Dré was weinig getroefd.
Diep peinsde-n-ie. Tuurde over Nollekes
bolhoed, de straatsteenen op. Dan begost ie
lankzaam den kop te schudden.
„Neeë", zee-t-ie dan. „Ik maak daar gin
gebruik van."
„Ik dubbel", zee Nolleke: „veftigduuzend!
Aangenomen?" Hij stak z'n hand' uit veur
den handslag.
„Neeë! zee den Dré koppig. „Die win-
Zij was een kleine, tengere vrouw met een
zachte stem en onopvallende bewegingen. In
gezels hap geraakte zij meestal wat op den
achtergrond in de aanwezigheid van een for-
sche, gezonde echtgenoot en drie forsche, ge
zonde dochters.
Zij was nooit sterk geweest, en de geboorte
van de jongste had veel van haar krachten
gevergd.
De dokter had zwaar werk en alle bizon-
dere vermoeienissen verboden, en de doch
ters namen haar langzamerhand het huis
houdelijk werk uit de handen. Toch was zij
den heelen dag bezig; zg verzorgde de plan
ten en vogels, prutste een fijn handwerkje,
wandelde kleine eindjes met den ouden hond
Tam. Zg zc.rgde voor een fgn kanten kleedje
en wat bloemen op de gedekte tafel, maakte
een fgn dessert gerecht klaar of schikte het
fruit. Dikwijls lee c het, of zij het kind was,
dat bemoederd werd door haar man en door
haar groote dochters. „Moeder kan niet veel
en moeder meest ontzien worden", daarover
waren ze het alle vier eens.
Toen zij eens, ondanks protesten, doorzette
om met een kamerdag te helpen en dit al
spoedig, buiten adem en bijna flauwvallend
moest opgeven, legde Meta, de oudste doch
ter, haar als een klau op den divan, bette
haar slapen met Eau-de-Cologne en beknorde
hi ar: „Wees nu toch verstandiger, Moedertje;
je weet nu eenmaal dat je niet veel kan".
Dat gezegde deed haar pijn; zoo vriende
lijk als het bedoeld was.
„Waarom kan ik niet veel?" dacht ze bit
ter. Er koppig zette zij door, sjouwde met
zware meubeis; stond op haar man en
dochters te vergezellen op hun lange wande
lingen in een te snel tempo voor haar zwakke
hart.
Het gevolg was een algeheele inzinking.
Haar man, doodelijk ontsteld, haalde den
dokter. Die schudde zijn hoofd, zag geen on
middellijk gevaar, maar achtte toch een rust
kuur in de denne'ucht dringend noodzakelijk.
„En daarna niet meer van die krachtproeven,
kels, Gommers, zal ik uit den grond werken!
Dan weet ik, dat ze bestaan blijven."
„Veftigduuzend", hield Nolleke vol. „Ge
kunt er 'n week over denken. Oudoe!"
Zoo gong ie weg. Verdween, mee z'n kort
postuurke tusschen de Zaterdagavondwande-
lèèrs.
Als we 't Trui vertelden, wierd ze bleek.
Tot heur lippen toe, ocherm. En dan bezwoer
ze: „ge doe 't nie, Dré!"
„Ik denk er nie aan, Opoeke," lachte-n-ie.
„Kóóp dieën grond maar", zee Trui toen.
„Dré I", neem de toom: ,,'k mot 'ns vrijen
mee oew Trui", zee-t-ie onder 't rijen in de
sjees!"
Vandaag wordt ie achttien! Feest is 't in
onzen huis! 't Is nog jonk, zegt ge.
Jjah.,.! Eh... jah 't Is nog 'nen leeftgd als
'nen blossemknop. Ja! En toch... 't is al zoo
veul als den jongen gast er eigens van ge
mokt heeft!
Ja, 't is feest vandaag, horre! En gróót
feest. Wieske is ook gekomen.
Misschien schrijf ik oe de volgende week
daarover!
Veul groeten van Trui, den Jubilaris, van
den Eeker en als altij gin horke minder van
oewen
t.a.v.
Dré.
VOOK DE
Wanneer ik thans iets ga vertellen over
een oorzaak van jaloerschheid, dan weet ik
mij overtuigd, dat verschillende lezers .eenigs-
zins verwonderd zullen zijn over het door mij
beweerde. De zaak is nl. deze: er is een
oorzaak van jaloerschheid, welke weldenken
de ouders zich eenvoudig niet kunnen voor
stellen. Ik bedoel het z.g. voortrekken van
een der kinderen.
Komt dit voor?
Neen, zegt de een. En wie dit zegt, wijst
op zijn eigen geZin en op zijn eigen levensop
vatting. „Ik trek geen van mgn kinderen voor
Het zijn allen mijn kinderen, lk houd van
allen en ik zou er niet graag een willen mis
sen. Zeker, de een is wel eens ondeugendei
dan de andere, mEiar heeft anderzijds weer
eigenschappen, waarom ik hem waardeer."
Inderdaad. Zoo is het in de meeste gezin
nen. Maar... er zijn ook andere gezinnen. Er
is ook een naamziekte, als lk het zoo eens
noemen mag. Ik ken wel gevallen uit eigen
kring en omgeving, die onmiskenbaar aan-
toonen, dat in sommige gezinnen de
naamziekte voorkomt. Een kind heet naar de
moeder van den vader en wordt door den
vader steeds voorgetrokken. Ook van de zijde
der grootouders van vaders kant geschiedt
dit voortrekken. Elders is het weer omge
keerd, daar staan de kinderen van móéders
zijde goed in de pas bij de familie van moe
derskant en bij moeder.
Een ellendig iets, dat voortrekken.
Soms ontaardt het in een allerbedroevendst
verschijnsel. Wanneer een opoe het kind, dat
naar haar genoemd werd, met geschenken
overlaadt en de andere kinderen duidelijk laat
merken niet zooveel met hen op te hebben, dan
hebben we een voorbeeld van zoo'n allerbe
droevendst verschijnsel. En een ieder make
nu maar voor zichzelf uit, of dit In zijn ge
zin en zijn nabije familie al dan niet voor
komt. Vast staat, dat het, wanneer het voor
komt, de jaloerschheid in de hand werkt. Men
make toch nooit verschil om een naam. Ik
weet het, in sommige gezinnen kiest men
zelfs neutrale namen om dit ongewenschte
verschijnsel te voorkomen!
Een andere vorm van voortrekken is het
volgende. Een kind, dat in vele opzichten
tekort schiet, wordt achtergesteld om het tot
grooter krachtsinspanning te dwingen. Men
meent dan een paedagogisch middel ter hand
genomen te hebben, doch vergeet, dat in dit
geval het middel bijna zoo erg of mis
schien erger dan de kwaal is.
Het achterstellen wekt jaloerschheid en
deze is, we zagen het reeds, voor de opvoe
ding van het kind tot een goede en krachtige
persoonlijkheid niet bevorderend. Er zijn wel
andere en betere middelen om een traag kind
tot vlugger-zijn aan te sporen en als men
werkelijk paedagogisch te werk wil gaan,
zou men in zulke gevallen het kind stap voor
stap zijn traagheid moeten laten overwinnen
door hem telkens weer aan te moedigen en te
beloonen, wanneer hij op dezen weg een kleine
voortgang maakte.
Het is een ongelukkig iets, steeds maar
weer voorgehouden te worden, dat broertje"
zoo flink en zoo handig is en dat „jij maar
een luie en trage jongen bent". Op den duur
raakt de luie en trage jongen aan deze ver
wijten gewend en begint zijn „voorbeeld" al
leen maar heel vervelend te vinden Dan
openbaart zich langzamerhand de jaloezie in
het gezin met al de gevolgen. Men denke eens
aan het verhaal van Jozef en zijn broeders'
„Een schitterend begaafd kind uit te spe
len tegen een normaal makkertje van den
zelfden leeftijd, of een door de natuur be
kostigd jonker tegen een achterlijk ouder
kmd dat is eigenlijk een verfijnde wreed-
neid.
Ieder kind doet wel eens goede dingen,
heeft eigenschappen, welke gewaardeerd kun
nen worden en daarom kunnen we ook teder
kind bijwijlen prjjzen en aanmoedigen. Dit
zal. hem verder brengen. Een kind, dat nooit
eenige aanmoediging ontvangt, verhart en
verbittert en wordt op den duur jaloersch of
totaal onverschillig.
Wij vergeten dit maar al te vaak. Gene-
zing van jaloerschheid is goed en ook wel
mogelijk, maar voorkomen is nog altgd het
allerbeste.
OVEEKA.
Mevrouwtje. U, die diie dochters heeft, die
het U graag uit handèn nemen."
Ze glimlachte een beetje bitter, en dacht:
Ik zal er in moeten berusten dat ik niet veel
kan. 2e zullen nij niet erg missen, - mi»,
schien voelen ze zich wel vrijer zonder iemand
in hun midden die altijd ontzien moet worden."
Meta wilde haar brengen, maar ze stond er
op alleen te gaan naar het pension op de
Veluwe. Alleen Tam nam ze mee; de oude
hond kon met zijn rheumatiek niet sneller
loopen dan aai haar veroorloofd was. Ze
ging. En drie gezonde, nuchtere menschen
met luide stemmen vonden het vreemd stil in
hius zonder haar zachte stem en haar lichten
tred. Zij misten de frêle gestalte in haar
hoekj bij 'het raam, de smalle, teere vingers
waartusschen haakpen of de naald bewogen
werd.
Ze misten de eenige in huis, die niet veel
sprak, maar altijd bereid was en tijd had om
te luisteren. Ze werden er zelf stiller van,
keken elkaar aan en voelden alle vier het
zelfde schrijnende gemis. Maar ze opraken er
niet over, want ze waren au fond gesloten
menschen. Ze oezochten haar om beurten, en
raadden haar in hun bezorgdheid aan, toch
vooral de kuur vol te houden, tot ze heele-
maal aangesterkt was, bezield door één
angst: Moeder voorgoed te verliezen.
De stille vrouw daarbuiten dacht, dat ze
haar niet misten en daardoor deden de rust
en de buitenlucht haar weinig goed.
Tot ze op een avond een brief van Meta
kreeg waar in stond: ,Het zal heerlijk zijn
als U sterk genoeg bent om terug te komen,
went alles in huis mist U De planten kwij
nen en de vogels zinge: niec meer. De tafel
ziet er anders uit dan als U haar dekte. Va
der is stil en ziet er oud uit. Wij hebben in
onze domheid wel eens gedacht, dat U niet
veel kon, maar U kunt blijkbaar meer dan
wij allemaal samen, want de sfeer die U in
huis bracht, kunnen wij niet bereiken." De
zieke stak dien brief als een schat tusschen
haar blouse. Toen nam zij Tam's kop tus
schen haar handen, en zei: „Tam, we gaan
naar huis."
's Middags stond zijn voor hen, een blos
op haar smal gezicht en heldere oogen. En
voelde dat ze haar gemist hadden, in de klank
van hun stem, in een nieuwe schuwe teeder-
heid, die aandoenlijk aandeed bij hun wat
grof type.
De dokter kwam den volgenden dag, en
toonde, zich tevreden over haar toestand.
„Nu maar kalm aan, Mevrouwtje. We heb
ben het een heel eind gewonnen. Ja, denne-
lucht doet wonderen, hebt U dat gemerkt?"
Er tintelde even le*c van humoi in haar
zachte, grijze oogen, toen ze antwoordde:
„Jazeker, dokter, ik heb het wonder zelf on
dervonden."
Dr. Jos de Cock.
DAHLIAKNOLLEN EN DAHLIASTEKKEN.
Een van de meest algémeene planten in den
siertuin is wel de dahlia. Jarenlang kan men
van haar profiteeren. Vooral bij de nieuwe
soorten zijn ware juweeltjes. De knol' plant
men eind April of begin Mei, terwijl de stek
een maand later wordt geplant. Men heeft
dan geen nachtvorsten meer te vreezen. Daar
zgn ze erg gevoelig voor. Een enkele nacht
vorst zou de plantjes Volkomen vernietigen.
Dahlia's kunnen in de schaduw ook nog wel
groeien. Daarom zoekt men voor deze planten
vaak het schaduwplekje in den tuin op. Wie
echter veel bloemen wenscht, geve ze liever
een zonnige standplaats. De dahlia vraagt een
lossen en goed bemesten grond. Vooral de
soorten, die groote bloemen dragen, behooren
flink bemest te worden.
Stekken geven meestal meer en mooier
bloemen dan knollen. De kweeker, die speci
aal voor snijbloemen kweekt, neemt dan ook
bij voorkeur stekplanten. De bloem komt iets
later dan bij knollen, maar dit is een voor
deel. In den zomer zijn er immers bloemen
genoeg, terwijl in het najaar de keuze niet
zoo groot is. Aan de stekken ontwikkelen zich
m den loop van den zomer weer knollen, die
in den herfst opgenomen om in het volgende
voorjaar weer geplant te worden. Het aan
schaffen van stekplanten is goedkooper dan
van knollen.
Hooggroeiende decoratieve dahlia's zet men
op afstanden van 80 tot 100 cm. Ook tus
schen jonge heestergroepen, die nog niet vol
groeid zijn, staan ze goeql. Eveneens vullen ze
den achterkant van den border mooi op.
t tonmiddelhooge soorten zet men van 60
ot 80 cm uit elkaar. De lage soorten de
Mignons die uitstekend voor perken ge
schikt zgn, op afstanden van 30 tot 40 cm.
eze lage dahlia is wel een sieraad voor den
P'anten maken we om de stek
en geultje, waar gier in gegoten wordt. Ook
=+fi,m™ Tl' een bIoemPot naast uitgeplante
vnrai- men noo .eens voor een nacht
ster /rr; dan kan de bloempot op de
stek geplaatst worden.
hp?enf^tke" Jvo^den in Potjes geleverd. Voor
oot Dit ,en aat men de plantjes uit den
F oet men door de potjes omgekeerd
nen Ga?t w tegen den bodem te kloop-
vopht^ bet moeilijk, dan wordt de aarde
uit de nnt bfï 'i 18 het PIantJe dan nog niet
maakt PVo5enrnfaenhet00 TT dCZC StUk g6"
da<mn dan ,F h,et Planten extra droge
begoten worden de plantjes des morgens
aamscha ffpnhebb?rS' die nieuwe soorten willen
DMoratlMi«V j u" hier enkeIe namen,
rood met- i^t dah,|a's: Heracles, vermiljoen
zuiver wit- 8aJoan' donkerrose; Adler,
abrikooskleur. R°SSi' citroenSeel met
meCttrah"a'8: Masc°tte, karmozijnrose
Ha f r« N Richard Crooks, steenrood,
geel' ir Andries Oranje, oranje met
Littl'p Po .!nger', boterbloem geel met oker;
Mie-n a' ^'otetrose met kreeftrood.
Be'tw Tl Avondrood, helder oranje;
zwartrood" acharlal«nroodThe Light.
A. v. d. LIJN.
