Brabantsche
Rfigf
van Dré ljriei
BLUFT VAREN
Tob nooit
De
Per schip naar
West-Afrika, de U.S.A.
en Argentinië
M 1939-1940
Houdt Uw remmen in
orde!
TUINHOEKJE
Het rotstuintje in den tuin
Ulvenhout, 7 Augustus 1941.
Amico,
Na den overdadigen regen van de leste
week, begosten Zaterdags de lochten weer te
klèèren. 'n Zilver zonneke gong zwakskes glo
ren aan den kleurloozen hemel; werendig, zoo
nou en dan streepten weer schaduws den
blaauwen steenweg, die, gansch proper ge
spoeld er nou uitzag of ie veur den Komenden
Zondag 'n „goeie beurt" had gekregen mee den
luiwagen.
De koeienwei, die daar, naast den weg, we-
kenlank gelegen had ljjk 'nen stoppelakker
na den oogst, zoo geel, zoo dun, de koeienwei
stond weer vol nuuw gras. Ze róók malsch
naar 't regenwater, dat hier en daar, op lage
plekken, nog te blinken stond tusschen 't ver-
sche è;ras. 'n Windvlieske beefde over de volle
Mark, die op lage plekken, over de wei vloeide.
Ruim roosch 'nen pittigen Zuidooster deur
't volle geblaart, dat lekker droogwaatde. Den
boomschors zat mee groenen beslag, zoo had
't water er dagenlank teugen aan geslagen.
Den anderen dag, Zondag, in de vroegte, zat'
den hemel dicht, 't Was donker in ons kerkske.
't Klokkentouw hong te beieren van den wind,
die daarboven door den toren spookte. Ge
hoorde den waai schuren langs de hooge mu
ren en beeren van den botlw; de toppen der
poppels veegden langs de boogramen, wier
kleuren dof te schemeren stonden teugen den-
vroegen regenhemel.
De kerkbank was klam, de tegelpajen sloe
gen nat uit. Maar de kèèrsenvlamkes op
den altaar glorieerden fel in allen stroeven
duister, die hong in de kruisbogen, in diepe
hoeken, in 't hooge gewulft; die wemelde om
't kèèrsenlicht.
Bij 't uitgaan van de kerk tuurden de kerk
gangers naar den dag onder den boog van de
deuren. Maar 't was droog gebleven! Wel viel
onder den toren op 't kerkplein veul werlwind,
maar 'k zou gezeed hebben: de lochten waren
dunner! Ja! Ziedewel!
Daar rechts, boven de bosschen, daar dreef
'n zilveren zonenschijf deur den hemel. En
onder 't gaan naar huis, mee de twee klein-
mannen, zag ik nou en dan heel efkes onzen
langen schaduw over den properen steenweg.
„Wat zoude'r van denken, opa?" vroeg
Dré III.
„Droog weer, jonk! Droog weer! Zékers tot
den avond!"
„Wat dunkt jou, Eeker?" vroeg ik.
„Kweetnie, baas. 'k Gaai straks naar onst-
huis en 'nen druppel regen za 'k nie smelten,
ee?" zee-t-ie gezellig-egoïstisch.
't Kwam uit als Ik gedocht had. De lochten
wierden steeds dunner, den wind flierde ze uit
malkaar!
En eer 't tien uren was scheen de zon, al
was 't dan van achter 'nen dunnen tule, die
't zonnelicht temperde.
Trui was naar de late mis, den Eeker stond
z'n eigen op te poetseh om naar z'n Moeder
te gaan, den Dré zat zijnen wekelijkschen brief
naar Amsterdam weg te schrijven. Daarna
gong ie 'n uur rijen. Bles stond gezaaid.
't Was wel 'n bestig uurke nou, om wat te
gaan bosschen; 'nen Duitenmensch hoort in
d'open locht! 'k'Vatte mijnen stok, 'k gong
stappen.
In de blaauwe boschdreven wemelde 't teere
zonnelicht binnen als deur gebrand glas. Hier
en daar hong 'n herfstvlamke te branden in
de dichte blarenkroonen. Over de wegels lag
't dooie hout gespreid dat deuze week, mee
't straffe weer was losgeslagen uit 't geboomt.
't Was lekker hier. De natte geuren van 't zat-
gedrenkte hout, van den zachten blarenbojem
en uit de volle greppels dreven op 't windeke
deur 't blaauwe bosch. Eekers glipten langs
den zachten schors, lijk 'n lichte streep
glee rap 'n wit konijn over den donkeren
boschbojem.
Veugeltjes hoorde-n-ik niemeer. Ze zijn deus
tij in den rui, 'k zag hier en daar 'n pluim-
greppel. Gunderwijd, 'n open groene plek, ston-
veerke drijven op 'nen zwarten, boordevollen
den rechte sparren te spiegelen om 'nen plas.
't Bosch... was... veranderd! De kleuren,
den bojem, ja de geuren, alles was anders
dan 't heel den heeten zom,er was geweest.
Daar zompten pèèrdschoenen mee zachten
dreun deur de jjatte stilte. Den ruitter was nog
wijd weg. Maar den doffen echo van den pèèr-
dedraf vulde 't heele bosch. Daar wlerd straf
gerejen, in leder geval! Hah, daar wijdweg,
daar zag ik den ruiter gaan. Hij zwaaide...?
Dan most 't den Dré zijn! Efkes kwam (Je zon
ten volle deur. Nou zag lk den glanzenden
Bles, lijk 'nen schicht langs de boomen, Hij
wAs 't, ja! En plazierig sloeg ik m'rien stok
teugen den zachten eek van 'nen eik, dat sap-
ppetterkes in m'n gezicht sprongen.
'k Liep wij er. Kuierde deur den smeuïgen
dag, zonder gedachten enne... vaneigens,
kwam ik uit bij Hanneke.
Ze waren in den hof, Frank, Hanneke en
den kleinen Vic. Hanneke was aan 't tuinie
ren, den Frank zat veur 't boschhuis de krant
te lezen, den kleinen Vic lag te slapen in den
wagél. Ze hadden me nie gehoord, Hanneke
stond te rijven.
Alk kost nie anders, dan efkes deus tafereel-
e lachend bespieën, hier tusschen de beuken
vandaan, in 't eikstruweel. Gatsamme! Als
nou den Vic z'n groote stem hier galmen kost,
't waS pas compleet!
'Nen hoogen fluittoon klonk iel uit den huis.
Verduuveld, wat klonk dat schoon in 't bosch.
Hanneke keek lachend om naar den Frank,
die toen braaf z'n krant weglee en naar bin
nen gong. „Zuinig, hoor", riep Hanneke 'm na.
Frank glimlachte. Ik begreep wel: ntj gong
'nen steuvigen bak zetten. Enne... Hanneke
kost dat ook wel nagaan.
Weer dreef 't gezomp van pèèrdehoeven aan.
Ik zag hoe ook Hanneke ophield mee rijven,
scherp luisterde. Ah! De dochter van kunst
schilder den Vic...! En 'nen ruiter deur de
bosschen is zekers gin schoon gezicht...?
Dan keek ze naar de locht. Naar 't zonneke
en... 'k zag toen werendig heel efkes den Vic'
Ja, die zijnen kop draaide sjuust zoo, als ie
den buiten opnam. Z'n oogen tuurden op de
zelfde manier. Maar er waren nog honderd
Wat was ze schoon, déus jonge Moederke, dat
onder alles mee 'n schuin oogske den wagel
in de kieren hield. Heur beenen waren bloot,
't. Zwarte haar golfde in welige strengen om
't blanke kopke, terwijl 'nen zwaren knot
rustte op den statigen, blanken nek, trots, fier,
schóón! 'Nen lichtblaauwen linnen schort
sloot strak om den lenigen leest, 'n wefke om
op te frèten.
Daar kwam den blonden Frank verom. In
z'n smettelooze overhemd, den kop jocht ge
bruind.
„Zuinig geweest, jongen?" lachte Hanneke,
'm bij voorbaat vergevend!
„Wijf!" toen pakte-n-ie haar vast als...
ais... wel als 't mót, sodepin, streek alle lok
ken uit 't edel kopke, hij móest dat weer
'ns goed zien! En sjuust zou ie 'r gaan kussen,
als den kleinen Vic tusschenbeide kwam, mee
z'n geweldige stem. En 't was 'n wonder van
sierlijke snelheid zoo rap Hanneke heur armen
vol had mee 't jongske, terwijl den Frank
even stond te kijken of ie 'n dubbeltje verlo
ren had! Ja, ik kén die vaderlijke stropkes,
van vroeger! Die w?fkes zijn allemaal eender.
Afgn, wij ook...!
Toen riep ik: „mergen samen! Ik ruuk den
koffie!"
„Ja, jé tréft 't Dré!" lachte den Frank
en mee één hazenrap oogske zag ie naar z'n
Hanneke, want den onervaren Frank besefte
nog nie, dat z'n wefke al van den beginne al
gewéten had, dat ie veul te royaal in de koffie
bus zou tekeer gaan!
Plazierig kwam ie op me af, mee 'nen
steuvigen klavier. Dan was Hanneke bij ons,
mee 't Vic'ske, dat mee z'n steüvigè knuisie-
kes Moeders schort probeerde te rinneweeréh.
Dicht lyeld ze 'r jongske bij me, maar hij had'
veur mij gin oog. Hij had trouwens veur niks
oog,, den baas moest „aan tafel"...!
„Hij is toch zoo gezond, Dré, zee Hanneke
gelukkig. „Gin wonder, meid, eiken teug
asem hier in de bosschen, is 'nen paplepel ge
zondheid veur 't jonk. 'k Ben content, dat
juilie hier zijn! Want... eh... als dieën Bos-
tonschen Johnny vandaag of mergen, den truc
vindt om den Vic over 't water te krijgen, dan
mot ie hier 'nen kleinzeun vinden lijk 't eeuwi
ge leven! Ee?!"
„Dré... héb jij...? Zou je denken..., dat...?
Och, neen..." hakkelde Hanneke achter mal
kaar; en meteen peilde heur oogen in m'n zie-
lement, dat... dat ik ook begost te stotteren.
„Kek 's, Hanneke, ik... kik... 'k heb den Vic...
dingskes, die 'k nie beschrijven kan, doch krek
den Vic gaven lijk ie in m'n zielement leeft.H schien ook béter, den Vicallee, die heeft
den witten toovenèèr lijk ik 'm altjj noem,
al... zooveul wonderlijke dingen zien... berei
ken..., mee hun..., van hum durf ik Alles...
maar ook Alles te verwachten!"
Heur lipkes wierden wit. 't Jongske blèèrde.
Maar ze hoorde 't nie en tóch, ze stond 'm in
d'armen zachtkes te wiegen. De zenuwkes
naast heuren mond sprongen onder de soepele,
blanke huid. Heur oogen verglaasden. Dsffl:
„dus jij..." „Dus ik, Hanneke, als ik 'm van
daag of mergen over m'nen erf zie stappen,
dan..."
Toen sprongen twee knikkers van tranen in
heur oogen.
„Dan zal ik wel stapelgek zijn van plazier,
maar nie van schrik!"
Deur de tranen heen begost Hanneke te
glimlachen. Dan zee ze: „Drébedankt!
Frank zeiochneenIk ga eerst m'n...
„borelingske" voeden! (Als ze blij is, praat ze
al tij 'n woordeke Brabantsch ziede!)
„Vijf minuten, Dré!"
„Al is 't 'n kwartier, lot 'm maar schransen,
meske!"
„Dré," zee den Frank seerjeus: „gelóóf jij,
wat je daar zei aan m'n vrouw?"
„JjaFrank! Den Vic, hij is jouw schoon
vader, maar ik ken 'm langer dan gij, mis-
maar éénen baas! Z'n hart! Z'n hart stuurt 'm
naar hier; dus
Frank trok 'ns aan z'n pijp, peinsde, schudde
dan lankzaam den kop.
En zee: „ditkanniet, Dré. En tóch
diepin heeft Hanneke jouw overtuiging.
Kom 'ns mee!"
Hij trok me naar de ramen van den Vic
zijnen atelier. Ik stond stijf. Daar stonden
verschillende dingen weer van vroeger! En op
de ouwe plots. Den ezel, de teekentafel, de
groote, ronde kolomkachelzelfszelfs
lag 'n pijp gereed op 't* groote teekenblad.
Enen daardaar hong op dezelfde
plek, den bloedenden Christus aan 't berken-
kruis
„Frankzee ik.
„Ja, Dré! Zóó sterk gelooft ze erin. lederen
dag komt er weer wat nieuws en maü
eer dAt op z'n goede plaats staat...,..!"
„Daar staat zelfs 'nen rol pampier
„Die is gisteren aangekomen. Recht van de
fabriek, 't Is het merk van Vader, naar ze
zegt."
„Frank, mamag ikmag 'k daar 'ns
binnen
„Hanna heeft den sleutel, jong
Weer keek ik deur de ramen. En ik hoorde
hem zeggen: „zélfs de werkster mag er niet
binnen. Hanna maakt alles iederen dag schoon!
„En daar staat 't Ouwe Mevrouwke zaliger,"
zee ik zachtkes. „Op de eigenste plek
„Ja, dat schilderij heb ik mee moeten sjou
wen uit Zwolle."
Daar kwAm Hanneke. Gereed mee heur
moedertaak.Den beerendresseur sliep alweer.
Bulkte van den frèèt
Als ze me zag, veur de ramen van den
atelier, dan kreeg ze 'n 'nen vuurrooien blos
over 't blanke kopke.
Zwijgend stopte zij d'r Vic'ske weg. Spreidde
zurgzam 'nen tulen doek over den wagel. Zee
dan: „koffie....... Dré, Frank?"
'k Heb nergens meer over gesproken.
Dingen, waarvan den mensch vol is, daar
over zwijgt ie soms 't liefste.
Maar ik heb ook nog 'n paar dingskes van
den Vic, die motten toch ook in den atelier,
'k Zal ze aan Hanneke geven. Vaneigens!
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
HOLLAND
IV.
Lagos is de hoofdstad en de voornaamste
haven van Britsch-Zuid-Nigeria. i Het heeft
95000 inwoners, en heeft een belangrijk radio
station. Een klein gedeelte, van Lagqs is
Europeesch. Hiervstonden mooie groote hui
zen met schitterende tuinen en vooral het
verblijf van den gouverneur was schitterend.
Maar verder was hier alles zwart met hun
armoedige krotten.
De smalle straten met spelende kinderen
zijn ondanks hun vuilheid, interessant. Tus
schen de zwarten zag men enkele blanken
of halfbloeden, dit bleken evenwel Syriërs te
zijn, die hier handel drijven.
We wilden nu een behoorlijk café opzoeken
en lieten ons per taxi heenbrengen, doch
dit bleek gesloten te-zijn. zoodat we tenslotte
maar weer met een negerkroeg genoegen
moesten nemen. Maar ondanks dat, smaakte
ons het bier na de lange wandeling best.
Onze gids had inmiddels uit eigen beweging
een paar negerinnetjes gehaald, die zich bij
ons voegden en ons vroegen mee te gaan naai
een andere gelegenheid.
Nieuwsgierig waar we nu weer terecht
zouden komen, gingen we mee en kwamen
in een klein huis, met een kamer met enkele
bankjes, waarop twee personen ternauwer-"
nood konden zitten. Toen we ook dit ge
zien hadden, gingen we weg, tot teleurstel
ling van onze zwartjes en tot woede van
de oude negerin die de eigenaresse van dit
bedrijf bleek te zijn.
Op straat gekomen, speelden we nog even
voetbal met een paar negerjongens, die er ge
weldig plezier in hadden en toen gingen we
per taxi en cano weer naar„boord.
Eten, baden en slapem
Den volgenden dag werd er weer gewerkt
en bleven we aan boord en konden we weer
eens boerennacht maken.
Ondertusschen werd bekend dat we een
gevarenpremie uitgekeerd zouden krijgen,
varieerende van 15 tot 100 naar gelang
de te bevaren zones. Zoo verliep er weer een
week, het eenige nieuws was. dat er en kans
bestond, dat we niet naar Holland teruggin
gen, maar naar Noord-Amerika.
Wanneer je hier zoo rustig ligt en geheel
afgesloten bent van de wereld, denk je on
willekeurig aan je naasten in Holland, die
misschien door allerlei berichten |in angst
zitten, en waar nu misschien dingen gebeu
ren die wij niet te weten kunnen komen.
Op een avond bij volle maan hoorden we
plots een kabaal van geweld en we ontdek
ten in het maanlicht verschillende cano's
gevuld met zwartjes, allerlei gebaren en ge
luiden makend, klaarblijkelijk om de booze
geesten te bezweren.
Het werd inmiddels weer Zaterdag en we
gihgen per barkas aan land en kwamen voor
het gebouwtje van de HollandWest-Afrika-
lijn aan. De anderen gingen Voetballen, maar
ik gaf er de voorkeur aan nog eens de stad
te gaan bezichtigen, ofschoon nren er mij
voor waarschuwde, hier niet alleen de stad
in te gaan. Ik liep eenigen tijd doelloos rond
en werd ieder oogenblik in het Neger-En-
gelsch aangesproken en op eenigen afstand
liep er steeds een neger achter mij. Wanneer
ik bleef staan, bleef ook hij staan. Eindelijk
kwam hij naar me toe en vroeg of ik een
taxi wilde, lk vertelde hem dat ik -wel een
taxi wou, maar dan zelf wou rijden. Hij
vloog naar een standplaats voor taxi's en on
derhandeld? met een chauffeur en kwam
daarna bij me terug met de boodschap dat ze
5 Sh. moesten hebben voor één uur. Ik deed
dit niet en liep door. Dan onderhandelde hij
weer met een anderen chauffeur en aan het
geheimzinnige onderhandelen merkte ik al,
dat, er iets niet in orde was. Hij bleek nu
de prijs van 1 Sh. vastgesteld te hebben. Ik
vroeg hepi nog eens of hij het goed begreep,
dus dat ik een uur zou rijden en in geen ge
val meer dan 1 Sh. zou betalen. Dit bleek hij
volkomen te begrijpen en ofschoon ik er nu
zeker van was dat er iets achter moest zit
ten, nam ik achter het stuurwiel plaats,
nieuwsgierig hoe di' zou afloopen.
Ik reed weg, de chauffeur en „gids" achter
in. Eerst reed ik door de stad en moest even
Onze geestelijke remmen bestaan u't zelf
beheersching. En deze geestelijke remmen bul
len, evengoed als mechanische remmen, ons
op een oogenblik in den steek laten wanneer
wij ze onoordeelkundig behandelen. Iets, wat
ons goede diensten bewijst, onverschillig of het
op geestelijk of stoffelijk terrein is, behoort
goed onderhouden en oordeelkundig verzorgd
te worden
Iederen kt ei, dat wij ons gedrag achteraf
betreuren, i3 een bewijs, dat onze remmen niet
in orde zijn. Wij zijn te heftig geweest, hebben
iets gezegd, dat wij beter hadden kunnen zwij
gen, neboen een brief verzonden, die wij bij
nadere overweging verscheurd, of wellicht niet
eens geschreven zouden nebben. Op' de een of
andere wijze heeft onze zelfbeheersching on3
in den steek gelaten, de remmen zijn niet
paraat.
Zelfbeheersclnng is goed, zoolang deze ertoe
strekt, tat wy aan anderen niet toor.en, watp
wij niet tooiien willen, en dat wij voor onszelf
niet abnormaal-hevig reageeren.
Maar wij stellen overdreven eischen aan
onze zelfbeheersching, wanneer wij ook tegen
over willen ontkennen, dat wij gegriefd of boos
zijn of geweest zijn, of verdriet hebben.
En dat is niet alleen overdreven, maar ook
ondoeltreffend. Het overbelast de remmen en
heeft als eenig resultaat, dat deze ons op een
onverwacht en mogelijk zeer ongelegen oogen
blik in den steek zullen laten.
De beste veiligheid is, de remmen eiken dag,
b.v. een half uur volkomen los te zetten,
natuurlijk als wij alleen zijn. Misschien is het
geschiktste oogenblik daarvoor in den avond,
als wij de balans van den dag opmaken
Gaat dan eens- eerlijk n'a: „ben ik vandaag
boos geweest, onverschillig of ik die boos
heid al dan niet getoond heb. en zoo ja, had
ik reden om boos te worden?
Heb ik mij vandaag gegriefd gevoeld of ver
driet gehad? Er overdreven op gereageerd?
Heb ik nog verdriet? Heb ik vandaag iets
gezegd of gedaan, wat ik liever niet had wil
len zeggen of doen
Laat, zonder U stelselmatig op te winden,
gedurende dat halfuurtje Uw reacties den
vrijen loop.
Stort ''gerust een traan, als U overdag met
onderdrukt verdriet heeft rondgeloopen, of
weest eerljjk kwaad, wanneer daar reden voor
geweest is.
Een losgelaten reactie vindt haar eigen na
tuurlijk eind?. Een te lang en te heftig onder
drukte reactie zal te eeniger tijd losbreken
met verdubbelde hevigheid.
De „remmen-los" gewoonte van een half uur
per dag heeft voordeel dat U zelf het moment
kiest waarop uw reacties loskomen, en dat
Een aardig rotstuintje kan alleen aange
legd worden als onderdeel van een grooteren
tuin en daarvan afgesloten worden door een
groenblijvende groep. In kleinere tuinen zal
een muurtje het beter doen dan een rotstuin.
Staat het huis op een hooger niveau dan de
tuin en dit komt wel vaak voor dan
kan de overgang van huis naar tuin verkregen
worden door een trapje of door een helling.
Een muurtje is dan daar op zijn plaats. Een
steile helling zal bij slagregens de aarde weg
spoelen. Ook kan een muurtje nog een terras,
je afsluiten. Het muurtje moet' men laten
metselen ter dikte van een halve steen, om
dat door een heele steen de wortels moeilijk
heen dringen. Hier en daar wordt een opening
gelaten, die dus ook een halve steen diep is.
Onder deze opening laat men den steen even
naar voren springen, zoodat het regenwater
in het gat kan vloeien. Ook wordt deze steen
iets naar binnen afhellend gelegd. Het water
komt dan beter bij de wortels van de plantjes
die men in den tuin heeft geplant.
Voor muurtjes kan men natuursteen als
metselsteen gebruiken. De oude steen vind ik
hiervoor 't mooiste. Bij afbraak van een huis
kan .men ze vaak nog wel krijgen. Sommige
steenen zijn iets kleiner dan die men tegen
woordig gebruikt. Het muurtje wordt dan iets
dunner, wat een voordeel is, maar lijkt toch
weer grooter door de verhouding tot de
andere steenen. Tegen kleinere steenen komen
de kleine rotstuintjes ook beter uit. Ook
neemt men wel turfsteen, die poreus is.
Augustus en September zijn de beste maan
den voor het planten van de rotsplanten. Deze
hebben namelijk alle een vlakke worteling.
Worden ze later geplant, dan wortelen ze niet
vast meer en kunnen bij strenge vorst licht
bevriezen.
Hier worden nog enkele planten genoemd,
die voor een rotstuin' geschikt zijn.
Leontopodium alpinum of Edelweis. Een
zeer bekend bergplantje.
Cerastium tomentosum. Bloeit zeer rijk.
Men ziet haar ook wel in bakken bij huis.
Iberis sempervirens. Zij is heesterachtig en
de bladeren blijven altijd groen.
Sedum sempervivum. Dit is een laag
bloeiend vetplantje.
Gentiana acauliS. Deze heeft het voordeel,
dat zij wel op een beschaduwde plaats wil
groeien.
Verder komen hier wel tot hun recht:
Aubrietia, Alyssum, Dianthus of Anjelier,
Nepeta of Kattenkruid, lage Phlox, Arabis en
Veronica.
A. v. d. LIJN.
deze minder hevig zijn, omdat ze nog niet al
te lang onderdrukt werden.
Soepele, met inzicht behandelde remmen
besparen U vele schokken op den levensweg!
Nadruk verboden.
Dr. Jos de Cock.
wennen aan het linksche verkeer. Ik nam
zooveel mogelijk de hoofdwegen en zeker ver
meed ik al te afgelegen punten. Plotseling
zei de zwarte mij te stoppen, omdat we geen
benzine meer hadden, terwijl we nog geen
,5 minuten gereden hadden. Ik begreep on
middellijk waar ze heen wilden. Ik stapte uit
en zei: „wanneer jullie benzine noodig hebt,
haal het dan maar, maar ik rijd dan niet
verder." Ik wilde nu weggaan, maar ze haal
den nie over verder te rijden, want ze hadden
nu toch plotseling geen benzine meer noodig!
Het was duidelijk dat er nu iets anders ge
probeerd moest worden, maar de nieuwsgie
righeid deed me toch weer instappen en
af te wachten. Ik reed weer verder, maar nu
in de richting van het schip. Toen liet hij
zijn hcensie zien en zei me dat ik per mijl
moest betalen. Prompt stopte ik weer en zei
dat ik dan niet verder ging, omdat we dit
niet hadden afgesproken. Weer haalden ze
me over verder te gaan en wel op de oude
condities. Ik rebd nu in de richting van de
stad, daar gekomen, ei hij dat ik maar liever
niet in de stad moest rijden, maar een tocht
naar de boes moest gaan maken „dat was
toch veel interessanter" en bovendien zoo
ging hij voort, „ziet de politie hét niet gaar
ne dat een blanke hier in hun wagen reed".
Nu werd het me te bont en ik stopte, stap
te uit en wilde weer wegloopen, maar hij
greep me bij de pols en begon te schreeu
wen. In een oogwenk was er een heele op
loop omheen. Geen Europeaan was er te be
kennen en in minder dan geen tijd stond er
een dichte kring van schreeuwende en joe
lende zwarten om ons heen. De kring werd
steeds enger en wanneer ik een poging deed
om te ontsnappen, werd hun houding drei
gend. Eén van de omstanders, een groote ke
rel in een soort heiligen gewaad, sprak me
gesticuleerend aan, in een mij totaal onbe
kende taal. Ik zei dan, dat ik de~ politie
wilde halen, maar ik had het nog niet gezegd
of de chauffeur stond al met een agent te
smoezen en zei hem dat ik 8 shilling moest
betalen. De zwarte agent kwam nu naar mij
toe en vertelde me dat ik moest betalen. Hoe
ik ook praatte, dat het niet de afspraak was
en dat hij zat te liegen, het hielp niets en al
gauw merkte ik dat het nodeloos praten was.
daar het toch onder één hoedje was.
Ondertusschen werd de oploop nog steeds
grooter en begonnen ze allen mee te schreeu
wen alsof ze er alles van wisten en het een
groot onrecht was. Ik voelde dat mijn situ
atie hachelijk begon te worden en probeer
de nogmaals te vluchten, maar het was nu
heelemaal tevergeefs. Ik zei nu, naar het
politiebureau te willen gaan, in de hoop dat
daar tenminste een blanke zou zijn. Dit ge
beurde en per taxi reden we naar het bureau,
de chauffeur, de „gids" en de agent. We re
den door heel smalle straatjes en kwamen
toen in het politiebureau aan, maar hoe heel
anders_was dit dan ik me had voorgesteld
Ik ging een klein trapje af en kwam in een
donkere ruimte, er stond een soort rechtbank
en daar achter zat een dikke neger heel ge
wichtig met een nog dikker boek voor zich
Het buitenlicht drong hier niet door en al
les werd slechts spaarzaam verlicht door een
kaars.
Toen ik de zwarte „rechter" zag, was mijn
laatste hoop al verdwenen en ik Wou begin
nen te praten, maar het bleek dat eerst de
aanklager mocht beginnen en mijn chauf
feur was dus inmiddels al aanklager ge
worden! i
Hij begon nu zijn relaas en noemde'aller
lei straten en plaatsen waar we hadden ge
reden, waarna de rechter mij vroeg of dit
klopte. Ik kon hier evenwel niets van zeg
gen, aangezien ik Lagos niet kende. Het
eenige wat ik wist,, was dat ik inplaats van.
een uur, een kwartier had gereden. Op mijn
verdediging kreeg ik echter een spottend
lachen van rechter en getuigen te hooren.
Tenslotte na veel gepraat werd ik veroor
deeld tot het betalen van 5 shililng. Het was
een moeilijke omstandigheid, maar je kunt
er niet veel tegen doen, wanneer je volko
men alleen staat en bovendien had ik niet
veel tijd meer, want ik zou om half zes weer
bij den aanlegsteiger zijn om met de barkas
naar boord te varen. Pas toen ik er op zin
speelde dat ik den gouverneur in Lagos
kende en ik zei dat ik vermoedde dat er hier
onder één hoedje gesneeld werd, kreeg ik er
de helft a^ en nam ik genoegen met 2 sh. 6
te betafcn. De chauffeur en mijn „gids" gin
gen toen weg. Ik Wleef, nog even met den
„rechter" praten, die me toen natuurlijk
steeds gelijk gaf en me zelfs op mijn ver
zoek, een mannetje meegaf, om me den weg
te wijzen. Toen ik weer op bekend terrein
kwam, liet ik hem teruggaan en zocht zelf
mijn weg. Mijn gids had me inmiddels weer
ontdekt en was brutaal genoeg me nogmaals
te vragen of hij me den weg mocht wijzen
en toen we aan een kruispunt kwamen en
hij met groote overtuigingskracht me pro
beerde wijs te maken dat ik links inplaats
van rechtsom gaan móest, wist ik nu wel
heel goed wat voor vleesch ik in de kuip
had.
Zoo kwam ik na een avontuurlijken mid-
lag bij de aanlegplaats van de barkas aan
en ik was blij, ondanks alles, dat ik op
stap gegaan was, want ik had veel gezien
en meegemaakt van de toestanden, die daar
heerschen en dus, rrijn doel bereikt.
Allen hadden zich nu zoo langzamerhand
in de barkas verzameld en we konden naar
boord varen. Klepie, de olieman, had een
mammio meegenomen, tot groote vreugde
van de rest, maar aan boord gekomen, moest
ze toch maar weer per eerstvolgende gele
genheid vertrekken, zoo .vond de kapitein.
Den volgenden morgen bleven we eerst
rustig aan dek zitten, onder het genot van
een kop koffie en een borrel, 's Middags gin
gen we naar den wal en zouden een partij
voetbal tegen een negerclub spelen. Het spel
van de negers was veel vlugger en hoewel
we met 25 man gegaan waren, kwamen we
allen aan de beurt om te spelen, daar we het
in dit klimaat onmogelijk lang konden vol
houden. Er was een talrijk publiek op het
terrein samengestroomd en allen waren even
enthousiast, vrouwen en mannen, zoowel als
de naakte negerjochics. We vertrokken met
een nederlaag van 10—1.
Wordt vervolgd.
