Bij 't weerzien van 't zoute water NIEUWSBLAD VOOR DEN HELDER, KOEGRAS, TEXEL, WIERINGEN EN ANNA PAULOWNA ALARM Dijk, strand, zee BUITENLANDS OVERZICHT DONDERDAG 14 JUNI 1945 elders ura HOOFDREDACTEUR: J. BIJLSMA ADVERTENTIES 11 CT. PER MM. ABONNEMENT PER KWARTAAL: Stad en omgeving f 2.25, Postabonnementen f 2.70 Onze Jeugd. Onze in een maatschappij, waarin alle zede lijke ganse roversbenden op jacht naar buit. Wat Van Duitsers was mocht vrij ge stolen worden. Het was immers ook Sestolen goed. Dat was de opvatting an yele ouders en ze beseften niet, at ze met die stelling bij hun kinde- ren grondig het begrip van het mijn en dijn bedierven. Jeugd werd er op uitgestuurd, zakken en emmers, om te roven al *at in hun handen kon komen. Le- ensmidcielen en brandstoffen. Vader va /n°et'er moedigden dit aan (wel a uit bittere noodzaak!) en prezen Un jongens en meisjes, als ze met uit thuis kwamen. Ze keurden het a'e' af als ze in de plantsoenen en angs de wegen, de boompjes en hees- ers vernielden. Er werd onze jongens en meisjes n'et 0p gewezen, dat dit diefstal was an gemeenschapsgoed, dat ze daar- trtee veel moois in de natuur verniel en. Neen, het was brandstof en daar- 0n} werd de vernieling goedgekeurd. n deze ontredderde wereld staan ele van onze jongens en meisjes zoil- er stuur- Het is één van de meest Een woord aan ouders en opvoeders. Het is een bekend woord: »„Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst". De jeugd van heden is het bouwmateriaal voor ons maatschappelijk leven over 10 of 15 jaar, is de draagster van onze cultuur. Onze jongens van nu zijn straks de arbeiders in onze fabrieken en werkplaatsen, moeten worden de stuwende kracht van het nieuwe leven in onze nieuwe maatschappij- Zij zijn de toekomstige bestuurders van onze organisaties, de mannen, die leiding hebben te geven in het maatschappe lijke en sociale leven. Onze meisjes moeten worden voor bereid voor hun taak van toekomstige huisvrouwen en van moeders van onze nieuwe generatie, die naar we ver wachten en hopen, in een betere en gezondere wereld zal opgroeien dan de jeugd van heden. Hen voor die roeping klaar te ma ken is de taak van ouders en opvoe ders. Die taak is zwaar. Is daarom zo zwaar omdat onze jongens en meisjes vijf jaar lang geleefd hebben in een wereld van misdaad en ongerechtig heid. De wildwest-boeken uit onze jeugd zijn kinderverhaaltjes bij wat onze kinderen persoonlijk hebben be- leefd. Zij zijn er getuige van geweest, dat zonder enige noodzaak jonge men sen werden vermoord, dat een gang sterbende jacht maakte, van huis tot huis, op onze jonge mannen en op hun eigen vaders. Zij zagen de diefstal van onze radio-toestellen en fietsen, van onze kleding en van ons huisraad. Zij ondergingen een geraffineerd uithon- Seringssysteem® en zagen de vernieti- Smg van cultuurwaarden van eeuwen. Zij werden dagelijks opgevoed in een wereld van haat en verbittering. jongens en meisjes groeiden op waarden verloren zijn gegaan. Een groot deel van de jeugd heeft vol komen het begrip verloren van eerlijk- e'd, van ridderlijkheid, van gemeen- schapszin. Zij hadden vijf jaar lang de rem n'et meer van thuis en de invloed Van de school. Ze zwalkten vaak de langs de straat, als kleine I. Was 't eind '42, begin '43 dat de heer Van Dok, de waarnemer van „De Windwijzer" aan de Dijk, me door de Duitse militaire posten heen- loodste en de gelegenheid bood het Marsdiep te zien? 'k Weet 't niet meer. 't Moet omstreeks die tijd ge weest zijn. Wel weet ik, dat ik een uur heb gelopen aan de dijkvoet, dat ik' toen m'n longen vol gezogen heb aan 't prikkelend zout, dat van 't Marsdiep overgewaaid kwam. Het "Was, met al dat prikkeldraad, de bunkers en de andere Teutoonse oor- logs-requisieten, wat mistroostig daar, op die winterse dag. Maar de vorige week heb ik haar opnieuw gezien. - Eerst de Huisduinerweg, kaal, vlak, ongelijk, met links en rechts de groene grasmatten. De wind davert om me heen en stelt alles in het werk me van de wrakke fiets te krijgen. Ik buig me over het stuur, vouw het persend lichaam samen en het gaat. Kerkhoflaan. Herinnering. Hoe vele malen ging ik er in, de laatste vijftien jaren? Niet te tellen. Een ganse stoet blauwe zeeridders, die nooit ge-herëvacueerd zullen worden. Vrienden uit Nieuwediep. Eigen fa milie. De wind dondert over de zwaaien de bomen, net als vroeger. Vijf hon derd meter verderop slapen Helderse burges de dodenslaap. Ove de zerken jakkert de storm, meeuwen vallen uit het hemel-grauw en krijsen hun navrante stormroep. Dat is Nieuwe diep! En de ene. oude boom staat er nog, vlak vooraan. De wereldbrand van vijf jaar deerde hem niet. Huisduinen: eenzaam, verstild. Ka potte en gammele huisjes. Twee honden wringen hun harige snuiten onder de deksels van een paar ver- rogste vuilnisvaten en kijken me gluipend aan. Het Duitse „Casifto" of wat 't anders is, staat er wat grotesk tuisen de andere bouwseltjes in. Wat daar mee moet gebeuren, straks? De kluft op, staande op de trappers. En we zijn er. Op het zelfde ogenblik doorgolft een groot en vreemd geluk me. Het is alsof ik, na eeuwen van scheiding, ineens van aangezicht tot aangezicht sta met een verloren gewaande ge liefde: de zee. Zij is zichzelf gelijk gebleven. Zij is in niets veranderd. Blauw en grijs, met witte schuim koppen op de aanrollende branding. Onder aan de dijk en rondom de pier kolkt en kookt het. Een warreling van water, schuim en steen. In lange banen, brede golven en korte stukken slaat de zee op dijk en pier te pletter en de muziek ervan wordt in mijn oren een allegro. M'n hart opent zich en brandend dringt de weemoed er binnen. Het brandt ook achter m n ogen. Wat is dit? Sentimentaliteit? Zwakheid? Wie zal het zeggen Misschien iets van dat allebei te- zaam. Ik zet m'n fiets ergens neer en loon de kant op van het strand. Het allegro wordt een furioso. In brandende vraagstukken van onze nieuwe tijd om onze jeugd op te van gen en te leiden, om haar weer de begrippen bij te brengen van eerlijk heid an fatsoen en van gemeenschaps zin. Over die taak hopen we in een vol gend artikeltje te schrijven, i B- grijs-witte driehoeken loopt het wa ter tegen hef blauwe basalt op: HoorDat is de zee, dat sissend- schurend overspoelen van de dijk- glooiïng. Bedelvend de grauwbegroei- de stenen. Miriaden fijne waterdeel tjes sproeien op, worden meegenomen op de wieken, van de jakkerende wind, tezamen met 't aanjagend zand van verderop. Zand en zout en wind, ik proef het op m'n lippen, die strak staan. Rechts de dijk, de zee en de hemel. Links: bunkers, prikkeldraad, beton nen misbaksels. Groen en grijs en grauw. Geen soldaat kom je meer tegen, op dit „land's end". Het bad paviljoen staat armelijk als een baken op de Hbogte. De opstanden zijn er nog en straks zullen de ge kleurde vuren gaan branden. Domineeend over dit alles: de vuurtoren. Lang; grijs-zwart ge streept. Het late avondlicht speelt in de glazen koepel. Wanneer zullen de wieken weer, de een achter de ander, neerslaan over de Texelse duinen en d^ nachtzee van Nieuwediep? (Slot volgt). A. C. v. K. Verzoek aan automobilisten Er zijn inwoners van onze gemeen te, die familieleden bezitten, welke verpleegd -gorden in een of ander ziekenhuis, gesticht of sanatorium buiten onze stad. Deze mensen zijn natuurlijk zeer verlangend hun fami lie daar te bezoeken. Helaas is het treinverkeer nog niet in die mate hervat, dat zij per trein de reis kun nen maken; zij zijn geheel aangewe zen op auto's, die toevallig die rich ting uit meteten. Namens deze mensen doet de heer F. N. Winter, tijdelijk voorzitter van het Rode Kruis, afdeling Den Helder, een beroep op automobilisten en chauffeurs, die op geregelde of onge regelde tijden Den Helder verlaten met het doel een of andere plaats in Nederland te bezoeken. Hun wordt verzocht op hun tochten enkele men sen, die een ziek familielid wensen te bezoeken, mede te nemen. Om moeilijkheden te voorkomen kunnen chauffeurs en automobilisten zich vervoegen bij den heer F. N. Winter, Molengracht no. 10 alhier, zodra dag en uur hun bekend is waarop zij Den Helder per auto zul len verlaten. De heer Winter kan dan bijtijds contact tussen ziekenbezoe kers en automobilisten bewerkstelli gen. Wij twijfelen er niet aan of auto mobilisten en chauffeurs zullen gaar ne een plaatsje afstaan voor hen, die een ziek familielid willen bezoeken. DE VREDECSORGANISATIE Éénstemmigheid te San Francisco. „Het winnen van de vrede" zo heeft Roosevelt gezegd, „kost meer hoofdbrekens dan het winnen van de oorlog". En wie rondom zich ziet, voelt daarvan de waarheid. Er zijn zoveel puzzles, de wereld ver keert in een nog zo chaotische toe stand, dat de rust van de vrede nog ver weg lijkt. Toch is in dit opzicht pessimisme ongemotiveerd. Wij kun nen en mogen niet verwachten, dat wat in vijf jaar werd afgebroken en vernield, ook in geestelijk en mo reel opzicht, in de tijd van enige maanden weer zal zijn hersteld. Daarover zullen jaren heengaan. Men breekt nu eenmaal vlugger af dan dat men opbouwt. Van stap tot stap zullen de ver enigde volkeren de weg moeten gaan, tot een wereld zal leiden waar de begrippen waarheid en ge rechtigheid niet enkel loze klanken zijn. Wii hebben vertrouwen, dat men op de goede weg is. en dat de confe rentie van San Francisco resultaten zal boeken. Er is tussen de vijf grote mogendheden overeenstemming be reikt omtrent 14 van de 17 punten, waarover men verschil van mening had. De voorstellen inzake de militaire organisatie van de Veiligheidsraad hebben hun beslag gekregen. Het zal in de toekomst mogelijk zijn, doel treffende economische en militaire sancties tegen eiken vredesverstoor- der toe te passen. De Veiligheids raad kan zelfs reeds tot handelen overgaan, wanneer hij denkt dat de vrede bedreigd is, zodat elke aan- valshandeling voorkomen kan wor den. Elk lid van de organisatie is verplicht zijn strijdkrachten ter be schikking te stellen, aan een inter nationaal leger moet vrije doortocht worden verleend. De staten, die niet in de te vormen internationale gene rale staf vertegenwoordigd zijn, zul len het recht krijgen, aan de be raadslagingen deel te nemen. Al deze besluiten zijn eenstemmig genomen. Men voelt de betekenis van deze organisatie en hoe zij preventief haar goede werk kan doen. Elke agressieve daad kan voorkomen worden wanneer ieder lid zich houdt aan de bepalingen. De lust tot agressie zal daardoor aan ieder land met imperialistische neigingen ont nomen worden. Tenslotte willen wij hier nog af drukken de inleiding tot het hand vest der voorgestelde wereldorgani satie. zoals dat te San Francisco werd opgesteld en waaruit ook de ernst blijkt waarmee de verenigde volkeren bezield zijn om een duren de vrede aan de wereld te verzeke ren. Zij luidt: „Wij, de volkeren van de verenig de landen, hebben besloten de ko mende geslachten te behoeden voor de vloek van de oorlog, die twee maal in onze tijd onnoemelijk ver driet -over het mensdom heeft ge bracht. Wij zijn besloten het geloof aan de grondslagen der menselijke rechten, waardigheid en waarde van de mens als Gods zoon, gelijke rechten voor mannen en vrouwen uit de grote of kleine landen, opnieuw te bevestigen.* Wij zijn besloten toestanden in het leven te roepen, waaronder recht vaardigheid en eerbied voor de ver plichtingen aan verdragen, verbon den en andere bronnen van interna tionaal recht, kunnen worden ge handhaafd en maatschappelijke vooruitgang, een verbeterde levens standaard in grotere vrijheid te be vorderen. Onze oogmerken zullen zijn ver draagzaamheid uit te oefenen, in vrede met elkaar te leven als goede naburen, onze krachten te verenigen om internationale vrqde en veilig heid te bewaren, beginselen te aan vaarden en maatregelen in te voeren om te verzekeren, dat gewapende macht niet zal worden gebruikt, ten zij in het algemeen belang, en inter nationale organisaties te gebruiken voor de bevordering van economi sche en sociale vooruitgang van alle volkeren." B. j

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1945 | | pagina 1